и да да́си о́крестъ его́ огражде́нiе, и да согради́ши надъ ни́мъ забра́ла и обложи́ши его́ остро́гомъ, и да поста́виши о́крестъ его́ полки́ и да учини́ши поставле́нiя стрѣ́льницъ о́крестъ:

ты́ же возми́ себѣ́ сковра́ду желѣ́зну, и да положи́ши ю́ въ стѣ́ну желѣ́зну между́ тобо́ю и между́ гра́домъ, и да угото́виши лице́ твое́ на́нь, и бу́детъ въ затво́рѣ, и затвори́ши и́: зна́менiе сiе́ е́сть сыно́мъ Изра́илевымъ.

Ты́ же да спи́ши на лѣ́вѣмъ боку́ твое́мъ, и да положи́ши непра́вды до́му Изра́илева на не́мъ, по числу́ дні́й пятьдеся́тъ и сто́, въ ня́же поспи́ши на не́мъ, и во́змеши непра́вды и́хъ.

И а́зъ да́хъ тебѣ́ двѣ́ непра́вды и́хъ въ число́ дні́й, въ де́вятьдесятъ и сто́ дні́й, и во́змеши непра́вды до́му Изра́илева.

И соверши́ши сiя́, и поспи́ши на десны́хъ ре́брѣхъ твои́хъ второ́е, и во́змеши непра́вды до́му Иу́дина четы́редесять дні́й, де́нь за еди́но лѣ́то положи́хъ тебѣ́.

И на заключе́нiе Иерусали́ма да угото́ваеши лице́ твое́, и мы́шцу твою́ утверди́ши, и проро́чествовати бу́деши на него́.

И се́, а́зъ да́хъ на тя́ у́зы, и не преврати́шися от ре́бръ твои́хъ на ре́бра твоя́, до́ндеже сконча́ются дні́е заключе́нiя твоего́.

Ты́ же [сы́не человѣ́чь] возми́ себѣ́ пшени́цу и ячме́нь, и бо́бъ и ля́щу, и про́со и пы́ро, и вложи́ши я́ въ сосу́дъ еди́нъ гли́нянъ: и сотвори́ши я́ себѣ́ въ хлѣ́бы, и по числу́ дні́й, въ ня́же спи́ши на ре́брѣхъ твои́хъ, де́вятьдесятъ и сто́ дні́й я́сти бу́деши о́ныя.

Я́дь же твоя́, ю́же я́сти бу́деши, вѣ́сомъ два́десять Си́кль на де́нь, от вре́мене до вре́мене снѣ́си сiя́.

И во́ду мѣ́рою пи́ти бу́деши, и шесту́ю ча́сть и́на от вре́мене до вре́мене испiе́ши.

И опрѣсно́къ ячме́нный снѣ́си я́, въ ла́йнѣ моты́лъ человѣ́чихъ сокры́еши я́ предъ очи́ма и́хъ

и рече́ши: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ: та́ко снѣдя́тъ сы́нове Изра́илевы хлѣ́бъ сво́й нечи́стъ во язы́цѣхъ, а́може разсы́плю я́.

И рѣ́хъ: ника́коже, Го́споди Бо́же Изра́илевъ! се́, душа́ моя́ не оскверни́лася въ нечистотѣ́, и мертвечи́ны и звѣроя́дины не ядо́хъ от рожде́нiя моего́ да́же доны́нѣ, ниже́ вни́де во уста́ моя́ вся́кое мя́со ме́рзко и скверна́во.

И рече́ ко мнѣ́: се́, да́хъ тебѣ́ моты́ла говя́жая вмѣ́сто моты́лъ человѣ́чихъ, и сотвори́ши хлѣ́бы себѣ́ въ ни́хъ.

И рече́ ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, се́, а́зъ сотру́ утвержде́нiе хлѣ́бное во Иерусали́мѣ, и снѣдя́тъ хлѣ́бъ вѣ́сомъ и во оскудѣ́нiи, и во́ду мѣ́рою и въ па́губѣ испiю́тъ,

я́ко да ску́дни бу́дутъ хлѣ́бомъ и водо́ю: и поги́бнетъ человѣ́къ и бра́тъ его́, и иста́ютъ въ непра́вдахъ свои́хъ.

Таджикский

Языки

«ВА ту, эй писари одам, барои худ хишти хоме бигир, ва онро пеши худ бимон, ва шаҳреро, ки Ерусалим бошад, бар он нақш каш;

Ва онро муҳосира намо, ва истеҳкомоте ба муқобили он бисоз, ва хокрезе назди он барпо кун, ва ӯрдугоҳҳо бар зидди он барқарор намо, ва манҷаниқҳо дар гирди он ҷойгир кун.

Ва ту барои худ тобаи оҳанине бигир, ва онро чун девори оҳанине дар мобайни худат ва ин шаҳр бимон, ва рӯи худро ба сӯи он нигарон, ва он дар муҳосира хоҳад буд, ва ту онро муҳосира намо; ин аломате барои хонадони Исроил хоҳад буд.

Ва ту бар паҳлуи чапи худ бихоб, ва гуноҳи хонадони Исроилро бар он бимон: мувофиқи адади рӯзҳое ки бар он бихобӣ, гуноҳи онҳоро хоҳӣ бардошт.

Ва Ман солҳои гуноҳи онҳоро бо адади рӯзҳо барои ту муайян намудаам, ки сесаду навад рӯз хоҳад буд, ва ту гуноҳи онҳоро хоҳӣ бардошт.

Ва ҳангоме ки инро ба анҷом расонӣ, дубора бар паҳлуи рости худ бихоб, ва гуноҳи хонадони Яҳудоро чил рӯз хоҳӣ бардошт: як рӯзро ба ҷои як сол, як рӯзро ба ҷои як сол Ман барои ту муқаррар намудаам.

Ва рӯи худро ба муҳосираи Ерусалим нигарон, дар ҳолате ки бозуи ту бараҳна бошад, ва дар бораи он нубувват намо.

Ва инак Ман бар ту танобҳо ниҳодаам, ва ту то даме ки рӯзҳои муҳосираи худро ба анҷом нарасонӣ, аз як паҳлуи худ ба паҳлуи дигарат нахоҳӣ гашт.

Ва ту гандум ва ҷав, ва лӯбиё ва адас, ва арзан ва ҷуворӣ барои худ бигир, ва онҳоро дар як зарф биомез, ва аз онҳо хӯроке барои худ бипаз, ва дар муддати рӯзҳое ки бояд бар паҳлуи худ бихобӣ, яъне сесаду навад рӯз, онро хоҳӣ хӯрд.

Ва хӯроке ки мехӯрӣ, мувофиқи вазн, яъне рӯзе бист сиқл хоҳад буд; вақт-вақт онро хоҳӣ хӯрд.

Ва обро мувофиқи андоза хоҳӣ нӯшид, ки ба шашяки ҳин баробар бошад; вақт-вақт онро хоҳӣ нӯшид.

Ва қурсҳои нони ҷав хоҳӣ хӯрд; ва онро дар пеши назари онҳо бар саргини одам хоҳӣ пухт».

Ва Парвардигор гуфт: «Банӣ Исроил нони наҷиси худро дар миёни халқҳое ки наздашон онҳоро пароканда мекунам, ҳамин тавр хоҳанд хӯрд».

Ва ман гуфтам: «Ё Худоё Парвардигоро! Ҷони ман ҳаргиз наҷис нашудааст, ва аз кӯдакии худ то алҳол лоша ва даридашударо нахӯрдаам; ва гӯшти ганда ба даҳонам надаромадааст».

Ва ба ман гуфт: «Бидон, ки Ман ба ту саргини говро ба ҷои саргини одам иҷозат медиҳам; ва ту нони худро бар он хоҳӣ пухт».

Ва ба ман гуфт: «Эй писари одам! Инак Ман муттакои нонро дар Ерусалим дарҳам хоҳам шикаст, ва нонро мувофиқи вазн ва бо ғами фардо хоҳанд хӯрд; ва обро мувофиқи андоза бо маъюсӣ хоҳанд нӯшид.

Зеро ки нон ва оби онҳо камӣ хоҳад кард; ва онҳо бо навмедӣ ба ҳамдигар назар хоҳанд кард, ва дар гуноҳи худ талаф хоҳанд шуд».