Скрыть
1:2
1:4
1:5
1:7
1:8
1:10
1:11
1:12
1:13
1:15
1:17
1:19
1:20
1:23
1:25
1:30
Глава 2 
2:3
2:4
2:5
2:6
2:10
2:12
2:13
2:15
2:16
2:19
2:20
2:21
2:25
Глава 4 
4:1
4:2
4:3
4:11
4:12
4:13
4:15
4:16
4:17
4:18
4:20
4:21
4:22
4:23
4:24
4:26
Глава 7 
7:2
7:3
7:4
7:6
7:8
7:10
7:12
7:13
7:14
7:15
7:17
7:18
7:19
7:20
7:21
7:22
7:24
Глава 17 
17:3
17:8
17:11
17:12
17:13
17:14
17:15
17:18
17:22
17:23
17:24
17:25
17:26
17:27
Церковнославянский (рус)
Въ нача́лѣ сотвори́ Бо́гъ не́бо и зе́млю.
Земля́ же бѣ́ неви́дима и неустро́­ена, и тма́ верху́ бе́здны, и Ду́хъ Бо́жiй ноша́­шеся верху́ воды́.
И рече́ Бо́гъ: да бу́детъ свѣ́тъ. И бы́сть свѣ́тъ.
И ви́дѣ Бо́гъ свѣ́тъ, я́ко добро́, и разлучи́ Бо́гъ между́ свѣ́томъ и между́ тмо́ю.
И нарече́ Бо́гъ свѣ́тъ де́нь, а тму́ нарече́ но́щь. И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь еди́нъ.
И рече́ Бо́гъ: да бу́детъ тве́рдь посредѣ́ воды́, и да бу́детъ разлуча́ющи посредѣ́ воды́ и воды́. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ тве́рдь, и разлучи́ Бо́гъ между́ водо́ю, я́же бѣ́ подъ тве́рдiю, и между́ водо́ю, я́же бѣ́ надъ тве́рдiю.
И нарече́ Бо́гъ тве́рдь не́бо. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́. И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь вторы́й.
И рече́ Бо́гъ: да собере́т­ся вода́, я́же подъ небесе́мъ, въ собра́нiе еди́но, и да яви́т­ся су́ша. И бы́сть та́ко. И собра́ся вода́, я́же подъ небесе́мъ, въ собра́нiя своя́, и яви́ся су́ша.
И нарече́ Бо́гъ су́шу зе́млю, и собра́нiя во́дъ нарече́ моря́. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́.
И рече́ Бо́гъ: да прорасти́тъ земля́ бы́лiе травно́е, сѣ́ющее сѣ́мя по ро́ду и по подо́бiю, и дре́во плодови́тое творя́щее пло́дъ, ему́же сѣ́мя его́ въ не́мъ, по ро́ду на земли́. И бы́сть та́ко.
И изнесе́ земля́ бы́лiе травно́е, сѣ́ющее сѣ́мя по ро́ду и по подо́бiю, и дре́во плодови́тое творя́щее пло́дъ, ему́же сѣ́мя его́ въ не́мъ, по ро́ду на земли́. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́.
И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь тре́тiй.
И рече́ Бо́гъ: да бу́дутъ свѣти́ла на тве́рди небе́снѣй, освѣща́ти зе́млю и разлуча́ти между́ дне́мъ и между́ но́щiю: и да бу́дутъ въ зна́менiя и во времена́, и во дни́ и въ лѣ́та,
и да бу́дутъ въ просвѣще́нiе на тве́рди небе́снѣй, я́ко свѣти́ти по земли́. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ два́ свѣти́ла вели́кая: свѣти́ло вели́кое въ нача́ла дне́, и свѣти́ло ме́ншее въ нача́ла но́щи, и звѣ́зды:
и положи́ я́ Бо́гъ на тве́рди небе́снѣй, я́ко свѣти́ти на зе́млю,
и владѣ́ти дне́мъ и но́щiю, и разлуча́ти между́ свѣ́томъ и между́ тмо́ю. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́.
И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь четве́ртый.
И рече́ Бо́гъ: да изведу́тъ во́ды га́ды ду́шъ живы́хъ, и пти́цы лета́ющыя по земли́, по тве́рди небе́снѣй. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ ки́ты вели́кiя, и вся́ку ду́шу живо́тныхъ гадо́въ, я́же изведо́ша во́ды по родо́мъ и́хъ, и вся́ку пти́цу перна́ту по ро́ду. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добра́.
И благослови́ я́ Бо́гъ, глаго́ля: расти́теся и мно́житеся, и напо́лните во́ды, я́же въ моря́хъ, и пти́цы да умно́жат­ся на земли́.
И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь пя́тый.
И рече́ Бо́гъ: да изведе́тъ земля́ ду́шу жи́ву по ро́ду, четвероно́гая и га́ды, и звѣ́ри земли́ по ро́ду. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ звѣ́ри земли́ по ро́ду, и скоты́ по ро́ду и́хъ, и вся́ га́ды земли́ по ро́ду и́хъ. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добра́.
И рече́ Бо́гъ: сотвори́мъ человѣ́ка по о́бразу На́­шему и по подо́бiю, и да облада́етъ ры́бами морски́ми, и пти́цами небе́сными, [и звѣрьми́] и скота́ми, и все́ю земле́ю, и всѣ́ми га́ды пресмыка́ющимися по земли́.
И сотвори́ Бо́гъ человѣ́ка, по о́бразу Бо́жiю сотвори́ его́: му́жа и жену́ сотвори́ и́хъ.
И благослови́ и́хъ Бо́гъ, глаго́ля: расти́теся и мно́житеся, и напо́лните зе́млю, и госпо́д­ст­вуйте е́ю, и облада́йте ры́бами морски́ми, [и звѣрьми́] и пти́цами небе́сными, и всѣ́ми скота́ми, и все́ю земле́ю, и всѣ́ми га́дами пресмыка́ющимися по земли́.
И рече́ Бо́гъ: се́, да́хъ ва́мъ вся́кую траву́ сѣ́мен­ную сѣ́ющую сѣ́мя, е́же е́сть верху́ земли́ всея́: и вся́кое дре́во, е́же и́мать въ себѣ́ пло́дъ сѣ́мене сѣ́мен­наго, ва́мъ бу́детъ въ снѣ́дь:
и всѣ́мъ звѣре́мъ земны́мъ, и всѣ́мъ пти́цамъ небе́снымъ, и вся́кому га́ду пресмыка́ющемуся по земли́, и́же и́мать въ себѣ́ ду́шу живота́, и вся́ку траву́ зеле́ну въ снѣ́дь. И бы́сть та́ко.
И ви́дѣ Бо́гъ вся́, ели́ка сотвори́: и се́ добра́ зѣло́. И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь шесты́й.
И соверши́шася не́бо и земля́, и все́ украше́нiе и́хъ.
И соверши́ Бо́гъ въ де́нь шесты́й дѣла́ Своя́, я́же сотвори́: и почи́ въ де́нь седмы́й от­ всѣ́хъ дѣ́лъ Сво­и́хъ, я́же сотвори́.
И благослови́ Бо́гъ де́нь седмы́й, и освяти́ его́: я́ко въ то́й почи́ от­ всѣ́хъ дѣ́лъ Сво­и́хъ, я́же нача́тъ Бо́гъ твори́ти.
Сiя́ кни́га бытiя́ небесе́ и земли́, егда́ бы́сть, въ о́ньже де́нь сотвори́ Госпо́дь Бо́гъ не́бо и зе́млю,
и вся́кiй зла́къ се́лный, пре́жде да́же бы́ти на земли́, и вся́кую траву́ се́лную, пре́жде да́же прозя́бнути: не бо́ одожди́ Госпо́дь Бо́гъ на зе́млю, и человѣ́къ не бя́ше дѣ́лати ю́:
исто́чникъ же исхожда́­ше изъ земли́ и напая́ше все́ лице́ земли́.
И созда́ Бо́гъ человѣ́ка, пе́рсть [взе́мъ] от­ земли́, и вду́ну въ лицо́ его́ дыха́нiе жи́зни: и бы́сть человѣ́къ въ ду́шу жи́ву.
И насади́ Госпо́дь Бо́гъ ра́й во Еде́мѣ на восто́цѣхъ, и введе́ та́мо человѣ́ка, его́же созда́.
И прозябе́ Бо́гъ еще́ от­ земли́ вся́кое дре́во кра́сное въ видѣ́нiе и до́брое въ снѣ́дь: и дре́во жи́зни посредѣ́ рая́, и дре́во е́же вѣ́дѣти разумѣ́телное до́браго и лука́ваго.
Рѣка́ же исхо́дитъ изъ Еде́ма напая́ти ра́й: от­ту́ду разлуча́ет­ся въ четы́ри нача́ла.
И́мя еди́нѣй Фисо́нъ: сiя́ окружа́ющая всю́ зе́млю Евила́тскую: та́мо у́бо е́сть зла́то.
Зла́то же о́ныя земли́ до́бро­е: и та́мо е́сть а́нѳраксъ и ка́мень зеле́ный.
И и́мя рѣцѣ́ вторѣ́й Гео́н: сiя́ окружа́ющая всю́ зе́млю Еѳiо́пскую.
И рѣка́ тре́тiя Ти́гръ: сiя́ проходя́щая пря́мо Ассири́омъ. Рѣка́ же четве́ртая Евфра́тъ.
И взя́ Госпо́дь Бо́гъ человѣ́ка, его́же созда́, и введе́ его́ въ ра́й Сла́дости, дѣ́лати его́ и храни́ти.
И заповѣ́да Госпо́дь Бо́гъ Ада́му, глаго́ля: от­ вся́каго дре́ва, е́же въ раи́, снѣ́дiю снѣ́си:
от­ дре́ва же, е́же разумѣ́ти до́брое и лука́вое, не снѣ́сте от­ него́: а въ о́ньже а́ще де́нь снѣ́сте от­ него́, сме́ртiю у́мрете.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ: не добро́ бы́ти человѣ́ку еди́ному: сотвори́мъ ему́ помо́щника по нему́.
И созда́ Бо́гъ еще́ от­ земли́ вся́ звѣ́ри се́лныя и вся́ пти́цы небе́сныя, и при­­веде́ я́ ко Ада́му ви́дѣти, что́ нарече́тъ я́: и вся́ко е́же а́ще нарече́ Ада́мъ ду́шу жи́ву, сiе́ и́мя ему́.
И нарече́ Ада́мъ имена́ всѣ́мъ ското́мъ, и всѣ́мъ пти́цамъ небе́снымъ, и всѣ́мъ звѣре́мъ земны́мъ. Ада́му же не обрѣ́теся помо́щникъ подо́бный ему́.
И наложи́ Бо́гъ изступле́нiе на Ада́ма, и у́спе: и взя́ еди́но от­ ре́бръ его́, и испо́лни пло́тiю вмѣ́сто его́.
И созда́ Госпо́дь Бо́гъ ребро́, е́же взя́ от­ Ада́ма, въ жену́, и при­­веде́ ю́ ко Ада́му.
И рече́ Ада́мъ: се́, ны́нѣ ко́сть от­ косте́й мо­и́хъ и пло́ть от­ пло́ти мо­ея́: сiя́ нарече́т­ся жена́, я́ко от­ му́жа сво­его́ взята́ бы́сть сiя́.
Сего́ ра́ди оста́витъ человѣ́къ отца́ сво­его́ и ма́терь и при­­лѣпи́т­ся къ женѣ́ сво­е́й, и бу́дета два́ въ пло́ть еди́ну.
И бѣ́ста о́ба на́га, Ада́мъ же и жена́ его́, и не стыдя́стася.
Ада́мъ же позна́ Е́ву жену́ свою́, и заче́нши роди́ Ка́ина и рече́: стяжа́хъ человѣ́ка Бо́гомъ.
И при­­ложи́ роди́ти бра́та его́, А́веля. И бы́сть А́вель па́стырь ове́цъ, Ка́инъ же бѣ́ дѣ́лаяй зе́млю.
И бы́сть по дне́хъ, при­­несе́ Ка́инъ от­ плодо́въ земли́ же́ртву Бо́гу:
и А́вель при­­несе́ и то́й от­ перворо́дныхъ ове́цъ сво­и́хъ и от­ ту́ковъ и́хъ. И при­­зрѣ́ Бо́гъ на А́веля и на да́ры его́:
на Ка́ина же и на же́ртвы его́ не вня́тъ. И опеча́лися Ка́инъ зѣло́, и испаде́ лице́ его́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Ка́ину: вску́ю при­­ско́рбенъ бы́лъ еси́? И вску́ю испаде́ лице́ твое́?
Еда́ а́ще пра́во при­­не́слъ еси́, пра́во же не раздѣли́лъ еси́, не согрѣши́лъ ли еси́? Умо́лкни: къ тебѣ́ обраще́нiе его́, и ты́ тѣ́мъ облада́еши.
И рече́ Ка́инъ ко А́велю бра́ту сво­ему́: по́йдемъ на по́ле. И бы́сть внегда́ бы́ти и́мъ на по́ли, воста́ Ка́инъ на А́веля бра́та сво­его́ и уби́ его́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ ко Ка́ину: гдѣ́ е́сть А́вель бра́тъ тво́й? И рече́: не вѣ́мъ: еда́ стра́жъ бра́ту мо­ему́ е́смь а́зъ?
И рече́ Госпо́дь: что́ сотвори́лъ еси́ сiе́? Гла́съ кро́ве бра́та тво­его́ вопiе́тъ ко Мнѣ́ от­ земли́:
и ны́нѣ про́клятъ ты́ на земли́, я́же разве́рзе уста́ своя́ прiя́ти кро́вь бра́та тво­его́ от­ руки́ тво­ея́:
егда́ дѣ́лаеши зе́млю, и не при­­ложи́тъ си́лы сво­ея́ да́ти тебѣ́: стеня́ и трясы́йся бу́деши на земли́.
И рече́ Ка́инъ ко Го́споду Бо́гу: вя́щшая вина́ моя́, е́же оста́витися ми́:
а́ще изго́ниши мя́ дне́сь от­ лица́ земли́, и от­ лица́ Тво­его́ скры́юся, и бу́ду стеня́ и трясы́йся на земли́, и бу́детъ, вся́къ обрѣта́яй мя́ убiе́тъ мя́.
И рече́ ему́ Госпо́дь Бо́гъ: не та́ко: вся́къ уби́вый Ка́ина седми́жды от­мсти́т­ся. И положи́ Госпо́дь Бо́гъ зна́менiе на Ка́инѣ, е́же не уби́ти его́ вся́кому обрѣта́ющему его́.
И изы́де Ка́инъ от­ лица́ Бо́жiя и всели́ся въ зе́млю Наи́дъ, пря́мо Еде́му.
И позна́ Ка́инъ жену́ свою́, и заче́нши роди́ Ено́ха. И бѣ́ зи́ждяй гра́дъ, и именова́ гра́дъ во и́мя сы́на сво­его́ Ено́хъ.
Роди́ся же Ено́ху Гаида́дъ: и Гаида́дъ роди́ Малелеи́ла: и Малелеи́лъ роди́ Маѳуса́ла: Маѳуса́лъ же роди́ Ламéха.
И взя́ себѣ́ Ламéхъ двѣ́ жены́: и́мя еди́нѣй Ада́ и и́мя вторѣ́й Селла́.
И роди́ Ада́ Иови́ла: се́й бя́ше оте́цъ живу́щихъ въ селе́нiихъ скотопита́телей.
И и́мя бра́ту его́ Иува́лъ: се́й бя́ше показа́вый пѣвни́цу и гу́сли.
Селла́ же и та́я роди́ Ѳо́вела: се́й бя́ше млатобі́ецъ, кова́чь мѣ́ди и желѣ́за: сестра́ же Ѳо́велова Но­ема́.
Рече́ же Ламéхъ сво­и́мъ жена́мъ: Ада́ и Селла́, услы́шите гла́съ мо́й, жены́ Ламéховы, внуши́те моя́ словеса́: я́ко му́жа уби́хъ въ я́зву мнѣ́ и ю́ношу въ стру́пъ мнѣ́:
я́ко седми́цею от­мсти́ся от­ Ка́ина, от­ Ламéха же се́дмьдесятъ седми́цею.
Позна́ же Ада́мъ Е́ву жену́ свою́: и заче́нши роди́ сы́на, и именова́ и́мя ему́ Си́ѳъ, глаго́лющи: воскреси́ бо ми́ Бо́гъ сѣ́мя друго́е, вмѣ́сто А́веля, его́же уби́ Ка́инъ.
И Си́ѳу бы́сть сы́нъ: именова́ же и́мя ему́ Ено́съ: се́й упова́ при­­зыва́ти и́мя Го́спода Бо́га.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ къ Но́ю: вни́ди ты́ и ве́сь до́мъ тво́й въ ковче́гъ, я́ко тя́ ви́дѣхъ пра́ведна предо Мно́ю въ ро́дѣ се́мъ:
от­ ското́въ же чи́стыхъ введи́ къ себѣ́ се́дмь се́дмь, му́жескiй по́лъ и же́нскiй: от­ ското́въ же нечи́стыхъ два́ два́, му́жескiй по́лъ и же́нскiй:
и от­ пти́цъ небе́сныхъ чи́стыхъ се́дмь се́дмь, му́жескiй по́лъ и же́нскiй: и от­ всѣ́хъ пти́цъ нечи́стыхъ двѣ́ двѣ́, му́жескiй по́лъ и же́нскiй, препита́ти сѣ́мя по все́й земли́:
еще́ бо дні́й се́дмь, А́зъ наведу́ до́ждь на зе́млю четы́редесять дні́й и четы́редесять ноще́й: и потреблю́ вся́кое воста́нiе, е́же сотвори́хъ, от­ лица́ всея́ земли́.
И сотвори́ Но́е вся́, ели́ка заповѣ́да ему́ Госпо́дь Бо́гъ.
Но́е же бѣ́ лѣ́тъ шести́ со́тъ, и пото́пъ водны́й бы́сть на земли́.
Вни́де же Но́е и сы́нове его́, и жена́ его́ и жены́ сыно́въ его́ съ ни́мъ въ ковче́гъ, воды́ ра́ди пото́па.
И от­ пти́цъ чи́стыхъ и от­ пти́цъ нечи́стыхъ, и от­ ско́тъ чи́стыхъ и от­ ско́тъ нечи́стыхъ, [и от­ звѣре́й,] и от­ всѣ́хъ гадо́въ пресмыка́ющихся по земли́,
два́ два́ внидо́ша къ Но́ю въ ковче́гъ, му́жескiй по́лъ и же́нскiй, я́коже заповѣ́да [Госпо́дь] Бо́гъ Но́ю.
И бы́сть по седми́ дне́хъ, и вода́ пото́пная бы́сть на земли́.
Въ шестьсо́тное лѣ́то въ житiи́ Но́евѣ, втора́го ме́сяца, въ два́десять седмы́й де́нь ме́сяца, въ де́нь то́й разверзо́шася вси́ исто́чницы бе́здны, и хля́би небе́сныя от­верзо́шася:
и бы́сть до́ждь на зе́млю четы́редесять дні́й и четы́редесять ноще́й.
Въ де́нь то́й вни́де Но́е, Си́мъ, Ха́мъ, Иа́феѳъ, сы́нове Но́евы, и жена́ Но́ева, и три́ жены́ сыно́въ его́ съ ни́мъ въ ковче́гъ.
И вси́ звѣ́рiе земні́и по ро́ду, и вси́ ско́ти по ро́ду, и вся́кiй га́дъ дви́жущiйся на земли́ по ро́ду, и вся́кая пти́ца перна́тая по ро́ду сво­ему́,
внидо́ша къ Но́ю въ ковче́гъ два́ два́, му́жескiй по́лъ и же́нскiй, от­ вся́кiя пло́ти, въ не́йже е́сть ду́хъ живо́тный:
и входя́щая му́жескiй по́лъ и же́нскiй от­ вся́кiя пло́ти, внидо́ша къ Но́ю въ ковче́гъ, я́коже заповѣ́да Госпо́дь Бо́гъ Но́ю: и затвори́ Госпо́дь Бо́гъ ковче́гъ от­внѣ́ его́.
И бы́сть пото́пъ четы́редесять дні́й и четы́редесять ноще́й на земли́, и умно́жися вода́ и взя́ ковче́гъ, и воз­вы́сися от­ земли́:
и воз­мога́­ше вода́, и умножа́­шеся зѣло́ на земли́, и ноша́­шеся ковче́гъ верху́ воды́.
Вода́ же воз­мога́­ше зѣло́ зѣло́ на земли́: и покры́ вся́ го́ры высо́кiя, я́же бя́ху подъ небесе́мъ:
пять­на́­де­сять лакте́й горѣ́ воз­вы́сися вода́, и покры́ вся́ го́ры высо́кiя.
И у́мре вся́кая пло́ть дви́жущаяся по земли́ пти́цъ и ското́въ и звѣре́й, и вся́кiй га́дъ дви́жущiйся на земли́, и вся́кiй человѣ́къ,
и вся́ ели́ка и́мутъ дыха́нiе жи́зни, и все́ е́же бѣ́ на су́ши у́мре.
И потреби́ся вся́кое воста́нiе, е́же бя́ше на лицы́ всея́ земли́, от­ человѣ́ка да́же до скота́ и гадо́въ и пти́цъ небе́сныхъ, и потреби́шася от­ земли́: и оста́ Но́е еди́нъ, и и́же съ ни́мъ въ ковче́зѣ.
И воз­вы́сися вода́ надъ земле́ю дні́й сто́ пятьдеся́тъ.
Бы́сть же Авра́му лѣ́тъ де́вятьдесятъ де́вять: и яви́ся Госпо́дь Авра́му и рече́ ему́: А́зъ е́смь Бо́гъ тво́й, благо­угожда́й предо Мно́ю и бу́ди непоро́ченъ:
и положу́ завѣ́тъ Мо́й между́ Мно́ю и между́ тобо́ю: и умно́жу тя́ зѣло́.
и А́зъ се́, завѣ́тъ Мо́й съ тобо́ю, и бу́деши оте́цъ мно́же­ст­ва язы́ковъ:
и не нарече́т­ся ктому́ и́мя твое́ Авра́мъ, но бу́детъ и́мя твое́ Авраа́мъ: я́ко отца́ мно́гихъ язы́ковъ положи́хъ тя́:
и воз­ращу́ тя зѣло́ зѣло́, и положу́ тя въ наро́ды, и ца́рiе изъ тебе́ изы́дутъ:
и поста́влю завѣ́тъ Мо́й между́ Мно́ю и между́ тобо́ю, и между́ сѣ́менемъ тво­и́мъ по тебѣ́ въ ро́ды и́хъ, въ завѣ́тъ вѣ́ченъ, да бу́ду тебѣ́ Бо́гъ и сѣ́мени тво­ему́ по тебѣ́:
и да́мъ тебѣ́ и сѣ́мени тво­ему́ по тебѣ́ зе́млю, въ не́йже обита́еши, всю́ зе́млю Ханаа́ню во одержа́нiе вѣ́чное, и бу́ду и́мъ Бо́гъ.
И рече́ Бо́гъ ко Авраа́му: ты́ же завѣ́тъ Мо́й соблюде́ши, ты́ и сѣ́мя твое́ по тебѣ́ въ ро́ды и́хъ.
И се́й завѣ́тъ, его́же соблюде́ши между́ Мно́ю и ва́ми, и между́ сѣ́менемъ тво­и́мъ по тебѣ́ въ ро́ды и́хъ: обрѣ́жет­ся от­ ва́съ вся́къ му́жескъ по́лъ,
и обрѣ́жете пло́ть кра́йнюю ва́шу, и бу́детъ въ зна́менiе завѣ́та между́ Мно́ю и ва́ми.
И младе́нецъ осми́ дні́й обрѣ́жет­ся ва́мъ, вся́къ му́жескiй по́лъ въ родѣ́хъ ва́шихъ: и домоча́децъ, и ку́пленый от­ вся́каго сы́на чужда́го, и́же нѣ́сть от­ сѣ́мене тво­его́: обрѣ́занiемъ обрѣ́жет­ся домоча́децъ до́му тво­его́ и ку́пленый.
И бу́детъ завѣ́тъ Мо́й на пло́ти ва́­шей въ завѣ́тъ вѣ́ченъ.
Необрѣ́заный же му́жескiй по́лъ, и́же не обрѣ́жетъ пло́ти кра́йнiя сво­ея́ въ де́нь осмы́й, погуби́т­ся душа́ та́ от­ ро́да сво­его́: я́ко завѣ́тъ Мо́й разори́.
И рече́ Бо́гъ Авраа́му: Са́ра жена́ твоя́ не нарече́т­ся и́мя ея́ Са́ра, но Са́рра бу́детъ и́мя е́й:
благословлю́ же ю́ и да́мъ тебѣ́ от­ нея́ ча́до: и благословлю́ е́, и бу́детъ въ язы́ки, и ца́рiе язы́ковъ изъ него́ бу́дутъ.
Рече́ же Бо́гъ ко Авраа́му: во­и́стин­ну, се́, Са́рра жена́ твоя́ роди́тъ тебѣ́ сы́на, и нарече́ши и́мя ему́ Исаа́къ: и поста́влю завѣ́тъ Мо́й съ ни́мъ въ завѣ́тъ вѣ́ченъ, да бу́ду ему́ въ Бо́га и сѣ́мени его́ по не́мъ.
О Исма́илѣ же се́ послу́шахъ тебе́: и се́ благослови́хъ его́, и воз­ращу́ его́, и умно́жу его́ зѣло́: два­на́­де­сять язы́ки роди́тъ: и да́мъ его́ въ язы́къ ве́лiй.
Завѣ́тъ же Мо́й поста́влю со Исаа́комъ, его́же роди́тъ тебѣ́ Са́рра, во вре́мя сiе́, въ лѣ́то второ́е.
Сконча́ же [Бо́гъ] глаго́ля къ нему́, и взы́де Бо́гъ от­ Авраа́ма.
И поя́ Авраа́мъ Исма́ила сы́на сво­его́, и вся́ домоча́дцы своя́ и вся́ ку́пленыя, и ве́сь му́жескъ по́лъ муже́й, и́же въ дому́ Авраа́мли, и обрѣ́за пло́ть кра́йнюю и́хъ во вре́мя дне́ того́, я́коже глаго́ла ему́ Бо́гъ.
Авраа́мъ же девяти́десяти девяти́ лѣ́тъ бя́ше, егда́ обрѣ́за пло́ть кра́йнюю свою́.
Исма́илъ же сы́нъ его́ бя́ше лѣ́тъ трех­на́­де­ся­ти, егда́ обрѣ́за пло́ть кра́йнюю свою́.
Во вре́мя [же] дне́ о́наго обрѣ́зася Авраа́мъ и Исма́илъ сы́нъ его́,
и вси́ му́жiе до́му его́, и домоча́дцы [его́] и ку́пленiи от­ иноро́дныхъ язы́ковъ, и обрѣ́за я́.
Синодальный
1 Сотворение неба и земли; 26 сотворение человека.
В начале сотворил Бог небо и землю.
Земля же была безвидна и пуста, и тьма над бездною, и Дух Божий носился над водою.
И сказал Бог: да будет свет. И стал свет.
И увидел Бог свет, что он хорош, и отделил Бог свет от тьмы.
И назвал Бог свет днем, а тьму ночью. И был вечер, и было утро: день один.
И сказал Бог: да будет твердь посреди воды, и да отделяет она воду от воды. [И стало так.]
И создал Бог твердь, и отделил воду, которая под твердью, от воды, которая над твердью. И стало так.
И назвал Бог твердь небом. [И увидел Бог, что это хорошо.] И был вечер, и было утро: день второй.
И сказал Бог: да соберется вода, которая под небом, в одно место, и да явится суша. И стало так. [И собралась вода под небом в свои места, и явилась суша.]
И назвал Бог сушу землею, а собрание вод назвал морями. И увидел Бог, что это хорошо.
И сказал Бог: да произрастит земля зелень, траву, сеющую семя [по роду и по подобию ее, и] дерево плодовитое, приносящее по роду своему плод, в котором семя его на земле. И стало так.
И произвела земля зелень, траву, сеющую семя по роду [и по подобию] ее, и дерево [плодовитое], приносящее плод, в котором семя его по роду его [на земле]. И увидел Бог, что это хорошо.
И был вечер, и было утро: день третий.
И сказал Бог: да будут светила на тверди небесной [для освещения земли и] для отделения дня от ночи, и для знамений, и времен, и дней, и годов;
и да будут они светильниками на тверди небесной, чтобы светить на землю. И стало так.
И создал Бог два светила великие: светило большее, для управления днем, и светило меньшее, для управления ночью, и звезды;
и поставил их Бог на тверди небесной, чтобы светить на землю,
и управлять днем и ночью, и отделять свет от тьмы. И увидел Бог, что это хорошо.
И был вечер, и было утро: день четвёртый.
И сказал Бог: да произведет вода пресмыкающихся, душу живую; и птицы да полетят над землею, по тверди небесной. [И стало так.]
И сотворил Бог рыб больших и всякую душу животных пресмыкающихся, которых произвела вода, по роду их, и всякую птицу пернатую по роду ее. И увидел Бог, что это хорошо.
И благословил их Бог, говоря: плодитесь и размножайтесь, и наполняйте воды в морях, и птицы да размножаются на земле.
И был вечер, и было утро: день пятый.
И сказал Бог: да произведет земля душу живую по роду ее, скотов, и гадов, и зверей земных по роду их. И стало так.
И создал Бог зверей земных по роду их, и скот по роду его, и всех гадов земных по роду их. И увидел Бог, что это хорошо.
И сказал Бог: сотворим человека по образу Нашему [и] по подобию Нашему, и да владычествуют они над рыбами морскими, и над птицами небесными, [и над зверями,] и над скотом, и над всею землею, и над всеми гадами, пресмыкающимися по земле.
И сотворил Бог человека по образу Своему, по образу Божию сотворил его; мужчину и женщину сотворил их.
И благословил их Бог, и сказал им Бог: плодитесь и размножайтесь, и наполняйте землю, и обладайте ею, и владычествуйте над рыбами морскими [и над зверями,] и над птицами небесными, [и над всяким скотом, и над всею землею,] и над всяким животным, пресмыкающимся по земле.
И сказал Бог: вот, Я дал вам всякую траву, сеющую семя, какая есть на всей земле, и всякое дерево, у которого плод древесный, сеющий семя; – вам сие будет в пищу;
а всем зверям земным, и всем птицам небесным, и всякому [гаду,] пресмыкающемуся по земле, в котором душа живая, дал Я всю зелень травную в пищу. И стало так.
И увидел Бог все, что Он создал, и вот, хорошо весьма. И был вечер, и было утро: день шестой.
1 Бог благословляет седьмой день; 4 человек в раю Едемском; четыре реки; дерево познания добра и зла. 18 Человек дает названия животным. 21 Создание женщины.
Так совершены небо и земля и все воинство их.
И совершил Бог к седьмому дню дела Свои, которые Он делал, и почил в день седьмой от всех дел Своих, которые делал.
И благословил Бог седьмой день, и освятил его, ибо в оный почил от всех дел Своих, которые Бог творил и созидал.
Вот происхождение неба и земли, при сотворении их, в то время, когда Господь Бог создал землю и небо,
и всякий полевой кустарник, которого еще не было на земле, и всякую полевую траву, которая еще не росла, ибо Господь Бог не посылал дождя на землю, и не было человека для возделывания земли,
но пар поднимался с земли и орошал все лицо земли.
И создал Господь Бог человека из праха земного, и вдунул в лицо его дыхание жизни, и стал человек душою живою.
И насадил Господь Бог рай в Едеме на востоке, и поместил там человека, которого создал.
И произрастил Господь Бог из земли всякое дерево, приятное на вид и хорошее для пищи, и дерево жизни посреди рая, и дерево познания добра и зла.
Из Едема выходила река для орошения рая; и потом разделялась на четыре реки.
Имя одной Фисон: она обтекает всю землю Хавила, ту, где золото;
и золото той земли хорошее; там бдолах и камень оникс.
Имя второй реки Гихон [Геон]: она обтекает всю землю Куш.
Имя третьей реки Хиддекель [Тигр]: она протекает пред Ассириею. Четвертая река Евфрат.
И взял Господь Бог человека, [которого создал,] и поселил его в саду Едемском, чтобы возделывать его и хранить его.
И заповедал Господь Бог человеку, говоря: от всякого дерева в саду ты будешь есть,
а от дерева познания добра и зла не ешь от него, ибо в день, в который ты вкусишь от него, смертью умрешь.
И сказал Господь Бог: не хорошо быть человеку одному; сотворим ему помощника, соответственного ему.
Господь Бог образовал из земли всех животных полевых и всех птиц небесных, и привел [их] к человеку, чтобы видеть, как он назовет их, и чтобы, как наречет человек всякую душу живую, так и было имя ей.
И нарек человек имена всем скотам и птицам небесным и всем зверям полевым; но для человека не нашлось помощника, подобного ему.
И навел Господь Бог на человека крепкий сон; и, когда он уснул, взял одно из ребр его, и закрыл то место плотию.
И создал Господь Бог из ребра, взятого у человека, жену, и привел ее к человеку.
И сказал человек: вот, это кость от костей моих и плоть от плоти моей; она будет называться женою, ибо взята от мужа [своего].
Потому оставит человек отца своего и мать свою и прилепится к жене своей; и будут [два] одна плоть.
И были оба наги, Адам и жена его, и не стыдились.
1 Рождение Каина и Авеля; убийство Каином Авеля; 9 изгнание Каина; его потомство; Енох, Иавал, Иувал, Тувалкаин. 25 Рождение Сифа.
Адам познал Еву, жену свою; и она зачала, и родила Каина, и сказала: приобрела я человека от Господа.
И еще родила брата его, Авеля. И был Авель пастырь овец, а Каин был земледелец.
Спустя несколько времени, Каин принес от плодов земли дар Господу,
и Авель также принес от первородных стада своего и от тука их. И призрел Господь на Авеля и на дар его,
а на Каина и на дар его не призрел. Каин сильно огорчился, и поникло лице его.
И сказал Господь [Бог] Каину: почему ты огорчился? и отчего поникло лице твое?
если делаешь доброе, то не поднимаешь ли лица? а если не делаешь доброго, то у дверей грех лежит; он влечет тебя к себе, но ты господствуй над ним.
И сказал Каин Авелю, брату своему: [пойдем в поле]. И когда они были в поле, восстал Каин на Авеля, брата своего, и убил его.
И сказал Господь [Бог] Каину: где Авель, брат твой? Он сказал: не знаю; разве я сторож брату моему?
И сказал [Господь]: что ты сделал? голос крови брата твоего вопиет ко Мне от земли;
и ныне проклят ты от земли, которая отверзла уста свои принять кровь брата твоего от руки твоей;
когда ты будешь возделывать землю, она не станет более давать силы своей для тебя; ты будешь изгнанником и скитальцем на земле.
И сказал Каин Господу [Богу]: наказание мое больше, нежели снести можно;
вот, Ты теперь сгоняешь меня с лица земли, и от лица Твоего я скроюсь, и буду изгнанником и скитальцем на земле; и всякий, кто встретится со мною, убьет меня.
И сказал ему Господь [Бог]: за то всякому, кто убьет Каина, отмстится всемеро. И сделал Господь [Бог] Каину знамение, чтобы никто, встретившись с ним, не убил его.
И пошел Каин от лица Господня и поселился в земле Нод, на восток от Едема.
И познал Каин жену свою; и она зачала и родила Еноха. И построил он город; и назвал город по имени сына своего: Енох.
У Еноха родился Ирад [Гаидад]; Ирад родил Мехиаеля [Малелеила]; Мехиаель родил Мафусала; Мафусал родил Ламеха.
И взял себе Ламех две жены: имя одной: Ада, и имя второй: Цилла [Селла].
Ада родила Иавала: он был отец живущих в шатрах со стадами.
Имя брату его Иувал: он был отец всех играющих на гуслях и свирели.
Цилла также родила Тувалкаина [Фовела], который был ковачом всех орудий из меди и железа. И сестра Тувалкаина Ноема.
И сказал Ламех женам своим: Ада и Цилла! послушайте голоса моего; жены Ламеховы! внимайте словам моим: я убил мужа в язву мне и отрока в рану мне;
если за Каина отмстится всемеро, то за Ламеха в семьдесят раз всемеро.
И познал Адам еще [Еву,] жену свою, и она родила сына, и нарекла ему имя: Сиф, потому что, [говорила она,] Бог положил мне другое семя, вместо Авеля, которого убил Каин.
У Сифа также родился сын, и он нарек ему имя: Енос; тогда начали призывать имя Господа [Бога].
1 Ной с семейством и скот вошли в ковчег; 11 потоп истребил всё, кроме находящихся в ковчеге.
И сказал Господь [Бог] Ною: войди ты и все семейство твое в ковчег, ибо тебя увидел Я праведным предо Мною в роде сем;
и всякого скота чистого возьми по семи, мужеского пола и женского, а из скота нечистого по два, мужеского пола и женского;
также и из птиц небесных [чистых] по семи, мужеского пола и женского, [и из всех птиц нечистых по две, мужеского пола и женского,] чтобы сохранить племя для всей земли,
ибо чрез семь дней Я буду изливать дождь на землю сорок дней и сорок ночей; и истреблю все существующее, что Я создал, с лица земли.
Ной сделал все, что Господь [Бог] повелел ему.
Ной же был шестисот лет, как потоп водный пришел на землю.
И вошел Ной и сыновья его, и жена его, и жены сынов его с ним в ковчег от вод потопа.
И [из птиц чистых и из птиц нечистых, и] из скотов чистых и из скотов нечистых, [и из зверей] и из всех пресмыкающихся по земле
по паре, мужеского пола и женского, вошли к Ною в ковчег, как [Господь] Бог повелел Ною.
Чрез семь дней воды потопа пришли на землю.
В шестисотый год жизни Ноевой, во второй месяц, в семнадцатый [27] день месяца, в сей день разверзлись все источники великой бездны, и окна небесные отворились;
и лился на землю дождь сорок дней и сорок ночей.
В сей самый день вошел в ковчег Ной, и Сим, Хам и Иафет, сыновья Ноевы, и жена Ноева, и три жены сынов его с ними.
Они, и все звери [земли] по роду их, и всякий скот по роду его, и все гады, пресмыкающиеся по земле, по роду их, и все летающие по роду их, все птицы, все крылатые,
и вошли к Ною в ковчег по паре [мужеского пола и женского] от всякой плоти, в которой есть дух жизни;
и вошедшие [к Ною в ковчег] мужеский и женский пол всякой плоти вошли, как повелел ему [Господь] Бог. И затворил Господь [Бог] за ним [ковчег].
И продолжалось на земле наводнение сорок дней [и сорок ночей], и умножилась вода, и подняла ковчег, и он возвысился над землею;
вода же усиливалась и весьма умножалась на земле, и ковчег плавал по поверхности вод.
И усилилась вода на земле чрезвычайно, так что покрылись все высокие горы, какие есть под всем небом;
на пятнадцать локтей поднялась над ними вода, и покрылись [все высокие] горы.
И лишилась жизни всякая плоть, движущаяся по земле, и птицы, и скоты, и звери, и все гады, ползающие по земле, и все люди;
все, что имело дыхание духа жизни в ноздрях своих на суше, умерло.
Истребилось всякое существо, которое было на поверхности [всей] земли; от человека до скота, и гадов, и птиц небесных, – все истребилось с земли, остался только Ной и что было с ним в ковчеге.
Вода же усиливалась на земле сто пятьдесят дней.
1 Бог нарекает Аврама Авраамом; завет с Богом; обрезание – знамение этого завета. 15 Бог обещает Аврааму сына от Сарры. 23 Обрезание всего мужеского пола в доме Авраама.
Аврам был девяноста девяти лет, и Господь явился Авраму и сказал ему: Я Бог Всемогущий; ходи предо Мною и будь непорочен;
и поставлю завет Мой между Мною и тобою, и весьма, весьма размножу тебя.
И пал Аврам на лицо свое. Бог продолжал говорить с ним и сказал:
Я – вот завет Мой с тобою: ты будешь отцом множества народов,
и не будешь ты больше называться Аврамом, но будет тебе имя: Авраам, ибо Я сделаю тебя отцом множества народов;
и весьма, весьма распложу тебя, и произведу от тебя народы, и цари произойдут от тебя;
и поставлю завет Мой между Мною и тобою и между потомками твоими после тебя в роды их, завет вечный в том, что Я буду Богом твоим и потомков твоих после тебя;
и дам тебе и потомкам твоим после тебя землю, по которой ты странствуешь, всю землю Ханаанскую, во владение вечное; и буду им Богом.
И сказал Бог Аврааму: ты же соблюди завет Мой, ты и потомки твои после тебя в роды их.
Сей есть завет Мой, который вы должны соблюдать между Мною и между вами и между потомками твоими после тебя [в роды их]: да будет у вас обрезан весь мужеский пол;
обрезывайте крайнюю плоть вашу: и сие будет знамением завета между Мною и вами.
Восьми дней от рождения да будет обрезан у вас в роды ваши всякий младенец мужеского пола, рожденный в доме и купленный за серебро у какого-нибудь иноплеменника, который не от твоего семени.
Непременно да будет обрезан рожденный в доме твоем и купленный за серебро твое, и будет завет Мой на теле вашем заветом вечным.
Необрезанный же мужеского пола, который не обрежет крайней плоти своей [в восьмой день], истребится душа та из народа своего, ибо он нарушил завет Мой.
И сказал Бог Аврааму: Сару, жену твою, не называй Сарою, но да будет имя ей: Сарра;
Я благословлю ее и дам тебе от нее сына; благословлю ее, и произойдут от нее народы, и цари народов произойдут от нее.
И пал Авраам на лицо свое, и рассмеялся, и сказал сам в себе: неужели от столетнего будет сын? и Сарра, девяностолетняя, неужели родит?
И сказал Авраам Богу: о, хотя бы Измаил был жив пред лицом Твоим!
Бог же сказал [Аврааму]: именно Сарра, жена твоя, родит тебе сына, и ты наречешь ему имя: Исаак; и поставлю завет Мой с ним заветом вечным [в том, что Я буду Богом ему и] потомству его после него.
И о Измаиле Я услышал тебя: вот, Я благословлю его, и возращу его, и весьма, весьма размножу; двенадцать князей родятся от него; и Я произведу от него великий народ.
Но завет Мой поставлю с Исааком, которого родит тебе Сарра в сие самое время на другой год.
И Бог перестал говорить с Авраамом и восшел от него.
И взял Авраам Измаила, сына своего, и всех рожденных в доме своем и всех купленных за серебро свое, весь мужеский пол людей дома Авраамова; и обрезал крайнюю плоть их в тот самый день, как сказал ему Бог.
Авраам был девяноста девяти лет, когда была обрезана крайняя плоть его.
А Измаил, сын его, был тринадцати лет, когда была обрезана крайняя плоть его.
В тот же самый день обрезаны были Авраам и Измаил, сын его,
и с ним обрезан был весь мужеский пол дома его, рожденные в доме и купленные за серебро у иноплеменников.
In principio Dio creò il cielo e la terra.
La terra era informe e deserta e le tenebre ricoprivano l'abisso e lo spirito di Dio aleggiava sulle acque.
Dio disse: "Sia la luce!". E la luce fu.
Dio vide che la luce era cosa buona e Dio separò la luce dalle tenebre.
Dio chiamò la luce giorno, mentre chiamò le tenebre notte. E fu sera e fu mattina: giorno primo.
Dio disse: "Sia un firmamento in mezzo alle acque per separare le acque dalle acque".
Dio fece il firmamento e separò le acque che sono sotto il firmamento dalle acque che sono sopra il firmamento. E così avvenne.
Dio chiamò il firmamento cielo. E fu sera e fu mattina: secondo giorno.
Dio disse: "Le acque che sono sotto il cielo si raccolgano in un unico luogo e appaia l'asciutto". E così avvenne.
Dio chiamò l'asciutto terra, mentre chiamò la massa delle acque mare. Dio vide che era cosa buona.
Dio disse: "La terra produca germogli, erbe che producono seme e alberi da frutto, che fanno sulla terra frutto con il seme, ciascuno secondo la propria specie". E così avvenne.
E la terra produsse germogli, erbe che producono seme, ciascuna secondo la propria specie, e alberi che fanno ciascuno frutto con il seme, secondo la propria specie. Dio vide che era cosa buona.
E fu sera e fu mattina: terzo giorno.
Dio disse: "Ci siano fonti di luce nel firmamento del cielo, per separare il giorno dalla notte; siano segni per le feste, per i giorni e per gli anni
e siano fonti di luce nel firmamento del cielo per illuminare la terra". E così avvenne.
E Dio fece le due fonti di luce grandi: la fonte di luce maggiore per governare il giorno e la fonte di luce minore per governare la notte, e le stelle.
Dio le pose nel firmamento del cielo per illuminare la terra
e per governare il giorno e la notte e per separare la luce dalle tenebre. Dio vide che era cosa buona.
E fu sera e fu mattina: quarto giorno.
Dio disse: "Le acque brulichino di esseri viventi e uccelli volino sopra la terra, davanti al firmamento del cielo".
Dio creò i grandi mostri marini e tutti gli esseri viventi che guizzano e brulicano nelle acque, secondo la loro specie, e tutti gli uccelli alati, secondo la loro specie. Dio vide che era cosa buona.
Dio li benedisse: "Siate fecondi e moltiplicatevi e riempite le acque dei mari; gli uccelli si moltiplichino sulla terra".
E fu sera e fu mattina: quinto giorno.
Dio disse: "La terra produca esseri viventi secondo la loro specie: bestiame, rettili e animali selvatici, secondo la loro specie". E così avvenne.
Dio fece gli animali selvatici, secondo la loro specie, il bestiame, secondo la propria specie, e tutti i rettili del suolo, secondo la loro specie. Dio vide che era cosa buona.
Dio disse: "Facciamo l'uomo a nostra immagine, secondo la nostra somiglianza: dòmini sui pesci del mare e sugli uccelli del cielo, sul bestiame, su tutti gli animali selvatici e su tutti i rettili che strisciano sulla terra".
E Dio creò l'uomo a sua immagine;
a immagine di Dio lo creò:
maschio e femmina li creò.
Dio li benedisse e Dio disse loro:
"Siate fecondi e moltiplicatevi,
riempite la terra e soggiogatela,
dominate sui pesci del mare e sugli uccelli del cielo
e su ogni essere vivente che striscia sulla terra".
Dio disse: "Ecco, io vi do ogni erba che produce seme e che è su tutta la terra, e ogni albero fruttifero che produce seme: saranno il vostro cibo.
A tutti gli animali selvatici, a tutti gli uccelli del cielo e a tutti gli esseri che strisciano sulla terra e nei quali è alito di vita, io do in cibo ogni erba verde". E così avvenne.
Dio vide quanto aveva fatto, ed ecco, era cosa molto buona. E fu sera e fu mattina: sesto giorno.
Così furono portati a compimento il cielo e la terra e tutte le loro schiere.
Dio, nel settimo giorno, portò a compimento il lavoro che aveva fatto e cessò nel settimo giorno da ogni suo lavoro che aveva fatto.
Dio benedisse il settimo giorno e lo consacrò, perché in esso aveva cessato da ogni lavoro che egli aveva fatto creando.
Queste sono le origini del cielo e della terra, quando vennero creati. Nel giorno in cui il Signore Dio fece la terra e il cielo
nessun cespuglio campestre era sulla terra, nessuna erba campestre era spuntata, perché il Signore Dio non aveva fatto piovere sulla terra e non c'era uomo che lavorasse il suolo,
ma una polla d'acqua sgorgava dalla terra e irrigava tutto il suolo.
Allora il Signore Dio plasmò l'uomo con polvere del suolo e soffiò nelle sue narici un alito di vita e l'uomo divenne un essere vivente.
Poi il Signore Dio piantò un giardino in Eden, a oriente, e vi collocò l'uomo che aveva plasmato.
Il Signore Dio fece germogliare dal suolo ogni sorta di alberi graditi alla vista e buoni da mangiare, e l'albero della vita in mezzo al giardino e l'albero della conoscenza del bene e del male.
Un fiume usciva da Eden per irrigare il giardino, poi di lì si divideva e formava quattro corsi.
Il primo fiume si chiama Pison: esso scorre attorno a tutta la regione di Avìla, dove si trova l'oro
e l'oro di quella regione è fino; vi si trova pure la resina odorosa e la pietra d'ònice.
Il secondo fiume si chiama Ghicon: esso scorre attorno a tutta la regione d'Etiopia.
Il terzo fiume si chiama Tigri: esso scorre a oriente di Assur. Il quarto fiume è l'Eufrate.
Il Signore Dio prese l'uomo e lo pose nel giardino di Eden, perché lo coltivasse e lo custodisse.
Il Signore Dio diede questo comando all'uomo: "Tu potrai mangiare di tutti gli alberi del giardino,
ma dell'albero della conoscenza del bene e del male non devi mangiare, perché, nel giorno in cui tu ne mangerai, certamente dovrai morire".
E il Signore Dio disse: "Non è bene che l'uomo sia solo: voglio fargli un aiuto che gli corrisponda".
Allora il Signore Dio plasmò dal suolo ogni sorta di animali selvatici e tutti gli uccelli del cielo e li condusse all'uomo, per vedere come li avrebbe chiamati: in qualunque modo l'uomo avesse chiamato ognuno degli esseri viventi, quello doveva essere il suo nome.
Così l'uomo impose nomi a tutto il bestiame, a tutti gli uccelli del cielo e a tutti gli animali selvatici, ma per l'uomo non trovò un aiuto che gli corrispondesse.
Allora il Signore Dio fece scendere un torpore sull'uomo, che si addormentò; gli tolse una delle costole e richiuse la carne al suo posto.
Il Signore Dio formò con la costola, che aveva tolta all'uomo, una donna e la condusse all'uomo.
Allora l'uomo disse:

"Questa volta
è osso dalle mie ossa,
carne dalla mia carne.
La si chiamerà donna,
perché dall'uomo è stata tolta".
Per questo l'uomo lascerà suo padre e sua madre e si unirà a sua moglie, e i due saranno un'unica carne.
Ora tutti e due erano nudi, l'uomo e sua moglie, e non provavano vergogna.
Adamo conobbe Eva sua moglie, che concepì e partorì Caino e disse: "Ho acquistato un uomo grazie al Signore".

Poi partorì ancora Abele, suo fratello. Ora Abele era pastore di greggi, mentre Caino era lavoratore del suolo.
Trascorso del tempo, Caino presentò frutti del suolo come offerta al Signore,
mentre Abele presentò a sua volta primogeniti del suo gregge e il loro grasso. Il Signore gradì Abele e la sua offerta,
ma non gradì Caino e la sua offerta. Caino ne fu molto irritato e il suo volto era abbattuto.
Il Signore disse allora a Caino: "Perché sei irritato e perché è abbattuto il tuo volto?
Se agisci bene, non dovresti forse tenerlo alto? Ma se non agisci bene, il peccato è accovacciato alla tua porta; verso di te è il suo istinto, e tu lo dominerai".
Caino parlò al fratello Abele. Mentre erano in campagna, Caino alzò la mano contro il fratello Abele e lo uccise.
Allora il Signore disse a Caino: "Dov'è Abele, tuo fratello?". Egli rispose: "Non lo so. Sono forse io il custode di mio fratello?".
Riprese: "Che hai fatto? La voce del sangue di tuo fratello grida a me dal suolo!
Ora sii maledetto, lontano dal suolo che ha aperto la bocca per ricevere il sangue di tuo fratello dalla tua mano.
Quando lavorerai il suolo, esso non ti darà più i suoi prodotti: ramingo e fuggiasco sarai sulla terra".
Disse Caino al Signore: "Troppo grande è la mia colpa per ottenere perdono.
Ecco, tu mi scacci oggi da questo suolo e dovrò nascondermi lontano da te; io sarò ramingo e fuggiasco sulla terra e chiunque mi incontrerà mi ucciderà".
Ma il Signore gli disse: "Ebbene, chiunque ucciderà Caino subirà la vendetta sette volte!". Il Signore impose a Caino un segno, perché nessuno, incontrandolo, lo colpisse.
Caino si allontanò dal Signore e abitò nella regione di Nod, a oriente di Eden.
Ora Caino conobbe sua moglie, che concepì e partorì Enoc; poi divenne costruttore di una città, che chiamò Enoc, dal nome del figlio.
A Enoc nacque Irad; Irad generò Mecuiaèl e Mecuiaèl generò Metusaèl e Metusaèl generò Lamec.
Lamec si prese due mogli: una chiamata Ada e l'altra chiamata Silla.
Ada partorì Iabal: egli fu il padre di quanti abitano sotto le tende presso il bestiame.
Il fratello di questi si chiamava Iubal: egli fu il padre di tutti i suonatori di cetra e di flauto.
Silla a sua volta partorì Tubal-Kain, il fabbro, padre di quanti lavorano il bronzo e il ferro. La sorella di Tubal-Kain fu Naamà.
Lamec disse alle mogli:

"Ada e Silla, ascoltate la mia voce;
mogli di Lamec, porgete l'orecchio al mio dire.
Ho ucciso un uomo per una mia scalfittura
e un ragazzo per un mio livido.
Sette volte sarà vendicato Caino,
ma Lamec settantasette".
Adamo di nuovo conobbe sua moglie, che partorì un figlio e lo chiamò Set. "Perché - disse - Dio mi ha concesso un'altra discendenza al posto di Abele, poiché Caino l'ha ucciso".
Anche a Set nacque un figlio, che chiamò Enos. A quel tempo si cominciò a invocare il nome del Signore.
Il Signore disse a Noè: "Entra nell'arca tu con tutta la tua famiglia, perché ti ho visto giusto dinanzi a me in questa generazione.
Di ogni animale puro prendine con te sette paia, il maschio e la sua femmina; degli animali che non sono puri un paio, il maschio e la sua femmina.
Anche degli uccelli del cielo, sette paia, maschio e femmina, per conservarne in vita la razza su tutta la terra.
Perché tra sette giorni farò piovere sulla terra per quaranta giorni e quaranta notti; cancellerò dalla terra ogni essere che ho fatto".
Noè fece quanto il Signore gli aveva comandato.
Noè aveva seicento anni quando venne il diluvio, cioè le acque sulla terra.

Noè entrò nell'arca e con lui i suoi figli, sua moglie e le mogli dei suoi figli, per sottrarsi alle acque del diluvio.
Degli animali puri e di quelli impuri, degli uccelli e di tutti gli esseri che strisciano sul suolo
un maschio e una femmina entrarono, a due a due, nell'arca, come Dio aveva comandato a Noè.
Dopo sette giorni, le acque del diluvio furono sopra la terra;
nell'anno seicentesimo della vita di Noè, nel secondo mese, il diciassette del mese, in quello stesso giorno, eruppero tutte le sorgenti del grande abisso e le cateratte del cielo si aprirono.
Cadde la pioggia sulla terra per quaranta giorni e quaranta notti.
In quello stesso giorno entrarono nell'arca Noè, con i figli Sem, Cam e Iafet, la moglie di Noè, le tre mogli dei suoi tre figli;
essi e tutti i viventi, secondo la loro specie, e tutto il bestiame, secondo la propria specie, e tutti i rettili che strisciano sulla terra, secondo la loro specie, tutti i volatili, secondo la loro specie, tutti gli uccelli, tutti gli esseri alati.
Vennero dunque a Noè nell'arca, a due a due, di ogni carne in cui c'è il soffio di vita.
Quelli che venivano, maschio e femmina d'ogni carne, entrarono come gli aveva comandato Dio. Il Signore chiuse la porta dietro di lui.
Il diluvio durò sulla terra quaranta giorni: le acque crebbero e sollevarono l'arca, che s'innalzò sulla terra.
Le acque furono travolgenti e crebbero molto sopra la terra e l'arca galleggiava sulle acque.
Le acque furono sempre più travolgenti sopra la terra e coprirono tutti i monti più alti che sono sotto tutto il cielo.
Le acque superarono in altezza di quindici cubiti i monti che avevano ricoperto.
Perì ogni essere vivente che si muove sulla terra, uccelli, bestiame e fiere e tutti gli esseri che brulicano sulla terra e tutti gli uomini.
Ogni essere che ha un alito di vita nelle narici, cioè quanto era sulla terra asciutta, morì.
Così fu cancellato ogni essere che era sulla terra: dagli uomini agli animali domestici, ai rettili e agli uccelli del cielo; essi furono cancellati dalla terra e rimase solo Noè e chi stava con lui nell'arca.
Le acque furono travolgenti sopra la terra centocinquanta giorni.
Quando Abram ebbe novantanove anni, il Signore gli apparve e gli disse:

"Io sono Dio l'Onnipotente:
cammina davanti a me
e sii integro.

Porrò la mia alleanza tra me e te
e ti renderò molto, molto numeroso".
Subito Abram si prostrò con il viso a terra e Dio parlò con lui:
"Quanto a me, ecco, la mia alleanza è con te:
diventerai padre di una moltitudine di nazioni.
Non ti chiamerai più Abram,
ma ti chiamerai Abramo,
perché padre di una moltitudine di nazioni ti renderò.
E ti renderò molto, molto fecondo; ti farò diventare nazioni e da te usciranno dei re.
Stabilirò la mia alleanza con te e con la tua discendenza dopo di te, di generazione in generazione, come alleanza perenne, per essere il Dio tuo e della tua discendenza dopo di te.
La terra dove sei forestiero, tutta la terra di Canaan, la darò in possesso per sempre a te e alla tua discendenza dopo di te; sarò il loro Dio".
Disse Dio ad Abramo: "Da parte tua devi osservare la mia alleanza, tu e la tua discendenza dopo di te, di generazione in generazione.
Questa è la mia alleanza che dovete osservare, alleanza tra me e voi e la tua discendenza dopo di te: sia circonciso tra voi ogni maschio.
Vi lascerete circoncidere la carne del vostro prepuzio e ciò sarà il segno dell'alleanza tra me e voi.
Quando avrà otto giorni, sarà circonciso tra voi ogni maschio di generazione in generazione, sia quello nato in casa sia quello comprato con denaro da qualunque straniero che non sia della tua stirpe.
Deve essere circonciso chi è nato in casa e chi viene comprato con denaro; così la mia alleanza sussisterà nella vostra carne come alleanza perenne.
Il maschio non circonciso, di cui cioè non sarà stata circoncisa la carne del prepuzio, sia eliminato dal suo popolo: ha violato la mia alleanza".
Dio aggiunse ad Abramo: "Quanto a Sarài tua moglie, non la chiamerai più Sarài, ma Sara.
Io la benedirò e anche da lei ti darò un figlio; la benedirò e diventerà nazioni, e re di popoli nasceranno da lei".
Allora Abramo si prostrò con la faccia a terra e rise e pensò: "A uno di cento anni può nascere un figlio? E Sara all'età di novant'anni potrà partorire?".
Abramo disse a Dio: "Se almeno Ismaele potesse vivere davanti a te!".
E Dio disse: "No, Sara, tua moglie, ti partorirà un figlio e lo chiamerai Isacco. Io stabilirò la mia alleanza con lui come alleanza perenne, per essere il Dio suo e della sua discendenza dopo di lui.
Anche riguardo a Ismaele io ti ho esaudito: ecco, io lo benedico e lo renderò fecondo e molto, molto numeroso: dodici prìncipi egli genererà e di lui farò una grande nazione.
Ma stabilirò la mia alleanza con Isacco, che Sara ti partorirà a questa data l'anno venturo".
Dio terminò così di parlare con lui e lasciò Abramo, levandosi in alto.
Allora Abramo prese Ismaele, suo figlio, e tutti i nati nella sua casa e tutti quelli comprati con il suo denaro, tutti i maschi appartenenti al personale della casa di Abramo, e circoncise la carne del loro prepuzio in quello stesso giorno, come Dio gli aveva detto.
Abramo aveva novantanove anni, quando si fece circoncidere la carne del prepuzio.
Ismaele, suo figlio, aveva tredici anni quando gli fu circoncisa la carne del prepuzio.
In quello stesso giorno furono circoncisi Abramo e Ismaele, suo figlio.
E tutti gli uomini della sua casa, quelli nati in casa e quelli comprati con denaro dagli stranieri, furono circoncisi con lui.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible