Скрыть
8:3
8:5
8:6
8:7
8:8
8:9
8:10
8:11
8:12
8:13
8:14
8:15
8:16
8:18
8:19
8:20
8:22
Глава 9 
9:3
9:5
9:8
9:9
9:10
9:12
9:14
9:15
9:16
9:17
9:18
9:19
9:20
9:21
9:22
9:23
9:24
9:25
9:27
9:28
9:29
Церковнославянский (рус)
И помяну́ Бо́гъ Но́а, и вся́ звѣ́ри, и вся́ скоты́, и вся́ пти́цы, и вся́ га́ды пресмыка́ющыяся, ели́ка бѣ́ху съ ни́мъ въ ковче́зѣ: и наведе́ Бо́гъ ду́хъ на зе́млю, и преста́ вода́.
И заключи́шася исто́чницы бе́здны и хля́би небе́сныя: и удержа́ся до́ждь от­ небесе́.
И вспя́ть по́йде вода́ иду́щая от­ земли́: и умаля́шеся вода́ по стѣ́ пяти́десятихъ дне́хъ.
И сѣ́де ковче́гъ въ ме́сяцъ седмы́й, въ два́десять седмы́й де́нь ме́сяца, на гора́хъ Арара́тскихъ.
Вода́ же уходя́щи умаля́шеся да́же до деся́таго ме́сяца: и въ деся́тый ме́сяцъ, въ пе́рвый де́нь ме́сяца яви́шася верси́ го́ръ.
И бы́сть по четы́редесятихъ дне́хъ от­ве́рзе Но́е око́нце ковче́га, е́же сотвори́,
и посла́ вра́на [ви́дѣти, а́ще уступи́ла вода́ от­ лица́ земли́]: и изше́дъ не воз­врати́ся, до́ндеже изся́че вода́ от­ земли́.
И посла́ голуби́цу по не́мъ ви́дѣти, а́ще уступи́ла вода́ от­ лица́ земли́:
и не обрѣ́тши голуби́ца поко́я нога́ма сво­и́ма, воз­врати́ся къ нему́ въ ковче́гъ, я́ко вода́ бя́ше по всему́ лицу́ всея́ земли́: и просте́ръ ру́ку свою́, прiя́тъ ю́ и внесе́ ю́ къ себѣ́ въ ковче́гъ.
И преме́дливъ еще́ се́дмь дні́й, па́ки посла́ голуби́цу изъ ковче́га.
И воз­врати́ся къ нему́ голуби́ца къ ве́черу, и имѣ́яше суче́цъ ма́сличенъ съ ли́­ст­вiемъ во устѣ́хъ сво­и́хъ: и позна́ Но́е, я́ко уступи́ вода́ от­ лица́ земли́.
И преме́дливъ еще́ се́дмь дні́й други́хъ, па́ки посла́ голуби́цу, и не при­­ложи́ воз­врати́тися къ нему́ пото́мъ.
И бы́сть въ пе́рвое и шестьсо́тное лѣ́то житiя́ Но́ева, въ пе́рвый де́нь пе́рваго ме́сяца, изся́че вода́ от­ лица́ земли́: и от­кры́ Но́е покро́въ ковче́га, его́же сотвори́, и ви́дѣ, я́ко изся́че вода́ от­ лица́ земли́.
Въ ме́сяцъ же вторы́й, въ два́десять седмы́й де́нь ме́сяца и́зсше земля́.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Но́еви, глаго́ля:
изы́ди изъ ковче́га ты́ и жена́ твоя́, и сы́нове тво­и́ и жены́ сыно́въ тво­и́хъ съ тобо́ю:
и вся́ звѣ́ри, ели́цы су́ть съ тобо́ю, и вся́ку пло́ть от­ пти́цъ да́же до ското́въ, и вся́къ га́дъ дви́жущiйся по земли́ изведи́ съ собо́ю: и расти́теся и мно́житеся на земли́.
И изы́де Но́е и жена́ его́, и сы́нове его́ и жены́ сыно́въ его́ съ ни́мъ,
и вси́ звѣ́рiе, и вси́ ско́ти, и вся́ пти́цы и вси́ га́ди дви́жущiися по ро́ду сво­ему́ на земли́ изыдо́ша изъ ковче́га.
И созда́ Но́е же́ртвен­никъ Го́сподеви: и взя́ от­ всѣ́хъ ското́въ чи́стыхъ и от­ всѣ́хъ пти́цъ чи́стыхъ и воз­несе́ во всесожже́нiе на же́ртвен­никъ.
И обоня́ Госпо́дь воню́ благо­уха́нiя. И рече́ Госпо́дь Бо́гъ размы́сливъ: не при­­ложу́ ктому́ прокля́ти зе́млю за дѣла́ человѣ́ческая, зане́ при­­лежи́тъ помышле́нiе человѣ́ку при­­лѣ́жно на зла́я от­ ю́ности его́: не при­­ложу́ у́бо ктому́ порази́ти вся́кую пло́ть живу́щую, я́коже сотвори́хъ:
во вся́ дни́ земли́ сѣ́ятва и жа́тва, зима́ и зно́й, лѣ́то и весна́, де́нь и но́щь не преста́нутъ.
И благослови́ Бо́гъ Но́а и сы́ны его́ и рече́ и́мъ: расти́теся и мно́житеся, и напо́лните зе́млю и облада́йте е́ю:
и стра́хъ и тре́петъ ва́шъ бу́детъ на всѣ́хъ звѣре́хъ земны́хъ [и на всѣ́хъ скотѣ́хъ земны́хъ], на всѣ́хъ пти́цахъ небе́сныхъ и на всѣ́хъ дви́жущихся по земли́ и на всѣ́хъ ры́бахъ морски́хъ: въ ру́цѣ ва́шы вда́хъ [я́].
И вся́кое дви́жущееся, е́же е́сть жи́во, ва́мъ бу́детъ въ снѣ́дь: я́ко зе́лiе травно́е да́хъ ва́мъ все́.
То́чiю мя́са въ кро́ви души́ да не снѣ́сте.
Кро́ви бо ва́­шей, ду́шъ ва́шихъ, от­ руки́ вся́каго звѣ́ря изыщу́ [ея́]: и от­ руки́ человѣ́ка бра́та изыщу́ ея́.
Пролива́яй кро́вь человѣ́чу, въ ея́ мѣ́сто его́ пролiе́т­ся: я́ко во о́бразъ Бо́жiй сотвори́хъ человѣ́ка.
Вы́ же расти́теся и мно́житеся, и напо́лните зе́млю, и мно́житеся на не́й.
И рече́ Бо́гъ Но́еви и сыно́мъ его́ съ ни́мъ, глаго́ля:
се́, А́зъ поставля́ю завѣ́тъ Мо́й ва́мъ и сѣ́мени ва́­шему по ва́съ,
и вся́кой души́ живу́щей съ ва́ми от­ пти́цъ и от­ ско́тъ и всѣ́мъ звѣре́мъ земны́мъ, ели́ка съ ва́ми [су́ть] от­ всѣ́хъ изше́дшихъ изъ ковче́га:
и поста́влю завѣ́тъ Мо́й съ ва́ми: и не у́мретъ вся́ка пло́ть ктому́ от­ воды́ пото́пныя, и ктому́ не бу́детъ пото́пъ водны́й, е́же истли́ти всю́ зе́млю.
И рече́ Госпо́дь Бо́гъ Но́еви: сiе́ зна́менiе завѣ́та, е́же А́зъ даю́ между́ Мно́ю и ва́ми, и между́ вся́кою душе́ю живо́ю, я́же е́сть съ ва́ми, въ ро́ды вѣ́чныя:
дугу́ Мою́ полага́ю во о́блацѣ, и бу́детъ въ зна́менiе завѣ́та [вѣ́чнаго] между́ Мно́ю и земле́ю.
И бу́детъ егда́ наведу́ о́блаки на зе́млю, яви́т­ся дуга́ Моя́ во о́блацѣ:
и помяну́ завѣ́тъ Мо́й, и́же е́сть между́ Мно́ю и ва́ми, и между́ вся́кою душе́ю живу́щею во вся́кой пло́ти, и не бу́детъ ктому́ вода́ въ пото́пъ, я́ко потреби́ти вся́ку пло́ть.
И бу́детъ дуга́ Моя́ во о́блацѣ: и узрю́ ю́, е́же помяну́ти завѣ́тъ вѣ́чный между́ Мно́ю и земле́ю, и между́ вся́кою душе́ю живу́щею во вся́кой пло́ти, я́же е́сть на земли́.
И рече́ Бо́гъ Но́еви: сiе́ зна́менiе завѣ́та, его́же положи́хъ между́ Мно́ю и между́ вся́кою пло́тiю, я́же е́сть на земли́.
Бы́ша же сы́нове Но́евы изше́дшiи изъ ковче́га, Си́мъ, Ха́мъ, Иа́феѳъ: Ха́мъ же бя́ше оте́цъ Ханаа́нь.
Трiе́ сі́и су́ть сы́нове Но́евы: от­ си́хъ разсѣ́яшася по все́й земли́.
И нача́тъ Но́е человѣ́къ дѣ́латель [бы́ти] земли́, и насади́ виногра́дъ:
и испи́ от­ вина́, и упи́ся, и обнажи́ся въ дому́ сво­е́мъ.
И ви́дѣ Ха́мъ оте́цъ Ханаа́нь наготу́ отца́ сво­его́, и изше́дъ во́нъ повѣ́да обѣ́ма бра́тома сво­и́ма.
И взе́мше Си́мъ и Иа́феѳъ ри́зу, воз­ложи́ша [ю́] на о́бѣ ра́мѣ сво­и́, и идо́ша вспя́ть зря́ще, и покры́ша наготу́ отца́ сво­его́: и лице́ и́хъ вспя́ть зря́, и наготы́ отца́ сво­его́ не ви́дѣша.
Истрезви́ся же Но́е от­ вина́, и разумѣ́ ели́ка сотвори́ ему́ сы́нъ его́ юнѣ́йшiй,
и рече́: про́клятъ [бу́ди] Ханаа́нъ о́трокъ: ра́бъ бу́детъ бра́тiямъ сво­и́мъ.
И рече́: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Си́мовъ: и бу́детъ Ханаа́нъ о́трокъ ра́бъ ему́:
да распространи́тъ Бо́гъ Иа́феѳа, и да всели́т­ся въ селе́нiихъ Си́мовыхъ, и да бу́детъ Ханаа́нъ ра́бъ ему́.
Поживе́ же Но́е по пото́пѣ лѣ́тъ три́ста пятьдеся́тъ.
И бы́ша вси́ дні́е Но́евы лѣ́тъ де́вять со́тъ пятьдеся́тъ: и у́мре.
Синодальный
1 Воды убывали; ворон; выпуск голубя. 15 Выход Ноя из ковчега; принесение всесожжения; «сеяние и жатва... не прекратятся».
И вспомнил Бог о Ное, и о всех зверях, и о всех скотах, [и о всех птицах, и о всех гадах пресмыкающихся,] бывших с ним в ковчеге; и навел Бог ветер на землю, и воды остановились.
И закрылись источники бездны и окна небесные, и перестал дождь с неба.
Вода же постепенно возвращалась с земли, и стала убывать вода по окончании ста пятидесяти дней.
И остановился ковчег в седьмом месяце, в семнадцатый день месяца, на горах Араратских.
Вода постоянно убывала до десятого месяца; в первый день десятого месяца показались верхи гор.
По прошествии сорока дней Ной открыл сделанное им окно ковчега
и выпустил ворона, [чтобы видеть, убыла ли вода с земли,] который, вылетев, отлетал и прилетал, пока осушилась земля от воды.
Потом выпустил от себя голубя, чтобы видеть, сошла ли вода с лица земли,
но голубь не нашел места покоя для ног своих и возвратился к нему в ковчег, ибо вода была еще на поверхности всей земли; и он простер руку свою, и взял его, и принял к себе в ковчег.
И помедлил еще семь дней других и опять выпустил голубя из ковчега.
Голубь возвратился к нему в вечернее время, и вот, свежий масличный лист во рту у него, и Ной узнал, что вода сошла с земли.
Он помедлил еще семь дней других и [опять] выпустил голубя; и он уже не возвратился к нему.
Шестьсот первого года [жизни Ноевой] к первому [дню] первого месяца иссякла вода на земле; и открыл Ной кровлю ковчега и посмотрел, и вот, обсохла поверхность земли.
И во втором месяце, к двадцать седьмому дню месяца, земля высохла.
И сказал [Господь] Бог Ною:
выйди из ковчега ты и жена твоя, и сыновья твои, и жены сынов твоих с тобою;
выведи с собою всех животных, которые с тобою, от всякой плоти, из птиц, и скотов, и всех гадов, пресмыкающихся по земле: пусть разойдутся они по земле, и пусть плодятся и размножаются на земле.
И вышел Ной и сыновья его, и жена его, и жены сынов его с ним;
все звери, и [весь скот, и] все гады, и все птицы, все движущееся по земле, по родам своим, вышли из ковчега.
И устроил Ной жертвенник Господу; и взял из всякого скота чистого и из всех птиц чистых и принес во всесожжение на жертвеннике.
И обонял Господь приятное благоухание, и сказал Господь [Бог] в сердце Своем: не буду больше проклинать землю за человека, потому что помышление сердца человеческого – зло от юности его; и не буду больше поражать всего живущего, как Я сделал:
впредь во все дни земли сеяние и жатва, холод и зной, лето и зима, день и ночь не прекратятся.
1 Завет Божий с Ноем; радуга в облаке. 18 Опьянение Ноя; проклятие Ханаана.
И благословил Бог Ноя и сынов его и сказал им: плодитесь и размножайтесь, и наполняйте землю [и обладайте ею];
да страшатся и да трепещут вас все звери земные, [и весь скот земной,] и все птицы небесные, все, что движется на земле, и все рыбы морские: в ваши руки отданы они;
все движущееся, что живет, будет вам в пищу; как зелень травную даю вам все;
только плоти с душею ее, с кровью ее, не ешьте;
Я взыщу и вашу кровь, в которой жизнь ваша, взыщу ее от всякого зверя, взыщу также душу человека от руки человека, от руки брата его;
кто прольет кровь человеческую, того кровь прольется рукою человека: ибо человек создан по образу Божию;
вы же плодитесь и размножайтесь, и распространяйтесь по земле, и умножайтесь на ней.
И сказал Бог Ною и сынам его с ним:
вот, Я поставляю завет Мой с вами и с потомством вашим после вас,
и со всякою душею живою, которая с вами, с птицами и со скотами, и со всеми зверями земными, которые у вас, со всеми вышедшими из ковчега, со всеми животными земными;
поставляю завет Мой с вами, что не будет более истреблена всякая плоть водами потопа, и не будет уже потопа на опустошение земли.
И сказал [Господь] Бог: вот знамение завета, который Я поставляю между Мною и между вами и между всякою душою живою, которая с вами, в роды навсегда:
Я полагаю радугу Мою в облаке, чтоб она была знамением [вечного] завета между Мною и между землею.
И будет, когда Я наведу облако на землю, то явится радуга [Моя] в облаке;
и Я вспомню завет Мой, который между Мною и между вами и между всякою душою живою во всякой плоти; и не будет более вода потопом на истребление всякой плоти.
И будет радуга [Моя] в облаке, и Я увижу ее, и вспомню завет вечный между Богом [и между землею] и между всякою душою живою во всякой плоти, которая на земле.
И сказал Бог Ною: вот знамение завета, который Я поставил между Мною и между всякою плотью, которая на земле.
Сыновья Ноя, вышедшие из ковчега, были: Сим, Хам и Иафет. Хам же был отец Ханаана.
Сии трое были сыновья Ноевы, и от них населилась вся земля.
Ной начал возделывать землю и насадил виноградник;
и выпил он вина, и опьянел, и лежал обнаженным в шатре своем.
И увидел Хам, отец Ханаана, наготу отца своего, и выйдя рассказал двум братьям своим.
Сим же и Иафет взяли одежду и, положив ее на плечи свои, пошли задом и покрыли наготу отца своего; лица их были обращены назад, и они не видали наготы отца своего.
Ной проспался от вина своего и узнал, что сделал над ним меньший сын его,
и сказал: проклят Ханаан; раб рабов будет он у братьев своих.
Потом сказал: благословен Господь Бог Симов; Ханаан же будет рабом ему;
да распространит Бог Иафета, и да вселится он в шатрах Симовых; Ханаан же будет рабом ему.
И жил Ной после потопа триста пятьдесят лет.
Всех же дней Ноевых было девятьсот пятьдесят лет, и он умер.
Entonces se acordó Dios de Noé y de todos los animales y todas las bestias que estaban con él en el arca; e hizo pasar Dios un viento sobre la tierra y disminuyeron las aguas.
Se cerraron las fuentes del abismo y las cataratas de los cielos; y la lluvia de los cielos fue detenida.
Las aguas decrecían gradualmente sobre la tierra; y se retiraron las aguas al cabo de ciento cincuenta días.
Reposó el arca en el mes séptimo, a los diecisiete días del mes, sobre los montes Ararat.
Las aguas fueron decreciendo hasta el mes décimo, cuando, el primer día del mes, se descubrieron las cimas de los montes.
Sucedió que al cabo de cuarenta días abrió Noé la ventana del arca que había hecho
y envió un cuervo, el cual salió y estuvo yendo y volviendo hasta que las aguas se secaron sobre la tierra.
Envió también una paloma, para ver si las aguas se habían retirado de sobre la faz de la tierra.
Pero no halló la paloma dónde posarse, y volvió a él, al arca, porque las aguas estaban aún sobre la faz de toda la tierra. Entonces Noé extendió la mano y, tomándola, la hizo entrar consigo en el arca.
Esperó aún otros siete días, y volvió a enviar la paloma fuera del arca.
La paloma volvió a él a la hora de la tarde trayendo una hoja de olivo en el pico; y supo Noé que las aguas se habían retirado de sobre la tierra.
Esperó aún otros siete días, y envió la paloma, la cual no volvió ya más a él.
Sucedió que en el año seiscientos uno de Noé, en el mes primero, el primer día del mes, las aguas se secaron sobre la tierra; y quitó Noé la cubierta del arca, miró y vio que la faz de la tierra estaba seca.
En el mes segundo, a los veintisiete días del mes, se secó la tierra.
Entonces dijo Dios a Noé:
«Sal del arca con tu mujer, tus hijos y las mujeres de tus hijos.
También sacarás todos los animales que están contigo de toda especie, de aves, de bestias y de todo reptil que se arrastra sobre la tierra; y vayan por la tierra, fructifiquen y multiplíquense sobre la tierra.»
Salió, pues, Noé con sus hijos, su mujer y las mujeres de sus hijos.
Todos los animales, todo reptil y toda ave; todo lo que se mueve sobre la tierra según sus especies, salió del arca.
Luego edificó Noé un altar a Jehová, y tomando de todo animal limpio y de toda ave limpia, ofreció holocausto en el altar.
Al percibir Jehová olor grato, dijo en su corazón: «No volveré a maldecir la tierra por causa del hombre, porque el corazón del hombre se inclina al mal desde su juventud; ni volveré a destruir todo ser viviente, como he hecho.

»Mientras la tierra permanezca
no cesarán la sementera y la siega,
el frío y el calor,
el verano y el invierno,
el día y la noche.»
Bendijo Dios a Noé y a sus hijos, y les dijo: «Fructificad, multiplicaos y llenad la tierra.
Infundiréis temor y miedo a todo animal sobre la tierra, a toda ave de los cielos, a todo lo que se mueva sobre la tierra y a todos los peces del mar; en vuestras manos son entregados.
Todo lo que se mueve y vive os servirá de alimento, lo mismo que las legumbres y las plantas verdes. Os lo he dado todo.
Pero carne con su vida, que es su sangre, no comeréis,
porque ciertamente demandaré la sangre de vuestras vidas; de manos de todo animal la demandaré, y de manos del hombre. A cada hombre demandaré la vida de su prójimo.

»El que derrame la sangre de un hombre,
por otro hombre su sangre será derramada,
porque a imagen de Dios es hecho el hombre.
Mas vosotros fructificad y multiplicaos,
procread abundantemente en la tierra
y multiplicaos en ella.»
También dijo Dios a Noé y a sus hijos:
«Yo establezco mi pacto con vosotros, y con vuestros descendientes después de vosotros;
con todo ser viviente que está con vosotros: aves, animales y toda bestia de la tierra que está con vosotros, desde todos los que salieron del arca hasta todo animal de la tierra.
Estableceré mi pacto con vosotros, y no volveré a exterminar a todos los seres vivos con aguas de diluvio, ni habrá más diluvio para destruir la tierra.»
Asimismo dijo Dios: «Ésta es la señal del pacto que yo establezco a perpetuidad con vosotros y con todo ser viviente que está con vosotros:
Mi arco he puesto en las nubes, el cual será por señal de mi pacto con la tierra.
Y sucederá que cuando haga venir nubes sobre la tierra, se dejará ver mi arco en las nubes.
Y entonces me acordaré de mi pacto con vosotros y todo ser viviente de toda especie; y no habrá más diluvio de aguas para destruir todo ser vivo.
Estará el arco en las nubes; lo veré y me acordaré del pacto perpetuo entre Dios y todo ser viviente, con todo lo que tiene vida sobre la tierra.»
Dijo, pues, Dios a Noé: «Ésta es la señal del pacto que he establecido entre mí y todo lo que tiene vida sobre la tierra.»
Los hijos de Noé que salieron del arca fueron Sem, Cam y Jafet. Cam es el padre de Canaán.
Estos tres fueron los hijos de Noé, y de ellos se pobló toda la tierra.
Después comenzó Noé a labrar la tierra y plantó una viña.
Bebió el vino, se embriagó y se desnudó en medio de su tienda.
Cam, padre de Canaán, vio la desnudez de su padre y lo dijo a sus dos hermanos que estaban fuera.
Entonces Sem y Jafet tomaron la ropa, la pusieron sobre sus propios hombros, y andando hacia atrás cubrieron la desnudez de su padre. Al tener vueltos sus rostros, no vieron la desnudez de su padre.
Cuando despertó Noé de su embriaguez y supo lo que le había hecho su hijo más joven,
dijo:

«¡Maldito sea Canaán!
¡Siervo de siervos será a sus hermanos!»

Y añadió:

«¡Bendiga Jehová, mi Dios, a Sem
y sea Canaán su siervo!

¡Engrandezca Dios a Jafet,
que habite en las tiendas de Sem
y sea Canaán su siervo!»
Después del diluvio, Noé vivió trescientos cincuenta años.
Todos los días de Noé fueron novecientos cincuenta años, y murió.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible