и рече́ ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, уста́ твоя́ снѣдя́тъ, и чре́во твое́ насы́тится сви́тка сего́ да́ннаго тебѣ́. И снѣдо́хъ его́, и бы́сть во устѣ́хъ мои́хъ я́ко ме́дъ сла́докъ.

И рече́ ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, иди́ и вни́ди въ до́мъ Изра́илевъ, и глаго́ли словеса́ моя́ къ ни́мъ:

я́ко не къ лю́демъ глубокорѣ́чивымъ и косноязы́чнымъ посыла́емь еси́, къ до́му Изра́илеву,

ниже́ къ лю́демъ мно́гимъ иноязы́чнымъ, инорѣ́чивымъ, ни тя́жкимъ язы́комъ су́щымъ, и́хже не разумѣ́лъ бы еси́ слове́съ: а́ще же и къ тацѣ́мъ посла́лъ бы́хъ тя́, то́ и ті́и послу́шали бы́ша тебе́:

а до́мъ Изра́илевъ не восхо́щетъ послу́шати тебе́, поне́же не хотя́тъ слу́шати мене́, я́ко ве́сь до́мъ Изра́илевъ непокори́ви су́ть и жестокосе́рди:

и се́, да́хъ лице́ твое́ си́льно проти́ву лица́ и́хъ, и прю́ {Евр.: чело́.} твою́ укрѣплю́ проти́ву при́ и́хъ:

и бу́детъ, всегда́ крѣпча́е ка́мене да́хъ прю́ твою́: не убо́йся и́хъ, ни ужаса́йся лица́ и́хъ, зане́ до́мъ разгнѣ́ваяй е́сть.

И рече́ ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, вся́ словеса́, я́же глаго́лахъ съ тобо́ю, возми́ въ се́рдце твое́ и уши́ма твои́ма послу́шай:

и ше́дъ вни́ди въ плѣ́нъ къ сыно́мъ люді́й твои́хъ, и рече́ши къ ни́мъ и возглаго́леши къ ни́мъ: та́ко глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: а́ще у́бо послу́шаютъ и а́ще у́бо повину́тся.

И взя́ мя ду́хъ, и слы́шахъ гла́съ за собо́ю тру́са вели́ка, глаго́лющихъ: благослове́на сла́ва Госпо́дня от мѣ́ста его́.

И ви́дѣхъ гла́съ кри́лъ живо́тныхъ скриля́ющихся дру́гъ ко дру́гу, и гла́съ коле́съ держа́щься и́хъ, и гла́съ тру́са вели́ка.

И ду́хъ воздви́же мя́ и взя́ мя, и поидо́хъ вознесе́нъ во устремле́нiи ду́ха моего́, и рука́ Госпо́дня бы́сть на мнѣ́ крѣ́пкая.

И внидо́хъ въ плѣ́нники вознесе́нъ, и обыдо́хъ живу́щыя на рѣцѣ́ Хова́ръ, и сѣдо́хъ ту́ се́дмь дні́й, ходя́ посредѣ́ и́хъ.

И бы́сть по седми́хъ дне́хъ сло́во Госпо́дне ко мнѣ́ глаго́ля:

сы́не человѣ́чь, стра́жа да́хъ тя́ до́му Изра́илеву, да слы́шиши сло́во от у́стъ мои́хъ и воспрети́ши и́мъ от мене́.

Внегда́ глаго́лати ми́ беззако́ннику: сме́ртiю у́мреши: и не возвѣсти́ши ему́, ни соглаго́леши, е́же оста́тися беззако́ннику и обрати́тися от пути́ своего́, е́же жи́ву бы́ти ему́: беззако́нникъ то́й въ беззако́нiи свое́мъ у́мретъ, кро́ве же его́ от руки́ твоея́ взыщу́.

И ты́ а́ще возвѣсти́ши беззако́ннику, и не обрати́тся от беззако́нiя своего́ и от пути́ своего́ [беззако́нна]: то́й беззако́нникъ во беззако́нiи свое́мъ у́мретъ, а ты́ ду́шу твою́ изба́виши.

И егда́ соврати́тся пра́ведникъ от пра́вдъ свои́хъ и сотвори́тъ согрѣше́нiе: и да́мъ му́ку предъ ни́мъ, то́й у́мретъ, я́ко ты́ не воспрети́лъ еси́ ему́, и во грѣсѣ́хъ свои́хъ у́мретъ, зане́ не помяну́тся пра́вды его́, я́же сотвори́: кро́ве же его́ от руки́ твоея́ взыщу́.

Ты́ же а́ще возвѣсти́ши пра́ведному, е́же не согрѣши́ти, и то́й не согрѣши́тъ: пра́ведный жи́знiю поживе́тъ, я́ко воспрети́лъ еси́ ему́, и ты́ твою́ ду́шу изба́виши.

И бы́сть на мнѣ́ рука́ Госпо́дня, и рече́ ко мнѣ́: воста́ни и изы́ди на по́ле, и та́мо возглаго́лется къ тебѣ́.

И воста́хъ и изыдо́хъ на по́ле: и се́, та́мо сла́ва Госпо́дня стоя́ше, я́коже видѣ́нiе и я́коже сла́ва Госпо́дня, ю́же ви́дѣхъ на рѣцѣ́ Хова́ръ, и падо́хъ на лицы́ мое́мъ.

И прiи́де на мя́ ду́хъ и поста́ви мя́ на ногу́ мое́ю: и глаго́ла ко мнѣ́ и рече́ ми́: вни́ди и затвори́ся средѣ́ до́му твоего́.

И ты́, сы́не человѣ́чь, се́, да́шася на тя́ у́зы, и свя́жутъ тя́ и́ми, и не изы́деши от среды́ и́хъ:

и язы́къ тво́й привяжу́ къ горта́ни твоему́, и онѣмѣ́еши и не бу́деши и́мъ въ му́жа обличе́нiя, поне́же до́мъ разгнѣ́ваяй е́сть:

и внегда́ глаго́лати ми́ къ тебѣ́, отве́рзу уста́ твоя́, и рече́ши къ ни́мъ: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: слы́шай да слы́шитъ, и не покаря́яйся да не покаря́ется, зане́ до́мъ преогорчева́яй е́сть.

Таджикский

Языки

ВА ба ман гуфт: «Эй писари одам! Он чиро, ки меёбӣ, бихӯр; ин тӯморро бихӯр, ва рафта, ба хонадони Исроил бигӯй».

Ва ман даҳони худро кушодам, ва он тӯморро Ӯ ба ман хӯронид.

Ва ба ман гуфт: «Эй писари одам! Шиками худро бихӯрон ва амъои худро аз ин тӯморе ки Ман ба ту медиҳам, пур кун». Ва ман хӯрдам, ва дар даҳонам мисли асал ширин буд.

Ва ба ман гуфт: «Эй писари одам! Бархоста, назди хонадони Исроил бирав ва суханони Маро ба онҳо баён намо;

Зеро назди қавме ки нутқаш муғлақ ва забонаш душворфаҳм бошад, фиристода намешавӣ, балки назди хонадони Исроил;

На назди қавмҳои бисёри нутқашон муғлақ ва забонашон душворфаҳм, ки суханонашонро наметавонӣ бифаҳмӣ; агар ҳатто назди онҳо туро мефиристодам, онҳо ба ту гӯш меандохтанд;

Валекин хонадони Исроил намехоҳанд ба ту гӯш андозанд, чунки намехоҳанд ба Ман гӯш андозанд, зеро ки тамоми хонадони Исроил пешонии сахт ва дили сангин доранд.

Инак Ман рӯи туро ба муқобили руи онҳо сахт, ва пешонии туро ба муқобили пешонии онҳо сахт гардонидаам.

Пешонии туро мисли алмосе ки аз санги хоро сахттар аст, гардонидаам; аз онҳо натарс ва аз рӯйҳошон ҳаросон нашав, зеро ки онҳо хонадони исёнгар мебошанд».

Ва ба ман гуфт: «Эй писари одам! Ҳамаи суханони Маро, ки ба ту мегӯям, дар дили худ ҷой деҳ ва бо гӯшҳои худ бишнав,

Ва бархоста, назди ҷалои ватан шудагон, назди писарони қавми худ бирав, ва ба онҳо сухан ронда, бигӯй: ́Парвардигор Худо чунин мегӯяд́, – хоҳ бишнаванд ва хоҳ аз шунидан рӯй тобанд».

Ва маро Рӯҳи Худо боло бардошт, ва аз ақиби худ садои ғулғулаи азиме шунидам: ́Муборак аст ҷалоли Парвардигор аз макони Ӯ!́

Ва садои болҳои ҳайвонҳоро, ки ба ҳамдигар бармехӯрд, ва садои чархҳоро, ки назди онҳо буд, ва садои ғулғулаи азиме.

Ва Рӯҳи Худо маро бардошта бурд, ва ман бо талхӣ ва изтироби рӯҳи худ мерафтам, ва дасти Парвардигор бар ман қавӣ буд.

Ва назди ҷалои ватан шудагони Тал-Абиб, ки дар соҳили наҳри Кабар сокин буданд, ва ба ҷойҳое ки онҳо менишастанд, омадам; ва он ҷо дар миёни онҳо ҳафт рӯз нишастам, дар ҳолате ки моту мабҳут будам.

Ва чунин воқеъ шуд, ки баъд аз гузаштани ҳафт рӯз каломи Парвардигор бар ман нозил шуда, гуфт:

«Эй писари одам! Ман туро барои хонадони Исроил дидбон таъин намудаам, ва ту каломро аз даҳони Ман шунида, онҳоро аз Ман огоҳ хоҳӣ намуд.

Ҳангоме ки Ман ба шарире бигӯям: ́Албатта хоҳӣ мурд!́ – вале ту ӯро огоҳ накунӣ, ва сухане нагӯӣ барои он ки шарирро аз роҳи шариронаи ӯ огоҳ намоӣ, то ки ӯ зинда монад, он шарир дар гуноҳи худ хоҳад мурд, аммо хуни ӯро Ман аз дасти ту талаб хоҳам кард.

Валекин агар ту шариреро огоҳ намоӣ, ва ӯ аз шарорати худ ва аз роҳи шариронаи худ тавба накунад, ӯ дар гуноҳи худ хоҳад мурд, ва ту ҷони худро наҷот додаӣ.

Ва агар одиле аз адолати худ даст кашида, ноинсофона амал намояд, ва Ман санги пешпое пеши ӯ бигузорам, то ки ӯ бимирад, – азбаски ту ӯро огоҳ нанамудаӣ, ӯ дар гуноҳи худ хоҳад мурд, ва аъмоли одилонае ки ӯ ба ҷо овардааст, ба ёд оварда нахоҳад шуд, валекин хуни ӯро Ман аз дасти ту талаб хоҳам кард.

Ва ту агар одилеро огоҳ намоӣ, то ки он одил гуноҳ накунад, ва ӯ гуноҳ накарда бошад, ӯ албатта зинда хоҳад монд, чунки огоҳиро қабул кардааст, ва ту ҷони худро наҷот додаӣ».

Ва дар он ҷо дасти Парвардигор бар ман ниҳода шуд, ва Ӯ ба ман гуфт: «Бархоста, сӯи даштрӯя бирав, ва дар он ҷо Ман бо ту сухан хоҳам ронд».

Ва ман бархоста, сӯи даштрӯя равона шудам, ва инак дар он ҷо ҷалоли Парвардигор, мисли ҷалоле ки назди наҳри Кабар дида будам, истодааст, ва ман бар рӯи худ афтодам.

Ва Рӯҳи Худо дар ман дохил шуда, маро ба поҳоям бархезонид, ва бо ман сухан ронда, ба ман гуфт: «Рафта, худро андаруни хонаи худ бибанд.

Ва ту, эй писари одам, – инак танобҳо бар ту ниҳода, туро бо онҳо бандубаст хоҳанд кард, ва ту ба миёни онҳо нахоҳӣ рафт.

Ва Ман забони туро ба комат хоҳам часпонид, ва ту лол гардида, барои онҳо носеҳ нахоҳӣ буд, зеро ки онҳо хонадони исёнгар мебошанд.

Ва ҳангоме ки бо ту сухан ронам, даҳони туро воз хоҳам кард, ва ту ба онҳо хоҳӣ гуфт: ́Парвардигор Худо чунин мегӯяд!́ Ҳар кӣ шунидан хоҳад – бишнавад, ва ҳар кӣ рӯй тофтан хоҳад – рӯй тобад, зеро ки онҳо хонадони исёнгар мебошанд».