И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: сiя́ врата́ заключе́нна бу́дутъ и не отве́рзутся, и никто́же про́йдетъ и́ми: я́ко Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ вни́детъ и́ми, и бу́дутъ заключе́нна.

Зане́ старѣ́йшина се́й ся́детъ въ ни́хъ я́сти хлѣ́бъ предъ Го́сподемъ: по пути́ Ела́ма {притво́ра} вра́тъ вни́детъ и по пути́ его́ изы́детъ.

И введе́ мя по пути́ вра́тъ я́же къ сѣ́веру, пря́мо хра́му: и ви́дѣхъ, и се́, по́лнъ сла́вы до́мъ Госпо́день. И падо́хъ ни́цъ на лицы́ мое́мъ.

И рече́ Госпо́дь ко мнѣ́: сы́не человѣ́чь, сложи́ въ се́рдцы твое́мъ, и ви́ждь очи́ма твои́ма и уши́ма твои́ма слы́ши вся́, ели́ка а́зъ глаго́лю съ тобо́ю, по всѣ́мъ повелѣ́ниемъ хра́ма Госпо́дня и по всѣ́мъ узаконе́ниемъ его́: и устро́иши се́рдце твое́ на вхо́дъ хра́ма по всѣ́мъ исхо́дамъ его́ во всѣ́хъ святы́хъ.

И рече́ши къ до́му прогнѣвля́ющему мя́, къ до́му Изра́илеву: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ: да довлѣ́етъ ва́мъ от всѣ́хъ беззако́нiй ва́шихъ, до́ме Изра́илевъ,

е́же вводи́ти ва́мъ сы́ны иноплеме́нничы необрѣ́заны се́рдцемъ и необрѣ́заны пло́тiю, е́же быва́ти и́мъ во святы́хъ мои́хъ, и оскверня́ху я́, егда́ прино́сите вы́ хлѣ́бы, ту́къ и мяса́ и кро́вь: и преступа́сте завѣ́тъ мо́й во всѣ́хъ беззако́нiихъ ва́шихъ,

и не снабдѣ́сте храни́ти стражбы́ во святы́хъ мои́хъ, и поста́висте страже́й стрещи́ стражбы́ святы́хъ мои́хъ себѣ́.

Того́ ра́ди си́це глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь: вся́къ сы́нъ иноплеме́нничь необрѣ́занъ се́рдцемъ и необрѣ́занъ пло́тiю да не вни́детъ во свята́я моя́ во всѣ́хъ сынѣ́хъ иноплеме́нничихъ, и́же су́ть средѣ́ до́му Изра́илева:

но и леви́ти, и́же отверго́шася мене́, егда́ заблужда́ше Изра́иль, и́же заблуди́ша от мене́ вслѣ́дъ по́мысловъ свои́хъ, и во́змутъ непра́вду свою́

и бу́дутъ служа́ще во святы́хъ мои́хъ, вратари́ у две́рiй хра́ма и служа́щiи хра́му: ті́и да закала́ютъ же́ртвы и всесожже́нiя лю́демъ и ті́и да ста́нутъ предъ людьми́, е́же служи́ти и́мъ.

Поне́же служи́ша и́мъ предъ лице́мъ кумíровъ свои́хъ, и бы́сть до́му Изра́илеву въ муче́нiе непра́вды: того́ ра́ди воздвиго́хъ на ня́ ру́ку мою́, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ [Изра́илевъ], и во́змутъ беззако́нiе свое́,

и не присту́пятъ ко мнѣ́ служи́ти мнѣ́, ни приноси́ти ко святы́мъ сыно́въ Изра́илевыхъ, ниже́ ко святы́мъ святы́нь мои́хъ, и во́змутъ безче́стiе свое́ въ заблужде́нiи, въ не́мже прельсти́шася:

и учиня́тъ я́ стрещи́ стражбы́ хра́ма на вся́ дѣла́ его́

и на вся́, ели́ка сотворя́тъ жерцы́ и леви́ти, сы́нове саду́ковы, и́же сохрани́ша стражбы́ святы́нь мои́хъ [и пути́ моя́], егда́ заблужда́ше до́мъ Изра́илевъ от мене́: сі́и присту́пятъ ко мнѣ́, е́же служи́ти мнѣ́, и ста́нутъ предъ лице́мъ мои́мъ, е́же приноси́ти мнѣ́ же́ртву, ту́къ и кро́вь, глаго́летъ Адонаи́ Госпо́дь.

Сі́и вни́дутъ во свята́я моя́ и сі́и присту́пятъ ко трапе́зѣ мое́й, е́же служи́ти мнѣ́, и сохраня́тъ стражбы́ моя́.

И бу́детъ внегда́ входи́ти и́мъ во врата́ двора́ вну́тренняго, въ ри́зы льня́ны да облеку́тся, а да не облеку́тся въ волня́ны, внегда́ служи́ти и́мъ от вра́тъ двора́ вну́тренняго.

И клобуки́ {Гре́ч.: кида́ры.} льня́ны да и́мутъ на глава́хъ свои́хъ, и опоя́санiя льня́на да и́мутъ о чре́слѣхъ свои́хъ, и да не препоясу́ются крѣ́пко:

и егда́ исхо́дятъ къ лю́демъ во внѣ́шнiй дво́ръ, да совлеку́тся ри́зъ свои́хъ, въ ни́хже ті́и слу́жатъ, и да положа́тъ я́ въ прегра́дахъ святы́хъ, и облеку́тся въ ри́зы и́ны, и да не освятя́тъ люді́й въ ри́захъ свои́хъ:

и гла́въ свои́хъ да не обрі́ютъ, и вла́съ свои́хъ да не растя́тъ, покрыва́юще покры́ютъ главы́ своя́.

И вина́ да не пiе́тъ вся́къ жре́цъ, егда́ вхо́дитъ во вну́треннiй дво́ръ.

И вдови́цы и пущени́цы да не пое́млютъ себѣ́ въ жену́, но то́кмо дѣви́цу от пле́мене до́му Изра́илева: и а́ще бу́детъ вдова́ же́рча, да о́ную по́ймутъ.

И лю́ди моя́ да науча́тъ разлуча́ти между́ святы́мъ и скверна́вымъ, и между́ чи́стымъ и нечи́стымъ возвѣстя́тъ и́мъ.

И на судѣ́ кро́ве ті́и да стоя́тъ, е́же разсужда́ти: оправда́нiя моя́ да оправдя́тъ и суды́ моя́ да су́дятъ, и зако́ны моя́ и повелѣ́нiя моя́ во всѣ́хъ пра́здницѣхъ мои́хъ сохраня́тъ, и суббо́ты моя́ освятя́тъ.

И надъ ду́шу человѣ́ка не прiи́дутъ оскверни́тися {къ ме́ртвому да не прико́снутся}, но то́чiю надъ отце́мъ и ма́терiю, и сы́номъ и дще́рiю, и бра́томъ и сестро́ю свое́ю, я́же не посягла́ за му́жа, оскверни́тся.

И по очище́нiи свое́мъ се́дмь дні́й да сочте́тъ себѣ́.

И во о́ньже де́нь вхо́дятъ во дво́ръ вну́треннiй, е́же служи́ти во святи́лищи, да принесу́тъ очище́нiе, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ.

И бу́детъ и́мъ въ наслѣ́дiе: а́зъ и́мъ наслѣ́дiе, и одержа́нiе и́мъ не да́стся въ сынѣ́хъ Изра́илевыхъ, я́ко а́зъ одержа́нiе и́хъ.

Же́ртвы же и я́же за грѣхи́ и за невѣ́дѣнiе сі́и да ядя́тъ: и вся́кое отлуче́нное во Изра́или тѣ́мъ да бу́детъ:

нача́тки всѣ́хъ и пе́рвенцы всѣ́хъ и уча́стiя вся́, от всѣ́хъ нача́тковъ ва́шихъ жерце́мъ да бу́дутъ: и нача́тки жи́тъ ва́шихъ да да́сте жерцу́, е́же положи́ти благослове́нiя въ домѣ́хъ ва́шихъ.

И вся́кiя мертвечи́ны и звѣроя́дины, от пти́цъ и от ско́тъ да не ядя́тъ жерцы́.

Греческий [Greek (Koine)]

καὶ ἐπέστρεψέν με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατ᾿ ἀνατολάς καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη

καὶ εἶπεν κύριος πρός με ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται οὐκ ἀνοιχθήσεται καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι᾿ αὐτῆς ὅτι κύριος ὁ θεὸς τοῦ Ισραηλ εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς καὶ ἔσται κεκλεισμένη

διότι ὁ ἡγούμενος οὗτος καθήσεται ἐν αὐτῇ τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐναντίον κυρίου κατὰ τὴν ὁδὸν αιλαμ τῆς πύλης εἰσελεύσεται καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐξελεύσεται

καὶ εἰσήγαγέν με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῆς πρὸς βορρᾶν κατέναντι τοῦ οἴκου καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ πλήρης δόξης ὁ οἶκος κυρίου καὶ πίπτω ἐπὶ πρόσωπόν μου

καὶ εἶπεν κύριος πρός με υἱὲ ἀνθρώπου τάξον εἰς τὴν καρδίαν σου καὶ ἰδὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς σου καὶ τοῖς ὠσίν σου ἄκουε πάντα ὅσα ἐγὼ λαλῶ μετὰ σοῦ κατὰ πάντα τὰ προστάγματα οἴκου κυρίου καὶ κατὰ πάντα τὰ νόμιμα αὐτοῦ καὶ τάξεις τὴν καρδίαν σου εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ οἴκου κατὰ πάσας τὰς ἐξόδους αὐτοῦ ἐν πᾶσι τοῖς ἁγίοις

καὶ ἐρεῖς πρὸς τὸν οἶκον τὸν παραπικραίνοντα πρὸς τὸν οἶκον τοῦ Ισραηλ τάδε λέγει κύριος ὁ θεός ἱκανούσθω ὑμῖν ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν ὑμῶν οἶκος Ισραηλ

τοῦ εἰσαγαγεῖν ὑμᾶς υἱοὺς ἀλλογενεῖς ἀπεριτμήτους καρδίᾳ καὶ ἀπεριτμήτους σαρκὶ τοῦ γίνεσθαι ἐν τοῖς ἁγίοις μου καὶ ἐβεβήλουν αὐτὰ ἐν τῷ προσφέρειν ὑμᾶς ἄρτους στέαρ καὶ αἷμα καὶ παρεβαίνετε τὴν διαθήκην μου ἐν πάσαις ταῖς ἀνομίαις ὑμῶν

καὶ διετάξατε τοῦ φυλάσσειν φυλακὰς ἐν τοῖς ἁγίοις μου

διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος ὁ θεός πᾶς υἱὸς ἀλλογενὴς ἀπερίτμητος καρδίᾳ καὶ ἀπερίτμητος σαρκὶ οὐκ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ἅγιά μου ἐν πᾶσιν υἱοῖς ἀλλογενῶν τῶν ὄντων ἐν μέσῳ οἴκου Ισραηλ

ἀλλ᾿ ἢ οἱ Λευῖται οἵτινες ἀφήλαντο ἀπ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ πλανᾶσθαι τὸν Ισραηλ ἀπ᾿ ἐμοῦ κατόπισθεν τῶν ἐνθυμημάτων αὐτῶν καὶ λήμψονται ἀδικίαν αὐτῶν

καὶ ἔσονται ἐν τοῖς ἁγίοις μου λειτουργοῦντες θυρωροὶ ἐπὶ τῶν πυλῶν τοῦ οἴκου καὶ λειτουργοῦντες τῷ οἴκῳ οὗτοι σφάξουσιν τὰ ὁλοκαυτώματα καὶ τὰς θυσίας τῷ λαῷ καὶ οὗτοι στήσονται ἐναντίον τοῦ λαοῦ τοῦ λειτουργεῖν αὐτοῖς

ἀνθ᾿ ὧν ἐλειτούργουν αὐτοῖς πρὸ προσώπου τῶν εἰδώλων αὐτῶν καὶ ἐγένετο τῷ οἴκῳ Ισραηλ εἰς κόλασιν ἀδικίας ἕνεκα τούτου ἦρα τὴν χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτούς λέγει κύριος ὁ θεός

καὶ οὐκ ἐγγιοῦσι πρός με τοῦ ἱερατεύειν μοι οὐδὲ τοῦ προσάγειν πρὸς τὰ ἅγια υἱῶν τοῦ Ισραηλ οὐδὲ πρὸς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων μου καὶ λήμψονται ἀτιμίαν αὐτῶν ἐν τῇ πλανήσει ᾗ ἐπλανήθησαν

καὶ κατατάξουσιν αὐτοὺς φυλάσσειν φυλακὰς τοῦ οἴκου εἰς πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ καὶ εἰς πάντα ὅσα ἂν ποιήσωσιν

οἱ ἱερεῖς οἱ Λευῖται οἱ υἱοὶ τοῦ Σαδδουκ οἵτινες ἐφυλάξαντο τὰς φυλακὰς τῶν ἁγίων μου ἐν τῷ πλανᾶσθαι οἶκον Ισραηλ ἀπ᾿ ἐμοῦ οὗτοι προσάξουσιν πρός με τοῦ λειτουργεῖν μοι καὶ στήσονται πρὸ προσώπου μου τοῦ προσφέρειν μοι θυσίαν στέαρ καὶ αἷμα λέγει κύριος ὁ θεός

οὗτοι εἰσελεύσονται εἰς τὰ ἅγιά μου καὶ οὗτοι προσελεύσονται πρὸς τὴν τράπεζάν μου τοῦ λειτουργεῖν μοι καὶ φυλάξουσιν τὰς φυλακάς μου

καὶ ἔσται ἐν τῷ εἰσπορεύεσθαι αὐτοὺς τὰς πύλας τῆς αὐλῆς τῆς ἐσωτέρας στολὰς λινᾶς ἐνδύσονται καὶ οὐκ ἐνδύσονται ἐρεᾶ ἐν τῷ λειτουργεῖν αὐτοὺς ἀπὸ τῆς πύλης τῆς ἐσωτέρας αὐλῆς

καὶ κιδάρεις λινᾶς ἕξουσιν ἐπὶ ταῖς κεφαλαῖς αὐτῶν καὶ περισκελῆ λινᾶ ἕξουσιν ἐπὶ τὰς ὀσφύας αὐτῶν καὶ οὐ περιζώσονται βίᾳ

καὶ ἐν τῷ ἐκπορεύεσθαι αὐτοὺς εἰς τὴν αὐλὴν τὴν ἐξωτέραν πρὸς τὸν λαὸν ἐκδύσονται τὰς στολὰς αὐτῶν ἐν αἷς αὐτοὶ λειτουργοῦσιν ἐν αὐταῖς καὶ θήσουσιν αὐτὰς ἐν ταῖς ἐξέδραις τῶν ἁγίων καὶ ἐνδύσονται στολὰς ἑτέρας καὶ οὐ μὴ ἁγιάσωσιν τὸν λαὸν ἐν ταῖς στολαῖς αὐτῶν

καὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν οὐ ξυρήσονται καὶ τὰς κόμας αὐτῶν οὐ ψιλώσουσιν καλύπτοντες καλύψουσιν τὰς κεφαλὰς αὐτῶν

καὶ οἶνον οὐ μὴ πίωσιν πᾶς ἱερεὺς ἐν τῷ εἰσπορεύεσθαι αὐτοὺς εἰς τὴν αὐλὴν τὴν ἐσωτέραν

καὶ χήραν καὶ ἐκβεβλημένην οὐ λήμψονται ἑαυτοῖς εἰς γυναῖκα ἀλλ᾿ ἢ παρθένον ἐκ τοῦ σπέρματος Ισραηλ καὶ χήρα ἐὰν γένηται ἐξ ἱερέως λήμψονται

καὶ τὸν λαόν μου διδάξουσιν ἀνὰ μέσον ἁγίου καὶ βεβήλου καὶ ἀνὰ μέσον ἀκαθάρτου καὶ καθαροῦ γνωριοῦσιν αὐτοῖς

καὶ ἐπὶ κρίσιν αἵματος οὗτοι ἐπιστήσονται τοῦ διακρίνειν τὰ δικαιώματά μου δικαιώσουσιν καὶ τὰ κρίματά μου κρινοῦσιν καὶ τὰ νόμιμά μου καὶ τὰ προστάγματά μου ἐν πάσαις ταῖς ἑορταῖς μου φυλάξονται καὶ τὰ σάββατά μου ἁγιάσουσιν

καὶ ἐπὶ ψυχὴν ἀνθρώπου οὐκ εἰσελεύσονται τοῦ μιανθῆναι ἀλλ᾿ ἢ ἐπὶ πατρὶ καὶ ἐπὶ μητρὶ καὶ ἐπὶ υἱῷ καὶ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ ἐπὶ ἀδελφῷ καὶ ἐπὶ ἀδελφῇ αὐτοῦ ἣ οὐ γέγονεν ἀνδρί μιανθήσεται

καὶ μετὰ τὸ καθαρισθῆναι αὐτὸν ἑπτὰ ἡμέρας ἐξαριθμήσει αὐτῷ

καὶ ᾗ ἂν ἡμέρᾳ εἰσπορεύωνται εἰς τὴν αὐλὴν τὴν ἐσωτέραν τοῦ λειτουργεῖν ἐν τῷ ἁγίῳ προσοίσουσιν ἱλασμόν λέγει κύριος ὁ θεός

καὶ ἔσται αὐτοῖς εἰς κληρονομίαν ἐγὼ κληρονομία αὐτοῖς καὶ κατάσχεσις αὐτοῖς οὐ δοθήσεται ἐν τοῖς υἱοῖς Ισραηλ ὅτι ἐγὼ κατάσχεσις αὐτῶν

καὶ τὰς θυσίας καὶ τὰ ὑπὲρ ἁμαρτίας καὶ τὰ ὑπὲρ ἀγνοίας οὗτοι φάγονται καὶ πᾶν ἀφόρισμα ἐν τῷ Ισραηλ αὐτοῖς ἔσται

ἀπαρχαὶ πάντων καὶ τὰ πρωτότοκα πάντων καὶ τὰ ἀφαιρέματα πάντα ἐκ πάντων τῶν ἀπαρχῶν ὑμῶν τοῖς ἱερεῦσιν ἔσται καὶ τὰ πρωτογενήματα ὑμῶν δώσετε τῷ ἱερεῖ τοῦ θεῖναι εὐλογίας ὑμῶν ἐπὶ τοὺς οἴκους ὑμῶν

καὶ πᾶν θνησιμαῖον καὶ θηριάλωτον ἐκ τῶν πετεινῶν καὶ ἐκ τῶν κτηνῶν οὐ φάγονται οἱ ἱερεῖς

Таджикский

Языки

ВА маро назди дарвозаи саҳни берунии маъбад, ки рӯ ба ҷониби шарқ буд, гардонда овард, вале он баста буд.

Ва Парвардигор ба ман гуфт: «Ин дарвоза баста хоҳад буд, кушода нахоҳад шуд, ва касе ба он нахоҳад даромад, зеро ки Парвардигор Худои Исроил ба он даромад, ва он баста хоҳад буд.

Аммо раис, азбаски вай раис аст, дар он хоҳад нишаст, то ки ба ҳузури Парвардигор нон бихӯрад; аз роҳи равоқи ин дарвоза хоҳад даромад, ва аз он роҳ хоҳад баромад».

Ва маро аз роҳи дарвозаи шимолӣ пеши маъбад овард, ва назар кардам, ва инак, ҷалоли Парвардигор хонаи Парвардигорро пур карда буд, ва ман бар рӯи худ афтодам.

Ва Парвардигор ба ман гуфт: «Эй писари одам! Диққат намо, ва бо чашмони худ бубин, ва ҳар он чи Ман дар бораи тамоми фароизи хонаи Парвардигор ва ҳамаи қонунҳояш ба ту бигӯям, бо гӯшҳои худ бишнав; ва ба даромадгоҳи маъбад ва ба ҳамаи баромадгоҳҳои хонаи пок диққат намо.

Ва ба ин исёнгарон, яъне ба хонадони Исроил бигӯй: Парвардигор Худо чунин мегӯяд: бас аст шуморо, эй хонадони Исроил, тамоми он корҳои зиштатон,

Вақте ки аҷнабиёни дорои дили номахтун ва ҷисми номахтунро меовардед, то ки дар хонаи поки Ман истода, хонаи Маро палид созанд, ва шумо ғизои Маро, яъне чарбу ва хунро бо ёрии онҳо қурбонӣ менамудед, ва онҳо, илова бар ҳамаи корҳои зишти шумо, паймони Маро поймол мекарданд;

Ва шумо хизмати навбатдориро назди чизҳои поки Ман ба ҷо наовардед, балки аҷнабиёнро ба ҷои худ гузоштед, то ки хизмати Маро дар навбатдории хонаи поки Ман ба ҷо оваранд.

Парвардигор Худо чунин мегӯяд: ҳеҷ як аҷнабӣ, ки дили номахтун ва ҷисми номахтун дорад, набояд ба хонаи поки Ман дохил шавад, ҳеҷ яке аз он аҷнабиёне низ, ки дар миёни банӣ Исроил ҳастанд,

Балки левизодагоне ки дар вақти гумроҳии Исроил аз Ман дур шудаанд, яъне онҳое ки Маро тарк карда, бутҳои худро пайравӣ намудаанд, ҷазои гуноҳи худро хоҳанд кашид.

Ва онҳо дар хонаи поки Ман хизматгузор гардида, вазифаи дарвозабонҳои маъбад ва мулозимони маъбадро ба ҷо хоҳанд овард; онҳо қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои дигарро барои қавм забҳ хоҳанд кард, ва ба ҳузури онҳо барои иҷрои хизматашон хоҳанд истод.

Азбаски ба онҳо ба ҳузури бутҳошон хизмат мекарданд, ва барои хонадони Исроил васвасаи гуноҳ гардиданд, бинобар ин дасти Худро бардошта қасам хӯрдам, мегӯяд Парвардигор Худо, ки онҳо бори гуноҳи худро хоҳанд бардошт;

Ва ба Ман наздик нахоҳанд омад, то ки барои Ман каҳонат намоянд ва ба ҳамаи чизҳои поки Ман, яъне ба қурбониҳои поктарин наздик оянд, балки бори нанги худ ва корҳои зишти худро, ки ба ҷо овардаанд, хоҳанд бардошт;

Ва Ман онҳоро нигаҳбонони навбатдории маъбад, барои ҳар хизмати он ва барои ҳар коре ки дар он ба ҷо оварда мешавад, таъин хоҳам намуд.

Валекин коҳинони левизодаи банӣ Содӯқ, ки дар вақти аз Ман дур шудани банӣ Исроил хизмати навбатдории хонаи поки Маро ба ҷо меоварданд, – онҳо ба Ман наздик хоҳанд омад, то ки ба Ман хизмат кунанд, ва онҳо ба ҳузури Ман хоҳанд истод, то ки чарбу ва хунро барои Ман қурбонӣ намоянд, мегӯяд Парвардигор Худо.

Онҳо ба хонаи поки Ман дохил хоҳанд шуд, ва онҳо ба мизи Ман наздик хоҳанд омад, то ки ба Ман хизмат кунанд; ва онҳо навбатдориро барои Ман ба ҷо хоҳанд овард.

Ва чун ба дарвозаи саҳни дохилӣ дароянд, либоси катон бояд бипӯшанд; ва ҳангоме ки назди дарвозаи саҳни дохилӣ ва дар маъбад хизмат кунанд, бар онҳо либоси пашмин набояд бошад.

Аммомаҳои катон бар сари онҳо бояд бошад, ва шалвори катон бар камарашон бояд бошад; бо чизе ки арақ оварад, камарро набояд банданд.

Ва ҳангоме ки ба саҳни берунӣ, ба саҳни берунӣ назди қавм берун оянд, либосҳои худро, ки бо онҳо хизмат мекунанд, бояд кашида, дар утоқҳои пок бимонанд, ва либосҳои дигар бипӯшанд, то ки бо либосҳои худ қавмро тақдис нанамоянд.

Ва бояд сари худро натарошанд, ва гесӯ намонанд, балки мӯйсари худро қайчӣ кунанд.

Ва ҳеҷ як коҳин, вақте ки ба саҳни дохилӣ медарояд, набояд шароб нӯшад.

Ва зани бева ва талоқ додашударо набояд барои худ ба занӣ гиранд, балки бокираеро, ки аз насли хонадони Исроил бошад, ва беваеро, ки беваи коҳин бошад, бигиранд;

Ва фарқи байни чизи пок ва ғайрипокро бояд ба қавми Ман таълим диҳанд, ва фарқи байни чизи палид ва покро ба онҳо бифаҳмонанд;

Ва дар мурофиаҳо ба доварӣ истода, мувофиқи дастурҳои Ман доварӣ намоянд, ва қонунҳо ва фароизи Маро оид ба ҳамаи идҳои Ман риоя кунанд, ва шанбеҳои Маро тақдис намоянд.

Ва ҳеҷ яке аз онҳо набояд ба одами мурда наздик омада худро палид созад; фақат барои падар ва модар, писар ва духтар, бародар ва хоҳаре ки шавҳар накарда бошад, метавонанд худро палид созанд.

Ва баъд аз он ки ӯ пок шавад, барои ӯ ҳафт рӯз шумурданашон лозим аст.

Ва дар рӯзе ки ӯ ба саҳни дохилии қудс дарояд, то ки дар қудс хизмат кунад, ӯ бояд қурбонии гуноҳи худро биёрад, мегӯяд Парвардигор Худо.

Ва ин насибаи онҳо хоҳад буд: Ман насибаи онҳо хоҳам буд; ва мулке ба онҳо дар Исроил надиҳед: Ман мулки онҳо хоҳам буд.

Ҳадияи ордӣ ва қурбониҳои гуноҳ ва ҷурмро онҳо хоҳанд хӯрд; ва тамоми вақф дар Исроил аз они онҳо хоҳад буд.

Ва ибтидои тамоми навбарҳои ҳама чиз, ва ҳар пешкаши ҳар чиз аз тамоми пешкашҳои шумо аз они коҳинон хоҳад буд; ва ибтидои хамири худро ба коҳин бидиҳед, то ки баракат бар хонаи ту қарор ёбад.

Ҳеҷ як лоша ва даридашударо, хоҳ аз паррандагон бошад хоҳ аз чорпоён, коҳинон набояд бихӯранд».