Скрыть
39:2
39:5
39:8
39:10
39:11
39:12
39:13
39:14
39:15
39:16
39:19
39:20
39:22
39:24
39:26
39:28
Церковнославянский (рус)
И ты́, сы́не человѣ́чь, прорцы́ на го́га и рцы́: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́, а́зъ на тя́, го́гъ, кня́зя Ро́съ, Мосо́ха и Ѳове́ля,
и соберу́ тя и наста́влю тя́, и воз­веду́ тя от­ конца́ сѣ́вера и воз­веду́ тя на го́ры Изра́илевы:
и исто́ргну лу́къ тво́й от­ руки́ тво­ея́ лѣ́выя и стрѣ́лы твоя́ от­ руки́ тво­ея́ десны́я,
и поражу́ тя на гора́хъ Изра́илевыхъ, и паде́ши ты́ и вси́ и́же о́крестъ тебе́, и язы́цы и́же съ тобо́ю от­дадя́т­ся во мно́же­с­т­во пти́цъ вся́кому паря́щему, и всѣ́мъ звѣре́мъ по́льнымъ да́хъ тя́ на изъяде́нiе:
на лицы́ по́ля паде́ши, я́ко а́зъ глаго́лахъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
И пущу́ о́гнь на Маго́га, и населя́т­ся о́строви съ ми́ромъ,
и увѣ́дятъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь: и и́мя мое́ свято́е вѣ́стно бу́детъ средѣ́ люді́й мо­и́хъ Изра́иля, и не оскверни́т­ся и́мя мое́ свято́е ктому́, и увѣ́дятъ вси́ язы́цы, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь святы́й средѣ́ Изра́иля.
Се́, при­­спѣ́, и увѣ́си, я́ко бу́детъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: се́ е́сть де́нь, о не́мже глаго́лахъ,
и изы́дутъ живу́щiи во градѣ́хъ Изра́илевыхъ, и пожгу́тъ ору́жiе, и щиты́ и ко́пiя, и лу́ки и стрѣ́лы, и жезлы́ ручны́я и су́лицы, и раждегу́тъ и́ми о́гнь се́дмь лѣ́тъ:
и не во́змутъ древе́съ съ по́ля, ни изсѣку́тъ от­ дубра́вы, но ору́жiемъ раждегу́тъ о́гнь, и плѣня́тъ плѣни́в­шыя и́хъ и расхи́тятъ расхи́тив­шихъ я́, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
И бу́детъ, въ то́й де́нь да́мъ го́гу мѣ́сто наро́чито, гро́бъ во Изра́или, многопогреба́телно, при­­ше́дшихъ на восто́къ мо́ря, и заградя́тъ у́стiе де́бри и погребу́тъ та́мо го́га и все́ мно́же­с­т­во его́, и прозове́т­ся та́ де́брь: многопогреба́телное го́га.
И закопа́ютъ я́ до́мъ Изра́илевъ, да очи́стит­ся земля́ въ се́дмь ме́сяцъ,
и погребу́тъ я́ вси́ лю́дiе земли́, и бу́детъ и́мъ имени́то, въ о́ньже де́нь просла́влюся, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
И муже́й всегда́ поста́вятъ обходи́ти всю́ зе́млю, е́же погребсти́ оста́в­шихся на лицы́ земли́ и очи́стити ю́ по седми́ ме́сяцѣхъ, и взы́щутъ опа́сно.
Вся́къ проходя́й зе́млю и узрѣ́вый ко́сть человѣ́чу сотвори́тъ у нея́ зна́менiе, до́ндеже погребу́тъ ю́ погреба́ющiи въ де́бри, многопогреба́телнѣмъ го́говѣ.
И́бо и́мя мѣ́сту [прозове́т­ся] паде́нiе многопогреба́телно­е: и очи́стит­ся земля́.
И ты́, сы́не человѣ́чь, рцы́: сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: рцы́ вся́цѣй пти́цѣ паря́щей и ко вся́кому звѣ́рю се́лному: собери́теся и прiиди́те от­ всѣ́хъ окре́стныхъ его́ на заколе́нiе мое́, е́же закла́хъ ва́мъ, закла́нiе ве́лiе на гора́хъ Изра́илевыхъ, яди́те мяса́ и пі́йте кро́вь:
мяса́ исполи́новъ изъя́сте и кро́вь князе́й земны́хъ испiете́, овны́ и телцы́, и козлы́ и волы́ ту́чнiи вси́:
и да я́сте ту́къ до сы́тости испiете́ кро́вь до пiя́н­ства от­ закла́нiя мо­его́, е́же закла́хъ ва́мъ:
и насы́титеся от­ трапе́зы мо­ея́, от­ коня́ и вса́дника, исполи́на и вся́каго му́жа во́инскаго, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
И да́мъ сла́ву мою́ въ ва́съ, и у́зрятъ вси́ язы́цы су́дъ мо́й, его́же сотвори́хъ, и ру́ку мою́, ю́же наведо́хъ на ня́,
и увѣ́сть до́мъ Изра́илевъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ и́хъ от­ сего́ дне́ и въ про́чыя.
И увѣ́дятъ вси́ язы́цы, я́ко грѣхо́въ ра́ди сво­и́хъ плѣне́ни бы́ша до́мъ Изра́илевъ, поне́же от­верго́шася мене́, и от­врати́хъ лице́ мое́ от­ ни́хъ и преда́хъ я́ въ ру́цѣ враго́въ и́хъ, и падо́ша мече́мъ вси́:
по нечистота́мъ и́хъ и по беззако́ниемъ и́хъ сотвори́хъ и́мъ и от­врати́хъ лице́ мое́ от­ ни́хъ.
Того́ ра́ди сiя́ глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: ны́нѣ воз­вращу́ плѣне́нiе Иа́ковле и поми́лую до́мъ Изра́илевъ, и воз­ревну́ю и́мене ра́ди мо­его́ свята́го:
и во́змутъ безче́стiе свое́ и вся́кую непра́вду свою́, е́юже непра́вдоваша, егда́ вселя́т­ся на земли́ сво­е́й съ ми́ромъ и не бу́детъ устраша́ющаго,
внегда́ воз­вращу́ я́ от­ язы́къ и соберу́ я́ от­ стра́нъ язы́ческихъ и освящу́ся въ ни́хъ предъ язы́ки:
и увѣ́дятъ, я́ко а́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ и́хъ, внегда́ явлю́ся и́мъ во язы́цѣхъ и соберу́ я́ на зе́млю и́хъ и не оста́влю от­ ни́хъ та́мо ктому́:
и не от­вращу́ лица́ мо­его́ ктому́ от­ ни́хъ, зане́ излiя́хъ я́рость мою́ на до́мъ Изра́илевъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.
и не от­вращу́ лица́ мо­его́ ктому́ от­ ни́хъ, зане́ излiя́хъ я́рость мою́ на до́мъ Изра́илевъ, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь. оста́влены Евре́йскiя рѣ́чи въ соста́вѣ, поне́же во всѣ́хъ гре́ческихъ перево́дѣхъ стоя́тъ Евре́йскiя жь: а лу́чшаго ра́ди вразумле́нiя чита́телемъ, значе́нiя и́хъ изображены́ подъ соста́вомъ славе́нски.}.
«ВА ту, эй писари одам, дар бораи Ҷуҷ нубувват намо ва бигӯй: Парвардигор Худо чунин мегӯяд: инак Ман ба ту, эй сарраиси Мошак ва Тубол, зид ҳастам.
Ва Ман туро густох хоҳам сохт, ва туро ба ҷунбиш хоҳам овард, ва туро аз ақсои шимол бароварда, бар кӯҳҳои Исроил хоҳам овард.
Ва камони туро аз дасти чапат зада бароварда, тири туро аз дасти ростат хоҳам афтонид.
Бар кӯҳҳои Исроил фурӯ хоҳӣ ғалтид, – ту, ва ҳамаи фавҷҳоят, ва қавмҳое ки бо ту мебошанд; туро ба ҳар навъ мурғони соҳибчангол ва ҳайвоноти саҳро барои хӯрок хоҳам дод.
Бар рӯи саҳро фурӯ хоҳӣ ғалтид, зеро ки Ман гуфтам, мегӯяд Парвардигор Худо.
Ва бар Моҷуҷ ва бар онҳое ки дар ҷазираҳо дар амният сукунат доранд, оташе хоҳам фиристод, ва хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор ҳастам.
Ва номи поки Худро андаруни қавми Худ – Исроил – зоҳир хоҳам сохт, ва дигар нахоҳам гузошт, ки номи поки Маро беҳурмат кунанд; ва халқҳо хоҳанд донист, ки Ман Парвардигори Поки Исроил ҳастам.
Инак, ин фаро мерасад ва ба амал меояд, мегуяд Парвардигор Худо, ин ҳамон рӯз аст, ки дар бораи он Ман сухан рондаам.
Ва сокинони шаҳрҳои Исроил берун хоҳанд омад, ва оташ даргиронида, яроқро: сипарҳо, ҷавшанҳо, камонҳо, тирҳо, калтакҳо ва найзаҳоро хоҳанд сӯзонид, ва ҳафт сол оташро бо онҳо давом хоҳанд дод.
Ва аз саҳро ҳезум нахоҳанд овард, ва аз ҷангалҳо нахоҳанд бурид, зеро ки бо яроқ оташро хоҳанд даргиронид; ва ғораткунандагони худро ғорат хоҳанд кард, ва тороҷкунандагони худро тороҷ хоҳанд кард, мегӯяд Парвардигор Худо.
Ва дар он руз чунин воқеъ хоҳад шуд: мавзее дар он ҷо барои қабр дар Исроил, яъне дараи Аборимро ба тарафи шарқии баҳр ба Ҷуҷ хоҳам дод, ва он барои раҳгузарон садди роҳ хоҳад шуд, ва дар он ҷо Ҷуҷ ва тамоми анбӯҳи ӯро дафн хоҳанд намуд, ва онро ́Дараи анбӯҳи Ҷуҷ́ хоҳанд номид.
Ва хонадони Исроил онҳоро дар давоми ҳафт моҳ дафн хоҳанд намуд, то ки заминро тоза кунанд.
Ва тамоми қавми замин онҳоро дафн хоҳанд намуд, ва он рӯзе ки Ман ҷалол ёбам, барояшон рӯзи тазаккур хоҳад буд.
Ва шахсони доимие таъин хоҳанд намуд, ки дар замин гардиш кунанд ва бо мадади раҳгузарон онҳоеро, ки бар рӯи замин боқӣ мондаанд, дафн намоянд, то ки онро тоза кунанд; баъд аз гузаштани ҳафт моҳ онҳо ба ҷустуҷӯ шурӯъ хоҳанд намуд.
Ва чун касе аз онҳое ки дар замин гардиш мекунанд, устухони одамро бинад, нишоне назди он хоҳад гузошт, то ки дафнкунандагон онро дар дараи анбӯҳи Ҷуҷ дафн намоянд.
Ва номи шаҳр низ Ҳамуна хоҳад буд; пас заминро тоза хоҳанд кард.
Ва ту, эй писари одам, – Парвардигор Худо чунин мегӯяд: – ба ҳар навъ мурғон ва ба тамоми ҳайвоноти саҳро бигӯй: ́Ҷамъ шуда биёед, аз ҳар тараф назди қурбонии Ман, ки онро ҳамчун қурбонии бузурге барои шумо бар кӯҳҳои Исроил забҳ менамоям, ғун шавед, то ки гӯшт бихӯред ва хун бинӯшед.
Гӯшти зӯроваронро хоҳед хӯрд ва хуни раисони заминро хоҳед нӯшид: қӯчқорон, баррагон, нарбузон ва говон, ки ҳамаашон парвориёни Бошон мебошанд.
Ва аз қурбонии Ман, ки барои шумо забҳ менамоям, то серӣ равғани дунба хоҳед хӯрд ва то мастӣ хун хоҳед нӯшид.
Ва дар сари суфраи Ман аз аспон ва саворон, аз зӯроварон ва ҳар навъ мардони ҷангӣ сер хоҳед шуд́, мегӯяд Парвардигор Худо.
Ва Ман ҷалоли Худро дар миёни халқҳо зоҳир хоҳам сохт, ва ҳамаи халқҳо доварии Маро, ки ба амал овардаам, ва дасти Маро, ки бар онҳо ниҳодаам, хоҳанд дид,
Ва хонадонн Исроил аз ҳамон рӯз ва минбаъд хоҳанд донист, ки Ман Парвардигори онҳо ҳастам.
Ва халқҳо хоҳанд донист, ки хонадони Исроил аз боиси гуноҳи худашон ҷалои ватан шуданд, аз боиси он ки дар ҳаққи Ман хиёнат карданд, ва Ман рӯи Худро аз онҳо пинҳон доштам, ва онҳоро ба дасти душманонашон супурдам, ва ҳамаашон аз шамшер афтоданд.
Мувофиқи нопокии онҳо ва мувофиқи ҷиноятҳошон Ман ба онҳо амал намудам, ва рӯи Худро аз онҳо пинҳон доштам.
Бинобар ин Парвардигор Худо чунин мегӯяд: акнун асирони Яъқубро хоҳам баргардонид, ва бар тамоми хонадони Исроил раҳм хоҳам кард, ва барои номи поки Худ рашк хоҳам намуд.
Ва онҳо нанги худро, ва тамоми хиёнати худро, ки дар ҳаққи Ман кардаанд, фаромӯш хоҳанд намуд, вақте ки дар замини худ дар амният сокин шаванд, ва касе набошад, ки онҳоро ба ҳарос андозад,
Вақте ки Ман онҳоро аз миёни қавмҳо баргардонам, ва онҳоро аз кишварҳои душманонашон ҷамъ оварам, ва Худро ба воситаи онҳо дар пеши назари халқҳои бисёр тақдис намоям,
Ва хоҳанд донист, ки Ман Парвардигор Худои онҳо ҳастам, ки онҳоро дар миёни халқҳо ҷалои ватан кардам, ва онҳоро ба замини худашон ҷамъ овардам, ва касеро аз онҳо дигар дар он ҷо боқӣ нахоҳам гузошт,
Ва рӯи Худро дигар аз онҳо пинҳон нахоҳам дошт, зеро ки рӯҳи Худро бар хонадони Исроил фурӯ рехтаам, мегӯяд Парвардигор Худо».

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible