1:10
Глава 2
2:1
2:16
[
Зач. 303.] Многоча́стнѣ и многообра́знѣ дре́вле Бо́гъ глаго́лавый отце́мъ во проро́цѣхъ,
въ послѣ́докъ дні́й си́хъ глаго́ла на́мъ въ Сы́нѣ, Его́же положи́ наслѣ́дника всѣ́мъ, И́мже и вѣ́ки сотвори́.
И́же сы́й сiя́нiе сла́вы и о́бразъ ипоста́си Его́, нося́ же вся́ческая глаго́ломъ си́лы Своея́, Собо́ю очище́нiе сотвори́въ грѣхо́въ на́шихъ, сѣ́де одесну́ю престо́ла вели́чествiя на высо́кихъ,
толи́ко лу́чшiй бы́въ А́нгеловъ, ели́ко пресла́внѣе па́че и́хъ наслѣ́дствова и́мя.
Кому́ бо рече́ когда́ от А́нгелъ: Сы́нъ Мо́й еси́ Ты́, А́зъ дне́сь роди́хъ Тя́? И па́ки: А́зъ бу́ду Ему́ во Отца́, и То́й бу́детъ Мнѣ́ въ Сы́на?
Егда́ же па́ки вво́дитъ Перворо́днаго во вселе́нную, глаго́летъ: и да покло́нятся Ему́ вси́ А́нгели Бо́жiи.
И ко А́нгеломъ у́бо глаго́летъ: творя́й А́нгелы Своя́ ду́хи и слуги́ Своя́ о́гнь паля́щь.
Къ Сы́ну же: престо́лъ Тво́й, Бо́же, въ вѣ́къ вѣ́ка: же́злъ пра́вости же́злъ Ца́рствiя Твоего́:
возлюби́лъ еси́ пра́вду и возненави́дѣлъ еси́ беззако́нiе: сего́ ра́ди пома́за Тя́, Бо́же, Бо́гъ Тво́й еле́емъ ра́дости па́че прича́стникъ Твои́хъ.
[
Зач. 304.] И [па́ки]: въ нача́лѣ Ты́, Го́споди, зе́млю основа́лъ еси́, и дѣла́ руку́ Твое́ю су́ть небеса́:
та́ поги́бнутъ, Ты́ же пребыва́еши: и вся́, я́коже ри́за, обетша́ютъ,
и я́ко оде́жду свiе́ши и́хъ, и измѣня́тся: Ты́ же то́йжде еси́, и лѣ́та Твоя́ не оскудѣ́ютъ.
Кому́ же от А́нгелъ рече́ когда́: сѣди́ о десну́ю Мене́, до́ндеже положу́ враги́ Твоя́ подно́жiе но́гъ Твои́хъ?
Не вси́ ли су́ть служе́бнiи ду́си, въ служе́нiе посыла́еми за хотя́щихъ наслѣ́довати спасе́нiе?
Сего́ ра́ди подоба́етъ на́мъ ли́шше внима́ти слы́шаннымъ, да не когда́ отпаде́мъ.
[
Зач. 305.] А́ще бо глаго́ланное А́нгелы сло́во бы́сть извѣ́стно, и вся́ко преступле́нiе и ослуша́нiе пра́ведное прiя́тъ мздовоздая́нiе:
ка́ко мы́ убѣжи́мъ, о толи́цѣмъ неради́вше спасе́нiи, е́же зача́ло прiе́мь глаго́латися от Го́спода, слы́шавшими въ на́съ извѣсти́ся,
сосвидѣ́телствующу Бо́гу зна́меньми же и чудесы́, и разли́чными си́лами, и Ду́ха Свята́го раздѣле́ньми, по Свое́й Ему́ во́ли?
Не А́нгеломъ бо покори́ Бо́гъ вселе́нную гряду́щую, о не́йже глаго́лемъ:
засвидѣ́телствова же нѣ́гдѣ нѣ́кто, глаго́ля: что́ е́сть человѣ́къ, я́ко по́мниши его́? Или́ сы́нъ человѣ́ческiй, я́ко посѣща́еши и́?
Ума́лилъ еси́ его́ ма́лымъ нѣ́чимъ от А́нгелъ: сла́вою и чѣ́стiю вѣнча́лъ еси́ его́ и поста́вилъ еси́ его́ надъ дѣ́лы руку́ Твое́ю,
вся́ покори́лъ еси́ подъ но́зѣ его́. Внегда́ же покори́ти ему́ вся́ческая, ничто́же оста́ви ему́ непокоре́но. Ны́нѣ же не у́ ви́димъ ему́ вся́ческая покоре́на:
а ума́ленаго ма́лымъ чи́мъ от А́нгелъ ви́димъ Иису́са, за прiя́тiе сме́рти сла́вою и че́стiю вѣнча́нна, я́ко да благода́тiю Бо́жiею за всѣ́хъ вку́ситъ сме́рти.
Подоба́ше бо ему́, Его́же ра́ди вся́ческая и И́мже вся́ческая, приве́дшу мно́ги сы́ны въ сла́ву, нача́лника спасе́нiя и́хъ страда́ньми соверши́ти.
[
Зач. 306.] И святя́й бо и освяща́емiи, от Еди́наго вси́: ея́же ра́ди вины́ не стыди́тся бра́тiю нарица́ти и́хъ, глаго́ля:
возвѣщу́ и́мя Твое́ бра́тiи Мое́й, посредѣ́ це́ркве воспою́ Тя.
И па́ки: А́зъ бу́ду надѣ́яся На́нь. И па́ки: се́, А́зъ и дѣ́ти, я́же Ми́ да́лъ е́сть Бо́гъ.
Поне́же у́бо дѣ́ти приобщи́шася пло́ти и кро́ви, и То́й прiи́скреннѣ приобщи́ся тѣ́хже, да сме́ртiю упраздни́тъ иму́щаго держа́ву сме́рти, си́рѣчь дiа́вола,
и изба́витъ си́хъ, ели́цы стра́хомъ сме́рти чрезъ все́ житiе́ пови́нни бѣ́ша рабо́тѣ.
Не от А́нгелъ бо когда́ {вои́стинну} прiе́млетъ, но от сѣ́мене Авраа́мова прiе́млетъ:
отню́дуже до́лженъ бѣ́ по всему́ подо́битися бра́тiи, да ми́лостивъ бу́детъ и вѣ́ренъ первосвяще́нникъ въ тѣ́хъ, я́же къ Бо́гу, во е́же очи́стити грѣхи́ людскі́я.
Въ не́мже бо пострада́, Са́мъ искуше́нъ бы́въ, мо́жетъ и искуша́емымъ помощи́.
1 Бог говорил нам в Сыне, Наследнике всего. 5 Сын превосходнее Ангелов.
[
Зач. 303.] Бог, многократно и многообразно говоривший издревле отцам в пророках,
в последние дни сии говорил нам в Сыне, Которого поставил наследником всего, чрез Которого и веки сотворил.
Сей, будучи сияние славы и образ ипостаси Его и держа все словом силы Своей, совершив Собою очищение грехов наших, воссел одесную (престола) величия на высоте,
будучи столько превосходнее Ангелов, сколько славнейшее пред ними наследовал имя.
Ибо кому когда из Ангелов сказал Бог: Ты Сын Мой, Я ныне родил Тебя? И еще: Я буду Ему Отцем, и Он будет Мне Сыном?
Также, когда вводит Первородного во вселенную, говорит: и да поклонятся Ему все Ангелы Божии.
Об Ангелах сказано: Ты творишь Ангелами Своими духов и служителями Своими пламенеющий огонь.
А о Сыне: престол Твой, Боже, в век века; жезл царствия Твоего – жезл правоты.
Ты возлюбил правду и возненавидел беззаконие, посему помазал Тебя, Боже, Бог Твой елеем радости более соучастников Твоих.
[
Зач. 304.] И: в начале Ты, Господи, основал землю, и небеса – дело рук Твоих;
они погибнут, а Ты пребываешь; и все обветшают, как риза,
и как одежду свернешь их, и изменятся; но Ты тот же, и лета Твои не кончатся.
Кому когда из Ангелов сказал Бог: седи одесную Меня, доколе положу врагов Твоих в подножие ног Твоих?
Не все ли они суть служебные духи, посылаемые на служение для тех, которые имеют наследовать спасение?
1 Предостережение, чтобы не нерадеть «о толиком спасении». 5 Иисус был не много унижен пред Ангелами, дабы Ему вкусить смерть за всех. 10 Вождь спасения усовершился чрез страдания. 14 Уподобился братьям, чтоб быть милостивым Первосвященником.
Посему мы должны быть особенно внимательны к слышанному, чтобы не отпасть.
[
Зач. 305.] Ибо, если через Ангелов возвещенное слово было твердо, и всякое преступление и непослушание получало праведное воздаяние,
то как мы избежим, вознерадев о толиком спасении, которое, быв сначала проповедано Господом, в нас утвердилось слышавшими от Него,
при засвидетельствовании от Бога знамениями и чудесами, и различными силами, и раздаянием Духа Святаго по Его воле?
Ибо не Ангелам Бог покорил будущую вселенную, о которой говорим;
напротив некто негде засвидетельствовал, говоря: что значит человек, что Ты помнишь его? или сын человеческий, что Ты посещаешь его?
Не много Ты унизил его пред Ангелами; славою и честью увенчал его, и поставил его над делами рук Твоих,
все покорил под ноги его. Когда же покорил ему все, то не оставил ничего непокоренным ему. Ныне же еще не видим, чтобы все было ему покорено;
но видим, что за претерпение смерти увенчан славою и честью Иисус, Который не много был унижен пред Ангелами, дабы Ему, по благодати Божией, вкусить смерть за всех.
Ибо надлежало, чтобы Тот, для Которого все и от Которого все, приводящего многих сынов в славу, вождя спасения их совершил через страдания.
[
Зач. 306.] Ибо и освящающий и освящаемые, все – от Единого; поэтому Он не стыдится называть их братиями, говоря:
возвещу имя Твое братиям Моим, посреди церкви воспою Тебя.
