О, несмы́сленнiи Гала́те, кто́ вы́ прельсти́лъ е́сть не покори́тися и́стинѣ, и́мже предъ очи́ма Иису́съ Христо́съ преднапи́санъ бы́сть, въ ва́съ распя́тъ?

Сiе́ еди́но хощу́ увѣ́дѣти от ва́съ: от дѣ́лъ ли зако́на Ду́ха прiя́сте, или́ от слу́ха вѣ́ры?

Та́ко ли несмы́сленни есте́? Наче́нше ду́хомъ, ны́нѣ пло́тiю скончава́ете?

Толи́ка пострада́сте ту́не? А́ще то́чiю и ту́не.

Подая́й у́бо ва́мъ Ду́ха и дѣ́йствуяй си́лы въ ва́съ, от дѣ́лъ ли зако́на, или́ от слу́ха вѣ́ры?

Я́коже Авраа́мъ вѣ́рова Бо́гу, и вмѣни́ся ему́ въ пра́вду.

Разумѣ́йте у́бо, я́ко су́щiи от вѣ́ры, сі́и су́ть сы́нове Авраа́мли.

[Зач. 205.] Предуви́дѣвшее же Писа́нiе, я́ко от вѣ́ры оправда́етъ язы́ки Бо́гъ, пре́жде благовѣствова́ Авраа́му, я́ко благословя́тся о тебѣ́ вси́ язы́цы.

Тѣ́мже су́щiи от вѣ́ры, благословя́тся съ вѣ́рнымъ Авраа́момъ:

ели́цы бо от дѣ́лъ зако́на су́ть, подъ кля́твою су́ть. Пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ, и́же не пребу́детъ во всѣ́хъ пи́санныхъ въ кни́зѣ зако́ннѣй, я́ко твори́ти я́.

А я́ко въ зако́нѣ никто́же оправда́ется от Бо́га, я́вѣ, я́ко пра́ведный от вѣ́ры жи́въ бу́детъ.

Зако́нъ же нѣ́сть от вѣ́ры: но сотвори́вый та́ человѣ́къ жи́въ бу́детъ въ ни́хъ.

[Зач. 206.] Христо́съ ны́ искупи́лъ е́сть от кля́твы зако́нныя, бы́въ по на́съ кля́тва: пи́сано бо е́сть: про́клятъ вся́къ вися́й на дре́вѣ:

да въ язы́цѣхъ благослове́нiе Авраа́мле бу́детъ о Христѣ́ Иису́сѣ, да обѣтова́нiе Ду́ха прiи́мемъ вѣ́рою.

[Зач. 207.] Бра́тiе, по человѣ́ку глаго́лю: оба́че человѣ́ческаго предутвержде́нна завѣ́та никто́же отмета́етъ или́ приповелѣва́етъ.

Авраа́му же рече́ни бы́ша обѣ́ты, и сѣ́мени его́. Не глаго́летъ [же]: и сѣ́менемъ, я́ко о мно́зѣхъ, но я́ко о еди́номъ: и сѣ́мени твоему́, и́же е́сть Христо́съ.

Сiе́ же глаго́лю, завѣ́та предутвержде́ннаго от Бо́га во Христа́, бы́вый по лѣ́тѣхъ четы́риста и три́десятихъ зако́нъ не отмета́етъ, во е́же разори́ти обѣтова́нiе.

А́ще бо от зако́на наслѣ́дiе, не ктому́ [уже́] от обѣтова́нiя: Авраа́му же обѣтова́нiемъ дарова́ Бо́гъ.

Что́ у́бо зако́нъ? Преступле́нiй ра́ди приложи́ся, до́ндеже прiи́детъ сѣ́мя, ему́же обѣтова́ся, вчине́нъ А́нгелы, руко́ю хода́тая.

Хода́тай же еди́наго нѣ́сть, Бо́гъ же еди́нъ е́сть.

Зако́нъ ли у́бо проти́ву обѣтова́ниемъ Бо́жiимъ? Да не бу́детъ. А́ще бо да́нъ бы́сть зако́нъ могі́й оживи́ти, вои́стинну от зако́на бы была́ пра́вда:

но затвори́ Писа́нiе всѣ́хъ подъ грѣхо́мъ, да обѣтова́нiе от вѣ́ры Иису́съ Христо́вы да́стся вѣ́рующымъ.

[Зач. 208.] Пре́жде же прише́ствiя вѣ́ры, подъ зако́номъ стрего́ми бѣ́хомъ, затворе́ни въ хотя́щую вѣ́ру откры́тися.

Тѣ́мже зако́нъ пѣ́стунъ на́мъ бы́сть во Христа́, да от вѣ́ры оправди́мся:

прише́дшей же вѣ́рѣ, уже́ не подъ пѣ́стуномъ есмы́.

Вси́ бо вы́ сы́нове Бо́жiи есте́ вѣ́рою о Христѣ́ Иису́сѣ:

ели́цы бо во Христа́ крести́стеся, во Христа́ облеко́стеся.

Нѣ́сть Иуде́й, ни Е́ллинъ: нѣ́сть ра́бъ, ни свобо́дь: нѣ́сть му́жескiй по́лъ, ни же́нскiй: вси́ бо вы́ еди́но есте́ о Христѣ́ Иису́сѣ.

А́ще ли вы́ Христо́вы, у́бо Авраа́мле сѣ́мя есте́, и по обѣтова́нiю наслѣ́дницы.

Глаго́лю же: въ ели́ко вре́мя наслѣ́дникъ мла́дъ е́сть, ничи́мже лу́чшiй е́сть раба́, госпо́дь сы́й всѣ́хъ:

но подъ повели́тели и приста́вники е́сть да́же до наро́ка о́тча.

Та́кожде и мы́, егда́ бѣ́хомъ мла́ди, подъ стихі́ами бѣ́хомъ мíра порабоще́ни:

[Зач. 209.] Егда́ же прiи́де кончи́на лѣ́та, посла́ Бо́гъ Сы́на Своего́ Единоро́днаго, Ражда́емаго от жены́, быва́ема подъ зако́номъ,

да подзако́нныя иску́питъ, да всыновле́нiе воспрiи́мемъ.

И поне́же есте́ сы́нове, посла́ Бо́гъ Ду́ха Сы́на Своего́ въ сердца́ ва́ша, вопiю́ща: А́вва О́тче.

Тѣ́мже уже́ нѣ́си ра́бъ, но сы́нъ: а́ще ли же сы́нъ, и наслѣ́дникъ Бо́жiй Иису́съ Христо́мъ.

[Зач. 210А.] Но тогда́ у́бо не вѣ́дуще Бо́га, служи́сте не по естеству́ су́щымъ бо́гомъ:

ны́нѣ же, позна́вше Бо́га, па́че же позна́ни бы́вше от Бо́га, ка́ко возвраща́етеся па́ки на немощны́я и худы́я стихі́и, и́мже па́ки свы́ше {вспя́ть} служи́ти хо́щете?

дни́ смотря́ете, и ме́сяцы, и времена́, и лѣ́та.

Бою́ся о ва́съ, еда́ ка́ко всу́е труди́хся въ ва́съ.

Бу́дите я́коже а́зъ, зане́ и а́зъ, я́коже вы́: бра́тiе, молю́ вы́. Ничи́мже мене́ оби́дѣсте:

вѣ́сте же, я́ко за не́мощь пло́ти благовѣсти́хъ ва́мъ пе́рвѣе:

и искуше́нiя моего́, е́же во пло́ти мое́й, не уничижи́сте, ни оплева́сте, но я́коже А́нгела Бо́жiя прiя́сте мя́, я́ко Христа́ Иису́са.

Ко́е у́бо бя́ше блаже́нство ва́ше? Свидѣ́телствую бо ва́мъ, я́ко, а́ще бы бы́ло мо́щно, очеса́ ва́ша извертѣ́вше да́ли бы́сте ми́.

Тѣ́мже вра́гъ ва́мъ бы́хъ, и́стину ва́мъ глаго́ля?

Ревну́ютъ по ва́съ не до́брѣ, но отлучи́ти ва́съ хотя́тъ, да и́мъ ревну́ете.

Добро́ же, е́же ревнова́ти всегда́ въ до́брѣмъ, и не то́чiю внегда́ приходи́ти ми́ къ ва́мъ.

Ча́дца моя́, и́миже па́ки болѣ́зную, до́ндеже вообрази́тся Христо́съ въ ва́съ:

хотѣ́лъ же бы́хъ прiити́ къ ва́мъ ны́нѣ и измѣни́ти гла́съ мо́й, я́ко не домышля́юся о ва́съ.

Глаго́лите ми́, и́же подъ зако́номъ хо́щете бы́ти: зако́на ли не слу́шаете?

[Зач. 210Б.] Пи́сано бо е́сть, я́ко Авраа́мъ два́ сы́на имѣ́: еди́наго от рабы́, а друга́го от свобо́дныя.

Но и́же от рабы́, по пло́ти роди́ся: а и́же от свобо́дныя, по обѣтова́нiю.

Я́же су́ть иносказа́ема: сiя́ бо еста́ два́ завѣ́та: еди́нъ у́бо от горы́ Сина́йскiя, въ рабо́ту ражда́яй, и́же е́сть Ага́рь:

Ага́рь бо, Сина́ гора́ е́сть во Араві́и, прилага́ется же ны́нѣшнему Иерусали́му, рабо́таетъ же съ ча́ды свои́ми:

а вы́шнiй Иерусали́мъ свобо́дь е́сть, и́же е́сть ма́ти всѣ́мъ на́мъ.

Пи́сано бо е́сть: возвесели́ся, непло́ды, не ражда́ющая: расто́ргни и возопи́, неболя́щая: я́ко мно́га ча́да пусты́я па́че, не́жели иму́щiя му́жа.

[Зач. 211.] Мы́ же, бра́тiе, по Исаа́ку обѣтова́нiя ча́да есмы́.

Но я́коже тогда́ по пло́ти роди́выйся гоня́ше духо́внаго, та́ко и ны́нѣ.

Но что́ глаго́летъ Писа́нiе? Изжени́ рабу́ и сы́на ея́, не и́мать бо наслѣ́довати сы́нъ рабы́нинъ съ сы́номъ свобо́дныя.

Тѣ́мже, бра́тiе, нѣ́смы рабы́нина ча́да, но свобо́дныя.

Синодальный

1 Павел указывает галатийцам, как они сами приняли Духа по вере. 6 Обетование Божие Аврааму принято им верою. 15 Закон, данный позднее, не отменяет Божьего обетования. 23 «Если вы Христовы, то вы... по обетованию наследники».

О, несмысленные Галаты! кто прельстил вас не покоряться истине, вас, у которых перед глазами предначертан был Иисус Христос, как бы у вас распятый?

Сие только хочу знать от вас: через дела ли закона вы получили Духа, или через наставление в вере?

Так ли вы несмысленны, что, начав духом, теперь оканчиваете плотью?

Столь многое потерпели вы неужели без пользы? О, если бы только без пользы!

Подающий вам Духа и совершающий между вами чудеса через дела ли закона сие производит, или через наставление в вере?

Так Авраам поверил Богу, и это вменилось ему в праведность.

Познайте же, что верующие суть сыны Авраама.

[Зач. 205.] И Писание, провидя, что Бог верою оправдает язычников, предвозвестило Аврааму: в тебе благословятся все народы.

Итак верующие благословляются с верным Авраамом,

а все, утверждающиеся на делах закона, находятся под клятвою. Ибо написано: проклят всяк, кто не исполняет постоянно всего, что написано в книге закона.

А что законом никто не оправдывается пред Богом, это ясно, потому что праведный верою жив будет.

А закон не по вере; но кто исполняет его, тот жив будет им.

[Зач. 206.] Христос искупил нас от клятвы закона, сделавшись за нас клятвою (ибо написано: проклят всяк, висящий на древе),

дабы благословение Авраамово через Христа Иисуса распространилось на язычников, чтобы нам получить обещанного Духа верою.

[Зач. 207.] Братия! говорю по рассуждению человеческому: даже человеком утвержденного завещания никто не отменяет и не прибавляет к нему.

Но Аврааму даны были обетования и семени его. Не сказано: и потомкам, как бы о многих, но как об одном: и семени твоему, которое есть Христос.

Я говорю то, что завета о Христе, прежде Богом утвержденного, закон, явившийся спустя четыреста тридцать лет, не отменяет та́к, чтобы обетование потеряло силу.

Ибо если по закону наследство, то уже не по обетованию; но Аврааму Бог даровал оное по обетованию.

Для чего же закон? Он дан после по причине преступлений, до времени пришествия семени, к которому относится обетование, и преподан через Ангелов, рукою посредника.

Но посредник при одном не бывает, а Бог один.

Итак закон противен обетованиям Божиим? Никак! Ибо если бы дан был закон, могущий животворить, то подлинно праведность была бы от закона;

но Писание всех заключило под грехом, дабы обетование верующим дано было по вере в Иисуса Христа.

[Зач. 208.] А до пришествия веры мы заключены были под стражею закона, до того времени, как надлежало открыться вере.

Итак закон был для нас детоводителем ко Христу, дабы нам оправдаться верою;

по пришествии же веры, мы уже не под руководством детоводителя.

Ибо все вы сыны Божии по вере во Христа Иисуса;

все вы, во Христа крестившиеся, во Христа облеклись.

Нет уже Иудея, ни язычника; нет раба, ни свободного; нет мужеского пола, ни женского: ибо все вы одно во Христе Иисусе.

Если же вы Христовы, то вы семя Авраамово и по обетованию наследники.

1 Христос искупил подзаконных для усыновления. 8 «Боюсь... , не напрасно ли я трудился у вас». 21 Сыновья Авраама от рабы и от свободной – иносказание.

Еще скажу: наследник, доколе в детстве, ничем не отличается от раба, хотя и господин всего:

он подчинен попечителям и домоправителям до срока, отцом назначенного.

Так и мы, доколе были в детстве, были порабощены вещественным началам мира;

[Зач. 209.] но когда пришла полнота времени, Бог послал Сына Своего (Единородного), Который родился от жены, подчинился закону,

чтобы искупить подзаконных, дабы нам получить усыновление.

А как вы – сыны, то Бог послал в сердца ваши Духа Сына Своего, вопиющего: «Авва, Отче!»

Посему ты уже не раб, но сын; а если сын, то и наследник Божий через Иисуса Христа.

[Зач. 210А.] Но тогда, не знав Бога, вы служили богам, которые в существе не боги.

Ныне же, познав Бога, или, лучше, получив познание от Бога, для чего возвращаетесь опять к немощным и бедным вещественным началам и хотите еще снова поработить себя им?

Наблюдаете дни, месяцы, времена и годы.

Боюсь за вас, не напрасно ли я трудился у вас.

Прошу вас, братия, будьте, как я, потому что и я, как вы. Вы ничем не обидели меня:

знаете, что, хотя я в немощи плоти благовествовал вам в первый раз,

но вы не презрели искушения моего во плоти моей и не возгнушались им, а приняли меня, как Ангела Божия, как Христа Иисуса.

Как вы были блаженны! Свидетельствую о вас, что, если бы возможно было, вы исторгли бы очи свои и отдали мне.

Итак, неужели я сделался врагом вашим, говоря вам истину?

Ревнуют по вас нечисто, а хотят вас отлучить, чтобы вы ревновали по них.

Хорошо ревновать в добром всегда, а не в моем только присутствии у вас.

Дети мои, для которых я снова в му́ках рождения, доколе не изобразится в вас Христос!

Хотел бы я теперь быть у вас и изменить голос мой, потому что я в недоумении о вас.

Скажите мне вы, желающие быть под законом: разве вы не слушаете закона?

Ибо написано: [Зач. 210Б.] Авраам имел двух сынов, одного от рабы, а другого от свободной.

Но который от рабы, тот рожден по плоти; а который от свободной, тот по обетованию.

В этом есть иносказание. Это два завета: один от горы Синайской, рождающий в рабство, который есть Агарь,

ибо Агарь означает гору Синай в Аравии и соответствует нынешнему Иерусалиму, потому что он с детьми своими в рабстве;

а вышний Иерусалим свободен: он – матерь всем нам.

Ибо написано: возвеселись, неплодная, нерождающая; воскликни и возгласи, не мучившаяся родами; потому что у оставленной гораздо более детей, нежели у имеющей мужа.

[Зач. 211.] Мы, братия, дети обетования по Исааку.

Но, как тогда рожденный по плоти гнал рожденного по духу, так и ныне.

Что же говорит Писание? Изгони рабу и сына ее, ибо сын рабы не будет наследником вместе с сыном свободной.

Итак, братия, мы дети не рабы, но свободной.

Грузинский

Языки

ჰოი, უგუნურო გალატელებო! ვინ მოგაჯადოვათ თქვენ, რომ არ დამორჩილებოდით ჭეშმარიტებას, თქვენ, რომელთა თვალწინ აღიწერა ცხადად იესო ქრისტეს ჯვარცმა.

მხოლოდ ეს მსურს ვიცოდე თქვენგან: რჯულის საქმეებით მიიღეთ სული თუ რწმენის შესმენით?

ნუთუ იმდენად უგუნურნი ხართ, რომ სულით დაიწყეთ და ახლა ხორცით ამთავრებთ?

ამაოდ იტანჯეთ ამდენი? ნეტა, მართლა ამაოდ!

ვინც სული მოგცათ თქვენ და თქვენს შორის სასწაულებს ახდენდა, რჯულის საქმეებით აკეთებდა ამას თუ რწმენის შესმენით?

როცა ღმერთი ირწმუნა აბრაამმა, ეს სიმართლედ ჩაეთვალა მას.

ამიტომ, გაიგეთ, რომ ვინც რწმენისაგან არიან, აბრაამის შვილები არიან.

წერილმა, როცა წინასწარ განჭვრიტა, რომ ღმერთი რწმენით გაამართლებს წარმართებს, წინასწარ ახარა აბრაამს: „და იკურთხება შენში ყველა ერი.“

ამიტომ ისინი, ვინც რწმენისაგან არიან, მორწმუნე აბრაამთან ერთად იკურთხებიან.

ვინაიდან ყველანი, ვინც რჯულის საქმეთაგან არიან, წყევლის ქვეშ იმყოფებიან, ვინაიდან დაწერილია: „წყეულია ყოველი, ვინც არ შეასრულებს ყოველივეს, რაც რჯულის წიგნშია დაწერილი, რათა ყველაფერი შეასრულოს.“

ცხადია, რომ რჯულით ვერავინ გამართლდება ღვთის წინაშე, ვინაიდან მართალი რწმენით იცოცხლებს.

ხოლო რჯული რწმენით არ არის, მაგრამ, ვინც მას შეასრულებს, მისით იცოცხლებს.

ქრისტემ გამოგვისყიდა რჯულის წყევლისაგან და გახდა წყეული ჩვენს ნაცვლად, ვინაიდან დაწერილია: „წყეულია ყოველი დაკიდებული ძელზე,“

რათა აბრაამის კურთხევა ქრისტე იესოს მიერ იყოს წარმართებზე, რომ სულის აღთქმა მივიღოთ რწმენით.

ძმებო! ადამიანურად ვამბობ: ადამიანის მიერ დამტკიცებულ ანდერძსაც კი ვერავინ უკუაგდებს და ვერც ვერაფერს დაუმატებს.

ხოლო აბრაამს ეთქვა ეს აღთქმანი და მის თესლს. არ თქმულა: „შენს თესლთ“ — როგორც მრავალზე, არამედ როგორც ერთზე: „შენს თესლს“, რომელიც არის ქრისტე.

ამას კი ვამბობ, რომ ღვთის მიერ წინათ დამტკიცებულ აღთქმას ოთხას ოცდაათი წლის შემდეგ მოსული რჯული ვერ დაარღვევს ისე, რომ აღთქმული გაუქმდეს.

ვინაიდან, თუკი რჯულითაა მემკვიდრეობა, მაშინ აღარაა აღთქმით. აბრაამს ღმერთმა აღთქმით მიჰმადლა.

აბა, რჯული რაღაა? დანაშაულთა გამო მიეცა რჯული, ვიდრე მოვიდოდა თესლი, რომლისადმიცაა აღთქმა, და გადაეცა იგი ანგელოზთა მიერ, შუამავლის ხელით.

ერთის შუამავალი არ არსებობს, ხოლო ღმერთი ერთია.

აბა, რჯული ეწინააღმდეგება ღვთის აღთქმებს? არამც და არამც! ვინაიდან, თუ მოცემული იყო რჯული, რომელსაც ძალუძს ცხოველმყოფელობა, მაშინ ნამდვილად იქნებოდა სიმართლე რჯულის მიერ.

მაგრამ წერილმა ყველა მოამწყვდია ცოდვის ქვეშ, რათა მორწმუნეებს იესო ქრისტეს რწმენით მისცემოდათ აღთქმული.

რწმენის მოსვლამდე კი მომწყვდეულები ვიყავით რჯულის მეთვალყურეობის ქვეშ, ვიდრე რწმენა გამოჩნდებოდა.

ამრიგად, რჯული იყო ჩვენი წარმმართველი ქრისტესაკენ, რათა გავმართლებულიყავით რწმენით.

მაგრამ როცა რწმენა უკვე მოვიდა, წარმმართველის ხელქვეით აღარ ვიმყოფებით.

ვინაიდან თქვენ ყველანი ღვთის შვილები ხართ ქრისტე იესოში რწმენით.

ვინაიდან, რაკი ყველა მოინათლეთ ქრისტეში, ქრისტეში შეიმოსენით.

უკვე აღარ არსებობს არც იუდეველი და არც ბერძენი, არც მონა და არც თავისუფალი, არც მამრი და არც მდედრი, ვინაიდან თქვენ ყველანი ერთი ხართ ქრისტე იესოში.

და თუ ქრისტესნი ხართ, მაშ, აბრაამის თესლი ხართ და აღთქმით მემკვიდრენი.

ვამბობ: მემკვიდრე-მეთქი, მაგრამ ვიდრე ის ყრმაა, არაფრით არ განირჩევა მონისაგან, თუმცა ყოვლის პატრონია.

არამედ მეურვეთა და მნეთა ხელქვეით იმყოფება იგი, მამამისის მიერ დანიშნულ ვადამდე.

ასევე ჩვენც, ვიდრე ყრმანი ვიყავით, დამონებულნი ვყავდით ამ სოფლის წესებს.

და როცა მოვიდა სისავსე უამსა, მოავლინა ღმერთმა თავისი ძე, რომელიც დედაკაცისაგან იშვა, და დაემორჩილა იგი რჯულს

რჯულის ქვეშ მყოფთა გამოსასყიდად, რათა მიგვეღო შვილობა.

და რაკიღა თქვენ შვილები ხართ, ღმერთმა მოავლინა თქვენს გულებში თავისი ძის სული, რომელიც შესძახის: „აბბა, მამაო.“

ამიტომ შენ უკვე აღარ ხარ მონა, არამედ ძე, ხოლო თუ ძე, მემკვიდრეცა ხარ ღვთის მიერ.

ხოლო მაშინ, როცა არ იცნობდით ღმერთს, ემსახურებოდით მათ, რომლებიც ბუნებით ღმერთები არ არიან.

ახლა კი, როცა ღმერთი იცანით, უფრო მეტიც, როცა ღმერთმა გიცნოთ, როგორღა უბრუნდებით უძლურ და ღატაკ წესებს და გინდათ ხელახლა დაემონოთ მათ?

დღეებს იცავთ თქვენ და თვეებს, ვადებსა და წელიწადებს.

ვშიშობ, ამაოდ ხომ არ გავისარჯე თქვენს შორის.

იყავით ჩემისთანები, ვინაიდან მეც თქვენისთანა ვარ, ძმებო, გევედრებით. ცუდი არაფერი გაგიკეთებიათ ჩემთვის.

ეს იცით, რომ ხორცის უძლურებით გახარეთ თქვენ პირველად.

თქვენ კი არ შეიძულეთ და არც უგულებელყავით ჩემი განსაცდელი ხორციელად, არამედ მიმიღეთ, როგორც ღვთის ანგელოზი, როგორც ქრისტე იესო.

სად არის თქვენი მაშინდელი ნეტარება! ვმოწმობ თქვენზე: რომ შეგძლებოდათ, თვალებს ამოითხრიდით და მე მომცემდით.

მაშ, ნუთუ თქვენი მტერი გავხდი, ჭეშმარიტებას რომ გელაპარაკებით?

კეთილად როდი მოშურნეობენ თქვენთვის, არამედ სურთ თქვენი დაცილება ჩვენგან, რათა თქვენ თავი გამოიდოთ მათთვის.

კარგია სასიკეთოდ მოშურნეობა ყოველთვის და არა მხოლოდ თქვენთან ჩემი ყოფნისას.

ჩემო შვილებო, რომელთათვისაც ჯერაც განვიცდი მშობიარობის ტკივილებს, ვიდრე თქვენში გამოისახება ქრისტე,

მინდოდა თქვენთან ვყოფილიყავი და გამომეცვალა ჩემი კილო, ვინაიდან გაოგნებული ვარ თქვენს გამო.

მითხარით, ვისაც რჯულის ქვეშ ყოფნა გსურთ, განა არ უსმენთ რჯულს?

ვინაიდან დაწერილია, რომ ორი ძე ჰყავდა აბრაამს, ერთი მხევლისგან და მეორე თავისუფლისგან.

მაგრამ რომელიც მხევლისგან იყო, ის ხორციელად შობილი იყო, ხოლო რომელიც თავისუფლისგან — აღთქმის თანახმად.

ამაში არის ქარაგმა. ეს არის ორი აღთქმა: ერთი სინაის მთიდან, მონობისათვის შობილი, რომელიც არის აგარი.

ვინაიდან აგარი არის სინაის მთა არაბეთში და ამუამინდელ იერუსალიმს შეესაბამება, ვინაიდან ის მონობაშია თავის შვილებთან ერთად.

ხოლო ზენა იერუსალიმი თავისუფალია: ის ყველა ჩვენგანის დედაა.

რადგან დაწერილია: „იხარებდე, ბერწო, უშობელო! სიხარულით აყიუინდი, სალმობის განუცდელო! რადგან მიტოვებულს მეტი შვილები ეყოლება, ვიდრე გათხოვილს.“

და ჩვენ, ძმებო, ისაკის კვალზე აღთქმის შვილები ვართ.

და როგორც მაშინ ხორციელად შობილი სდევნიდა სულით შობილს, ასევეა ახლაც.

მაგრამ წერილი რას ამბობს? „განდევნე მხევალი და მისი ძე, ვინაიდან მხევლის ძე ვერ დაიმკვიდრებს თავისუფლის ძესთან ერთად.“

ამრიგად, ძმებო, ჩვენ მხევლის შვილები კი არ ვართ, არამედ თავისუფალისა.