Имена́ же и́ма: оола́ старѣ́йшая, оолива́ же ме́ншая сестра́ ея́: и бы́стѣ мнѣ́ и роди́стѣ сы́ны и дще́ри: имена́ же и́ма: самарі́а оола́, и Иерусали́мъ оолива́.

И соблуди́ оола́ от мене́ и возложи́ся на похотники́ своя́, на Ассирі́аны приближа́ющыяся е́й,

облече́нныя въ червлени́цы, старѣ́йшины и воево́ды: ю́ноши избра́ннiи, вси́ ко́нницы яздя́щiи на ко́нехъ:

и даде́ блуже́нiе свое́ къ ни́мъ: избра́ннымъ сыно́мъ Ассири́йскимъ всѣ́мъ, и ко всѣ́мъ, на ня́же возлага́шеся, во всѣ́хъ нечистота́хъ и́хъ оскверня́шеся:

и блуже́нiя своего́, е́же изъ Еги́пта, не оста́ви, я́ко съ не́ю спа́ху въ ю́ности ея́, и ті́и растли́ша дѣ́вство ея́ и излiя́ша блуже́нiе свое́ на ню́.

Того́ ра́ди преда́хъ ю́ въ ру́цѣ похотнико́мъ ея́, въ ру́цѣ сыно́мъ Ассири́йскимъ, на ни́хже возлага́шеся.

Ті́и откры́ша сты́дъ ея́, сы́ны и дще́ри ея́ поя́ша и саму́ю мече́мъ усѣ́кнуша: и бы́сть поноше́нiе въ жена́хъ, и отмще́нiе сотвори́ша въ не́й во дщере́хъ ея́.

И ви́дѣ сестра́ ея́ оолива́, и растли́ возложе́нiе свое́ па́че ея́, и блу́дъ сво́й па́че блуда́ сестры́ своея́ умно́жи:

на сыно́въ Ассирі́йскихъ возложи́ся, на старѣ́йшины и воево́ды, и́же бли́зъ ея́, облече́нны во благоистка́нны, на ко́нники яздя́щыя на ко́нехъ, ю́ноши избра́нни вси́.

И ви́дѣхъ, я́ко оскверни́ся пу́ть еди́нъ обою́.

И приложи́ ко блуже́нiю своему́, и ви́дѣ му́жы напи́саны на стѣнѣ́, о́бразы халде́йски напи́саны ша́рами,

препоя́саны пестрота́ми о чре́слѣхъ свои́хъ, и прево́и краше́ннiи на глава́хъ и́хъ, ви́дъ троя́кiй всѣ́хъ, подо́бiе сыно́въ Вавило́нскихъ, Халде́йскихъ, земли́ оте́чества и́хъ:

и возложи́ся на ня́ зрѣ́нiемъ оче́й свои́хъ, и посла́ послы́ къ ни́мъ въ зе́млю Халде́йску.

И прiидо́ша къ не́й сы́нове Вавило́нстiи на ло́же вита́ющихъ и оскверни́ша ю́ въ блуже́нiи ея́, и оскверни́ся въ ни́хъ, и отступи́ душа́ ея́ от ни́хъ:

и откры́ блуже́нiе свое́ и откры́ срамоту́ свою́. И отступи́ душа́ моя́ от нея́, я́коже отступи́ душа́ моя́ от сестры́ ея́.

И умно́жила еси́ блуже́нiе твое́, е́же помяну́ти дни́ ю́ности твоея́, въ ня́же блуди́ла еси́ во Еги́птѣ,

и возлегла́ еси́ на халде́и, и́хже пло́ти бы́ша а́ки пло́ти о́сли, и я́ко ло́на ко́нская ло́на и́хъ,

и посѣти́ла еси́ беззако́нiе ю́ности твоея́, я́же твори́ла еси́ во Еги́птѣ во вита́лищи твое́мъ, идѣ́же сосцы́ ю́ности твоея́ спадо́ста.

Того́ ра́ди, ооливо́, сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ воздви́гну похотники́ твоя́ на тя́, от ни́хже отступи́ душа́ твоя́, и наведу́ и́хъ на тя́ о́крестъ,

сыно́въ Вавило́нскихъ и всѣ́хъ халде́евъ, факу́да и су́да и ку́да, и вся́ сы́ны Ассири́йски съ ни́ми, ю́ношы избра́нны, старѣ́йшины и воево́ды, вся́ триста́ты и наро́читыя, ко́нники на ко́нехъ вси́.

И прiи́дутъ на тя́ вси́ от сѣ́вера, колесни́цы и коле́са со мно́гимъ наро́домъ, щиты́ и су́лицы и шле́мы, и поста́вятъ стражбу́ о́крестъ тебе́, и да́мъ предъ лице́мъ и́хъ су́дъ, и отмстя́тъ ти́ въ судѣ́хъ свои́хъ:

и да́мъ рве́нiе мое́ въ тебѣ́, и сотворя́тъ съ тобо́ю гнѣ́въ я́рости моея́, но́здри твоя́ и у́шы твои́ обрѣ́жутъ, и оста́вшихъ твои́хъ мече́мъ изсѣку́тъ: ті́и сыно́въ твои́хъ и дще́рей твои́хъ во́змутъ, и оста́вшихъ твои́хъ потреби́тъ о́гнь:

и совлеку́тъ съ тебе́ ри́зы твоя́ и во́змутъ сосу́ды хвалы́ твоея́.

И отвращу́ нече́стiя твоя́ от тебе́ и блу́дъ тво́й от земли́ Еги́петскiя: и не воздви́гнеши оче́съ твои́хъ на ни́хъ и Еги́пта не помяне́ши ктому́.

Поне́же сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ предаю́ тя въ ру́цѣ, и́хже ненави́диши, от ни́хже отступи́ душа́ твоя́:

и сотворя́тъ въ тебѣ́ въ не́нависти, и во́змутъ вся́ труды́ твоя́ и дѣла́ твоя́, и бу́деши нага́ и посра́млена, и откры́ется сту́дъ блуда́ твоего́ и нече́стiе твое́.

И блуже́нiе твое́ сотвори́ сiя́ тебѣ́, егда́ блуди́ла еси́ вслѣ́дъ язы́ковъ и оскверня́лася въ кумíрѣхъ и́хъ:

въ пути́ сестры́ твоея́ ходи́ла еси́, и да́мъ ча́шу ея́ въ ру́цѣ твои́.

Сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: ча́шу сестры́ твоея́ испiе́ши глубо́кую и широ́кую, и бу́детъ на смѣ́хъ и подражне́нiе, изоби́лную ко соверше́нiю пiя́нства,

и разслабле́нiя напо́лнишися: ча́ша же потребле́нiя и погубле́нiя ча́ша сестры́ твоея́ самарі́и:

и испiе́ши ю́ и истощи́ши, и чре́пъ ея́ яду́щи потреби́ши, и сосца́ твоя́ отто́ргнеши: и пра́здники и новоме́сячiя твоя́ отвращу́: поне́же а́зъ глаго́лахъ, рече́ Адонаи́ Госпо́дь.

Сего́ ра́ди сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: поне́же забы́ла мя́ еси́ и отве́ргла мене́ наза́дъ тѣ́ла твоего́, и ты́ возми́ нече́стiе твое́ и блу́дъ тво́й.

И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, не бу́деши ли суди́ти оолѣ́ и ооливѣ́, и возвѣсти́ши ли и́ма беззако́нiя ею́?

я́ко любодѣ́йствовастѣ, и кро́вь въ рука́хъ ею́, и въ кумíрѣхъ ею́ прелюбодѣ́йствовастѣ, и ча́да своя́, я́же роди́стѣ мнѣ́, провожда́стѣ и́мъ сквозѣ́ о́гнь.

Да́же и сiя́ сотвори́стѣ ми́, оскверня́стѣ свята́я моя́ въ то́й де́нь, и суббо́ты моя́ оскверня́стѣ:

и внегда́ закала́стѣ ча́да своя́ кумíромъ свои́мъ, и вхожда́стѣ во свята́я моя́ въ то́й де́нь, е́же скверни́ти я́: и се́, та́ко творя́стѣ средѣ́ до́му моего́:

и посыла́стѣ ко муже́мъ гряду́щымъ издале́ча, къ ни́мже посло́въ посыла́стѣ. И егда́ приходи́ти и́мъ, а́бiе умыва́лася еси́ и утваря́ла еси́ о́чи твои́ и украша́лася у́тварiю,

и сѣдѣ́ла еси́ на одрѣ́ по́стланѣ, и трапе́за укра́шенна предъ лице́мъ ея́, и ѳимiа́мъ мо́й и еле́й мо́й предлага́ла предъ ни́ми, и веселя́хуся въ ни́хъ:

и гла́сомъ сли́чнымъ возглаша́ху, и ко муже́мъ от мно́жества человѣ́ча приходя́щымъ от пусты́ни, и дая́ху пе́рстни на ру́ки и́хъ и вѣне́цъ хвалы́ на главы́ и́хъ.

И реко́хъ: не въ си́хъ ли прелюбодѣ́йствуютъ? и дѣла́ блудни́цы, и сама́ соблуди́.

И вхожда́ху къ не́й: я́коже вла́зятъ къ женѣ́ блудни́цѣ, та́ко вла́зяху ко оолѣ́ и ко ооливѣ́, жена́мъ беззако́нницамъ, е́же сотвори́ти беззако́нiе.

Му́жiе же пра́веднiи, ті́и и отмстя́тъ и́ма отмще́нiемъ любодѣ́йницъ и отмще́нiемъ пролива́ющихъ кро́вь, я́ко любодѣ́йцы су́ть, и кро́вь въ рука́хъ и́хъ.

Сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: приведи́ на ни́хъ наро́ды и да́ждь на ни́хъ мяте́жъ и разграбле́нiе,

и ве́ржи ка́менiе на ни́хъ, ка́менiе наро́довъ, и да избоду́тъ и́хъ мечьми́ свои́ми: сы́ны и́хъ и дще́ри и́хъ избiю́тъ и до́мы и́хъ огне́мъ сожгу́тъ:

и отвращу́ нече́стiе от земли́, и нака́жутся вся́ жены́ и не сотворя́тъ по нече́стиемъ и́хъ:

и да́стся нече́стiе ва́ше на вы́: и [вся́] грѣхи́ куми́ръ ва́шихъ прiи́мете и уразумѣ́ете, я́ко а́зъ Адонаи́ Госпо́дь.

Арабский (Arabic Van Dyke)

وَكَانَ إِلَيَّ كَلاَمُ الرَّبِّ قَائِلاً:

«يَا ابْنَ آدَمَ، كَانَ امْرَأَتَانِ ابْنَتَا أُمٍّ وَاحِدَةٍ،

وَزَنَتَا بِمِصْرَ. فِي صِبَاهُمَا زَنَتَا. هُنَاكَ دُغْدِغَتْ ثُدِيُّهُمَا، وَهُنَاكَ تَزَغْزَغَتْ تَرَائِبُ عُذْرَتِهِمَا.

وَاسْمُهُمَا: أُهُولَةُ الْكَبِيرَةُ، وَأُهُولِيبَةُ أُخْتُهَا. وَكَانَتَا لِي، وَوَلَدَتَا بَنِينَ وَبَنَاتٍ. وَاسْمَاهُمَا: السَّامِرَةُ «أُهُولَةُ»، وَأُورُشَلِيمُ «أُهُولِيبَةُ».

وَزَنَتْ أُهُولَةُ مِنْ تَحْتِي وَعَشِقَتْ مُحِبِّيهَا، أَشُّورَ الأَبْطَالَ

اللاَّبِسِينَ الأَسْمَانْجُونِيَّ وُلاَةً وَشِحَنًا، كُلُّهُمْ شُبَّانُ شَهْوَةٍ، فُرْسَانٌ رَاكِبُونَ الْخَيْلَ.

فَدَفَعَتْ لَهُمْ عُقْرَهَا لِمُخْتَارِي بَنِي أَشُّورَ كُلِّهِمْ، وَتَنَجَّسَتْ بِكُلِّ مَنْ عَشِقَتْهُمْ بِكُلِّ أَصْنَامِهِمْ.

وَلَمْ تَتْرُكْ زِنَاهَا مِنْ مِصْرَ أَيْضًا، لأَنَّهُمْ ضَاجَعُوهَا فِي صِبَاهَا، وَزَغْزَغُوا تَرَائِبَ عِذْرَتِهَا وَسَكَبُوا عَلَيْهَا زِنَاهُمْ.

لِذلِكَ سَلَّمْتُهَا لِيَدِ عُشَّاقِهَا، لِيَدِ بَنِي أَشُّورَ الَّذِينَ عَشِقَتْهُمْ.

هُمْ كَشَفُوا عَوْرَتَهَا. أَخَذُوا بَنِيهَا وَبَنَاتِهَا، وَذَبَحُوهَا بِالسَّيْفِ، فَصَارَتْ عِبْرَةً لِلنِّسَاءِ. وَأَجْرَوْا عَلَيْهَا حُكْمًا.

«فَلَمَّا رَأَتْ أُخْتُهَا أُهُولِيبَةُ ذلِكَ أَفْسَدَتْ فِي عِشْقِهَا أَكْثَرَ مِنْهَا، وَفِي زِنَاهَا أَكْثَرَ مِنْ زِنَا أُخْتِهَا.

عَشِقَتْ بَنِي أَشُّورَ الْوُلاَةَ وَالشِّحَنَ الأَبْطَالَ اللاَّبِسِينَ أَفْخَرَ لِبَاسٍ، فُرْسَانًا رَاكِبِينَ الْخَيْلَ كُلُّهُمْ شُبَّانُ شَهْوَةٍ.

فَرَأَيْتُ أَنَّهَا قَدْ تَنَجَّسَتْ، وَلِكِلْتَيْهِمَا طَرِيقٌ وَاحِدَةٌ.

وَزَادَتْ زِنَاهَا. وَلَمَّا نَظَرَتْ إِلَى رِجَال مُصَوَّرِينَ عَلَى الْحَائِطِ، صُوَرُ الْكَلْدَانِيِّينَ مُصَوَّرَةًٍ بِمُغْرَةٍ،

مُنَطَّقِينَ بِمَنَاطِقَ عَلَى أَحْقَائِهِمْ، عَمَائِمُهُمْ مَسْدُولَةٌ عَلَى رُؤُوسِهِمْ. كُلُّهُمْ فِي الْمَنْظَرِ رُؤَسَاءُ مَرْكَبَاتٍ شِبْهُ بَنِي بَابِلَ الْكَلْدَانِيِّينَ أَرْضُ مِيلاَدِهِمْ،

عَشِقَتْهُمْ عِنْدَ لَمْحِ عَيْنَيْهَا إِيَّاهُمْ، وَأَرْسَلَتْ إِلَيْهِمْ رُسُلاً إِلَى أَرْضِ الْكَلْدَانِيِّينَ.

فَأَتَاهَا بَنُو بَابِلَ فِي مَضْجَعِ الْحُبِّ وَنَجَّسُوهَا بِزِنَاهُمْ، فَتَنَجَّسَتْ بِهِمْ، وجَفَتْهُمْ نَفْسُهَا.

وَكَشَفَتْ زِنَاهَا وَكَشَفَتْ عَوْرَتَهَا، فَجَفَتْهَا نَفْسِي، كَمَا جَفَتْ نَفْسِي أُخْتَهَا.

وَأَكْثَرَتْ زِنَاهَا بِذِكْرِهَا أَيَّامَ صِبَاهَا الَّتِي فِيهَا زَنَتْ بِأَرْضِ مِصْرَ.

وَعَشِقَتْ مَعْشُوقِيهِمِ الَّذِينَ لَحْمُهُمْ كَلَحْمِ الْحَمِيرِ وَمَنِيُّهُمْ كَمَنِيِّ الْخَيْلِ.

وَافْتَقَدْتِ رَذِيلَةَ صِبَاكِ بِزَغْزَغَةِ الْمِصْرِيِّينَ تَرَائِبَكِ لأَجْلِ ثَدْيِ صِبَاكِ.

«لأَجْلِ ذلِكَ يَا أُهُولِيبَةُ، هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: هأَنَذَا أُهَيِّجُ عَلَيْكِ عُشَّاقَكِ الَّذِينَ جَفَتْهُمْ نَفْسُكِ، وَآتِي بِهِمْ عَلَيْكِ مِنْ كُلِّ جِهَةٍ:

بَنِي بَابِلَ وَكُلَّ الْكَلْدَانِيِّينَ، فَقُودَ وَشُوعَ وَقُوعَ، وَمَعَهُمْ كُلُّ بَنِي أَشُّورَ، شُبَّانُ شَهْوَةٍ، وُلاَةٌ وَشِحَنٌ كُلُّهُمْ رُؤَسَاءُ مَرْكَبَاتٍ وَشُهَرَاءُ. كُلُّهُمْ رَاكِبُونَ الْخَيْلَ.

فَيَأْتُونَ عَلَيْكِ بِأَسْلِحَةٍ مَرْكَبَاتٍ وَعَجَلاَتٍ، وَبِجَمَاعَةِ شُعُوبٍ يُقِيمُونَ عَلَيْكِ التُّرْسَ وَالْمِجَنَّ وَالْخُوذَةَ مِنْ حَوْلِكِ، وَأُسَلِّمُ لَهُمُ الْحُكْمَ فَيَحْكُمُونَ عَلَيْكِ بِأَحْكَامِهِمْ.

وَأَجْعَلُ غَيْرَتِي عَلَيْكِ فَيُعَامِلُونَكِ بِالسَّخَطِ. يَقْطَعُونَ أَنْفَكِ وَأُذُنَيْكِ، وَبَقِيَّتُكِ تَسْقُطُ بِالسَّيْفِ. يَأْخُذُونَ بَنِيكِ وَبَنَاتِكِ، وَتُؤْكَلُ بَقِيَّتُكِ بِالنَّارِ.

وَيَنْزِعُونَ عَنْكِ ثِيَابَكِ، وَيَأْخُذُونَ أَدَوَاتِ زِينَتِكِ.

وَأُبَطِّلُ رَذِيلَتَكِ عَنْكِ وَزِنَاكِ مِنْ أَرْضِ مِصْرَ، فَلاَ تَرْفَعِينَ عَيْنَيْكِ إِلَيْهِمْ وَلاَ تَذْكُرِينَ مِصْرَ بَعْدُ.

لأَنَّهُ هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: هأَنَذَا أُسَلِّمُكِ لِيَدِ الَّذِينَ أَبْغَضْتِهِمْ، لِيَدِ الَّذِينَ جَفَتْهُمْ نَفْسُكِ.

فَيُعَامِلُونَكِ بِالْبُغْضَاءِ وَيَأْخُذُونَ كُلَّ تَعَبِكِ، وَيَتْرُكُونَكِ عُرْيَانَةً وَعَارِيَةً، فَتَنْكَشِفُ عَوْرَةُ زِنَاكِ وَرَذِيلَتُكِ وَزِنَاكِ.

أَفْعَلُ بِكِ هذَا لأَنَّكِ زَنَيْتِ وَرَاءَ الأُمَمِ، لأَنَّكِ تَنَجَّسْتِ بِأَصْنَامِهِمْ.

فِي طَرِيقِ أُخْتِكِ سَلَكْتِ فَأَدْفَعُ كَأْسَهَا لِيَدِكِ.

هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: إِنَّكِ تَشْرَبِينَ كَأْسَ أُخْتِكِ الْعَمِيقَةَ الْكَبِيرَةَ. تَكُونِينَ لِلضَّحِكِ وَلِلاسْتِهْزَاءِ. تَسَعُ كَثِيرًا.

تَمْتَلِئِينَ سُكْرًا وَحُزْنًا، كَأْسَ التَّحَيُّرِ وَالْخَرَابِ، كَأْسَ أُخْتِكِ السَّامِرَةِ.

فَتَشْرَبِينَهَا وَتَمْتَصِّينَهَا وَتَقْضَمِينَ شُقَفَهَا وَتَجْتَثِّينَ ثَدْيَيْكِ، لأَنِّي تَكَلَّمْتُ، يَقُولُ السَّيِّدُ الرَّبُّ.

لِذلِكَ هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: مِنْ أَجْلِ أَنَّكِ نَسِيتِنِي وَطَرَحْتِنِي وَرَاءَ ظَهْرِكِ، فَتَحْمِلِي أَيْضًا رَذِيلَتَكِ وَزِنَاكِ».

وَقَالَ الرَّبُّ لِي: «يَا ابْنَ آدَمَ، أَتَحْكُمُ عَلَى أُهُولَةَ وَأُهُولِيبَةَ؟ بَلْ أَخْبِرْهُمَا بِرَجَاسَاتِهِمَا،

لأَنَّهُمَا قَدْ زَنَتَا وَفِي أَيْدِيهِمَا دَمٌ، وَزَنَتَا بِأَصْنَامِهِمَا وَأَيْضًا أَجَازَتَا بَنِيهِمَا الَّذِينَ وَلَدَتَاهُمْ لِي النَّارَ أَكْلاً لَهَا.

وَفَعَلَتَا أَيْضًا بِي هذَا: نَجَّسَتَا مَقْدِسِي فِي ذلِكَ الْيَوْمِ وَدَنَّسَتَا سُبُوتِي.

وَلَمَّا ذَبَحَتَا بَنِيهِمَا لأَصْنَامِهِمَا، أَتَتَا فِي ذلِكَ الْيَوْمِ إِلَى مَقْدِسِي لِتُنَجِّسَاهُ. فَهُوَذَا هكَذَا فَعَلَتَا فِي وَسْطِ بَيْتِي.

بَلْ أَرْسَلْتُمَا إِلَى رِجَال آتِينَ مِنْ بَعِيدٍ. الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ رَسُولٌ فَهُوَذَا جَاءُوا. هُمُ الَّذِينَ لأَجْلِهِمِ اسْتَحْمَمْتِ وَكَحَّلْتِ عَيْنَيْكِ وَتَحَلَّيْتِ بِالْحُلِيِّ،

وَجَلَسْتِ عَلَى سَرِيرٍ فَاخِرٍ أَمَامَهُ مَائِدَةٌ مُنَضَّضَةٌ، وَوَضَعْتِ عَلَيْهَا بَخُورِي وَزَيْتِي.

وَصَوْتُ جُمْهُورٍ مُتَرَفِّهِينَ مَعَهَا، مَعَ أُنَاسٍ مِنْ رَعَاعِ الْخَلْقِ. أُتِيَ بِسَكَارَى مِنَ الْبَرِّيَّةِ، الَّذِينَ جَعَلُوا أَسْوِرَةً عَلَى أَيْدِيهِمَا وَتَاجَ جَمَال عَلَى رُؤُوسِهِمَا.

فَقُلْتُ عَنِ الْبَالِيَةِ فِي الزِّنَا: آلآنَ يَزْنُونَ زِنًا مَعَهَا وَهِيَ.

فَدَخَلُوا عَلَيْهَا كَمَا يُدْخَلُ عَلَى امْرَأَةٍ زَانِيَةٍ. هكَذَا دَخَلُوا عَلَى أُهُولَةَ وَعَلَى أُهُولِيبَةَ الْمَرْأَتَيْنِ الزَّانِيَتَيْنِ.

وَالرِّجَالُ الصِّدِّيقُونَ هُمْ يَحْكُمُونَ عَلَيْهِمَا حُكْمَ زَانِيَةٍ وَحُكْمَ سَفَّاكَةِ الدَّمِ، لأَنَّهُمَا زَانِيَتَانِ وَفِي أَيْدِيهِمَا دَمٌ.

لأَنَّهُ هكَذَا قَالَ السَّيِّدُ الرَّبُّ: إِنِّي أُصْعِدُ عَلَيْهِمَا جَمَاعَةً وَأُسَلِّمُهُمَا لِلْجَوْرِ وَالنَّهْبِ.

وَتَرْجُمُهُمَا الْجَمَاعَةُ بِالْحِجَارَةِ، وَيُقَطِّعُونَهُمَا بِسُيُوفِهِمْ، وَيَذْبَحُونَ أَبْنَاءَهُمَا وَبَنَاتِهِمَا، وَيُحْرِقُونَ بُيُوتَهُمَا بِالنَّارِ.

فَأُبَطِّلُ الرَّذِيلَةَ مِنَ الأَرْضِ، فَتَتَأَدَّبُ جَمِيعُ النِّسَاءِ وَلاَ يَفْعَلْنَ مِثْلَ رَذِيلَتِكُمَا.

وَيَرُدُّونَ عَلَيْكُمَا رَذِيلَتَكُمَا، فَتَحْمِلاَنِ خَطَايَا أَصْنَامِكُمَا، وَتَعْلَمَانِ أَنِّي أَنَا السَّيِّدُ الرَّبُّ».

Таджикский

Языки

ВА каломи Парвардигор бар ман нозил шуда, гуфт:

«Эй писари одам! Ду зан духтарони як модар буданд.

Ва онҳо дар Миср зинокор шуда, дар ҷавонии худ зино карданд; дар он ҷо синаҳои онҳоро молиш доданд, ва дар он ҷо пистонҳои бакорати онҳоро фишурданд.

Ва номҳои онҳо: калонӣ Оҳола ва хоҳараш Оҳолиба буд; ва онҳо занони Ман буда, писарон ва духтарон зоиданд; ва номҳои онҳо: Оҳола – Сомария, ва Оҳолиба – Ерусалим буд.

Ва Оҳола зино кард, дар сурате ки ҳануз аз они Ман буд; ва ба хушдорони худ, ба сипоҳиёни Ашшур дил дод, –

Ба онҳое ки либоси лоҷвард мепӯшиданд; ба волиён ва сардорон, ки саросар ҷавонони дилпазир, форисони аспсавор буданд;

Ва бо онҳо, ки саросар баргузидагони банӣ Ашшур буданд, ба зинокории худ дода шуд, ва бо ҳамаи бутҳои касоне ки ба онҳо дил дода буд, худро палид сохт.

Вале аз зинокории худ, ки бо мисриён дошт, даст накашид, зеро ки онҳо бо ӯ дар айёми ҷавонии ӯ хуфтухоб доштанд, ва пистонҳои бакораташро мефишурданд, ва шаҳавоти худро бар ӯ фурӯ мерехтанд.

Бинобар ин Ман ӯро ба дасти хушдоронаш, яъне ба дасти банӣ Ашшур, ки ба онҳо дил дода буд, супурдам.

Онҳо аврати ӯро кушоданд, писарон ва духтаронашро гирифтанд, ва ӯро бо шамшер куштанд, ва номаш барои занон ибрат шуд, ва ӯро ба ҷазо мустаҳиқ карданд.

Ва хоҳараш Оҳолиба инро дид, ва дар шаҳватпарастии худ аз вай бештар фосид шуд, ва аз зинокории хоҳараш зиёдтар зино кард.

Ба банӣ Ашшур дил дод, – ба волиён ва сардорони сипоҳиён, ки либоси зебо мепӯшиданд, форисони аспсавор ва саросар ҷавонони дилпазир буданд.

Ва дидам, ки ӯ палид гардид: роҳи ҳар дуяшон як буд.

Вале ӯ зинокории худро боз ҳам зиёд кард; ва мардони бар девор ҳак кардашударо, яъне суратҳои калдониёнро, ки бо ранги ҷӯша кашида шуда буд, дид,

Ки камарбандҳо бар камарашон ва аммомаҳои дарознӯг бар сарашон буд, ва ҳамаашон намуди саркардагонро доштанд, – суратҳои банӣ Бобил, ки замини калдониён зодгоҳашон буд.

Ва ҳамин ки чашмаш ба онҳо афтод, дил дод, ва назди онҳо ба замини калдониён қосидонашро фиристод.

Ва банӣ Бобил назди ӯ ба ҷогаҳи ишқбозӣ дохил шуда, бо зинокории худ ӯро палид сохтанд; ва чун аз онҳо палид шуд, ҷони ӯ аз онҳо нафрат пайдо кард.

Ва азбаски ошкоро ба зинокорӣ дода шуд, ва аврати худро кушод, ҷони Ман аз ӯ нафрат пайдо кард, чунон ки ҷони Ман аз хоҳараш нафрат пайдо карда буд.

Ва ӯ зинокории худро афзун кард, дар ҳолате ки айёми ҷавонии худро ба ёд меовард, ки он вақт дар замини Миср ба зино дода шуда буд.

Ва ҳамчун сурриягон ба онҳо дил дод, ки узви онҳо мисли узви харон ва нутфарезии онҳо мисли нутфарезии аспон буд.

Ва ту фисқу фуҷури айёми ҷавонии худро аз нав оғоз намудӣ, ки он вақт мисриён пистонҳои туро ба хотири синаҳои ҷавонии ту мефишурданд».

Бинобар ин, эй Оҳолиба, Парвардигор Худо чунин мегӯяд: «Инак Ман хушдоронатро, ки ҷонат аз онҳо нафрат пайдо кардааст, ба зидди ту барангехта, онҳоро аз ҳар тараф бар ту хоҳам овард,

Яъне банӣ Бобил ва ҳамаи калдониёнро аз қабилаҳои фақуд ва шуа ва куа, ва тамоми банӣ Ашшурро ҳамроҳи онҳо, ки ҳамаашон ҷавонони дилпазир, волиён ва сардорон мебошанд, саросар саркардагон ва номдорони аспсаворанд.

Ва бо аслиҳа ва аспон ва аробаҳо ва анбӯҳи қавмҳо, бо ҷавшанҳо, сипарҳо ва хӯдҳо бар ту омада, туро иҳота хоҳанд кард, ва Ман туро ба доварии онҳо хоҳам супурд, ва онҳо туро мувофиқи аҳкоми худ доварӣ хоҳанд намуд.

Ва Ман рашки Худро ба зидди ту хоҳам нигаронид, ва ба ту бо ғазаб амал хоҳанд кард: бинӣ ва гӯшҳоятро хоҳанд бурид, ва бақияи ту аз шамшер хоҳад афтод; онҳо писарон ва духтарони туро хоҳанд гирифт, ва бақияи ту ба оташ хоҳад сӯхт.

Ва либосҳои туро хоҳанд кашид, ва колои зебу зинати туро хоҳанд гирифт.

Ва фисқу фуҷури ту ва зинокории туро, ки аз замини Миср овардаӣ, аз ту нест хоҳам кард; ва чашмони худро сӯи онҳо баланд нахоҳӣ кард, ва Мисрро дигар ба ёд нахоҳӣ овард.

Зеро ки Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак Ман туро ба дасти онҳое ки бад мебинӣ, ба дасти касоне ки ҷонат аз онҳо нафрат пайдо кардааст, хоҳам супурд.

Ва онҳо ба ту бо адоват амал намуда, тамоми молу мулки туро хоҳанд гирифт, ва туро дар ҳолати бараҳна ва урён тарк хоҳанд кард, ва аврати пурзинои ту ва фисқу фуҷури ту ва зинокории ту кушода хоҳад шуд.

Ин амалҳо ба ту карда хоҳад шуд барои он ки ту бо халқҳо зино намуда, худро бо бутҳои онҳо палид сохтаӣ.

Ту бо роҳи хоҳари худ рафтаӣ, ва Ман косаи ӯро ба дасти ту хоҳам дод.

Парвардигор Худо чунин мегӯяд: Ту косаи амиқу васеи хоҳари худро хоҳӣ нӯшид, ва мавриди истеҳзо ва тамасхур хоҳӣ гардид, чунки гунҷоиши он бузурғ аст.

Аз мастӣ ва андӯҳ пур хоҳӣ шуд: косаи даҳшат ва харобист, косаи хоҳарат Сомария!

Ва онро нӯшида, то охир холӣ хоҳӣ кард, ва шикастапораҳои онро хоҳӣ лесид, ва синаҳои худро чок хоҳӣ кард, зеро ки Ман гуфтам, мегӯяд Парвардигор Худо.

Бинобар ин Парвардигор Худо чунин мегӯяд: азбаски ту Маро фаромӯш кардӣ, ва пушти худро ба тарафи Ман гардондӣ, пас ту низ подоши фисқу фуҷур ва зинокории худро бардор!»

Ва Парвардигор ба ман гуфт: «Эй писари одам! Оё мехоҳӣ бар Оҳола ва Оҳолиба доварӣ намоӣ? Пас, аъмоли зишташонро ба онҳо баён намо.

Зеро ки онҳо зино карданд, ва дастҳошон хунолуд аст, ва бо бутҳои худ зино карданд, ва писарони худро низ, ки барои Ман зоида буданд, ба сифати хӯроки бутҳо аз оташ гузарониданд.

Боз ин корҳоро дар ҳаққи Ман карданд: дар ҳамон рӯз хонаи поки Маро палид сохтанд, ва шанбеҳои Маро поймол карданд.

Ва ҳангоме ки писарони худро барои бутҳои худ забҳ карданд, дар ҳамон рӯз ба хонаи поки Ман омаданд, то ки онро палид созанд; ва инак андаруни хонаи Ман онҳо чунин амал карданд!

Ва ҳатто назди одамоне ки аз дур омада буданд, кас мефиристоданд; назди онҳо қосиде фиристода шуд, ва инак онҳо омаданд, ва ту худро барояшон шустушӯй менамудӣ, сурма ба чашмонат мекашидӣ, ва худро бо колои зебу зинат оро медодӣ,

Ва бар ҷогаҳи боҳамашате менишастӣ, ки суфрае назди он ороста буд, ва бухур ва равғани Маро бар он мегузоштӣ.

Ва садои хуше назди он танинандоз буд, ва илова бар одамоне ки аз аҳолии мавзеъҳои гуногун буданд, сабоиён аз биёбон оварда мешуданд, ва дастпонаҳо бар дастҳошон ва тоҷҳои зебо бар сарҳошон мегузоштанд.

Ва Ман гуфтам: оё ин зани фарсуда боз бо зинокорӣ машғул хоҳад шуд? Оё хушдоронаш алҳол бо ӯ зино хоҳанд кард? Вале ӯ зинокории худро давом медод.

Ва назди ӯ меомаданд; чунон ки назди зани фоҳиша меоянд, ончунон назди ин занони пурфисқу фуҷур, яъне назди Оҳола ва Оҳолиба меомаданд.

Ва мардони одил бар онҳо доварӣ хоҳанд кард, чунон ки бар занони зинокор ва хунрез доварӣ мекунанд, зеро ки онҳо зинокоранд, ва дастҳошон хунолуд аст.

Зеро ки Парвардигор Худо чунин мегӯяд: ҷамоатро ба зидди онҳо барангез, ва онҳоро ба даҳшат ва тороҷ бисупор.

Ва ҷамоат онҳоро сангборон хоҳанд кард, ва бо шамшерҳои худ онҳоро пора-пора хоҳанд намуд, ва писарону духтарони онҳоро хоҳанд кушт, ва хонаҳои онҳоро ба оташ хоҳанд сӯзонид.

Ва Ман фисқу фуҷурро аз ин замин барҳам хоҳам дод, ва ҳамаи занон дарси ибрат хоҳанд гирифт, ва мисли шумо ба фисқу фуҷур машғул нахоҳанд шуд.

Ва сазои фисқу фуҷури шуморо бар шумо бор хоҳанд кард, ва шумо барои гуноҳҳои бутпарастии худ ҷазо хоҳед кашид, ва хоҳед донист, ки Ман Парвардигор Худо ҳастам».