И еще: Я буду уповать на Него. И еще: вот Я и дети, которых дал Мне Бог.
А как дети причастны плоти и крови, то и Он также воспринял оные, дабы смертью лишить силы имеющего державу смерти, то есть диавола,
и избавить тех, которые от страха смерти через всю жизнь были подвержены рабству.
Ибо не Ангелов восприемлет Он, но восприемлет семя Авраамово.
Посему Он должен был во всем уподобиться братиям, чтобы быть милостивым и верным первосвященником пред Богом, для умилостивления за грехи народа.
Ибо, как Сам Он претерпел, быв искушен, то может и искушаемым помочь.
Испанский Reina-Valera 1995
Dios, habiendo hablado muchas veces y de muchas maneras en otro tiempo a los padres por los profetas,
en estos últimos días nos ha hablado por el Hijo, a quien constituyó heredero de todo y por quien asimismo hizo el universo.
Él, que es el resplandor de su gloria, la imagen misma de su sustancia y quien sustenta todas las cosas con la palabra de su poder, habiendo efectuado la purificación de nuestros pecados por medio de sí mismo, se sentó a la diestra de la Majestad en las alturas,
hecho tanto superior a los ángeles cuanto que heredó más excelente nombre que ellos.
¿A cuál de los ángeles dijo Dios jamás:
«Mi Hijo eres tú,
yo te he engendrado hoy»,
ni tampoco:
«Yo seré un padre para él,
y él será un hijo para mí»?
Y otra vez, cuando introduce al Primogénito en el mundo, dice:
«Adórenlo todos los ángeles de Dios.»
Y ciertamente, hablando de los ángeles dice:
«El que hace a sus ángeles espíritus,
y a sus ministros llama de fuego.»
Pero del Hijo dice:
«Tu trono, Dios, por los siglos de los siglos.
Cetro de equidad es el cetro de tu Reino.
Has amado la justicia y odiado la maldad,
por lo cual te ungió Dios, el Dios tuyo,
con óleo de alegría más que a tus compañeros.»
También dice:
«Tú, Señor, en el principio fundaste la tierra,
y los cielos son obra de tus manos.
Ellos perecerán, mas tú permaneces.
Todos ellos se envejecerán como una vestidura;
como un vestido los envolverás, y serán mudados.
Pero tú eres el mismo,
y tus años no acabarán.»
¿A cuál de los ángeles dijo Dios jamás:
«Siéntate a mi diestra,
hasta que ponga a tus enemigos por estrado de tus pies»?
¿No son todos espíritus ministradores, enviados para servicio a favor de los que serán herederos de la salvación?
Por tanto, es necesario que con más diligencia atendamos a las cosas que hemos oído, no sea que nos deslicemos.
Porque si la palabra dicha por medio de los ángeles fue firme y toda transgresión y desobediencia recibió justa retribución,
¿cómo escaparemos nosotros, si descuidamos una salvación tan grande? La cual, habiendo sido anunciada primeramente por el Señor, nos fue confirmada por los que oyeron,
testificando Dios juntamente con ellos, con señales, prodigios, diversos milagros y repartimientos del Espíritu Santo según su voluntad.
Dios no sujetó a los ángeles el mundo venidero, acerca del cual estamos hablando.
Al contrario, alguien testificó en cierto lugar, diciendo:
«¿Qué es el hombre para que te acuerdes de él,
el ser humano para que lo visites?
Lo hiciste un poco menor que los ángeles,
lo coronaste de gloria y de honra
y lo pusiste sobre las obras de tus manos.
Todo lo sujetaste bajo sus pies.»En cuanto le sujetó todas las cosas, nada dejó que no le sea sujeto, aunque todavía no vemos que todas las cosas le sean sujetas.
Pero vemos a aquel que fue hecho un poco menor que los ángeles, a Jesús, coronado de gloria y de honra a causa del padecimiento de la muerte, para que por la gracia de Dios experimentara la muerte por todos.
Convenía a aquel por cuya causa existen todas las cosas y por quien todas las cosas subsisten que, habiendo de llevar muchos hijos a la gloria, perfeccionara por medio de las aflicciones al autor de la salvación de ellos,
porque el que santifica y los que son santificados, de uno son todos; por lo cual no se avergüenza de llamarlos hermanos,
diciendo:
«Anunciaré a mis hermanos tu nombre,
en medio de la congregación te alabaré.»
Y otra vez dice:
«Yo confiaré en él.»
Y de nuevo:
«Aquí estoy yo con los hijos que Dios me dio.»
Así que, por cuanto los hijos participaron de carne y sangre, él también participó de lo mismo para destruir por medio de la muerte al que tenía el imperio de la muerte, esto es, al diablo,
y librar a todos los que por el temor de la muerte estaban durante toda la vida sujetos a servidumbre.
Ciertamente no socorrió a los ángeles, sino que socorrió a la descendencia de Abraham.
Por lo cual debía ser en todo semejante a sus hermanos, para venir a ser misericordioso y fiel sumo sacerdote en lo que a Dios se refiere, para expiar los pecados del pueblo.
Pues en cuanto él mismo padeció siendo tentado, es poderoso para socorrer a los que son tentados.