Скрыть
28:3
28:4
28:7
28:8
28:16
28:21
Церковнославянский (рус)
Призва́въ же Исаа́къ Иа́кова, благослови́ его́ и заповѣ́да ему́, глаго́ля: да не по́ймеши жены́ от­ дще́рей Ханане́йскихъ:
воста́въ от­бѣжи́ въ Месо­пота́мiю въ до́мъ Ваѳуи́ла отца́ ма́тере тво­ея́, и по­ими́ себѣ́ от­ту́ду жену́ от­ дще́рей Лава́на бра́та ма́тере тво­ея́:
Бо́гъ же мо́й да благослови́тъ тя́ и воз­расти́тъ тя́ и умно́житъ тя́, и бу́деши въ собра́нiя язы́ковъ:
и да да́стъ тебѣ́ благослове́нiе Авраа́ма отца́ мо­его́, тебѣ́ и сѣ́мени тво­ему́ по тебѣ́ наслѣ́дити зе́млю обита́нiя тво­его́, ю́же даде́ Бо́гъ Авраа́му.
Посла́ же Исаа́къ Иа́кова: и отъи́де въ Месо­пота́мiю къ Лава́ну сы́ну Ваѳуи́ла Си́рина, къ бра́ту же Реве́кки ма́тере Иа́ковли и Иса́вли.
Ви́дѣ же Иса́въ, я́ко благослови́ Исаа́къ Иа́кова и посла́ въ Месо­пота́мiю Си́рскую поя́ти от­ту́ду себѣ́ жену́, егда́ благослови́ его́ и заповѣ́да ему́, глаго́ля: да не по́ймеши жены́ от­ дще́рей Ханане́йскихъ.
И послу́ша Иа́ковъ отца́ и ма́тере сво­ея́, и отъи́де въ Месо­пота́мiю Си́рскую.
Ви́дѣвъ же Иса́въ, я́ко злы́ су́ть дще́ри Ханане́йскiя предъ Исаа́комъ отце́мъ его́,
отъи́де Иса́въ ко Исма́илу и взя́ Маеле́ѳу дще́рь Исма́ила сы́на Авраа́мля, сестру́ Навео́ѳову, жену́ къ жена́мъ сво­и́мъ.
И отъи́де Иа́ковъ от­ кла́дязя Кля́твен­наго и и́де въ Харра́нъ,
и обрѣ́те мѣ́сто и у́спе та́мо, за́йде бо со́лнце: и взя́ от­ ка́менiя мѣ́ста [того́] и положи́ въ воз­гла́вiе себѣ́, и спа́ на мѣ́стѣ о́нѣмъ.
И со́нъ ви́дѣ: и се́, лѣ́­ст­вица утвержде́на на земли́, ея́же глава́ досяза́­ше до небесе́, и А́нгели Бо́жiи восхожда́ху и низхожда́ху по не́й:
Госпо́дь же утвержда́­шеся на не́й и рече́: А́зъ е́смь Бо́гъ Авраа́ма отца́ тво­его́ и Бо́гъ Исаа́ка, не бо́йся: земля́, идѣ́же ты́ спи́ши на не́й, тебѣ́ да́мъ ю́ и сѣ́мени тво­ему́:
и бу́детъ сѣ́мя твое́ я́ко песо́къ земны́й, и распространи́т­ся на мо́ре, и Ли́ву, и сѣ́веръ, и на восто́ки: и благословя́т­ся о тебѣ́ вся́ колѣ́на земна́я и о сѣ́мени тво­е́мъ:
и се́, А́зъ е́смь съ тобо́ю, сохраня́яй тя́ на вся́комъ пути́, а́може а́ще по́йдеши, и воз­вращу́ тя въ зе́млю сiю́: я́ко не и́мамъ тебе́ оста́вити, до́ндеже сотвори́ти ми́ вся́, ели́ка глаго́лахъ тебѣ́.
И воста́ Иа́ковъ от­ сна́ сво­его́ и рече́: я́ко е́сть Госпо́дь на мѣ́стѣ се́мъ, а́зъ же не вѣ́дѣхъ.
И убоя́ся и рече́: я́ко стра́шно мѣ́сто сiе́: нѣ́сть сiе́, но до́мъ Бо́жiй, и сiя́ врата́ небе́сная.
И воста́ Иа́ковъ зау́тра, и взя́ ка́мень, его́же положи́ та́мо въ воз­гла́вiе себѣ́: и поста́ви его́ въ сто́лпъ, и воз­лiя́ еле́й верху́ его́.
И прозва́ Иа́ковъ и́мя мѣ́сту тому́ До́мъ Бо́жiй: Уламлу́зъ же бѣ́ и́мя гра́ду пе́рвѣе.
И положи́ Иа́ковъ обѣ́тъ, глаго́ля: а́ще бу́детъ Госпо́дь Бо́гъ со мно́ю и сохрани́тъ мя́ на пути́ се́мъ, въ о́ньже а́зъ иду́, и да́стъ ми́ хлѣ́бъ я́сти, и ри́зы облещи́ся,
и воз­врати́тъ мя́ здра́ва въ до́мъ отца́ мо­его́, и бу́детъ Госпо́дь мнѣ́ въ Бо́га:
и ка́мень се́й, его́же поста́вихъ въ сто́лпъ, бу́детъ ми́ до́мъ Бо́жiй, и от­ всѣ́хъ, я́же ми́ да́си, десяти́ну одеся́т­ст­вую та́ Тебѣ́.
Французский (LSG)
 Isaac appela Jacob, le bénit, et lui donna cet ordre: Tu ne prendras pas une femme parmi les filles de Canaan.
 Lève-toi, va à Paddan Aram, à la maison de Bethuel, père de ta mère, et prends-y une femme d'entre les filles de Laban, frère de ta mère.
 Que le Dieu tout puissant te bénisse, te rende fécond et te multiplie, afin que tu deviennes une multitude de peuples!
 Qu'il te donne la bénédiction d'Abraham, à toi et à ta postérité avec toi, afin que tu possèdes le pays où tu habites comme étranger, et qu'il a donné à Abraham!
 Et Isaac fit partir Jacob, qui s'en alla à Paddan Aram, auprès de Laban, fils de Bethuel, l'Araméen, frère de Rebecca, mère de Jacob et d'Ésaü.
 Ésaü vit qu'Isaac avait béni Jacob, et qu'il l'avait envoyé à Paddan Aram pour y prendre une femme, et qu'en le bénissant il lui avait donné cet ordre: Tu ne prendras pas une femme parmi les filles de Canaan.
 Il vit que Jacob avait obéi à son père et à sa mère, et qu'il était parti pour Paddan Aram.
 Ésaü comprit ainsi que les filles de Canaan déplaisaient à Isaac, son père.
 Et Ésaü s'en alla vers Ismaël. Il prit pour femme, outre les femmes qu'il avait, Mahalath, fille d'Ismaël, fils d'Abraham, et soeur de Nebajoth.
 Jacob partit de Beer Schéba, et s'en alla à Charan.
 Il arriva dans un lieu où il passa la nuit; car le soleil était couché. Il y prit une pierre, dont il fit son chevet, et il se coucha dans ce lieu-là.
 Il eut un songe. Et voici, une échelle était appuyée sur la terre, et son sommet touchait au ciel. Et voici, les anges de Dieu montaient et descendaient par cette échelle.
 Et voici, l'Éternel se tenait au-dessus d'elle; et il dit: Je suis l'Éternel, le Dieu d'Abraham, ton père, et le Dieu d'Isaac. La terre sur laquelle tu es couché, je la donnerai à toi et à ta postérité.
 Ta postérité sera comme la poussière de la terre; tu t'étendras à l'occident et à l'orient, au septentrion et au midi; et toutes les familles de la terre seront bénies en toi et en ta postérité.
 Voici, je suis avec toi, je te garderai partout où tu iras, et je te ramènerai dans ce pays; car je ne t'abandonnerai point, que je n'aie exécuté ce que je te dis.
 Jacob s'éveilla de son sommeil et il dit: Certainement, l'Éternel est en ce lieu, et moi, je ne le savais pas!
 Il eut peur, et dit: Que ce lieu est redoutable! C'est ici la maison de Dieu, c'est ici la porte des cieux!
 Et Jacob se leva de bon matin; il prit la pierre dont il avait fait son chevet, il la dressa pour monument, et il versa de l'huile sur son sommet.
 Il donna à ce lieu le nom de Béthel; mais la ville s'appelait auparavant Luz.
 Jacob fit un voeu, en disant: Si Dieu est avec moi et me garde pendant ce voyage que je fais, s'il me donne du pain à manger et des habits pour me vêtir,
 et si je retourne en paix à la maison de mon père, alors l'Éternel sera mon Dieu;
 cette pierre, que j'ai dressée pour monument, sera la maison de Dieu; et je te donnerai la dîme de tout ce que tu me donneras.
ВА Исҳоқ Яъқубро хонд, ва ӯро баракат дод, ва ӯро амр фармуда, гуфт: «Зане аз духтарони Канъон нагир.
Бархоста, ба Фаддони Арам, ба хонаи падари модарат Батуил бирав, ва аз он ҷо зане барои худ аз духтарони Лобон, бародари модарат бигир.
Ва Худои Тавоно туро баракат диҳад, ва туро борвар ва афзун гардонад, ва аз ту қавмҳои бисёр ба вуҷуд оянд;
Ва баракати Иброҳимро ба ту диҳад, ба ту ва ба насли ту бо ту, то ки вориси замини мусофирати худ шавӣ, ки Худо онро ба Иброҳим додааст».
Ва Исҳоқ Яъқубро равона кард, ва ӯ ба Фаддони Арам назди Лобон ибни Батуили арамӣ, бародари Ривқо, модари Яъқуб ва Эсов, равона шуд.
Ва Эсов дид, ки Исҳоқ Яъқубро баракат дод, ва ӯро ба Фаддони Арам равона кард, то ки аз он ҷо зане барои худ бигирад, ва дар вақти баракат доданаш ба вай амр фармуда, гуфт, ки «зане аз духтарони Канъон нагир»;
Ва Яъқуб ба сухани падару модари худ даромада, ба Фаддони Арам равона шуд;
Ва Эсов дид, ки духтарони Канъон дар назари падараш Исҳоқ писандида нестанд;
Ва Эсов назди Исмоил рафт, ва Маҳалат, духтари Исмоил ибни Иброҳимро, ки хоҳари Набойӯт буд, илова бар заноне ки дошт, ба занӣ гирифт.
Ва Яъқуб аз Беэр-Шобаъ баромада, сӯи Ҳорон равона шуд,
Ва ба маконе расида, дар он ҷо шабро гузаронд, зеро ки офтоб фурӯ рафта буд. Ва яке аз сангҳои он ҷоро гирифта, зери сари худ гузошт, ва дар ҳамон ҷо хобид.
Ва хобе дид, ки инак, нардбоне бар замин истодааст, ва сараш ба осмон мерасад; ва инак, фариштагони Худо бар он мебароянд ва мефуроянд.
Ва инак, Парвардигор бар он истодааст, ва мегӯяд: «Манам Парвардигор, Худои Иброҳим падарат ва Худои Исҳоқ. Ин заминро, ки ту бар он хобидаӣ, ба ту ва ба насли ту медиҳам.
Ва насли ту мисли чанги замин хоҳад буд; ва ба ғарб, ва шарқ, ва шимол, ва ҷануб паҳн хоҳӣ шуд; ва дар ту ва дар насли ту ҳамаи қабилаҳои рӯи замин баракат хоҳанд ёфт.
Ва инак, Ман бо ту ҳастам; ва туро дар ҳар ҷое ки равӣ, муҳофизат намоям; ва туро ба ин замин баргардонам; зеро то он чиро, ки ба ту гуфтам, ба ҷо наоварам, туро тарк накунам».
Ва Яъқуб аз хоби худ бедор шуд ва гуфт: «Ба ростӣ Парвардигор дар ин макон аст, ва ман надонистаам».
Ва ҳаросон шуда, гуфт: «Ин чӣ макони воҳиманокест! Ин нест чизи дигаре, ҷуз хонаи Худо, ва ин аст дарвозаи осмон».
Ва бомдодон Яъқуб бархост, ва он сангеро, ки зери сари худ гузошта буд, гирифт, ва мисли сутуне рост монд, ва равған бар сари он рехт.
Ва он маконро Байт-Ил номид; вале номи он шаҳр аввал Луз буд.
Ва Яъқуб қавл дода, гуфт: «Агар Худо бо ман бошад, ва маро дар ин роҳ, ки меравам, муҳофизат намояд, ва ба ман нон барои хӯрдан ва либос барои пӯшидан диҳад,
Ва ман ба саломатӣ ба хонаи падарам баргардам, — Парвардигор Худои ман хоҳад буд,
Ва ин санг, ки мисли сутуне рост мондам, хонаи Худо хоҳад буд; ва ҳар он чи Ту ба ман бидиҳӣ, даҳякашро ба Ту хоҳам дод».

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible