Скрыть
1:2
1:4
1:5
1:7
1:8
1:10
1:11
1:12
1:13
1:15
1:17
1:19
1:20
1:23
1:25
1:30
Глава 2 
2:3
2:4
2:5
2:6
2:10
2:12
2:13
2:15
2:16
2:19
2:20
2:21
2:25
Глава 3 
3:2
3:3
3:5
3:9
3:10
3:12
3:18
3:20
3:21
3:23
3:24
Глава 4 
4:1
4:2
4:3
4:11
4:12
4:13
4:15
4:16
4:17
4:18
4:20
4:21
4:22
4:23
4:24
4:26
Глава 5 
5:2
5:4
5:5
5:6
5:7
5:8
5:9
5:10
5:11
5:12
5:13
5:14
5:15
5:16
5:17
5:18
5:19
5:20
5:21
5:22
5:23
5:25
5:26
5:27
5:28
5:30
5:31
Глава 6 
6:1
6:4
6:7
6:8
6:10
6:11
6:12
6:15
6:16
6:18
6:20
6:21
Глава 7 
7:2
7:3
7:4
7:6
7:8
7:10
7:12
7:13
7:14
7:15
7:17
7:18
7:19
7:20
7:21
7:22
7:24
Глава 8 
8:3
8:5
8:6
8:7
8:8
8:9
8:10
8:11
8:12
8:13
8:14
8:15
8:16
8:18
8:19
8:20
8:22
Глава 9 
9:3
9:5
9:8
9:9
9:10
9:12
9:14
9:15
9:16
9:17
9:18
9:19
9:20
9:21
9:22
9:23
9:24
9:25
9:27
9:28
9:29
Глава 10 
10:3
10:5
10:6
10:7
10:9
10:11
10:12
10:13
10:15
10:16
10:17
10:18
10:19
10:20
10:21
10:23
10:24
10:26
10:27
10:28
10:29
10:31
10:32
Глава 11 
11:1
11:2
11:3
11:5
11:6
11:7
11:9
11:11
11:12
11:13
11:14
11:15
11:17
11:18
11:19
11:20
11:21
11:22
11:23
11:24
11:25
11:27
11:28
11:29
11:30
11:32
Церковнославянский (рус)
Въ нача́лѣ сотвори́ Бо́гъ не́бо и зе́млю.
Земля́ же бѣ́ неви́дима и неустро́­ена, и тма́ верху́ бе́здны, и Ду́хъ Бо́жiй ноша́­шеся верху́ воды́.
И рече́ Бо́гъ: да бу́детъ свѣ́тъ. И бы́сть свѣ́тъ.
И ви́дѣ Бо́гъ свѣ́тъ, я́ко добро́, и разлучи́ Бо́гъ между́ свѣ́томъ и между́ тмо́ю.
И нарече́ Бо́гъ свѣ́тъ де́нь, а тму́ нарече́ но́щь. И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь еди́нъ.
И рече́ Бо́гъ: да бу́детъ тве́рдь посредѣ́ воды́, и да бу́детъ разлуча́ющи посредѣ́ воды́ и воды́. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ тве́рдь, и разлучи́ Бо́гъ между́ водо́ю, я́же бѣ́ подъ тве́рдiю, и между́ водо́ю, я́же бѣ́ надъ тве́рдiю.
И нарече́ Бо́гъ тве́рдь не́бо. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́. И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь вторы́й.
И рече́ Бо́гъ: да собере́т­ся вода́, я́же подъ небесе́мъ, въ собра́нiе еди́но, и да яви́т­ся су́ша. И бы́сть та́ко. И собра́ся вода́, я́же подъ небесе́мъ, въ собра́нiя своя́, и яви́ся су́ша.
И нарече́ Бо́гъ су́шу зе́млю, и собра́нiя во́дъ нарече́ моря́. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́.
И рече́ Бо́гъ: да прорасти́тъ земля́ бы́лiе травно́е, сѣ́ющее сѣ́мя по ро́ду и по подо́бiю, и дре́во плодови́тое творя́щее пло́дъ, ему́же сѣ́мя его́ въ не́мъ, по ро́ду на земли́. И бы́сть та́ко.
И изнесе́ земля́ бы́лiе травно́е, сѣ́ющее сѣ́мя по ро́ду и по подо́бiю, и дре́во плодови́тое творя́щее пло́дъ, ему́же сѣ́мя его́ въ не́мъ, по ро́ду на земли́. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́.
И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь тре́тiй.
И рече́ Бо́гъ: да бу́дутъ свѣти́ла на тве́рди небе́снѣй, освѣща́ти зе́млю и разлуча́ти между́ дне́мъ и между́ но́щiю: и да бу́дутъ въ зна́менiя и во времена́, и во дни́ и въ лѣ́та,
и да бу́дутъ въ просвѣще́нiе на тве́рди небе́снѣй, я́ко свѣти́ти по земли́. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ два́ свѣти́ла вели́кая: свѣти́ло вели́кое въ нача́ла дне́, и свѣти́ло ме́ншее въ нача́ла но́щи, и звѣ́зды:
и положи́ я́ Бо́гъ на тве́рди небе́снѣй, я́ко свѣти́ти на зе́млю,
и владѣ́ти дне́мъ и но́щiю, и разлуча́ти между́ свѣ́томъ и между́ тмо́ю. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добро́.
И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь четве́ртый.
И рече́ Бо́гъ: да изведу́тъ во́ды га́ды ду́шъ живы́хъ, и пти́цы лета́ющыя по земли́, по тве́рди небе́снѣй. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ ки́ты вели́кiя, и вся́ку ду́шу живо́тныхъ гадо́въ, я́же изведо́ша во́ды по родо́мъ и́хъ, и вся́ку пти́цу перна́ту по ро́ду. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добра́.
И благослови́ я́ Бо́гъ, глаго́ля: расти́теся и мно́житеся, и напо́лните во́ды, я́же въ моря́хъ, и пти́цы да умно́жат­ся на земли́.
И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь пя́тый.
И рече́ Бо́гъ: да изведе́тъ земля́ ду́шу жи́ву по ро́ду, четвероно́гая и га́ды, и звѣ́ри земли́ по ро́ду. И бы́сть та́ко.
И сотвори́ Бо́гъ звѣ́ри земли́ по ро́ду, и скоты́ по ро́ду и́хъ, и вся́ га́ды земли́ по ро́ду и́хъ. И ви́дѣ Бо́гъ, я́ко добра́.
И рече́ Бо́гъ: сотвори́мъ человѣ́ка по о́бразу На́­шему и по подо́бiю, и да облада́етъ ры́бами морски́ми, и пти́цами небе́сными, [и звѣрьми́] и скота́ми, и все́ю земле́ю, и всѣ́ми га́ды пресмыка́ющимися по земли́.
И сотвори́ Бо́гъ человѣ́ка, по о́бразу Бо́жiю сотвори́ его́: му́жа и жену́ сотвори́ и́хъ.
И благослови́ и́хъ Бо́гъ, глаго́ля: расти́теся и мно́житеся, и напо́лните зе́млю, и госпо́д­ст­вуйте е́ю, и облада́йте ры́бами морски́ми, [и звѣрьми́] и пти́цами небе́сными, и всѣ́ми скота́ми, и все́ю земле́ю, и всѣ́ми га́дами пресмыка́ющимися по земли́.
И рече́ Бо́гъ: се́, да́хъ ва́мъ вся́кую траву́ сѣ́мен­ную сѣ́ющую сѣ́мя, е́же е́сть верху́ земли́ всея́: и вся́кое дре́во, е́же и́мать въ себѣ́ пло́дъ сѣ́мене сѣ́мен­наго, ва́мъ бу́детъ въ снѣ́дь:
и всѣ́мъ звѣре́мъ земны́мъ, и всѣ́мъ пти́цамъ небе́снымъ, и вся́кому га́ду пресмыка́ющемуся по земли́, и́же и́мать въ себѣ́ ду́шу живота́, и вся́ку траву́ зеле́ну въ снѣ́дь. И бы́сть та́ко.
И ви́дѣ Бо́гъ вся́, ели́ка сотвори́: и се́ добра́ зѣло́. И бы́сть ве́черъ, и бы́сть у́тро, де́нь шесты́й.
И соверши́шася не́бо и земля́, и все́ украше́нiе и́хъ.
И соверши́ Бо́гъ въ де́нь шесты́й дѣла́ Своя́, я́же сотвори́: и почи́ въ де́нь седмы́й от­ всѣ́хъ дѣ́лъ Сво­и́хъ, я́же сотвори́.
И благослови́ Бо́гъ де́нь седмы́й, и освяти́ его́: я́ко въ то́й почи́ от­ всѣ́хъ дѣ́лъ Сво­и́хъ, я́же нача́тъ Бо́гъ твори́ти.
Сiя́ кни́га бытiя́ небесе́ и земли́, егда́ бы́сть, въ о́ньже де́нь сотвори́ Госпо́дь Бо́гъ не́бо и зе́млю,
и вся́кiй зла́къ се́лный, пре́жде да́же бы́ти на земли́, и вся́кую траву́ се́лную, пре́жде да́же прозя́бнути: не бо́ одожди́ Госпо́дь Бо́гъ на зе́млю, и человѣ́къ не бя́ше дѣ́лати ю́:
исто́чникъ же исхожда́­ше изъ земли́ и напая́ше все́ лице́ земли́.
И созда́ Бо́гъ человѣ́ка, пе́рсть [взе́мъ] от­ земли́, и вду́ну въ лицо́ его́ дыха́нiе жи́зни: и бы́сть человѣ́къ въ ду́шу жи́ву.
И насади́ Госпо́дь Бо́гъ ра́й во Еде́мѣ на восто́цѣхъ, и введе́ та́мо человѣ́ка, его́же созда́.
И прозябе́ Бо́гъ еще́ от­ земли́ вся́кое дре́во кра́сное въ видѣ́нiе и до́брое въ снѣ́дь: и дре́во жи́зни посредѣ́ рая́, и дре́во е́же вѣ́дѣти разумѣ́телное до́браго и лука́ваго.
Рѣка́ же исхо́дитъ изъ Еде́ма напая́ти ра́й: от­ту́ду разлуча́ет­ся въ четы́ри нача́ла.
И́мя еди́нѣй Фисо́нъ: сiя́ окружа́ющая всю́ зе́млю Евила́тскую: та́мо у́бо е́сть зла́то.
Зла́то же о́ныя земли́ до́бро­е: и та́мо е́сть а́нѳраксъ и ка́мень зеле́ный.
И и́мя рѣцѣ́ вторѣ́й Гео́н: сiя́ окружа́ющая всю́ зе́млю Еѳiо́пскую.
И рѣка́ тре́тiя Ти́гръ: сiя́ проходя́щая пря́мо Ассири́омъ. Рѣка́ же четве́ртая Евфра́тъ.
И взя́ Госпо́дь Бо́гъ человѣ́ка, его́же созда́, и введе́ его́ въ ра́й Сла́дости, дѣ́лати его́ и храни́ти.
И заповѣ́да Госпо́дь Бо́гъ Ада́му, глаго́ля: от­ вся́каго дре́ва, е́же въ раи́, снѣ́дiю снѣ́си:
от­ дре́ва же, е́же разумѣ́ти до́брое и лука́вое, не снѣ́сте от­ него́: а въ о́ньже а́ще де́нь снѣ́сте от­ него́, сме́ртiю у́мрете.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ: не добро́ бы́ти человѣ́ку еди́ному: сотвори́мъ ему́ помо́щника по нему́.
И созда́ Бо́гъ еще́ от­ земли́ вся́ звѣ́ри се́лныя и вся́ пти́цы небе́сныя, и при­­веде́ я́ ко Ада́му ви́дѣти, что́ нарече́тъ я́: и вся́ко е́же а́ще нарече́ Ада́мъ ду́шу жи́ву, сiе́ и́мя ему́.
И нарече́ Ада́мъ имена́ всѣ́мъ ското́мъ, и всѣ́мъ пти́цамъ небе́снымъ, и всѣ́мъ звѣре́мъ земны́мъ. Ада́му же не обрѣ́теся помо́щникъ подо́бный ему́.
И наложи́ Бо́гъ изступле́нiе на Ада́ма, и у́спе: и взя́ еди́но от­ ре́бръ его́, и испо́лни пло́тiю вмѣ́сто его́.
И созда́ Госпо́дь Бо́гъ ребро́, е́же взя́ от­ Ада́ма, въ жену́, и при­­веде́ ю́ ко Ада́му.
И рече́ Ада́мъ: се́, ны́нѣ ко́сть от­ косте́й мо­и́хъ и пло́ть от­ пло́ти мо­ея́: сiя́ нарече́т­ся жена́, я́ко от­ му́жа сво­его́ взята́ бы́сть сiя́.
Сего́ ра́ди оста́витъ человѣ́къ отца́ сво­его́ и ма́терь и при­­лѣпи́т­ся къ женѣ́ сво­е́й, и бу́дета два́ въ пло́ть еди́ну.
И бѣ́ста о́ба на́га, Ада́мъ же и жена́ его́, и не стыдя́стася.
Змі́й же бѣ́ мудрѣ́йшiй всѣ́хъ звѣре́й су́щихъ на земли́, и́хже сотвори́ Госпо́дь Бо́гъ. И рече́ змі́й женѣ́: что́ я́ко рече́ Бо́гъ: да не я́сте от­ вся́каго дре́ва ра́йскаго?
И рече́ жена́ змі́ю: от­ вся́каго дре́ва ра́йскаго я́сти бу́демъ:
от­ плода́ же дре́ва, е́же е́сть посредѣ́ рая́, рече́ Бо́гъ, да не я́сте от­ него́, ниже́ при­­косне́теся ему́, да не у́мрете.
И рече́ змі́й женѣ́: не сме́ртiю у́мрете:
вѣ́дяше бо Бо́гъ, я́ко въ о́ньже а́ще де́нь снѣ́сте от­ него́, от­ве́рзут­ся о́чи ва́ши, и бу́дете я́ко бо́зи, вѣ́дяще до́брое и лука́вое.
И ви́дѣ жена́, я́ко добро́ дре́во въ снѣ́дь и я́ко уго́дно очи́ма ви́дѣти и красно́ е́сть, е́же разумѣ́ти: и взе́мши от­ плода́ его́ яде́, и даде́ му́жу сво­ему́ съ собо́ю, и ядо́ста.
И от­верзо́шася о́чи обѣ́ма, и разумѣ́ша, я́ко на́зи бѣ́ша: и сши́ста ли́­ст­вiе смоко́вное, и сотвори́ста себѣ́ препоя́санiя.
И услы́шаста гла́съ Го́спода Бо́га ходя́ща въ раи́ по полу́дни: и скры́стася Ада́мъ же и жена́ его́ от­ лица́ Го́спода Бо́га посредѣ́ дре́ва ра́йскаго.
И при­­зва́ Госпо́дь Бо́гъ Ада́ма и рече́ ему́: Ада́ме, гдѣ́ еси́?
И рече́ Ему́: гла́съ слы́шахъ Тебе́ ходя́ща въ раи́, и убоя́хся, я́ко на́гъ е́смь, и скры́хся.
И рече́ ему́ Бо́гъ: кто́ воз­вѣсти́ тебѣ́, я́ко на́гъ еси́, а́ще не бы́ от­ дре́ва, его́же заповѣ́дахъ тебѣ́ сего́ еди́наго не я́сти, от­ него́ я́лъ еси́?
И рече́ Ада́мъ: жена́, ю́же да́лъ еси́ со мно́ю, та́ ми́ даде́ от­ дре́ва, и ядо́хъ.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ женѣ́: что́ сiе́ сотвори́ла еси́? И рече́ жена́: змі́й прельсти́ мя, и ядо́хъ.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ змі́ю: я́ко сотвори́лъ еси́ сiе́, про́клятъ ты́ от­ {па́че} всѣ́хъ ското́въ и от­ всѣ́хъ звѣре́й земны́хъ: на пе́рсехъ тво­и́хъ и чре́вѣ ходи́ти бу́деши, и зе́млю снѣ́си вся́ дни́ живота́ тво­его́:
и вражду́ положу́ между́ тобо́ю и между́ жено́ю, и между́ сѣ́менемъ тво­и́мъ и между́ сѣ́менемъ тоя́: то́й твою́ блюсти́ бу́детъ {Евр.: сотре́тъ} главу́, и ты́ блюсти́ бу́деши его́ пя́ту.
И женѣ́ рече́: умножа́я умно́жу печа́ли твоя́ и воз­дыха́нiя твоя́: въ болѣ́знехъ роди́ши ча́да, и къ му́жу тво­ему́ обраще́нiе твое́, и то́й тобо́ю облада́ти бу́детъ.
И Ада́му рече́: я́ко послу́шалъ еси́ гла́са жены́ тво­ея́ и я́лъ еси́ от­ дре́ва, его́же заповѣ́дахъ тебѣ́ сего́ еди́наго не я́сти, от­ него́ я́лъ еси́: проклята́ земля́ въ дѣ́лѣхъ тво­и́хъ, въ печа́лехъ снѣ́си ту́ю вся́ дни́ живота́ тво­его́:
те́рнiя и волчцы́ воз­расти́тъ тебѣ́, и снѣ́си траву́ се́лную:
въ по́тѣ лица́ тво­его́ снѣ́си хлѣ́бъ тво́й, до́ндеже воз­врати́шися въ зе́млю, от­ нея́же взя́тъ еси́: я́ко земля́ еси́, и въ зе́млю отъи́деши.
И нарече́ Ада́мъ и́мя женѣ́ сво­е́й Жи́знь, я́ко та́ ма́ти всѣ́хъ живу́щихъ.
И сотвори́ Госпо́дь Бо́гъ Ада́му и женѣ́ его́ ри́зы ко́жаны, и облече́ и́хъ.
И рече́ Бо́гъ: се́, Ада́мъ бы́сть я́ко еди́нъ от­ На́съ, е́же разумѣ́ти до́брое и лука́во­е: и ны́нѣ да не когда́ простре́тъ ру́ку свою́ и во́зметъ от­ дре́ва жи́зни и снѣ́стъ, и жи́въ бу́детъ во вѣ́къ.
И изгна́ его́ Госпо́дь Бо́гъ изъ рая́ Сла́дости дѣ́лати зе́млю, от­ нея́же взя́тъ бы́сть.
И изри́ну Ада́ма, и всели́ его́ пря́мо рая́ Сла́дости: и при­­ста́ви Херуви́ма, и пла́мен­ное ору́жiе обраща́емое, храни́ти пу́ть дре́ва жи́зни.
Ада́мъ же позна́ Е́ву жену́ свою́, и заче́нши роди́ Ка́ина и рече́: стяжа́хъ человѣ́ка Бо́гомъ.
И при­­ложи́ роди́ти бра́та его́, А́веля. И бы́сть А́вель па́стырь ове́цъ, Ка́инъ же бѣ́ дѣ́лаяй зе́млю.
И бы́сть по дне́хъ, при­­несе́ Ка́инъ от­ плодо́въ земли́ же́ртву Бо́гу:
и А́вель при­­несе́ и то́й от­ перворо́дныхъ ове́цъ сво­и́хъ и от­ ту́ковъ и́хъ. И при­­зрѣ́ Бо́гъ на А́веля и на да́ры его́:
на Ка́ина же и на же́ртвы его́ не вня́тъ. И опеча́лися Ка́инъ зѣло́, и испаде́ лице́ его́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Ка́ину: вску́ю при­­ско́рбенъ бы́лъ еси́? И вску́ю испаде́ лице́ твое́?
Еда́ а́ще пра́во при­­не́слъ еси́, пра́во же не раздѣли́лъ еси́, не согрѣши́лъ ли еси́? Умо́лкни: къ тебѣ́ обраще́нiе его́, и ты́ тѣ́мъ облада́еши.
И рече́ Ка́инъ ко А́велю бра́ту сво­ему́: по́йдемъ на по́ле. И бы́сть внегда́ бы́ти и́мъ на по́ли, воста́ Ка́инъ на А́веля бра́та сво­его́ и уби́ его́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ ко Ка́ину: гдѣ́ е́сть А́вель бра́тъ тво́й? И рече́: не вѣ́мъ: еда́ стра́жъ бра́ту мо­ему́ е́смь а́зъ?
И рече́ Госпо́дь: что́ сотвори́лъ еси́ сiе́? Гла́съ кро́ве бра́та тво­его́ вопiе́тъ ко Мнѣ́ от­ земли́:
и ны́нѣ про́клятъ ты́ на земли́, я́же разве́рзе уста́ своя́ прiя́ти кро́вь бра́та тво­его́ от­ руки́ тво­ея́:
егда́ дѣ́лаеши зе́млю, и не при­­ложи́тъ си́лы сво­ея́ да́ти тебѣ́: стеня́ и трясы́йся бу́деши на земли́.
И рече́ Ка́инъ ко Го́споду Бо́гу: вя́щшая вина́ моя́, е́же оста́витися ми́:
а́ще изго́ниши мя́ дне́сь от­ лица́ земли́, и от­ лица́ Тво­его́ скры́юся, и бу́ду стеня́ и трясы́йся на земли́, и бу́детъ, вся́къ обрѣта́яй мя́ убiе́тъ мя́.
И рече́ ему́ Госпо́дь Бо́гъ: не та́ко: вся́къ уби́вый Ка́ина седми́жды от­мсти́т­ся. И положи́ Госпо́дь Бо́гъ зна́менiе на Ка́инѣ, е́же не уби́ти его́ вся́кому обрѣта́ющему его́.
И изы́де Ка́инъ от­ лица́ Бо́жiя и всели́ся въ зе́млю Наи́дъ, пря́мо Еде́му.
И позна́ Ка́инъ жену́ свою́, и заче́нши роди́ Ено́ха. И бѣ́ зи́ждяй гра́дъ, и именова́ гра́дъ во и́мя сы́на сво­его́ Ено́хъ.
Роди́ся же Ено́ху Гаида́дъ: и Гаида́дъ роди́ Малелеи́ла: и Малелеи́лъ роди́ Маѳуса́ла: Маѳуса́лъ же роди́ Ламéха.
И взя́ себѣ́ Ламéхъ двѣ́ жены́: и́мя еди́нѣй Ада́ и и́мя вторѣ́й Селла́.
И роди́ Ада́ Иови́ла: се́й бя́ше оте́цъ живу́щихъ въ селе́нiихъ скотопита́телей.
И и́мя бра́ту его́ Иува́лъ: се́й бя́ше показа́вый пѣвни́цу и гу́сли.
Селла́ же и та́я роди́ Ѳо́вела: се́й бя́ше млатобі́ецъ, кова́чь мѣ́ди и желѣ́за: сестра́ же Ѳо́велова Но­ема́.
Рече́ же Ламéхъ сво­и́мъ жена́мъ: Ада́ и Селла́, услы́шите гла́съ мо́й, жены́ Ламéховы, внуши́те моя́ словеса́: я́ко му́жа уби́хъ въ я́зву мнѣ́ и ю́ношу въ стру́пъ мнѣ́:
я́ко седми́цею от­мсти́ся от­ Ка́ина, от­ Ламéха же се́дмьдесятъ седми́цею.
Позна́ же Ада́мъ Е́ву жену́ свою́: и заче́нши роди́ сы́на, и именова́ и́мя ему́ Си́ѳъ, глаго́лющи: воскреси́ бо ми́ Бо́гъ сѣ́мя друго́е, вмѣ́сто А́веля, его́же уби́ Ка́инъ.
И Си́ѳу бы́сть сы́нъ: именова́ же и́мя ему́ Ено́съ: се́й упова́ при­­зыва́ти и́мя Го́спода Бо́га.
Сiя́ кни́га бытiя́ человѣ́ча, въ о́ньже де́нь сотвори́ Бо́гъ Ада́ма, по о́бразу Бо́жiю сотвори́ его́,
му́жа и жену́ сотвори́ и́хъ и благослови́ и́хъ: и нарече́ и́мя ему́ Ада́мъ, въ о́ньже де́нь сотвори́ и́хъ.
Поживе́ же Ада́мъ лѣ́тъ двѣ́стѣ три́десять и роди́ сы́на по ви́ду сво­ему́ и по о́бразу сво­ему́, и нарече́ и́мя ему́ Си́ѳъ.
Бы́ша же дні́е Ада́мовы, я́же поживе́, по е́же роди́ти ему́ Си́ѳа, лѣ́тъ се́дмь со́тъ, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Ада́мовы, я́же поживе́, лѣ́тъ де́вять со́тъ и три́десять: и у́мре.
Поживе́ же Си́ѳъ лѣ́тъ двѣ́стѣ пя́ть и роди́ Ено́са.
И поживе́ Си́ѳъ, по е́же роди́ти ему́ Ено́са, лѣ́тъ се́дмь со́тъ и се́дмь, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Си́ѳовы лѣ́тъ де́вять со́тъ и два­на́­де­сять: и у́мре.
И поживе́ Ено́съ лѣ́тъ сто́ де́вятьдесятъ и роди́ Каина́на.
И поживе́ Ено́съ, по е́же роди́ти ему́ Каина́на, лѣ́тъ се́дмь со́тъ и пять­на́­де­сять, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Ено́совы лѣ́тъ де́вять со́тъ и пя́ть: и у́мре.
И поживе́ Каина́нъ лѣ́тъ сто́ се́дмьдесятъ и роди́ Малелеи́ла.
И поживе́ Каина́нъ, по е́же роди́ти ему́ Малелеи́ла, лѣ́тъ се́дмь со́тъ и четы́редесять, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Каина́новы лѣ́тъ де́вять со́тъ и де́сять: и у́мре.
И поживе́ Малелеи́лъ лѣ́тъ сто́ шестьдеся́тъ пя́ть и роди́ Иа́реда.
И поживе́ Малелеи́лъ, по е́же роди́ти ему́ Иа́реда, лѣ́тъ се́дмь со́тъ и три́десять, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Малелеи́ловы лѣ́тъ о́смь со́тъ и де́вятьдесятъ пя́ть: и у́мре.
И поживе́ Иа́редъ лѣ́тъ сто́ шестьдеся́тъ два́ и роди́ Ено́ха.
И поживе́ Иа́редъ, по е́же роди́ти ему́ Ено́ха, лѣ́тъ о́смь со́тъ, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Иа́редовы лѣ́тъ де́вять со́тъ и шестьдеся́тъ два́: и у́мре.
И поживе́ Ено́хъ лѣ́тъ сто́ шестьдеся́тъ пя́ть и роди́ Маѳуса́ла.
Угоди́ же Ено́хъ Бо́гу, и поживе́ Ено́хъ, по е́же роди́ти ему́ Маѳуса́ла, лѣ́тъ двѣ́стѣ, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Ено́ховы лѣ́тъ три́ста шестьдеся́тъ пя́ть.
И угоди́ Ено́хъ Бо́гу, и не обрѣта́­шеся, зане́ преложи́ его́ Бо́гъ.
И поживе́ Маѳуса́лъ лѣ́тъ сто́ о́смьдесятъ се́дмь и роди́ Ламéха.
И поживе́ Маѳуса́лъ, по е́же роди́ти ему́ Ламéха, лѣ́тъ се́дмь со́тъ о́смьдесятъ два́, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Маѳуса́ловы, я́же поживе́, лѣ́тъ де́вять со́тъ и шестьдеся́тъ де́вять: и у́мре.
И поживе́ Ламéхъ лѣ́тъ сто́ о́смьдесятъ о́смь и роди́ сы́на,
и нарече́ и́мя ему́ Но́е, глаго́ля: се́й упоко́итъ на́съ от­ дѣ́лъ на́шихъ и от­ печа́ли ру́къ на́шихъ, и от­ земли́, ю́же прокля́ Госпо́дь Бо́гъ.
И поживе́ Ламéхъ, по е́же роди́ти ему́ Но́а, лѣ́тъ пя́ть со́тъ и шестьдеся́тъ пя́ть, и роди́ сы́ны и дще́ри.
И бы́ша вси́ дні́е Ламéховы лѣ́тъ се́дмь со́тъ и пятьдеся́тъ три́: и у́мре.
И бѣ́ Но́е лѣ́тъ пяти́ со́тъ, и роди́ сы́ны три́, Си́ма, Ха́ма, Иа́феѳа.
И бы́сть егда́ нача́ша человѣ́цы мно́зи быва́ти на земли́, и дще́ри роди́шася и́мъ:
ви́дѣв­ше же сы́нове Бо́жiи дще́ри человѣ́чи, я́ко добры́ су́ть, поя́ша себѣ́ жены́ от­ всѣ́хъ, я́же избра́ша.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ: не и́мать Ду́хъ Мо́й пребыва́ти въ человѣ́цѣхъ си́хъ во вѣ́къ, зане́ су́ть пло́ть: бу́дутъ же дні́е и́хъ лѣ́тъ сто́ два́десять.
Исполи́ни же бя́ху на земли́ во дни́ о́ны: и пото́мъ, егда́ вхожда́ху сы́нове Бо́жiи къ дще́ремъ человѣ́ческимъ, и ражда́ху себѣ́: ті́и бя́ху исполи́ни, и́же от­ вѣ́ка, человѣ́цы имени́тiи.
Ви́дѣвъ же Госпо́дь Бо́гъ, я́ко умно́жишася зло́бы человѣ́ковъ на земли́: и вся́къ помышля́етъ въ се́рдцы сво­е́мъ при­­лѣ́жно на зла́я во вся́ дни́:
и помы́сли Бо́гъ, я́ко сотвори́ человѣ́ка на земли́, и размы́сли.
И рече́ Бо́гъ: потреблю́ человѣ́ка, его́же сотвори́хъ, от­ лица́ земли́, от­ человѣ́ка да́же до скота́, и от­ га́дъ да́же до пти́цъ небе́сныхъ: зане́ размы́слихъ, я́ко сотвори́хъ я́.
Но́е же обрѣ́те благода́ть предъ Го́сподемъ Бо́гомъ.
Сiя́ же бытiя́ Но́ева: Но́е человѣ́къ пра́веденъ, соверше́нъ сы́й въ ро́дѣ сво­е́мъ, Бо́гу угоди́ Но́е.
Роди́ же Но́е три́ сы́ны, Си́ма, Ха́ма, Иа́феѳа.
Растлѣ́ся же земля́ предъ Бо́гомъ, и напо́лнися земля́ непра́вды.
И ви́дѣ Госпо́дь Бо́гъ зе́млю, и бѣ́ растлѣ́н­на: я́ко растли́ вся́ка пло́ть пу́ть сво́й на земли́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Но́ю: вре́мя вся́каго человѣ́ка прiи́де предъ Мя́, я́ко испо́лнися земля́ непра́вды от­ ни́хъ: и се́, А́зъ погублю́ и́хъ и зе́млю.
Сотвори́ у́бо себѣ́ ковче́гъ от­ дре́въ [негнiю́щихъ] четверо­уго́лныхъ: гнѣ́зда сотвори́ши въ ковче́зѣ, и посмоли́ши его́ внутрьу́ду и внѣу́ду смоло́ю.
И та́ко сотвори́ши ковче́гъ: тре́хъ со́тъ лакте́й долгота́ ковче́га, и пяти́десяти лакте́й широта́, и три́десяти лакте́й высота́ его́.
Собира́я сво́домъ сотвори́ши ковче́гъ, и въ ла́коть сверши́ши его́ свы́ше: две́рь же ковче́га сотвори́ши от­ страны́: обита́лища двокро́вна и трекро́вна сотвори́ши въ не́мъ.
А́зъ же, се́, наведу́ пото́пъ, во́ду на зе́млю, погуби́ти вся́ку пло́ть, въ не́йже е́сть ду́хъ жи́зни подъ небесе́мъ: и ели́ка су́ть на земли́, сконча́ют­ся.
И поста́влю завѣ́тъ Мо́й съ тобо́ю: вни́деши же въ ковче́гъ ты́ и сы́нове тво­и́, и жена́ твоя́ и жены́ сыно́въ тво­и́хъ съ тобо́ю.
И от­ всѣ́хъ ското́въ и от­ всѣ́хъ га́дъ, и от­ всѣ́хъ звѣре́й, и от­ вся́кiя пло́ти, два́ два́ от­ всѣ́хъ введе́ши въ ковче́гъ, да пита́еши съ собо́ю: му́жескiй по́лъ и же́нскiй бу́дутъ.
От всѣ́хъ пти́цъ перна́тыхъ по ро́ду, и от­ всѣ́хъ ското́въ по ро́ду, и от­ всѣ́хъ гадо́въ по́лза­ю­щихъ по земли́ по ро́ду и́хъ, два́ два́ от­ всѣ́хъ вни́дутъ къ тебѣ́, пита́тися съ тобо́ю, му́жескiй по́лъ и же́нскiй.
Ты́ же воз­ми́ себѣ́ от­ всѣ́хъ бра́­шенъ, я́же и́мате я́сти, и собере́ши къ себѣ́, и бу́дутъ тебѣ́ и о́нымъ бра́шно.
И сотвори́ Но́е вся́ ели́ка заповѣ́да ему́ Госпо́дь Бо́гъ, та́ко сотвори́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ къ Но́ю: вни́ди ты́ и ве́сь до́мъ тво́й въ ковче́гъ, я́ко тя́ ви́дѣхъ пра́ведна предо Мно́ю въ ро́дѣ се́мъ:
от­ ското́въ же чи́стыхъ введи́ къ себѣ́ се́дмь се́дмь, му́жескiй по́лъ и же́нскiй: от­ ското́въ же нечи́стыхъ два́ два́, му́жескiй по́лъ и же́нскiй:
и от­ пти́цъ небе́сныхъ чи́стыхъ се́дмь се́дмь, му́жескiй по́лъ и же́нскiй: и от­ всѣ́хъ пти́цъ нечи́стыхъ двѣ́ двѣ́, му́жескiй по́лъ и же́нскiй, препита́ти сѣ́мя по все́й земли́:
еще́ бо дні́й се́дмь, А́зъ наведу́ до́ждь на зе́млю четы́редесять дні́й и четы́редесять ноще́й: и потреблю́ вся́кое воста́нiе, е́же сотвори́хъ, от­ лица́ всея́ земли́.
И сотвори́ Но́е вся́, ели́ка заповѣ́да ему́ Госпо́дь Бо́гъ.
Но́е же бѣ́ лѣ́тъ шести́ со́тъ, и пото́пъ водны́й бы́сть на земли́.
Вни́де же Но́е и сы́нове его́, и жена́ его́ и жены́ сыно́въ его́ съ ни́мъ въ ковче́гъ, воды́ ра́ди пото́па.
И от­ пти́цъ чи́стыхъ и от­ пти́цъ нечи́стыхъ, и от­ ско́тъ чи́стыхъ и от­ ско́тъ нечи́стыхъ, [и от­ звѣре́й,] и от­ всѣ́хъ гадо́въ пресмыка́ющихся по земли́,
два́ два́ внидо́ша къ Но́ю въ ковче́гъ, му́жескiй по́лъ и же́нскiй, я́коже заповѣ́да [Госпо́дь] Бо́гъ Но́ю.
И бы́сть по седми́ дне́хъ, и вода́ пото́пная бы́сть на земли́.
Въ шестьсо́тное лѣ́то въ житiи́ Но́евѣ, втора́го ме́сяца, въ два́десять седмы́й де́нь ме́сяца, въ де́нь то́й разверзо́шася вси́ исто́чницы бе́здны, и хля́би небе́сныя от­верзо́шася:
и бы́сть до́ждь на зе́млю четы́редесять дні́й и четы́редесять ноще́й.
Въ де́нь то́й вни́де Но́е, Си́мъ, Ха́мъ, Иа́феѳъ, сы́нове Но́евы, и жена́ Но́ева, и три́ жены́ сыно́въ его́ съ ни́мъ въ ковче́гъ.
И вси́ звѣ́рiе земні́и по ро́ду, и вси́ ско́ти по ро́ду, и вся́кiй га́дъ дви́жущiйся на земли́ по ро́ду, и вся́кая пти́ца перна́тая по ро́ду сво­ему́,
внидо́ша къ Но́ю въ ковче́гъ два́ два́, му́жескiй по́лъ и же́нскiй, от­ вся́кiя пло́ти, въ не́йже е́сть ду́хъ живо́тный:
и входя́щая му́жескiй по́лъ и же́нскiй от­ вся́кiя пло́ти, внидо́ша къ Но́ю въ ковче́гъ, я́коже заповѣ́да Госпо́дь Бо́гъ Но́ю: и затвори́ Госпо́дь Бо́гъ ковче́гъ от­внѣ́ его́.
И бы́сть пото́пъ четы́редесять дні́й и четы́редесять ноще́й на земли́, и умно́жися вода́ и взя́ ковче́гъ, и воз­вы́сися от­ земли́:
и воз­мога́­ше вода́, и умножа́­шеся зѣло́ на земли́, и ноша́­шеся ковче́гъ верху́ воды́.
Вода́ же воз­мога́­ше зѣло́ зѣло́ на земли́: и покры́ вся́ го́ры высо́кiя, я́же бя́ху подъ небесе́мъ:
пять­на́­де­сять лакте́й горѣ́ воз­вы́сися вода́, и покры́ вся́ го́ры высо́кiя.
И у́мре вся́кая пло́ть дви́жущаяся по земли́ пти́цъ и ското́въ и звѣре́й, и вся́кiй га́дъ дви́жущiйся на земли́, и вся́кiй человѣ́къ,
и вся́ ели́ка и́мутъ дыха́нiе жи́зни, и все́ е́же бѣ́ на су́ши у́мре.
И потреби́ся вся́кое воста́нiе, е́же бя́ше на лицы́ всея́ земли́, от­ человѣ́ка да́же до скота́ и гадо́въ и пти́цъ небе́сныхъ, и потреби́шася от­ земли́: и оста́ Но́е еди́нъ, и и́же съ ни́мъ въ ковче́зѣ.
И воз­вы́сися вода́ надъ земле́ю дні́й сто́ пятьдеся́тъ.
И помяну́ Бо́гъ Но́а, и вся́ звѣ́ри, и вся́ скоты́, и вся́ пти́цы, и вся́ га́ды пресмыка́ющыяся, ели́ка бѣ́ху съ ни́мъ въ ковче́зѣ: и наведе́ Бо́гъ ду́хъ на зе́млю, и преста́ вода́.
И заключи́шася исто́чницы бе́здны и хля́би небе́сныя: и удержа́ся до́ждь от­ небесе́.
И вспя́ть по́йде вода́ иду́щая от­ земли́: и умаля́шеся вода́ по стѣ́ пяти́десятихъ дне́хъ.
И сѣ́де ковче́гъ въ ме́сяцъ седмы́й, въ два́десять седмы́й де́нь ме́сяца, на гора́хъ Арара́тскихъ.
Вода́ же уходя́щи умаля́шеся да́же до деся́таго ме́сяца: и въ деся́тый ме́сяцъ, въ пе́рвый де́нь ме́сяца яви́шася верси́ го́ръ.
И бы́сть по четы́редесятихъ дне́хъ от­ве́рзе Но́е око́нце ковче́га, е́же сотвори́,
и посла́ вра́на [ви́дѣти, а́ще уступи́ла вода́ от­ лица́ земли́]: и изше́дъ не воз­врати́ся, до́ндеже изся́че вода́ от­ земли́.
И посла́ голуби́цу по не́мъ ви́дѣти, а́ще уступи́ла вода́ от­ лица́ земли́:
и не обрѣ́тши голуби́ца поко́я нога́ма сво­и́ма, воз­врати́ся къ нему́ въ ковче́гъ, я́ко вода́ бя́ше по всему́ лицу́ всея́ земли́: и просте́ръ ру́ку свою́, прiя́тъ ю́ и внесе́ ю́ къ себѣ́ въ ковче́гъ.
И преме́дливъ еще́ се́дмь дні́й, па́ки посла́ голуби́цу изъ ковче́га.
И воз­врати́ся къ нему́ голуби́ца къ ве́черу, и имѣ́яше суче́цъ ма́сличенъ съ ли́­ст­вiемъ во устѣ́хъ сво­и́хъ: и позна́ Но́е, я́ко уступи́ вода́ от­ лица́ земли́.
И преме́дливъ еще́ се́дмь дні́й други́хъ, па́ки посла́ голуби́цу, и не при­­ложи́ воз­врати́тися къ нему́ пото́мъ.
И бы́сть въ пе́рвое и шестьсо́тное лѣ́то житiя́ Но́ева, въ пе́рвый де́нь пе́рваго ме́сяца, изся́че вода́ от­ лица́ земли́: и от­кры́ Но́е покро́въ ковче́га, его́же сотвори́, и ви́дѣ, я́ко изся́че вода́ от­ лица́ земли́.
Въ ме́сяцъ же вторы́й, въ два́десять седмы́й де́нь ме́сяца и́зсше земля́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Но́еви, глаго́ля:
изы́ди изъ ковче́га ты́ и жена́ твоя́, и сы́нове тво­и́ и жены́ сыно́въ тво­и́хъ съ тобо́ю:
и вся́ звѣ́ри, ели́цы су́ть съ тобо́ю, и вся́ку пло́ть от­ пти́цъ да́же до ското́въ, и вся́къ га́дъ дви́жущiйся по земли́ изведи́ съ собо́ю: и расти́теся и мно́житеся на земли́.
И изы́де Но́е и жена́ его́, и сы́нове его́ и жены́ сыно́въ его́ съ ни́мъ,
и вси́ звѣ́рiе, и вси́ ско́ти, и вся́ пти́цы и вси́ га́ди дви́жущiися по ро́ду сво­ему́ на земли́ изыдо́ша изъ ковче́га.
И созда́ Но́е же́ртвен­никъ Го́сподеви: и взя́ от­ всѣ́хъ ското́въ чи́стыхъ и от­ всѣ́хъ пти́цъ чи́стыхъ и воз­несе́ во всесожже́нiе на же́ртвен­никъ.
И обоня́ Госпо́дь воню́ благо­уха́нiя. И рече́ Госпо́дь Бо́гъ размы́сливъ: не при­­ложу́ ктому́ прокля́ти зе́млю за дѣла́ человѣ́ческая, зане́ при­­лежи́тъ помышле́нiе человѣ́ку при­­лѣ́жно на зла́я от­ ю́ности его́: не при­­ложу́ у́бо ктому́ порази́ти вся́кую пло́ть живу́щую, я́коже сотвори́хъ:
во вся́ дни́ земли́ сѣ́ятва и жа́тва, зима́ и зно́й, лѣ́то и весна́, де́нь и но́щь не преста́нутъ.
И благослови́ Бо́гъ Но́а и сы́ны его́ и рече́ и́мъ: расти́теся и мно́житеся, и напо́лните зе́млю и облада́йте е́ю:
и стра́хъ и тре́петъ ва́шъ бу́детъ на всѣ́хъ звѣре́хъ земны́хъ [и на всѣ́хъ скотѣ́хъ земны́хъ], на всѣ́хъ пти́цахъ небе́сныхъ и на всѣ́хъ дви́жущихся по земли́ и на всѣ́хъ ры́бахъ морски́хъ: въ ру́цѣ ва́шы вда́хъ [я́].
И вся́кое дви́жущееся, е́же е́сть жи́во, ва́мъ бу́детъ въ снѣ́дь: я́ко зе́лiе травно́е да́хъ ва́мъ все́.
То́чiю мя́са въ кро́ви души́ да не снѣ́сте.
Кро́ви бо ва́­шей, ду́шъ ва́шихъ, от­ руки́ вся́каго звѣ́ря изыщу́ [ея́]: и от­ руки́ человѣ́ка бра́та изыщу́ ея́.
Пролива́яй кро́вь человѣ́чу, въ ея́ мѣ́сто его́ пролiе́т­ся: я́ко во о́бразъ Бо́жiй сотвори́хъ человѣ́ка.
Вы́ же расти́теся и мно́житеся, и напо́лните зе́млю, и мно́житеся на не́й.
И рече́ Бо́гъ Но́еви и сыно́мъ его́ съ ни́мъ, глаго́ля:
се́, А́зъ поставля́ю завѣ́тъ Мо́й ва́мъ и сѣ́мени ва́­шему по ва́съ,
и вся́кой души́ живу́щей съ ва́ми от­ пти́цъ и от­ ско́тъ и всѣ́мъ звѣре́мъ земны́мъ, ели́ка съ ва́ми [су́ть] от­ всѣ́хъ изше́дшихъ изъ ковче́га:
и поста́влю завѣ́тъ Мо́й съ ва́ми: и не у́мретъ вся́ка пло́ть ктому́ от­ воды́ пото́пныя, и ктому́ не бу́детъ пото́пъ водны́й, е́же истли́ти всю́ зе́млю.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Но́еви: сiе́ зна́менiе завѣ́та, е́же А́зъ даю́ между́ Мно́ю и ва́ми, и между́ вся́кою душе́ю живо́ю, я́же е́сть съ ва́ми, въ ро́ды вѣ́чныя:
дугу́ Мою́ полага́ю во о́блацѣ, и бу́детъ въ зна́менiе завѣ́та [вѣ́чнаго] между́ Мно́ю и земле́ю.
И бу́детъ егда́ наведу́ о́блаки на зе́млю, яви́т­ся дуга́ Моя́ во о́блацѣ:
и помяну́ завѣ́тъ Мо́й, и́же е́сть между́ Мно́ю и ва́ми, и между́ вся́кою душе́ю живу́щею во вся́кой пло́ти, и не бу́детъ ктому́ вода́ въ пото́пъ, я́ко потреби́ти вся́ку пло́ть.
И бу́детъ дуга́ Моя́ во о́блацѣ: и узрю́ ю́, е́же помяну́ти завѣ́тъ вѣ́чный между́ Мно́ю и земле́ю, и между́ вся́кою душе́ю живу́щею во вся́кой пло́ти, я́же е́сть на земли́.
И рече́ Бо́гъ Но́еви: сiе́ зна́менiе завѣ́та, его́же положи́хъ между́ Мно́ю и между́ вся́кою пло́тiю, я́же е́сть на земли́.
Бы́ша же сы́нове Но́евы изше́дшiи изъ ковче́га, Си́мъ, Ха́мъ, Иа́феѳъ: Ха́мъ же бя́ше оте́цъ Ханаа́нь.
Трiе́ сі́и су́ть сы́нове Но́евы: от­ си́хъ разсѣ́яшася по все́й земли́.
И нача́тъ Но́е человѣ́къ дѣ́латель [бы́ти] земли́, и насади́ виногра́дъ:
и испи́ от­ вина́, и упи́ся, и обнажи́ся въ дому́ сво­е́мъ.
И ви́дѣ Ха́мъ оте́цъ Ханаа́нь наготу́ отца́ сво­его́, и изше́дъ во́нъ повѣ́да обѣ́ма бра́тома сво­и́ма.
И взе́мше Си́мъ и Иа́феѳъ ри́зу, воз­ложи́ша [ю́] на о́бѣ ра́мѣ сво­и́, и идо́ша вспя́ть зря́ще, и покры́ша наготу́ отца́ сво­его́: и лице́ и́хъ вспя́ть зря́, и наготы́ отца́ сво­его́ не ви́дѣша.
Истрезви́ся же Но́е от­ вина́, и разумѣ́ ели́ка сотвори́ ему́ сы́нъ его́ юнѣ́йшiй,
и рече́: про́клятъ [бу́ди] Ханаа́нъ о́трокъ: ра́бъ бу́детъ бра́тiямъ сво­и́мъ.
И рече́: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Си́мовъ: и бу́детъ Ханаа́нъ о́трокъ ра́бъ ему́:
да распространи́тъ Бо́гъ Иа́феѳа, и да всели́т­ся въ селе́нiихъ Си́мовыхъ, и да бу́детъ Ханаа́нъ ра́бъ ему́.
Поживе́ же Но́е по пото́пѣ лѣ́тъ три́ста пятьдеся́тъ.
И бы́ша вси́ дні́е Но́евы лѣ́тъ де́вять со́тъ пятьдеся́тъ: и у́мре.
Сiя́ же [су́ть] бытiя́ сыно́въ Но́евыхъ, Си́ма, Ха́ма, Иа́феѳа. И роди́шася и́мъ сы́нове по пото́пѣ.
Сы́нове Иа́феѳовы: Гаме́ръ и Маго́гъ, и Мада́й и Иова́нъ, и Елиса́ и Ѳове́лъ, и Мосо́хъ и Ѳи́расъ.
Сы́нове же Гаме́ровы: Асхана́съ и Рифа́ѳъ и Ѳоргама́.
Сы́нове же Иова́ни: Елиса́ и Ѳарси́съ, Киті́йстiи и Роді́йстiи.
От си́хъ раздѣли́шася о́строви язы́ковъ [всѣ́хъ] въ земли́ и́хъ: кі́йждо по язы́ку въ племенѣ́хъ сво­и́хъ и въ наро́дѣхъ сво­и́хъ.
Сы́нове же Ха́мовы: Ху́съ и Месраи́нъ, Фу́дъ и Ханаа́нъ.
Сы́нове Ху́совы: Сава́ и Евила́, и Саваѳа́ и Регма́, и Саваѳака́. Сы́нове же Регма́новы: Сава́ и Дада́нъ.
Ху́съ же роди́ Невро́да: се́й нача́тъ бы́ти исполи́нъ на земли́:
се́й бѣ́ исполи́нъ лове́цъ предъ Го́сподемъ Бо́гомъ: сего́ ра́ди реку́тъ: я́ко Невро́дъ исполи́нъ лове́цъ предъ Го́сподемъ.
И бы́сть нача́ло ца́р­ст­ва его́ Вавило́нъ и Оре́хъ, и Арха́дъ и Хала́н­ни на земли́ Сен­наа́ръ.
От земли́ тоя́ изы́де Ассу́ръ: и созда́ Ниневі́ю, и Роово́ѳъ гра́дъ, и Хала́хъ.
И Дасе́мъ между́ Ниневі́ею и между́ Хала́хомъ: се́й е́сть гра́дъ вели́кiй.
Месраи́нъ же роди́ Лудiи́ма и Нефѳали́ма, и Енеметiи́ма и Лавiи́ма,
и Патросонiи́ма и Хасмонiи́ма, от­ню́дуже изы́де Филистiи́мъ, и Гафѳорiи́ма.
Ханаа́нъ же роди́ Сидо́на пе́рвенца [сво­его́] и Хетте́а,
и Иевусе́а и Аморре́а, и Гергесе́а
и Еве́а, и Аруке́а и Асен­не́а,
и Ара́дiа и Самаре́а, и Амаѳі́ю. И посе́мъ разсѣ́яшася племена́ Ханане́йская:
и бы́ша предѣ́лы Ханане́йстiи от­ Сидо́на да́же прiити́ до Гера́ра и Га́зы, иду́ще да́же до Cодо́ма и Гомо́рры, до Адамы́ и Севои́ма, да́же до Да́са.
Сі́и сы́нове Ха́мовы въ племенѣ́хъ сво­и́хъ, по язы́комъ сво­и́мъ, въ страна́хъ сво­и́хъ и въ наро́дѣхъ сво­и́хъ.
И Си́му роди́ся и тому́, отцу́ всѣ́хъ сыно́въ Еве́ровыхъ, бра́ту Иа́феѳа старѣ́йшаго {въ гре́ческомъ перево́дѣ Иа́феѳъ пока́занъ бра́тъ Си́му старѣ́йшiй.}.
Сы́нове Си́мовы: Ела́мъ и Ассу́ръ, и Арфакса́дъ и Лу́дъ, и Ара́мъ и Каина́нъ.
И сы́нове Ара́мли: О́съ и У́лъ, и Гате́ръ и Мосо́хъ.
И Арфакса́дъ роди́ Каина́на, Каина́нъ же роди́ Салу́, Сала́ же роди́ Еве́ра.
И роди́стася Еве́ру два́ сы́на: и́мя еди́ному Фале́къ: во дни́ бо его́ раздѣли́ся земля́: и и́мя бра́ту его́ Иекта́нъ.
Иекта́нъ же роди́ Елмода́да и Сале́фа, и Сармо́ѳа и Иара́ха,
и Одо́рра и Еви́ла и Декла́,
и Ева́ла и Авимаи́ла и Сове́ва,
и Уфи́ра и Еви́ла и Иова́ва: вси́ сі́и сы́нове Иекта́новы.
И бы́сть селе́нiе и́хъ от­ Ма́си да́же прiити́ до Сафи́ра, горы́ восто́чныя.
Сі́и сы́нове Си́мовы, въ племенѣ́хъ сво­и́хъ, по язы́комъ и́хъ, въ страна́хъ и́хъ и въ наро́дѣхъ и́хъ.
Сiя́ племена́ сыно́въ Но́евыхъ по родо́мъ и́хъ, по язы́комъ и́хъ: от­ си́хъ разсѣ́яшася о́строви язы́ковъ на земли́ по пото́пѣ.
И бѣ́ вся́ земля́ устнѣ́ еди́нѣ, и гла́съ еди́нъ всѣ́мъ.
И бы́сть внегда́ по­ити́ и́мъ от­ восто́къ, обрѣто́ша по́ле въ земли́ Сен­наа́рстѣй и всели́шася та́мо.
И рече́ человѣ́къ бли́жнему сво­ему́: прiиди́те, сотвори́мъ пли́нѳы и испече́мъ и́хъ огне́мъ. И бы́сть и́мъ пли́нѳа въ ка́мень, и бре́нiе вмѣ́сто мѣ́ла.
И реко́ша: прiиди́те, сози́ждемъ себѣ́ гра́дъ и сто́лпъ, его́же ве́рхъ бу́детъ да́же до небесе́: и сотвори́мъ себѣ́ и́мя, пре́жде не́же разсѣ́ятися на́мъ по лицу́ всея́ земли́.
И сни́де Госпо́дь ви́дѣти гра́дъ и сто́лпъ, его́же созида́ша сы́нове человѣ́честiи.
И рече́ Госпо́дь: се́, ро́дъ еди́нъ, и устнѣ́ еди́нѣ всѣ́хъ, и сiе́ нача́ша твори́ти: и ны́нѣ не оскудѣ́ютъ от­ ни́хъ вся́, ели́ка а́ще восхотя́тъ твори́ти.
Прiиди́те, и соше́дше смѣси́мъ та́мо язы́къ и́хъ, да не услы́шатъ кі́йждо гла́са бли́жняго [сво­его́].
И разсѣ́я и́хъ от­ту́ду Госпо́дь по лицу́ всея́ земли́: и преста́ша зи́ждуще гра́дъ и сто́лпъ.
Сего́ ра́ди нарече́ся и́мя его́ Смѣше́нiе, я́ко та́мо смѣси́ Госпо́дь устна́ всея́ земли́, и от­ту́ду разсѣ́я и́хъ Госпо́дь по лицу́ всея́ земли́.
И сiя́ бытiя́ Си́мова: и бя́ше Си́мъ сы́нъ ста́ лѣ́тъ, егда́ роди́ Арфакса́да, во второ́е лѣ́то по пото́пѣ:
и поживе́ Си́мъ, повнегда́ роди́ти ему́ Арфакса́да, лѣ́тъ пя́ть со́тъ и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Арфакса́дъ лѣ́тъ сто́ три́десять пя́ть и роди́ Каина́на:
и поживе́ Арфакса́дъ, повнегда́ роди́ти ему́ Каина́на, лѣ́тъ три́ста три́десять и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре. И поживе́ Каина́нъ лѣ́тъ сто́ три́десять и роди́ Салу́: и поживе́ Каина́нъ, повнегда́ роди́ти ему́ Салу́, лѣ́тъ три́ста три́десять и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Сала́ лѣ́тъ сто́ три́десять и роди́ Еве́ра:
и поживе́ Сала́, повнегда́ роди́ти ему́ Еве́ра, лѣ́тъ три́ста три́десять и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Еве́ръ лѣ́тъ сто́ три́десять четы́ри и роди́ Фале́ка:
и поживе́ Еве́ръ, повнегда́ роди́ти ему́ Фале́ка, лѣ́тъ три́ста се́дмьдесятъ и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Фале́къ лѣ́тъ сто́ три́десять и роди́ Рага́ва:
и поживе́ Фале́къ, повнегда́ роди́ти ему́ Рага́ва, лѣ́тъ двѣ́стѣ де́вять и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Рага́въ лѣ́тъ сто́ три́десять два́ и роди́ Серу́ха:
и поживе́ Рага́въ, повнегда́ роди́ти ему́ Серу́ха, лѣ́тъ двѣ́стѣ се́дмь и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Серу́хъ лѣ́тъ сто́ три́десять и роди́ Нахо́ра:
и поживе́ Серу́хъ, повнегда́ роди́ти ему́ Нахо́ра, лѣ́тъ двѣ́стѣ и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Нахо́ръ лѣ́тъ се́дмьдесятъ де́вять и роди́ Ѳа́рру:
и поживе́ Нахо́ръ, повнегда́ роди́ти ему́ Ѳа́рру, лѣ́тъ сто́ два́десять де́вять и роди́ сы́ны и дще́ри: и у́мре.
И поживе́ Ѳа́рра лѣ́тъ се́дмьдесятъ и роди́ Авра́ма и Нахо́ра и Арра́на.
Сiя́ же бытiя́ Ѳа́рры: Ѳа́рра роди́ Авра́ма и Нахо́ра и Арра́на. Арра́нъ же роди́ Ло́та:
и у́мре Арра́нъ предъ Ѳа́ррою отце́мъ сво­и́мъ въ земли́, въ не́йже роди́ся, въ странѣ́ Халде́йстѣй.
И поя́ста Авра́мъ и Нахо́ръ себѣ́ жены́: и и́мя женѣ́ Авра́мли Са́ра, и и́мя женѣ́ Нахо́ровѣ Ме́льха, дщи́ Арра́ня: се́й е́сть оте́цъ Ме́льхинъ и оте́цъ Е́схинъ.
Бя́ше же Са́ра непло́ды и не ражда́­ше дѣте́й.
И поя́тъ Ѳа́рра Авра́ма сы́на сво­его́ и Ло́та сы́на Арра́ня, сы́на сы́на сво­его́, и Са́ру сноху́ свою́, жену́ Авра́ма сы́на сво­его́: и изведе́ я́ изъ земли́ Халде́йскiя ити́ на зе́млю Ханаа́нску: и прiидо́ша да́же до Харра́на и всели́шася та́мо.
Бы́ша же вси́ дні́е Ѳа́ррины въ земли́ Харра́ни лѣ́тъ двѣ́стѣ пя́ть: и у́мре Ѳа́рра въ Харра́нѣ.
Синодальный
1 Сотворение неба и земли; 26 сотворение человека.
В начале сотворил Бог небо и землю.
Земля же была безвидна и пуста, и тьма над бездною, и Дух Божий носился над водою.
И сказал Бог: да будет свет. И стал свет.
И увидел Бог свет, что он хорош, и отделил Бог свет от тьмы.
И назвал Бог свет днем, а тьму ночью. И был вечер, и было утро: день один.
И сказал Бог: да будет твердь посреди воды, и да отделяет она воду от воды. [И стало так.]
И создал Бог твердь, и отделил воду, которая под твердью, от воды, которая над твердью. И стало так.
И назвал Бог твердь небом. [И увидел Бог, что это хорошо.] И был вечер, и было утро: день второй.
И сказал Бог: да соберется вода, которая под небом, в одно место, и да явится суша. И стало так. [И собралась вода под небом в свои места, и явилась суша.]
И назвал Бог сушу землею, а собрание вод назвал морями. И увидел Бог, что это хорошо.
И сказал Бог: да произрастит земля зелень, траву, сеющую семя [по роду и по подобию ее, и] дерево плодовитое, приносящее по роду своему плод, в котором семя его на земле. И стало так.
И произвела земля зелень, траву, сеющую семя по роду [и по подобию] ее, и дерево [плодовитое], приносящее плод, в котором семя его по роду его [на земле]. И увидел Бог, что это хорошо.
И был вечер, и было утро: день третий.
И сказал Бог: да будут светила на тверди небесной [для освещения земли и] для отделения дня от ночи, и для знамений, и времен, и дней, и годов;
и да будут они светильниками на тверди небесной, чтобы светить на землю. И стало так.
И создал Бог два светила великие: светило большее, для управления днем, и светило меньшее, для управления ночью, и звезды;
и поставил их Бог на тверди небесной, чтобы светить на землю,
и управлять днем и ночью, и отделять свет от тьмы. И увидел Бог, что это хорошо.
И был вечер, и было утро: день четвёртый.
И сказал Бог: да произведет вода пресмыкающихся, душу живую; и птицы да полетят над землею, по тверди небесной. [И стало так.]
И сотворил Бог рыб больших и всякую душу животных пресмыкающихся, которых произвела вода, по роду их, и всякую птицу пернатую по роду ее. И увидел Бог, что это хорошо.
И благословил их Бог, говоря: плодитесь и размножайтесь, и наполняйте воды в морях, и птицы да размножаются на земле.
И был вечер, и было утро: день пятый.
И сказал Бог: да произведет земля душу живую по роду ее, скотов, и гадов, и зверей земных по роду их. И стало так.
И создал Бог зверей земных по роду их, и скот по роду его, и всех гадов земных по роду их. И увидел Бог, что это хорошо.
И сказал Бог: сотворим человека по образу Нашему [и] по подобию Нашему, и да владычествуют они над рыбами морскими, и над птицами небесными, [и над зверями,] и над скотом, и над всею землею, и над всеми гадами, пресмыкающимися по земле.
И сотворил Бог человека по образу Своему, по образу Божию сотворил его; мужчину и женщину сотворил их.
И благословил их Бог, и сказал им Бог: плодитесь и размножайтесь, и наполняйте землю, и обладайте ею, и владычествуйте над рыбами морскими [и над зверями,] и над птицами небесными, [и над всяким скотом, и над всею землею,] и над всяким животным, пресмыкающимся по земле.
И сказал Бог: вот, Я дал вам всякую траву, сеющую семя, какая есть на всей земле, и всякое дерево, у которого плод древесный, сеющий семя; – вам сие будет в пищу;
а всем зверям земным, и всем птицам небесным, и всякому [гаду,] пресмыкающемуся по земле, в котором душа живая, дал Я всю зелень травную в пищу. И стало так.
И увидел Бог все, что Он создал, и вот, хорошо весьма. И был вечер, и было утро: день шестой.
1 Бог благословляет седьмой день; 4 человек в раю Едемском; четыре реки; дерево познания добра и зла. 18 Человек дает названия животным. 21 Создание женщины.
Так совершены небо и земля и все воинство их.
И совершил Бог к седьмому дню дела Свои, которые Он делал, и почил в день седьмой от всех дел Своих, которые делал.
И благословил Бог седьмой день, и освятил его, ибо в оный почил от всех дел Своих, которые Бог творил и созидал.
Вот происхождение неба и земли, при сотворении их, в то время, когда Господь Бог создал землю и небо,
и всякий полевой кустарник, которого еще не было на земле, и всякую полевую траву, которая еще не росла, ибо Господь Бог не посылал дождя на землю, и не было человека для возделывания земли,
но пар поднимался с земли и орошал все лицо земли.
И создал Господь Бог человека из праха земного, и вдунул в лицо его дыхание жизни, и стал человек душою живою.
И насадил Господь Бог рай в Едеме на востоке, и поместил там человека, которого создал.
И произрастил Господь Бог из земли всякое дерево, приятное на вид и хорошее для пищи, и дерево жизни посреди рая, и дерево познания добра и зла.
Из Едема выходила река для орошения рая; и потом разделялась на четыре реки.
Имя одной Фисон: она обтекает всю землю Хавила, ту, где золото;
и золото той земли хорошее; там бдолах и камень оникс.
Имя второй реки Гихон [Геон]: она обтекает всю землю Куш.
Имя третьей реки Хиддекель [Тигр]: она протекает пред Ассириею. Четвертая река Евфрат.
И взял Господь Бог человека, [которого создал,] и поселил его в саду Едемском, чтобы возделывать его и хранить его.
И заповедал Господь Бог человеку, говоря: от всякого дерева в саду ты будешь есть,
а от дерева познания добра и зла не ешь от него, ибо в день, в который ты вкусишь от него, смертью умрешь.
И сказал Господь Бог: не хорошо быть человеку одному; сотворим ему помощника, соответственного ему.
Господь Бог образовал из земли всех животных полевых и всех птиц небесных, и привел [их] к человеку, чтобы видеть, как он назовет их, и чтобы, как наречет человек всякую душу живую, так и было имя ей.
И нарек человек имена всем скотам и птицам небесным и всем зверям полевым; но для человека не нашлось помощника, подобного ему.
И навел Господь Бог на человека крепкий сон; и, когда он уснул, взял одно из ребр его, и закрыл то место плотию.
И создал Господь Бог из ребра, взятого у человека, жену, и привел ее к человеку.
И сказал человек: вот, это кость от костей моих и плоть от плоти моей; она будет называться женою, ибо взята от мужа [своего].
Потому оставит человек отца своего и мать свою и прилепится к жене своей; и будут [два] одна плоть.
И были оба наги, Адам и жена его, и не стыдились.
1 Обольщенные змеем, муж и жена едят запрещенный плод. 14 Змей проклят. 16 Умножение скорбей женщины; земля проклята за человека. 22 Изгнание человека из рая.
Змей был хитрее всех зверей полевых, которых создал Господь Бог. И сказал змей жене: подлинно ли сказал Бог: не ешьте ни от какого дерева в раю?
И сказала жена змею: плоды с дерев мы можем есть,
только плодов дерева, которое среди рая, сказал Бог, не ешьте их и не прикасайтесь к ним, чтобы вам не умереть.
И сказал змей жене: нет, не умрете,
но знает Бог, что в день, в который вы вкусите их, откроются глаза ваши, и вы будете, как боги, знающие добро и зло.
И увидела жена, что дерево хорошо для пищи, и что оно приятно для глаз и вожделенно, потому что дает знание; и взяла плодов его и ела; и дала также мужу своему, и он ел.
И открылись глаза у них обоих, и узнали они, что наги, и сшили смоковные листья, и сделали себе опоясания.
И услышали голос Господа Бога, ходящего в раю во время прохлады дня; и скрылся Адам и жена его от лица Господа Бога между деревьями рая.
И воззвал Господь Бог к Адаму и сказал ему: [Адам,] где ты?
Он сказал: голос Твой я услышал в раю, и убоялся, потому что я наг, и скрылся.
И сказал [Бог]: кто сказал тебе, что ты наг? не ел ли ты от дерева, с которого Я запретил тебе есть?
Адам сказал: жена, которую Ты мне дал, она дала мне от дерева, и я ел.
И сказал Господь Бог жене: что ты это сделала? Жена сказала: змей обольстил меня, и я ела.
И сказал Господь Бог змею: за то, что ты сделал это, проклят ты пред всеми скотами и пред всеми зверями полевыми; ты будешь ходить на чреве твоем, и будешь есть прах во все дни жизни твоей;
и вражду положу между тобою и между женою, и между семенем твоим и между семенем ее; оно будет поражать тебя в голову, а ты будешь жалить его в пяту*. //*По другому чтению: и между Семенем ее; Он будет поражать тебя в голову, а ты будешь жалить Его в пяту.
Жене сказал: умножая умножу скорбь твою в беременности твоей; в болезни будешь рождать детей; и к мужу твоему влечение твое, и он будет господствовать над тобою.
Адаму же сказал: за то, что ты послушал голоса жены твоей и ел от дерева, о котором Я заповедал тебе, сказав: не ешь от него, проклята земля за тебя; со скорбью будешь питаться от нее во все дни жизни твоей;
терния и волчцы произрастит она тебе; и будешь питаться полевою травою;
в поте лица твоего будешь есть хлеб, доколе не возвратишься в землю, из которой ты взят, ибо прах ты и в прах возвратишься.
И нарек Адам имя жене своей: Ева*, ибо она стала матерью всех живущих. //*Жизнь.
И сделал Господь Бог Адаму и жене его одежды кожаные и одел их.
И сказал Господь Бог: вот, Адам стал как один из Нас, зная добро и зло; и теперь как бы не простер он руки своей, и не взял также от дерева жизни, и не вкусил, и не стал жить вечно.
И выслал его Господь Бог из сада Едемского, чтобы возделывать землю, из которой он взят.
И изгнал Адама, и поставил на востоке у сада Едемского Херувима и пламенный меч обращающийся, чтобы охранять путь к дереву жизни.
1 Рождение Каина и Авеля; убийство Каином Авеля; 9 изгнание Каина; его потомство; Енох, Иавал, Иувал, Тувалкаин. 25 Рождение Сифа.
Адам познал Еву, жену свою; и она зачала, и родила Каина, и сказала: приобрела я человека от Господа.
И еще родила брата его, Авеля. И был Авель пастырь овец, а Каин был земледелец.
Спустя несколько времени, Каин принес от плодов земли дар Господу,
и Авель также принес от первородных стада своего и от тука их. И призрел Господь на Авеля и на дар его,
а на Каина и на дар его не призрел. Каин сильно огорчился, и поникло лице его.
И сказал Господь [Бог] Каину: почему ты огорчился? и отчего поникло лице твое?
если делаешь доброе, то не поднимаешь ли лица? а если не делаешь доброго, то у дверей грех лежит; он влечет тебя к себе, но ты господствуй над ним.
И сказал Каин Авелю, брату своему: [пойдем в поле]. И когда они были в поле, восстал Каин на Авеля, брата своего, и убил его.
И сказал Господь [Бог] Каину: где Авель, брат твой? Он сказал: не знаю; разве я сторож брату моему?
И сказал [Господь]: что ты сделал? голос крови брата твоего вопиет ко Мне от земли;
и ныне проклят ты от земли, которая отверзла уста свои принять кровь брата твоего от руки твоей;
когда ты будешь возделывать землю, она не станет более давать силы своей для тебя; ты будешь изгнанником и скитальцем на земле.
И сказал Каин Господу [Богу]: наказание мое больше, нежели снести можно;
вот, Ты теперь сгоняешь меня с лица земли, и от лица Твоего я скроюсь, и буду изгнанником и скитальцем на земле; и всякий, кто встретится со мною, убьет меня.
И сказал ему Господь [Бог]: за то всякому, кто убьет Каина, отмстится всемеро. И сделал Господь [Бог] Каину знамение, чтобы никто, встретившись с ним, не убил его.
И пошел Каин от лица Господня и поселился в земле Нод, на восток от Едема.
И познал Каин жену свою; и она зачала и родила Еноха. И построил он город; и назвал город по имени сына своего: Енох.
У Еноха родился Ирад [Гаидад]; Ирад родил Мехиаеля [Малелеила]; Мехиаель родил Мафусала; Мафусал родил Ламеха.
И взял себе Ламех две жены: имя одной: Ада, и имя второй: Цилла [Селла].
Ада родила Иавала: он был отец живущих в шатрах со стадами.
Имя брату его Иувал: он был отец всех играющих на гуслях и свирели.
Цилла также родила Тувалкаина [Фовела], который был ковачом всех орудий из меди и железа. И сестра Тувалкаина Ноема.
И сказал Ламех женам своим: Ада и Цилла! послушайте голоса моего; жены Ламеховы! внимайте словам моим: я убил мужа в язву мне и отрока в рану мне;
если за Каина отмстится всемеро, то за Ламеха в семьдесят раз всемеро.
И познал Адам еще [Еву,] жену свою, и она родила сына, и нарекла ему имя: Сиф, потому что, [говорила она,] Бог положил мне другое семя, вместо Авеля, которого убил Каин.
У Сифа также родился сын, и он нарек ему имя: Енос; тогда начали призывать имя Господа [Бога].
1 Потомки Адама от Сифа до Ноя; 18 Енох.
Вот родословие Адама: когда Бог сотворил человека, по подобию Божию создал его,
мужчину и женщину сотворил их, и благословил их, и нарек им имя: человек, в день сотворения их.
Адам жил сто тридцать [230] лет и родил [сына] по подобию своему [и] по образу своему, и нарек ему имя: Сиф.
Дней Адама по рождении им Сифа было восемьсот [700] лет, и родил он сынов и дочерей.
Всех же дней жизни Адамовой было девятьсот тридцать лет; и он умер.
Сиф жил сто пять [205] лет и родил Еноса.
По рождении Еноса Сиф жил восемьсот семь [707] лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Сифовых было девятьсот двенадцать лет; и он умер.
Енос жил девяносто [190] лет и родил Каинана.
По рождении Каинана Енос жил восемьсот пятнадцать [715] лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Еноса было девятьсот пять лет; и он умер.
Каинан жил семьдесят [170] лет и родил Малелеила.
По рождении Малелеила Каинан жил восемьсот сорок [740] лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Каинана было девятьсот десять лет; и он умер.
Малелеил жил шестьдесят пять [165] лет и родил Иареда.
По рождении Иареда Малелеил жил восемьсот тридцать [730] лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Малелеила было восемьсот девяносто пять лет; и он умер.
Иаред жил сто шестьдесят два года и родил Еноха.
По рождении Еноха Иаред жил восемьсот лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Иареда было девятьсот шестьдесят два года; и он умер.
Енох жил шестьдесят пять [165] лет и родил Мафусала.
И ходил Енох пред Богом, по рождении Мафусала, триста [200] лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Еноха было триста шестьдесят пять лет.
И ходил Енох пред Богом; и не стало его, потому что Бог взял его.
Мафусал жил сто восемьдесят семь лет и родил Ламеха.
По рождении Ламеха Мафусал жил семьсот восемьдесят два года и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Мафусала было девятьсот шестьдесят девять лет; и он умер.
Ламех жил сто восемьдесят два [188] года и родил сына,
и нарек ему имя: Ной, сказав: он утешит нас в работе нашей и в трудах рук наших при возделывании земли, которую проклял Господь [Бог].
И жил Ламех по рождении Ноя пятьсот девяносто пять [565] лет и родил сынов и дочерей.
Всех же дней Ламеха было семьсот семьдесят семь [753] лет; и он умер.
Ною было пятьсот лет и родил Ной [трех сынов]: Сима, Хама и Иафета.
1 Великое развращение людей пред Богом, Который объявляет их истребление. 8 Ной обретает благодать у Бога; повеление построить ковчег.
Когда люди начали умножаться на земле и родились у них дочери,
тогда сыны Божии увидели дочерей человеческих, что они красивы, и брали их себе в жены, какую кто избрал.
И сказал Господь [Бог]: не вечно Духу Моему быть пренебрегаемым человеками [сими], потому что они плоть; пусть будут дни их сто двадцать лет.
В то время были на земле исполины, особенно же с того времени, как сыны Божии стали входить к дочерям человеческим, и они стали рождать им: это сильные, издревле славные люди.
И увидел Господь [Бог], что велико развращение человеков на земле, и что все мысли и помышления сердца их были зло во всякое время;
и раскаялся Господь, что создал человека на земле, и восскорбел в сердце Своем.
И сказал Господь: истреблю с лица земли человеков, которых Я сотворил, от человека до скотов, и гадов и птиц небесных истреблю, ибо Я раскаялся, что создал их.
Ной же обрел благодать пред очами Господа [Бога].
Вот житие Ноя: Ной был человек праведный и непорочный в роде своем; Ной ходил пред Богом.
Ной родил трех сынов: Сима, Хама и Иафета.
Но земля растлилась пред лицом Божиим, и наполнилась земля злодеяниями.
И воззрел [Господь] Бог на землю, и вот, она растленна, ибо всякая плоть извратила путь свой на земле.
И сказал [Господь] Бог Ною: конец всякой плоти пришел пред лицо Мое, ибо земля наполнилась от них злодеяниями; и вот, Я истреблю их с земли.
Сделай себе ковчег из дерева гофер; отделения сделай в ковчеге и осмоли его смолою внутри и снаружи.
И сделай его так: длина ковчега триста локтей; ширина его пятьдесят локтей, а высота его тридцать локтей.
И сделай отверстие в ковчеге, и в локоть сведи его вверху, и дверь в ковчег сделай с боку его; устрой в нем нижнее, второе и третье [жилье].
И вот, Я наведу на землю потоп водный, чтоб истребить всякую плоть, в которой есть дух жизни, под небесами; все, что есть на земле, лишится жизни.
Но с тобою Я поставлю завет Мой, и войдешь в ковчег ты, и сыновья твои, и жена твоя, и жены сынов твоих с тобою.
Введи также в ковчег [из всякого скота, и из всех гадов, и] из всех животных, и от всякой плоти по паре, чтоб они остались с тобою в живых; мужеского пола и женского пусть они будут.
Из [всех] птиц по роду их, и из [всех] скотов по роду их, и из всех пресмыкающихся по земле по роду их, из всех по паре войдут к тебе, чтобы остались в живых [с тобою, мужеского пола и женского].
Ты же возьми себе всякой пищи, какою питаются, и собери к себе; и будет она для тебя и для них пищею.
И сделал Ной всё: как повелел ему [Господь] Бог, так он и сделал.
1 Ной с семейством и скот вошли в ковчег; 11 потоп истребил всё, кроме находящихся в ковчеге.
И сказал Господь [Бог] Ною: войди ты и все семейство твое в ковчег, ибо тебя увидел Я праведным предо Мною в роде сем;
и всякого скота чистого возьми по семи, мужеского пола и женского, а из скота нечистого по два, мужеского пола и женского;
также и из птиц небесных [чистых] по семи, мужеского пола и женского, [и из всех птиц нечистых по две, мужеского пола и женского,] чтобы сохранить племя для всей земли,
ибо чрез семь дней Я буду изливать дождь на землю сорок дней и сорок ночей; и истреблю все существующее, что Я создал, с лица земли.
Ной сделал все, что Господь [Бог] повелел ему.
Ной же был шестисот лет, как потоп водный пришел на землю.
И вошел Ной и сыновья его, и жена его, и жены сынов его с ним в ковчег от вод потопа.
И [из птиц чистых и из птиц нечистых, и] из скотов чистых и из скотов нечистых, [и из зверей] и из всех пресмыкающихся по земле
по паре, мужеского пола и женского, вошли к Ною в ковчег, как [Господь] Бог повелел Ною.
Чрез семь дней воды потопа пришли на землю.
В шестисотый год жизни Ноевой, во второй месяц, в семнадцатый [27] день месяца, в сей день разверзлись все источники великой бездны, и окна небесные отворились;
и лился на землю дождь сорок дней и сорок ночей.
В сей самый день вошел в ковчег Ной, и Сим, Хам и Иафет, сыновья Ноевы, и жена Ноева, и три жены сынов его с ними.
Они, и все звери [земли] по роду их, и всякий скот по роду его, и все гады, пресмыкающиеся по земле, по роду их, и все летающие по роду их, все птицы, все крылатые,
и вошли к Ною в ковчег по паре [мужеского пола и женского] от всякой плоти, в которой есть дух жизни;
и вошедшие [к Ною в ковчег] мужеский и женский пол всякой плоти вошли, как повелел ему [Господь] Бог. И затворил Господь [Бог] за ним [ковчег].
И продолжалось на земле наводнение сорок дней [и сорок ночей], и умножилась вода, и подняла ковчег, и он возвысился над землею;
вода же усиливалась и весьма умножалась на земле, и ковчег плавал по поверхности вод.
И усилилась вода на земле чрезвычайно, так что покрылись все высокие горы, какие есть под всем небом;
на пятнадцать локтей поднялась над ними вода, и покрылись [все высокие] горы.
И лишилась жизни всякая плоть, движущаяся по земле, и птицы, и скоты, и звери, и все гады, ползающие по земле, и все люди;
все, что имело дыхание духа жизни в ноздрях своих на суше, умерло.
Истребилось всякое существо, которое было на поверхности [всей] земли; от человека до скота, и гадов, и птиц небесных, – все истребилось с земли, остался только Ной и что было с ним в ковчеге.
Вода же усиливалась на земле сто пятьдесят дней.
1 Воды убывали; ворон; выпуск голубя. 15 Выход Ноя из ковчега; принесение всесожжения; «сеяние и жатва... не прекратятся».
И вспомнил Бог о Ное, и о всех зверях, и о всех скотах, [и о всех птицах, и о всех гадах пресмыкающихся,] бывших с ним в ковчеге; и навел Бог ветер на землю, и воды остановились.
И закрылись источники бездны и окна небесные, и перестал дождь с неба.
Вода же постепенно возвращалась с земли, и стала убывать вода по окончании ста пятидесяти дней.
И остановился ковчег в седьмом месяце, в семнадцатый день месяца, на горах Араратских.
Вода постоянно убывала до десятого месяца; в первый день десятого месяца показались верхи гор.
По прошествии сорока дней Ной открыл сделанное им окно ковчега
и выпустил ворона, [чтобы видеть, убыла ли вода с земли,] который, вылетев, отлетал и прилетал, пока осушилась земля от воды.
Потом выпустил от себя голубя, чтобы видеть, сошла ли вода с лица земли,
но голубь не нашел места покоя для ног своих и возвратился к нему в ковчег, ибо вода была еще на поверхности всей земли; и он простер руку свою, и взял его, и принял к себе в ковчег.
И помедлил еще семь дней других и опять выпустил голубя из ковчега.
Голубь возвратился к нему в вечернее время, и вот, свежий масличный лист во рту у него, и Ной узнал, что вода сошла с земли.
Он помедлил еще семь дней других и [опять] выпустил голубя; и он уже не возвратился к нему.
Шестьсот первого года [жизни Ноевой] к первому [дню] первого месяца иссякла вода на земле; и открыл Ной кровлю ковчега и посмотрел, и вот, обсохла поверхность земли.
И во втором месяце, к двадцать седьмому дню месяца, земля высохла.
И сказал [Господь] Бог Ною:
выйди из ковчега ты и жена твоя, и сыновья твои, и жены сынов твоих с тобою;
выведи с собою всех животных, которые с тобою, от всякой плоти, из птиц, и скотов, и всех гадов, пресмыкающихся по земле: пусть разойдутся они по земле, и пусть плодятся и размножаются на земле.
И вышел Ной и сыновья его, и жена его, и жены сынов его с ним;
все звери, и [весь скот, и] все гады, и все птицы, все движущееся по земле, по родам своим, вышли из ковчега.
И устроил Ной жертвенник Господу; и взял из всякого скота чистого и из всех птиц чистых и принес во всесожжение на жертвеннике.
И обонял Господь приятное благоухание, и сказал Господь [Бог] в сердце Своем: не буду больше проклинать землю за человека, потому что помышление сердца человеческого – зло от юности его; и не буду больше поражать всего живущего, как Я сделал:
впредь во все дни земли сеяние и жатва, холод и зной, лето и зима, день и ночь не прекратятся.
1 Завет Божий с Ноем; радуга в облаке. 18 Опьянение Ноя; проклятие Ханаана.
И благословил Бог Ноя и сынов его и сказал им: плодитесь и размножайтесь, и наполняйте землю [и обладайте ею];
да страшатся и да трепещут вас все звери земные, [и весь скот земной,] и все птицы небесные, все, что движется на земле, и все рыбы морские: в ваши руки отданы они;
все движущееся, что живет, будет вам в пищу; как зелень травную даю вам все;
только плоти с душею ее, с кровью ее, не ешьте;
Я взыщу и вашу кровь, в которой жизнь ваша, взыщу ее от всякого зверя, взыщу также душу человека от руки человека, от руки брата его;
кто прольет кровь человеческую, того кровь прольется рукою человека: ибо человек создан по образу Божию;
вы же плодитесь и размножайтесь, и распространяйтесь по земле, и умножайтесь на ней.
И сказал Бог Ною и сынам его с ним:
вот, Я поставляю завет Мой с вами и с потомством вашим после вас,
и со всякою душею живою, которая с вами, с птицами и со скотами, и со всеми зверями земными, которые у вас, со всеми вышедшими из ковчега, со всеми животными земными;
поставляю завет Мой с вами, что не будет более истреблена всякая плоть водами потопа, и не будет уже потопа на опустошение земли.
И сказал [Господь] Бог: вот знамение завета, который Я поставляю между Мною и между вами и между всякою душою живою, которая с вами, в роды навсегда:
Я полагаю радугу Мою в облаке, чтоб она была знамением [вечного] завета между Мною и между землею.
И будет, когда Я наведу облако на землю, то явится радуга [Моя] в облаке;
и Я вспомню завет Мой, который между Мною и между вами и между всякою душою живою во всякой плоти; и не будет более вода потопом на истребление всякой плоти.
И будет радуга [Моя] в облаке, и Я увижу ее, и вспомню завет вечный между Богом [и между землею] и между всякою душою живою во всякой плоти, которая на земле.
И сказал Бог Ною: вот знамение завета, который Я поставил между Мною и между всякою плотью, которая на земле.
Сыновья Ноя, вышедшие из ковчега, были: Сим, Хам и Иафет. Хам же был отец Ханаана.
Сии трое были сыновья Ноевы, и от них населилась вся земля.
Ной начал возделывать землю и насадил виноградник;
и выпил он вина, и опьянел, и лежал обнаженным в шатре своем.
И увидел Хам, отец Ханаана, наготу отца своего, и выйдя рассказал двум братьям своим.
Сим же и Иафет взяли одежду и, положив ее на плечи свои, пошли задом и покрыли наготу отца своего; лица их были обращены назад, и они не видали наготы отца своего.
Ной проспался от вина своего и узнал, что сделал над ним меньший сын его,
и сказал: проклят Ханаан; раб рабов будет он у братьев своих.
Потом сказал: благословен Господь Бог Симов; Ханаан же будет рабом ему;
да распространит Бог Иафета, и да вселится он в шатрах Симовых; Ханаан же будет рабом ему.
И жил Ной после потопа триста пятьдесят лет.
Всех же дней Ноевых было девятьсот пятьдесят лет, и он умер.
1 Потомство сыновей Ноевых: Сима, Хама и Иафета.
Вот родословие сынов Ноевых: Сима, Хама и Иафета. После потопа родились у них дети.
Сыны Иафета: Гомер, Магог, Мадай, Иаван, [Елиса,] Фувал, Мешех и Фирас.
Сыны Гомера: Аскеназ, Рифат и Форгама.
Сыны Иавана: Елиса, Фарсис, Киттим и Доданим.
От сих населились острова народов в землях их, каждый по языку своему, по племенам своим, в народах своих.
Сыны Хама: Хуш, Мицраим, Фут и Ханаан.
Сыны Хуша: Сева, Хавила, Савта, Раама и Савтеха. Сыны Раамы: Шева и Дедан.
Хуш родил также Нимрода; сей начал быть силен на земле;
он был сильный зверолов пред Господом [Богом], потому и говорится: сильный зверолов, как Нимрод, пред Господом [Богом].
Царство его вначале составляли: Вавилон, Эрех, Аккад и Халне в земле Сеннаар.
Из сей земли вышел Ассур и построил Ниневию, Реховоф-ир, Калах
и Ресен между Ниневиею и между Калахом; это город великий.
От Мицраима произошли Лудим, Анамим, Легавим, Нафтухим,
Патрусим, Каслухим, откуда вышли Филистимляне, и Кафторим.
От Ханаана родились: Сидон, первенец его, Хет,
Иевусей, Аморрей, Гергесей,
Евей, Аркей, Синей,
Арвадей, Цемарей и Химафей. Впоследствии племена Ханаанские рассеялись,
и были пределы Хананеев от Сидона к Герару до Газы, отсюда к Содому, Гоморре, Адме и Цевоиму до Лаши.
Это сыны Хамовы, по племенам их, по языкам их, в землях их, в народах их.
Были дети и у Сима, отца всех сынов Еверовых, старшего брата Иафетова.
Сыны Сима: Елам, Ассур, Арфаксад, Луд, Арам [и Каинан].
Сыны Арама: Уц, Хул, Гефер и Маш.
Арфаксад родил [Каинана, Каинан родил] Салу, Сала родил Евера.
У Евера родились два сына; имя одному: Фалек, потому что во дни его земля разделена; имя брату его: Иоктан.
Иоктан родил Алмодада, Шалефа, Хацармавефа, Иераха,
Гадорама, Узала, Диклу,
Овала, Авимаила, Шеву,
Офира, Хавилу и Иовава. Все эти сыновья Иоктана.
Поселения их были от Меши до Сефара, горы восточной.
Это сыновья Симовы по племенам их, по языкам их, в землях их, по народам их.
Вот племена сынов Ноевых, по родословию их, в народах их. От них распространились народы на земле после потопа.
1 Вавилонская башня; смешение языка. 10 Потомки Сима до Фарры.
На всей земле был один язык и одно наречие.
Двинувшись с востока, они нашли в земле Сеннаар равнину и поселились там.
И сказали друг другу: наделаем кирпичей и обожжем огнем. И стали у них кирпичи вместо камней, а земляная смола вместо извести.
И сказали они: построим себе город и башню, высотою до небес, и сделаем себе имя, прежде нежели рассеемся по лицу всей земли.
И сошел Господь посмотреть город и башню, которые строили сыны человеческие.
И сказал Господь: вот, один народ, и один у всех язык; и вот что начали они делать, и не отстанут они от того, что задумали делать;
сойдем же и смешаем там язык их, так чтобы один не понимал речи другого.
И рассеял их Господь оттуда по всей земле; и они перестали строить город [и башню].
Посему дано ему имя: Вавилон, ибо там смешал Господь язык всей земли, и оттуда рассеял их Господь по всей земле.
Вот родословие Сима: Сим был ста лет и родил Арфаксада, чрез два года после потопа;
по рождении Арфаксада Сим жил пятьсот лет и родил сынов и дочерей [и умер].
Арфаксад жил тридцать пять [135] лет и родил [Каинана. По рождении Каинана Арфаксад жил триста тридцать лет и родил сынов и дочерей и умер. Каинан жил сто тридцать лет, и родил] Салу.
По рождении Салы Арфаксад [Каинан] жил четыреста три [330] года и родил сынов и дочерей [и умер].
Сала жил тридцать [130] лет и родил Евера.
По рождении Евера Сала жил четыреста три [330] года и родил сынов и дочерей [и умер].
Евер жил тридцать четыре [134] года и родил Фалека.
По рождении Фалека Евер жил четыреста тридцать [370] лет и родил сынов и дочерей [и умер].
Фалек жил тридцать [130] лет и родил Рагава.
По рождении Рагава Фалек жил двести девять лет и родил сынов и дочерей [и умер].
Рагав жил тридцать два [132] года и родил Серуха.
По рождении Серуха Рагав жил двести семь лет и родил сынов и дочерей [и умер].
Серух жил тридцать [130] лет и родил Нахора.
По рождении Нахора Серух жил двести лет и родил сынов и дочерей [и умер].
Нахор жил двадцать девять [79] лет и родил Фарру.
По рождении Фарры Нахор жил сто девятнадцать [129] лет и родил сынов и дочерей [и умер].
Фарра жил семьдесят лет и родил Аврама, Нахора и Арана.
Вот родословие Фарры: Фарра родил Аврама, Нахора и Арана. Аран родил Лота.
И умер Аран при Фарре, отце своем, в земле рождения своего, в Уре Халдейском.
Аврам и Нахор взяли себе жен; имя жены Аврамовой: Сара; имя жены Нахоровой: Милка, дочь Арана, отца Милки и отца Иски.
И Сара была неплодна и бездетна.
И взял Фарра Аврама, сына своего, и Лота, сына Аранова, внука своего, и Сару, невестку свою, жену Аврама, сына своего, и вышел с ними из Ура Халдейского, чтобы идти в землю Ханаанскую; но, дойдя до Харрана, они остановились там.
И было дней жизни Фарры [в Харранской земле] двести пять лет, и умер Фарра в Харране.
Jumal loob ja õnnistab maailma
Alguses lõi Jumal taeva ja maa.
Maa oli tühi ja paljas ja pimedus oli sügavuse peal ja Jumala Vaim hõljus vete kohal.
Ja Jumal ütles: „Saagu valgus!” Ja valgus sai.
Ja Jumal nägi, et valgus oli hea, ja Jumal lahutas valguse pimedusest.
Ja Jumal nimetas valguse päevaks ja pimeduse ta nimetas ööks. Siis sai õhtu ja sai hommik - esimene päev.
Ja Jumal ütles: „Saagu laotus vete vahele ja see lahutagu veed vetest!”
Ja nõnda sündis: Jumal tegi laotuse ja lahutas veed, mis olid laotuse all, vetest, mis olid laotuse peal.
Ja Jumal nimetas laotuse taevaks. Siis sai õhtu ja sai hommik - teine päev.
Ja Jumal ütles: „Veed kogunegu taeva all ühte paika, et kuiva näha oleks!” Ja nõnda sündis.
Ja Jumal nimetas kuiva pinna maaks ja veekogu ta nimetas mereks. Ja Jumal nägi, et see oli hea.
Ja Jumal ütles: „Maast tärgaku haljas rohi, seemet kandvad taimed, viljapuud, mille viljas on nende seeme, nende liikide järgi maa peale!” Ja nõnda sündis:
maa laskis võrsuda haljast rohtu, seemet kandvaid taimi nende liikide järgi, ja viljapuid, mille viljas on nende seeme, nende liikide järgi. Ja Jumal nägi, et see oli hea.
Siis sai õhtu ja sai hommik - kolmas päev.
Ja Jumal ütles: „Saagu valgused taevalaotusse eraldama päeva ööst! Tähistagu need seatud aegu, päevi ja aastaid,
olgu nad valgusteks taevalaotuses, valgustuseks maale!” Ja nõnda sündis:
Jumal tegi kaks suurt valgust: suurema valguse valitsema päeval ja väiksema valguse valitsema öösel, ning tähed.
Ja Jumal pani need taevalaotusse, et nad valgustaksid maad
ja valitseksid päeval ja öösel ja eraldaksid valguse pimedusest. Ja Jumal nägi, et see oli hea.
Siis sai õhtu ja sai hommik - neljas päev.
Ja Jumal ütles: „Vesi kihagu elavaist olendeist, ja maa peal lennaku linnud taevalaotuse poole!”
Ja Jumal lõi suured mereloomad ja kõiksugu elavad olendid, kellest vesi kihab, nende liikide järgi, ja kõiksugu tiibadega linnud nende liikide järgi. Ja Jumal nägi, et see oli hea.
Ja Jumal õnnistas neid ja ütles: „Olge viljakad ja teid saagu palju, täitke mere vesi, ja lindusid saagu palju maa peale!”
Siis sai õhtu ja sai hommik - viies päev.
Ja Jumal ütles: „Maa toogu esile elavad olendid nende liikide järgi, kariloomad ja roomajad ja metsloomad nende liikide järgi!” Ja nõnda sündis:
Jumal tegi metsloomad nende liikide järgi, ja kariloomad nende liikide järgi, ja kõik roomajad maa peal nende liikide järgi. Ja Jumal nägi, et see oli hea.
Ja Jumal ütles: „Tehkem inimesed oma näo järgi, meie sarnaseks, et nad valitseksid kalade üle meres, lindude üle taeva all, loomade üle ja kogu maa üle ja kõigi roomajate üle, kes maa peal roomavad!”
Ja Jumal lõi inimese oma näo järgi, Jumala näo järgi lõi ta tema, ta lõi tema meheks ja naiseks.
Ja Jumal õnnistas neid, ja Jumal ütles neile: „Olge viljakad ja teid saagu palju, täitke maa ja alistage see enestele; ja valitsege kalade üle meres, lindude üle taeva all ja kõigi loomade üle, kes maa peal liiguvad!”
Ja Jumal ütles: „Vaata, mina annan teile kõik seemet kandvad taimed kogu maal, ja kõik puud, mis kannavad vilja, milles on nende seeme; need olgu teile roaks!
Ja kõigile loomadele maa peal ja kõigile lindudele taeva all ja kõigile roomajaile maa peal, kelles on elav hing, annan ma kõiksugu haljast rohtu toiduks.” Ja nõnda sündis.
Ja Jumal vaatas kõike, mis ta oli teinud, ja vaata, see oli väga hea. Siis sai õhtu ja sai hommik - kuues päev.
Jumal loob ja õnnistab maailma
Nõnda on taevas ja maa ning kõik nende väed valmis saanud.
Ja Jumal oli lõpetanud seitsmendaks päevaks oma töö, mis ta tegi, ja hingas seitsmendal päeval kõigist oma tegudest, mis ta oli teinud.
Ja Jumal õnnistas seitsmendat päeva ja pühitses seda, sest ta oli siis hinganud kõigist oma tegudest, mis Jumal luues oli teinud.
Aadam ja Eeva
See on lugu taeva ja maa sündimisest, kui need loodi. Sel ajal, kui Issand Jumal tegi maa ja taeva,
kui ainsatki väljapõõsast ei olnud veel maa peal ja ainsatki väljarohtu ei olnud veel tärganud, sest Issand Jumal ei olnud lasknud vihma sadada maa peale, ja inimest ei olnud põldu harimas,
tõusis udu maast ja kastis kogu mullapinda.
Ja Issand Jumal valmistas inimese, kes põrm on, mullast, ja puhus tema ninasse eluhinguse: nõnda sai inimene elavaks hingeks.
Ja Issand Jumal istutas Eedeni rohuaia päevatõusu poole ja pani sinna inimese, kelle ta oli valmistanud.
Ja Issand Jumal laskis maast tõusta kõiksugu puid, mis olid armsad pealtnäha ja millest oli hea süüa, ja elupuu keset aeda, ning hea ja kurja tundmise puu.
Ja Eedenist sai alguse jõgi, mis kastis rohuaeda, jagunedes sealtpeale neljaks haruks:
esimese nimi on Piison, see voolab ümber kogu Havilamaa, kus on kulda;
selle maa kuld on hea, seal on bedolavaiku ja karneoolikive.
Ja teise jõe nimi on Giihon, see voolab ümber kogu Kuusimaa.
Ja kolmanda jõe nimi on Hiddekel, see voolab hommiku pool Assurit; ja neljas jõgi on Frat.
Ja Issand Jumal võttis inimese ja pani ta Eedeni aeda harima ja hoidma.
Ja Issand Jumal keelas inimest ja ütles: „Kõigist aia puudest sa võid küll süüa,
aga hea ja kurja tundmise puust sa ei tohi süüa, sest päeval, mil sa sellest sööd, pead sa surma surema!”
Ja Issand Jumal ütles: „Inimesel ei ole hea üksi olla; ma tahan teha temale abi, kes tema kohane on.”
Ja Issand Jumal valmistas mullast kõik loomad väljal ja kõik linnud taeva all ning tõi inimese juurde, et näha, kuidas tema neid nimetab. Ja kuidas inimene igat elavat olendit nimetas, nõnda pidi selle nimi olema.
Ja inimene pani nimed kõigile kariloomadele ja lindudele taeva all ja kõigile metsloomadele, aga inimesele ei leidunud abilist, kes tema kohane oleks.
Siis Issand Jumal laskis tulla raske une inimese peale ja see jäi magama; siis ta võttis ühe tema küljeluudest ning sulges selle aseme taas lihaga.
Ja Issand Jumal ehitas küljeluu, mille ta inimesest oli võtnud, naiseks ja tõi tema Aadama juurde.
Ja Aadam ütles: „See on nüüd luu minu luust ja liha minu lihast. Teda peab hüütama mehe naiseks, sest ta on mehest võetud!”
Seepärast jätab mees maha oma isa ja ema ning hoiab oma naise poole, ja nemad on üks liha!
Ja nad olid mõlemad alasti, Aadam ja tema naine, ega häbenenud.
Aadam ja Eeva
Aga madu oli kavalam kõigist loomadest väljal, kelle Issand Jumal oli teinud, ja ta ütles naisele: „Kas Jumal on tõesti öelnud, et te ei tohi süüa mitte ühestki rohuaia puust?”
Ja naine vastas maole: „Me sööme küll rohuaia puude vilja,
aga selle puu viljast, mis on keset aeda, on Jumal öelnud: Te ei tohi sellest süüa ega selle külge puutuda, et te ei sureks!”
Ja madu ütles naisele: „Te ei sure, kindlasti mitte,
aga Jumal teab, et päeval, mil te sellest sööte, lähevad teie silmad lahti ja te saate Jumala sarnaseks, tundes head ja kurja.”
Ja naine nägi, et puust oli hea süüa, ja see tegi ta silmadele himu, ja et puu oli ihaldusväärne, sest see pidi targaks tegema. Siis ta võttis selle viljast ja sõi ning andis ka oma mehele, ja tema sõi.
Siis nende mõlema silmad läksid lahti ja nad tundsid endid alasti olevat, ja nad õmblesid viigilehti kokku ning tegid enestele põlled.
Ja nad kuulsid Issanda Jumala häält, kes rohuaias sinna ja tänna käis, kui päev viluks läks, ja Aadam ja tema naine peitsid endid Issanda Jumala palge eest rohuaia puude keskele.
Ja Issand Jumal hüüdis Aadamat ning ütles temale: „Kus sa oled?”
Ja tema vastas: „Ma kuulsin su häält rohuaias ja kartsin, sest ma olen alasti. Sellepärast ma peitsin enese ära.”
Siis ta küsis: „Kes on sulle teada andnud, et sa alasti oled? Või oled sa söönud puust, millest ma sind keelasin söömast?”
Ja Aadam vastas: „Naine, kelle sa mulle kaasaks andsid, tema andis mulle puust ja ma sõin.”
Ja Issand Jumal küsis naiselt: „Miks sa seda tegid?” Ja naine vastas: „Madu pettis mind, ja ma sõin.”
Siis Issand Jumal ütles maole: „Et sa seda tegid, siis ole sa neetud kõigi koduloomade ja kõigi metsloomade seas! Sa pead roomama oma kõhu peal ja põrmu sööma kogu eluaja!
Ja ma tõstan vihavaenu sinu ja naise vahele, sinu seemne ja tema seemne vahele, kes purustab su pea, aga kelle kanda sa salvad.”
Naisele ta ütles: „Sinule ma saadan väga palju valu, kui sa lapseootel oled: sa pead valuga lapsi ilmale tooma! Sa himustad küll oma meest, aga tema valitseb su üle.”
Aga Aadamale ta ütles: „Et sa kuulasid oma naise sõna ja sõid puust, millest mina olin sind keelanud, öeldes, et sa ei tohi sellest süüa, siis olgu maapind neetud sinu üleastumise pärast! Vaevaga pead sa sellest sööma kogu eluaja!
Ta peab sulle kasvatama kibuvitsu ja ohakaid, ja põllutaimed olgu sulle toiduks!
Oma palge higis pead sa leiba sööma, kuni sa jälle mullaks saad, sest sellest sa oled võetud! Tõesti, sa oled põrm ja pead jälle põrmuks saama!”
Ja Aadam pani oma naisele nimeks Eeva, sest ta sai kõigi elavate emaks.
Ja Issand Jumal tegi Aadamale ja ta naisele nahkriided ning pani neile selga.
Ja Issand Jumal ütles: „Vaata, inimene on saanud nagu üheks meie hulgast, tundes head ja kurja. Aga nüüd, et ta oma kätt ei sirutaks ega võtaks ka elupuust ega sööks ega elaks igavesti!”
Siis saatis Issand Jumal tema Eedeni rohuaiast välja, et ta hariks maad, millest ta oli võetud.
Ja ta ajas Aadama välja ja pani hommikupoole Eedeni rohuaeda keerubid ja tuleleegina sähviva mõõga, et need valvaksid elupuu teed.
Kain ja Aabel
Ja Aadam sai ühte oma naise Eevaga, kes jäi lapseootele ja tõi Kaini ilmale ning ütles: „Ma olen Issanda abiga mehe ilmale toonud.”
Ja tema sünnitas taas: ta venna Aabeli. Ja Aabel oli lambakarjane, Kain aga oli põllumees.
Ja mõne aja pärast juhtus, et Kain tõi Issandale roaohvri maaviljast,
ja ka Aabel tõi oma lammaste esimesest soost ning nende rasvast, ja Issand vaatas Aabeli ja tema roaohvri peale,
aga Kaini ja tema roaohvri peale ta ei vaadanud. Siis Kain vihastus väga ja lõi pilgu maha.
Ja Issand küsis Kainilt: „Mispärast sa vihastud? Ja mispärast sa pilgu maha lööd?
Eks ole: kui sa head teed, siis on su pilk tõstetud üles? Aga kui sa head ei tee, siis luurab patt ukse ees ja himustab sind. Kuid sina pead tema üle valitsema!”
Ja Kain ütles oma vennale Aabelile: „Lähme väljale!” Ja kui nad väljal olid, tungis Kain oma venna Aabeli kallale ja tappis tema.
Aga Issand küsis Kainilt: „Kus on su vend Aabel?” Ja tema vastas: „Ei mina tea. Kas ma olen oma venna hoidja?”
Ja tema ütles: „Mis sa oled teinud? Sinu venna vere hääl kisendab maa pealt minu poole!
Aga nüüd ole sa neetud siit maa pealt, mis oma suu on avanud, su venna verd sinu käest vastu võttes!
Kui sa harid maad, siis see ei anna sulle enam oma rammu. Sa pead maa peal olema hulkur ja põgenik!”
Ja Kain ütles Issandale: „Mu karistus on suurem, kui ma suudan kanda!
Vaata, sa oled mind täna ära ajanud siit maalt ja ma pean varjule minema su palge eest ning maa peal olema hulkur ja põgenik. Ja igaüks, kes mind leiab, tapab mu.”
Ja Issand ütles temale: „Ei, sugugi mitte, vaid igaühele, kes Kaini tapab, peab seitsmekordselt kätte makstama!” Ja Issand pani Kainile märgi, et leidja teda maha ei lööks.
Ja Kain läks ära Issanda palge eest ning elas Noodimaal, hommiku pool Eedenit.
Kaini järeltulijad
Ja Kain sai ühte oma naisega, kes jäi lapseootele ja tõi ilmale Hanoki; ja ta ehitas ühe linna ning nimetas selle linna oma poja Hanoki nime järgi.
Ja Hanokile sündis Iirad, Iiradile sündis Mehuujael, Mehuujaelile sündis Metuusael, Metuusaelile sündis Lemek.
Ja Lemek võttis enesele kaks naist: ühe nimi oli Aada ja teise nimi oli Silla.
Ja Aada tõi ilmale Jaabali, kes sai nende isaks, kes elasid telkides ja kasvatasid karja.
Ja tema venna nimi oli Juubal, kes sai kõigi kandlelööjate ja vilepuhujate isaks.
Ja Silla tõi ilmale Tuubal-Kaini, kes õpetas sepist taguma kõiki, kes tegid vask- ja raudsepa tööd; ja Tuubal-Kaini õde oli Naama.
Ja Lemek ütles oma naistele: „Aada ja Silla, kuulge mu häält, te Lemeki naised, pange tähele mu kõnet! Jah, haava pärast ma tapan mehe ja verme pärast nooruki!
Kui Kaini pärast makstakse kätte seitse korda, siis Lemeki pärast seitsekümmend seitse korda!”
Sett ja tema poeg
Ja Aadam sai taas ühte oma naisega, kes tõi ilmale poja ja pani temale nimeks Sett, öeldes: „Jumal andis mulle teise järeltulija Aabeli asemele, kuna Kain ta tappis.”
Ja Setile sündis ka poeg, ja ta pani temale nimeks Enos. Sel ajal hakati Issanda nime appi hüüdma.
Aadama järeltulijad
See on Aadama sünniraamat. Sel päeval, mil Jumal inimese lõi, tegi ta tema Jumala sarnaseks.
Ta lõi tema meheks ja naiseks, ja ta õnnistas neid ning andis neile loomisepäeval nime: inimene.
Kui Aadam oli elanud sada kolmkümmend aastat, siis sündis temale poeg, kes oli tema sarnane, tema nägu, ja ta pani sellele nimeks Sett.
Ja Aadama elupäevi oli pärast Seti sündimist kaheksasada aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Aadama elupäevi, mis ta elas, üheksasada kolmkümmend aastat; siis ta suri.
Kui Sett oli elanud sada viis aastat, siis sündis temale Enos.
Ja Sett elas pärast Enose sündimist kaheksasada seitse aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Seti elupäevi üheksasada kaksteist aastat; siis ta suri.
Kui Enos oli elanud üheksakümmend aastat, siis sündis temale Keenan.
Ja Enos elas pärast Keenani sündimist kaheksasada viisteist aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Enose elupäevi üheksasada viis aastat; siis ta suri.
Kui Keenan oli elanud seitsekümmend aastat, siis sündis temale Mahalalel.
Ja Keenan elas pärast Mahalaleli sündimist kaheksasada nelikümmend aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Keenani elupäevi üheksasada kümme aastat; siis ta suri.
Kui Mahalalel oli elanud kuuskümmend viis aastat, siis sündis temale Jered.
Ja Mahalalel elas pärast Jeredi sündimist kaheksasada kolmkümmend aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Mahalaleli elupäevi kaheksasada üheksakümmend viis aastat; siis ta suri.
Kui Jered oli elanud sada kuuskümmend kaks aastat, siis sündis temale Eenok.
Ja Jered elas pärast Eenoki sündimist kaheksasada aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Jeredi elupäevi üheksasada kuuskümmend kaks aastat; siis ta suri.
Kui Eenok oli elanud kuuskümmend viis aastat, siis sündis temale Metuusala.
Ja Eenok kõndis pärast Metuusala sündimist koos Jumalaga kolmsada aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Eenoki elupäevi kolmsada kuuskümmend viis aastat.
Eenok kõndis koos Jumalaga, ja siis ei olnud teda enam, sest Jumal võttis tema ära.
Kui Metuusala oli elanud sada kaheksakümmend seitse aastat, siis sündis temale Lemek.
Ja Metuusala elas pärast Lemeki sündimist seitsesada kaheksakümmend kaks aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Metuusala elupäevi üheksasada kuuskümmend üheksa aastat; siis ta suri.
Kui Lemek oli elanud sada kaheksakümmend kaks aastat, siis sündis temale poeg
ja ta pani sellele nimeks Noa ning ütles: „See trööstib meid meie töös ja käte vaevas maa pärast, mille Issand on neednud!”
Ja Lemek elas pärast Noa sündimist viissada üheksakümmend viis aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Nõnda oli kõiki Lemeki elupäevi seitsesada seitsekümmend seitse aastat; siis ta suri.
Ja kui Noa oli viissada aastat vana, siis sündisid Noale Seem, Haam ja Jaafet.
Aadama järeltulijad
Ja kui inimesi hakkas maa peal palju saama ja neile sündis tütreid,
siis nägid Jumala pojad, et inimeste tütred olid ilusad, ja nad võtsid enestele naisi kõigist neist, keda nad välja valisid.
Aga Issand ütles: „Minu Vaim ei pea igavesti jääma inimesse, sest ta on ikkagi ainult liha. Olgu ta elupäevi sada kakskümmend aastat!”
Sel ajal, ja veel pärastpoolegi, kui Jumala pojad heitsid inimeste tütarde juurde ja need neile lapsi ilmale tõid, olid hiiglased maa peal: needsamad vägimehed, kes muistsest ajast on kuulsad mehed.
Noa ja veeuputus
Kui Issand nägi, et inimese kurjus maa peal oli suur ja kõik ta südame mõtlemised iga päev üksnes kurjad,
siis Issand kahetses, et ta inimese oli teinud maa peale, ja ta süda valutas.
Ja Issand ütles: „Ma tahan inimese, kelle ma olen loonud, maa pealt kaotada, niihästi inimesed kui loomad ja roomajad ja taeva linnud, sest ma kahetsen, et ma nad olen teinud!”
Aga Noa leidis armu Issanda silmis.
See on jutustus Noa soost: Noa oli üks õige mees, täiesti vaga oma rahvapõlve seas; Noa kõndis koos Jumalaga.
Ja Noale sündis kolm poega - Seem, Haam ja Jaafet.
Aga maa oli Jumala palge ees raisku läinud ja vägivald täitis maad.
Ja Jumal vaatas maad, ja näe, see oli raisku läinud, sest kõik liha maa peal oli oma eluviisides raiskunud.
Ja Jumal ütles Noale: „Ma olen otsustanud teha lõpu kõigele lihale, sest maa on täis nende vägivalda, ja seepärast, vaata, ma hävitan nemad koos maaga.
Tee enesele laev goferipuust; laev tee kambritega ja pigita seda seest ning väljast maapigiga!
Ja tee see nõndaviisi: laeva pikkus olgu kolmsada küünart, laius viiskümmend küünart ja kõrgus kolmkümmend küünart;
valmista see küünramõõdu järgi; tee laevale katus peale ja tee uks laeva küljesse; tee sellele alumine, keskmine ja ülemine lagi!
Sest vaata, ma saadan veeuputuse maa peale ja hävitan taeva alt kõik liha, kus eluvaim sees on; kõik, mis maa peal on, peab hinge heitma!
Aga sinuga ma teen lepingu ja sina pead minema laeva, sina ja su pojad, su naine ja su poegade naised sinuga.
Ja sa pead viima laeva kõigist elavaist olendeist, kõigest lihast, igast liigist kaks, et nad koos sinuga jääksid elama: need olgu isane ja emane.
Lindudest nende liikide järgi ja loomadest nende liikide järgi, kõigist roomajaist maa peal nende liikide järgi, kõigist peavad kaks tulema sinu juurde, et nad võiksid jääda elama.
Ja sina võta enesele kõigest roast, mida süüakse, ja kogu enese juurde, et see oleks toiduks sinule ja neile.”
Ja Noa tegi kõik. Nii nagu Jumal teda käskis, nõnda ta tegi.
Noa ja veeuputus
Ja Issand ütles Noale: „Mine sina ja kogu su pere laeva, sest ma olen näinud, et sa selle rahvapõlve seas minu ees õige oled.
Võta enesele kõigist puhtaist loomadest seitse paari, isane ja emane; ja loomadest, kes puhtad ei ole, kaks - isane ja emane.
Nõndasamuti lindudest taeva all seitse paari, isane ja emane, et nende sugu jääks elama kogu maa peale.
Sest juba seitsme päeva pärast ma lasen vihma sadada maa peale nelikümmend päeva ja nelikümmend ööd, ja ma kaotan maapinnalt kõik olendid, keda ma olen teinud!”
Ja Noa tegi kõik nõnda, nagu Issand teda käskis.
Ja Noa oli kuussada aastat vana, kui uputusvesi maa peale tuli.
Ja Noa läks laeva, ja ta pojad ja ta naine ja ta poegade naised temaga, veeuputuse eest.
Puhtaist loomadest ja loomadest, kes puhtad ei ole, ja lindudest ja kõigist, kes maa peal roomavad,
tulid kahekesi Noa juurde laeva isane ja emane, nõnda nagu Jumal Noale oli käsu andnud.
Ja seitsme päeva pärast tuli veeuputus maa peale.
Sel aastal, mil Noa kuussada aastat vanaks sai, teise kuu seitsmeteistkümnendal päeval, otse selsamal päeval puhkesid kõik suure sügavuse allikad ja taevaluugid tehti lahti.
Ja sadu tuli maa peale nelikümmend päeva ja nelikümmend ööd.
Otse selsamal päeval läksid Noa ja Noa pojad Seem ja Haam ja Jaafet ning Noa naine ja kolm ta poegade naist üheskoos laeva,
nemad ja kõik metsloomad oma liikide järgi, ja kõiksugu kariloomad oma liikide järgi, ja kõiksugu roomajad, kes maa peal roomavad, oma liikide järgi, ja kõiksugu lendajad oma liikide järgi, kõik linnud, kõik tiivulised.
Ja need tulid Noa juurde laeva kahekaupa kõigest lihast, kus eluvaim sees on.
Ja need, kes sisse läksid, olid isane ja emane kõigest lihast, nõnda nagu Jumal temale oli käsu andnud. Ja Issand sulges ukse tema tagant.
Siis tuli nelikümmend päeva veeuputust maa peale; vesi tõusis ja tõstis laeva, nõnda et see kerkis maast kõrgele.
Ja vesi võttis võimust ning seda sai maa peal väga palju, ja laev liikus veepinnal.
Ja vesi võttis maa peal väga võimust ja kõik kõrged mäed kogu taeva all kaeti.
Vesi tõusis neist viisteist küünart kõrgemale, nõnda et mäed olid kaetud.
Siis heitis hinge kõik liha, mis maa peal liikus, niihästi linnud kui kariloomad ja metsloomad ja kõik roomajad, kes maa peal roomasid, ja kõik inimesed ka.
Kõik, kellel eluvaimu hingus ninas oli, kõik, kes olid kuival maal, need surid.
Nõnda hävitati kõik olendid, kes maa peal olid; niihästi inimesed kui loomad ja roomajad, ja linnud taeva all hävitati maa pealt, järele jäid ainult Noa ja need, kes temaga laevas olid.
Ja vesi võimutses maa peal sada viiskümmend päeva.
Noa ja veeuputus
Siis Jumal mõtles Noale ja kõigile metsloomadele ja kõigile kariloomadele, kes temaga laevas olid; ja Jumal laskis tuult puhuda üle maa ja vesi alanes.
Ja sügavuse allikad ja taevaluugid suleti, ja sadu taevast keelati.
Ja vesi taganes maa pealt, taganes üha, ja saja viiekümne päeva pärast oli vesi vähenenud.
Ja seitsmenda kuu seitsmeteistkümnendal päeval peatus laev Ararati mägede kohal.
Ja vesi vähenes üha kümnenda kuuni; kümnenda kuu esimesel päeval paistsid mägede tipud.
Ja kui nelikümmend päeva oli möödunud, siis Noa avas laeva akna, mille ta oli teinud,
ja laskis välja ühe kaarna; see lendas sinna ja tänna, kuni vesi maa pealt oli kuivanud.
Siis ta laskis enese juurest välja ühe tuvi, et näha, kas vesi on maa pealt kahanenud.
Aga tuvi ei leidnud oma jalavarvastele puhkepaika ja tuli tagasi tema juurde laeva, sest vesi oli veel kogu maa peal; siis ta pistis oma käe välja ja võttis tema ning pani enese juurde laeva.
Ja ta ootas veel teist seitse päeva ning laskis taas ühe tuvi laevast välja.
Ja õhtul tuli tuvi tema juurde, ja vaata, tal oli nokas õlipuu haljas leht. Siis Noa mõistis, et vesi oli maa pealt kahanenud.
Ja ta ootas veel teist seitse päeva ning laskis ühe tuvi välja, aga see ei tulnud enam tagasi tema juurde.
Ja kuuesaja esimesel Noa eluaastal, esimese kuu esimesel päeval, oli vesi maa pealt kuivanud. Ja Noa võttis ära laeva katuse ja vaatas, ja ennäe, maapind oli tahenenud.
Ja teise kuu kahekümne seitsmendal päeval oli maa täiesti kuiv.
Ja Jumal kõneles Noaga ning ütles:
„Mine laevast välja, sina ja su naine ja su pojad ja su poegade naised koos sinuga!
Kõik loomad, kes su juures on, kõik liha, niihästi linnud kui loomad, ja kõik roomajad, kes maa peal roomavad, vii enesega koos välja, et nad sigineksid maa peal, oleksid viljakad ja et neid maa peale saaks palju!”
Ja Noa läks välja ja ta pojad ja ta naine ja ta poegade naised koos temaga.
Kõik loomad, kõik linnud ja kõik roomajad, kes liiguvad maa peal, läksid laevast välja sugukondade kaupa.
Ja Noa ehitas Issandale altari ja võttis kõigist puhtaist loomadest ja kõigist puhtaist lindudest ning ohverdas altaril põletusohvreid.
Ja Issand tundis meeldivat lõhna ja Issand mõtles oma südames: „Ma ei nea enam maad inimese pärast, sest inimese südame mõtlemised on kurjad ta lapsepõlvest peale; ma ei hävita ka enam kõike, mis elab, nõnda nagu ma olen teinud.
Niikaua kui püsib maa, ei lõpe külv ega lõikus, külm ega kuum, suvi ega talv, päev ega öö.”
Jumala leping Noaga
Ja Jumal õnnistas Noad ja tema poegi ning ütles neile: „Olge viljakad, teid saagu palju ja täitke maa!
Teid peavad kartma ja pelgama kõik maa loomad ja kõik taeva linnud, kõik, kes maa peal liiguvad, ja kõik mere kalad; need on teie kätte antud.
Kõik, mis liigub ja elab, olgu teile roaks; kõik selle annan ma teile nagu halja rohugi.
Kummatigi ei tohi te liha süüa ta hingega, see on: ta verega!
Tõepoolest, teie eneste verd ma nõuan taga: ma nõuan seda kõigilt loomadelt, ja ma nõuan inimestelt vastastikku inimese hinge!
Kes valab inimese vere, selle vere valab inimene, sest inimene on tehtud Jumala näo järgi!
Ja teie olge viljakad, teid saagu palju, siginege maa peal ja paljunege seal!”
Ja Jumal rääkis Noa ja tema poegadega, kes ta juures olid, ning ütles:
„Mina, vaata, teen lepingu teiega ja teie järglastega pärast teid,
ja iga elava hingega, kes teie juures on: lindudega, kariloomadega ja kõigi metsloomadega, kes teie juures on, kõigiga, kes laevast välja tulid, kõigi maa loomadega.
Ma teen teiega lepingu, et enam ei hävitata kõike liha uputusveega ja veeuputus ei tule enam maad rikkuma.”
Ja Jumal ütles: „Lepingu tähis, mille ma teen enese ja teie ja iga teie juures oleva elava hinge vahel igavesteks põlvedeks, on see:
ma panen pilvedesse oma vikerkaare ja see on lepingu tähiseks minu ja maa vahel.
Kui ma kogun maa kohale pilvi ja pilvedes nähakse vikerkaart,
siis ma mõtlen oma lepingule, mis on minu ja teie ja iga elava hinge vahel kõiges lihas, ja vesi ei saa enam kõike liha hävitavaks uputuseks.
Kui pilvedes on vikerkaar, siis ma vaatan seda ja mõtlen igavesele lepingule Jumala ja iga elava hinge vahel maa peal olevas kõiges lihas.”
Ja Jumal ütles Noale: „See on selle lepingu tähis, mille ma olen teinud enese ja kõige liha vahel, mis maa peal on.”
Noa ja tema pojad
Ja Noa pojad, kes laevast välja tulid, olid Seem, Haam ja Jaafet; ja Haam oli Kaanani isa.
Need kolm olid Noa pojad ja neist rahvastus kogu maa.
Noa hakkas põllumeheks ja istutas viinamäe.
Ta jõi veini, jäi joobnuks ja ajas oma telgis enese paljaks.
Aga Haam, Kaanani isa, nägi oma isa paljast ihu ja rääkis sellest oma kahele vennale õues.
Siis Seem ja Jaafet võtsid vaiba ja panid enestele õlgadele, läksid tagurpidi ja katsid kinni oma isa palja ihu; nende näod olid ära pööratud, nõnda et nad oma isa paljast ihu ei näinud.
Kui Noa ärkas oma veiniuimast ja sai teada, mis ta noorem poeg oli teinud,
siis ta ütles: „Neetud olgu Kaanan, saagu ta oma vendadele sulaste sulaseks!”
Ta ütles veel: „Kiidetud olgu Issand, Seemi Jumal, ja Kaanan olgu tema sulane!
Jumal andku avarust Jaafetile, ta elagu Seemi telkides ja Kaanan olgu tema sulane!”
Ja Noa elas pärast veeuputust kolmsada viiskümmend aastat.
Ja kõiki Noa elupäevi oli üheksasada viiskümmend aastat; siis ta suri.
Noa järeltulijad
Ja need on Noa poegade Seemi, Haami ja Jaafeti järeltulijad; pärast veeuputust sündisid neile pojad.
Jaafeti pojad olid Gomer, Maagoog, Maadai, Jaavan, Tubal, Mesek ja Tiiras.
Ja Gomeri pojad olid Askenas, Riifat ja Toogarma.
Ja Jaavani pojad olid Eliisa ja Tarsis, kittid ja rodanlased;
neist eraldusid saarte rahvad. Need olid Jaafeti järeltulijad nende maade järgi, igaühel oma keel, nende suguvõsade kaupa, vastavalt neile rahvastele.
Ja Haami pojad olid Kuus, Mitsraim, Puut ja Kaanan.
Ja Kuusi pojad olid Seba, Havila, Sabta, Raema ja Sabteka; ja Raema pojad olid Seeba ja Dedan.
Ja Kuusile sündis Nimrod, kes oli esimene vägev mees maa peal.
Tema oli vägev kütt Issanda ees, seepärast öeldakse: „Vägev kütt Issanda ees nagu Nimrod.”
Ja tema kuningriigi alguseks olid Paabel, Erek, Akad ja Kalne Sinearimaal.
Sellelt maalt läks ta Assurisse ja ehitas Niineve, Rehobot-Iiri ja Kelahi,
ja Reseni Niineve ja Kelahi vahele - see on see suur linn.
Ja Mitsraimile sündisid luudlased, anamlased, lehablased, naftuhlased,
patruuslased ja kasluhlased, kellest vilistid on lähtunud, ja kaftoorlased.
Ja Kaananile sündisid Siidon, tema esmasündinu, ja Heet,
jebuuslased, emorlased, girgaaslased,
hiivlased, arklased, siinlased,
arvadlased, semarlased ja hamatlased; hiljem harunesid kaananlaste suguvõsad.
Ja kaananlaste maa-ala oli Siidonist Gerari suunas Assani, Soodoma, Gomorra, Adma ja Seboimi suunas Lesani.
Need olid Haami järeltulijad nende suguvõsade, keelte, maade ja rahvaste järgi.
Ja Seemile sündisid ka pojad; tema oli kõigi Eeberi poegade esiisa, Jaafeti vanem vend.
Seemi pojad olid Eelam, Assur, Arpaksad, Luud ja Aram.
Ja Arami pojad olid Uuts, Huul, Geter ja Maas.
Ja Arpaksadile sündis Selah, Selahile sündis Eeber.
Ja Eeberile sündis kaks poega: ühe nimi oli Peleg, sest tema päevil jagunes maa; ja tema venna nimi oli Joktan.
Ja Joktanile sündisid Almodad, Selef, Hasarmavet, Jerah,
Hadoram, Uusal, Dikla,
Oobal, Abimael, Seeba,
Oofir, Havila ja Joobab; need kõik olid Joktani pojad.
Nende elukohad olid Meesast Sefaara suunas idapoolses mäestikus.
Need olid Seemi järeltulijad nende suguvõsade, keelte, maade ja rahvaste järgi.
Need olid Noa poegade suguvõsad nende põlvnemiste ja rahvaste järgi; neist harunesid rahvad maa peal pärast veeuputust.
Paabeli torn
Kogu maailmas oli aga üks keel ja ühesugused sõnad.
Ja sündis, kui nad hommiku poolt teele läksid, et nad Sinearimaal leidsid oru ja jäid sinna elama.
Nad ütlesid üksteisele: „Tehkem nüüd telliskive ja põletagem neid hästi.” Siis olid telliskivid neile ehituskivideks ja maapigi oli sideaineks.
Ja nad ütlesid: „Tulge, ehitagem enestele linn ja torn, mille tipp oleks taevas, ja tehkem enestele nimi, et me ei hajuks üle kogu maailma!”
Aga Issand tuli alla vaatama linna ja torni, mida inimlapsed ehitasid.
Ja Issand ütles: „Vaata, rahvas on üks ja neil kõigil on üks keel, ja see on alles nende tegude algus. Nüüd ei ole neil võimatu ükski asi, mida nad kavatsevad teha!
Mingem nüüd alla ja segagem seal nende keel, et nad üksteise keelt ei mõistaks!”
Ja Issand pillutas nad sealt üle kogu maailma ja nad jätsid linna ehitamata.
Seepärast pandi sellele nimeks Paabel, sest seal segas Issand ära kogu maailma keele ja sealt pillutas Issand nad üle kogu maailma.
Seemi järeltulijad
Need olid Seemi järeltulijad: kui Seem oli sada aastat vana, siis sündis temale Arpaksad kaks aastat pärast veeuputust.
Ja Seem elas pärast Arpaksadi sündimist viissada aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Arpaksad oli elanud kolmkümmend viis aastat, siis sündis temale Selah.
Ja Arpaksad elas pärast Selahi sündimist nelisada kolm aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Selah oli elanud kolmkümmend aastat, siis sündis temale Eeber.
Ja Selah elas pärast Eeberi sündimist nelisada kolm aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Eeber oli elanud kolmkümmend neli aastat, siis sündis temale Peleg.
Ja Eeber elas pärast Pelegi sündimist nelisada kolmkümmend aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Peleg oli elanud kolmkümmend aastat, siis sündis temale Reu.
Ja Peleg elas pärast Reu sündimist kakssada üheksa aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Reu oli elanud kolmkümmend kaks aastat, siis sündis temale Serug.
Ja Reu elas pärast Serugi sündimist kakssada seitse aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Serug oli elanud kolmkümmend aastat, siis sündis temale Naahor.
Ja Serug elas pärast Naahori sündimist kakssada aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Naahor oli elanud kakskümmend üheksa aastat, siis sündis temale Terah.
Ja Naahor elas pärast Terahi sündimist sada üheksateist aastat, ja temale sündis poegi ja tütreid.
Kui Terah oli elanud seitsekümmend aastat, siis sündisid temale Aabram, Naahor ja Haaran.
Terahi järeltulijad
Ja need olid Terahi järeltulijad: Terahile sündisid Aabram, Naahor ja Haaran; ja Haaranile sündis Lott.
Aga Haaran suri enne kui ta isa Terah oma sünnimaal Kaldea Uuris.
Ja Aabram ja Naahor võtsid enestele naised; Aabrami naise nimi oli Saarai ja Naahori naise nimi oli Milka, Haarani tütar; Haaran oli Milka ja Jiska isa.
Aga Saarai oli viljatu, temal ei olnud last.
Ja Terah võttis oma poja Aabrami ja Haarani poja Loti, oma pojapoja, ja Saarai, oma minia, oma poja Aabrami naise, ja lahkus koos nendega Kaldea Uurist, et minna Kaananimaale; ja nad jõudsid Haaranini ning jäid sinna elama.
Ja Terahi elupäevi oli kakssada viis aastat, ja Terah suri Haaranis.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible