Взыдо́хъ же по открове́нiю, и предложи́хъ и́мъ благовѣствова́нiе, е́же проповѣ́дую во язы́цѣхъ, на еди́нѣ же мни́мымъ, да не ка́ко вотще́ теку́, или́ теко́хъ.

Но ни Ти́тъ, и́же со мно́ю, Е́ллинъ сы́й, ну́жденъ бы́сть обрѣ́затися.

И за прише́дшую лжебра́тiю, и́же привнидо́ша согля́дати свобо́ды на́шея, ю́же и́мамы о Христѣ́ Иису́сѣ, да на́съ порабо́тятъ:

и́мже ни къ часу́ повину́хомся въ покоре́нiе, да и́стина благовѣ́стiя пребу́детъ въ ва́съ.

[Зач. 201.] От мня́щихся же бы́ти что́, я́кови нѣ́когда бѣ́ша, ничто́же ми́ ра́знствуетъ: лица́ Бо́гъ человѣ́ча не прiе́млетъ. Мнѣ́ бо мни́мiи ничто́же привозложи́ша:

но сопроти́вное, уразумѣ́вше, я́ко увѣ́рено ми́ бы́сть благовѣ́стiе необрѣ́занiя, я́коже Петру́ обрѣ́занiя:

и́бо Споспѣ́шествовавый Петру́ въ посла́нiе обрѣ́занiя, споспѣ́шествова и мнѣ́ во язы́ки:

и позна́вше благода́ть да́нную ми́, Иа́ковъ и Ки́фа и Иоа́ннъ, мни́мiи столпи́ бы́ти, десни́цы да́ша мнѣ́ и Варна́вѣ обще́нiя, да мы́ во язы́ки, они́ же во обрѣ́занiе,

то́чiю ни́щихъ да по́мнима: е́же и потща́хся сiе́ и́стое сотвори́ти.

[Зач. 202.] Егда́ же прiи́де Пе́тръ во Антiохі́ю, въ лице́ ему́ противуста́хъ, я́ко зазо́ренъ бѣ́.

Пре́жде бо да́же не прiити́ нѣ́кимъ от Иа́кова, съ язы́ки ядя́ше: егда́ же прiидо́ша, опря́ташеся и отлуча́шеся, боя́ся су́щихъ от обрѣ́занiя.

И лицемѣ́ришася съ ни́мъ и про́чiи Иуде́и, я́ко и Варна́вѣ приста́ти лицемѣ́рству и́хъ.

Но егда́ ви́дѣхъ, я́ко не пра́во хо́дятъ ко и́стинѣ Благовѣствова́нiя, реко́хъ Петру́ предъ всѣ́ми: а́ще ты́, Иуде́й сы́й, язы́чески, а не иуде́йски живе́ши, почто́ язы́ки ну́диши иуде́йски жи́телствовати?

Мы́ естество́мъ Иуде́е, а не от язы́къ грѣ́шницы:

[Зач. 203.] увѣ́дѣвше же, я́ко не оправди́тся человѣ́къ от дѣ́лъ зако́на, но то́кмо вѣ́рою Иису́съ Христо́вою, и мы́ во Христа́ Иису́са вѣ́ровахомъ, да оправди́мся от вѣ́ры Христо́вы, а не от дѣ́лъ зако́на: зане́ не оправди́тся от дѣ́лъ зако́на вся́ка пло́ть.

А́ще ли, и́щуще оправди́тися о Христѣ́, обрѣто́хомся и са́ми грѣ́шницы, Христо́съ у́бо грѣху́ ли служи́тель? Да не бу́детъ.

А́ще бо, я́же разори́хъ, сiя́ па́ки созида́ю, престу́пника себе́ представля́ю.

А́зъ бо зако́номъ зако́ну умро́хъ, да Богови жи́въ бу́ду. Христо́ви сраспя́хся:

живу́ же не ктому́ а́зъ, но живе́тъ во мнѣ́ Христо́съ. А е́же ны́нѣ живу́ во пло́ти, вѣ́рою живу́ Сы́на Бо́жiя, возлюби́вшаго мене́ и преда́вшаго Себе́ по мнѣ́.

[Зач. 204.] Не отмета́ю благода́ти Бо́жiя. А́ще бо зако́номъ пра́вда, у́бо Христо́съ ту́не у́мре.

О, несмы́сленнiи Гала́те, кто́ вы́ прельсти́лъ е́сть не покори́тися и́стинѣ, и́мже предъ очи́ма Иису́съ Христо́съ преднапи́санъ бы́сть, въ ва́съ распя́тъ?

Сiе́ еди́но хощу́ увѣ́дѣти от ва́съ: от дѣ́лъ ли зако́на Ду́ха прiя́сте, или́ от слу́ха вѣ́ры?

Та́ко ли несмы́сленни есте́? Наче́нше ду́хомъ, ны́нѣ пло́тiю скончава́ете?

Толи́ка пострада́сте ту́не? А́ще то́чiю и ту́не.

Подая́й у́бо ва́мъ Ду́ха и дѣ́йствуяй си́лы въ ва́съ, от дѣ́лъ ли зако́на, или́ от слу́ха вѣ́ры?

Я́коже Авраа́мъ вѣ́рова Бо́гу, и вмѣни́ся ему́ въ пра́вду.

Разумѣ́йте у́бо, я́ко су́щiи от вѣ́ры, сі́и су́ть сы́нове Авраа́мли.

[Зач. 205.] Предуви́дѣвшее же Писа́нiе, я́ко от вѣ́ры оправда́етъ язы́ки Бо́гъ, пре́жде благовѣствова́ Авраа́му, я́ко благословя́тся о тебѣ́ вси́ язы́цы.

Тѣ́мже су́щiи от вѣ́ры, благословя́тся съ вѣ́рнымъ Авраа́момъ:

ели́цы бо от дѣ́лъ зако́на су́ть, подъ кля́твою су́ть. Пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ, и́же не пребу́детъ во всѣ́хъ пи́санныхъ въ кни́зѣ зако́ннѣй, я́ко твори́ти я́.

А я́ко въ зако́нѣ никто́же оправда́ется от Бо́га, я́вѣ, я́ко пра́ведный от вѣ́ры жи́въ бу́детъ.

Зако́нъ же нѣ́сть от вѣ́ры: но сотвори́вый та́ человѣ́къ жи́въ бу́детъ въ ни́хъ.

[Зач. 206.] Христо́съ ны́ искупи́лъ е́сть от кля́твы зако́нныя, бы́въ по на́съ кля́тва: пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ вися́й на дре́вѣ:

да въ язы́цѣхъ благослове́нiе Авраа́мле бу́детъ о Христѣ́ Иису́сѣ, да обѣтова́нiе Ду́ха прiи́мемъ вѣ́рою.

[Зач. 207.] Бра́тiе, по человѣ́ку глаго́лю: оба́че человѣ́ческаго предутвержде́нна завѣ́та никто́же отмета́етъ или́ приповелѣва́етъ.

Авраа́му же рече́ни бы́ша обѣ́ты, и сѣ́мени его́. Не глаго́летъ [же]: и сѣ́менемъ, я́ко о мно́зѣхъ, но я́ко о еди́номъ: и сѣ́мени твоему́, и́же е́сть Христо́съ.

Сiе́ же глаго́лю, завѣ́та предутвержде́ннаго от Бо́га во Христа́, бы́вый по лѣ́тѣхъ четы́риста и три́десятихъ зако́нъ не отмета́етъ, во е́же разори́ти обѣтова́нiе.

А́ще бо от зако́на наслѣ́дiе, не ктому́ [уже́] от обѣтова́нiя: Авраа́му же обѣтова́нiемъ дарова́ Бо́гъ.

Что́ у́бо зако́нъ? Преступле́нiй ра́ди приложи́ся, до́ндеже прiи́детъ сѣ́мя, ему́же обѣтова́ся, вчине́нъ А́нгелы, руко́ю хода́тая.

Хода́тай же еди́наго нѣ́сть, Бо́гъ же еди́нъ е́сть.

Зако́нъ ли у́бо проти́ву обѣтова́ниемъ Бо́жiимъ? Да не бу́детъ. А́ще бо да́нъ бы́сть зако́нъ могі́й оживи́ти, вои́стинну от зако́на бы была́ пра́вда:

но затвори́ Писа́нiе всѣ́хъ подъ грѣхо́мъ, да обѣтова́нiе от вѣ́ры Иису́съ Христо́вы да́стся вѣ́рующымъ.

[Зач. 208.] Пре́жде же прише́ствiя вѣ́ры, подъ зако́номъ стрего́ми бѣ́хомъ, затворе́ни въ хотя́щую вѣ́ру откры́тися.

Тѣ́мже зако́нъ пѣ́стунъ на́мъ бы́сть во Христа́, да от вѣ́ры оправди́мся:

прише́дшей же вѣ́рѣ, уже́ не подъ пѣ́стуномъ есмы́.

Вси́ бо вы́ сы́нове Бо́жiи есте́ вѣ́рою о Христѣ́ Иису́сѣ:

ели́цы бо во Христа́ крести́стеся, во Христа́ облеко́стеся.

Нѣ́сть Иуде́й, ни Е́ллинъ: нѣ́сть ра́бъ, ни свобо́дь: нѣ́сть му́жескiй по́лъ, ни же́нскiй: вси́ бо вы́ еди́но есте́ о Христѣ́ Иису́сѣ.

А́ще ли вы́ Христо́вы, у́бо Авраа́мле сѣ́мя есте́, и по обѣтова́нiю наслѣ́дницы.

Синодальный

1 Иаков, Кифа и Иоанн признали в Иерусалиме апостольство Павла для язычников. 11 Павел противостал Петру в Антиохии.

Потом, через четырнадцать лет, опять ходил я в Иерусалим с Варнавою, взяв с собою и Тита.

Ходил же по откровению, и предложил там, и особо знаменитейшим, благовествование, проповедуемое мною язычникам, не напрасно ли я подвизаюсь или подвизался.

Но они и Тита, бывшего со мною, хотя и Еллина, не принуждали обрезаться,

а вкравшимся лжебратиям, скрытно приходившим подсмотреть за нашею свободою, которую мы имеем во Христе Иисусе, чтобы поработить нас,

мы ни на час не уступили и не покорились, дабы истина благовествования сохранилась у вас.

[Зач. 201.] И в знаменитых чем-либо, какими бы ни были они когда-либо, для меня нет ничего особенного: Бог не взирает на лице человека. И знаменитые не возложили на меня ничего более.

Напротив того, увидев, что мне вверено благовестие для необрезанных, как Петру для обрезанных

(ибо Содействовавший Петру в апостольстве у обрезанных содействовал и мне у язычников),

и, узнав о благодати, данной мне, Иаков и Кифа и Иоанн, почитаемые столпами, подали мне и Варнаве руку общения, чтобы нам идти к язычникам, а им к обрезанным,

только чтобы мы помнили нищих, что и старался я исполнять в точности.

[Зач. 202.] Когда же Петр пришел в Антиохию, то я лично противостал ему, потому что он подвергался нареканию.

Ибо, до прибытия некоторых от Иакова, ел вместе с язычниками; а когда те пришли, стал таиться и устраняться, опасаясь обрезанных.

Вместе с ним лицемерили и прочие Иудеи, так что даже Варнава был увлечен их лицемерием.

Но когда я увидел, что они не прямо поступают по истине Евангельской, то сказал Петру при всех: если ты, будучи Иудеем, живешь по-язычески, а не по-иудейски, то для чего язычников принуждаешь жить по-иудейски?

Мы по природе Иудеи, а не из язычников грешники;

[Зач. 203.] однако же, узнав, что человек оправдывается не делами закона, а только верою в Иисуса Христа, и мы уверовали во Христа Иисуса, чтобы оправдаться верою во Христа, а не делами закона; ибо делами закона не оправдается никакая плоть.

Если же, ища оправдания во Христе, мы и сами оказались грешниками, то неужели Христос есть служитель греха? Никак.

Ибо если я снова созидаю, что разрушил, то сам себя делаю преступником.

Законом я умер для закона, чтобы жить для Бога. Я сораспялся Христу,

и уже не я живу, но живет во мне Христос. А что ныне живу во плоти, то живу верою в Сына Божия, возлюбившего меня и предавшего Себя за меня.

[Зач. 204.] Не отвергаю благодати Божией; а если законом оправдание, то Христос напрасно умер.

1 Павел указывает галатийцам, как они сами приняли Духа по вере. 6 Обетование Божие Аврааму принято им верою. 15 Закон, данный позднее, не отменяет Божьего обетования. 23 «Если вы Христовы, то вы... по обетованию наследники».

О, несмысленные Галаты! кто прельстил вас не покоряться истине, вас, у которых перед глазами предначертан был Иисус Христос, как бы у вас распятый?

Сие только хочу знать от вас: через дела ли закона вы получили Духа, или через наставление в вере?

Так ли вы несмысленны, что, начав духом, теперь оканчиваете плотью?

Столь многое потерпели вы неужели без пользы? О, если бы только без пользы!

Подающий вам Духа и совершающий между вами чудеса через дела ли закона сие производит, или через наставление в вере?

Так Авраам поверил Богу, и это вменилось ему в праведность.

Познайте же, что верующие суть сыны Авраама.

[Зач. 205.] И Писание, провидя, что Бог верою оправдает язычников, предвозвестило Аврааму: в тебе благословятся все народы.

Итак верующие благословляются с верным Авраамом,

а все, утверждающиеся на делах закона, находятся под клятвою. Ибо написано: проклят всяк, кто не исполняет постоянно всего, что написано в книге закона.

А что законом никто не оправдывается пред Богом, это ясно, потому что праведный верою жив будет.

А закон не по вере; но кто исполняет его, тот жив будет им.

[Зач. 206.] Христос искупил нас от клятвы закона, сделавшись за нас клятвою (ибо написано: проклят всяк, висящий на древе),

дабы благословение Авраамово через Христа Иисуса распространилось на язычников, чтобы нам получить обещанного Духа верою.

[Зач. 207.] Братия! говорю по рассуждению человеческому: даже человеком утвержденного завещания никто не отменяет и не прибавляет к нему.

Но Аврааму даны были обетования и семени его. Не сказано: и потомкам, как бы о многих, но как об одном: и семени твоему, которое есть Христос.

Я говорю то, что завета о Христе, прежде Богом утвержденного, закон, явившийся спустя четыреста тридцать лет, не отменяет та́к, чтобы обетование потеряло силу.

Ибо если по закону наследство, то уже не по обетованию; но Аврааму Бог даровал оное по обетованию.

Для чего же закон? Он дан после по причине преступлений, до времени пришествия семени, к которому относится обетование, и преподан через Ангелов, рукою посредника.

Но посредник при одном не бывает, а Бог один.

Итак закон противен обетованиям Божиим? Никак! Ибо если бы дан был закон, могущий животворить, то подлинно праведность была бы от закона;

но Писание всех заключило под грехом, дабы обетование верующим дано было по вере в Иисуса Христа.

[Зач. 208.] А до пришествия веры мы заключены были под стражею закона, до того времени, как надлежало открыться вере.

Итак закон был для нас детоводителем ко Христу, дабы нам оправдаться верою;

по пришествии же веры, мы уже не под руководством детоводителя.

Ибо все вы сыны Божии по вере во Христа Иисуса;

все вы, во Христа крестившиеся, во Христа облеклись.

Нет уже Иудея, ни язычника; нет раба, ни свободного; нет мужеского пола, ни женского: ибо все вы одно во Христе Иисусе.

Если же вы Христовы, то вы семя Авраамово и по обетованию наследники.

Грузинский

Языки

მერე, თოთხმეტი წლის შემდეგ, კვლავ ავედი იერუსალიმში ბარნაბასთან ერთად. ტიტეც თან წავიყვანე.

ავედი იქ გამოცხადებით და წარვუდგინე მათ სახარება, რომელსაც ვქადაგებდი წარმართებს შორის. განსაკუთრებით წარვუდგინე იგი წარჩინებულებს. ამაოდ ხომ არ დავრბივარ ან დავრბოდი.

მაგრამ ჩემთან მყოფი ტიტეც კი, თუმცა ის ბერძენი იყო, არ აიძულეს, რომ წინადაეცვითა.

ხოლო ცრუ ძმებს, რომლებიც შემოიპარნენ, რომ ეთვალთვალათ ჩვენი თავისუფლებისათვის, რომელიც გვაქვს იესო ქრისტეში, რათა დავემონებინეთ,

ერთი საათიც კი არ დავუთმეთ და არ დავემორჩილეთ, რათა სახარების ჭეშმარიტება დაცულიყო თქვენში.

ხოლო რაც შეეხება მათ, ვინც რამედ ჩანან (როგორებიც არ უნდა იყვნენ ისინი, ჩემთვის სულ ერთია — ღმერთი გარეგნობის მიხედვით არ განსჯის), ამ ხალხს მეტი არაფერი დაუკისრებია ჩემთვის.

პირიქით, როცა დაინახეს, რომ მე მონდობილი მაქვს ხარება წინადაუცვეთელთათვის, ისევე, როგორც პეტრეს — წინადაცვეთილთათვის,

ვინაიდან ის, ვინც პეტრესთან იღწვოდა წინადაცვეთილებთან მოციქულობაში, ჩემთანაც იღწვოდა წარმართებთან მოციქულობაში,

და როცა ჩემთვის მოცემული მადლის შესახებ შეიტყვეს იაკობმა, კეფამ და იოანემ, რომელნიც სვეტებად ითვლებიან, გამოგვიწოდეს მე და ბარნაბას თანაზიარების მარჯვენა, რომ ჩვენ წარმართებთან წავსულიყავით, ისინი კი — წინადაცვეთილებთან.

ოღონდ უნდა გვხსომებოდა ღატაკები, და მეც ამის კეთების მოშურნე ვიყავი.

როცა კეფა ანტიოქიაში მოვიდა, მე წინ აღვუდექი მას საჯაროდ, ვინაიდან მასზე საჩივარი იყო.

ვინაიდან, ვიდრე ზოგიერთები მოვიდოდნენ იაკობისგან, წარმართებთან ერთად ჭამდა, ხოლო მათი მოსვლისთანავე დაიწყო ჩამოშორება და განზე გადგომა წინადაცვეთილთა რიდით.

მასთან ერთად პირფერობდნენ სხვა იუდეველებიც, ისე, რომ, ბარნაბაც კი ჩაითრია მათმა პირფერობამ.

მაგრამ, როცა დავინახე, რომ ისინი სწორად არ მიჰყვებიან სახარების ჭეშმარიტებას, ყველას თანდასწრებით ვუთხარი კეფას: თუ შენ, იუდეველი, წარმართივით ცხოვრობ და არა იუდეველივით, აბა, წარმართებს რაღად აიძულებ-მეთქი, რომ გაიუდეველდნენ?

ჩვენ ბუნებით იუდეველნი ვართ და არა ცოდვილნი წარმართთაგან.

მაგრამ, რაკი შევიტყვეთ, რომ ადამიანი გამართლდება არა რჯულის საქმეებით, არამედ იესო ქრისტეში რწმენით, ჩვენც ვირწმუნეთ იესო ქრისტე, რათა გავმართლდეთ ქრისტეში რწმენით და არა რჯულის საქმეებით, ვინაიდან რჯულის საქმეებით ვერა ხორციელი ვერ გამართლდება.

ხოლო თუ ქრისტეში გამართლების მძებნელნი ცოდვილნი აღმოვჩნდით, განა ქრისტე ცოდვის მსახურია? არამც და არამც!

ვინაიდან, თუ მე კვლავ ვაშენებ, რაც დავანგრიე, ამით ჩემს თავს დამნაშავედ ვხდი.

მე რჯულით მოვკვდი რჯულისათვის, რათა ღვთისათვის ვიცოცხლო. მე ქრისტესთან ერთად ვარ ჯვარცმული.

მე უკვე აღარ ვცოცხლობ, არამედ ქრისტე ცოცხლობს ჩემში. ახლა რომ ხორციელად ვცოცხლობ, რწმენით ვცოცხლობ ღვთის ძეში, რომელმაც შემიყვარა და თავი გადასცა ჩემთვის.

არ უგულებელვყოფ ღვთის მადლს, ვინაიდან, თუ რჯულითაა სიმართლე, აბა, ამაოდ მომკვდარა ქრისტე.

ჰოი, უგუნურო გალატელებო! ვინ მოგაჯადოვათ თქვენ, რომ არ დამორჩილებოდით ჭეშმარიტებას, თქვენ, რომელთა თვალწინ აღიწერა ცხადად იესო ქრისტეს ჯვარცმა.

მხოლოდ ეს მსურს ვიცოდე თქვენგან: რჯულის საქმეებით მიიღეთ სული თუ რწმენის შესმენით?

ნუთუ იმდენად უგუნურნი ხართ, რომ სულით დაიწყეთ და ახლა ხორცით ამთავრებთ?

ამაოდ იტანჯეთ ამდენი? ნეტა, მართლა ამაოდ!

ვინც სული მოგცათ თქვენ და თქვენს შორის სასწაულებს ახდენდა, რჯულის საქმეებით აკეთებდა ამას თუ რწმენის შესმენით?

როცა ღმერთი ირწმუნა აბრაამმა, ეს სიმართლედ ჩაეთვალა მას.

ამიტომ, გაიგეთ, რომ ვინც რწმენისაგან არიან, აბრაამის შვილები არიან.

წერილმა, როცა წინასწარ განჭვრიტა, რომ ღმერთი რწმენით გაამართლებს წარმართებს, წინასწარ ახარა აბრაამს: „და იკურთხება შენში ყველა ერი.“

ამიტომ ისინი, ვინც რწმენისაგან არიან, მორწმუნე აბრაამთან ერთად იკურთხებიან.

ვინაიდან ყველანი, ვინც რჯულის საქმეთაგან არიან, წყევლის ქვეშ იმყოფებიან, ვინაიდან დაწერილია: „წყეულია ყოველი, ვინც არ შეასრულებს ყოველივეს, რაც რჯულის წიგნშია დაწერილი, რათა ყველაფერი შეასრულოს.“

ცხადია, რომ რჯულით ვერავინ გამართლდება ღვთის წინაშე, ვინაიდან მართალი რწმენით იცოცხლებს.

ხოლო რჯული რწმენით არ არის, მაგრამ, ვინც მას შეასრულებს, მისით იცოცხლებს.

ქრისტემ გამოგვისყიდა რჯულის წყევლისაგან და გახდა წყეული ჩვენს ნაცვლად, ვინაიდან დაწერილია: „წყეულია ყოველი დაკიდებული ძელზე,“

რათა აბრაამის კურთხევა ქრისტე იესოს მიერ იყოს წარმართებზე, რომ სულის აღთქმა მივიღოთ რწმენით.

ძმებო! ადამიანურად ვამბობ: ადამიანის მიერ დამტკიცებულ ანდერძსაც კი ვერავინ უკუაგდებს და ვერც ვერაფერს დაუმატებს.

ხოლო აბრაამს ეთქვა ეს აღთქმანი და მის თესლს. არ თქმულა: „შენს თესლთ“ — როგორც მრავალზე, არამედ როგორც ერთზე: „შენს თესლს“, რომელიც არის ქრისტე.

ამას კი ვამბობ, რომ ღვთის მიერ წინათ დამტკიცებულ აღთქმას ოთხას ოცდაათი წლის შემდეგ მოსული რჯული ვერ დაარღვევს ისე, რომ აღთქმული გაუქმდეს.

ვინაიდან, თუკი რჯულითაა მემკვიდრეობა, მაშინ აღარაა აღთქმით. აბრაამს ღმერთმა აღთქმით მიჰმადლა.

აბა, რჯული რაღაა? დანაშაულთა გამო მიეცა რჯული, ვიდრე მოვიდოდა თესლი, რომლისადმიცაა აღთქმა, და გადაეცა იგი ანგელოზთა მიერ, შუამავლის ხელით.

ერთის შუამავალი არ არსებობს, ხოლო ღმერთი ერთია.

აბა, რჯული ეწინააღმდეგება ღვთის აღთქმებს? არამც და არამც! ვინაიდან, თუ მოცემული იყო რჯული, რომელსაც ძალუძს ცხოველმყოფელობა, მაშინ ნამდვილად იქნებოდა სიმართლე რჯულის მიერ.

მაგრამ წერილმა ყველა მოამწყვდია ცოდვის ქვეშ, რათა მორწმუნეებს იესო ქრისტეს რწმენით მისცემოდათ აღთქმული.

რწმენის მოსვლამდე კი მომწყვდეულები ვიყავით რჯულის მეთვალყურეობის ქვეშ, ვიდრე რწმენა გამოჩნდებოდა.

ამრიგად, რჯული იყო ჩვენი წარმმართველი ქრისტესაკენ, რათა გავმართლებულიყავით რწმენით.

მაგრამ როცა რწმენა უკვე მოვიდა, წარმმართველის ხელქვეით აღარ ვიმყოფებით.

ვინაიდან თქვენ ყველანი ღვთის შვილები ხართ ქრისტე იესოში რწმენით.

ვინაიდან, რაკი ყველა მოინათლეთ ქრისტეში, ქრისტეში შეიმოსენით.

უკვე აღარ არსებობს არც იუდეველი და არც ბერძენი, არც მონა და არც თავისუფალი, არც მამრი და არც მდედრი, ვინაიდან თქვენ ყველანი ერთი ხართ ქრისტე იესოში.

და თუ ქრისტესნი ხართ, მაშ, აბრაამის თესლი ხართ და აღთქმით მემკვიდრენი.