Скрыть
49:2
49:23
49:25
49:32
Синодальный
1 Иаков призывает всех сыновей и благословляет каждого из них. 29 Дав им повеление похоронить его в пещере Махпеле, он скончался.
И призвал Иаков сыновей своих и сказал: соберитесь, и я возвещу вам, что́ будет с вами в грядущие дни;
сойдитесь и послушайте, сыны Иакова, послушайте Израиля, отца вашего.
Рувим, первенец мой! ты – крепость моя и начаток силы моей, верх достоинства и верх могущества;
но ты бушевал, как вода, – не будешь преимуществовать, ибо ты взошел на ложе отца твоего, ты осквернил постель мою, [на которую] взошел.
Симеон и Левий братья, орудия жестокости мечи их;
в совет их да не внидет душа моя, и к собранию их да не приобщится слава моя, ибо они во гневе своем убили мужа и по прихоти своей перерезали жилы тельца;
проклят гнев их, ибо жесток, и ярость их, ибо свирепа; разделю их в Иакове и рассею их в Израиле.
Иуда! тебя восхвалят братья твои. Рука твоя на хребте врагов твоих; поклонятся тебе сыны отца твоего.
Молодой лев Иуда, с добычи, сын мой, поднимается. Преклонился он, лег, как лев и как львица: кто поднимет его?
Не отойдет скипетр от Иуды и законодатель от чресл его, доколе не приидет Примиритель, и Ему покорность народов.
Он привязывает к виноградной лозе осленка своего и к лозе лучшего винограда сына ослицы своей; моет в вине одежду свою и в крови гроздов одеяние свое;
блестящи очи [его] от вина, и белы зубы [его] от молока.
Завулон при береге морском будет жить и у пристани корабельной, и предел его до Сидона.
Иссахар осел крепкий, лежащий между протоками вод;
и увидел он, что покой хорош, и что земля приятна: и преклонил плечи свои для ношения бремени и стал работать в уплату дани.
Дан будет судить народ свой, как одно из колен Израиля;
Дан будет змеем на дороге, аспидом на пути, уязвляющим ногу коня, так что всадник его упадет назад.
На помощь твою надеюсь, Господи!
Гад, – толпа будет теснить его, но он оттеснит ее по пятам.
Для Асира – слишком тучен хлеб его, и он будет доставлять царские яства.
Неффалим – теревинф рослый, распускающий прекрасные ветви*. //*По другому чтению: Неффалим – серна стройная; он говорит прекрасные изречения.
Иосиф – отрасль плодоносного дерева, отрасль плодоносного дерева над источником; ветви его простираются над стеною;
огорчали его, и стреляли и враждовали на него стрельцы,
но тверд остался лук его, и крепки мышцы рук его, от рук мощного Бога Иаковлева. Оттуда Пастырь и твердыня Израилева,
от Бога отца твоего, Который и да поможет тебе, и от Всемогущего, Который и да благословит тебя благословениями небесными свыше, благословениями бездны, лежащей долу, благословениями сосцов и утробы,
благословениями отца твоего, которые превышают благословения гор древних и приятности холмов вечных; да будут они на голове Иосифа и на темени избранного между братьями своими.
Вениамин, хищный волк, утром будет есть ловитву и вечером будет делить добычу.
Вот все двенадцать колен Израилевых; и вот что сказал им отец их; и благословил их, и дал им благословение, каждому свое.
И заповедал он им и сказал им: я прилагаюсь к народу моему; похороните меня с отцами моими в пещере, которая на поле Ефрона Хеттеянина,
в пещере, которая на поле Махпела, что пред Мамре, в земле Ханаанской, которую [пещеру] купил Авраам с полем у Ефрона Хеттеянина в собственность для погребения;
там похоронили Авраама и Сарру, жену его; там похоронили Исаака и Ревекку, жену его; и там похоронил я Лию;
это поле и пещера, которая на нем, куплена у сынов Хеттеевых.
И окончил Иаков завещание сыновьям своим, и положил ноги свои на постель, и скончался, и приложился к народу своему.
Церковнославянский (рус)
Призва́ же Иа́ковъ сы́ны своя́ и рече́ и́мъ: собери́теся, да воз­вѣщу́ ва́мъ, что́ сря́щетъ ва́съ въ послѣ́днiя дни́:
собери́теся и послу́шайте мене́, сы́нове Иа́ковли, послу́шайте Изра́иля, послу́шайте отца́ ва́­шего.
Руви́мъ, пе́рвенецъ мо́й, ты́ крѣ́пость моя́ и нача́ло ча́дъ мо­и́хъ: же́стокъ терпѣ́ти и же́стокъ упо́рникъ:
досади́лъ еси́ я́ко вода́, да не воскипи́ши: воз­ше́лъ бо еси́ на ло́же отца́ тво­его́, тогда́ оскверни́лъ еси́ посте́лю, идѣ́же воз­ше́лъ еси́.
Симео́нъ и Леві́й бра́тiя соверши́ста оби́ду от­ во́ли сво­ея́:
въ совѣ́тъ и́хъ да не прiи́детъ душа́ моя́, и къ собра́нiю и́хъ да не при­­лѣпя́т­ся вну́трен­няя моя́: я́ко во гнѣ́вѣ сво­е́мъ изби́ста человѣ́ки, и въ по́хоти сво­е́й прерѣ́заста жи́лы юнца́:
проклята́ я́рость и́хъ, я́ко упо́рна, и гнѣ́въ и́хъ, я́ко ожесточи́ся: раздѣлю́ и́хъ во Иа́ковѣ и разсѣ́ю и́хъ во Изра́или.
Иу́до, тебе́ похва́лятъ бра́тiя твоя́, ру́цѣ тво­и́ на плещу́ вра́гъ тво­и́хъ: покло́нят­ся тебѣ́ сы́нове отца́ тво­его́:
ски́менъ льво́въ Иу́да: от­ лѣ́торасли, сы́не мо́й, воз­ше́лъ еси́: воз­ле́гъ усну́лъ еси́ я́ко ле́въ и я́ко ски́менъ: кто́ воз­бу́дитъ его́?
Не оскудѣ́етъ кня́зь от­ Иу́ды и во́ждь от­ чре́слъ его́, до́ндеже прiи́дутъ от­ложе́ная Ему́, и То́й ча́янiе язы́ковъ:
при­­вязу́яй къ лозѣ́ жребя́ свое́ и къ ви́н­ничiю жребца́ осля́те сво­его́, испере́тъ вино́мъ оде́жду свою́ и кро́вiю гро́здiя одѣя́нiе свое́:
радостотво́рны о́чи его́ па́че вина́, и бѣлы́ зу́бы его́ па́че млека́.
Завуло́нъ при­­ мо́ри всели́т­ся, и то́й на при­­ста́нищи корабле́й, и простре́т­ся да́же до Сидо́на.
Иссаха́ръ до́брое воз­жела́, почива́я посредѣ́ предѣ́ловъ,
и ви́дѣвъ поко́й, я́ко до́бръ, и зе́млю, я́ко тучна́, подложи́ ра́мы сво­и́ на тру́дъ, и бы́сть му́жъ земледѣ́лецъ.
Да́нъ суди́ти и́мать лю́ди своя́, я́ко и еди́но пле́мя во Изра́или,
и да бу́детъ Да́нъ змі́й на пути́, сѣдя́й на распу́тiи, угрыза́я пя́ту ко́нску:
и паде́тъ ко́н­никъ вспя́ть, спасе́нiя жды́й Госпо́дня.
Га́дъ, искуше́нiе иску́ситъ его́: о́нъ же иску́ситъ того́ при­­ нога́хъ.
Аси́ръ, ту́ченъ его́ хлѣ́бъ, и то́й да́стъ пи́щу князе́мъ.
Нефѳали́мъ сте́бль распуща́ющаяся, издая́й во от­́расли добро́ту.
Сы́нъ воз­раще́нъ Ио́сифъ, сы́нъ воз­раще́нъ мо́й ре́вностный, сы́нъ мо́й юнѣ́йшiй, ко мнѣ́ обрати́ся:
на него́же совѣ́ту­ю­ще укоря́ху и наляца́ху на́нь госпо́дiе стрѣля́нiй,
и сотро́шася съ крѣ́постiю лу́ки и́хъ, и разслабѣ́ша жи́лы мы́шцей ру́къ и́хъ, руко́ю си́льнаго Иа́кова: от­ту́ду укрѣпи́ся Изра́иль от­ Бо́га отца́ тво­его́,
и помо́же тебѣ́ Бо́гъ мо́й, и благослови́ тя благослове́нiемъ небе́снымъ свы́ше и благослове́нiемъ земли́ иму́щiя вся́: благослове́нiя ра́ди сосце́въ и ложе́снъ,
благослове́нiя отца́ тво­его́ и ма́тере тво­ея́: преодолѣ́ па́че благослове́нiя го́ръ пребыва́ющихъ и благослове́нiя холмо́въ вѣ́чныхъ: бу́дутъ на главѣ́ Ио́сифовѣ и на версѣ́ [главы́] бра́тiй, и́миже облада́­ше.
Венiами́нъ во́лкъ хи́щникъ, ра́но я́стъ еще́ и на ве́черъ дае́тъ пи́щу.
Вси́ сі́и сы́нове Иа́ковли два­на́­де­сять: и сiя́ глаго́ла и́мъ оте́цъ и́хъ, и благослови́ и́хъ: ко­его́ждо по благослове́нiю его́ благослови́ и́хъ,
и рече́ и́мъ: а́зъ при­­лага́юся къ лю́демъ мо­и́мъ: погреби́те мя́ со отцы́ мо­и́ми въ пеще́рѣ, я́же е́сть въ селѣ́ Ефро́на Хетте́анина,
въ пеще́рѣ Сугу́бѣй, я́же пря́мо Мамврі́и въ земли́ Ханаа́ни, ю́же стяжа́ Авраа́мъ пеще́ру у Ефро́на Хетте́анина въ стяжа́нiе гро́ба.
Та́мо погребо́ша Авраа́ма и Са́рру жену́ его́, та́мо погребо́ша Исаа́ка и Реве́кку жену́ его́, та́мо погребо́ша Лі́ю,
въ стяжа́нiи села́ и пеще́ры, я́же е́сть въ не́мъ у сыно́въ Хетте́овыхъ.
И преста́ Иа́ковъ завѣща́я сыно́мъ сво­и́мъ, и воз­ложи́въ Иа́ковъ но́зѣ сво­и́ на о́дръ у́мре, и при­­ложи́ся къ лю́демъ сво­и́мъ.
Jaakob ennustab tulevikku oma poegadele
Ja Jaakob kutsus oma pojad enese juurde ning ütles: „Tulge kokku, siis ma kuulutan teile, mis teiega sünnib tulevasil päevil!
Kogunege ja kuulge, Jaakobi pojad, võtke kuulda Iisraeli, oma isa!
Ruuben, sina oled mu esmasündinu, mu rammu ja sigitusjõu esikpoeg, väljapaistev väärikuselt ja väljapaistev võimult.
Veena oled sa vooganud - esikohale sa ei jää, sest sa tõusid oma isa sängi! Sel korral sa rüvetasid selle, sina, kes tõusid mu voodile.
Vennaksed Siimeon ja Leevi, nende noad on vägivalla riistad.
Nende nõusse ei astu mu hing, nende seltsiga ei liitu mu süda. Sest oma vihas nad tapsid mehi ja meelevallatuses halvasid härgi.
Olgu neetud nende kange viha ja nende metsik raev! Ma jaotan nad Jaakobis ja hajutan Iisraelis!
Juuda, sind ülistavad su vennad. Sinu käsi on su vaenlaste turjal, sind kummardavad su isa pojad.
Juuda on lõvikutsikas - saagi kallalt, mu poeg, oled tõusnud. Ta on heitnud maha, ta lebab nagu lõvi, nagu metsik lõvi - kes julgeks teda äratada?
Ei lahku valitsuskepp Juudast ega sau tema jalgelt, kuni tuleb Juuda poeg Siilo, ja teda võtavad rahvad kuulda.
Ta seob oma eesli viinapuu külge, hea viinapuu külge oma eeslivarsa; ta peseb oma kuube veiniga ja oma vammust viinamarjade verega.
Ta silmad on veinist hämused ja hambad piimast valged.
Sebulon elab mererannal, ta saab laevade rannikuks ja tema selg on pööratud Siidoni poole.
Issaskar on kondine eesel, kes lebab sadulakorvide vahel.
Kui ta nägi head hingamispaika ja meeldivat maad, ta langetas oma turja koormat kandma ja sai tööorjaks.
Daan mõistab kohut oma rahvale, üks Iisraeli suguharu on temagi.
Daan on madu teel, rästik raja peal, kes salvab hobuse kandu, nõnda et ratsanik kukub selili.
Ma ootan päästet sinult, Issand!
Gaad - röövjõugud ründavad teda, aga ta ise ründab neid, olles neil kannul.
Aaserilt tuleb rammus roog ja temal on anda kuninglikke maiuspalu.
Naftali on nobe emahirv, kes toob kuuldavale ilusaid sõnu.
Joosep on viljapuu poeg, viljapuu poeg allikal, oksad ulatuvad üle müüri.
Ammukütid ahistavad teda, ründavad ja rõhuvad teda,
aga tema amb jääb kindlaks ja ta käsivarred on nõtked Jaakobi Vägeva abiga, Karjase, Iisraeli Kalju nime abiga,
su isa Jumala abiga, kes sind aidaku, Kõigeväelise abiga, kes sind õnnistagu õnnistustega ülalt taevast, õnnistustega all asuvast põhjaveest, õnnistustega emarindadest ja üskadest!
Su isa õnnistused ületavad igaveste mägede õnnistused, ürgsete küngaste ihaldusväärsed annid. Need tulgu Joosepi pea peale, oma vendade vürsti pealaele!
Benjamin on kiskjalik hunt. Hommikul ta sööb saaki ja õhtul jaotab röövitut.”
Jaakobi surm ja matus
Need kõik olid Iisraeli suguharud, neid oli kaksteist, ja see oli, mis nende isa neile rääkis, kui ta neid õnnistas: ta õnnistas igaüht temale kohase õnnistusega.
Ja ta käskis neid ning ütles neile: „Mind koristatakse mu rahva juurde. Matke mind mu isade juurde koopasse, mis on hett Efroni väljal,
sellesse koopasse, mis on Makpela väljal Mamre kohal Kaananimaal, mille Aabraham ostis koos väljaga hett Efronilt pärushauaks.
Sinna on maetud Aabraham ja tema naine Saara, sinna on maetud Iisak ja tema naine Rebeka, ja sinna ma olen matnud Lea.
Väli ja seal olev koobas on hettidelt ostetud.”
Kui Jaakob oli oma poegadele käsu andnud, siis ta sirutas voodis oma jalad välja ja heitis hinge; ja ta koristati oma rahva juurde.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible