Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
17:1
17:4
17:5
17:6
17:7
17:8
17:9
17:11
17:14
17:18
см.:1Езд.10:19;
И бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:
сы́не человѣ́чь, повѣ́ждь по́вѣсть и рцы́ при́тчу на до́мъ Изра́илевъ,
и рече́ши: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: оре́лъ вели́кiй, великокри́лый, до́лгiй протяже́нiемъ, испо́лнь ногте́й, и́же и́мать повелѣ́нiе вни́ти въ Лива́нъ, и взя́ избра́нныя ке́дра,
и верхи́ мя́гкости острога́, и принесе́ я́ въ зе́млю Ханане́йску, во гра́дѣ огражде́ннѣмъ положи́ я́:
и взя́ от сѣ́мене земна́го и даде́ е́ на по́ли пло́днѣ, [да утверди́тъ коре́нiе] надъ вода́ми мно́гими, ви́дѣно учини́ е́:
и прозябе́ и бы́сть въ виногра́дъ не́мощенъ и ма́лъ вели́чествомъ, е́же явля́тися ло́зiю его́ на не́мъ, и коре́нiе его́ подъ ни́мъ бя́ше: и бы́сть въ виногра́дъ, и сотвори́ ро́зги, и простре́ отра́сли своя́.
И бы́сть оре́лъ другі́й вели́къ, великокри́лный, мно́гъ ногтьми́, и се́, виногра́дъ се́й оплета́яся объ не́мъ: и коре́нiе его́ къ нему́, и ло́зiе свое́ испусти́ ему́, е́же напая́ти себе́ со гру́дiемъ са́да своего́.
На по́ли до́брѣ, на водѣ́ мно́зѣ пита́ется то́й, е́же сотвори́ти прозябе́нiя и приноси́ти пло́дъ, е́же бы́ти въ виногра́дъ вели́къ.
Сего́ ра́ди рцы́: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: еда́ испра́вится? не коре́нiе ли мягкоты́ его́ и пло́дъ изгнiе́тъ? и и́зсхнутъ вся́ лѣ́торасли его́, и не мы́шцею ли вели́кою, ни людьми́ мно́гими е́же исто́ргнути его́ изъ коре́нiя его́?
И се́, ты́етъ: еда́ успѣ́етъ? не а́бiе ли, егда́ ко́снется ему́ вѣ́тръ зно́йный, посхне́тъ сухото́ю? со гру́дiемъ прозябе́нiя своего́ и́зсхнетъ.
И бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:
сы́не человѣ́чь, рцы́ ко до́му прогнѣвля́ющему мя́: не вѣ́сте ли, что́ су́ть сiя́? рцы́ и́мъ: се́, гряде́тъ ца́рь Вавило́нскъ на Иерусали́мъ, и во́зметъ царя́ его́ и кня́зя его́, и отведе́тъ я́ къ себѣ́ въ Вавило́нъ:
и по́йметъ от пле́мене ца́рска, и завѣща́етъ съ ни́мъ завѣ́тъ, и введе́тъ его́ въ кля́твѣ, и старѣ́йшины земли́ во́зметъ,
е́же бы́ти въ ца́рство немощно́, е́же весьма́ не возноси́тися, [но] храни́ти завѣ́тъ его́ и стоя́ти въ не́мъ:
и отве́ржется от него́ посыла́я послы́ своя́ во Еги́петъ да́ти ему́ ко́ни и лю́ди мно́ги: еда́ испра́витъ? спасе́тся ли творя́й сопроти́вная? и преступа́яй завѣ́тъ спасе́тся ли?
Живу́ а́зъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь, а́ще не на мѣ́стѣ, идѣ́же ца́рь воцари́вый его́, и́же поху́ли кля́тву мою́ и и́же преступи́ завѣ́тъ мо́й, съ ни́мъ средѣ́ Вавило́на сконча́ется.
И не въ си́лѣ вели́цѣй, ниже́ въ наро́дѣ мно́зѣ сотвори́тъ съ ни́мъ фарао́нъ бра́нь во остро́зѣ и въ согражде́нiи стрѣ́льницъ, е́же изъя́ти ду́шы мно́ги.
И поху́ли кля́тву, е́же преступи́ти завѣ́тъ, и се́, даде́ ру́ку свою́ и вся́ сiя́ сотвори́ ему́: не спасе́тся.
Сего́ ра́ди рцы́: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: живу́ а́зъ, а́ще не кля́тву мою́, ю́же поху́ли, и завѣ́тъ мо́й, его́же преступи́, да́мъ на главу́ его́:
и простру́ мре́жу мою́ на́нь, и я́тъ бу́детъ во одержа́нiи ея́: и приведу́ его́ въ Вавило́нъ и разсужду́ся съ ни́мъ та́мо о непра́вдѣ его́, е́юже непра́вдова ко мнѣ́:
и вси́ избѣ́гшiи его́ и вси́ избра́ннiи со всѣ́ми ополче́нiи его́ мече́мъ паду́тъ, и вся́ оста́вшая и́хъ разсѣ́ю по всему́ вѣ́тру, и увѣ́сте, я́ко а́зъ Госпо́дь глаго́лахъ.
Сего́ ра́ди сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: и возму́ а́зъ от избра́нныхъ ке́дра высо́каго от верха́ и да́мъ от главы́ отра́слей его́, сердца́ и́хъ остружу́ и насажду́ а́зъ на горѣ́ высо́цѣ:
и повѣ́шу и́ въ горѣ́ высо́цѣ Изра́илевѣ и насажду́ и́, и прорасти́тъ отра́сль и сотвори́тъ пло́дъ и бу́детъ въ ке́дръ вели́къ: и почі́етъ подъ ни́мъ вся́къ звѣ́рь, и подъ сѣ́нiю его́ почі́етъ вся́ка пти́ца, и ло́зiе его́ па́ки устро́ятся:
и увѣ́сть вся́ко дре́во полево́е, я́ко а́зъ Госпо́дь смиря́яй дре́во высо́кое и вознося́й дре́во смире́нное, и изсуша́яй дре́во зеле́ное и прораща́яй дре́во сухо́е: а́зъ Госпо́дь глаго́лахъ и сотворю́.
Арабский (Arabic Van Dyke)
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (NRSV)
- English (KJV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
وَكَانَ إِلَيَّ كَلاَمُ الرَّبِّ قَائِلاً:
«يَا ابْنَ آدَمَ، حَاجِ أُحْجِيَّةً وَمَثِّلْ مَثَلاً لِبَيْتِ إِسْرَائِيلَ،
وَقُلْ: هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: نَسْرٌ عَظِيمٌ كَبِيرُ الْجَنَاحَيْنِ، طَوِيلُ الْقَوَادِمِ، وَاسِعُ الْمَنَاكِبِ، ذُو تَهَاوِيلَ، جَاءَ إِلَى لُبْنَانَ وَأَخَذَ فَرْعَ الأَرْزِ.
قَصَفَ رَأْسَ خَرَاعِيبِهِ، وَجَاءَ بِهِ إِلَى أَرْضِ كَنْعَانَ، وَجَعَلَهُ فِي مَدِينَةِ التُّجَّارِ.
وَأَخَذَ مِنْ زَرْعِ الأَرْضِ وَأَلْقَاهُ فِي حَقْلِ الزَّرْعِ، وَجَعَلَهُ عَلَى مِيَاهٍ كَثِيرَةٍ. أَقَامَهُ كَالصَّفْصَافِ،
فَنَبَتَ وَصَارَ كَرْمَةً مُنْتَشِرَةً قَصِيرَةَ السَّاقِ. انْعَطَفَتْ عَلَيْهِ زَرَاجِينُهَا وَكَانَتْ أُصُولُهَا تَحْتَهُ، فَصَارَتْ كَرْمَةً وَأَنْبَتَتْ فُرُوعًا وَأَفْرَخَتْ أَغْصَانًا.
وَكَانَ نَسْرٌ آخَرُ عَظِيمٌ كَبِيرُ الْجَنَاحَيْنِ وَاسِعُ الْمَنْكَبِ، فَإِذَا بِهذِهِ الْكَرْمَةِ عَطَفَتْ عَلَيْهِ أُصُولَهَا وَأَنْبَتَتْ نَحْوَهُ زَرَاجِينَهَا لِيَسْقِيَهَا فِي خَمَائِلِ غَرْسِهَا.
فِي حَقْل جَيِّدٍ عَلَى مِيَاهٍ كَثِيرَةٍ هِيَ مَغْرُوسَةٌ لِتُنْبِتَ أَغْصَانَهَا وَتَحْمِلَ ثَمَرًا، فَتَكُونَ كَرْمَةً وَاسِعَةً.
قُلْ: هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: هَلْ تَنْجَحُ؟ أَفَلاَ يَقْلَعُ أُصُولَهَا وَيَقْطَعُ ثَمَرَهَا فَتَيْبَسَ؟ كُلٌّ مِنْ أَوْرَاقِ أَغْصَانِهَا تَيْبَسُ، وَلَيْسَ بِذِرَاعٍ عَظِيمَةٍ أَوْ بِشَعْبٍ كَثِيرٍ لِيَقْلَعُوهَا مِنْ أُصُولِهَا.
هَا هِيَ الْمَغْرُوسَةُ، فَهَلْ تَنْجَحُ؟ أَلاَ تَيْبَسُ يَبْسًا كَأَنَّ رِيحًا شَرْقِيَّةً أَصَابَتْهَا؟ فِي خَمَائِلِ نَبْتِهَا تَيْبَسُ».
وَكَانَ إِلَيَّ كَلاَمُ الرَّبِّ قَائِلاً:
«قُلْ لِلْبَيْتِ الْمُتَمَرِّدِ: أَمَا عَلِمْتُمْ مَا هذِهِ؟ قُلْ: هُوَذَا مَلِكُ بَابِلَ قَدْ جَاءَ إِلَى أُورُشَلِيمَ وَأَخَذَ مَلِكَهَا وَرُؤَسَاءَهَا وَجَاءَ بِهِمْ إِلَيْهِ إِلَى بَابِلَ.
وَأَخَذَ مِنَ الزَّرْعِ الْمَلِكِيِّ وَقَطَعَ مَعَهُ عَهْدًا وَأَدْخَلَهُ فِي قَسَمٍ، وَأَخَذَ أَقْوِيَاءَ الأَرْضِ،
لِتَكُونَ الْمَمْلَكَةُ حَقِيرَةً وَلاَ تَرْتَفِعَ، لِتَحْفَظَ الْعَهْدَ فَتَثْبُتَ.
فَتَمَرَّدَ عَلَيْهِ بِإِرْسَالِهِ رُسُلَهُ إِلَى مِصْرَ لِيُعْطُوهُ خَيْلاً وَشَعْبًا كَثِيرِينَ. فَهَلْ يَنْجَحُ؟ هَلْ يُفْلِتُ فَاعِلُ هذَا؟ أَوْ يَنْقُضُ عَهْدًا وَيُفْلِتُ؟
حَيٌّ أَنَا، يَقُولُ السَّيِّدُ الرَّبُّ، إِنَّ فِي مَوْضِعِ الْمَلِكِ الَّذِي مَلَّكَهُ، الَّذِي ازْدَرَى قَسَمَهُ وَنَقَضَ عَهْدَهُ، فَعِنْدَهُ فِي وَسْطِ بَابِلَ يَمُوتُ.
وَلاَ بِجَيْشٍ عَظِيمٍ وَجَمْعٍ غَفِيرٍ يُعِينُهُ فِرْعَوْنُ فِي الْحَرْبِ، بِإِقَامَةِ مِتْرَسَةٍ وَبِبِنَاءِ بُرْجٍ لِقَطْعِ نُفُوسٍ كَثِيرَةٍ.
إِذِ ازْدَرَى الْقَسَمَ لِنَقْضِ الْعَهْدِ، وَهُوَذَا قَدْ أَعْطَى يَدَهُ وَفَعَلَ هذَا كُلَّهُ فَلاَ يُفْلِتُ.
لأَجْلِ ذلِكَ هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: حَيٌّ أَنَا، إِنَّ قَسَمِي الَّذِي ازْدَرَاهُ، وَعَهْدِي الَّذِي نَقَضَهُ، أَرُدُّهُمَا عَلَى رَأْسِهِ.
وَأَبْسُطُ شَبَكَتِي عَلَيْهِ فَيُؤْخَذُ فِي شَرَكِي، وَآتِي بِهِ إِلَى بَابِلَ وَأُحَاكِمُهُ هُنَاكَ عَلَى خِيَانَتِهِ الَّتِي خَانَنِي بِهَا.
وَكُلُّ هَارِبِيهِ وَكُلُّ جُيُوشِهِ يَسْقُطُونَ بِالسَّيْفِ، وَالْبَاقُونَ يُذَرُّونَ فِي كُلِّ رِيحٍ، فَتَعْلَمُونَ أَنِّي أَنَا الرَّبُّ تَكَلَّمْتُ.
« هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: وَآخُذُ أَنَا مِنْ فَرْعِ الأَرْزِ الْعَالِي وَأَغْرِسُهُ، وَأَقْطِفُ مِنْ رَأْسِ خَرَاعِيبِهِ غُصْنًا وَأَغْرِسُهُ عَلَى جَبَل عَال وَشَامِخٍ.
فِي جَبَلِ إِسْرَائِيلَ الْعَالِي أَغْرِسُهُ، فَيُنْبِتُ أَغْصَانًا وَيَحْمِلُ ثَمَرًا وَيَكُونُ أَرْزًا وَاسِعًا، فَيَسْكُنُ تَحْتَهُ كُلَّ طَائِرٍ، كُلُّ ذِي جَنَاحٍ يَسْكُنُ فِي ظِلِّ أَغْصَانِهِ.
فَتَعْلَمُ جَمِيعُ أَشْجَارِ الْحَقْلِ أَنِّي أَنَا الرَّبُّ، وَضَعْتُ الشَّجَرَةَ الرَّفِيعَةَ، وَرَفَعْتُ الشَّجَرَةَ الْوَضِيعَةَ، وَيَبَّسْتُ الشَّجَرَةَ الْخَضْرَاءَ، وَأَفْرَخْتُ الشَّجَرَةَ الْيَابِسَةَ. أَنَا الرَّبَّ تَكَلَّمْتُ وَفَعَلْتُ».