глаго́ли и рцы́: си́це глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ наведу́ на тя́, фарао́не, царю́ Еги́петскiй, змі́а вели́каго, сѣдя́щаго средѣ́ рѣ́къ свои́хъ, глаго́лющаго: моя́ су́ть рѣ́ки, и а́зъ сотвори́хъ я́.

А́зъ же да́мъ узду́ въ че́люсти твоя́, и прилѣплю́ ры́бы рѣки́ твоея́ ко крило́ма твои́ма, и возведу́ тя от среды́ рѣки́ твоея́, и къ чешуя́мъ твои́мъ прильпну́тъ:

и низве́ргу тя́ вско́рѣ и вся́ ры́бы рѣки́ твоея́: на лицы́ по́ля паде́ши, и не собере́шися, и не огради́шися, звѣре́мъ земны́мъ и пти́цамъ небе́снымъ да́хъ тя́ во снѣ́дь.

И увѣ́дятъ вси́ живу́щiи во Еги́птѣ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь: зане́ бы́лъ еси́ же́злъ тро́стянъ до́му Изра́илеву:

егда́ я́ся тебе́ руко́ю свое́ю, сокруши́лся еси́, и егда́ восплеска́ на ни́хъ вся́ка рука́, и егда́ почи́ша на тебѣ́, сте́рлся еси́ и сломи́лъ еси́ и́хъ вся́ чре́сла.

Сего́ ра́ди та́ко глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ наведу́ на тя́ ме́чь и погублю́ от тебе́ человѣ́ки и скоты́,

и бу́детъ земля́ Еги́петска въ поги́бель и во опустѣ́нiе, и уразумѣ́ютъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь. Поне́же глаго́лалъ еси́, я́ко рѣ́ки моя́ су́ть, и а́зъ сотвори́хъ я́:

того́ ра́ди, се́, а́зъ на тя́ и на вся́ рѣ́ки твоя́, и да́мъ зе́млю Еги́петску во опустѣ́нiе и въ ме́чь и въ поги́бель, от Магдо́ла и Сiи́ны и да́же до предѣ́лъ еѳiо́пскихъ:

не про́йдетъ сквозѣ́ ея́ нога́ человѣ́ча, ни нога́ ско́тiя не поступи́тъ по не́й, и не насели́тся четы́редесять лѣ́тъ:

и да́мъ зе́млю его́ въ па́губу средѣ́ земли́ опустѣ́лыя, и гра́ди его́ средѣ́ градо́въ опустѣ́вшихъ бу́дутъ, въ разоре́нiи бу́дутъ четы́редесять лѣ́тъ: и разсѣ́ю Еги́пта во язы́цѣхъ, и развѣ́ю я́ по страна́мъ.

Сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: по четы́редесятихъ лѣ́тѣхъ соберу́ Еги́птяны от язы́къ, а́може разсы́пашася,

и возвращу́ плѣ́нники Еги́петскiя и вселю́ я́ въ зе́млю фаѳо́рскую, въ зе́млю, отону́дуже взя́ти бы́ша, и бу́детъ вла́сть смире́нна:

па́че всѣ́хъ власте́й бу́детъ смире́нна, и не вознесе́тся ктому́ надъ язы́ки, и ума́лены сотворю́ я́, е́же не бы́ти и́мъ мно́гимъ во язы́цѣхъ.

И не бу́дутъ ктому́ до́му Изра́илеву въ наде́жду воспомина́ющую беззако́нiе, внегда́ послѣ́довати и́мъ по ни́хъ: и уразумѣ́ютъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь.

И бы́сть въ два́десять седмо́е лѣ́то, во еди́нъ де́нь ме́сяца пе́рваго, бы́сть сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:

сы́не человѣ́чь, Навуходоно́соръ ца́рь Вавило́нскъ порабо́ти си́лу свою́ рабо́тою вели́кою на ти́ра, вся́ка глава́ плѣши́ва и вся́ко ра́мо на́го: и мзда́ не бы́сть ему́ ни си́лѣ его́ на ти́ра, за рабо́ту, е́юже рабо́таша на́нь.

Того́ ра́ди си́це глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ даю́ Навуходоно́сору царю́ Вавило́нску зе́млю Еги́петску, и во́зметъ мно́жество ея́, и плѣни́тъ плѣ́нъ ея́, и расхи́титъ коры́сти ея́, и бу́детъ мзда́ си́лѣ его́:

за слу́жбу его́, е́юже послужи́ на ти́ра, да́хъ ему́ зе́млю Еги́петску, зане́ послужи́ мнѣ́, сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.

Въ то́й де́нь взы́детъ ро́гъ всему́ до́му Изра́илеву, и тебѣ́ да́мъ уста́ отве́рста средѣ́ и́хъ, и увѣ́дятъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь.

Таджикский

Языки

ДАР соли даҳум, дар рӯзи дувоздаҳуми моҳи даҳум, каломи Парвардигор бар ман нозил шуда, гуфт:

«Эй писари одам! Рӯи худро ба тарафи фиръавн подшоҳи Миср бигардон, ва дар ҳаққи ӯ ва тамоми Миср нубувват намо.

Сухан ронда, бигӯй: Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак Ман ба ту, эй фиръавн подшоҳи Миср, зид ҳастам! Эй тимсоҳи бузург, ки андаруни наҳрҳои худ хобида, мегӯӣ: ́Наҳри ман аз они ман аст, ва ман онро ба вуҷуд овардаам́.

Вале Ман чангакҳо дар ҷоғҳоят хоҳам андохт, ва моҳиёни наҳрҳоятро ба пулакчаҳоят хоҳам часпонид, ва туро аз даруни наҳрҳоят хоҳам баровард, бо ҳамаи моҳиёни наҳрҳоят, ки ба пулакчаҳои ту часпида бошанд.

Ва туро дар биёбон хоҳам партофт, туро бо ҳамаи моҳиёни наҳрҳоят; ту бар рӯи саҳро хоҳӣ афтод, ва дигар ҷамъ карда ва фароҳам оварда нахоҳӣ шуд; туро тӯъмаи ҳайвоноти замин ва мурғони ҳаво хоҳам гардонид.

Ва ҳамаи сокинони Миср хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор ҳастам, чунки онҳо барои хонадони Исроил асои найин буданд.

Вақте ки туро ба даст гирифтанд, ту пора шуда, тамоми китфашонро маҷрӯҳ сохтӣ; ва ҳангоме ки бар ту такя карданд, ту шикаста, тамоми камари онҳоро бемаҷол гардондӣ.

Бинобар ин Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак Ман бар ту шамшер хоҳам овард, ва аз миёни ту инсон ва ҳайвонро несту нобуд хоҳам кард.

Ва замини Миср валангор ва харобазор хоҳад гардид, ва хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор ҳастам, чунки мегуфт: ́Наҳр аз они ман аст, ва ман онро ба вуҷуд овардаам́.

Бинобар ин, инак Ман ба ту ва ба наҳрҳоят зид ҳастам, ва замини Мисрро аз Миҷдӯл то Асвон ва то сарҳади Ҳабаш тамоман харобу валангор хоҳам сохт.

Пои инсон аз он гузар нахоҳад кард, ва пои ҳайвон аз он гузар нахоҳад кард; ва он чил сол маскун нахоҳад шуд.

Ва замини Мисрро андаруни заминҳои вайронаю валангор валангор хоҳам кард, ва шаҳрҳояш андаруни шаҳрҳои хароба чил сол вайронаю валангор хоҳад буд; ва аҳли Мисрро дар миёни халқҳо пароканда хоҳам сохт, ва дар миёни кишварҳо парешон хоҳам кард.

Зеро ки Парвардигор Худо чунин мегӯяд: баъд аз тамом шудани чил сол аҳли Мисрро аз миёни қавмон, ки дар он ҷо пароканда шудаанд, ҷамъ хоҳам кард;

Ва асирони Мисрро хоҳам баргардонид, ва онҳоро ба замини Фатрус, ба замини зодгоҳашон хоҳам овард, ва дар он ҷо мамлакати заифе хоҳанд буд.

Он пасттарини мамлакатҳо хоҳад буд ва дигар бар халқҳо бартарӣ нахоҳад дошт; ва Ман онҳоро хурд хоҳам гардонид, то ки бар халқҳо хукмронӣ накунанд.

Ва он дигар барои хонадони Исроил пушту паноҳе нахоҳад буд, ки маъсияташонро ба ёд меоварда бошад, ки он вақт онҳо ба он муроҷиат карда буданд; ва хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор Худо ҳасташ.

Ва чунин воқеъ шуд, ки дар соли бисту ҳафтум, дар рӯзи якуми моҳи якум, каломи Парвардигор бар ман нозил шуда, гуфт:

«Эй писари одам! Набукаднесар подшоҳи Бобил лашкари худро назди Сӯр меҳнати азиме фармуд; ҳар калла бемӯй ва ҳар китф захмдор гардид, вале худаш ва лашкараш аз Сӯр барои меҳнате ки назди он ба ҷо оварданд, ҳеҷ музде пайдо накарданд.

Бинобар ин Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак Ман замини Мисрро ба Набукаднесар подшоҳи Бобил хоҳам дод, ва ӯ дороии онро хоҳад бурд, ва ғанимати онро ба ғанимат хоҳад гирифт ва тороҷкардаи онро тороҷ хоҳад кард, ва ин барои лашкараш музде хоҳад шуд.

Барои амалиёте ки ӯ назди он ба ҷо овардааст, Ман замини Мисрро ба ӯ хоҳам дод, чунки он корро барои Ман кардаанд, мегӯяд Парвардигор Худо.

Дар он рӯз Ман шохе барои хонадони Исроил хоҳам рӯёнид, ва даҳони туро андаруни онҳо хоҳам кушод, ва хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор ҳастам».