Скрыть
18:3
18:7
18:8
18:9
18:13
18:15
18:16
18:17
18:22
18:23
18:24
18:26
18:28
18:29
18:30
18:31
18:33
Глава 19 
19:3
19:4
19:6
19:8
19:10
19:12
19:13
19:15
19:16
19:18
19:19
19:20
19:21
19:23
19:25
19:28
19:29
19:30
19:31
19:33
19:34
19:35
19:36
19:38
Синодальный
1 «Три мужа» в гостях у Авраама; предсказание о сыне от Сарры. 16 Ходатайство Авраама пред Господом о Содоме.
И явился ему Господь у дубравы Мамре, когда он сидел при входе в шатер [свой], во время зноя дневного.
Он возвел очи свои и взглянул, и вот, три мужа стоят против него. Увидев, он побежал навстречу им от входа в шатер [свой] и поклонился до земли,
и сказал: Владыка! если я обрел благоволение пред очами Твоими, не пройди мимо раба Твоего;
и принесут немного воды, и омоют ноги ваши; и отдохните под сим деревом,
а я принесу хлеба, и вы подкрепите сердца ваши; потом пойдите [в путь свой]; так как вы идете мимо раба вашего. Они сказали: сделай так, как говоришь.
И поспешил Авраам в шатер к Сарре и сказал [ей]: поскорее замеси три саты лучшей муки и сделай пресные хлебы.
И побежал Авраам к стаду, и взял теленка нежного и хорошего, и дал отроку, и тот поспешил приготовить его.
И взял масла и молока и теленка приготовленного, и поставил перед ними, а сам стоял подле них под деревом. И они ели.
И сказали ему: где Сарра, жена твоя? Он отвечал: здесь, в шатре.
И сказал один из них: Я опять буду у тебя в это же время [в следующем году], и будет сын у Сарры, жены твоей. А Сарра слушала у входа в шатер, сзади его.
Авраам же и Сарра были стары и в летах преклонных, и обыкновенное у женщин у Сарры прекратилось.
Сарра внутренно рассмеялась, сказав: мне ли, когда я состарилась, иметь сие утешение? и господин мой стар.
И сказал Господь Аврааму: отчего это [сама в себе] рассмеялась Сарра, сказав: «неужели я действительно могу родить, когда я состарилась»?
Есть ли что трудное для Господа? В назначенный срок буду Я у тебя в следующем году, и [будет] у Сарры сын.
Сарра же не призналась, а сказала: я не смеялась. Ибо она испугалась. Но Он сказал [ей]: нет, ты рассмеялась.
И встали те мужи и оттуда отправились к Содому [и Гоморре]; Авраам же пошел с ними, проводить их.
И сказал Господь: утаю ли Я от Авраама [раба Моего], что хочу делать!
От Авраама точно произойдет народ великий и сильный, и благословятся в нем все народы земли,
ибо Я избрал его для того, чтобы он заповедал сынам своим и дому своему после себя, ходить путем Господним, творя правду и суд; и исполнит Господь над Авраамом [все], что сказал о нем.
И сказал Господь: вопль Содомский и Гоморрский, велик он, и грех их, тяжел он весьма;
сойду и посмотрю, точно ли они поступают так, каков вопль на них, восходящий ко Мне, или нет; узнаю.
И обратились мужи оттуда и пошли в Содом; Авраам же еще стоял пред лицом Господа.
И подошел Авраам и сказал: неужели Ты погубишь праведного с нечестивым [и с праведником будет то же, что с нечестивым]?
может быть, есть в этом городе пятьдесят праведников? неужели Ты погубишь, и не пощадишь [всего] места сего ради пятидесяти праведников, [если они находятся] в нем?
не может быть, чтобы Ты поступил так, чтобы Ты погубил праведного с нечестивым, чтобы то же было с праведником, что с нечестивым; не может быть от Тебя! Судия всей земли поступит ли неправосудно?
Господь сказал: если Я найду в городе Содоме пятьдесят праведников, то Я ради них пощажу [весь город и] все место сие.
Авраам сказал в ответ: вот, я решился говорить Владыке, я, прах и пепел:
может быть, до пятидесяти праведников недостанет пяти, неужели за недостатком пяти Ты истребишь весь город? Он сказал: не истреблю, если найду там сорок пять.
Авраам продолжал говорить с Ним и сказал: может быть, найдется там сорок? Он сказал: не сделаю того и ради сорока.
И сказал Авраам: да не прогневается Владыка, что я буду говорить: может быть, найдется там тридцать? Он сказал: не сделаю, если найдется там тридцать.
Авраам сказал: вот, я решился говорить Владыке: может быть, найдется там двадцать? Он сказал: не истреблю ради двадцати.
Авраам сказал: да не прогневается Владыка, что я скажу еще однажды: может быть, найдется там десять? Он сказал: не истреблю ради десяти.
И пошел Господь, перестав говорить с Авраамом; Авраам же возвратился в свое место.
1 Угрозы содомлян гостям Лота. 12 Бегство семьи Лота в Сигор. 23 Истребление Содома и Гоморры. Жена Лотова. 30 Дочери Лота родили Моава и Бен-Амми.
И пришли те два Ангела в Содом вечером, когда Лот сидел у ворот Содома. Лот увидел, и встал, чтобы встретить их, и поклонился лицом до земли
и сказал: государи мои! зайдите в дом раба вашего и ночуйте, и умойте ноги ваши, и встаньте поутру и пойдете в путь свой. Но они сказали: нет, мы ночуем на улице.
Он же сильно упрашивал их; и они пошли к нему и пришли в дом его. Он сделал им угощение и испек пресные хлебы, и они ели.
Еще не легли они спать, как городские жители, Содомляне, от молодого до старого, весь народ со всех концов города, окружили дом
и вызвали Лота и говорили ему: где люди, пришедшие к тебе на ночь? выведи их к нам; мы позна́ем их.
Лот вышел к ним ко входу, и запер за собою дверь,
и сказал [им]: братья мои, не делайте зла;
вот у меня две дочери, которые не познали мужа; лучше я выведу их к вам, делайте с ними, что вам угодно, только людям сим не делайте ничего, так как они пришли под кров дома моего.
Но они сказали [ему]: пойди сюда. И сказали: вот пришлец, и хочет судить? теперь мы хуже поступим с тобою, нежели с ними. И очень приступали к человеку сему, к Лоту, и подошли, чтобы выломать дверь.
Тогда мужи те простерли руки свои и ввели Лота к себе в дом, и дверь [дома] заперли;
а людей, бывших при входе в дом, поразили слепотою, от малого до большого, так что они измучились, искав входа.
Сказали мужи те Лоту: кто у тебя есть еще здесь? зять ли, сыновья ли твои, дочери ли твои, и кто бы ни был у тебя в городе, всех выведи из сего места,
ибо мы истребим сие место, потому что велик вопль на жителей его к Господу, и Господь послал нас истребить его.
И вышел Лот, и говорил с зятьями своими, которые брали за себя дочерей его, и сказал: встаньте, выйдите из сего места, ибо Господь истребит сей город. Но зятьям его показалось, что он шутит.
Когда взошла заря, Ангелы начали торопить Лота, говоря: встань, возьми жену твою и двух дочерей твоих, которые у тебя, чтобы не погибнуть тебе за беззакония города.
И как он медлил, то мужи те [Ангелы], по милости к нему Господней, взяли за руку его и жену его, и двух дочерей его, и вывели его и поставили его вне города.
Когда же вывели их вон, то один из них сказал: спасай душу свою; не оглядывайся назад и нигде не останавливайся в окрестности сей; спасайся на гору, чтобы тебе не погибнуть.
Но Лот сказал им: нет, Владыка!
вот, раб Твой обрел благоволение пред очами Твоими, и велика милость Твоя, которую Ты сделал со мною, что спас жизнь мою; но я не могу спасаться на гору, чтоб не застигла меня беда и мне не умереть;
вот, ближе бежать в сей город, он же мал; побегу я туда, – он же мал; и сохранится жизнь моя [ради Тебя].
И сказал ему: вот, в угодность тебе Я сделаю и это: не ниспровергну города, о котором ты говоришь;
поспешай, спасайся туда, ибо Я не могу сделать дела, доколе ты не придешь туда. Потому и назван город сей: Сигор.
Солнце взошло над землею, и Лот пришел в Сигор.
И пролил Господь на Содом и Гоморру дождем серу и огонь от Господа с неба,
и ниспроверг города сии, и всю окрестность сию, и всех жителей городов сих, и [все] произрастания земли.
Жена же Лотова оглянулась позади его, и стала соляным столпом.
И встал Авраам рано утром [и пошел] на место, где стоял пред лицом Господа,
и посмотрел к Содому и Гоморре и на все пространство окрестности и увидел: вот, дым поднимается с земли, как дым из печи.
И было, когда Бог истреблял [все] города окрестности сей, вспомнил Бог об Аврааме и выслал Лота из среды истребления, когда ниспровергал города, в которых жил Лот.
И вышел Лот из Сигора и стал жить в горе́, и с ним две дочери его, ибо он боялся жить в Сигоре. И жил в пещере, и с ним две дочери его.
И сказала старшая младшей: отец наш стар, и нет человека на земле, который вошел бы к нам по обычаю всей земли;
итак, напоим отца нашего вином, и переспим с ним, и восставим от отца нашего племя.
И напоили отца своего вином в ту ночь; и вошла старшая и спала с отцом своим [в ту ночь]; а он не знал, когда она легла и когда встала.
На другой день старшая сказала младшей: вот, я спала вчера с отцом моим; напоим его вином и в эту ночь; и ты войди, спи с ним, и восставим от отца нашего племя.
И напоили отца своего вином и в эту ночь; и вошла младшая и спала с ним; и он не знал, когда она легла и когда встала.
И сделались обе дочери Лотовы беременными от отца своего,
и родила старшая сына, и нарекла ему имя: Моав [говоря: он от отца моего]. Он отец Моавитян доныне.
И младшая также родила сына, и нарекла ему имя: Бен-Амми [говоря: он сын рода моего]. Он отец Аммонитян доныне.
Церковнославянский (рус)
Яви́ся же ему́ Бо́гъ у ду́ба Мамврі́йска, сѣдя́щу ему́ предъ две́рьми сѣ́ни сво­ея́ въ полу́дни.
Воззрѣ́въ же очи́ма сво­и́ма, ви́дѣ, и се́, трiе́ му́жiе стоя́ху надъ ни́мъ: и ви́дѣвъ при­­тече́ въ срѣ́тенiе и́мъ от­ две́рiй сѣ́ни сво­ея́: и поклони́ся до земли́
и рече́: Го́споди, а́ще у́бо обрѣто́хъ благода́ть предъ Тобо́ю, не мини́ раба́ Тво­его́:
да при­­несе́т­ся вода́ и омы́ют­ся но́ги ва́ши, и прохладите́ся подъ дре́вомъ:
и при­­несу́ хлѣ́бъ, да я́сте, и посе́мъ по́йдете въ пу́ть сво́й, его́же ра́ди уклони́стеся къ рабу́ ва́­шему. И реко́ша: та́ко сотвори́, я́коже глаго́лалъ еси́.
И потща́ся Авраа́мъ въ сѣ́нь къ Са́ррѣ и рече́ е́й: ускори́ и смѣси́ три́ мѣ́ры муки́ чи́сты, и сотвори́ потре́бники.
И тече́ Авраа́мъ ко кра́вамъ, и взя́ телца́ мла́да и добра́, и даде́ рабу́, и ускори́ при­­гото́вити е́.
И взя́ ма́сло, и млеко́, и телца́, его́же при­­гото́ва: и предложи́ и́мъ, и ядо́ша: са́мъ же стоя́ше предъ ни́ми подъ дре́вомъ.
Рече́ же къ нему́: гдѣ́ Са́рра жена́ твоя́? О́нъ же от­вѣща́въ, рече́: се́, въ сѣ́ни.
Рече́ же: [се́] воз­враща́яся прiиду́ къ тебѣ́ во вре́мя сiе́ въ часы́, и роди́тъ сы́на Са́рра жена́ твоя́. Са́рра же услы́ша предъ две́рьми сѣ́ни су́щи за ни́мъ.
Авраа́мъ же и Са́рра ста́ра [бѣ́ста,] заматерѣ́в­шая во дне́хъ: и преста́ша Са́ррѣ быва́ти же́нская.
Разсмѣя́ся же Са́рра въ себѣ́, глаго́лющи: не у́ бы́ло ми́ у́бо досе́лѣ, господи́нъ же мо́й ста́ръ.
И рече́ Госпо́дь ко Авраа́му: что́ я́ко разсмѣя́ся Са́рра въ себѣ́, глаго́лющи: еда́ и́стин­но рожду́? А́зъ же состарѣ́хся.
Еда́ изнемо́жетъ у Бо́га сло́во? Въ сiе́ вре́мя воз­вращу́ся къ тебѣ́ въ часы́, и бу́детъ Са́ррѣ сы́нъ.
Отрече́ся же Са́рра, глаго́лющи: не разсмѣя́хся: убоя́ся бо. И рече́ е́й: ни́, но разсмѣя́лася еси́.
Воста́в­ше же от­ту́ду му́жiе, воз­зрѣ́ша на лице́ Cодо́ма и Гомо́рра: Авраа́мъ же идя́ше съ ни́ми, провожда́я и́хъ.
Госпо́дь же рече́: еда́ утаю́ А́зъ от­ Авраа́ма раба́ Мо­его́, я́же А́зъ творю́?
Авраа́мъ же быва́я бу́детъ въ язы́къ вели́къ и мно́гъ, и благословя́т­ся о не́мъ вси́ язы́цы земні́и:
вѣ́мъ бо, я́ко заповѣ́сть сыно́мъ сво­и́мъ и до́му сво­ему́ по себѣ́, и сохраня́тъ пути́ Госпо́дни твори́ти пра́вду и су́дъ, я́ко да наведе́тъ Госпо́дь на Авраа́ма вся́, ели́ка глаго́ла къ нему́.
Рече́ же Госпо́дь: во́пль Cодо́мскiй и Гомо́ррскiй умно́жися ко Мнѣ́, и грѣси́ и́хъ вели́цы зѣло́:
соше́дъ у́бо узрю́, а́ще по во́плю и́хъ гряду́щему ко Мнѣ́ соверша́ют­ся: а́ще же ни́, да разумѣ́ю.
И при­­бли́жився Авраа́мъ, рече́: погуби́ши ли пра́веднаго съ нечести́вымъ, и бу́детъ пра́ведникъ я́ко нечести́вый?
А́ще бу́дутъ пятьдеся́тъ пра́ведницы во гра́дѣ, погуби́ши ли я́? Не пощади́ши ли всего́ мѣ́ста пяти́десяти ра́ди пра́ведныхъ, а́ще бу́дутъ въ не́мъ?
Ника́коже Ты́ сотвори́ши по глаго́лу сему́, е́же уби́ти пра́ведника съ нечести́вымъ, и бу́детъ пра́ведникъ я́ко нечести́вый: ника́коже, Судя́й все́й земли́, не сотвори́ши ли суда́?
Рече́ же Госпо́дь: а́ще бу́дутъ въ Cодо́мѣхъ пятьдеся́тъ пра́ведницы во гра́дѣ, оста́влю ве́сь гра́дъ и все́ мѣ́сто и́хъ ра́ди.
И от­вѣща́въ Авраа́мъ, рече́: ны́нѣ нача́хъ глаго́лати ко Го́споду мо­ему́, а́зъ же е́смь земля́ и пе́пелъ:
а́ще же ума́лят­ся пятьдеся́тъ пра́ведницы въ четы́редесять пя́ть, погуби́ши ли четы́редесяти пяти́хъ ра́ди ве́сь гра́дъ? И рече́: не погублю́, а́ще обря́щу та́мо четы́редесять пя́ть.
И при­­ложи́ еще́ глаго́лати къ Нему́, и рече́: а́ще же обря́щут­ся та́мо четы́редесять? И рече́: не погублю́ ра́ди четы́редесяти.
И рече́: что́, Го́споди, а́ще воз­глаго́лю? А́ще же обря́щет­ся та́мо три́десять? И рече́: не погублю́ три́десятихъ ра́ди.
И рече́: поне́же и́мамъ глаго́лати ко Го́споду: а́ще же обря́щут­ся та́мо два́десять? И рече́: не погублю́, а́ще обря́щут­ся та́мо два́десять.
И рече́: что́, Го́споди, а́ще воз­глаго́лю еще́ еди́ною? А́ще же обря́щут­ся та́мо де́сять? И рече́: не погублю́ десяти́хъ ра́ди.
Оти́де же Госпо́дь, я́ко преста́ глаго́ля ко Авраа́му: и Авраа́мъ воз­врати́ся на мѣ́сто свое́.
Прiидо́ста же два́ А́нгела въ Cодо́мъ въ ве́черъ: Ло́тъ же сѣдя́ше предъ враты́ Cодо́мскими. Ви́дѣвъ же Ло́тъ, воста́ въ срѣ́тенiе и́мъ и поклони́ся лице́мъ на зе́млю
и рече́: се́, госпо́дiе, уклони́теся въ до́мъ раба́ ва́­шего и почі́йте, и омы́йте но́ги ва́шя, и обу́треневав­ше отъи́дете въ пу́ть сво́й. Рѣ́ша же: ни́, но на сто́гнѣ почі́емъ.
И при­­ну́ди я́, и уклони́шася къ нему́, и внидо́ша въ до́мъ его́: и сотвори́ и́мъ учрежде́нiе, и опрѣсно́ки испече́ и́мъ, и ядо́ша.
Предъ спа́нiемъ же му́жiе гра́да Cодо́мляне объидо́ша до́мъ, от­ ю́ноши да́же до ста́рца, ве́сь наро́дъ вку́пѣ:
и иззыва́ху Ло́та, и глаго́лаху къ нему́: гдѣ́ су́ть му́жiе в­ше́дшiи къ тебѣ́ но́щiю? Изведи́ я́ къ на́мъ, да бу́демъ съ ни́ми.
Изы́де же Ло́тъ къ ни́мъ въ преддве́рiе, две́ри же затвори́ за собо́ю.
Рече́ же къ ни́мъ: ника́коже, бра́тiе, не дѣ́йте зла́:
су́ть же ми́ двѣ́ дще́ри, я́же не позна́ша му́жа: изведу́ и́хъ къ ва́мъ, и твори́те и́мъ, я́коже уго́дно е́сть ва́мъ: то́чiю муже́мъ си́мъ не сотвори́те оби́ды, того́ бо ра́ди внидо́ша подъ кро́въ до́му мо­его́.
Рѣ́ша же ему́: от­иди́ от­сю́ду: при­­ше́лъ еси́ [сѣ́мо] обита́ти, еда́ ли и су́дъ суди́ти? Ны́нѣ у́бо тя́ озло́бимъ па́че, не́жели о́ныхъ. И наси́л­ст­воваша му́жа Ло́та зѣло́, и при­­бли́жишася разби́ти две́ри.
Просте́рше же му́жiе ру́ки, вовлеко́ша Ло́та къ себѣ́ въ хра́мину, и две́ри хра́мины заключи́ша:
му́жы же, су́щыя предъ две́рьми до́му, порази́ша слѣпото́ю от­ ма́ла да́же до вели́ка: и разсла́бишася и́щуще две́рiй.
Рѣ́ша же му́жiе къ Ло́ту: су́ть ли тебѣ́ здѣ́ зя́тiе или́ сы́нове или́ дще́ри? Или́ а́ще кто́ тебѣ́ и́нъ е́сть во гра́дѣ, изведи́ [я́] от­ мѣ́ста сего́:
я́ко мы́ погубля́емъ мѣ́сто сiе́, поне́же воз­вы́сися во́пль и́хъ предъ Го́сподемъ, и посла́ на́съ Госпо́дь истреби́ти его́.
Изы́де же Ло́тъ и глаго́ла къ зя́темъ сво­и́мъ, по­и́мшымъ дще́ри его́, и рече́: воста́ните и изыди́те от­ мѣ́ста сего́, я́ко погубля́етъ Госпо́дь гра́дъ. Возмнѣ́ся же игра́ти предъ зятьми́ сво­и́ми.
Егда́ же у́тро бы́сть, понужда́ху А́нгели Ло́та, глаго́люще: воста́въ, по­ими́ жену́ твою́ и двѣ́ дще́ри твоя́, я́же и́маши, и изы́ди, да не и ты́ поги́бнеши со беззако́нми гра́да.
И смути́шася, и взя́ша А́нгели за ру́ку его́, и за ру́ку жену́ его́, и за ру́ки дву́хъ дще́рей его́, поне́же пощадѣ́ и́ Госпо́дь.
И бы́сть егда́ изведо́ша я́ во́нъ, и рѣ́ша: спаса́я спаса́й твою́ ду́шу: не озира́йся вспя́ть, ниже́ посто́й во все́мъ предѣ́лѣ [се́мъ]: въ горѣ́ спаса́йся, да не когда́ ку́пно я́тъ бу́деши.
Рече́ же Ло́тъ къ ни́мъ: молю́ся, Го́споди,
поне́же обрѣ́те ра́бъ Тво́й ми́лость предъ Тобо́ю, и воз­вели́чилъ еси́ пра́вду Твою́, ю́же твори́ши на мнѣ́, е́же жи́ти души́ мо­е́й: а́зъ же не воз­могу́ спасти́ся въ горѣ́, да не когда́ пости́гнутъ мя́ зла́я, и умру́:
се́, гра́дъ се́й бли́зъ е́же убѣжа́ти ми́ та́мо, и́же е́сть ма́лъ, и та́мо спасу́ся: не ма́лъ ли е́сть? И жива́ бу́детъ душа́ моя́ Тебе́ ра́ди.
И рече́ ему́: се́, удиви́хся лицу́ тво­ему́, и о словеси́ се́мъ, е́же не погуби́ти гра́да, о не́мже глаго́лалъ еси́:
потщи́ся у́бо спасти́ся та́мо: не воз­могу́ бо сотвори́ти дѣ́ла, до́ндеже вни́деши та́мо: сего́ ра́ди прозва́ и́мя гра́ду тому́ Сиго́ръ.
Со́лнце взы́де надъ зе́млю, Ло́тъ же вни́де въ Сиго́ръ.
И Госпо́дь одожди́ на Cодо́мъ и Гомо́рръ жу́пелъ, и о́гнь от­ Го́спода съ небесе́.
И преврати́ гра́ды сiя́, и всю́ окре́стную страну́, и вся́ живу́щыя во градѣ́хъ, и вся́ прозяба́ющая от­ земли́.
И озрѣ́ся жена́ его́ вспя́ть, и бы́сть сто́лпъ сла́нъ.
Воста́въ же Авраа́мъ зау́тра [и́де] на мѣ́сто, идѣ́же стоя́ше предъ Го́сподемъ,
и воз­зрѣ́ на лице́ Cодо́ма и Гомо́рра, и на лице́ окре́стныя страны́, и ви́дѣ: и се́, восхожда́­ше пла́мень от­ земли́, а́ки ды́мъ пе́щный.
И бы́сть егда́ преврати́ Бо́гъ вся́ гра́ды страны́ тоя́, помяну́ Бо́гъ Авраа́ма и изсла́ Ло́та от­ среды́ превраще́нiя, егда́ преврати́ Госпо́дь гра́ды, въ ни́хже живя́ше Ло́тъ.
Изы́де же Ло́тъ от­ Сиго́ра, и сѣ́де въ горѣ́ са́мъ, и двѣ́ дще́ри его́ съ ни́мъ: убоя́ся бо жи́ти въ Сиго́рѣ: и всели́ся въ пеще́ру са́мъ и дще́ри его́ съ ни́мъ.
Рече́ же старѣ́йшая къ юнѣ́йшей: оте́цъ на́шъ ста́ръ, и никто́же е́сть на земли́, и́же вни́детъ къ на́мъ, я́коже обы́чно все́й земли́:
гряди́ у́бо, упо­и́мъ отца́ на́­шего вино́мъ и преспи́мъ съ ни́мъ, и воз­ста́вимъ от­ отца́ на́­шего сѣ́мя.
Упо­и́ша же отца́ сво­его́ вино́мъ въ нощи́ о́нѣй: и в­ше́дши старѣ́йшая, преспа́ со отце́мъ сво­и́мъ тоя́ но́щи: и не поразумѣ́ о́нъ, егда́ преспа́ и егда́ воста́.
Бы́сть же нау́трiе, и рече́ старѣ́йшая къ юнѣ́йшей: се́, [а́зъ] преспа́хъ вчера́ со отце́мъ на́шимъ: упо­и́мъ его́ вино́мъ и въ сiю́ но́щь, и в­ше́дши преспи́ съ ни́мъ, и воз­ста́вимъ от­ отца́ на́­шего сѣ́мя.
Упо­и́ша же и въ ту́ но́щь отца́ сво­его́ вино́мъ: и в­ше́дши юнѣ́йшая преспа́ со отце́мъ сво­и́мъ: и не поразумѣ́ о́нъ, егда́ преспа́ и егда́ воста́.
И зача́ша о́бѣ дще́ри Ло́товы от­ отца́ сво­его́:
и роди́ старѣ́йшая сы́на и нарече́ и́мя ему́ Моа́въ, глаго́лющи: от­ отца́ мо­его́. Се́й оте́цъ Моави́томъ да́же до ны́нѣшняго дне́.
Роди́ же юнѣ́йшая сы́на и нарече́ и́мя ему́ Амма́нъ, глаго́лющи: сы́нъ ро́да мо­его́. Се́й оте́цъ Аммани́томъ до ны́нѣшняго дне́.
Then the LORD appeared to him by the terebinth trees of Mamre, as he was sitting in the tent door in the heat of the day.
So he lifted his eyes and looked, and behold, three men were standing by him; and when he saw them, he ran from the tent door to meet them, and bowed himself to the ground,
and said, «My Lord, if I have now found favor in Your sight, do not pass on by Your servant.
Please let a little water be brought, and wash your feet, and rest yourselves under the tree.
And I will bring a morsel of bread, that you may refresh your hearts. After that you may pass by, inasmuch as you have come to your servant.» They said, «Do as you have said.»
So Abraham hurried into the tent to Sarah and said, «Quickly, make ready three measures of fine meal; knead it and make cakes.»
And Abraham ran to the herd, took a tender and good calf, gave it to a young man, and he hastened to prepare it.
So he took butter and milk and the calf which he had prepared, and set it before them; and he stood by them under the tree as they ate.
Then they said to him, «Where is Sarah your wife?» So he said, «Here, in the tent.»
And He said, «I will certainly return to you according to the time of life, and behold, Sarah your wife shall have a son.» (Sarah was listening in the tent door which was behind him.)
Now Abraham and Sarah were old, well advanced in age; and Sarah had passed the age of childbearing.
Therefore Sarah laughed within herself, saying, «After I have grown old, shall I have pleasure, my lord being old also?»
And the LORD said to Abraham, «Why did Sarah laugh, saying, «Shall I surely bear a child, since I am old?́
Is anything too hard for the LORD? At the appointed time I will return to you, according to the time of life, and Sarah shall have a son.»
But Sarah denied it, saying, «I did not laugh,» for she was afraid. And He said, «No, but you did laugh!»
Then the men rose from there and looked toward Sodom, and Abraham went with them to send them on the way.
And the LORD said, «Shall I hide from Abraham what I am doing,
since Abraham shall surely become a great and mighty nation, and all the nations of the earth shall be blessed in him?
For I have known him, in order that he may command his children and his household after him, that they keep the way of the LORD, to do righteousness and justice, that the LORD may bring to Abraham what He has spoken to him.»
And the LORD said, «Because the outcry against Sodom and Gomorrah is great, and because their sin is very grave,
I will go down now and see whether they have done altogether according to the outcry against it that has come to Me; and if not, I will know.»
Then the men turned away from there and went toward Sodom, but Abraham still stood before the LORD.
And Abraham came near and said, «Would You also destroy the righteous with the wicked?
Suppose there were fifty righteous within the city; would You also destroy the place and not spare it for the fifty righteous that were in it?
Far be it from You to do such a thing as this, to slay the righteous with the wicked, so that the righteous should be as the wicked; far be it from You! Shall not the Judge of all the earth do right?»
So the LORD said, «If I find in Sodom fifty righteous within the city, then I will spare all the place for their sakes.»
Then Abraham answered and said, «Indeed now, I who am but dust and ashes have taken it upon myself to speak to the Lord:
Suppose there were five less than the fifty righteous; would You destroy all of the city for lack of five?» So He said, «If I find there forty-five, I will not destroy it.»
And he spoke to Him yet again and said, «Suppose there should be forty found there?» So He said, «I will not do it for the sake of forty.»
Then he said, «Let not the Lord be angry, and I will speak: Suppose thirty should be found there?» So He said, «I will not do it if I find thirty there.»
And he said, «Indeed now, I have taken it upon myself to speak to the Lord: Suppose twenty should be found there?» So He said, «I will not destroy it for the sake of twenty.»
Then he said, «Let not the Lord be angry, and I will speak but once more: Suppose ten should be found there?» And He said, «I will not destroy it for the sake of ten.»
So the LORD went His way as soon as He had finished speaking with Abraham; and Abraham returned to his place.
Now the two angels came to Sodom in the evening, and Lot was sitting in the gate of Sodom. When Lot saw them, he rose to meet them, and he bowed himself with his face toward the ground.
And he said, «Here now, my lords, please turn in to your servant́s house and spend the night, and wash your feet; then you may rise early and go on your way.» And they said, «No, but we will spend the night in the open square.»
But he insisted strongly; so they turned in to him and entered his house. Then he made them a feast, and baked unleavened bread, and they ate.
Now before they lay down, the men of the city, the men of Sodom, both old and young, all the people from every quarter, surrounded the house.
And they called to Lot and said to him, «Where are the men who came to you tonight? Bring them out to us that we may know them carnally.»
So Lot went out to them through the doorway, shut the door behind him,
and said, «Please, my brethren, do not do so wickedly!
See now, I have two daughters who have not known a man; please, let me bring them out to you, and you may do to them as you wish; only do nothing to these men, since this is the reason they have come under the shadow of my roof.»
And they said, «Stand back!» Then they said, «This one came in to stay here, and he keeps acting as a judge; now we will deal worse with you than with them.» So they pressed hard against the man Lot, and came near to break down the door.
But the men reached out their hands and pulled Lot into the house with them, and shut the door.
And they struck the men who were at the doorway of the house with blindness, both small and great, so that they became weary trying to find the door.
Then the men said to Lot, «Have you anyone else here? Son-in-law, your sons, your daughters, and whomever you have in the city--take them out of this place!
For we will destroy this place, because the outcry against them has grown great before the face of the LORD, and the LORD has sent us to destroy it.»
So Lot went out and spoke to his sons-in-law, who had married his daughters, and said, «Get up, get out of this place; for the LORD will destroy this city!» But to his sons-in-law he seemed to be joking.
When the morning dawned, the angels urged Lot to hurry, saying, «Arise, take your wife and your two daughters who are here, lest you be consumed in the punishment of the city.»
And while he lingered, the men took hold of his hand, his wifés hand, and the hands of his two daughters, the LORD being merciful to him, and they brought him out and set him outside the city.
So it came to pass, when they had brought them outside, that he said, «Escape for your life! Do not look behind you nor stay anywhere in the plain. Escape to the mountains, lest you be destroyed.»
Then Lot said to them, «Please, no, my lords!
Indeed now, your servant has found favor in your sight, and you have increased your mercy which you have shown me by saving my life; but I cannot escape to the mountains, lest some evil overtake me and I die.
See now, this city is near enough to flee to, and it is a little one; please let me escape there (is it not a little one?) and my soul shall live.»
And he said to him, «See, I have favored you concerning this thing also, in that I will not overthrow this city for which you have spoken.
Hurry, escape there. For I cannot do anything until you arrive there.» Therefore the name of the city was called Zoar.
The sun had risen upon the earth when Lot entered Zoar.
Then the LORD rained brimstone and fire on Sodom and Gomorrah, from the LORD out of the heavens.
So He overthrew those cities, all the plain, all the inhabitants of the cities, and what grew on the ground.
But his wife looked back behind him, and she became a pillar of salt.
And Abraham went early in the morning to the place where he had stood before the LORD.
Then he looked toward Sodom and Gomorrah, and toward all the land of the plain; and he saw, and behold, the smoke of the land which went up like the smoke of a furnace.
And it came to pass, when God destroyed the cities of the plain, that God remembered Abraham, and sent Lot out of the midst of the overthrow, when He overthrew the cities in which Lot had dwelt.
Then Lot went up out of Zoar and dwelt in the mountains, and his two daughters were with him; for he was afraid to dwell in Zoar. And he and his two daughters dwelt in a cave.
Now the firstborn said to the younger, «Our father is old, and there is no man on the earth to come in to us as is the custom of all the earth.
Come, let us make our father drink wine, and we will lie with him, that we may preserve the lineage of our father.»
So they made their father drink wine that night. And the firstborn went in and lay with her father, and he did not know when she lay down or when she arose.
It happened on the next day that the firstborn said to the younger, «Indeed I lay with my father last night; let us make him drink wine tonight also, and you go in and lie with him, that we may preserve the lineage of our father.»
Then they made their father drink wine that night also. And the younger arose and lay with him, and he did not know when she lay down or when she arose.
Thus both the daughters of Lot were with child by their father.
The firstborn bore a son and called his name Moab; he is the father of the Moabites to this day.
And the younger, she also bore a son and called his name Ben-Ammi; he is the father of the people of Ammon to this day.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible