Скрыть
10:3
10:5
10:8
10:9
10:14
10:15
10:18
10:23
10:24
10:29
10:32
10:33
10:36
10:37
10:39
Церковнославянский (рус)
[Зач. 323.] Сѣ́нь бо имы́й зако́нъ гряду́щихъ бла́гъ, [а] не са́мый о́бразъ веще́й, на вся́кое лѣ́то тѣ́миже же́ртвами, и́хже при­­но́сятъ вы́ну, никогда́же мо́жетъ при­­ступа́ющихъ соверши́ти.
Поне́же преста́ли бы бы́ти при­­носи́мы, ни еди́ну ктому́ иму́щымъ со́вѣсть о грѣсѣ́хъ служа́щымъ, еди́ною очище́н­нымъ.
Но въ ни́хъ воспомина́нiе грѣхо́въ на ко́­еждо лѣ́то быва́етъ,
невоз­мо́жно бо кро́ви ю́нчей и ко́злей от­пуща́ти грѣхи́.
Тѣ́мже входя́ въ мíръ, глаго́летъ: же́ртвы и при­­ноше́нiя не восхотѣ́лъ еси́, тѣ́ло же соверши́лъ Ми́ еси́:
всесожже́нiй и {та́кожде} о грѣсѣ́ не благоволи́лъ еси́.
Тогда́ рѣ́хъ: се́, иду́: въ глави́знѣ кни́жнѣй написа́ся о Мнѣ́, е́же сотвори́ти во́лю Твою́, Бо́же.
Вы́ше глаго́ля: я́ко же́ртвы и при­­ноше́нiя и всесожже́нiй и {та́кожде} о грѣсѣ́хъ не восхотѣ́лъ еси́, ниже́ благоволи́лъ еси́: я́же по зако́ну при­­но́сят­ся:
тогда́ рече́: се́, иду́ сотвори́ти во́лю Твою́, Бо́же. Оте́млетъ пе́рвое, да второ́е поста́витъ.
О не́йже во́ли освяще́ни есмы́ при­­несе́нiемъ тѣ́ла Иису́съ Христо́ва еди́ною.
И вся́къ у́бо свяще́н­никъ сто­и́тъ на вся́къ де́нь служя́ и ты́яжде мно́жицею при­­нося́ же́ртвы, я́же никогда́же мо́гутъ отъ­я́ти грѣхо́въ.
О́нъ же еди́ну о грѣсѣ́хъ при­­не́съ же́ртву, всегда́ сѣди́тъ о десну́ю Бо́га,
про́чее ожида́я, до́ндеже положа́т­ся врази́ Его́ подно́жiе но́гъ Его́:
еди́нѣмъ бо при­­ноше́нiемъ соверши́лъ е́сть во вѣ́ки освяща́емыхъ.
Свидѣ́тел­ст­вуетъ же на́мъ и Ду́хъ Святы́й, по рѣче́н­ному бо пре́жде:
се́й завѣ́тъ, его́же завѣща́ю къ ни́мъ по дне́хъ о́нѣхъ, глаго́летъ Госпо́дь, дая́ зако́ны Моя́ на сердца́ и́хъ, и въ помышле́нiихъ и́хъ напишу́ и́хъ:
[та́же глаго́летъ Госпо́дь:] и грѣхо́въ и́хъ и беззако́нiй и́хъ не и́мамъ помяну́ти ктому́.
А идѣ́же от­пуще́нiе си́хъ, ктому́ нѣ́сть при­­ноше́нiя о грѣсѣ́хъ.
[Зач. 324.] Иму́ще у́бо дерзнове́нiе, бра́тiе, входи́ти во свята́я Кро́вiю Иису́съ Христо́вою, путе́мъ но́вымъ и живы́мъ,
его́же обнови́лъ е́сть на́мъ завѣ́сою, си́рѣчь пло́тiю Сво­е́ю,
и Иере́а вели́ка надъ до́момъ Бо́жiимъ,
да при­­ступа́емъ со и́стин­нымъ се́рдцемъ во извѣще́нiи вѣ́ры, окропле́ни сердцы́ от­ со́вѣсти лука́выя и измове́ни тѣлесы́ водо́ю чи́стою:
да держи́мъ исповѣ́данiе упова́нiя неукло́н­ное, вѣ́ренъ бо е́сть Обѣща́вый:
и да разумѣева́емъ дру́гъ дру́га въ поощре́нiи любве́ и до́брыхъ дѣ́лъ,
не оставля́юще собра́нiя сво­его́, я́коже е́сть нѣ́кимъ обы́чай, но [дру́гъ дру́га] подвиза́юще, и толи́ко па́че, ели́ко ви́дите при­­ближа́ющiйся де́нь [су́дный].
Во́лею бо согрѣша́ющымъ на́мъ по прiя́тiи ра́зума и́стины, ктому́ о грѣсѣ́хъ не обрѣта́ет­ся же́ртва,
стра́шно же нѣ́кое ча́янiе суда́ и огня́ ре́вность, поя́сти хотя́щаго сопроти́вныя.
Отве́ргл­ся кто́ зако́на Моисе́ова, безъ милосе́рдiя при­­ дво­и́хъ или́ трiе́хъ свидѣ́телехъ умира́етъ:
коли́ко мните́ го́ршiя сподо́бит­ся му́ки, и́же Сы́на Бо́жiя попра́вый, и Кро́вь завѣ́тную скве́рну воз­мни́въ, е́юже освяти́ся, и Ду́ха благода́ти укори́вый?
Вѣ́мы бо Ре́кшаго: Мнѣ́ от­мще́нiе, А́зъ воз­да́мъ, глаго́летъ Госпо́дь. И па́ки: я́ко су́дитъ Госпо́дь лю́демъ Сво­и́мъ.
Стра́шно [е́сть] е́же впа́сти въ ру́цѣ Бо́га жива́го.
[Зач. 325.] Воспомина́йте же пе́рвыя дни́ ва́шя, въ ни́хже просвѣти́в­шеся, мно́гiя стра́сти претерпѣ́сте {мно́гъ по́двигъ подъя́сте} страда́нiй,
о́во у́бо, поноше́ньми и скорбьми́ позо́ръ бы́в­ше, о́во же, о́бщницы бы́в­ше живу́щымъ та́ко:
и́бо у́замъ мо­и́мъ спострада́сте и разграбле́нiе имѣ́нiй ва́шихъ съ ра́достiю прiя́сте, вѣ́дяще имѣ́ти себѣ́ имѣ́нiе на небесѣ́хъ пребыва́ющее и лу́чшее.
[Зач. 326.] Не от­лага́йте у́бо дерзнове́нiя ва́­шего, е́же и́мать мздовоз­дая́нiе вели́ко.
Терпѣ́нiя бо и́мате потре́бу, да во́лю Бо́жiю сотво́рше, прiи́мете обѣтова́нiе:
еще́ бо ма́ло ели́ко ели́ко, Гряды́й прiи́детъ и не укосни́тъ.
А пра́ведный от­ вѣ́ры жи́въ бу́детъ: и а́ще обине́т­ся, не благоволи́тъ душа́ Моя́ о не́мъ.
Мы́ же [бра́тiе] нѣ́смы обинове́нiя въ поги́бель, но вѣ́ры въ снабдѣ́нiе души́.
Латинский (Nova Vulgata)
Umbram enim habens lex bonorum futurorum, non ip sam imaginem rerum, per singulos annos iisdem ipsis hostiis, quas offerunt indesinenter, numquam potest accedentes perfectos facere.
Alioquin nonne cessassent offerri, ideo quod nullam haberent ultra conscientiam peccatorum cultores semel mundati?
Sed in ipsis commemoratio peccatorum per singulos annos fit.
Impossibile enim est sanguinem taurorum et hircorum auferre peccata.
Ideo ingrediens mundum dicit: «Hostiam et oblationem noluisti, corpus autem aptasti mihi;
holocautomata et sacrificia pro peccato non tibi placuerunt.
Tunc dixi: Ecce venio, in capitulo libri scriptum est de me, ut faciam, Deus, voluntatem tuam».
Superius dicens: «Hostias et oblationes et holocautomata et sacrificia pro peccato noluisti, nec placuerunt tibi», quae secundum legem offeruntur,
tunc dixit: «Ecce venio, ut faciam voluntatem tuam». Aufert primum, ut secundum statuat;
in qua voluntate sanctificati sumus per oblationem corporis Christi Iesu in semel.
Et omnis quidem sacerdos stat cotidie ministrans et easdem saepe offerens hostias, quae numquam possunt auferre peccata.
Hic autem, una pro peccatis oblata hostia, in sempiternum consedit in dextera Dei,
de cetero exspectans, donec ponantur inimici eius scabellum pedum eius;
una enim oblatione consummavit in sempiternum eos, qui sanctificantur.
Testificatur autem nobis et Spiritus Sanctus; postquam enim dixit:
«Hoc est testamentum, quod testabor ad illos post dies illos, dicit Dominus, dando leges meas in cordibus eorum, et in mente eorum superscribam eas;
et peccatorum eorum et iniquitatum eorum iam non recordabor amplius».
Ubi autem horum remissio, iam non oblatio pro peccato.
Habentes itaque, fratres, fiduciam in introitum Sanctorum in sanguine Iesu,
quam initiavit nobis viam novam et viventem per velamen, id est carnem suam,
et sacerdotem magnum super domum Dei,
accedamus cum vero corde in plenitudine fidei, aspersi corda a conscientia mala et abluti corpus aqua munda;
teneamus spei confessionem indeclinabilem, fidelis enim est, qui repromisit;
et consideremus invicem in provocationem caritatis et bonorum operum,
non deserentes congregationem nostram, sicut est consuetudinis quibusdam, sed exhortantes, et tanto magis quanto videtis appropinquantem diem.
Voluntarie enim peccantibus nobis, post acceptam notitiam veritatis, iam non relinquitur pro peccatis hostia,
terribilis autem quaedam exspectatio iudicii, et ignis aemulatio, quae consumptura est adversarios.
Irritam quis faciens legem Moysis, sine ulla miseratione duobus vel tribus testibus moritur;
quanto deteriora putatis merebitur supplicia, qui Filium Dei conculcaverit et sanguinem testamenti communem duxerit, in quo sanctificatus est, et Spiritui gratiae contumeliam fecerit?
Scimus enim eum, qui dixit: «Mihi vindicta, ego retribuam»; et iterum: «Iudicabit Dominus populum suum».
Horrendum est incidere in manus Dei viventis.
Rememoramini autem pristinos dies, in quibus illuminati magnum certamen sustinuistis passionum,
in altero quidem opprobriis et tribulationibus spectaculum facti, in altero autem socii taliter conversantium effecti;
nam et vinctis compassi estis et rapinam bonorum vestrorum cum gaudio suscepistis, cognoscentes vos habere meliorem substantiam et manentem.
Nolite itaque abicere confidentiam vestram, quae magnam habet remunerationem;
patientia enim vobis necessaria est, ut voluntatem Dei facientes reportetis promissionem.
Adhuc enim modicum quantulum, qui venturus est, veniet et non tardabit.
Iustus autem meus ex fide vivet; quod si subtraxerit se, non sibi complacet in eo anima mea.
Nos autem non sumus subtractionis in perditionem, sed fidei in acquisitionem animae.
1 Жертвы и всесожжения не уничтожают греха, но одно приношение Христа исполнило волю Божию. 19 Имея дерзновение входить во святилище путем новым и живым, да приступаем с полною верою. 26 Последствия произвольного греха после познания истины. 32 «Терпение нужно нам, чтобы... получить обещанное».
[Зач. 323.] Закон, имея тень будущих благ, а не самый образ вещей, одними и теми же жертвами, каждый год постоянно приносимыми, никогда не может сделать совершенными приходящих с ними.
Иначе перестали бы приносить их, потому что приносящие жертву, быв очищены однажды, не имели бы уже никакого сознания грехов.
Но жертвами каждогодно напоминается о грехах,
ибо невозможно, чтобы кровь тельцов и козлов уничтожала грехи.
Посему Христос, входя в мир, говорит: жертвы и приношения Ты не восхотел, но тело уготовал Мне.
Всесожжения и жертвы за грех неугодны Тебе.
Тогда Я сказал: вот, иду, как в начале книги написано о Мне, исполнить волю Твою, Боже.
Сказав прежде, что «ни жертвы, ни приношения, ни всесожжений, ни жертвы за грех, – которые приносятся по закону, – Ты не восхотел и не благоизволил»,
потом прибавил: «вот, иду исполнить волю Твою, Боже». Отменяет первое, чтобы постановить второе.
По сей-то воле освящены мы единократным принесением тела Иисуса Христа.
И всякий священник ежедневно стои́т в служении, и многократно приносит одни и те же жертвы, которые никогда не могут истребить грехов.
Он же, принеся одну жертву за грехи, навсегда воссел одесную Бога,
ожидая затем, доколе враги Его будут положены в подножие ног Его.
Ибо Он одним приношением навсегда сделал совершенными освящаемых.
О сем свидетельствует нам и Дух Святый; ибо сказано:
Вот завет, который завещаю им после тех дней, говорит Господь: вложу законы Мои в сердца их, и в мыслях их напишу их,
и грехов их и беззаконий их не воспомяну более.
А где прощение грехов, там не нужно приношение за них.
[Зач. 324.] Итак, братия, имея дерзновение входить во святилище посредством Крови Иисуса Христа, путем новым и живым,
который Он вновь открыл нам через завесу, то есть плоть Свою,
и имея великого Священника над домом Божиим,
да приступаем с искренним сердцем, с полною верою, кроплением очистив сердца от порочной совести, и омыв тело водою чистою,
будем держаться исповедания упования неуклонно, ибо верен Обещавший.
Будем внимательны друг ко другу, поощряя к любви и добрым делам.
Не будем оставлять собрания своего, как есть у некоторых обычай; но будем увещевать друг друга, и тем более, чем более усматриваете приближение дня оного.
Ибо если мы, получив познание истины, произвольно грешим, то не остается более жертвы за грехи,
но некое страшное ожидание суда и ярость огня, готового пожрать противников.
Если отвергшийся закона Моисеева, при двух или трех свидетелях, без милосердия наказывается смертью,
то сколь тягчайшему, думаете, наказанию повинен будет тот, кто попирает Сына Божия и не почитает за святыню Кровь завета, которою освящен, и Духа благодати оскорбляет?
Мы знаем Того, Кто сказал: у Меня отмщение, Я воздам, говорит Господь. И еще: Господь будет судить народ Свой.
Страшно впасть в руки Бога живаго!
[Зач. 325.] Вспомните прежние дни ваши, когда вы, быв просвещены, выдержали великий подвиг страданий,
то сами среди поношений и скорбей служа зрелищем для других, то принимая участие в других, находившихся в таком же состоянии;
ибо вы и моим узам сострадали и расхищение имения вашего приняли с радостью, зная, что есть у вас на небесах имущество лучшее и непреходящее.
[Зач. 326.] Итак не оставляйте упования вашего, которому предстоит великое воздаяние.
Терпение нужно вам, чтобы, исполнив волю Божию, получить обещанное;
ибо еще немного, очень немного, и Грядущий придет и не умедлит.
Праведный верою жив будет; а если кто поколеблется, не благоволит к тому душа Моя.
Мы же не из колеблющихся на погибель, но стои́м в вере к спасению души.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible