Скрыть
21:5
21:6
21:7
21:8
21:9
21:14
21:15
21:16
21:17
21:19
21:20
21:24
21:26
21:27
21:28
21:29
21:30
21:32
21:34
Глава 26 
26:1
26:2
26:5
26:6
26:7
26:8
26:9
26:11
26:12
26:13
26:14
26:15
26:16
26:17
26:18
26:19
26:20
26:21
26:22
26:25
26:27
26:28
26:29
26:30
26:31
26:32
26:33
26:34
26:35
Церковнославянский (рус)
И Госпо́дь посѣти́ Са́рру, я́коже рече́: и сотвори́ Госпо́дь Са́ррѣ, я́коже глаго́ла.
И заче́нши Са́рра роди́ Авраа́му сы́на въ ста́рости, во вре́мя, я́коже глаго́ла ему́ Госпо́дь:
и нарече́ Авраа́мъ и́мя сы́ну сво­ему́ ро́ждшемуся ему́, его́же роди́ ему́ Са́рра, Исаа́къ:
обрѣ́за же Авраа́мъ Исаа́ка во осмы́й де́нь, я́коже заповѣ́да ему́ Бо́гъ.
Авраа́мъ же бѣ́ ста́ лѣ́тъ, егда́ бы́сть ему́ Исаа́къ сы́нъ его́.
Рече́ же Са́рра: смѣ́хъ мнѣ́ сотвори́ Госпо́дь: и́же бо а́ще услы́шитъ, обра́дует­ся со мно́ю.
И рече́: кто́ воз­вѣсти́тъ Авраа́му, я́ко млеко́мъ пита́етъ отроча́ Са́рра, я́ко роди́хъ сы́на въ ста́рости мо­е́й?
И воз­расте́ отроча́, и от­до­е́но бы́сть: и сотвори́ Авраа́мъ учрежде́нiе ве́лiе, въ о́ньже де́нь от­до­и́ся Исаа́къ сы́нъ его́.
Ви́дѣв­ши же Са́рра сы́на А́гари Еги́птяныни, и́же бы́сть Авраа́му, игра́юща со Исаа́комъ сы́номъ сво­и́мъ,
и рече́ Авраа́му: изжени́ рабу́ сiю́ и сы́на ея́: не наслѣ́дитъ бо сы́нъ рабы́ сея́ съ сы́номъ мо­и́мъ Исаа́комъ.
Же́стокъ же яви́ся глаго́лъ се́й зѣло́ предъ Авраа́момъ о сы́нѣ его́ Исма́илѣ.
И рече́ Бо́гъ Авраа́му: да не бу́детъ же́стоко предъ тобо́ю о о́троцѣ и о рабы́ни: вся́ ели́ка а́ще рече́тъ тебѣ́ Са́рра, слу́шай гла́са ея́: я́ко во Исаа́цѣ нарече́т­ся тебѣ́ сѣ́мя:
сы́на же рабы́ни сея́ въ язы́къ вели́къ сотворю́ его́, я́ко сѣ́мя твое́ е́сть.
Воста́ же Авраа́мъ зау́тра и взя́ хлѣ́бы и мѣ́хъ воды́, и даде́ А́гари: и воз­ложи́ на плещы́ ея́ отроча́ и от­пусти́ ю́. Отше́дши же заблужда́­ше въ пусты́ни, у кла́дязя Кля́твен­наго:
оскудѣ́ же вода́ изъ мѣ́ха: и пове́рже отроча́ подъ е́лiю еди́ною.
Отше́дши же сѣдя́ше пря́мо ему́ издале́че, я́коже дострѣли́ти изъ лу́ка: рече́ бо: да не ви́жду сме́рти дѣ́тища мо­его́. И сѣ́де пря́мо ему́ издале́че. Воскрича́въ же отроча́, воспла́кася:
услы́ша же Бо́гъ гла́съ отроча́те от­ мѣ́ста, идѣ́же бя́ше: и воз­зва́ А́нгелъ Бо́жiй А́гарь съ небесе́ и рече́ е́й: что́ есть, А́гарь? Не бо́йся: услы́ша бо Бо́гъ гла́съ о́трочища от­ мѣ́ста, идѣ́же е́сть:
воста́ни и по­ими́ отроча́, и ими́ руко́ю тво­е́ю его́: въ язы́къ бо вели́къ сотворю́ его́.
И от­ве́рзе Бо́гъ о́чи ея́, и узрѣ́ кла́дязь воды́ жи́вы: и и́де, и налiя́ мѣ́хъ воды́, и напо­и́ отроча́.
И бя́ше Бо́гъ со отроча́темъ, и воз­расте́, и всели́ся въ пусты́ни, и бы́сть стрѣле́цъ.
И посели́ся въ пусты́ни Фара́нъ: и поя́тъ ему́ ма́ти его́ жену́ от­ земли́ Еги́петскiя.
Бы́сть же въ то́ вре́мя, и рече́ Авимеле́хъ, и Охоза́ѳъ невѣстоводи́тель его́, и Фихо́лъ во­ево́да си́лы его́, ко Авраа́му, глаго́ля: Бо́гъ съ тобо́ю во всѣ́хъ, я́же твори́ши:
ны́нѣ у́бо клени́ся ми́ Бо́гомъ, не оби́дѣти мене́, ниже́ сѣ́мене мо­его́, ниже́ и́мене мо­его́: но по пра́вдѣ, ю́же сотвори́хъ съ тобо́ю, сотвори́ши со мно́ю и земли́, идѣ́же ты́ всели́л­ся еси́ на не́й.
И рече́ Авраа́мъ: а́зъ клену́ся.
И обличи́ Авраа́мъ Авимеле́ха о кла́дязехъ во́дныхъ, я́же отъ­я́ша о́троцы Авимеле́ховы.
И рече́ ему́ Авимеле́хъ: не вѣ́дѣхъ, кто́ сотвори́ тебѣ́ ве́щь сiю́: ниже́ ты́ ми повѣ́далъ еси́, ниже́ а́зъ слы́шахъ, то́кмо дне́сь.
И взя́ Авраа́мъ о́вцы и юнцы́ и даде́ Авимеле́ху: и завѣща́ста о́ба завѣ́тъ.
И поста́ви Авраа́мъ се́дмь а́гницъ о́вчихъ еди́ныхъ.
И рече́ Авимеле́хъ Авраа́му: что́ су́ть се́дмь а́гницы ове́цъ си́хъ, я́же поста́вилъ еси́ еди́ны?
И рече́ Авраа́мъ: я́ко се́дмь си́хъ а́гницъ во́змеши у мене́, да бу́дутъ ми́ во свидѣ́тел­ст­во, я́ко а́зъ ископа́хъ кла́дязь се́й.
Сего́ ра́ди наименова́ и́мя мѣ́сту тому́ кла́дязь Кля́твен­ный: я́ко та́мо кля́стася о́ба
и завѣща́ста завѣ́тъ у кла́дязя Кля́твен­наго. Воста́ же Авимеле́хъ, и Охоза́ѳъ невѣстоводи́тель его́, и Фихо́лъ во­ево́да си́лы его́, и воз­врати́шася въ зе́млю Филисти́мску.
И насади́ Авраа́мъ ни́ву у кла́дязя Кля́твен­наго, и при­­зва́ ту́ и́мя Го́спода, Бо́га вѣ́чнаго.
Обита́ же Авраа́мъ въ земли́ Филисти́мстѣй дни́ мно́ги.
Бы́сть же гла́дъ на земли́, кромѣ́ гла́да бы́в­шаго пре́жде во вре́мя Авраа́мле. Оти́де же Исаа́къ ко Авимеле́ху царю́ Филисти́мску въ Гера́ру:
яви́ся же ему́ Госпо́дь и рече́: не ходи́ во Еги́петъ, всели́ся же въ земли́, въ не́йже ти́ реку́,
и обита́й въ земли́ то́й, и бу́ду съ тобо́ю, и благословлю́ тя: тебѣ́ бо и сѣ́мени тво­ему́ да́мъ всю́ зе́млю сiю́, и поста́влю кля́тву Мою́, е́юже кля́хся Авраа́му отцу́ тво­ему́:
и умно́жу сѣ́мя твое́, я́ко звѣ́зды небе́сныя, и да́мъ сѣ́мени тво­ему́ всю́ зе́млю сiю́: и благословя́т­ся о сѣ́мени тво­е́мъ вси́ язы́цы земні́и:
поне́же послу́ша оте́цъ тво́й Авраа́мъ Мо­его́ гла́са и соблюде́ за́повѣди Моя́ и повелѣ́нiя Моя́, и оправда́нiя Моя́ и зако́ны Моя́.
Всели́ся же Исаа́къ въ Гера́рѣхъ.
Вопроси́ша же му́жiе мѣ́ста того́ о Реве́кцѣ женѣ́ его́, и рече́: сестра́ ми е́сть. Убоя́ся бо рещи́, я́ко жена́ ми е́сть, да не когда́ убiю́тъ его́ му́жiе мѣ́ста того́ Реве́кки ра́ди, поне́же бѣ́ доброзра́чна.
Бы́сть же мно́го вре́мя та́мо: и при­­ни́кнувъ Авимеле́хъ ца́рь Гера́рскiй окно́мъ, ви́дѣ Исаа́ка игра́юща съ Реве́ккою жено́ю сво­е́ю.
Призва́ же Авимеле́хъ Исаа́ка и рече́ ему́: у́бо жена́ твоя́ е́сть? Почто́ ре́клъ еси́, я́ко сестра́ ми е́сть? Рече́ же ему́ Исаа́къ: рѣ́хъ бо, да не умру́ ея́ ра́ди.
Рече́ же ему́ Авимеле́хъ: что́ сiе́ сотвори́лъ еси́ на́мъ? Вма́лѣ не бы́сть нѣ́кто от­ ро́да мо­его́ съ жено́ю тво­е́ю, и наве́лъ бы еси́ на ны́ невѣ́дѣнiе.
Заповѣ́да же Авимеле́хъ всѣ́мъ лю́демъ сво­и́мъ, глаго́ля: вся́къ, и́же при­­ко́снет­ся му́жу сему́, или́ женѣ́ его́, сме́рти пови́ненъ бу́детъ.
Сѣ́я же Исаа́къ въ земли́ то́й, и при­­обрѣ́те въ то́ лѣ́то стокра́тный пло́дъ ячме́ня: благослови́ же его́ Госпо́дь.
И воз­вы́сися человѣ́къ, и пре­успѣва́я бо́лшiй быва́­ше, до́ндеже вели́къ бы́сть зѣло́.
Бы́ша же ему́ ско́ти ове́цъ и ско́ти воло́въ и земледѣ́лiя мно́га. Позави́дѣша же ему́ Филисти́мляне:
и вся́ кла́дязи, я́же ископа́ша раби́ отца́ его́, во вре́мя отца́ его́, загради́ша я́ Филисти́мляне и напо́лниша ты́я земле́ю.
Рече́ же Авимеле́хъ ко Исаа́ку: от­иди́ от­ на́съ, я́ко си́льнѣйшiй сотвори́л­ся еси́ от­ на́съ зѣло́.
И отъи́де от­ту́ду Исаа́къ и обита́ въ де́бри Гера́рстѣй, и всели́ся та́мо.
И па́ки Исаа́къ ископа́ кла́дязи во́дныя, я́же ископа́ша раби́ Авраа́ма отца́ его́, и загради́ша ты́я Филисти́мляне, по уме́ртвiи Авраа́ма отца́ его́: и прозва́ и́мъ имена́, по имена́мъ, и́миже прозва́ Авраа́мъ оте́цъ его́.
И ископа́ша раби́ Исаа́ковы въ де́бри Гера́рстѣй, и обрѣто́ша та́мо кла́дязь воды́ жи́вы.
И пря́хуся па́стырiе Гера́рстiи съ па́стырьми Исаа́ковыми, глаго́люще: на́ша е́сть вода́. И прозва́ и́мя кла́дязю тому́ Оби́да: оби́дяху бо его́.
Отше́дъ же от­ту́ду Исаа́къ, ископа́ кла́дязь другі́й. Пря́хуся же и о то́мъ: и прозва́ и́мя ему́ Вражда́.
Отше́дъ же от­ту́ду, ископа́ кла́дязь другі́й. И не пря́хуся о то́мъ, и прозва́ и́мя ему́ Простра́н­ство, глаго́ля: я́ко ны́нѣ распространи́ Госпо́дь на́мъ и воз­расти́ на́съ на земли́.
Взы́де же от­ту́ду ко кла́дязю Кля́твен­ному:
и яви́ся ему́ Госпо́дь въ ту́ но́щь и рече́: А́зъ е́смь Бо́гъ Авраа́ма отца́ тво­его́, не бо́йся, съ тобо́ю бо е́смь: и благословлю́ тя, и умно́жу сѣ́мя твое́ Авраа́ма ра́ди отца́ тво­его́.
И созда́ та́мо же́ртвен­никъ, и при­­зва́ и́мя Госпо́дне: и поста́ви та́мо ски́нiю свою́: ископа́ша же та́мо раби́ Исаа́ковы кла́дязь въ де́бри Гера́рстѣй.
И Авимеле́хъ прiи́де къ нему́ от­ Гера́ръ, и Охоза́ѳъ невѣстоводи́тель его́, и Фихо́лъ во­ево́да си́лъ его́.
И рече́ и́мъ Исаа́къ: вску́ю прiидо́сте ко мнѣ́? Вы́ же воз­ненави́дѣсте мене́ и от­сла́сте мя́ от­ себе́.
Они́ же рѣ́ша: ви́дѣв­ше узрѣ́хомъ, я́ко бѣ́ Госпо́дь съ тобо́ю, и рѣ́хомъ: бу́ди кля́тва между́ на́ми и между́ тобо́ю, и завѣща́имъ съ тобо́ю завѣ́тъ,
да не сотвори́ши съ на́ми зла́, я́коже не воз­гнуша́хомся тобо́ю мы́, и я́коже сотвори́хомъ тебѣ́ добро́, и от­пусти́хомъ тя́ съ ми́ромъ: и ны́нѣ благослове́нъ ты́ от­ Го́спода.
И сотвори́ и́мъ пи́ръ, и ядо́ша и пи́ша.
И воста́в­ше зау́тра, кля́т­ся кі́йждо бли́жнему: и от­пусти́ я́ Исаа́къ, и от­идо́ша от­ него́ здра́вы.
Бы́сть же въ то́й де́нь, и при­­ше́дше раби́ Исаа́ковы повѣ́даша ему́ о кла́дязѣ, его́же ископа́ша, и реко́ша: не обрѣто́хомъ воды́.
И прозва́ его́ Кля́тва. Сего́ ра́ди прозва́ и́мя гра́ду о́ному кла́дязь Кля́твен­ный, да́же до дне́шняго дне́.
Бя́ше же Иса́въ лѣ́тъ четы́редесяти: и поя́ жену́ Иуди́ѳу, дще́рь Вео́ха Хетте́ина, и Васема́ѳу, дще́рь Ело́на Хетте́ина {въ нѣ́которыхъ: Еве́ова}.
И бы́ша проти́вящеся Исаа́кови и Реве́кцѣ.
Синодальный
1 Рождение Саррою Исаака; 9 изгнание Агари с Измаилом в пустыню; 22 союз Авимелеха с Авраамом в Вирсавии.
И призрел Господь на Сарру, как сказал; и сделал Господь Сарре, как говорил.
Сарра зачала и родила Аврааму сына в старости его во время, о котором говорил ему Бог;
и нарек Авраам имя сыну своему, родившемуся у него, которого родила ему Сарра, Исаак;
и обрезал Авраам Исаака, сына своего, в восьмой день, как заповедал ему Бог.
Авраам был ста лет, когда родился у него Исаак, сын его.
И сказала Сарра: смех сделал мне Бог; кто ни услышит обо мне, рассмеется.
И сказала: кто сказал бы Аврааму: Сарра будет кормить детей грудью? ибо в старости его я родила сына.
Дитя выросло и отнято от груди; и Авраам сделал большой пир в тот день, когда Исаак [сын его] отнят был от груди.
И увидела Сарра, что сын Агари Египтянки, которого она родила Аврааму, насмехается [над ее сыном, Исааком],
и сказала Аврааму: выгони эту рабыню и сына ее, ибо не наследует сын рабыни сей с сыном моим Исааком.
И показалось это Аврааму весьма неприятным ради сына его [Измаила].
Но Бог сказал Аврааму: не огорчайся ради отрока и рабыни твоей; во всем, что скажет тебе Сарра, слушайся голоса ее, ибо в Исааке наречется тебе семя;
и от сына рабыни Я произведу [великий] народ, потому что он семя твое.
Авраам встал рано утром, и взял хлеба и мех воды, и дал Агари, положив ей на плечи, и отрока, и отпустил ее. Она пошла, и заблудилась в пустыне Вирсавии;
и не стало воды в мехе, и она оставила отрока под одним кустом
и пошла, села вдали, в расстоянии на один выстрел из лука. Ибо она сказала: не хочу видеть смерти отрока. И она села [поодаль] против [него], и подняла вопль, и плакала;
и услышал Бог голос отрока [оттуда, где он был]; и Ангел Божий с неба воззвал к Агари и сказал ей: что с тобою, Агарь? не бойся; Бог услышал голос отрока оттуда, где он находится;
встань, подними отрока и возьми его за руку, ибо Я произведу от него великий народ.
И Бог открыл глаза ее, и она увидела колодезь с водою [живою], и пошла, наполнила мех водою и напоила отрока.
И Бог был с отроком; и он вырос, и стал жить в пустыне, и сделался стрелком из лука.
Он жил в пустыне Фаран; и мать его взяла ему жену из земли Египетской.
И было в то время, Авимелех с [Ахузафом невестоводителем и] Фихолом, военачальником своим, сказал Аврааму: с тобою Бог во всем, что ты ни делаешь;
и теперь поклянись мне здесь Богом, что ты не обидишь ни меня, ни сына моего, ни внука моего; и как я хорошо поступал с тобою, так и ты будешь поступать со мною и землею, в которой ты гостишь.
И сказал Авраам: я клянусь.
И Авраам упрекал Авимелеха за колодезь с водою, который отняли рабы Авимелеховы.
Авимелех же сказал [ему]: не знаю, кто это сделал, и ты не сказал мне; я даже и не слыхал о том доныне.
И взял Авраам мелкого и крупного скота и дал Авимелеху, и они оба заключили союз.
И поставил Авраам семь агниц из стада мелкого скота особо.
Авимелех же сказал Аврааму: на что здесь сии семь агниц [из стада овец], которых ты поставил особо?
[Авраам] сказал: семь агниц сих возьми от руки моей, чтобы они были мне свидетельством, что я выкопал этот колодезь.
Потому и назвал он сие место: Вирсавия, ибо тут оба они клялись
и заключили союз в Вирсавии. И встал Авимелех, и [Ахузаф, невестоводитель его, и] Фихол, военачальник его, и возвратились в землю Филистимскую.
И насадил [Авраам] при Вирсавии рощу и призвал там имя Господа, Бога вечного.
И жил Авраам в земле Филистимской, как странник, дни многие.
1 Господь подтверждает Исааку обетование, данное Аврааму. 6 Авимелех, Исаак и Ревекка. 12 Исаак, разбогатев, вступает в союз с Авимелехом, селится в Беэр–шиве. 34 Жены хеттеянки Исава.
Был голод в земле, сверх прежнего голода, который был во дни Авраама; и пошел Исаак к Авимелеху, царю Филистимскому, в Герар.
Господь явился ему и сказал: не ходи в Египет; живи в земле, о которой Я скажу тебе,
странствуй по сей земле, и Я буду с тобою и благословлю тебя, ибо тебе и потомству твоему дам все земли сии и исполню клятву [Мою], которою Я клялся Аврааму, отцу твоему;
умножу потомство твое, как звезды небесные, и дам потомству твоему все земли сии; благословятся в семени твоем все народы земные,
за то, что Авраам [отец твой] послушался гласа Моего и соблюдал, что Мною заповедано было соблюдать: повеления Мои, уставы Мои и законы Мои.
Исаак поселился в Гераре.
Жители места того спросили о [Ревекке] жене его, и он сказал: это сестра моя; потому что боялся сказать: жена моя, чтобы не убили меня, думал он, жители места сего за Ревекку, потому что она прекрасна видом.
Но когда уже много времени он там прожил, Авимелех, царь Филистимский, посмотрев в окно, увидел, что Исаак играет с Ревеккою, женою своею.
И призвал Авимелех Исаака и сказал: вот, это жена твоя; как же ты сказал: она сестра моя? Исаак сказал ему: потому что я думал, не умереть бы мне ради ее.
Но Авимелех сказал [ему]: что это ты сделал с нами? едва один из народа [моего] не совокупился с женою твоею, и ты ввел бы нас в грех.
И дал Авимелех повеление всему народу, сказав: кто прикоснется к сему человеку и к жене его, тот предан будет смерти.
И сеял Исаак в земле той и получил в тот год ячменя во сто крат: так благословил его Господь.
И стал великим человек сей и возвеличивался больше и больше до того, что стал весьма великим.
У него были стада мелкого и стада крупного скота и множество пахотных полей, и Филистимляне стали завидовать ему.
И все колодези, которые выкопали рабы отца его при жизни отца его Авраама, Филистимляне завалили и засыпали землею.
И Авимелех сказал Исааку: удались от нас, ибо ты сделался гораздо сильнее нас.
И Исаак удалился оттуда, и расположился шатрами в долине Герарской, и поселился там.
И вновь выкопал Исаак колодези воды, которые выкопаны были во дни Авраама, отца его, и которые завалили Филистимляне по смерти Авраама [отца его]; и назвал их теми же именами, которыми назвал их [Авраам,] отец его.
И копали рабы Исааковы в долине [Герарской] и нашли там колодезь воды живой.
И спорили пастухи Герарские с пастухами Исаака, говоря: наша вода. И он нарек колодезю имя: Есек, потому что спорили с ним.
[Когда двинулся оттуда Исаак,] выкопали другой колодезь; спорили также и о нем; и он нарек ему имя: Ситна.
И он двинулся отсюда и выкопал иной колодезь, о котором уже не спорили, и нарек ему имя: Реховоф, ибо, сказал он, теперь Господь дал нам пространное место, и мы размножимся на земле.
Оттуда перешел он в Вирсавию.
И в ту ночь явился ему Господь и сказал: Я Бог Авраама, отца твоего; не бойся, ибо Я с тобою; и благословлю тебя и умножу потомство твое, ради [отца твоего] Авраама, раба Моего.
И он устроил там жертвенник и призвал имя Господа. И раскинул там шатер свой, и выкопали там рабы Исааковы колодезь, [в долине Герарской].
Пришел к нему из Герара Авимелех и Ахузаф, друг его, и Фихол, военачальник его.
Исаак сказал им: для чего вы пришли ко мне, когда вы возненавидели меня и выслали меня от себя?
Они сказали: мы ясно увидели, что Господь с тобою, и потому мы сказали: поставим между нами и тобою клятву и заключим с тобою союз,
чтобы ты не делал нам зла, как и мы не коснулись до тебя, а делали тебе одно доброе и отпустили тебя с миром; теперь ты благословен Господом.
Он сделал им пиршество, и они ели и пили.
И встав рано утром, поклялись друг другу; и отпустил их Исаак, и они пошли от него с миром.
В тот же день пришли рабы Исааковы и известили его о колодезе, который копали они, и сказали ему: мы нашли воду.
И он назвал его: Шива. Посему имя городу тому Беэршива [Вирсавия] до сего дня.
И был Исав сорока лет, и взял себе в жены Иегудифу, дочь Беэра Хеттеянина, и Васемафу, дочь Елона Хеттеянина;
и они были в тягость Исааку и Ревекке.
ВА Парвардигор Сороро, чунон ки гуфта буд, бозҷӯӣ намуд; ва Парвардигор он чи ба Соро гуфта буд, ба амал овард.
Ва Соро ҳомила шуда, ба Иброҳим дар пириаш писаре зоид, дар мӯҳлате ки Худо ба ӯ гуфта буд.
Ва Иброҳим писари зодашудаи худро, ки Соро ба ӯ зоид, Исҳоқ ном ниҳод.
Ва Иброҳим писари худ Исҳоқро дар ҳаштрӯзагиаш хатна кард, чунон ки Худо ба ӯ фармуда буд.
Ва Иброҳим дар вақти таваллуди писараш Исҳоқ садсола буд.
Ва Соро гуфт: «Худо барои ман ханда сохт, ва ҳар кӣ бишнавад, ба ман ханда хоҳад кард».
Ва гуфт: «Кист, ки ба Иброҳим мегуфт: ́Соро кӯдаконро хоҳад маконид́? Зеро ки писаре дар пириаш зоидаам».
Ва он писар калон шуд, ва ӯро аз сина ҷудо карданд; ва дар рӯзе ки Исҳоқро аз сина ҷудо карданд, Иброҳим зиёфати калоне дод.
Ва Соро дид, ки писари Ҳоҷари мисрӣ, ки ба Иброҳим зоида буд, ханда мекунад.
Ва ба Иброҳим гуфт: «Ин канизро бо писараш пеш кун; зеро ки писари ин каниз бо писари ман Исҳоқ ворис нахоҳад буд».
Вале ин сухан дар назари Иброҳим дар ҳаққи писараш хеле бад омад.
Ва Худо ба Иброҳим гуфт: «Ин амр дар ҳаққи писарат ва канизат дар назари ту бад наояд; ҳар он чи Соро ба ту мегӯяд, ба суханаш гӯш андоз; зеро ки насли ту аз Исҳоқ хонда хоҳад шуд.
Ва аз писари каниз низ халқе ба вуҷуд меоварам, чунки ӯ насли туст».
Ва бомдодон Иброҳим бархост, ва нон ва машки обе гирифт, ва ба Ҳоҷар дода, бар китфи ӯ гузошт, ва ӯро бо писар равона кард; ва ӯ бирафт, ва дар биёбони Беэр-Шобаъ роҳро гум кард.
Ва чун оби машк тамом шуд, писарро зери буттае гузошт.
Ва ба масофати тиррас дур рафта, дар рӯ ба рӯи вай нишаст, зеро ки гуфт: «Мурдани писарро набинам». Ва дар рӯ ба рӯи вай нишаста, овози худро баланд кард ва бигирист.
Ва Худо овози бачаро шунид; ва фариштаи Худо аз осмон Ҳоҷарро нидо карда, ба вай гуфт: «Эй Ҳоҷар, туро чӣ шуд? Натарс; зеро ки Худо овози бачаро аз он ҷое ки ҳаст, шунид.
Бархез ва писарро бардошта, дасташро бигир; зеро ки аз вай xалқи азиме ба вуҷуд хоҳам овард».
Ва Худо чашмони ӯро воз кард, ва ӯ чоҳи обе дид, ва пеш рафта, машкро об пур кард, ва бачаро нӯшонид.
Ва Худо бо он бача буд; ва ӯ калон шуда, сокини биёбон гашт; ва камонкаш шуд.
Ва дар биёбони Форон иқомат дошт; ва модараш зане аз замини Миср барои ӯ гирифт.
Ва воқеъ шуд дар он замон, ки Абималик бо Фикӯл, ки сарлашкари ӯ буд, ба Иброҳим рӯ оварда, гуфт: «Дар ҳар коре ки мекунӣ, Худо бо туст;
Ва акнун барои ман дар ин ҷо ба Худо қасам ёд кун, ки ба ман ва ба набераву абераи ман осебе нахоҳӣ расонд, балки дар ҳаққи ман ва дар ҳаққи замине ки дар он манзил кардаӣ, мувофиқи меҳрубоние ки ба ту кардам, рафтор хоҳӣ кард».
Ва Иброҳим гуфт: «Ман қасам ёд мекунам».
Ва Иброҳим Абималикро сарзаниш намуд аз боиси чоҳи обе ки ғуломони Абималик бо зӯрӣ гирифта буданд.
Вале Абималик гуфт: «Намедонам, кист, ки ин корро кардааст, ту низ ба ман нагуфтаӣ; ман низ то имрӯз нашнидаам».
Ва Иброҳим гӯсфандон ва говон гирифта, ба Абималик дод, ва ҳар ду иттифоқ бастанд.
Ва Иброҳим ҳафт барраи модаро аз рама ҷудо кард.
Ва Абималик ба Иброҳим гуфт: «Ин ҳафт барраи мода, ки дар ин ҷо ҷудо кардӣ, барои чист?»
Гуфт: «Ин ҳафт барраи модаро аз дасти ман бигир, то барои ман шаҳодате бошад, ки ин чоҳро ман кандаам».
Аз ин сабаб он маконро Беэр-Шобаъ номид; зеро ки дар он ҷо ҳар дуяшон қасам ёд карданд.
Ва дар Беэр-Шобаъ иттифоқ бастанд; ва Абималик бо сарлашкари худ Фикӯл бархост, ва ба замини фалиштиён баргаштанд.
Ва дар Беэр-Шобаъ ниҳолҳои газ шинонд, ва дар он ҷо номи Парвардигор Худои ҷовидониро хонд.
Ва Иброҳим дар замини фалиштиён рӯзҳои зиёд чун мусофире зиндагӣ кард.

ВА гуруснагие дар он замин рӯй дод, ба замми он гуруснагии аввал, ки дар рӯзҳои Иброҳим рӯй дода буд; ва Исҳоқ назди Абималик подшоҳи фалиштиён ба Ҷарор рафт.
Ва Парвардигор бар ӯ зоҳир гардида, гуфт: «Ба Миср нарав, балки дар замине ки ба ту бигӯям, сокин шав.
Дар ин замин мусофират кун; ва бо ту хоҳам буд, ва туро баракат хоҳам дод; зеро ки ба ту ва ба насли ту ҳамаи ин заминҳоро хоҳам дод, ва қасамеро, ки ба падарат Иброҳим ёд кардаам, ба ҷо хоҳам овард.
Ва насли туро мисли ситорагони осмон афзун хоҳам кард; ва ҳамаи ин заминҳоро ба насли ту хоҳам дод; ва дар насли ту ҳамаи халқҳои рӯи замин баракат хоҳанд ёфт,
Ба хотири он ки Иброҳим ба овози Ман гӯш дод ва он чиро, ки ба риоя карданаш амр фармуда будам: фармудаҳои Маро, қоидаҳои Маро ва қонунҳои Маро риоя кард».
Ва Исҳоқ дар Ҷарор сокин шуд.
Ва мардуми он макон аз ӯ дар бораи занаш пурсиданд, ва ӯ гуфт: «Вай хоҳари ман аст», зеро тарсид бигӯяд: «Зани ман аст», мабодо, гуфт ба дилаш, мардуми ин ҷо маро аз барои Ривқо бикушанд, чунки вай хушрӯй аст.
Ва чун муддати дарозе ӯ дар он ҷо истиқомат кард, чунин воқеъ шуд, ки Абималик, подшоҳи фалиштиён, аз тиреза назар афканда, дид, ки инак Исҳоқ бо зани худ Ривқо ишқбозӣ мекунад.
Ва Абималик Исҳоқро хонда, гуфт: «Ҳамоно, вай зани туст, пас чаро гуфтӣ: ́Хоҳари ман аст́?» Ва Исҳоқ ба ӯ гуфт: «Ба он сабаб гуфтам, ки мабодо барои вай бимирам».
Ва Абималик гуфт: «Ин чӣ кор аст, ки ба мо кардӣ? Қариб буд, ки яке аз халқ бо занат ҳамхоб шавад, ва ту бар мо гуноҳе меовардӣ».
Ва Абималик ба тамоми халқ амр фармуда, гуфт: «Касе ки ба ин одам ва ба зани ӯ дастдарозӣ кунад, гирифтори марг хоҳад шуд».
Ва Исҳоқ дар он замин зироат кард, ва дар он сол садчандон ҳосил бардошт: Парвардигор ӯро баракат дод.
Ва ин мард бузург шуд, рафта-рафта бузург шудан гирифт, то ба дараҷае ки бағоят бузург шуд.
Ва ӯро рамаҳои гӯсфандон ва рамаҳои говон, ва ғуломону канизони зиёде буд, ва фалиштиён ба ӯ ҳасад бурданд.
Ва ҳамаи чоҳҳоеро, ки ғуломони падараш дар рӯзҳои падараш Иброҳим канда буданд, фалиштиён бастанд ва аз хок пур карданд.
Ва Абималик ба Исҳоқ гуфт: «Аз назди мо бирав, зеро ки аз мо хеле пурзӯртар шудаӣ».
Ва Исҳоқ аз он ҷо бирафт, ва дар водии Ҷарор фурӯд омад, ва дар он ҷо сокин шуд.
Ва чоҳҳои обро, ки дар рӯзҳои падараш Иброҳим канда буданд, ва фалиштиён онҳоро баъд аз вафоти Иброҳим баста буданд, Исҳоқ аз сари нав канд, ва ба онҳо ҳамон номҳоро дод, ки падараш ба онҳо дода буд.
Ва ғуломони Исҳоқ дар он водӣ чуқурӣ канданд, ва чоҳи оби зиндае дар он ҷо ёфтанд.
Ва чӯпонҳои Ҷарор бо чӯпонҳои Исҳоқ ҷанҷол карда, гуфтанд: «Ин об аз они мост». Ва ӯ он чоҳро Эсак номид, зеро ки бо ӯ баҳс карданд.
Ва чоҳи дигаре канданд; барои он низ ҷанҷол карданд; ва ӯ онро Ситно номид.
Ва аз он ҷо кӯч карда, чоҳи дигаре канд, ва барои он ҷанҷол накарданд; ва ӯ онро Раҳӯбӯт номида, гуфт, ки акнун Парвардигор маро паҳно дод, ва мо дар замин борвар хоҳем шуд.
Ва аз он ҷо ба Беэр-Шобаъ омад.
Ва дар ҳамон шаб Парвардигор бар ӯ зоҳир гардида, гуфт: «Ман Худои падарат Иброҳим ҳастам; натарс, зеро ки Ман бо ту ҳастам, ва туро баракат медиҳам, ва насли туро, ба хотири бандаи Худ Иброҳим, афзун хоҳам кард».
Ва қурбонгоҳе дар он ҷо бино кард, ва номи Парвардигорро хонд, ва хаймаи худро дар он ҷо барафрошт, ва ғуломони Исҳоқ чоҳе дар он ҷо канданд.
Ва Абималик ҳамроҳи Аҳузат, ки яке аз ёронаш буд, ва Фикӯл, ки сарлашкараш буд, аз Ҷарор назди ӯ омад.
Ва Исҳоқ ба онҳо гуфт: «Чаро назди ман омадед, дар сурате ки бо ман душманӣ карда ва маро аз назди худ ронда будед?»
Гуфтанд: «Кушоду равшан дидем, ки Парвардигор бо туст, бинобар ин гуфтем: қасаме дар миёни мову ту бошад, ва аҳде бо ту бибандем,
То ки ба мо бадӣ накунӣ, чунон ки ба ту осебе нарасондем, балки ба ту фақат некӣ кардем ва туро ба саломатӣ фиристодем, ва акнун ту мубораки Парвардигор ҳастӣ».
Ва ӯ барои онҳо зиёфате барпо намуд, ва онҳо хӯрданд ва нӯшиданд.
Ва бомдодон бархоста, ба якдигар қасам ёд карданд; ва Исҳоқ ба онҳо хайрбод гуфт, ва онҳо аз пеши ӯ ба саломатӣ рафтанд.
Ва дар он рӯз чунон воқеъ шуд, ки ғуломони Исҳоқ омада, ӯро аз он чоҳе ки меканданд, хабар дода, гуфтанд: «Об ёфтем».
Ва ӯ онро Шибъо номид. Аз ин сабаб он шаҳр то имрӯз Беэр-Шобаъ ном дорад.
Ва чун Эсов чилсола буд, Яҳудит духтари Беэри ҳиттӣ ва Босмат духтари Элӯни ҳиттиро ба занӣ гирифт.
Ва онҳо сабаби ғаму ғуссаи Исҳоқ ва Ривқо буданд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible