О, несмы́сленнiи Гала́те, кто́ вы́ прельсти́лъ е́сть не покори́тися и́стинѣ, и́мже предъ очи́ма Иису́съ Христо́съ преднапи́санъ бы́сть, въ ва́съ распя́тъ?

Сiе́ еди́но хощу́ увѣ́дѣти от ва́съ: от дѣ́лъ ли зако́на Ду́ха прiя́сте, или́ от слу́ха вѣ́ры?

Та́ко ли несмы́сленни есте́? Наче́нше ду́хомъ, ны́нѣ пло́тiю скончава́ете?

Толи́ка пострада́сте ту́не? А́ще то́чiю и ту́не.

Подая́й у́бо ва́мъ Ду́ха и дѣ́йствуяй си́лы въ ва́съ, от дѣ́лъ ли зако́на, или́ от слу́ха вѣ́ры?

Я́коже Авраа́мъ вѣ́рова Бо́гу, и вмѣни́ся ему́ въ пра́вду.

Разумѣ́йте у́бо, я́ко су́щiи от вѣ́ры, сі́и су́ть сы́нове Авраа́мли.

[Зач. 205.] Предуви́дѣвшее же Писа́нiе, я́ко от вѣ́ры оправда́етъ язы́ки Бо́гъ, пре́жде благовѣствова́ Авраа́му, я́ко благословя́тся о тебѣ́ вси́ язы́цы.

Тѣ́мже су́щiи от вѣ́ры, благословя́тся съ вѣ́рнымъ Авраа́момъ:

ели́цы бо от дѣ́лъ зако́на су́ть, подъ кля́твою су́ть. Пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ, и́же не пребу́детъ во всѣ́хъ пи́санныхъ въ кни́зѣ зако́ннѣй, я́ко твори́ти я́.

А я́ко въ зако́нѣ никто́же оправда́ется от Бо́га, я́вѣ, я́ко пра́ведный от вѣ́ры жи́въ бу́детъ.

Зако́нъ же нѣ́сть от вѣ́ры: но сотвори́вый та́ человѣ́къ жи́въ бу́детъ въ ни́хъ.

[Зач. 206.] Христо́съ ны́ искупи́лъ е́сть от кля́твы зако́нныя, бы́въ по на́съ кля́тва: пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ вися́й на дре́вѣ:

да въ язы́цѣхъ благослове́нiе Авраа́мле бу́детъ о Христѣ́ Иису́сѣ, да обѣтова́нiе Ду́ха прiи́мемъ вѣ́рою.

[Зач. 207.] Бра́тiе, по человѣ́ку глаго́лю: оба́че человѣ́ческаго предутвержде́нна завѣ́та никто́же отмета́етъ или́ приповелѣва́етъ.

Авраа́му же рече́ни бы́ша обѣ́ты, и сѣ́мени его́. Не глаго́летъ [же]: и сѣ́менемъ, я́ко о мно́зѣхъ, но я́ко о еди́номъ: и сѣ́мени твоему́, и́же е́сть Христо́съ.

Сiе́ же глаго́лю, завѣ́та предутвержде́ннаго от Бо́га во Христа́, бы́вый по лѣ́тѣхъ четы́риста и три́десятихъ зако́нъ не отмета́етъ, во е́же разори́ти обѣтова́нiе.

А́ще бо от зако́на наслѣ́дiе, не ктому́ [уже́] от обѣтова́нiя: Авраа́му же обѣтова́нiемъ дарова́ Бо́гъ.

Что́ у́бо зако́нъ? Преступле́нiй ра́ди приложи́ся, до́ндеже прiи́детъ сѣ́мя, ему́же обѣтова́ся, вчине́нъ А́нгелы, руко́ю хода́тая.

Хода́тай же еди́наго нѣ́сть, Бо́гъ же еди́нъ е́сть.

Зако́нъ ли у́бо проти́ву обѣтова́ниемъ Бо́жiимъ? Да не бу́детъ. А́ще бо да́нъ бы́сть зако́нъ могі́й оживи́ти, вои́стинну от зако́на бы была́ пра́вда:

но затвори́ Писа́нiе всѣ́хъ подъ грѣхо́мъ, да обѣтова́нiе от вѣ́ры Иису́съ Христо́вы да́стся вѣ́рующымъ.

[Зач. 208.] Пре́жде же прише́ствiя вѣ́ры, подъ зако́номъ стрего́ми бѣ́хомъ, затворе́ни въ хотя́щую вѣ́ру откры́тися.

Тѣ́мже зако́нъ пѣ́стунъ на́мъ бы́сть во Христа́, да от вѣ́ры оправди́мся:

прише́дшей же вѣ́рѣ, уже́ не подъ пѣ́стуномъ есмы́.

Вси́ бо вы́ сы́нове Бо́жiи есте́ вѣ́рою о Христѣ́ Иису́сѣ:

ели́цы бо во Христа́ крести́стеся, во Христа́ облеко́стеся.

Нѣ́сть Иуде́й, ни Е́ллинъ: нѣ́сть ра́бъ, ни свобо́дь: нѣ́сть му́жескiй по́лъ, ни же́нскiй: вси́ бо вы́ еди́но есте́ о Христѣ́ Иису́сѣ.

А́ще ли вы́ Христо́вы, у́бо Авраа́мле сѣ́мя есте́, и по обѣтова́нiю наслѣ́дницы.

Узбекский

Эй бефаҳм галатияликлар! Ҳақиқатга бўйсунмаслик учун сизларни ким сеҳрлаб қўйди? Сизларнинг кўз ўнгингизда Исо Масиҳнинг хочга михлаб қўйилгани аниқ тасвир этилмаганмиди?

Сизлардан бир нарсанигина билмоқчиман, сизлар Муқаддас Руҳни қандай қабул қилдингизлар: Таврот Қонунига амал қилиш биланми ёки имон тўғрисидаги хабарни эшитиш биланми?

Сизлар шунчалик фаҳмсизмисизлар? Муқаддас Руҳ кучи билан бошлаб, энди ўзингизнинг башарий кучингиз билан битирмоқчимисизлар?

Бекорга шунча синовлардан ўтдингизларми? Ҳақиқатан ҳам бекорга эдими?

Худо сизларга Ўз Руҳини бахш этиб, орангизда ажойиб мўъжизалар яратмоқда. У буни Қонунга амал қилганингиз учун қиляптими ёки эшитганларингизга имон келтирганингиз учунми?

Иброҳим пайғамбардан ибрат олайлик: У Худога ишонди ва шунинг учун оқланди.

Шундан билингларки, ким имонга эга бўлса, у Иброҳимнинг ўғли саналади.

Худо Иброҳимга: “Бутун халқлар сендан барака топажаклар” деб, унга даставвал Хушхабар келтирган эди. Тавротнинг ана шу ояти аниқ кўрсатадики, Худо инсонни миллатига қарамай, имони туфайли оқлайди.

Имон соҳиби Иброҳим пайғамбарга шундай эргашган ҳамма аҳли имон худди Иброҳимдай Худо раҳматига эришади.

Илоҳий Қонунга амал қилдим, деб ўзини оқламоқчи бўлган барча кишилар лаънат остидадирлар. Чунки Тавротда шундай ёзилган: “Қонун китобининг ҳар бир моддасига қаттиқ риоя қилмайдиган барча лаънати бўлади”.

Шундай экан, Илоҳий Қонунга амал қилиш билан ҳеч ким Худо олдида ўзини оқлаёлмаслиги аниқдир. Тавротда ёзилганидек*: “Имони билан оқланган киши яшайверади”.

Қонунга амал қилиш эса имонга боғлиқ эмас, аксинча, Тавротда*: “Бу буйруқларни бажо келтирган киши шу билан яшайверади”, деб ёзилган.

Масиҳ эса биз учун лаънатланиб, бизни Қонун лаънатидан халос қилди, худди Тавротда ёзилганидек: “Ёғочга осилган ҳар бир киши лаънатидир”.

Шу йўсин Худо Иброҳимга ваъда қилган қут-баракалар Исо Масиҳ орқали мажусийларга ҳам насиб этди, биз имонимиз туфайли Худо ваъда берган Муқаддас Руҳни қабул қилдик.

Биродарлар! Одамлар ҳаётидан бир мисол келтирай: одам қилган васиятни ҳеч ким бекор қилолмайди ва унга қўшолмайди.

Худонинг Иброҳим ва унинг зотига берган улуғ ваъдалари бундан кам эмас. Худо Иброҳимга: “Сенинг зотларингга бераман” деб, кўпчилик ҳақида гапирмади, аксинча: “Сенинг зотингга бераман” деб, битта кишини, яъни Масиҳни кўзда тутди.

Шуни айтмоқчиманки, Илоҳий Қонун Иброҳимдан тўрт юз ўттиз йил кейин пайдо бўлган бўлса-да, Худонинг Иброҳим билан олдинроқ тасдиқлаган аҳдини ўртадан кўтармади, Худонинг Масиҳ ҳақида берган ваъдасини бекор қилмади.

Агар мерос Қонунга амал қилиш шарти билан берилганда эди, ваъда бекорга чиққан бўлур эди. Аммо Худо меросни Иброҳимга ваъда бўйича ато қилди.

У ҳолда Илоҳий Қонун нима учун берилган? Илоҳий Қонун гуноҳкорлигимизни очиқ кўрсатиш учун, илоҳий ваъдага қўшимча қилиб берилган. Ваъдани олган Иброҳим Зоти келмагунча, бу Қонун жорий бўлиши керак эди. Илоҳий Қонун фаришталар орқали берилган, воситачи эса уни халққа эълон қилган.

Ваҳоланки, битта одам иш қилганда, воситачи керак бўлмайди. Худо эса биттадир.

Демак, Илоҳий Қонун Худонинг ваъдаларига зидми? – Асло! Агар абадий* ҳаёт ато қилишга қодир бир Қонун берилган бўлса эди, унда шубҳасиз Қонунга амал қилиш билан оқланса бўлар эди.

Аммо Муқаддас Китоб бутун борлиқни гуноҳнинг ҳокимияти остида деб эълон қилган. Демак, илоҳий ваъда фақат Исо Масиҳга ишониш орқали рўёбга чиқади ва барча имонлиларга насиб этади.

Бўлғуси имон пайдо бўлишидан аввал, биз бу имоннинг ваҳий қилинишини кутиб турган тутқунлардай эдик, Илоҳий Қонун назорати остида қамаб қўйилган эдик.

Бошқача айтганда, биз имон билан оқланишни кутар эканмиз, Қонун Масиҳга бошловчи мураббийимиз бўлган.

Лекин имон пайдо бўлганидан сўнг, биз энди Қонуннинг тарбиясида эмасмиз.

Шундай қилиб, сизлар, Исо Масиҳга ишонган ҳамма, Худонинг ўғилларисизлар.

Сизлар Масиҳни тан олиб, сувда имон келтирдингизлар ва ҳар бирингиз Масиҳни кийиб олдингизлар.

Энди на яҳудий бор, на юноний, на қул бор, на озод, на эркак бор, на аёл. Сиз Исо Масиҳ уммати бўлганингиз учун, ҳаммангиз бирсизлар.

Агар Масиҳники бўлсангизлар, у ҳолда Иброҳимнинг ҳам зурриётисизлар, шунингдек, Худо Иброҳимга ваъда қилган меросдан баҳрамандсизлар.

Синодальный

1 Павел указывает галатийцам, как они сами приняли Духа по вере. 6 Обетование Божие Аврааму принято им верою. 15 Закон, данный позднее, не отменяет Божьего обетования. 23 «Если вы Христовы, то вы... по обетованию наследники».

О, несмысленные Галаты! кто прельстил вас не покоряться истине, вас, у которых перед глазами предначертан был Иисус Христос, как бы у вас распятый?

Сие только хочу знать от вас: через дела ли закона вы получили Духа, или через наставление в вере?

Так ли вы несмысленны, что, начав духом, теперь оканчиваете плотью?

Столь многое потерпели вы неужели без пользы? О, если бы только без пользы!

Подающий вам Духа и совершающий между вами чудеса через дела ли закона сие производит, или через наставление в вере?

Так Авраам поверил Богу, и это вменилось ему в праведность.

Познайте же, что верующие суть сыны Авраама.

[Зач. 205.] И Писание, провидя, что Бог верою оправдает язычников, предвозвестило Аврааму: в тебе благословятся все народы.

Итак верующие благословляются с верным Авраамом,

а все, утверждающиеся на делах закона, находятся под клятвою. Ибо написано: проклят всяк, кто не исполняет постоянно всего, что написано в книге закона.

А что законом никто не оправдывается пред Богом, это ясно, потому что праведный верою жив будет.

А закон не по вере; но кто исполняет его, тот жив будет им.

[Зач. 206.] Христос искупил нас от клятвы закона, сделавшись за нас клятвою (ибо написано: проклят всяк, висящий на древе),

дабы благословение Авраамово через Христа Иисуса распространилось на язычников, чтобы нам получить обещанного Духа верою.

[Зач. 207.] Братия! говорю по рассуждению человеческому: даже человеком утвержденного завещания никто не отменяет и не прибавляет к нему.

Но Аврааму даны были обетования и семени его. Не сказано: и потомкам, как бы о многих, но как об одном: и семени твоему, которое есть Христос.

Я говорю то, что завета о Христе, прежде Богом утвержденного, закон, явившийся спустя четыреста тридцать лет, не отменяет та́к, чтобы обетование потеряло силу.

Ибо если по закону наследство, то уже не по обетованию; но Аврааму Бог даровал оное по обетованию.

Для чего же закон? Он дан после по причине преступлений, до времени пришествия семени, к которому относится обетование, и преподан через Ангелов, рукою посредника.

Но посредник при одном не бывает, а Бог один.

Итак закон противен обетованиям Божиим? Никак! Ибо если бы дан был закон, могущий животворить, то подлинно праведность была бы от закона;

но Писание всех заключило под грехом, дабы обетование верующим дано было по вере в Иисуса Христа.

[Зач. 208.] А до пришествия веры мы заключены были под стражею закона, до того времени, как надлежало открыться вере.

Итак закон был для нас детоводителем ко Христу, дабы нам оправдаться верою;

по пришествии же веры, мы уже не под руководством детоводителя.

Ибо все вы сыны Божии по вере во Христа Иисуса;

все вы, во Христа крестившиеся, во Христа облеклись.

Нет уже Иудея, ни язычника; нет раба, ни свободного; нет мужеского пола, ни женского: ибо все вы одно во Христе Иисусе.

Если же вы Христовы, то вы семя Авраамово и по обетованию наследники.

Грузинский (древн.)

Языки

ჵ უცნობელნო გალატელნო, ვინ გეშურობდა თქუენ ჭეშმარიტებისა არა მორჩილებად, რომელთა თუალთა წინაშე პირველვე გამოიწერა თქუენ შორის იესუ ქრისტე ჯუარ-ცუმული?

ესე ხოლო მნებავს თქუენგან უწყებად: საქმეთაგან შჯულისათა სული იგი მიიღეთ ანუ სმენითა მით სარწმუნოებისაჲთა?

ესრეთ უცნობელ ხართ, იწყეთ სულიერად და აწ ჴორციელად აღასრულებთ?

ესოდენი გევნო ცუდად? და თუმცა ცუდად! 5. აწ უკუე რომელმან-იგი მოგცა თქუენ სული და იქმს ძალთა თქუენ შორის, საქმეთაგან-მე შჯულისათა ანუ სმენითა მით სარწმუნოებისაჲთა? 6. ვითარცა აბრაჰამს ჰრწმენა ღმერთი და შეერაცხა მას სიმართლედ.

უწყით-მეა, რამეთუ სარწმუნოებისაგანნი იგი არიან შვილნი აბრაჰამისნი?

რამეთუ წინაწარ იცოდა წიგნმან, ვითარმედ სარწმუნოებითა განამართლებს წარმართთა ღმერთი, წინაწარ ახარა აბრაჰამს, ვითარმედ: შენდამი იკურთხეოდიან ყოველნი წარმართნი.

აწ უკუე სარწმუნოებისაგანნი იგი იკურთხევიან მორწმუნისა მის აბრაჰამის თანა.

რამეთუ რაოდენნი-იგი საქმეთაგან შჯულისათა არიან, წყევასა ქუეშე არიან. რამეთუ წერილ არს: წყეულ იყავნ ყოველი, რომელი არა დაადგრეს ყოველსა წერილსა წიგნისა ამის შჯულისასა ყოფად მისა.

და რამეთუ შჯულითა არავინ განმართლდების ღმრთისა წინაშე, ცხად არს, რამეთუ: მართალი სარწმუნოებითა ცხონდეს.

ხოლო შჯული არა არს სარწმუნოებისაგან, არამედ, ყოს თუ ვინმე იგი კაცმან, ცხონდეს მას შინა.

ქრისტემან ჩუენ მოგჳყიდნა წყევისა მისგან შჯულისა და იქმნა ჩუენთჳს წყევასა ქუეშე. რამეთუ წერილ არს: წყეულ იყავნ ყოველი, რომელი დამოეკიდოს ძელსა.

რაჲთა წარმართთა მიმართ კურთხევაჲ იგი აბრაჰამისი იყოს ქრისტე იესუჲს მიერ, რაჲთა აღთქუმაჲ იგი სულისაჲ მოვიღოთ სარწმუნოებითა.

ძმანო, კაცობრივ ვიტყჳ, ვითარმედ: კაცისა დამტკიცებული წიგნი არავინ შეურაცხ-ყვის გინა სხუაჲ ბრძანებაჲ ბრძანის მის ზედა.

ხოლო აბრაჰამის მიმართ ითქუნეს აღთქუმანი ესე და ნათესავისა მისისა. არა იტყჳს „და ნათესავთა“, ვითარცა მრავალთასა, არამედ ვითარცა ერთისასა; „და ნათესავისა შენისა“, რომელ არს ქრისტე.

ხოლო ამას ვიტყჳ წიგნად აღთქუმისა დამტკიცებულად ღმრთისა მიერ ქრისტეს მიმართ, რომელ შემდგომად ოთხას ოცდაათისა წლისა იყო შჯული, არა დაუმტკიცებელ ჰყოფს, რაჲთამცა განაქარვა აღთქუმაჲ იგი.

რამეთუ უკუეთუ შჯულისაგან არს მკჳდრობაჲ იგი, არღარა აღთქუმისაგან არს; ხოლო აბრაჰამს აღთქუმისა მიერ მოჰმადლა ღმერთმან.

აწ უკუე რაჲ შჯული? გარდასლვისათჳს-მე მოეცა, ვიდრემდის მოვიდეს ნათესავი იგი, რომელ აღთქმულ არს, ბრძანებული ანგელოზთაგან ჴელითა შუამდგომელისაჲთა?

ხოლო შუამდგომელი ერთისაჲ არა არს, ხოლო ღმერთი ერთ არს.

აწ უკუე შჯული მტერ-მე არსა აღთქუმათა მათ ღმრთისაჲთა? ნუ იყოფინ! რამეთუ უკუეთუმცა მოცემულ იყო შჯული, შემძლებელი ცხორებად, ნანდჳლვე სამე შჯულისაგანმცა იყო სიმართლე.

არამედ შეაყენა წიგნმან ყოველივე ცოდვასა ქუეშე, რაჲთა აღთქუმაჲ იგი სარწმუნოებისაგან იესუ ქრისტესისა მოეცეს მორწმუნეთა.

ხოლო პირველ მოწევნადმდე სარწმუნოებისა შჯულსა ქუეშე მოცულ ვიყვენით და შეყენებულ მერმისა მისთჳს სარწმუნოებისა გამოჩინებადმდე.

ვინაჲცა შჯული იგი მზარდულ გუექმნა ჩუენ ქრისტეს მიმართ, რაჲთა სარწმუნოებითა განვმართლდეთ.

ხოლო მო-რაჲ-იწია სარწმუნოებაჲ, არღარა მზარდულთა ქუეშე ვართ.

რამეთუ ყოველნი შვილნი ღმრთისანი ხართ სარწმუნოებითა ქრისტე იესუჲსითა.

რამეთუ რაოდენთა ქრისტეს მიმართ ნათელ-იღეთ, ქრისტე შეიმოსეთ.

არა არს ჰურიაება, არცა წარმართება; არა არს მონება, არც აზნაურება; არა არს რჩევა მამაკაცისა, არცა დედაკაცისა, რამეთუ თქუენ ყოველნი ერთ ხართ ქრისტე იესუჲს მიერ.

ხოლო უკუეთუ თქუენ ქრისტესნი ხართ, აბრაჰამისნი ვიდრემე შვილნი ხართ და აღთქუმისა მისგან მკჳდრნი.