Ны́нѣ бо человѣ́ки препира́ю, или́ Бо́га, или́ ищу́ человѣ́комъ угожда́ти? А́ще бо бы́хъ еще́ человѣ́комъ угожда́лъ, Христо́въ ра́бъ не бы́хъ у́бо бы́лъ.

[Зач. 200.] Сказу́ю же ва́мъ, бра́тiе, Благовѣствова́нiе благовѣще́нное от мене́, я́ко нѣ́сть по человѣ́ку:

ни бо а́зъ от человѣ́ка прiя́хъ е́, ниже́ научи́хся, но явле́нiемъ Иису́съ Христо́вымъ.

Слы́шасте бо мое́ житiе́ иногда́ въ Жидо́вствѣ, я́ко по премно́гу гони́хъ Це́рковь Бо́жiю и разруша́хъ ю́,

и преспѣва́хъ въ Жидо́вствѣ па́че мно́гихъ све́рстникъ мои́хъ въ ро́дѣ мое́мъ, и́злиха ревни́тель сы́й оте́ческихъ мои́хъ преда́нiй.

Егда́ же благоволи́ Бо́гъ, избра́вый мя́ от чре́ва ма́тере моея́ и призва́вый благода́тiю Свое́ю,

яви́ти Сы́на Своего́ во мнѣ́, да благовѣству́ю Его́ во язы́цѣхъ, а́бiе не приложи́хся пло́ти и кро́ви,

ни взыдо́хъ во Иерусали́мъ къ пе́рвѣйшымъ мене́ апо́столомъ, но идо́хъ во Араві́ю и па́ки возврати́хся въ Дама́скъ.

Пото́мъ же по трiе́хъ лѣ́тѣхъ взыдо́хъ во Иерусали́мъ согля́дати Петра́, и пребы́хъ у него́ дні́й пятьна́десять.

Ино́го же от апо́столъ не ви́дѣхъ, то́кмо Иа́кова бра́та Госпо́дня.

А я́же пишу́ ва́мъ, се́ предъ Бо́гомъ, я́ко не лгу́.

Пото́мъ же прiидо́хъ въ страны́ Си́рскiя и Килики́йскiя.

Бѣ́хъ же не зна́емь лице́мъ це́рквамъ Иуде́йскимъ, я́же о Христѣ́,

то́чiю же слы́шаще бя́ху, я́ко гоня́й на́съ иногда́, ны́нѣ благовѣству́етъ вѣ́ру, ю́же иногда́ разруша́ше:

и сла́вляху о мнѣ́ Бо́га.

Синодальный

1 Слово Павла к Церквам галатийским. 6 Анафема на тех, кто возвещал им превратное Евангелие. 11 Его Евангелие он принял не от человека, но непосредственно от Христа. Описывает свое обращение и призвание.

[Зач. 198.] Павел апостол, избранный не человеками и не через человека, но Иисусом Христом и Богом Отцем, воскресившим Его из мертвых,

и все находящиеся со мною братия – церквам Галатийским:

[Зач. 199.] благодать вам и мир от Бога Отца и Господа нашего Иисуса Христа,

Который отдал Себя Самого за грехи наши, чтобы избавить нас от настоящего лукавого века, по воле Бога и Отца нашего;

Ему слава во веки веков. Аминь.

Удивляюсь, что вы от призвавшего вас благодатью Христовою так скоро переходите к иному благовествованию,

которое впрочем не иное, а только есть люди, смущающие вас и желающие превратить благовествование Христово.

Но если бы даже мы или Ангел с неба стал благовествовать вам не то, что́ мы благовествовали вам, да будет анафема.

Как прежде мы сказали, так и теперь еще говорю: кто благовествует вам не то, что́ вы приняли, да будет анафема.

У людей ли я ныне ищу благоволения, или у Бога? людям ли угождать стараюсь? Если бы я и поныне угождал людям, то не был бы рабом Христовым.

[Зач. 200.] Возвещаю вам, братия, что Евангелие, которое я благовествовал, не есть человеческое,

ибо и я принял его и научился не от человека, но через откровение Иисуса Христа.

Вы слышали о моем прежнем образе жизни в Иудействе, что я жестоко гнал Церковь Божию, и опустошал ее,

и преуспевал в Иудействе более многих сверстников в роде моем, будучи неумеренным ревнителем отеческих моих преданий.

Когда же Бог, избравший меня от утробы матери моей и призвавший благодатью Своею, благоволил

открыть во мне Сына Своего, чтобы я благовествовал Его язычникам, – я не стал тогда же советоваться с плотью и кровью,

и не пошел в Иерусалим к предшествовавшим мне апостолам, а пошел в Аравию, и опять возвратился в Дамаск.

Потом, спустя три года, ходил я в Иерусалим видеться с Петром и пробыл у него дней пятнадцать.

Другого же из апостолов я не видел никого, кроме Иакова, брата Господня.

А в том, что́ пишу вам, пред Богом, не лгу.

После сего отошел я в страны Сирии и Киликии.

Церквам Христовым в Иудее лично я не был известен,

а только слышали они, что гнавший их некогда ныне благовествует веру, которую прежде истреблял, –

и прославляли за меня Бога.

Грузинский (древн.)

პავლე მოციქული არა კაცთაგან, არცა კაცთა მიერ, არამედ იესუ ქრისტეს მიერ და ღმრთისა მამისა, რომელმან აღადგინა იგი მკუდრეთით,

და ჩემ თანა ყოველი ძმანი ეკლესიათა გალატიაჲსათა:

მადლი თქუენდა და მშჳდობაჲ ღმრთისა მიერ მამისა და უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა,

რომელმან მისცა თავი თჳსი ცოდვათა ჩუენთათჳს, რაჲთა განმარინნეს ჩუენ სოფლისა ამის ბოროტისაგან ნებითა ღმრთისა და მამისა ჩუენისაჲთა,

რომლისაჲ არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისამდე. ამინ.

მიკჳრს, რამეთუ ესრეთ ადრე გარდაიქცევით მისგან, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ მადლითა ქრისტესითა, სხუად სახარებად,

რომელ სხუაჲ არა არს, გარნა არიან ვინმე, რომელნი აღგძრვენ თქუენ და ჰნებავს გარდაქცევად სახარებაჲ იგი ქრისტესი.

არამედ დაღათუ ჩუენ, გინა თუ ანგელოზი ზეცით გახარებდეს თქუენ გარეშე მისსა, რომელი-იგი გახარეთ თქუენ, შეჩუენებულ იყავნ!

ვითარცა წინაწარ ვთქუ და აწ კუალად ვიტყჳ: უკუეთუ ვინმე გახარებდეს თქუენ მისა გარეშე, რომელი-იგი მიიღეთ, შეჩუენებულ იყავნ!

აწ კაცთა-მე ვერწმუნო ანუ ღმერთსა? ანუ ვეძიებ რას კაცთა მოთნებასა? რამეთუ უკუეთუმცა კაცთაღა სათნო-ვეყოფვოდე, ქრისტეს მონამცა არა ვიყავ.

ხოლო გაუწყებ თქუენ, ძმანო, სახარებასა მას, რომელი-იგი გეხარა ჩემ მიერ, რამეთუ არა არს კაცობრივ,

და რამეთუ არცაღა მე კაცისა მიერ მოვიღე იგი გინა ვისწავე, არამედ გამოცხადებითა იესუ ქრისტესითა.

რამეთუ გესმინა თქუენ ოდესმე სლვაჲ ჩემი ჰურიაებასა შინა, რამეთუ გარდარეულად ვსდევნიდ ეკლესიათა ღმრთისათა და ვტყუენევდი მათ.

და წარვემატებოდე ჰურიაებასა შინა უფროჲს მრავალთა ჰასაკისა სწორთა ჩემთა ნათესავთა შინა ჩემთა, უმეტეს მოშურნე ვიყავ მამულთა ჩემთათჳს მოძღრუებათა.

ხოლო რაჟამს სათნო-იყო ღმერთმან, რომელმან გამომირჩია მე დედის მუცლით ჩემითგან და მიწოდა მე მადლითა მისითა

გამოცხადებად ძე მისი ჩემ მიერ, რაჲთა ვახარო იგი წარმართთა შორის, მეყსეულად არა ვაუწყე იგი ჴორცთა და სისხლთა,

არცა აღვედ იერუსალჱმდ მათდა, რომელნი-იგი იყვნეს უწინარეს ჩემსა მოციქულნი, არამედ მივედ არაბიად და კუალად მოვიქეც დამასკედ.

და მერმე შემდგომად სამისა წლისა აღვედ იერუსალჱმდ ხილვად პეტრესა და ვიყავ მის თანა ათხუთმეტ დღე.

ხოლო სხუაჲ მოციქულთაგანი არავინ ვიხილე გარნა იაკობ, ძმაჲ უფლისაჲ.

და რომელსა-ესე მივსწერ თქუენდა, აჰა ესერა წინაშე უფლისა, რამეთუ არა ვტყუვი.

და მერმე მოვედ ადგილთა მათ ასურეთისა და კილიკიაჲსათა.

ხოლო ვიყავ შეუსწავებელ წინაშე პირსა ეკლესიათა მათ ჰურიასტანისათა, რომელნი იყვნეს ქრისტეს მიმართ;

გარნა სმენით ხოლო ესმინა, ვითარმედ რომელი-იგი გუდევნიდა ჩუენ ოდესმე, აწ ახარებს სარწმუნოებასა მას, რომელსა-იგი ოდესმე ტყუენვიდა.

და ადიდებდეს ჩემთჳს ღმერთსა.

Таджикский

Языки

Павлуси ҳавворӣ, ки на аз ҷониби одамон ва на ба воситаи одамизод аст, балки ба василаи Исои Масеҳ ва Худои Падар, ки Ўро аз мурдагон эҳьё кардааст,

Ва ҳамаи бародароне ки бо ман мебошанд, ба калисоҳои Ғалотия:

Файз ва осоиштагӣ аз ҷониби Худои Падар ва Худованди мо Исои Масеҳ бар шумо бод,

Ки Худро барои гуноҳҳои мо дод, то ки моро аз ин олами шарир, мувофиқи иродаи Падари мо, халос кунад,

Ки Ўро то абад ҷалол бод, омин.

Тааҷҷуб менамоям, ки ин қадар зуд шумо аз Он ки шуморо ба файзи Масеҳ даъват намудааст, баргашта, ба башорати дигаре мегузаред,

Ки он на дигарест, балки фақат баъзе касон ҳастанд, ки шуморо ба изтироб меандозанд ва башорати Масеҳро таҳриф кардан мехоҳанд.

Лекин агар ҳатто мо ё фариштае аз осмон Инҷиле бар хилофи он чи мо ба шумо башорат додаем, ба шумо башорат диҳад, малъун бод.

Чунон ки мо пештар гуфта будем, ҳозир ҳам боз мегўям: агар касе бар хилофи он чи қабул кардаед, ба шумо башорат диҳад, малъун бод.

Оё ман алҳол назди одамон ҳусни таваҷҷўҳ меҷўям, ё назди Худо? Оё саъю кўшиш менамоям дили одамонро ёбам? Агар ман ҳанўз дили одамонро меёфтам, бандаи Масеҳ намебудам.

Ба шумо, эй бародарон, эълон мекунам: Инҷиле ки ман башорат додаам, аз они одамизод нест;

Зеро ки ман онро на аз одамизод қабул кардаам ва таълим гирифтаам, балки ба василаи ваҳйи Исои Масеҳ.

Зеро шумо тарзи ҳаёти пештараи маро дар миёни яҳудиён шунидаед, ки ман Калисои Худоро аз ҳад зиёд таъқиб менамудам, ва онро несту нобуд мекардам,

Ва дар дини яҳудӣ дар авлодам назар ба бисьёр ҳамсолони худ бештар комьёб будам, дар ҳолате ки барои ривоятҳои падаронам ниҳоятдараҷа ғайрат мекардам.

Аммо ҳангоме ки Худо, ки маро аз батни модарам баргузида, бо файзи Худ даъват кардааст, таваҷҷўҳ намуд,

Ки Писари Худро дар ман ошкор созад, то ки Ўро дар миёни халқҳо башорат диҳам, ман он вақт бо ҷисми худ машварат накардам,

Ва ба Ерусалим назди онҳое ки пеш аз ман ҳавворӣ буданд, нарафтам, балки ба Арабистон равона шудам ва боз ба Димишқ баргаштам.

Сонӣ, пас аз се сол, ба Ерусалим барои дидани Петрус рафтам ва понздаҳ рўз назди ў истодам.

Аз ҳаввориён, ғайр аз Яъқуби бародари Худованд, каси дигарро надидаам.

Ва он чи ба шумо менависам, инак, ба ҳузури Худо, дурўғ намегўям.

Пас аз он ман ба кишварҳои Сурия ва Қилиқия равона шудам.

Аммо калисоҳои Масеҳ дар Яҳудо маро шахсан намешинохтанд,

Балки фақат шунида буданд, ки ҳамон шахсае ки як вақте онҳоро таъқиб менамуд, ҳоло имонеро башорат медиҳад, ки пештар онро несту нобуд мекард,

Ва Худоро ба хотири ман маҳд мегуфтанд.