сы́не человѣ́чь, утверди́ лице́ твое́ на го́га и на зе́млю Маго́га кня́зя ро́съ {Евр.: ро́шъ, славе́н.: глава́ или́ гла́внѣйшiй.}, Мосо́ха и Ѳове́ля, и прорцы́ на́нь,

и рцы́ ему́: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ на тя́, го́гъ, и на кня́зя Ро́съ, Мосо́ха и Ѳове́ля,

и обращу́ тя о́крестъ, и вложу́ узду́ въ че́люсти твоя́, и соберу́ тя и всю́ си́лу твою́, ко́ни и ко́нники оболче́ны во броня́ вся́, собо́ръ мно́гъ, шле́мы и мечы́ и щиты́ вси́ ті́и иму́ще:

пе́рсяне и му́ряне, и ли́дяне и Ливи́ане, вси́ сі́и щиты́ и шле́мы иму́ще:

гоме́ръ и вси́ и́же о́крестъ его́, до́мъ Ѳоргама́нь от коне́цъ сѣ́вера и вси́ и́же о́крестъ его́, и язы́цы мно́зи съ тобо́ю.

Угото́вися, угото́вися са́мъ ты́ и ве́сь со́нмъ тво́й со́браный съ тобо́ю, и бу́деши ми́ въ пре́днюю стражбу́.

От дні́й мно́жайшихъ угото́вишися, и въ послѣ́дняя лѣ́та прiи́деши, и прiи́деши на зе́млю низвраще́нную от меча́, со́браныхъ от язы́къ мно́гихъ на зе́млю Изра́илеву, я́же бы́сть пуста́ весьма́: и ті́и от язы́къ изыдо́ша, и вселя́тся съ ми́ромъ вси́.

И взы́деши а́ки до́ждь и прiи́деши а́ки о́блакъ, покры́ти зе́млю, и паде́ши ты́ и вси́ и́же о́крестъ тебе́, и язы́цы мно́зи съ тобо́ю.

Сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: и бу́детъ въ то́й де́нь, взы́дутъ глаго́лы на се́рдце твое́,

и помы́слиши помышле́нiя зла́я и рече́ши: взы́ду на зе́млю отве́рженую, прiиду́ на молча́щыя въ тишинѣ́ и живу́щыя ми́рно, на вся́ живу́щыя на земли́, на не́йже нѣ́сть огра́ды, ни две́рiй, ни вере́й,

е́же плѣни́ти плѣ́нъ и взя́ти коры́сти и́хъ, е́же обрати́ти ру́ку мою́ на зе́млю опустоше́ную, я́же насели́ся, и на язы́къ со́браный от язы́ковъ мно́гихъ, сотвори́вшихъ притяжа́нiя имѣ́нiй и живу́щихъ на пу́пѣ земли́.

Сава́ и Деда́нъ и купцы́ кархидо́нстiи и вся́ ве́си и́хъ реку́тъ тебѣ́: еда́ на плѣне́нiе, е́же плѣни́ти, ты́ гряде́ши, и взя́ти коры́сти? и собра́лъ еси́ лю́ди твоя́ взя́ти сребро́ и зла́то, отвести́ притяжа́нiя и имѣ́нiя, е́же плѣни́ти плѣ́нъ вели́къ.

Того́ ра́ди прорцы́, сы́не человѣ́чь, и рцы́ го́гу: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: не въ то́й ли де́нь, егда́ жи́ти бу́дутъ лю́дiе мои́ Изра́иль съ ми́ромъ, воста́неши?

и прiи́деши от мѣ́ста своего́ от конца́ сѣ́вера, и язы́цы мно́зи съ тобо́ю: ко́нницы на ко́нехъ вси́, собо́ръ вели́къ и си́ла мно́га,

и взы́деши на лю́ди моя́ Изра́иля, я́ко о́блакъ покры́ти зе́млю: въ послѣ́днiя дни́ бу́детъ, и возведу́ тя на зе́млю мою́, да мя́ увѣ́дятъ вси́ язы́цы, егда́ освящу́ся въ тебѣ́ предъ ни́ми, [о, го́гъ!]

Сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь го́гу: ты́ еси́, о не́мже глаго́лахъ во дни́ пе́рвыя руко́ю ра́бъ мои́хъ проро́къ Изра́илевыхъ, проре́кшихъ въ о́ныя дни́ и лѣ́та, е́же привести́ тя на ня́.

И бу́детъ въ то́й де́нь, въ о́ньже прiи́детъ го́гъ на зе́млю Изра́илеву, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь, взы́детъ я́рость моя́ во гнѣ́вѣ мое́мъ

и рве́нiя моя́ во огни́ гнѣ́ва моего́: глаго́лахъ, а́ще не бу́детъ въ то́й де́нь тру́съ вели́къ на земли́ Изра́илевѣ:

и потрясу́тся от лица́ Госпо́дня ры́бы морскі́я и пти́цы небе́сныя, и звѣ́рiе по́льнiи и вси́ га́ди по́лзающiи по земли́, и вси́ человѣ́цы и́же на лицы́ земли́, и расто́ргнутся го́ры и паду́тъ де́бри, и вся́ка стѣна́ на зе́млю паде́тъ.

И призову́ на́нь ве́сь стра́хъ ме́чный, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: ме́чь человѣ́ка на бра́та его́ бу́детъ.

И отсужду́ ему́ сме́ртiю и кро́вiю, и дожде́мъ потопля́ющимъ и ка́менiемъ гра́днымъ, о́гнь и ка́мень горя́щь одождю́ на́нь и на вся́ су́щыя съ ни́мъ и на язы́ки мно́гiя съ ни́мъ:

и возвели́чуся и освящу́ся, и просла́влюся и увѣ́данъ бу́ду предъ язы́ки мно́гими, и увѣ́дятъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь.

Греческий [Greek (Koine)]

καὶ ἐγένετο λόγος κυρίου πρός με λέγων

υἱὲ ἀνθρώπου στήρισον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ Γωγ καὶ τὴν γῆν τοῦ Μαγωγ ἄρχοντα Рως Μοσοχ καὶ Θοβελ καὶ προφήτευσον ἐπ᾿ αὐτὸν

καὶ εἰπὸν αὐτῷ τάδε λέγει κύριος κύριος ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ σὲ Γωγ ἄρχοντα Рως Μοσοχ καὶ Θοβελ

καὶ συνάξω σε καὶ πᾶσαν τὴν δύναμίν σου ἵππους καὶ ἱππεῖς ἐνδεδυμένους θώρακας πάντας συναγωγὴ πολλή πέλται καὶ περικεφαλαῖαι καὶ μάχαιραι

Пέρσαι καὶ Αἰθίοπες καὶ Λίβυες πάντες περικεφαλαίαις καὶ πέλταις

Γομερ καὶ πάντες οἱ περὶ αὐτόν οἶκος τοῦ Θεργαμα ἀπ᾿ ἐσχάτου βορρᾶ καὶ πάντες οἱ περὶ αὐτόν καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ

ἑτοιμάσθητι ἑτοίμασον σεαυτὸν σὺ καὶ πᾶσα ἡ συναγωγή σου οἱ συνηγμένοι μετὰ σοῦ καὶ ἔσῃ μοι εἰς προφυλακήν

ἀφ᾿ ἡμερῶν πλειόνων ἑτοιμασθήσεται καὶ ἐπ᾿ ἐσχάτου ἐτῶν ἐλεύσεται καὶ ἥξει εἰς τὴν γῆν τὴν ἀπεστραμμένην ἀπὸ μαχαίρας συνηγμένων ἀπὸ ἐθνῶν πολλῶν ἐπὶ γῆν Ισραηλ ἣ ἐγενήθη ἔρημος δι᾿ ὅλου καὶ οὗτος ἐξ ἐθνῶν ἐξελήλυθεν καὶ κατοικήσουσιν ἐπ᾿ εἰρήνης ἅπαντες

καὶ ἀναβήσῃ ὡς ὑετὸς καὶ ἥξεις ὡς νεφέλη κατακαλύψαι γῆν καὶ ἔσῃ σὺ καὶ πάντες οἱ περὶ σὲ καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ

τάδε λέγει κύριος κύριος καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀναβήσεται ῥήματα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου καὶ λογιῇ λογισμοὺς πονηροὺς

καὶ ἐρεῖς ἀναβήσομαι ἐπὶ γῆν ἀπερριμμένην ἥξω ἐπὶ ἡσυχάζοντας ἐν ἡσυχίᾳ καὶ οἰκοῦντας ἐπ᾿ εἰρήνης πάντας κατοικοῦντας γῆν ἐν ᾗ οὐχ ὑπάρχει τεῖχος οὐδὲ μοχλοί καὶ θύραι οὐκ εἰσὶν αὐτοῖς

προνομεῦσαι προνομὴν καὶ σκυλεῦσαι σκῦλα αὐτῶν τοῦ ἐπιστρέψαι χεῖρά σου εἰς τὴν ἠρημωμένην ἣ κατῳκίσθη καὶ ἐπ᾿ ἔθνος συνηγμένον ἀπὸ ἐθνῶν πολλῶν πεποιηκότας κτήσεις κατοικοῦντας ἐπὶ τὸν ὀμφαλὸν τῆς γῆς

Σαβα καὶ Δαιδαν καὶ ἔμποροι Καρχηδόνιοι καὶ πᾶσαι αἱ κῶμαι αὐτῶν ἐροῦσίν σοι εἰς προνομὴν τοῦ προνομεῦσαι σὺ ἔρχῃ καὶ σκυλεῦσαι σκῦλα συνήγαγες συναγωγήν σου λαβεῖν ἀργύριον καὶ χρυσίον ἀπενέγκασθαι κτῆσιν τοῦ σκυλεῦσαι σκῦλα

διὰ τοῦτο προφήτευσον υἱὲ ἀνθρώπου καὶ εἰπὸν τῷ Γωγ τάδε λέγει κύριος οὐκ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐν τῷ κατοικισθῆναι τὸν λαόν μου Ισραηλ ἐπ᾿ εἰρήνης ἐγερθήσῃ

καὶ ἥξεις ἐκ τοῦ τόπου σου ἀπ᾿ ἐσχάτου βορρᾶ καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ ἀναβάται ἵππων πάντες συναγωγὴ μεγάλη καὶ δύναμις πολλή

καὶ ἀναβήσῃ ἐπὶ τὸν λαόν μου Ισραηλ ὡς νεφέλη καλύψαι γῆν ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἔσται καὶ ἀνάξω σε ἐπὶ τὴν γῆν μου ἵνα γνῶσιν πάντα τὰ ἔθνη ἐμὲ ἐν τῷ ἁγιασθῆναί με ἐν σοὶ ἐνώπιον αὐτῶν

τάδε λέγει κύριος κύριος τῷ Γωγ σὺ εἶ περὶ οὗ ἐλάλησα πρὸ ἡμερῶν τῶν ἔμπροσθεν διὰ χειρὸς τῶν δούλων μου προφητῶν τοῦ Ισραηλ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις καὶ ἔτεσιν τοῦ ἀγαγεῖν σε ἐπ᾿ αὐτούς

καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐν ἡμέρᾳ ᾗ ἂν ἔλθῃ Γωγ ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ Ισραηλ λέγει κύριος κύριος ἀναβήσεται ὁ θυμός μου

καὶ ὁ ζῆλός μου ἐν πυρὶ τῆς ὀργῆς μου ἐλάλησα εἰ μὴν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται σεισμὸς μέγας ἐπὶ γῆς Ισραηλ

καὶ σεισθήσονται ἀπὸ προσώπου κυρίου οἱ ἰχθύες τῆς θαλάσσης καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ θηρία τοῦ πεδίου καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τὰ ἕρποντα ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πάντες οἱ ἄνθρωποι οἱ ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς καὶ ῥαγήσεται τὰ ὄρη καὶ πεσοῦνται αἱ φάραγγες καὶ πᾶν τεῖχος ἐπὶ τὴν γῆν πεσεῖται

καὶ καλέσω ἐπ᾿ αὐτὸν πᾶν φόβον λέγει κύριος μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἔσται

καὶ κρινῶ αὐτὸν θανάτῳ καὶ αἵματι καὶ ὑετῷ κατακλύζοντι καὶ λίθοις χαλάζης καὶ πῦρ καὶ θεῖον βρέξω ἐπ᾿ αὐτὸν καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐπ᾿ ἔθνη πολλὰ μετ᾿ αὐτοῦ

καὶ μεγαλυνθήσομαι καὶ ἁγιασθήσομαι καὶ ἐνδοξασθήσομαι καὶ γνωσθήσομαι ἐναντίον ἐθνῶν πολλῶν καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι κύριος

Таджикский

Языки

ВА каломи Парвардигор бар ман нозил шуда, гуфт:

«Эй писари одам! Рӯи худро ба самти Ҷуҷ, ки дар замини Моҷуҷ сарраиси Мошак ва Тубол аст, бигардон, ва дар бораи ӯ нубувват намо.

Ва бигӯй: Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак Ман ба ту, эй Ҷуҷ, сарраиси Мошак ва Тубол, зид ҳастам.

Ва Ман туро густох хоҳам сохт, ва сӯлуқ дар ҷоғҳоят хоҳам андохт; ва туро бо тамоми лашкарат берун хоҳам овард, бо аспон ва савороне ки ҳамаашон либосҳои зебо пӯшида бошанд, бо ҷамоати сершуморе ки ҳамаашон ҷавшан ва сипар дошта, бо шамшерҳо мусаллаҳ бошанд;

Форс, Ҳабаш ва Фут бо онҳо буда, ҳамаашон сипар ва хӯд дошта бошанд;

Ҷумар бо ҳамаи фавҷҳояш, хонадони Туҷарма, ақсои шимол бо ҳамаи фавҷҳояш, – қавмҳои бисёр ҳамроҳи ту бошанд.

Омода ва тайёр бош, – ту ва тамоми ҷамоате ки назди ту ҷамъ шудаанд; ва онҳо туро посбонӣ хоҳанд кард.

Баъд аз айёми зиёде тафаққуд карда хоҳӣ шуд; дар солҳои охир ту ба замине хоҳӣ омад, ки он аз шамшер фориғ гардида, аз миёни қавмҳои бисёр бар кӯҳҳои Исроил, ки ҳамеша харобазор буданд, ҷамъ карда шудааст, ва он аз миёни қавмҳо берун оварда шудааст, ва ҳамаашон дар амният сукунат доранд.

Ва баромада, мисли тундбоде хоҳӣ омад, мисли абре ин заминро хоҳӣ пӯшонид, – ту ва ҳамаи фавҷҳоят, ва халқҳои бисёре ҳамроҳи ту.

Парвардигор Худо чунин мегӯяд: дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд, ки фикрҳо дар дилат пайдо шуда, ту тадбири баде хоҳӣ андешид,

Ва хоҳӣ гуфт: ́Ба замини беҳисоре мебароям, бар касони осоиштае ки дар амният сокин буда, ҳамаашон бе ҳисоре зиндагӣ мекунанд ва ғалақаю дарвоза надоранд́, –

То ки толону тороҷ намоӣ ва ғанимат бигирӣ, ва дасти худро ба харобаҳои аз нав ободшуда ва ба қавми аз миёни халқҳо ҷамъомадае ки соҳиби чорво ва молу мулк гардидаанд ва бар қуллаи замин сукунат доранд, дароз кунӣ.

Шабо ва Дадон ва тоҷирони Таршиш ва ҳамаи шерони ҷавони он ба ту хоҳанд гуфт: ́Оё ту барои толону тороҷ омадаӣ, ва оё барои гирифтани ғанимат ҷамоати худро ҷамъ кардаӣ, то ки нуқра ва тиллоро бирабоӣ, чорво ва молу мулкро бигирӣ, ва ғанимати бузурге ба даст оварӣ?́

Бинобар ин, эй писари одам, нубувват намо, ва ба Ҷуҷ бигӯй: Парвардигор Худо чунин мегӯяд: дар он рӯз, охир, вақте ки қавми Ман – Исроил – дар амният сокин бошанд, ту инро хоҳӣ донист,

Ва аз макони худ, аз ақсои шимол хоҳӣ омад, – ту ва қавмҳои бисёр ҳамроҳи ту, ки ҳамаашон аспсавор, ҷамоати бузург ва лашкари сершумор мебошанд.

Ва бар қавми Ман – Исроил – мисли абре ки заминро мепӯшонад, хоҳӣ баромад; ин дар айёми охирин рӯй хоҳад дод, ва Ман туро ба замини Худ хоҳам овард, то ки халқҳо Маро бидонанд, вақте ки ба воситаи ту, эй Ҷуҷ, Худро дар пеши назари онҳо тақдис намоям.

Парвардигор Худо чунин мегӯяд: оё ту он кас нестӣ, ки дар айёми қадим ман ба воситаи бандагони Худ, – анбиёи Исроил, ки дар он айём солҳои бисёр нубувват мекарданд, – дар хусуси ту гуфта будам, ки туро бар онҳо хоҳам овард?

Ва дар он рӯз, яъне дар рӯзе ки Ҷуҷ ба замини Исроил биёяд, чунин воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Парвардигор Худо, ки ғазаби Ман дар ҳини қаҳри Ман аланга хоҳад гирифт.

Ва Ман дар рашки Худ ва дар оташи Худ гуфтаам, ки албатта дар он рӯз зилзилаи бузурге дар замини Исроил рӯй хоҳад дод.

Ва моҳиёни дарё ва мурғони ҳаво ва ҳайвоноти саҳро, ва ҳамаи хазандагоне ки бар замин мехазанд, ва ҳар одаме ки бар рӯи замин аст, ба ҳузури Ман хоҳанд ларзид, ва кӯҳҳо хароб хоҳад шуд, ва сахраҳо фурӯ хоҳад ғалтид, ва ҳар ҳисор бар замин хоҳад афтод.

Ва шамшере ба зидди ӯ бар кӯҳҳои Худ хоҳам хонд, мегӯяд Парвардигор Худо; ва шамшери ҳар кас ба муқобили бародараш хоҳад буд.

Ва бо вабо ва хун ӯро сазо хоҳам дод, ва бар ӯ ва фавҷҳояш ва бар қавмҳои бисёре ки бо ӯ мебошанд, борони сел ва жолаи сангин ва оташ ва кибрит хоҳам боронид.

Ва Ман дар пеши назари халқҳои бисёр бузургӣ ва қудсият ва шӯҳрат пайдо хоҳам кард, ва хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор ҳастам».