Скрыть
21:1
21:4
21:5
21:6
21:8
21:8-9
21:10
21:11
21:13
21:14
21:15
21:15-16
21:16
21:17-18
21:18
21:19-20
21:19
21:20
21:23
21:24
21:25
21:30
21:30-31
21:31
21:32
21:33
21:34
21:35
21:36
21:37
Церковнославянский (рус)
И бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:
сего́ ра́ди прорцы́, сы́не человѣ́чь, и утверди́ лице́ твое́ на Иерусали́мъ и воз­зри́ на святы́ни и́хъ, и прорцы́ на зе́млю Изра́илеву,
и рече́ши ко земли́ Изра́илевѣ: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ на тя́, и извлеку́ ме́чь мо́й изъ ноже́нъ его́, и потреблю́ от­ тебе́ непра́веднаго и беззако́н­наго.
Поне́же потреблю́ от­ тебе́ непра́веднаго и беззако́н­ника, та́ко изы́детъ ме́чь мо́й изъ ноже́нъ сво­и́хъ на вся́ку пло́ть от­ ю́га да́же до сѣ́вера,
и увѣ́сть вся́ка пло́ть, я́ко а́зъ Госпо́дь извлеко́хъ ме́чь мо́й изъ ноже́нъ его́, и ктому́ не воз­врати́т­ся.
И ты́, сы́не человѣ́чь, воз­дохни́ въ сокруше́нiи чре́слъ тво­и́хъ и въ болѣ́знехъ воз­стени́ предъ очи́ма и́хъ.
И бу́детъ, а́ще реку́тъ къ тебѣ́: чесо́ ра́ди ты́ стене́ши? и рече́ши: о воз­вѣще́нiи, я́ко гряде́тъ: и сокруши́т­ся вся́ко се́рдце, и ослабѣ́ютъ вся́ ру́ки, и и́здшетъ вся́ка пло́ть и вся́къ ду́хъ, и вся́ сте́гна оскверна́вят­ся мокрото́ю: се́, гряде́тъ и бу́детъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
И бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:
сы́не человѣ́чь, прорцы́ и рече́ши: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: рцы́: мечу́, мечу́! изостри́ся и разъяри́ся,
я́ко да изсѣче́ши сѣче́нiя: изостри́ся, я́ко да бу́деши въ блеща́нiе и гото́въ на разсы́панiе: сѣцы́, изничтожа́й, от­ри́ни вся́кое дре́во.
И даде́ его́ угото́ван­на, е́же держа́ти въ рука́хъ его́: наостри́л­ся ме́чь, гото́въ е́сть, е́же да́нъ бы́ти въ ру́цѣ сѣку́щаго.
Возопі́й и воспла́чися, сы́не человѣ́чь, я́ко се́й бы́сть въ лю́дехъ мо­и́хъ, се́й во всѣ́хъ старѣ́йшинахъ Изра́илевыхъ: обита́ющiи бли́зъ подъ ме́чь бы́ша съ людьми́ мо­и́ми: сего́ ра́ди восплещи́ рука́ма тво­и́ма,
я́ко оправда́ся. И что́, а́ще и пле́мя от­ри́нет­ся? Не бу́детъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
И ты́, сы́не человѣ́чь, прорцы́ и восплещи́ рука́ма и усугу́би ме́чь: тре́тiй ме́чь я́звенымъ е́сть, ме́чь я́звенымъ вели́къ, и ужаси́ши я́,
я́ко да сокруши́т­ся се́рдце и́хъ, и умно́жат­ся немощні́и во всѣ́хъ вратѣ́хъ и́хъ, предаю́т­ся на усѣче́нiе ме́чно­е: бла́го о́стръ бы́сть на сѣче́нiе, бла́го бы́сть на блиста́нiе.
Проходи́ я́ко мо́лнiя, остри́ся одесну́ю и ошу́юю, а́може а́ще лице́ твое́ воста́нетъ:
и а́зъ восплещу́ руко́ю мо­е́ю къ руцѣ́ мо­е́й и напущу́ я́рость мою́, а́зъ Госпо́дь глаго́лахъ.
И бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:
и ты́, сы́не человѣ́чь, учини́ себѣ́ пути́ два́, е́же вни́ти мечу́ царя́ Вавило́нска, от­ страны́ еди́ныя изы́дутъ нача́ла два́, и ру́ку угото́ваютъ въ нача́лѣ пути́ гра́да, от­ нача́ла пути́ учини́ши,
я́ко вни́ти мечу́ на равва́ѳъ сыно́въ Аммо́нихъ и на Иуде́ю и Иерусали́мъ средѣ́ его́.
Поне́же ста́нетъ ца́рь Вавило́нскъ на ста́рѣмъ пути́, на нача́лѣ обо­и́хъ путі́й, е́же волхвова́ти волхвова́нiемъ, я́коже вскипѣ́ти жезлу́, и вопроша́ти ва́яныхъ и вражи́ти во утро́бахъ.
И бы́сть одесну́ю его́ волше́б­ст­во на Иерусали́мъ, е́же обста́вити остро́гъ и е́же от­ве́рсти уста́ съ во́племъ и воз­вы́сити гла́съ со глаше́нiемъ тру́бнымъ, и я́ко поста́вити остро́гъ предъ враты́ его́ и насы́пати пе́рсти и поста́вити стрѣ́лницы.
И то́й а́ки волхву́я и́мъ волхвова́нiе предъ ни́ми, уседмеря́я седмери́цы, и то́й воспомина́яй непра́вды его́ помяну́ти.
Того́ ра́ди сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: поне́же воспомяну́сте непра́вды ва́шя, внегда́ от­кры́шася нече́стiя ва́ша, я́ко яви́тися грѣхо́мъ ва́шымъ во всѣ́хъ беззако́нiихъ ва́шихъ и во всѣ́хъ начина́нiихъ ва́шихъ, поне́же воспомяну́сте, въ тѣ́хъ я́ти бу́дете.
И ты́, скверна́ве, беззако́н­ниче, старѣ́йшино Изра́илевъ, его́же гряде́тъ де́нь во вре́мя непра́вды, коне́цъ:
сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: сними́ кида́ръ и от­ложи́ вѣне́цъ, се́й не тако́въ бу́детъ, смири́лъ еси́ высо́кое и воз­не́слъ смире́н­но­е:
непра́вду, непра́вду, непра́вду положу́ его́, и то́й не тако́въ бу́детъ, до́ндеже прiи́детъ, ему́же досто́итъ, и преда́мъ ему́.
И ты́, сы́не человѣ́чь, прорцы́ и рече́ши: се́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь къ сыно́мъ Аммо́нимъ и ко укори́знѣ и́хъ, и рече́ши: мечу́, мечу́ извлече́ный на сѣче́нiе, извлече́ный на сконча́нiе, дви́гнися, я́ко да блиста́еши:
въ видѣ́нiи тво­е́мъ су́етнѣмъ, и внегда́ вражби́ти тебѣ́ ло́жная, егда́ предае́шися ты́ на вы́и я́звеныхъ беззако́н­никовъ, и́хже де́нь при­­спѣ́ во вре́мя непра́вды, коне́цъ:
воз­врати́ся въ ножны́ твоя́ и не ста́ни на мѣ́стѣ се́мъ, въ не́мже роди́л­ся еси́, на земли́ тво­е́й и́мамъ тя́ суди́ти:
и излiю́ на тя́ гнѣ́въ мо́й, во огни́ гнѣ́ва мо­его́ ду́ну на тя́ и преда́мъ тя́ въ ру́цѣ муже́й ва́рваръ, творя́щихъ па́губу:
огню́ бу́деши я́дь, кро́вь твоя́ бу́детъ посредѣ́ земли́ тво­ея́: не бу́детъ тво­ея́ па́мяти, зане́же а́зъ Госпо́дь глаго́лахъ.
Латинский (Nova Vulgata)
Et factus est sermo Domini ad me dicens:
«Fili hominis, pone faciem tuam contra meridiem et stilla ad austrum et propheta ad saltum agri Nageb.
Et dices saltui Nageb: Audi verbum Domini. Haec dicit Dominus Deus: Ecce ego succendam in te ignem, et comburet in te omne lignum viride et omne lignum aridum; non exstinguetur flamma succensionis, et comburetur in ea omnis facies ab austro usque ad aquilonem.
Et videbit universa caro quia ego Dominus succendi eam, nec exstinguetur».
Et dixi: «Heu, Domine Deus! Ipsi dicunt de me: "Numquid non per parabolas loquitur iste?"».
Et factus est sermo Domini ad me dicens:
«Fili hominis, pone faciem tuam ad Ierusalem et stilla ad sanctuaria et propheta contra humum Israel.
Et dices terrae Israel: Haec dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te, et eiciam gladium meum de vagina sua et occidam in te iustum et impium.
Pro eo autem quod occidi in te iustum et impium, idcirco egredietur gladius meus de vagina sua ad omnem carnem, ab austro ad aquilonem,
ut sciat omnis caro quia ego Dominus eduxi gladium meum de vagina sua irrevocabilem.
Et tu, fili hominis, ingemisce in contritione lumborum et in amaritudinibus ingemisce coram eis.
Cumque dixerint ad te: "Quare tu gemis?", dices: Pro auditu quia venit et tabescet omne cor, et dissolventur universae manus, et infirmabitur omnis spiritus, et per cuncta genua fluent aquae; ecce venit et fiet», ait Dominus Deus.
Et factus est sermo Domini ad me dicens:
«Fili hominis, propheta et dices: Haec dicit Dominus Deus: Loquere: Gladius, gladius exacutus est et etiam limatus;
ut caedat victimas exacutus est, ut splendeat limatus est.
Et datus est ad levigandum, ut teneatur manu. Iste exacutus est gladius et iste limatus, ut sit in manu interficientis.
Clama et ulula, fili hominis, quia hic directus est in populum meum, hic in cunctos duces Israel, qui gladio traditi sunt cum populo meo.
Idcirco plaude super femur, quia probatio est, dicit Dominus Deus.
Tu ergo, fili hominis, propheta et percute manu ad manum. Et duplicetur gladius, ac triplicetur gladius interfectorum: hic est gladius occisionis magnae, qui eos circumdat,
ut cor tabescat, et multiplicentur corruentes. In omnibus portis eorum dedi occisionem gladii: eheu, facti acuti et limati ad fulgendum, politi ad caedem!
"Exacuere, vade ad dexteram sive ad sinistram, quocumque acies tuae sunt destinatae".
Quin et ego plaudam manu ad manum et saturabo indignationem meam, ego Dominus locutus sum».
Et factus est sermo Domini ad me dicens:
"Et tu, fili hominis, pone tibi duas vias, ut veniat gladius regis Babylonis: de terra una egrediantur ambae; et indicem statue, in capite viae civitatis statue.
Viam pones, quo veniat gladius, ad Rabba filiorum Ammon et ad Iudam in Ierusalem munitissimam.
Stat enim rex Babylonis in bivio in capite duarum viarum, divinationem quaerens, commiscens sagittas; interrogat teraphim, iecur consulit.
Ad dexteram eius facta est divinatio super Ierusalem, ut ponat arietes, ut aperiat os ad caedem, ut elevet vocem in ululatu, ut ponat arietes contra portas, ut comportet aggerem, ut aedificet munitiones.
Eritque quasi consulens frustra oraculum in oculis eorum, et iuramenta sanctissima sunt eis; ipse autem in memoriam revocabit iniquitatem ad capiendum.
Idcirco haec dicit Dominus Deus: Pro eo quod in memoriam revocastis iniquitatem vestram, et revelatae sunt praevaricationes vestrae, et apparuerunt peccata vestra in omnibus operibus vestris; pro eo, inquam, quod in memoriam revocati estis, manu capiemini.
Tu autem, profane, impie dux Israel, cuius venit dies in tempore iniquitatis finitae —
haec dicit Dominus Deus — auferatur cidaris, tollatur corona; hoc non erit amplius. Humile sublevetur, et sublime humilietur.
Ruinam, ruinam, ruinam ponam illud; et hoc non fiet, donec veniat, cuius est iudicium, et tradam ei.
Et tu, fili hominis, propheta et dic: Haec dicit Dominus Deus ad filios Ammon et ad opprobrium eorum; et dices: Gladius, gladius est evaginatus ad occidendum, limatus ad consumendum, ut fulgeat,
cum tibi videntur vana, et divinantur mendacia, ut ponatur gladius ad colla profanorum impiorum, quorum venit dies in tempore iniquitatis finitae.
Revertatur ad vaginam suam. In loco, in quo creatus es, in terra nativitatis tuae iudicabo te.
Et effundam super te indignationem meam, in igne furoris mei sufflabo in te; daboque te in manus hominum insipientium et fabricantium interitum.
Igni eris cibus, sanguis tuus erit in medio terrae; oblivioni traderis, quia ego Dominus locutus sum».
Das Wort des HERRN erging an mich, er sagte:
»Du Mensch, blicke drohend auf den Wald im Süden und kündige ihm mein Strafgericht an!
Sag zu ihm: ́So spricht der HERR, der mächtige Gott: Ich werde ein Feuer in dir anzünden, das alle deine Bäume verzehrt, die grünen so gut wie die dürren. Niemand kann es löschen und alle, die in dem Wald leben, vom Süden bis zum Norden, werden von den Flammen versengt.
Alle Welt soll erkennen, dass ich, der mächtige Gott, diesen Brand gelegt habe. Er wird nicht erlöschen, bis alles niedergebrannt ist.́«
Ich erwiderte: »Ach HERR, mein Gott, sie werden mir vorhalten, dass ich wieder einmal in Rätseln rede!«
Da erging an mich das Wort des HERRN:
»Du Mensch, blicke drohend in Richtung Jerusalem und kündige dem Tempel und dem ganzen Land mein Strafgericht an!
Sag zum Land Israel: ́So spricht der HERR: Ich sehe nicht länger zu! Ich ziehe mein Schwert und vernichte alle deine Bewohner, die Guten genauso wie die Bösen, vom Süden bis zum Norden.
Alle Welt soll erkennen, dass ich, der HERR, mein Schwert gezogen habe. Es wird nicht in seine Scheide zurückkehren, bis alle Bewohner des Landes vernichtet sind.́
Du, Mensch, aber stöhne! Du sollst vor aller Augen zusammenbrechen und vor Schmerz unaufhörlich stöhnen.
Und wenn sie dich fragen: ́Was stöhnst du so?́, dann antworte: ́Weil ich das Unheil kommen sehe! Alle werden entsetzt und verzagt sein; wie gelähmt lassen sie die Hände sinken und können das Wasser nicht mehr halten. Der HERR, der mächtige Gott, hat gesagt: Es wird mit Sicherheit eintreffen!́«
Das Wort des HERRN erging an mich, er sagte:
»Du Mensch, kündige den Leuten von Israel mein Strafgericht an! Sag zu ihnen: ́So spricht der HERR:

Das Schwert kommt über euch, das Schwert,
es ist bereit, die Klinge blitzt!

Zum Schlachten hat man es gewetzt,
es funkelt hell, es glänzt und blitzt.
Der Waffenschmied hat es geschärft,
dem Schlächter gebt es in die Hand!

Sagt nicht: Wir haben Grund, uns zu freuen; denn unser König verlacht alle anderen Herrscher!

Ich habe ihn geprüft: Dieser König wird keinen anderen mehr verlachen!́

Du Mensch, schreie und heule laut! Schlag dir auf die Hüften! Denn das Schwert richtet sich gegen mein Volk und alle seine Führer. Alle ohne Ausnahme fallen ihm zum Opfer.

Schlag zornig die Hände zusammen, du Mensch, und kündige mein Strafgericht an:

́Das Schwert verdoppelt seine Wucht,
es wirbelt, kreist, die Schläge prasseln;
in allen Städten wütet es.
Die Leichen türmen sich empor,
den Tapfersten entfällt der Mut.
Der HERR hat dieses Schwert geschickt;
er hielt es lange wohl verwahrt,
für diesen Tag ist es bereit,
nun soll es treffen wie der Blitz.

Auf, Schwert, schlag drein, nach links, nach rechts!
Gehorche, wie die Hand dich führt!
Auch ich werde die Hände zusammenschlagen und meinem Zorn freien Lauf lassen. Das sage ich, der HERR.́«
Das Wort des HERRN erging an mich, er sagte:
»Du Mensch, zeichne die beiden Wege auf, die das Heer des Königs von Babylonien einschlagen kann. Sie gehen beide vom selben Punkt aus. An der Gabelung sollst du zwei Wegweiser aufstellen,
einen nach Rabba, der Hauptstadt der Ammoniter, den anderen nach Juda mit der als uneinnehmbar geltenden Stadt Jerusalem.
Schon steht der babylonische König an der Wegscheide und befragt das Orakel. Er schüttelt die Pfeile, die ihm als Lose dienen, und beschaut die Leber der Opfertiere.
Jetzt hat er das Los ́Jerusaleḿ gezogen, mit der rechten Hand hält er es hoch. Er ist entschlossen, mit seinem Heer gegen die Stadt zu ziehen. Er wird das Kriegsgeschrei gegen sie anstimmen, einen Wall um

sie aufschütten, Angriffsrampen gegen ihre Mauern vortreiben und die Tore mit Rammböcken berennen.

Die Leute von Juda bilden sich ein, es sei ein Lügenorakel, das ihm fälschlich Erfolg verheißt. Denn man hat ihnen heilige Eide geschworen, dass dies nicht geschehen werde. Aber das Orakel spricht die Wahrheit; es hat ihre Vergehen an den Tag gebracht, damit sie endlich bestraft werden.
Darum sage ich, der HERR, der mächtige Gott, zu den Leuten von Juda: ́Ihr seid überführt: Eure Schuld ist aufgedeckt, euer Ungehorsam und eure Auflehnung liegen offen zutage. Jetzt werdet ihr mit harter Hand gepackt!́
Zu dir aber, dem Herrscher Israels, dem eidbrüchigen Schurken, sagt der HERR, der mächtige Gott: ́Der Tag der Abrechnung ist da! Herunter mit Turban und Kronreif! Deine Herrschaft hat ein Ende! Der Mächtige wird gestürzt, der Machtlose erhöht!
In Trümmer lege ich Jerusalem, in Trümmer, in Trümmer! Nie zuvor hat man so etwas erlebt. Der Mann ist schon unterwegs, der in meinem Auftrag das Strafgericht vollzieht.́«
Weiter befahl mir der HERR: »Du Mensch, kündige den Ammonitern mein Strafgericht an; denn mich, den mächtigen Gott, haben sie verhöhnt! Sag ihnen in meinem Auftrag:

́Das Schwert kommt über euch, das Schwert,
es funkelt hell, es glänzt und blitzt,
zum Schlachten ist es ausgesandt!́

Während eure Lügenorakel euch noch Rettung verheißen, ist das Schwert schon an eure Hälse gesetzt, ihr schändlichen Verbrecher! Der Tag der Abrechnung ist gekommen!
Doch dann zurück in deine Scheide, Schwert! Auch mit dir, meinem Strafwerkzeug, will ich abrechnen, im Land deiner Herkunft, an dem Ort, an dem ich dich geschaffen habe.
Ihr sollt meinen ganzen Zorn zu spüren bekommen, wie ein verzehrendes Feuer wird er euch treffen. Ich gebe euch in die Hand roher Männer, die sich aufs Morden verstehen.
Das Feuer soll euch verzehren; euer eigenes Land soll euer Blut trinken. Euer Andenken soll völlig ausgelöscht werden. Ich habe es gesagt, ich, der HERR.«
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible