и се́, сла́ва Бо́га Изра́илева грядя́ше по пути́ вра́тъ зря́щихъ на восто́ки, и гла́съ полка́ а́ки гла́съ усугубля́ющихъ мно́гихъ, и земля́ свѣтя́шеся а́ки свѣ́тъ от сла́вы его́ о́крестъ.

И видѣ́нiе, е́же ви́дѣхъ, по видѣ́нiю, е́же ви́дѣхъ, егда́ вхожда́хъ пома́зати гра́дъ: и видѣ́нiе колесни́цы, ю́же ви́дѣхъ, подо́бяшеся видѣ́нiю, е́же ви́дѣхъ на рѣцѣ́ Хова́ръ. И падо́хъ на лице́ мое́.

Сла́ва же Госпо́дня вни́де во хра́мъ по пути́ вра́тъ зря́щихъ на восто́къ.

И взя́ мя ду́хъ и введе́ мя во дво́ръ вну́треннiй: и се́, по́лнъ сла́вы до́мъ Госпо́день.

И ста́хъ, и се́, гла́съ от хра́ма глаго́лющаго ко мнѣ́, и му́жъ стоя́ше бли́зъ мене́

и рече́ ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, ви́дѣлъ ли еси́ мѣ́сто престо́ла моего́ и мѣ́сто стопы́ но́гъ мои́хъ, идѣ́же всели́тся и́мя мое́ средѣ́ до́му Изра́илева во вѣ́къ? и не оскверня́тъ ктому́ и́мене моего́ свята́го до́мъ Изра́илевъ, ті́и и старѣ́йшины и́хъ во блуже́нiи свое́мъ и во убі́йствахъ старѣ́йшинъ свои́хъ средѣ́ себе́,

внегда́ полага́ху преддве́рiе мое́ во преддве́рiихъ свои́хъ и пра́ги моя́ бли́зъ пра́говъ свои́хъ: и да́ша стѣ́ну мою́ я́ко держа́щуюся мене́ и о́нѣхъ, и оскверни́ша и́мя мое́ свято́е въ беззако́нiихъ свои́хъ, я́же творя́ху: и сконча́хъ я́ въ я́рости мое́й и во избiе́нiи:

и ны́нѣ да отри́нутъ блуже́нiе свое́ и уби́йства старѣ́йшинъ свои́хъ от мене́, и вселю́ся средѣ́ и́хъ во вѣ́къ.

Ты́ же, сы́не человѣ́чь, покажи́ до́му Изра́илеву хра́мъ, и да преста́нутъ от грѣхо́въ свои́хъ: и видѣ́нiе его́, и чиноположе́нiе его́,

и ті́и прiиму́тъ ка́знь свою́ о всѣ́хъ, я́же сотвори́ша: и распи́шеши хра́мъ и угото́ванiе его́, и исхо́ды его́ и вхо́ды его́, и бытiе́ его́ и вся́ повелѣ́нiя его́ и вся́ зако́ны его́ возвѣсти́ши и́мъ и да впи́шеши предъ ни́ми, и снабдя́тъ вся́ оправда́нiя моя́ и вся́ повелѣ́нiя моя́ и сотворя́тъ я́.

И расписа́нiе хра́ма на верху́ горы́: вси́ предѣ́лы его́ о́крестъ свята́я святы́хъ су́ть.

Се́й зако́нъ хра́ма, и сiя́ мѣ́ра тре́бника, въ ла́коть ла́ктя и дла́ни, нѣ́дро глубины́ ла́коть на ла́коть и ла́коть въ широту́, и огражде́нiе у́стiя ему́ о́крестъ, пя́ди.

И сiя́ высота́ тре́бника, и от глубины́ нача́ла вдоле́нiя его́ ко очисти́лищу вели́кому, е́же внизу́, дву́хъ лакте́й, широта́ же ла́коть: а от очисти́лища ма́лаго ко очисти́лищу вели́кому ла́кти четы́ри, и широта́ ла́коть.

И Арiи́лъ четы́рехъ лакте́й, а от Арiи́ла и вы́ше рого́въ ла́коть:

Арiи́лъ же двана́десять лакте́й въ долготу́ и двана́десять лакте́й въ широту́, четвероуго́ленъ на четы́ри ча́сти своя́.

И очисти́лище четырена́десять лакте́й въ долготу́ и четырена́десять лакте́й въ широту́, четвероуго́лно на четы́ри ча́сти своя́: и огражде́нiе ему́ о́крестъ окружа́ющее его́ по́лъ ла́ктя, и обдержа́нiе его́ ла́коть о́крестъ, и степе́ни его́ зря́щыя на восто́къ.

И рече́ ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, сiя́ глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ: сiя́ за́повѣди тре́бника въ де́нь сотворе́нiя его́, е́же возноси́ти на не́мъ всесожже́нiя и возлива́ти на́нь кро́вь.

И да́си жерце́мъ и леви́томъ, и́же су́ть от сѣ́мене саду́кова, приступа́ющымъ ко мнѣ́, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, е́же служи́ти мнѣ́, телца́ от говя́дъ за грѣ́хъ:

и да во́змутъ от кро́ве его́ и да возложа́тъ на четы́ри ро́ги тре́бника и на четы́ри ча́сти очисти́лища и на основа́нiе о́крестъ, и окропи́ши е́, и очи́стятъ е́:

и да во́змутъ телца́, и́же за грѣ́хъ, и да сожже́тся во отлуче́ннѣмъ хра́мѣ внѣ́ святы́хъ.

А во вторы́й де́нь да во́змутъ два́ ко́злища от ко́зъ непоро́чныхъ за грѣ́хъ и да очи́стятъ тре́бникъ, я́коже очи́стиша телце́мъ.

И егда́ сконча́ютъ очище́нiе, да принесу́тъ телца́ от говя́дъ непоро́чна и овна́ от ове́цъ непоро́чна,

и да принесете́ предъ Го́спода: и да возве́ргутъ на ня́ жерцы́ со́ль и да вознесу́тъ я́ Го́сподеви всесожже́нiя.

Се́дмь дні́й да сотвори́ши ко́злище за грѣ́хъ по вся́ дни́, и телца́ от говя́дъ и овна́ от ове́цъ непоро́чна, да сотворя́тъ се́дмь дні́й:

и да очи́стятъ тре́бникъ и освятя́тъ его́, и напо́лнятъ ру́ки своя́.

И сконча́ютъ се́дмь дні́й, и бу́детъ от осма́го дне́ и пото́мъ, сотворя́тъ жерцы́ на же́ртвенницѣ всесожже́нiя ва́ша и я́же спасе́нiя ва́шего: и прiиму́ вы, глаго́летъ Госпо́дь.

Таджикский

Языки

ВА маро назди дарвоза овард, назди дарвозае ки рӯ ба ҷониби шарқ буд.

Ва инак, ҷалоли Худои Исроил аз тарафи шарқ омад, ва овози Ӯ мисли овози обҳои бисёр буд, ва замин аз ҷалоли Ӯ мунаввар шуд.

Ва мисли намуди он рӯъёе буд, ки ман дида будам, яъне мисли он рӯъёе ки дар вақти омаданам барои харобии ин шаҳр, дида будам, ва рӯъёҳо мисли он рӯъёе буд, ки назди наҳри Кабар дида будам; ва бар рӯи худ афтодам.

Ва ҷалоли Парвардигор аз дарвозае ки рӯ ба ҷониби шарқ буд, ба маъбад даромад.

Ва Рӯҳи Худо маро бардошта, ба саҳни дохилӣ овард, ва инак ҷалоли Парвардигор маъбадро пур кард.

Ва касеро шунидам, ки ба ман аз даруни маъбад сухан меронд; ва марде назди ман истода буд.

Ва ба ман гуфт: «Эй писари одам! Ин аст макони тахти Ман ва макони кафи пойҳои Ман, ки дар он Ман дар миёни банӣ Исроил то абад сокин хоҳам шуд; ва хонадони Исроил, ҳам худашон ва ҳам подшоҳонашон, дигар номи поки Маро бо зинокории худ ва бо лошаҳои подшоҳони худ ва бо баландиҳои худ палид нахоҳанд кард,

Дар сурате ки онҳо остонаи худро назди остонаи Ман ва паҳлударии худро назди паҳлударии Ман месохтанд, ва фақат деворе дар мобайни Ман ва онҳо буд, ва онҳо номи поки Маро бо корҳои зишти худ, ки ба ҷо меоварданд, палид карданд, ва Ман онҳоро дар хашми Худ ба ҳалокат расондам.

Акнун онҳо зиноҳои худ ва лошаҳои подшоҳони худро аз Ман дур хоҳанд кард, ва Ман дар миёни онҳо то абад сокин хоҳам шуд.

Ту, эй писари одам, хонадони Исроилро дар бораи ин маъбад огоҳӣ бидеҳ, то ки аз гуноҳҳои худ шарм намоянд ва тарҳи онро андоза кунанд.

Ва агар онҳо аз ҳар коре ин кардаанд, шарм намоянд, сурати маъбад ва тарҳи онро, ва баромадгоҳҳояш ва даромадгоҳҳояш ва ҳамаи тасвирҳояш, ва тамоми фароизаш ва ҳамаи тасвирҳояш ва ҳамаи қонунҳояшро ба онҳо баён намо ва пеши назари онҳо бинавис, то ки тамоми сурати он ва тамоми фароизи онро риоя намоянд, ва бар тибқи онҳо амал кунанд.

Ин аст қонуни маъбад: бар сари кӯҳ тамоми ҳудуди он гирдогирд қудси қудсҳо мебошад; ана ҳамин аст қонуни маъбад.

Ва инҳост андозаҳои қурбонгоҳ ба ҳисоби зироъҳо, ки он ҳам ҳар зироъ аз як зироъ ва як қабза иборат аст: доманаш – як зироъ, ва фарохияш – як зироъ, ва ҳошияи гирдогирди лабаш – як ваҷаб, – ва ин пояи қурбонгоҳ аст;

Ва аз домане ки бар рӯи замин аст, то барҷастагии поён – ду зироъ, ва фарохияш – як зироъ; ва аз ин барҷастагии хурд то барҷастагии калон – чор зироъ, ва фарохияш – як зироъ;

Ва оташдонаш – чор зироъ, ва аз оташдон ба сӯи боло – чор шох.

Ва оташдон дувоздаҳ зироъ дарозӣ ва дувоздаҳ зироъ фарохӣ дошт; аз ҳар чор тарафаш мураббаъ буд.

Ва барҷастагӣ чордаҳ зироъ дарозӣ ва чордаҳ зироъ фарохӣ аз ҳар чор тарафаш дошт; ва ҳошияи гирди он ним зироъ, ва домани он гирдогирд як зироъ, ва зинаҳои он рӯ ба ҷониби шарқ буд.

Ва ба ман гуфт: «Эй писари одам! Парвардигор Худо чунин мегӯяд: ин аст фароизи қурбонгоҳ дар рӯзе ки сохтани он ба анҷом расад, то ки қурбонии сӯхтанӣ бар он биёранд ва хун бар он бипошанд.

Ва ба коҳинони левизодае ки аз насли Содӯқ буда, ба Ман наздик меоянд, то ба Ман хизмат кунанд, мегӯяд Парвардигор Худо, гӯсолаи наре барои қурбонии гуноҳ бидеҳ.

Ва аз хунаш гирифта, бар чор шохи он, ва бар чор гӯшаи барҷастагӣ, ва бар ҳошияи гирди он бипош; ва онро аз гуноҳ пок намо, ва онро кафорат бикун.

Ва он гӯсоларо барои қурбонии гуноҳ бигир, ва онро дар макони муайяни маъбад, берун аз қудс бисӯзон.

Ва дар рӯзи дуюм нарбузи беайберо барои қурбонии гуноҳ забҳ намо; ва бигзор қурбонгоҳро аз гуноҳ пок кунанд, чунон ки бо гӯсола пок карданд.

Ва ҳангоме ки сӯзонидани қурбониҳои гуноҳро ба анҷом расонӣ, гӯсолаи нари беайбе, ва қӯчқори беайбе аз миёни рама қурбонӣ намо.

Ва онҳоро ба ҳузури Парвардигор қурбонӣ намо: ва бигзор коҳинон бар онҳо намак пошанд, ва онҳоро қурбонии сӯхтанӣ барои Парвардигор бароранд.

Ҳафт рӯз бузи нареро чун қурбонии гуноҳ барои ҳар рӯз забҳ намо; ва бигзор гӯсолаи наре ва қӯчқореро аз рама, ки ҳар дуяш беайб бошад, қурбонӣ кунанд.

Бигзор ҳафт рӯз қурбонгоҳро кафорат кунанд, ва онро пок созанд, ва онро тақдис намоянд.

Ва ҳангоме ки ин рӯзҳо ба итмом расад, дар рӯзи ҳаштум ва баъд аз он коҳинон қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои саломатии шуморо бар қурбонгоҳ бароранд ва Ман ба шумо таваҷҷӯҳ хоҳам намуд, мегӯяд Парвардигор Худо».