Скрыть
37:2
37:3
37:5
37:6
37:7
37:8
37:9
37:10
37:12
37:13
37:15
37:16
37:18
37:19
37:23
37:27
37:30
37:31
37:32
Церковнославянский (рус)
Всели́ся же Иа́ковъ въ земли́, идѣ́же обита́ Исаа́къ, оте́цъ его́, въ земли́ Ханаа́ни.
Сі́и же ро́ди Иа́ковли. Ио́сифъ же бя́ше седми­на́­де­ся­ти лѣ́тъ, пасы́й о́вцы отца́ сво­его́ съ бра́тiею сво­е́ю, ю́нъ сы́й, съ сынми́ Ва́ллы и съ сынми́ Зе́лфы, же́нъ отца́ сво­его́: нанесо́ша же на Ио́сифа злу́ клевету́ ко Изра́илю отцу́ сво­ему́.
Иа́ковъ же любля́ше Ио́сифа па́че всѣ́хъ сыно́въ сво­и́хъ, я́ко сы́нъ въ ста́рости ему́ бы́сть: и сотвори́ ему́ ри́зу пе́стру.
Ви́дѣв­ше же бра́тiя его́, я́ко лю́битъ его́ оте́цъ па́че всѣ́хъ сыно́въ сво­и́хъ, воз­ненави́дѣша его́ и не можа́ху глаго́лати къ нему́ ничто́же ми́рно.
Ви́дѣвъ же Ио́сифъ со́нъ, повѣ́да и́ бра́тiи сво­е́й
и рече́ и́мъ: послу́шайте сна́ сего́, его́же ви́дѣхъ:
мнѣ́хъ ва́съ вя́жущихъ снопы́ средѣ́ по́ля: и воста́ мо́й сно́пъ и ста́ пря́мо, ва́ши же снопы́ обрати́в­шеся поклони́шася мо­ему́ снопу́.
Рѣ́ша же ему́ бра́тiя его́: еда́ ца́р­ст­вуя ца́р­ст­вовати бу́деши надъ на́ми, или́ госпо́д­ст­вуя госпо́д­ст­вовати бу́деши надъ на́ми? И при­­ложи́ша еще́ ненави́дѣти его́ сно́въ ра́ди его́ и ра́ди слове́съ его́.
Ви́дѣ же со́нъ другі́й и повѣ́да его́ отцу́ сво­ему́ и бра́тiи сво­е́й, и рече́: се́, ви́дѣхъ другі́й со́нъ: а́ки бы со́лнце и луна́ и едино­на́­де­сять звѣ́здъ покланя́хуся мнѣ́.
И запрети́ ему́ оте́цъ его́ и рече́ ему́: что́ со́нъ се́й, его́же еси́ ви́дѣлъ? Еда́ при­­ше́дше прiи́демъ а́зъ и ма́ти твоя́ и бра́тiя твоя́ поклони́тися тебѣ́ до земли́?
Позави́дѣша же ему́ бра́тiя его́: оте́цъ же его́ соблюде́ сло́во сiе́.
Отидо́ша же бра́тiя его́ пасти́ о́вцы отца́ сво­его́ въ Cихе́мъ.
И рече́ Изра́иль ко Ио́сифу: еда́ бра́тiя твоя́ не пасу́тъ въ Cихе́мѣ? Гряди́, да послю́ тя къ ни́мъ. Рече́ же ему́: се́, а́зъ.
Рече́ же ему́ Изра́иль: ше́дъ, ви́ждь, а́ще здра́в­ст­вуютъ бра́тiя твоя́ и о́вцы, и повѣ́ждь ми́. И посла́ его́ от­ юдо́ли Хевро́ни. И прiи́де въ Cихе́мъ:
и обрѣ́те его́ человѣ́къ заблужда́юща на по́ли: вопроси́ же его́ человѣ́къ глаго́ля: чесого́ и́щеши?
О́нъ же рече́: бра́тiи мо­ея́ ищу́: повѣ́ждь ми́, гдѣ́ пасу́тъ.
Рече́ же ему́ человѣ́къ: от­идо́ша от­сю́ду: слы́шахъ бо и́хъ глаго́лющихъ: по́йдемъ въ Доѳаи́мъ. И и́де Ио́сифъ вслѣ́дъ бра́тiи сво­ея́ и обрѣ́те я́ въ Доѳаи́мѣ.
Предузрѣ́ша же его́ издале́че, пре́жде при­­ближе́нiя его́ къ ни́мъ, и злѣ́ умы́слиша уби́ти его́:
рече́ же кі́йждо къ бра́ту сво­ему́: се́, снови́децъ о́ный и́детъ:
ны́нѣ у́бо прiиди́те, убiе́мъ его́ и вве́ржимъ его́ во еди́нъ от­ рво́въ, и рече́мъ: звѣ́рь лю́тъ снѣде́ его́: и у́зримъ, что́ бу́дутъ со́нiя его́.
Слы́шавъ же Руви́мъ, отъ­я́ его́ изъ ру́къ и́хъ и рече́: не убiе́мъ его́ на души́.
Рече́ же и́мъ Руви́мъ: не пролі́йте кро́ве, вве́рзите его́ во еди́нъ от­ рво́въ си́хъ, и́же въ пусты́ни, руки́ же не воз­ложи́те на него́: [тща́­шеся бо] я́ко да изы́метъ его́ от­ ру́къ и́хъ и от­да́стъ его́ отцу́ сво­ему́.
Бы́сть же егда́ прiи́де Ио́сифъ къ бра́тiи сво­е́й, совлеко́ша со Ио́сифа ри́зу пе́струю, я́же на не́мъ,
и по­е́мше его́ вверго́ша въ ро́въ: ро́въ же то́щь, воды́ не имя́ше.
И сѣдо́ша я́сти хлѣ́бъ, и воз­зрѣ́в­ше очи́ма ви́дѣша, и се́, пу́тницы Исма́илтяне идя́ху от­ Галаа́да, и велблю́ды и́хъ по́лны ѳимiа́ма и рити́ны {ту́къ масти́тый изъ дрѣ́ва теку́щiй} и ста́кти: идя́ху же везу́ще во Еги́петъ.
Рече́ же Иу́да ко бра́тiи сво­е́й: ка́я по́льза, а́ще убiе́мъ бра́та на́­шего и скры́емъ кро́вь его́?
Гряди́те продади́мъ его́ Исма́илтяномъ си́мъ: ру́цѣ же на́ши да не бу́дутъ на не́мъ, я́ко бра́тъ на́шъ и пло́ть на́ша е́сть. Послу́шаша же бра́тiя его́.
И мимо­идо́ша человѣ́цы Мадiа́мстiи купцы́: и извлеко́ша и воз­ведо́ша Ио́сифа изъ ро́ва, и прода́ша Ио́сифа Исма́илтяномъ на два́десять златни́цъ. И поведо́ша Ио́сифа во Еги́петъ.
Возврати́ся же Руви́мъ къ ро́ву и не узрѣ́ Ио́сифа въ ро́вѣ: и растерза́ ри́зы своя́,
и прiи́де ко бра́тiи сво­е́й и рече́: о́трочища нѣ́сть, а́зъ же ка́мо иду́ ктому́?
Взе́мше же ри́зу Ио́сифову, закла́ша ко́злище от­ ко́зъ и пома́заша ри́зу кро́вiю:
и посла́ша ри́зу пе́струю, и при­­несо́ша ко отцу́ сво­ему́ и реко́ша: сiю́ обрѣто́хомъ: познава́й, а́ще ри́за сы́на тво­его́ е́сть, или́ ни́?
И позна́ ю́ и рече́: ри́за сы́на мо­его́ е́сть: звѣ́рь лю́тъ снѣде́ его́: звѣ́рь восхи́ти Ио́сифа.
И растерза́ Иа́ковъ ри́зы своя́, и воз­ложи́ вре́тище на чре́сла своя́, и пла́кашеся сы́на сво­его́ дни́ мно́ги.
Собра́шася же вси́ сы́нове его́ и дще́ри и прiидо́ша утѣ́шити его́: и не хотя́ше утѣ́шитися, глаго́ля: я́ко сни́ду къ сы́ну мо­ему́ сѣ́туя во а́дъ. И пла́кася о не́мъ оте́цъ его́.
Мадiа́не же прода́ша Ио́сифа во Еги́петъ Пентефрі́ю евну́ху фарао́нову, архимаги́ру.
Синодальный
1 Любовь Израиля к Иосифу; разноцветная одежда Иосифа. 5 Сны Иосифа. 12 Братья продают Иосифа Мадиамским купцам. 29 Печаль Иакова об Иосифе.
Иаков жил в земле странствования отца своего [Исаака], в земле Ханаанской.
Вот житие Иакова. Иосиф, семнадцати лет, пас скот [отца своего] вместе с братьями своими, будучи отроком, с сыновьями Валлы и с сыновьями Зелфы, жен отца своего. И доводил Иосиф худые о них слухи до [Израиля] отца их.
Израиль любил Иосифа более всех сыновей своих, потому что он был сын старости его, – и сделал ему разноцветную одежду.
И увидели братья его, что отец их любит его более всех братьев его; и возненавидели его и не могли говорить с ним дружелюбно.
И видел Иосиф сон, и рассказал [его] братьям своим: и они возненавидели его еще более.
Он сказал им: выслушайте сон, который я видел:
вот, мы вяжем снопы посреди поля; и вот, мой сноп встал и стал прямо; и вот, ваши снопы стали кругом и поклонились моему снопу.
И сказали ему братья его: неужели ты будешь царствовать над нами? неужели будешь владеть нами? И возненавидели его еще более за сны его и за слова его.
И видел он еще другой сон и рассказал его [отцу своему и] братьям своим, говоря: вот, я видел еще сон: вот, солнце и луна и одиннадцать звезд поклоняются мне.
И он рассказал отцу своему и братьям своим; и побранил его отец его и сказал ему: что это за сон, который ты видел? неужели я и твоя мать, и твои братья придем поклониться тебе до земли?
Братья его досадовали на него, а отец его заметил это слово.
Братья его пошли пасти скот отца своего в Сихем.
И сказал Израиль Иосифу: братья твои не пасут ли в Сихеме? пойди, я пошлю тебя к ним. Он отвечал ему: вот я.
[Израиль] сказал ему: пойди, посмотри, здоровы ли братья твои и цел ли скот, и принеси мне ответ. И послал его из долины Хевронской; и он пришел в Сихем.
И нашел его некто блуждающим в поле, и спросил его тот человек, говоря: чего ты ищешь?
Он сказал: я ищу братьев моих; скажи мне, где они пасут?
И сказал тот человек: они ушли отсюда, ибо я слышал, как они говорили: пойдем в Дофан. И пошел Иосиф за братьями своими и нашел их в Дофане.
И увидели они его издали, и прежде нежели он приблизился к ним, стали умышлять против него, чтобы убить его.
И сказали друг другу: вот, идет сновидец;
пойдем теперь, и убьем его, и бросим его в какой-нибудь ров, и скажем, что хищный зверь съел его; и увидим, что будет из его снов.
И услышал сие Рувим и избавил его от рук их, сказав: не убьем его.
И сказал им Рувим: не проливайте крови; бросьте его в ров, который в пустыне, а руки не налагайте на него. Сие говорил он [с тем намерением], чтобы избавить его от рук их и возвратить его к отцу его.
Когда Иосиф пришел к братьям своим, они сняли с Иосифа одежду его, одежду разноцветную, которая была на нем,
и взяли его и бросили его в ров; ров же тот был пуст; воды в нем не было.
И сели они есть хлеб, и, взглянув, увидели, вот, идет из Галаада караван Измаильтян, и верблюды их несут стираксу, бальзам и ладан: идут они отвезти это в Египет.
И сказал Иуда братьям своим: что пользы, если мы убьем брата нашего и скроем кровь его?
Пойдем, продадим его Измаильтянам, а руки наши да не будут на нем, ибо он брат наш, плоть наша. Братья его послушались
и, когда проходили купцы Мадиамские, вытащили Иосифа изо рва и продали Иосифа Измаильтянам за двадцать сребреников; а они отвели Иосифа в Египет.
Рувим же пришел опять ко рву; и вот, нет Иосифа во рве. И разодрал он одежды свои,
и возвратился к братьям своим, и сказал: отрока нет, а я, куда я денусь?
И взяли одежду Иосифа, и закололи козла, и вымарали одежду кровью;
и послали разноцветную одежду, и доставили к отцу своему, и сказали: мы это нашли; посмотри, сына ли твоего эта одежда, или нет.
Он узнал ее и сказал: это одежда сына моего; хищный зверь съел его; верно, растерзан Иосиф.
И разодрал Иаков одежды свои, и возложил вретище на чресла свои, и оплакивал сына своего многие дни.
И собрались все сыновья его и все дочери его, чтобы утешить его; но он не хотел утешиться и сказал: с печалью сойду к сыну моему в преисподнюю. Так оплакивал его отец его.
Мадианитяне же продали его в Египте Потифару, царедворцу фараонову, начальнику телохранителей.
Jacob habitó en la tierra donde había vivido su padre, en la tierra de Canaán.
Ésta es la historia de la familia de Jacob: José tenía diecisiete años y apacentaba las ovejas con sus hermanos; el joven estaba con los hijos de Bilha y con los hijos de Zilpa, mujeres de su padre; e informaba José a su padre de la mala fama de ellos.
Israel amaba a José más que a todos sus hijos, porque lo había tenido en su vejez; y le hizo una túnica de diversos colores.
Al ver sus hermanos que su padre lo amaba más que a todos ellos, lo aborrecían y no podían hablarle pacíficamente.
Tuvo José un sueño y lo contó a sus hermanos, y ellos llegaron a aborrecerlo más todavía.
Él les dijo:

—Oíd ahora este sueño que he tenido:

estábamos atando manojos en medio del campo, y mi manojo se levantaba y se quedaba derecho, y vuestros manojos estaban alrededor y se inclinaban ante el mío.
Entonces le respondieron sus hermanos:

—¿Reinarás tú sobre nosotros, o dominarás sobre nosotros?

Y lo aborrecieron aún más a causa de sus sueños y sus palabras.

Después tuvo otro sueño y lo contó a sus hermanos. Les dijo:

—He tenido otro sueño. Soñé que el sol, la luna y once estrellas se inclinaban hacia mí.

Y lo contó a su padre y a sus hermanos; su padre le reprendió, y le dijo:

—¿Qué sueño es éste que tuviste? ¿Acaso vendremos yo, tu madre y tus hermanos a postrarnos en tierra ante ti?

Sus hermanos le tenían envidia, pero su padre meditaba en esto.
Un día, sus hermanos fueron a apacentar las ovejas de su padre en Siquem.
Entonces Israel dijo a José:

—Tus hermanos apacientan las ovejas en Siquem. Ven, y te enviaré a ellos.

—Aquí estoy —respondió él.

—Ve ahora, mira cómo están tus hermanos y cómo están las ovejas, y tráeme la noticia —dijo Israel.

Lo envió, pues, desde el valle del Hebrón, y José llegó a Siquem.

Lo halló un hombre, andando él errante por el campo; y aquel hombre le preguntó:

—¿Qué buscas?

—Busco a mis hermanos; te ruego que me muestres dónde están apacentando —respondió José.
—Ya se han ido de aquí; pero yo les oí decir: “Vamos a Dotán” —dijo el hombre.

Entonces José fue tras sus hermanos y los halló en Dotán.

Cuando ellos lo vieron de lejos, antes que llegara cerca de ellos conspiraron contra él para matarlo.
Se dijeron el uno al otro:

—¡Ahí viene el soñador!

Ahora pues, venid, matémoslo y echémoslo en una cisterna, y diremos: “Alguna mala bestia lo devoró.” Veremos entonces qué será de sus sueños.
Cuando Rubén oyó esto, lo libró de sus manos. Dijo:

—No lo matemos.

Y añadió:

—No derraméis sangre; echadlo en esta cisterna que está en el desierto, pero no le pongáis las manos encima.

Quiso librarlo así de sus manos y hacerlo volver a su padre.

Sucedió, pues, que cuando llegó José junto a sus hermanos, ellos quitaron a José su túnica —la túnica de colores que llevaba puesta—,
lo agarraron y lo echaron en la cisterna; pero la cisterna estaba vacía, no había en ella agua.
Luego se sentaron a comer. En esto, al alzar la vista, vieron una compañía de ismaelitas que venía de Galaad, con camellos cargados de aromas, bálsamo y mirra, que llevaban a Egipto.
Entonces Judá dijo a sus hermanos:

—¿Qué vamos a ganar con matar a nuestro hermano y ocultar su muerte?

Venid y vendámoslo a los ismaelitas; pero no le pongamos las manos encima, porque es nuestro hermano, nuestra propia carne.

Y sus hermanos convinieron con él.

Cuando pasaban los mercaderes madianitas, sacaron ellos a José de la cisterna, lo trajeron arriba y lo vendieron a los ismaelitas por veinte piezas de plata. Y estos se llevaron a José a Egipto.
Después Rubén volvió a la cisterna y, al no hallar dentro a José, rasgó sus vestidos.
Luego volvió a sus hermanos y dijo:

—El joven no aparece; y yo, ¿adónde iré yo?

Entonces tomaron ellos la túnica de José, degollaron un cabrito del rebaño y tiñeron la túnica con la sangre.
Enviaron la túnica de colores a su padre, con este mensaje: «Esto hemos hallado; reconoce ahora si es o no la túnica de tu hijo.»
Cuando él la reconoció, dijo: «Es la túnica de mi hijo; alguna mala bestia lo devoró; José ha sido despedazado.»
Entonces Jacob rasgó sus vestidos, se puso ropa áspera sobre su cintura y guardó luto por su hijo durante muchos días.
Se levantaron todos sus hijos y todas sus hijas para consolarlo, pero él no quiso recibir consuelo, diciendo: «¡Descenderé enlutado junto a mi hijo hasta el seol!» Y lo lloró su padre.
En Egipto, los madianitas lo vendieron a Potifar, oficial del faraón y capitán de la guardia.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible