Скрыть
18:3
18:7
18:8
18:9
18:13
18:15
18:16
18:17
18:22
18:23
18:24
18:26
18:28
18:29
18:30
18:31
18:33
Глава 21 
21:5
21:6
21:7
21:8
21:9
21:14
21:15
21:16
21:17
21:19
21:20
21:24
21:26
21:27
21:28
21:29
21:30
21:32
21:34
Церковнославянский (рус)
Яви́ся же ему́ Бо́гъ у ду́ба Мамврі́йска, сѣдя́щу ему́ предъ две́рьми сѣ́ни сво­ея́ въ полу́дни.
Воззрѣ́въ же очи́ма сво­и́ма, ви́дѣ, и се́, трiе́ му́жiе стоя́ху надъ ни́мъ: и ви́дѣвъ при­­тече́ въ срѣ́тенiе и́мъ от­ две́рiй сѣ́ни сво­ея́: и поклони́ся до земли́
и рече́: Го́споди, а́ще у́бо обрѣто́хъ благода́ть предъ Тобо́ю, не мини́ раба́ Тво­его́:
да при­­несе́т­ся вода́ и омы́ют­ся но́ги ва́ши, и прохладите́ся подъ дре́вомъ:
и при­­несу́ хлѣ́бъ, да я́сте, и посе́мъ по́йдете въ пу́ть сво́й, его́же ра́ди уклони́стеся къ рабу́ ва́­шему. И реко́ша: та́ко сотвори́, я́коже глаго́лалъ еси́.
И потща́ся Авраа́мъ въ сѣ́нь къ Са́ррѣ и рече́ е́й: ускори́ и смѣси́ три́ мѣ́ры муки́ чи́сты, и сотвори́ потре́бники.
И тече́ Авраа́мъ ко кра́вамъ, и взя́ телца́ мла́да и добра́, и даде́ рабу́, и ускори́ при­­гото́вити е́.
И взя́ ма́сло, и млеко́, и телца́, его́же при­­гото́ва: и предложи́ и́мъ, и ядо́ша: са́мъ же стоя́ше предъ ни́ми подъ дре́вомъ.
Рече́ же къ нему́: гдѣ́ Са́рра жена́ твоя́? О́нъ же от­вѣща́въ, рече́: се́, въ сѣ́ни.
Рече́ же: [се́] воз­враща́яся прiиду́ къ тебѣ́ во вре́мя сiе́ въ часы́, и роди́тъ сы́на Са́рра жена́ твоя́. Са́рра же услы́ша предъ две́рьми сѣ́ни су́щи за ни́мъ.
Авраа́мъ же и Са́рра ста́ра [бѣ́ста,] заматерѣ́в­шая во дне́хъ: и преста́ша Са́ррѣ быва́ти же́нская.
Разсмѣя́ся же Са́рра въ себѣ́, глаго́лющи: не у́ бы́ло ми́ у́бо досе́лѣ, господи́нъ же мо́й ста́ръ.
И рече́ Госпо́дь ко Авраа́му: что́ я́ко разсмѣя́ся Са́рра въ себѣ́, глаго́лющи: еда́ и́стин­но рожду́? А́зъ же состарѣ́хся.
Еда́ изнемо́жетъ у Бо́га сло́во? Въ сiе́ вре́мя воз­вращу́ся къ тебѣ́ въ часы́, и бу́детъ Са́ррѣ сы́нъ.
Отрече́ся же Са́рра, глаго́лющи: не разсмѣя́хся: убоя́ся бо. И рече́ е́й: ни́, но разсмѣя́лася еси́.
Воста́в­ше же от­ту́ду му́жiе, воз­зрѣ́ша на лице́ Cодо́ма и Гомо́рра: Авраа́мъ же идя́ше съ ни́ми, провожда́я и́хъ.
Госпо́дь же рече́: еда́ утаю́ А́зъ от­ Авраа́ма раба́ Мо­его́, я́же А́зъ творю́?
Авраа́мъ же быва́я бу́детъ въ язы́къ вели́къ и мно́гъ, и благословя́т­ся о не́мъ вси́ язы́цы земні́и:
вѣ́мъ бо, я́ко заповѣ́сть сыно́мъ сво­и́мъ и до́му сво­ему́ по себѣ́, и сохраня́тъ пути́ Госпо́дни твори́ти пра́вду и су́дъ, я́ко да наведе́тъ Госпо́дь на Авраа́ма вся́, ели́ка глаго́ла къ нему́.
Рече́ же Госпо́дь: во́пль Cодо́мскiй и Гомо́ррскiй умно́жися ко Мнѣ́, и грѣси́ и́хъ вели́цы зѣло́:
соше́дъ у́бо узрю́, а́ще по во́плю и́хъ гряду́щему ко Мнѣ́ соверша́ют­ся: а́ще же ни́, да разумѣ́ю.
И при­­бли́жився Авраа́мъ, рече́: погуби́ши ли пра́веднаго съ нечести́вымъ, и бу́детъ пра́ведникъ я́ко нечести́вый?
А́ще бу́дутъ пятьдеся́тъ пра́ведницы во гра́дѣ, погуби́ши ли я́? Не пощади́ши ли всего́ мѣ́ста пяти́десяти ра́ди пра́ведныхъ, а́ще бу́дутъ въ не́мъ?
Ника́коже Ты́ сотвори́ши по глаго́лу сему́, е́же уби́ти пра́ведника съ нечести́вымъ, и бу́детъ пра́ведникъ я́ко нечести́вый: ника́коже, Судя́й все́й земли́, не сотвори́ши ли суда́?
Рече́ же Госпо́дь: а́ще бу́дутъ въ Cодо́мѣхъ пятьдеся́тъ пра́ведницы во гра́дѣ, оста́влю ве́сь гра́дъ и все́ мѣ́сто и́хъ ра́ди.
И от­вѣща́въ Авраа́мъ, рече́: ны́нѣ нача́хъ глаго́лати ко Го́споду мо­ему́, а́зъ же е́смь земля́ и пе́пелъ:
а́ще же ума́лят­ся пятьдеся́тъ пра́ведницы въ четы́редесять пя́ть, погуби́ши ли четы́редесяти пяти́хъ ра́ди ве́сь гра́дъ? И рече́: не погублю́, а́ще обря́щу та́мо четы́редесять пя́ть.
И при­­ложи́ еще́ глаго́лати къ Нему́, и рече́: а́ще же обря́щут­ся та́мо четы́редесять? И рече́: не погублю́ ра́ди четы́редесяти.
И рече́: что́, Го́споди, а́ще воз­глаго́лю? А́ще же обря́щет­ся та́мо три́десять? И рече́: не погублю́ три́десятихъ ра́ди.
И рече́: поне́же и́мамъ глаго́лати ко Го́споду: а́ще же обря́щут­ся та́мо два́десять? И рече́: не погублю́, а́ще обря́щут­ся та́мо два́десять.
И рече́: что́, Го́споди, а́ще воз­глаго́лю еще́ еди́ною? А́ще же обря́щут­ся та́мо де́сять? И рече́: не погублю́ десяти́хъ ра́ди.
Оти́де же Госпо́дь, я́ко преста́ глаго́ля ко Авраа́му: и Авраа́мъ воз­врати́ся на мѣ́сто свое́.
И Госпо́дь посѣти́ Са́рру, я́коже рече́: и сотвори́ Госпо́дь Са́ррѣ, я́коже глаго́ла.
И заче́нши Са́рра роди́ Авраа́му сы́на въ ста́рости, во вре́мя, я́коже глаго́ла ему́ Госпо́дь:
и нарече́ Авраа́мъ и́мя сы́ну сво­ему́ ро́ждшемуся ему́, его́же роди́ ему́ Са́рра, Исаа́къ:
обрѣ́за же Авраа́мъ Исаа́ка во осмы́й де́нь, я́коже заповѣ́да ему́ Бо́гъ.
Авраа́мъ же бѣ́ ста́ лѣ́тъ, егда́ бы́сть ему́ Исаа́къ сы́нъ его́.
Рече́ же Са́рра: смѣ́хъ мнѣ́ сотвори́ Госпо́дь: и́же бо а́ще услы́шитъ, обра́дует­ся со мно́ю.
И рече́: кто́ воз­вѣсти́тъ Авраа́му, я́ко млеко́мъ пита́етъ отроча́ Са́рра, я́ко роди́хъ сы́на въ ста́рости мо­е́й?
И воз­расте́ отроча́, и от­до­е́но бы́сть: и сотвори́ Авраа́мъ учрежде́нiе ве́лiе, въ о́ньже де́нь от­до­и́ся Исаа́къ сы́нъ его́.
Ви́дѣв­ши же Са́рра сы́на А́гари Еги́птяныни, и́же бы́сть Авраа́му, игра́юща со Исаа́комъ сы́номъ сво­и́мъ,
и рече́ Авраа́му: изжени́ рабу́ сiю́ и сы́на ея́: не наслѣ́дитъ бо сы́нъ рабы́ сея́ съ сы́номъ мо­и́мъ Исаа́комъ.
Же́стокъ же яви́ся глаго́лъ се́й зѣло́ предъ Авраа́момъ о сы́нѣ его́ Исма́илѣ.
И рече́ Бо́гъ Авраа́му: да не бу́детъ же́стоко предъ тобо́ю о о́троцѣ и о рабы́ни: вся́ ели́ка а́ще рече́тъ тебѣ́ Са́рра, слу́шай гла́са ея́: я́ко во Исаа́цѣ нарече́т­ся тебѣ́ сѣ́мя:
сы́на же рабы́ни сея́ въ язы́къ вели́къ сотворю́ его́, я́ко сѣ́мя твое́ е́сть.
Воста́ же Авраа́мъ зау́тра и взя́ хлѣ́бы и мѣ́хъ воды́, и даде́ А́гари: и воз­ложи́ на плещы́ ея́ отроча́ и от­пусти́ ю́. Отше́дши же заблужда́­ше въ пусты́ни, у кла́дязя Кля́твен­наго:
оскудѣ́ же вода́ изъ мѣ́ха: и пове́рже отроча́ подъ е́лiю еди́ною.
Отше́дши же сѣдя́ше пря́мо ему́ издале́че, я́коже дострѣли́ти изъ лу́ка: рече́ бо: да не ви́жду сме́рти дѣ́тища мо­его́. И сѣ́де пря́мо ему́ издале́че. Воскрича́въ же отроча́, воспла́кася:
услы́ша же Бо́гъ гла́съ отроча́те от­ мѣ́ста, идѣ́же бя́ше: и воз­зва́ А́нгелъ Бо́жiй А́гарь съ небесе́ и рече́ е́й: что́ есть, А́гарь? Не бо́йся: услы́ша бо Бо́гъ гла́съ о́трочища от­ мѣ́ста, идѣ́же е́сть:
воста́ни и по­ими́ отроча́, и ими́ руко́ю тво­е́ю его́: въ язы́къ бо вели́къ сотворю́ его́.
И от­ве́рзе Бо́гъ о́чи ея́, и узрѣ́ кла́дязь воды́ жи́вы: и и́де, и налiя́ мѣ́хъ воды́, и напо­и́ отроча́.
И бя́ше Бо́гъ со отроча́темъ, и воз­расте́, и всели́ся въ пусты́ни, и бы́сть стрѣле́цъ.
И посели́ся въ пусты́ни Фара́нъ: и поя́тъ ему́ ма́ти его́ жену́ от­ земли́ Еги́петскiя.
Бы́сть же въ то́ вре́мя, и рече́ Авимеле́хъ, и Охоза́ѳъ невѣстоводи́тель его́, и Фихо́лъ во­ево́да си́лы его́, ко Авраа́му, глаго́ля: Бо́гъ съ тобо́ю во всѣ́хъ, я́же твори́ши:
ны́нѣ у́бо клени́ся ми́ Бо́гомъ, не оби́дѣти мене́, ниже́ сѣ́мене мо­его́, ниже́ и́мене мо­его́: но по пра́вдѣ, ю́же сотвори́хъ съ тобо́ю, сотвори́ши со мно́ю и земли́, идѣ́же ты́ всели́л­ся еси́ на не́й.
И рече́ Авраа́мъ: а́зъ клену́ся.
И обличи́ Авраа́мъ Авимеле́ха о кла́дязехъ во́дныхъ, я́же отъ­я́ша о́троцы Авимеле́ховы.
И рече́ ему́ Авимеле́хъ: не вѣ́дѣхъ, кто́ сотвори́ тебѣ́ ве́щь сiю́: ниже́ ты́ ми повѣ́далъ еси́, ниже́ а́зъ слы́шахъ, то́кмо дне́сь.
И взя́ Авраа́мъ о́вцы и юнцы́ и даде́ Авимеле́ху: и завѣща́ста о́ба завѣ́тъ.
И поста́ви Авраа́мъ се́дмь а́гницъ о́вчихъ еди́ныхъ.
И рече́ Авимеле́хъ Авраа́му: что́ су́ть се́дмь а́гницы ове́цъ си́хъ, я́же поста́вилъ еси́ еди́ны?
И рече́ Авраа́мъ: я́ко се́дмь си́хъ а́гницъ во́змеши у мене́, да бу́дутъ ми́ во свидѣ́тел­ст­во, я́ко а́зъ ископа́хъ кла́дязь се́й.
Сего́ ра́ди наименова́ и́мя мѣ́сту тому́ кла́дязь Кля́твен­ный: я́ко та́мо кля́стася о́ба
и завѣща́ста завѣ́тъ у кла́дязя Кля́твен­наго. Воста́ же Авимеле́хъ, и Охоза́ѳъ невѣстоводи́тель его́, и Фихо́лъ во­ево́да си́лы его́, и воз­врати́шася въ зе́млю Филисти́мску.
И насади́ Авраа́мъ ни́ву у кла́дязя Кля́твен­наго, и при­­зва́ ту́ и́мя Го́спода, Бо́га вѣ́чнаго.
Обита́ же Авраа́мъ въ земли́ Филисти́мстѣй дни́ мно́ги.
Синодальный
1 «Три мужа» в гостях у Авраама; предсказание о сыне от Сарры. 16 Ходатайство Авраама пред Господом о Содоме.
И явился ему Господь у дубравы Мамре, когда он сидел при входе в шатер [свой], во время зноя дневного.
Он возвел очи свои и взглянул, и вот, три мужа стоят против него. Увидев, он побежал навстречу им от входа в шатер [свой] и поклонился до земли,
и сказал: Владыка! если я обрел благоволение пред очами Твоими, не пройди мимо раба Твоего;
и принесут немного воды, и омоют ноги ваши; и отдохните под сим деревом,
а я принесу хлеба, и вы подкрепите сердца ваши; потом пойдите [в путь свой]; так как вы идете мимо раба вашего. Они сказали: сделай так, как говоришь.
И поспешил Авраам в шатер к Сарре и сказал [ей]: поскорее замеси три саты лучшей муки и сделай пресные хлебы.
И побежал Авраам к стаду, и взял теленка нежного и хорошего, и дал отроку, и тот поспешил приготовить его.
И взял масла и молока и теленка приготовленного, и поставил перед ними, а сам стоял подле них под деревом. И они ели.
И сказали ему: где Сарра, жена твоя? Он отвечал: здесь, в шатре.
И сказал один из них: Я опять буду у тебя в это же время [в следующем году], и будет сын у Сарры, жены твоей. А Сарра слушала у входа в шатер, сзади его.
Авраам же и Сарра были стары и в летах преклонных, и обыкновенное у женщин у Сарры прекратилось.
Сарра внутренно рассмеялась, сказав: мне ли, когда я состарилась, иметь сие утешение? и господин мой стар.
И сказал Господь Аврааму: отчего это [сама в себе] рассмеялась Сарра, сказав: «неужели я действительно могу родить, когда я состарилась»?
Есть ли что трудное для Господа? В назначенный срок буду Я у тебя в следующем году, и [будет] у Сарры сын.
Сарра же не призналась, а сказала: я не смеялась. Ибо она испугалась. Но Он сказал [ей]: нет, ты рассмеялась.
И встали те мужи и оттуда отправились к Содому [и Гоморре]; Авраам же пошел с ними, проводить их.
И сказал Господь: утаю ли Я от Авраама [раба Моего], что хочу делать!
От Авраама точно произойдет народ великий и сильный, и благословятся в нем все народы земли,
ибо Я избрал его для того, чтобы он заповедал сынам своим и дому своему после себя, ходить путем Господним, творя правду и суд; и исполнит Господь над Авраамом [все], что сказал о нем.
И сказал Господь: вопль Содомский и Гоморрский, велик он, и грех их, тяжел он весьма;
сойду и посмотрю, точно ли они поступают так, каков вопль на них, восходящий ко Мне, или нет; узнаю.
И обратились мужи оттуда и пошли в Содом; Авраам же еще стоял пред лицом Господа.
И подошел Авраам и сказал: неужели Ты погубишь праведного с нечестивым [и с праведником будет то же, что с нечестивым]?
может быть, есть в этом городе пятьдесят праведников? неужели Ты погубишь, и не пощадишь [всего] места сего ради пятидесяти праведников, [если они находятся] в нем?
не может быть, чтобы Ты поступил так, чтобы Ты погубил праведного с нечестивым, чтобы то же было с праведником, что с нечестивым; не может быть от Тебя! Судия всей земли поступит ли неправосудно?
Господь сказал: если Я найду в городе Содоме пятьдесят праведников, то Я ради них пощажу [весь город и] все место сие.
Авраам сказал в ответ: вот, я решился говорить Владыке, я, прах и пепел:
может быть, до пятидесяти праведников недостанет пяти, неужели за недостатком пяти Ты истребишь весь город? Он сказал: не истреблю, если найду там сорок пять.
Авраам продолжал говорить с Ним и сказал: может быть, найдется там сорок? Он сказал: не сделаю того и ради сорока.
И сказал Авраам: да не прогневается Владыка, что я буду говорить: может быть, найдется там тридцать? Он сказал: не сделаю, если найдется там тридцать.
Авраам сказал: вот, я решился говорить Владыке: может быть, найдется там двадцать? Он сказал: не истреблю ради двадцати.
Авраам сказал: да не прогневается Владыка, что я скажу еще однажды: может быть, найдется там десять? Он сказал: не истреблю ради десяти.
И пошел Господь, перестав говорить с Авраамом; Авраам же возвратился в свое место.
1 Рождение Саррою Исаака; 9 изгнание Агари с Измаилом в пустыню; 22 союз Авимелеха с Авраамом в Вирсавии.
И призрел Господь на Сарру, как сказал; и сделал Господь Сарре, как говорил.
Сарра зачала и родила Аврааму сына в старости его во время, о котором говорил ему Бог;
и нарек Авраам имя сыну своему, родившемуся у него, которого родила ему Сарра, Исаак;
и обрезал Авраам Исаака, сына своего, в восьмой день, как заповедал ему Бог.
Авраам был ста лет, когда родился у него Исаак, сын его.
И сказала Сарра: смех сделал мне Бог; кто ни услышит обо мне, рассмеется.
И сказала: кто сказал бы Аврааму: Сарра будет кормить детей грудью? ибо в старости его я родила сына.
Дитя выросло и отнято от груди; и Авраам сделал большой пир в тот день, когда Исаак [сын его] отнят был от груди.
И увидела Сарра, что сын Агари Египтянки, которого она родила Аврааму, насмехается [над ее сыном, Исааком],
и сказала Аврааму: выгони эту рабыню и сына ее, ибо не наследует сын рабыни сей с сыном моим Исааком.
И показалось это Аврааму весьма неприятным ради сына его [Измаила].
Но Бог сказал Аврааму: не огорчайся ради отрока и рабыни твоей; во всем, что скажет тебе Сарра, слушайся голоса ее, ибо в Исааке наречется тебе семя;
и от сына рабыни Я произведу [великий] народ, потому что он семя твое.
Авраам встал рано утром, и взял хлеба и мех воды, и дал Агари, положив ей на плечи, и отрока, и отпустил ее. Она пошла, и заблудилась в пустыне Вирсавии;
и не стало воды в мехе, и она оставила отрока под одним кустом
и пошла, села вдали, в расстоянии на один выстрел из лука. Ибо она сказала: не хочу видеть смерти отрока. И она села [поодаль] против [него], и подняла вопль, и плакала;
и услышал Бог голос отрока [оттуда, где он был]; и Ангел Божий с неба воззвал к Агари и сказал ей: что с тобою, Агарь? не бойся; Бог услышал голос отрока оттуда, где он находится;
встань, подними отрока и возьми его за руку, ибо Я произведу от него великий народ.
И Бог открыл глаза ее, и она увидела колодезь с водою [живою], и пошла, наполнила мех водою и напоила отрока.
И Бог был с отроком; и он вырос, и стал жить в пустыне, и сделался стрелком из лука.
Он жил в пустыне Фаран; и мать его взяла ему жену из земли Египетской.
И было в то время, Авимелех с [Ахузафом невестоводителем и] Фихолом, военачальником своим, сказал Аврааму: с тобою Бог во всем, что ты ни делаешь;
и теперь поклянись мне здесь Богом, что ты не обидишь ни меня, ни сына моего, ни внука моего; и как я хорошо поступал с тобою, так и ты будешь поступать со мною и землею, в которой ты гостишь.
И сказал Авраам: я клянусь.
И Авраам упрекал Авимелеха за колодезь с водою, который отняли рабы Авимелеховы.
Авимелех же сказал [ему]: не знаю, кто это сделал, и ты не сказал мне; я даже и не слыхал о том доныне.
И взял Авраам мелкого и крупного скота и дал Авимелеху, и они оба заключили союз.
И поставил Авраам семь агниц из стада мелкого скота особо.
Авимелех же сказал Аврааму: на что здесь сии семь агниц [из стада овец], которых ты поставил особо?
[Авраам] сказал: семь агниц сих возьми от руки моей, чтобы они были мне свидетельством, что я выкопал этот колодезь.
Потому и назвал он сие место: Вирсавия, ибо тут оба они клялись
и заключили союз в Вирсавии. И встал Авимелех, и [Ахузаф, невестоводитель его, и] Фихол, военачальник его, и возвратились в землю Филистимскую.
И насадил [Авраам] при Вирсавии рощу и призвал там имя Господа, Бога вечного.
И жил Авраам в земле Филистимской, как странник, дни многие.
Then the LORD appeared to him by the terebinth trees of Mamre, as he was sitting in the tent door in the heat of the day.
So he lifted his eyes and looked, and behold, three men were standing by him; and when he saw them, he ran from the tent door to meet them, and bowed himself to the ground,
and said, «My Lord, if I have now found favor in Your sight, do not pass on by Your servant.
Please let a little water be brought, and wash your feet, and rest yourselves under the tree.
And I will bring a morsel of bread, that you may refresh your hearts. After that you may pass by, inasmuch as you have come to your servant.» They said, «Do as you have said.»
So Abraham hurried into the tent to Sarah and said, «Quickly, make ready three measures of fine meal; knead it and make cakes.»
And Abraham ran to the herd, took a tender and good calf, gave it to a young man, and he hastened to prepare it.
So he took butter and milk and the calf which he had prepared, and set it before them; and he stood by them under the tree as they ate.
Then they said to him, «Where is Sarah your wife?» So he said, «Here, in the tent.»
And He said, «I will certainly return to you according to the time of life, and behold, Sarah your wife shall have a son.» (Sarah was listening in the tent door which was behind him.)
Now Abraham and Sarah were old, well advanced in age; and Sarah had passed the age of childbearing.
Therefore Sarah laughed within herself, saying, «After I have grown old, shall I have pleasure, my lord being old also?»
And the LORD said to Abraham, «Why did Sarah laugh, saying, «Shall I surely bear a child, since I am old?́
Is anything too hard for the LORD? At the appointed time I will return to you, according to the time of life, and Sarah shall have a son.»
But Sarah denied it, saying, «I did not laugh,» for she was afraid. And He said, «No, but you did laugh!»
Then the men rose from there and looked toward Sodom, and Abraham went with them to send them on the way.
And the LORD said, «Shall I hide from Abraham what I am doing,
since Abraham shall surely become a great and mighty nation, and all the nations of the earth shall be blessed in him?
For I have known him, in order that he may command his children and his household after him, that they keep the way of the LORD, to do righteousness and justice, that the LORD may bring to Abraham what He has spoken to him.»
And the LORD said, «Because the outcry against Sodom and Gomorrah is great, and because their sin is very grave,
I will go down now and see whether they have done altogether according to the outcry against it that has come to Me; and if not, I will know.»
Then the men turned away from there and went toward Sodom, but Abraham still stood before the LORD.
And Abraham came near and said, «Would You also destroy the righteous with the wicked?
Suppose there were fifty righteous within the city; would You also destroy the place and not spare it for the fifty righteous that were in it?
Far be it from You to do such a thing as this, to slay the righteous with the wicked, so that the righteous should be as the wicked; far be it from You! Shall not the Judge of all the earth do right?»
So the LORD said, «If I find in Sodom fifty righteous within the city, then I will spare all the place for their sakes.»
Then Abraham answered and said, «Indeed now, I who am but dust and ashes have taken it upon myself to speak to the Lord:
Suppose there were five less than the fifty righteous; would You destroy all of the city for lack of five?» So He said, «If I find there forty-five, I will not destroy it.»
And he spoke to Him yet again and said, «Suppose there should be forty found there?» So He said, «I will not do it for the sake of forty.»
Then he said, «Let not the Lord be angry, and I will speak: Suppose thirty should be found there?» So He said, «I will not do it if I find thirty there.»
And he said, «Indeed now, I have taken it upon myself to speak to the Lord: Suppose twenty should be found there?» So He said, «I will not destroy it for the sake of twenty.»
Then he said, «Let not the Lord be angry, and I will speak but once more: Suppose ten should be found there?» And He said, «I will not destroy it for the sake of ten.»
So the LORD went His way as soon as He had finished speaking with Abraham; and Abraham returned to his place.
And the LORD visited Sarah as He had said, and the LORD did for Sarah as He had spoken.
For Sarah conceived and bore Abraham a son in his old age, at the set time of which God had spoken to him.
And Abraham called the name of his son who was born to him--whom Sarah bore to him--Isaac.
Then Abraham circumcised his son Isaac when he was eight days old, as God had commanded him.
Now Abraham was one hundred years old when his son Isaac was born to him.
And Sarah said, «God has made me laugh, and all who hear will laugh with me.»
She also said, «Who would have said to Abraham that Sarah would nurse children? For I have borne him a son in his old age.»
So the child grew and was weaned. And Abraham made a great feast on the same day that Isaac was weaned.
And Sarah saw the son of Hagar the Egyptian, whom she had borne to Abraham, scoffing.
Therefore she said to Abraham, «Cast out this bondwoman and her son; for the son of this bondwoman shall not be heir with my son, namely with Isaac.»
And the matter was very displeasing in Abrahaḿs sight because of his son.
But God said to Abraham, «Do not let it be displeasing in your sight because of the lad or because of your bondwoman. Whatever Sarah has said to you, listen to her voice; for in Isaac your seed shall be called.
Yet I will also make a nation of the son of the bondwoman, because he is your seed.»
So Abraham rose early in the morning, and took bread and a skin of water; and putting it on her shoulder, he gave it and the boy to Hagar, and sent her away. Then she departed and wandered in the Wilderness of Beersheba.
And the water in the skin was used up, and she placed the boy under one of the shrubs.
Then she went and sat down across from him at a distance of about a bowshot; for she said to herself, «Let me not see the death of the boy.» So she sat opposite him, and lifted her voice and wept.
And God heard the voice of the lad. Then the angel of God called to Hagar out of heaven, and said to her, «What ails you, Hagar? Fear not, for God has heard the voice of the lad where he is.
Arise, lift up the lad and hold him with your hand, for I will make him a great nation.»
Then God opened her eyes, and she saw a well of water. And she went and filled the skin with water, and gave the lad a drink.
So God was with the lad; and he grew and dwelt in the wilderness, and became an archer.
He dwelt in the Wilderness of Paran; and his mother took a wife for him from the land of Egypt.
And it came to pass at that time that Abimelech and Phichol, the commander of his army, spoke to Abraham, saying, «God is with you in all that you do.
Now therefore, swear to me by God that you will not deal falsely with me, with my offspring, or with my posterity; but that according to the kindness that I have done to you, you will do to me and to the land in which you have dwelt.»
And Abraham said, «I will swear.»
Then Abraham rebuked Abimelech because of a well of water which Abimelech́s servants had seized.
And Abimelech said, «I do not know who has done this thing; you did not tell me, nor had I heard of it until today.»
So Abraham took sheep and oxen and gave them to Abimelech, and the two of them made a covenant.
And Abraham set seven ewe lambs of the flock by themselves.
Then Abimelech asked Abraham, «What is the meaning of these seven ewe lambs which you have set by themselves?»
And he said, «You will take these seven ewe lambs from my hand, that they may be my witness that I have dug this well.»
Therefore he called that place Beersheba, because the two of them swore an oath there.
Thus they made a covenant at Beersheba. So Abimelech rose with Phichol, the commander of his army, and they returned to the land of the Philistines.
Then Abraham planted a tamarisk tree in Beersheba, and there called on the name of the LORD, the Everlasting God.
And Abraham stayed in the land of the Philistines many days.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible