Скрыть
37:2
37:3
37:5
37:6
37:7
37:8
37:9
37:10
37:12
37:13
37:15
37:16
37:18
37:19
37:23
37:27
37:30
37:31
37:32
Церковнославянский (рус)
Всели́ся же Иа́ковъ въ земли́, идѣ́же обита́ Исаа́къ, оте́цъ его́, въ земли́ Ханаа́ни.
Сі́и же ро́ди Иа́ковли. Ио́сифъ же бя́ше седми­на́­де­ся­ти лѣ́тъ, пасы́й о́вцы отца́ сво­его́ съ бра́тiею сво­е́ю, ю́нъ сы́й, съ сынми́ Ва́ллы и съ сынми́ Зе́лфы, же́нъ отца́ сво­его́: нанесо́ша же на Ио́сифа злу́ клевету́ ко Изра́илю отцу́ сво­ему́.
Иа́ковъ же любля́ше Ио́сифа па́че всѣ́хъ сыно́въ сво­и́хъ, я́ко сы́нъ въ ста́рости ему́ бы́сть: и сотвори́ ему́ ри́зу пе́стру.
Ви́дѣв­ше же бра́тiя его́, я́ко лю́битъ его́ оте́цъ па́че всѣ́хъ сыно́въ сво­и́хъ, воз­ненави́дѣша его́ и не можа́ху глаго́лати къ нему́ ничто́же ми́рно.
Ви́дѣвъ же Ио́сифъ со́нъ, повѣ́да и́ бра́тiи сво­е́й
и рече́ и́мъ: послу́шайте сна́ сего́, его́же ви́дѣхъ:
мнѣ́хъ ва́съ вя́жущихъ снопы́ средѣ́ по́ля: и воста́ мо́й сно́пъ и ста́ пря́мо, ва́ши же снопы́ обрати́в­шеся поклони́шася мо­ему́ снопу́.
Рѣ́ша же ему́ бра́тiя его́: еда́ ца́р­ст­вуя ца́р­ст­вовати бу́деши надъ на́ми, или́ госпо́д­ст­вуя госпо́д­ст­вовати бу́деши надъ на́ми? И при­­ложи́ша еще́ ненави́дѣти его́ сно́въ ра́ди его́ и ра́ди слове́съ его́.
Ви́дѣ же со́нъ другі́й и повѣ́да его́ отцу́ сво­ему́ и бра́тiи сво­е́й, и рече́: се́, ви́дѣхъ другі́й со́нъ: а́ки бы со́лнце и луна́ и едино­на́­де­сять звѣ́здъ покланя́хуся мнѣ́.
И запрети́ ему́ оте́цъ его́ и рече́ ему́: что́ со́нъ се́й, его́же еси́ ви́дѣлъ? Еда́ при­­ше́дше прiи́демъ а́зъ и ма́ти твоя́ и бра́тiя твоя́ поклони́тися тебѣ́ до земли́?
Позави́дѣша же ему́ бра́тiя его́: оте́цъ же его́ соблюде́ сло́во сiе́.
Отидо́ша же бра́тiя его́ пасти́ о́вцы отца́ сво­его́ въ Cихе́мъ.
И рече́ Изра́иль ко Ио́сифу: еда́ бра́тiя твоя́ не пасу́тъ въ Cихе́мѣ? Гряди́, да послю́ тя къ ни́мъ. Рече́ же ему́: се́, а́зъ.
Рече́ же ему́ Изра́иль: ше́дъ, ви́ждь, а́ще здра́в­ст­вуютъ бра́тiя твоя́ и о́вцы, и повѣ́ждь ми́. И посла́ его́ от­ юдо́ли Хевро́ни. И прiи́де въ Cихе́мъ:
и обрѣ́те его́ человѣ́къ заблужда́юща на по́ли: вопроси́ же его́ человѣ́къ глаго́ля: чесого́ и́щеши?
О́нъ же рече́: бра́тiи мо­ея́ ищу́: повѣ́ждь ми́, гдѣ́ пасу́тъ.
Рече́ же ему́ человѣ́къ: от­идо́ша от­сю́ду: слы́шахъ бо и́хъ глаго́лющихъ: по́йдемъ въ Доѳаи́мъ. И и́де Ио́сифъ вслѣ́дъ бра́тiи сво­ея́ и обрѣ́те я́ въ Доѳаи́мѣ.
Предузрѣ́ша же его́ издале́че, пре́жде при­­ближе́нiя его́ къ ни́мъ, и злѣ́ умы́слиша уби́ти его́:
рече́ же кі́йждо къ бра́ту сво­ему́: се́, снови́децъ о́ный и́детъ:
ны́нѣ у́бо прiиди́те, убiе́мъ его́ и вве́ржимъ его́ во еди́нъ от­ рво́въ, и рече́мъ: звѣ́рь лю́тъ снѣде́ его́: и у́зримъ, что́ бу́дутъ со́нiя его́.
Слы́шавъ же Руви́мъ, отъ­я́ его́ изъ ру́къ и́хъ и рече́: не убiе́мъ его́ на души́.
Рече́ же и́мъ Руви́мъ: не пролі́йте кро́ве, вве́рзите его́ во еди́нъ от­ рво́въ си́хъ, и́же въ пусты́ни, руки́ же не воз­ложи́те на него́: [тща́­шеся бо] я́ко да изы́метъ его́ от­ ру́къ и́хъ и от­да́стъ его́ отцу́ сво­ему́.
Бы́сть же егда́ прiи́де Ио́сифъ къ бра́тiи сво­е́й, совлеко́ша со Ио́сифа ри́зу пе́струю, я́же на не́мъ,
и по­е́мше его́ вверго́ша въ ро́въ: ро́въ же то́щь, воды́ не имя́ше.
И сѣдо́ша я́сти хлѣ́бъ, и воз­зрѣ́в­ше очи́ма ви́дѣша, и се́, пу́тницы Исма́илтяне идя́ху от­ Галаа́да, и велблю́ды и́хъ по́лны ѳимiа́ма и рити́ны {ту́къ масти́тый изъ дрѣ́ва теку́щiй} и ста́кти: идя́ху же везу́ще во Еги́петъ.
Рече́ же Иу́да ко бра́тiи сво­е́й: ка́я по́льза, а́ще убiе́мъ бра́та на́­шего и скры́емъ кро́вь его́?
Гряди́те продади́мъ его́ Исма́илтяномъ си́мъ: ру́цѣ же на́ши да не бу́дутъ на не́мъ, я́ко бра́тъ на́шъ и пло́ть на́ша е́сть. Послу́шаша же бра́тiя его́.
И мимо­идо́ша человѣ́цы Мадiа́мстiи купцы́: и извлеко́ша и воз­ведо́ша Ио́сифа изъ ро́ва, и прода́ша Ио́сифа Исма́илтяномъ на два́десять златни́цъ. И поведо́ша Ио́сифа во Еги́петъ.
Возврати́ся же Руви́мъ къ ро́ву и не узрѣ́ Ио́сифа въ ро́вѣ: и растерза́ ри́зы своя́,
и прiи́де ко бра́тiи сво­е́й и рече́: о́трочища нѣ́сть, а́зъ же ка́мо иду́ ктому́?
Взе́мше же ри́зу Ио́сифову, закла́ша ко́злище от­ ко́зъ и пома́заша ри́зу кро́вiю:
и посла́ша ри́зу пе́струю, и при­­несо́ша ко отцу́ сво­ему́ и реко́ша: сiю́ обрѣто́хомъ: познава́й, а́ще ри́за сы́на тво­его́ е́сть, или́ ни́?
И позна́ ю́ и рече́: ри́за сы́на мо­его́ е́сть: звѣ́рь лю́тъ снѣде́ его́: звѣ́рь восхи́ти Ио́сифа.
И растерза́ Иа́ковъ ри́зы своя́, и воз­ложи́ вре́тище на чре́сла своя́, и пла́кашеся сы́на сво­его́ дни́ мно́ги.
Собра́шася же вси́ сы́нове его́ и дще́ри и прiидо́ша утѣ́шити его́: и не хотя́ше утѣ́шитися, глаго́ля: я́ко сни́ду къ сы́ну мо­ему́ сѣ́туя во а́дъ. И пла́кася о не́мъ оте́цъ его́.
Мадiа́не же прода́ша Ио́сифа во Еги́петъ Пентефрі́ю евну́ху фарао́нову, архимаги́ру.
Синодальный
1 Любовь Израиля к Иосифу; разноцветная одежда Иосифа. 5 Сны Иосифа. 12 Братья продают Иосифа Мадиамским купцам. 29 Печаль Иакова об Иосифе.
Иаков жил в земле странствования отца своего [Исаака], в земле Ханаанской.
Вот житие Иакова. Иосиф, семнадцати лет, пас скот [отца своего] вместе с братьями своими, будучи отроком, с сыновьями Валлы и с сыновьями Зелфы, жен отца своего. И доводил Иосиф худые о них слухи до [Израиля] отца их.
Израиль любил Иосифа более всех сыновей своих, потому что он был сын старости его, – и сделал ему разноцветную одежду.
И увидели братья его, что отец их любит его более всех братьев его; и возненавидели его и не могли говорить с ним дружелюбно.
И видел Иосиф сон, и рассказал [его] братьям своим: и они возненавидели его еще более.
Он сказал им: выслушайте сон, который я видел:
вот, мы вяжем снопы посреди поля; и вот, мой сноп встал и стал прямо; и вот, ваши снопы стали кругом и поклонились моему снопу.
И сказали ему братья его: неужели ты будешь царствовать над нами? неужели будешь владеть нами? И возненавидели его еще более за сны его и за слова его.
И видел он еще другой сон и рассказал его [отцу своему и] братьям своим, говоря: вот, я видел еще сон: вот, солнце и луна и одиннадцать звезд поклоняются мне.
И он рассказал отцу своему и братьям своим; и побранил его отец его и сказал ему: что это за сон, который ты видел? неужели я и твоя мать, и твои братья придем поклониться тебе до земли?
Братья его досадовали на него, а отец его заметил это слово.
Братья его пошли пасти скот отца своего в Сихем.
И сказал Израиль Иосифу: братья твои не пасут ли в Сихеме? пойди, я пошлю тебя к ним. Он отвечал ему: вот я.
[Израиль] сказал ему: пойди, посмотри, здоровы ли братья твои и цел ли скот, и принеси мне ответ. И послал его из долины Хевронской; и он пришел в Сихем.
И нашел его некто блуждающим в поле, и спросил его тот человек, говоря: чего ты ищешь?
Он сказал: я ищу братьев моих; скажи мне, где они пасут?
И сказал тот человек: они ушли отсюда, ибо я слышал, как они говорили: пойдем в Дофан. И пошел Иосиф за братьями своими и нашел их в Дофане.
И увидели они его издали, и прежде нежели он приблизился к ним, стали умышлять против него, чтобы убить его.
И сказали друг другу: вот, идет сновидец;
пойдем теперь, и убьем его, и бросим его в какой-нибудь ров, и скажем, что хищный зверь съел его; и увидим, что будет из его снов.
И услышал сие Рувим и избавил его от рук их, сказав: не убьем его.
И сказал им Рувим: не проливайте крови; бросьте его в ров, который в пустыне, а руки не налагайте на него. Сие говорил он [с тем намерением], чтобы избавить его от рук их и возвратить его к отцу его.
Когда Иосиф пришел к братьям своим, они сняли с Иосифа одежду его, одежду разноцветную, которая была на нем,
и взяли его и бросили его в ров; ров же тот был пуст; воды в нем не было.
И сели они есть хлеб, и, взглянув, увидели, вот, идет из Галаада караван Измаильтян, и верблюды их несут стираксу, бальзам и ладан: идут они отвезти это в Египет.
И сказал Иуда братьям своим: что пользы, если мы убьем брата нашего и скроем кровь его?
Пойдем, продадим его Измаильтянам, а руки наши да не будут на нем, ибо он брат наш, плоть наша. Братья его послушались
и, когда проходили купцы Мадиамские, вытащили Иосифа изо рва и продали Иосифа Измаильтянам за двадцать сребреников; а они отвели Иосифа в Египет.
Рувим же пришел опять ко рву; и вот, нет Иосифа во рве. И разодрал он одежды свои,
и возвратился к братьям своим, и сказал: отрока нет, а я, куда я денусь?
И взяли одежду Иосифа, и закололи козла, и вымарали одежду кровью;
и послали разноцветную одежду, и доставили к отцу своему, и сказали: мы это нашли; посмотри, сына ли твоего эта одежда, или нет.
Он узнал ее и сказал: это одежда сына моего; хищный зверь съел его; верно, растерзан Иосиф.
И разодрал Иаков одежды свои, и возложил вретище на чресла свои, и оплакивал сына своего многие дни.
И собрались все сыновья его и все дочери его, чтобы утешить его; но он не хотел утешиться и сказал: с печалью сойду к сыну моему в преисподнюю. Так оплакивал его отец его.
Мадианитяне же продали его в Египте Потифару, царедворцу фараонову, начальнику телохранителей.
Giacobbe si stabilì nella terra dove suo padre era stato forestiero, nella terra di Canaan.
Questa è la discendenza di Giacobbe.
Giuseppe all'età di diciassette anni pascolava il gregge con i suoi fratelli. Essendo ancora giovane, stava con i figli di Bila e i figli di Zilpa, mogli di suo padre. Ora Giuseppe riferì al padre di chiacchiere maligne su di loro.
Israele amava Giuseppe più di tutti i suoi figli, perché era il figlio avuto in vecchiaia, e gli aveva fatto una tunica con maniche lunghe.
I suoi fratelli, vedendo che il loro padre amava lui più di tutti i suoi figli, lo odiavano e non riuscivano a parlargli amichevolmente.
Ora Giuseppe fece un sogno e lo raccontò ai fratelli, che lo odiarono ancora di più.

Disse dunque loro: "Ascoltate il sogno che ho fatto.
Noi stavamo legando covoni in mezzo alla campagna, quand'ecco il mio covone si alzò e restò diritto e i vostri covoni si posero attorno e si prostrarono davanti al mio".
Gli dissero i suoi fratelli: "Vuoi forse regnare su di noi o ci vuoi dominare?". Lo odiarono ancora di più a causa dei suoi sogni e delle sue parole.
Egli fece ancora un altro sogno e lo narrò ai fratelli e disse: "Ho fatto ancora un sogno, sentite: il sole, la luna e undici stelle si prostravano davanti a me".
Lo narrò dunque al padre e ai fratelli. Ma il padre lo rimproverò e gli disse: "Che sogno è questo che hai fatto! Dovremo forse venire io, tua madre e i tuoi fratelli a prostrarci fino a terra davanti a te?".
I suoi fratelli perciò divennero invidiosi di lui, mentre il padre tenne per sé la cosa.
I suoi fratelli erano andati a pascolare il gregge del loro padre a Sichem.

Israele disse a Giuseppe: "Sai che i tuoi fratelli sono al pascolo a Sichem? Vieni, ti voglio mandare da loro". Gli rispose: "Eccomi!".
Gli disse: "Va' a vedere come stanno i tuoi fratelli e come sta il bestiame, poi torna a darmi notizie". Lo fece dunque partire dalla valle di Ebron ed egli arrivò a Sichem.
Mentre egli si aggirava per la campagna, lo trovò un uomo, che gli domandò: "Che cosa cerchi?".
Rispose: "Sono in cerca dei miei fratelli. Indicami dove si trovano a pascolare".
Quell'uomo disse: "Hanno tolto le tende di qui; li ho sentiti dire: "Andiamo a Dotan!"". Allora Giuseppe ripartì in cerca dei suoi fratelli e li trovò a Dotan.
Essi lo videro da lontano e, prima che giungesse vicino a loro, complottarono contro di lui per farlo morire.
Si dissero l'un l'altro: "Eccolo! È arrivato il signore dei sogni!
Orsù, uccidiamolo e gettiamolo in una cisterna! Poi diremo: "Una bestia feroce l'ha divorato!". Così vedremo che ne sarà dei suoi sogni!".
Ma Ruben sentì e, volendo salvarlo dalle loro mani, disse: "Non togliamogli la vita".
Poi disse loro: "Non spargete il sangue, gettatelo in questa cisterna che è nel deserto, ma non colpitelo con la vostra mano": egli intendeva salvarlo dalle loro mani e ricondurlo a suo padre.
Quando Giuseppe fu arrivato presso i suoi fratelli, essi lo spogliarono della sua tunica, quella tunica con le maniche lunghe che egli indossava,
lo afferrarono e lo gettarono nella cisterna: era una cisterna vuota, senz'acqua.
Poi sedettero per prendere cibo. Quand'ecco, alzando gli occhi, videro arrivare una carovana di Ismaeliti provenienti da Gàlaad, con i cammelli carichi di resina, balsamo e làudano, che andavano a portare in Egitto.
Allora Giuda disse ai fratelli: "Che guadagno c'è a uccidere il nostro fratello e a coprire il suo sangue?
Su, vendiamolo agli Ismaeliti e la nostra mano non sia contro di lui, perché è nostro fratello e nostra carne". I suoi fratelli gli diedero ascolto.
Passarono alcuni mercanti madianiti; essi tirarono su ed estrassero Giuseppe dalla cisterna e per venti sicli d'argento vendettero Giuseppe agli Ismaeliti. Così Giuseppe fu condotto in Egitto.
Quando Ruben tornò alla cisterna, ecco, Giuseppe non c'era più. Allora si stracciò le vesti,
tornò dai suoi fratelli e disse: "Il ragazzo non c'è più; e io, dove andrò?".
Allora presero la tunica di Giuseppe, sgozzarono un capro e intinsero la tunica nel sangue.
Poi mandarono al padre la tunica con le maniche lunghe e gliela fecero pervenire con queste parole: "Abbiamo trovato questa; per favore, verifica se è la tunica di tuo figlio o no".
Egli la riconobbe e disse: "È la tunica di mio figlio! Una bestia feroce l'ha divorato. Giuseppe è stato sbranato".
Giacobbe si stracciò le vesti, si pose una tela di sacco attorno ai fianchi e fece lutto sul suo figlio per molti giorni.
Tutti i figli e le figlie vennero a consolarlo, ma egli non volle essere consolato dicendo: "No, io scenderò in lutto da mio figlio negli inferi". E il padre suo lo pianse.
Intanto i Madianiti lo vendettero in Egitto a Potifàr, eunuco del faraone e comandante delle guardie.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible