И воздви́же мя́ ду́хъ и возведе́ мя́ ко врато́мъ до́му Госпо́дня, я́же пря́мо зря́тъ на восто́къ: и се́, предъ преддве́рiемъ вра́тъ я́ко два́десять и пя́ть муже́й: и ви́дѣхъ средѣ́ и́хъ Иехоні́ю сы́на Иазе́рова и Фалті́ю ване́ова, старѣ́йшины людскі́я.

И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, сі́и му́жiе помышля́ющiи су́етная и совѣ́тъ творя́щiи лука́въ во гра́дѣ се́мъ,

глаго́лющiи: не въ но́вѣ ли согради́шася до́мове? се́й е́сть коно́бъ, мы́ же мяса́.

Сего́ ра́ди прорцы́ на ня́, прорцы́, сы́не человѣ́чь.

И нападе́ на мя́ Ду́хъ Госпо́день и рече́ ко мнѣ́: глаго́ли, сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: та́ко реко́сте, до́ме Изра́илевъ, и умышле́нiя ду́ха ва́шего а́зъ вѣ́мъ:

умно́жисте мертвецы́ ва́шя во гра́дѣ се́мъ и напо́лнисте пути́ его́ я́звенныхъ.

Того́ ра́ди та́ко глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: мертвецы́ ва́ши, я́же изби́сте средѣ́ его́, ті́и су́ть мяса́, а се́й коно́бъ е́сть, и ва́съ изведу́ от среды́ его́.

Меча́ боите́ся, и ме́чь наведу́ на ва́съ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь:

и изведу́ ва́съ от среды́ его́ и преда́мъ ва́съ въ ру́цѣ чужди́хъ и сотворю́ въ ва́съ су́дъ:

мече́мъ паде́те, на гора́хъ Изра́илевыхъ сужду́ ва́мъ, и увѣ́сте, я́ко а́зъ Госпо́дь:

то́й не бу́детъ ва́мъ въ коно́бъ, и вы́ не бу́дете посредѣ́ его́ въ мяса́: на гора́хъ Изра́илевыхъ сужду́ ва́мъ,

и увѣ́сте, я́ко а́зъ Госпо́дь, я́ко по за́повѣдемъ мои́мъ не ходи́сте и судо́въ мои́хъ не сотвори́сте, но по обы́чаемъ язы́ковъ су́щихъ о́крестъ ва́съ сотвори́сте.

И бы́сть внегда́ прорица́ти ми́, и Фалті́а сы́нъ ване́овъ у́мре: и падо́хъ ни́цъ и возопи́хъ гла́сомъ вели́кимъ, глаго́ля: го́ре мнѣ́, лю́тѣ мнѣ́, Адонаю́ Го́споди! на сконча́нiе ли твори́ши ты́ оста́нки Изра́илевы?

И бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:

сы́не человѣ́чь, бра́тiя твоя́ и му́жiе плѣ́на твоего́ и ве́сь до́мъ Изра́илевъ сконча́ся, и́мже реко́ша живу́щiи во Иерусали́мѣ: дале́че удали́теся от Го́спода, на́мъ дана́ е́сть земля́ въ наслѣ́дiе.

Сего́ ра́ди реко́хъ: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: я́ко отри́ну я́ во язы́ки и разсѣ́ю я́ по все́й земли́, и бу́ду и́мъ во освяще́нiе ма́ло во страна́хъ, а́може вни́дутъ та́мо.

Сего́ ра́ди рцы́: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: и прiиму́ я́ от язы́къ и соберу́ я́ от стра́нъ, идѣ́же разсѣ́яхъ я́ въ ни́хъ, и да́мъ и́мъ зе́млю Изра́илеву:

и вни́дутъ та́мо и отве́ргутъ вся́ ме́рзости ея́ и вся́ беззако́нiя ея́ от нея́:

и да́мъ и́мъ се́рдце и́но и ду́хъ но́въ да́мъ и́мъ, и исто́ргну ка́менное се́рдце от пло́ти и́хъ и да́мъ и́мъ се́рдце пло́тяно,

я́ко да въ за́повѣдехъ мои́хъ хо́дятъ и оправда́нiя моя́ сохраня́тъ и сотворя́тъ я́: и бу́дутъ ми́ въ лю́ди, и а́зъ и́мъ бу́ду въ Бо́га.

А и́хже се́рдце по гну́сностемъ и́хъ и по беззако́ниемъ и́хъ хо́дитъ, пути́ тѣ́хъ на главы́ и́хъ положу́, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.

И воздвиго́ша херуви́ми кри́ла своя́, и коле́са держа́щаяся и́хъ: сла́ва же Бо́га Изра́илева бѣ́ на ни́хъ свы́ше и́хъ.

И взы́де сла́ва Госпо́дня от среды́ гра́да и ста́ на горѣ́, я́же бя́ше пря́мо гра́да на восто́къ.

И ду́хъ взя́ мя́ и принесе́ мя́ на зе́млю Халде́йску въ плѣ́нники, въ видѣ́нiи, Ду́хомъ Бо́жiимъ.

И взыдо́хъ от видѣ́нiя, е́же ви́дѣхъ, и глаго́лахъ ко плѣ́нникомъ вся́ словеса́ Госпо́дня, я́же показа́ мнѣ́.

Таджикский

Языки

ВА Рӯҳи Худо маро бардошта, назди дарвозаи шарқии хонаи Парвардигор, ки рӯ ба ҷониби шарқ буд, овард, ва инак ба даҳани дарвоза бисту панҷ мард буданд; ва ман дар миёни онҳо сарварони қавм – Яазанё ибни Аззур ва Фалатё ибни Баноёро дидам.

Ва Парвардигор ба ман гуфт: «Эй писари одам! Инҳо касоне ҳастанд, ки тадбирҳои шарирона меандешанд, ва дар ин шаҳр машваратҳои бад медиҳанд,

Ва мегӯянд: ́Вақти хонасозӣ наздик нест; ин шаҳр дег аст, ва мо – гӯшт́.

Бинобар ин ба муқобили онҳо нубувват намо, эй писари одам, нубувват намо!»

Ва Рӯҳи Парвардигор бар ман нозил шуда, ба ман гуфт: «Бигӯй, ки Парвардигор чунин мегӯяд: шумо, эй хонадони Исроил, ин тавр сухан меронед, валекин андешаҳои дили шуморо Ман медонам.

Бисёр касонро шумо дар ин шаҳр куштаед, ва кӯчаҳои онро аз мақтулон пур кардаед.

Бинобар ин Парвардигор Худо чунин мегӯяд: мақтулони шумо, ки андаруни он гузоштаед, гӯшт мебошанд; ва он – дег аст; валекин шуморо ман аз даруни он берун хоҳам овард.

Шумо аз шамшер метарсед, вале Ман шамшерро бар шумо хоҳам овард, мегӯяд Парвардигор Худо.

Ва шуморо аз даруни он берун хоҳам овард, ва шуморо ба дасти бегонаҳо хоҳам супурд, ва бар шумо доварӣ хоҳам кард.

Аз шамшер хоҳед афтод; назди сарҳади Исроил бар шумо доварӣ хоҳам кард, ва шумо хоҳед донист, ки Ман Парвардигор ҳастам.

Ин шаҳр барои шумо дег нахоҳад буд, ва шумо андаруни он гӯшт нахоҳед буд; назди сарҳади Исроил бар шумо доварӣ хоҳам кард.

Ва шумо хоҳед донист, ки Ман Парвардигор ҳастам, ки шумо бар тибқи фароизи Ман рафтор накардед ва дастурҳои Маро ба ҷо наовардед, балки бар тибқи дастурҳои халқҳое ки дар гирди шумо мебошанд, амал кардед».

Ва чунин воқеъ шуд, ки чун нубувват менамудам, Фалатё ибни Баноё мурд; ва ман бар рӯи худ афтодам ва бо овози баланд фарёд зада, гуфтам: «Ё Худоё Парвардигоро! Наҳод ки Ту бақияи Исроилро тамоман несту нобуд мекунӣ?»

Ва каломи Парвардигор бар ман нозил шуда, гуфт:

«Эй писари одам! Бародаронат, бародаронат, одамони наздикат, ва тамоми хонадони Исроил саросар касоне мебошанд, ки дар бораи онҳо сокинони Ерусалим мегӯянд: ́Онҳо аз Парвардигор дур шудаанд; ин замин ба мо барои тасарруф дода шудааст́.

Бинобар ин бигӯй: ́Парвардигор Худо чунин мегӯяд: агарчи Ман онҳоро дур андохтаам, ва агарчи онҳоро дар кишварҳо пароканда кардаам, валекин Ман барои онҳо дар кишварҳое ки ба он ҷо омадаанд, андак замоне паноҳгоҳи поке будам́.

Бинобар ин бигӯй: ́Парвардигор Худо чунин мегӯяд: ва Ман шуморо аз миёни қавмҳо ҷамъ хоҳам кард, ва шуморо аз кишварҳое ки дар онҳо пароканда шудаед, фароҳам хоҳам овард, ва замини Исроилро ба шумо хоҳам дод́.

Ва ба он ҷо хоҳанд омад, ва тамоми бутҳои қабеҳи онро, ва тамоми санамҳои зишти онро аз он дур хоҳанд кард.

Ва Ман ба онҳо дили ягонае хоҳам дод, ва рӯҳи тозае андаруни онҳо хоҳам ниҳод, ва дили сангинро аз ҷисми онҳо дур хоҳам кард, ва дили гӯштӣ ба онҳо хоҳам бахшид,

То ки бар тибқи фароизи Ман рафтор намоянд ва дастурҳои Маро риоя кунанд ва онҳоро ба ҷо оваранд, ва онҳо қавми Ман хоҳанд буд, ва Ман Худои онҳо хоҳам буд.

Валекин дар ҳаққи онҳое ки дилашон ба бутҳои қабеҳ ва зишташон моил мешавад, Ман подоши рафтори онҳоро бар сарашон хоҳам овард, мегӯяд Парвардигор Худо».

Ва каррубиён болҳои худро барафроштанд, ва чархҳо назди онҳо буданд, ва ҷалоли Худои Исроил аз боло бар онҳо буд.

Ва ҷалоли Парвардигор аз даруни шаҳр сууд кард, ва бар кӯҳе ки ба тарафи шарқии шаҳр воқеъ аст, таваққуф намуд.

Ва дар рӯъё Рӯҳи Худо маро бардошт ва ба кишвари калдониён назди ҷалои ватан шудагон овард; ва рӯъёе ки ман дидам, аз ман ғоиб шуд;

Ва ман тамоми калимоти Парвардигорро, ки Ӯ ба ман зоҳир сохт, ба ҷалои ватан шудагон баён намудам.