ны́нѣ же, позна́вше Бо́га, па́че же позна́ни бы́вше от Бо́га, ка́ко возвраща́етеся па́ки на немощны́я и худы́я стихі́и, и́мже па́ки свы́ше {вспя́ть} служи́ти хо́щете?

дни́ смотря́ете, и ме́сяцы, и времена́, и лѣ́та.

Бою́ся о ва́съ, еда́ ка́ко всу́е труди́хся въ ва́съ.

Бу́дите я́коже а́зъ, зане́ и а́зъ, я́коже вы́: бра́тiе, молю́ вы́. Ничи́мже мене́ оби́дѣсте:

вѣ́сте же, я́ко за не́мощь пло́ти благовѣсти́хъ ва́мъ пе́рвѣе:

и искуше́нiя моего́, е́же во пло́ти мое́й, не уничижи́сте, ни оплева́сте, но я́коже А́нгела Бо́жiя прiя́сте мя́, я́ко Христа́ Иису́са.

Ко́е у́бо бя́ше блаже́нство ва́ше? Свидѣ́телствую бо ва́мъ, я́ко, а́ще бы бы́ло мо́щно, очеса́ ва́ша извертѣ́вше да́ли бы́сте ми́.

Тѣ́мже вра́гъ ва́мъ бы́хъ, и́стину ва́мъ глаго́ля?

Ревну́ютъ по ва́съ не до́брѣ, но отлучи́ти ва́съ хотя́тъ, да и́мъ ревну́ете.

Добро́ же, е́же ревнова́ти всегда́ въ до́брѣмъ, и не то́чiю внегда́ приходи́ти ми́ къ ва́мъ.

Ча́дца моя́, и́миже па́ки болѣ́зную, до́ндеже вообрази́тся Христо́съ въ ва́съ:

хотѣ́лъ же бы́хъ прiити́ къ ва́мъ ны́нѣ и измѣни́ти гла́съ мо́й, я́ко не домышля́юся о ва́съ.

Глаго́лите ми́, и́же подъ зако́номъ хо́щете бы́ти: зако́на ли не слу́шаете?

[Зач. 210Б.] Пи́сано бо е́сть, я́ко Авраа́мъ два́ сы́на имѣ́: еди́наго от рабы́, а друга́го от свобо́дныя.

Но и́же от рабы́, по пло́ти роди́ся: а и́же от свобо́дныя, по обѣтова́нiю.

Я́же су́ть иносказа́ема: сiя́ бо еста́ два́ завѣ́та: еди́нъ у́бо от горы́ Сина́йскiя, въ рабо́ту ражда́яй, и́же е́сть Ага́рь:

Ага́рь бо, Сина́ гора́ е́сть во Араві́и, прилага́ется же ны́нѣшнему Иерусали́му, рабо́таетъ же съ ча́ды свои́ми:

а вы́шнiй Иерусали́мъ свобо́дь е́сть, и́же е́сть ма́ти всѣ́мъ на́мъ.

Пи́сано бо е́сть: возвесели́ся, непло́ды, не ражда́ющая: расто́ргни и возопи́, неболя́щая: я́ко мно́га ча́да пусты́я па́че, не́жели иму́щiя му́жа.

[Зач. 211.] Мы́ же, бра́тiе, по Исаа́ку обѣтова́нiя ча́да есмы́.

Но я́коже тогда́ по пло́ти роди́выйся гоня́ше духо́внаго, та́ко и ны́нѣ.

Но что́ глаго́летъ Писа́нiе? Изжени́ рабу́ и сы́на ея́, не и́мать бо наслѣ́довати сы́нъ рабы́нинъ съ сы́номъ свобо́дныя.

Тѣ́мже, бра́тiе, нѣ́смы рабы́нина ча́да, но свобо́дныя.

Свобо́дою у́бо, е́юже Христо́съ на́съ свободи́, сто́йте, и не па́ки подъ и́гомъ рабо́ты держи́теся.

Се́ а́зъ Па́велъ глаго́лю ва́мъ, я́ко а́ще обрѣ́заетеся, Христо́съ ва́съ ничто́же по́льзуетъ.

Свидѣ́телствую же па́ки вся́кому человѣ́ку обрѣ́зающемуся, я́ко до́лженъ е́сть ве́сь зако́нъ твори́ти.

Упраздни́стеся от Христа́, и́же зако́номъ оправда́етеся, от благода́ти отпадо́сте:

мы́ бо ду́хомъ от вѣ́ры упова́нiя пра́вды жде́мъ.

О Христѣ́ бо Иису́сѣ ни обрѣ́занiе что́ мо́жетъ, ни необрѣ́занiе, но вѣ́ра любо́вiю поспѣ́шествуема.

Теча́сте до́брѣ: кто́ ва́мъ возбрани́ не покаря́тися и́стинѣ?

Препрѣ́нiе не от Призва́вшаго вы́.

Ма́лъ ква́съ все́ смѣше́нiе ква́ситъ.

А́зъ надѣ́юся о ва́съ въ Го́сподѣ, я́ко ничто́же и́но разумѣ́ти бу́дете: смуща́яй же ва́съ понесе́тъ грѣ́хъ, кто́ бы ни бы́лъ.

[Зач. 212.] А́зъ же, бра́тiе, а́ще обрѣ́занiе еще́ проповѣ́дую, почто́ еще́ гони́мь е́смь? У́бо упраздни́ся собла́знъ кре́ста́.

О, да́бы отсѣче́ни бы́ли развраща́ющiи ва́съ.

Вы́ бо на свобо́ду зва́ни бы́сте, бра́тiе: то́чiю да не свобо́да ва́ша въ вину́ пло́ти, но любо́вiю рабо́тайте дру́гъ дру́гу.

И́бо ве́съ зако́нъ въ еди́нѣмъ словеси́ исполня́ется, во е́же: возлю́биши бли́жняго твоего́ я́коже себе́.

А́ще же дру́гъ дру́га угрыза́ете и снѣда́ете, блюди́теся, да не дру́гъ от дру́га истребле́ни бу́дете.

Глаго́лю же: ду́хомъ ходи́те, и по́хоти плотскі́я не соверша́йте:

пло́ть бо похотству́етъ на ду́ха, ду́хъ же на пло́ть: сiя́ же дру́гъ дру́гу проти́вятся, да не я́же хо́щете, сiя́ творите́.

А́ще ли ду́хомъ води́ми есте́, нѣ́сте подъ зако́номъ.

Явле́на же су́ть дѣла́ плотска́я, я́же су́ть прелюбодѣя́нiе, блу́дъ, нечистота́, студодѣя́нiе,

идолослуже́нiе, чародѣя́нiя, вражды́, рве́нiя, зави́ды, я́рости, разжже́нiя, ра́спри, собла́зны, е́реси,

за́висти, уби́йства, пiя́нства, безчи́нни кли́чи и подо́бная си́мъ: я́же предглаго́лю ва́мъ, я́коже и предреко́хъ, я́ко такова́я творя́щiи Ца́рствiя Бо́жiя не наслѣ́дятъ.

[Зач. 213.] Пло́дъ же духо́вный е́сть любы́, ра́дость, ми́ръ, долготерпѣ́нiе, бла́гость, милосе́рдiе, вѣ́ра,

кро́тость, воздержа́нiе: на таковы́хъ нѣ́сть зако́на.

А и́же Христо́вы су́ть, пло́ть распя́ша со страстьми́ и похотьми́.

А́ще живе́мъ ду́хомъ, ду́хомъ и да хо́димъ.

Не быва́имъ тщесла́вни, дру́гъ дру́га раздража́юще, дру́гъ дру́гу зави́дяще.

Синодальный

1 Христос искупил подзаконных для усыновления. 8 «Боюсь... , не напрасно ли я трудился у вас». 21 Сыновья Авраама от рабы и от свободной – иносказание.

Еще скажу: наследник, доколе в детстве, ничем не отличается от раба, хотя и господин всего:

он подчинен попечителям и домоправителям до срока, отцом назначенного.

Так и мы, доколе были в детстве, были порабощены вещественным началам мира;

[Зач. 209.] но когда пришла полнота времени, Бог послал Сына Своего (Единородного), Который родился от жены, подчинился закону,

чтобы искупить подзаконных, дабы нам получить усыновление.

А как вы – сыны, то Бог послал в сердца ваши Духа Сына Своего, вопиющего: «Авва, Отче!»

Посему ты уже не раб, но сын; а если сын, то и наследник Божий через Иисуса Христа.

[Зач. 210А.] Но тогда, не знав Бога, вы служили богам, которые в существе не боги.

Ныне же, познав Бога, или, лучше, получив познание от Бога, для чего возвращаетесь опять к немощным и бедным вещественным началам и хотите еще снова поработить себя им?

Наблюдаете дни, месяцы, времена и годы.

Боюсь за вас, не напрасно ли я трудился у вас.

Прошу вас, братия, будьте, как я, потому что и я, как вы. Вы ничем не обидели меня:

знаете, что, хотя я в немощи плоти благовествовал вам в первый раз,

но вы не презрели искушения моего во плоти моей и не возгнушались им, а приняли меня, как Ангела Божия, как Христа Иисуса.

Как вы были блаженны! Свидетельствую о вас, что, если бы возможно было, вы исторгли бы очи свои и отдали мне.

Итак, неужели я сделался врагом вашим, говоря вам истину?

Ревнуют по вас нечисто, а хотят вас отлучить, чтобы вы ревновали по них.

Хорошо ревновать в добром всегда, а не в моем только присутствии у вас.

Дети мои, для которых я снова в му́ках рождения, доколе не изобразится в вас Христос!

Хотел бы я теперь быть у вас и изменить голос мой, потому что я в недоумении о вас.

Скажите мне вы, желающие быть под законом: разве вы не слушаете закона?

Ибо написано: [Зач. 210Б.] Авраам имел двух сынов, одного от рабы, а другого от свободной.

Но который от рабы, тот рожден по плоти; а который от свободной, тот по обетованию.

В этом есть иносказание. Это два завета: один от горы Синайской, рождающий в рабство, который есть Агарь,

ибо Агарь означает гору Синай в Аравии и соответствует нынешнему Иерусалиму, потому что он с детьми своими в рабстве;

а вышний Иерусалим свободен: он – матерь всем нам.

Ибо написано: возвеселись, неплодная, нерождающая; воскликни и возгласи, не мучившаяся родами; потому что у оставленной гораздо более детей, нежели у имеющей мужа.

[Зач. 211.] Мы, братия, дети обетования по Исааку.

Но, как тогда рожденный по плоти гнал рожденного по духу, так и ныне.

Что же говорит Писание? Изгони рабу и сына ее, ибо сын рабы не будет наследником вместе с сыном свободной.

Итак, братия, мы дети не рабы, но свободной.

1 Стойте в свободе. 13 Не пользуйтесь свободой для угождения плоти. 16 Дела плоти и плод духа.

Итак стойте в свободе, которую даровал нам Христос, и не подвергайтесь опять игу рабства.

Вот, я, Павел, говорю вам: если вы обрезываетесь, не будет вам никакой пользы от Христа.

Еще свидетельствую всякому человеку обрезывающемуся, что он должен исполнить весь закон.

Вы, оправдывающие себя законом, остались без Христа, отпали от благодати,

а мы духом ожидаем и надеемся праведности от веры.

Ибо во Христе Иисусе не имеет силы ни обрезание, ни необрезание, но вера, действующая любовью.

Вы шли хорошо: кто остановил вас, чтобы вы не покорялись истине?

Такое убеждение не от Призывающего вас.

Малая закваска заквашивает все тесто.

Я уверен о вас в Господе, что вы не будете мыслить иначе; а смущающий вас, кто бы он ни был, понесет на себе осуждение.

[Зач. 212.] За что же гонят меня, братия, если я и теперь проповедую обрезание? Тогда соблазн креста прекратился бы.

О, если бы удалены были возмущающие вас!

К свободе призваны вы, братия, только бы свобода ваша не была поводом к угождению плоти, но любовью служи́те друг другу.

Ибо весь закон в одном слове заключается: люби ближнего твоего, как самого себя.

Если же друг друга угрызаете и съедаете, берегитесь, чтобы вы не были истреблены друг другом.

Я говорю: поступайте по духу, и вы не будете исполнять вожделений плоти,

ибо плоть желает противного духу, а дух – противного плоти: они друг другу противятся, так что вы не то делаете, что хотели бы.

Если же вы духом водитесь, то вы не под законом.

Дела плоти известны; они суть: прелюбодеяние, блуд, нечистота, непотребство,

идолослужение, волшебство, вражда, ссоры, зависть, гнев, распри, разногласия, (соблазны,) ереси,

ненависть, убийства, пьянство, бесчинство и тому подобное. Предваряю вас, как и прежде предварял, что поступающие так Царствия Божия не наследуют.

[Зач. 213.] Плод же духа: любовь, радость, мир, долготерпение, благость, милосердие, вера,

кротость, воздержание. На таковых нет закона.

Но те, которые Христовы, распяли плоть со страстями и похотями.

Если мы живем духом, то по духу и поступать должны.

Не будем тщеславиться, друг друга раздражать, друг другу завидовать.

Грузинский (древн.)

Языки

ხოლო ამას ვიტყჳ: რაოდენ ჟამ მკჳდრი იგი ყრმა არნ, არარაჲთ ჰმატნ მონასა, უფალ ღათუ არნ ყოვლისა.

არამედ ეზოჲს-მოძღუართა და მნეთა ქუეშე არნ ვიდრე ადგილად მოდგომადმდე მამისა თჳსისა.

ეგრეთცა ჩუენ, ვიდრე-იგი ყრმაღა ვიყვენით, წესთა მათ ქუეშე ამის სოფლისათა ვიყვენით დაკირთებულ.

ხოლო ოდეს მოიწია აღსასრული ჟამთაჲ, მოავლინა ღმერთმან ძე თჳსი, შობილი დედაკაცისაგან, და იქმნა იგი შჯულსა ქუეშე,

რაჲთა შჯულსა ქუეშე მყოფნი გამოიჴსნნეს და რაჲთა შვილებაჲ იგი მოვიღოთ.

და რამეთუ ხართ შვილნი, გამოავლინა ღმერთმან სული ძისა თჳსისაჲ გულთა შინა ჩუენთა, რომლითა ვღაღადებთ: აბბა, მამაო.

ამიერითგან არღარა ხართ მონა, არამედ შვილ; ხოლო უკუეთუ შვილ, მკჳდრცა ღმრთისა ქრისტეს მიერ.

არამედ მაშინ არა იცოდეთ ღმერთი და ჰმონებდით მათ, რომელნი-იგი არა იყვნეს ბუნებით ღმერთ.

ხოლო აწ იცანთ ღმერთი, უფროჲსღა გიცნნა თქუენ ღმერთმან, ვითარ მიიქცევით კუალად უძლურისა მის და გლახაკისა წესისა, რომელთაჲ კუალად ზემოჲთვე გნებავს მონებად?

დღეთა იზმნით და თთუეთა, ჟამთა და წელთა.

მეშინის მე თქუენთჳს, ნუუკუე ცუდად დავშუერ თქუენდა მიმართ.

იქმნენით, ვითარცა მე, რამეთუ მე ვიყავ, ვითარცა თქუენ. ძმანო, გევედრები თქუენ, არარაჲ შემცოდეთ მე.

ხოლო ესე იცით, რამეთუ უძლურებითა ჴორცთაჲთა გახარე თქუენ პირველად;

და განსაცდელი იგი ჴორცთა ჩემთაჲ არა შეურაცხ-ჰყავთ, არცა მოიძაგეთ, არამედ, ვითარცა ანგელოზი ღმრთისაჲ, შემიწყნარეთ მე, ვითარცა ქრისტე იესუ.

რაჲ-მე უკუე იყო ნეტარებაჲ იგი თქუენი, რამეთუ გეწამები თქუენ, ვითარმედ, შე-თუმცა-საძლებელ იყო, თუალნიმცა თქუენნი აღმოიჴადენით და მომცენით მე,

ვითარცა მტერ რაჲ-მე გექმენ თქუენ, რომელი-ესე ჭეშმარიტსა გეტყოდე თქუენ?

გეშურობდა თქუენ არა კეთილისათჳს, არამედ გარდაქცევაჲ თქუენი ჰნებავს, რაჲთა მათ ჰბაძვიდეთ.

ხოლო კეთილ არს ბაძვაჲ კეთილისათჳს მარადის, და ნუ მისვლასა მას ხოლო ჩემსა თქუენდა მიმართ,

შვილნო ჩემნო, რომელთათჳს კუალად მელმის, ვიდრემდე გამოიხატოს ქრისტე თქუენ შორის.

ხოლო მინდა მისლვად თქუენდა და აწ და ცვალებად ჴმაჲ ჩემი, რამეთუ განკჳრვებულ ვარ მე თქუენთჳს.

მითხარ-ღა მე, რომელთა-ეგე შჯულსა ქუეშე გნებავს ყოფაჲ, შჯული არა აღმოგიკითხავსა?

რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: აბრაჰამს ორ ძე ესხნეს: ერთი მჴევლისგან და ერთი აზნაურისაგან.

არამედ მჴევლისაგანი იგი ჴორციელად შობილი იყო, ხოლო აზნაურისაჲ იგი - აღთქუმისაგან.

რომელი-იგი არს იგავად, რამეთუ ესე არიან ორნი შჯულნი: ერთი იგი სინა მთით, შობილი მონებად, რომელ არს აგარ.

რამეთუ აგარ სინა მთაჲ არს არაბიას, ხოლო თანა-შეეტყუების ამას იერუსალჱმსა, რამეთუ ჰმონებს იგი შვილთა მისთა თანა.

ხოლო ზეცისა იგი იერუსალჱმი აზნაურ არს, რომელ არს დედაჲ ჩუენ ყოველთაჲ.

რამეთუ წერილ არს: იხარებდ, ბერწი ეგე, რომელი არა შობდ; აღიმაღლე და ჴმობდ, რომელსა არა გელმოდა, რამეთუ მრავალ არიან შვილნი ოჴრისანი უფროჲს, ვიდრე რომელსა-იგი ესუას ქმარი.

ხოლო ჩუენ, ძმანო, ისაკისგან აღთქუმისა შვილნი ვართ.

არამედ ვითარცა-იგი მაშინ ჴორციელად შობილი იგი სდევნიდა სულიერსა მას, ეგრეთცა აწ.

არამედ რასა იტყჳს წიგნი? განაძე მჴევალი ეგე და ძე მაგისი; რამეთუ არა დაიმკჳდროს შვილმან მჴევლისამან ძისა თანა აზნაურისაჲსა.

ხოლო ჩუენ, ძმანო, არა ვართ შვილნი მჴევლისანი, არამედ აზნაურისანი.

აზნაურებითა მით, რომლითა ქრისტემან ჩუენ განგუააზნაურნა, მტკიცედ დეგით და ნუ კუალად უღელსა მას მონებისასა თავს-იდებთ.

აჰა ესერა მე, პავლე, გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: უკუეთუ წინადაიცჳთოთ, ქრისტემან თქუენ არარაჲ გარგოს.

ხოლო კუალად უწამებ ყოველსა კაცსა წინადაცუეთილსა, ვითარმედ თანა-მდებ არს იგი ყოველსა შჯულსა ყოფად.

განქარვებულ ხართ ქრისტესგან რომელნი-ეგე შჯულითა განჰმართლდებით, მადლისა მისგან განვრდომილ ხართ.

რამეთუ ჩუენ სულითა სარწმუნოებისაგან სასოებასა სიმართლისასა მოველით.

რამეთუ ქრისტე იესუჲს მიერ არცა წინადაცუეთილებაჲ რას შემძლებელ არს, არცა წინადაუცუეთელებაჲ, არამედ სარწმუნოებაჲ, სიყუარულისაგან შეწევნული.

ჰრბიოდეთ კეთილად; ვინ დაგაბრკოლნა თქუენ ჭეშმარიტებისა არა-მორჩილებად?

მორჩილებაჲ ეგე არა მისგან არს, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ.

მცირემან ცომმან ყოველივე შესუარული აღაფუვნის.

მე გესავ თქუენ უფლისა მიერ, ვითარმედ სხუასა არარას ზრახვიდეთ; ხოლო რომელი-იგი აღგძრავს თქუენ, მან იტჳრთოს საშჯელი, ვინცა-იგი არს.

ხოლო მე, ძმანო, წინადაცუეთასა ღათუ ვქადაგებდე, რაჲსაღა-მე ვიდევნები? გან-მე-ქარდა საცთური იგი ჯუარისაჲ?

ჯერ-იყო, გან-თუმცა-გეშორნეს, რომელნი-იგი გაშფოთებენ თქუენ.

რამეთუ თქუენ აზნაურებასა ჩინებულ ხართ, ძმანო; გარნა ხოლო აზნაურებაჲ ეგე ნუ მიზეზად ჴორცთა, არამედ სიყუარულისა მისთჳს ჰმონებდით ურთიერთარს.

რამეთუ ყოველი შჯული ერთითა სიტყჳთა აღესრულების: შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თჳსი.

ხოლო უკუეთუ ურთიერთას იკბინებოდით და შეიჭამებოდით, იხილეთ, ნუუკუე ურთიერთას განილინეთ.

ხოლო ამას გეტყჳ: სულითა ვიდოდეთ და ჴორცთა გულის თქუმასა ნუ აღასრულებთ.

რამეთუ ჴორცთა გული უთქუამს სულისათჳს და სულსა - ჴორცთათჳს; და ესენი მჴდომ არიან ურთიერთარს, რაჲთა არა რაჲ-იგი გინდეს, მას ჰყოფდეთ.

უკუეთუ სულითა იქცეოდით, არა ხართ შჯულსა ქუეშე.

ხოლო ცხად არიან საქმენი ჴორცთანი, რომელ არიან: სიძვანი, მრუშებანი, არა-წმიდებანი, ბილწებანი,

კერპთ-მსახურებანი, მწამლველობანი, მტერობანი, ჴდომანი, შურობანი, გულის წყრომანი, წვალებანი, შფოთებანი,

შურნი, კაცის-კლავნი, ლირწებანი, მთრვალობანი, სიღოდანი და მსგავსნი ამათნი. რომელსა წინაწარ გეტყჳ თქუენ, ვითარცა პირველ გარქუ, ვითარმედ ესევითარისა მოქმედთა სასუფეველი ღმრთისაჲ ვერ დაიმკჳდრონ.

ხოლო ნაყოფი სულისაჲ არს: სიყუარული, სიხარული, მშჳდობაჲ, სულგრძელებაჲ, სიტკბოებაჲ, სახიერებაჲ, სარწმუნოებაჲ,

მყუდროებაჲ, მარხვაჲ, მოთმინებაჲ. ესევითართათჳს არა ძეს შჯული.

ხოლო ქრისტესთა მათ ჴორცნი თჳსნი ჯუარს-აცუნეს ვნებითურთ და გულის თქუმით.

უკუეთუ სულითა ცხოველ ვართ, სულითაცა ვეგნეთ.

ნუმცა ვართ მზუაობარ, ურთიერთარს მაბრალობელ, ურთიერთარს მოშურნე.