Вхо́димъ бо въ поко́й вѣ́ровавшiи, я́коже рече́: я́ко кля́хся во гнѣ́вѣ Мое́мъ, а́ще вни́дутъ въ поко́й Мо́й: а́ще и дѣло́мъ от сложе́нiя мíра бы́вшымъ.

Рече́ бо нѣ́гдѣ о седмѣ́мъ си́це: и почи́ Бо́гъ въ де́нь седмы́й от всѣ́хъ дѣ́лъ Свои́хъ.

И въ се́мъ па́ки: а́ще вни́дутъ въ поко́й Мо́й.

Поне́же у́бо лише́ни нѣ́цыи {остае́тся нѣ́кiимъ} вни́ти въ него́, и и́мже пре́жде благовѣствова́но бѣ́, не внидо́ша за непослуша́нiе:

па́ки нѣ́кiй уставля́етъ де́нь, дне́сь, въ Дави́дѣ глаго́ля, по толи́цѣхъ лѣ́тѣхъ, я́коже пре́жде глаго́лася: дне́сь, а́ще гла́съ Его́ услы́шите, не ожесточи́те серде́цъ ва́шихъ.

А́ще бо бы о́нѣхъ Иису́съ упоко́илъ, не бы́ о инѣ́мъ дни́ глаго́лалъ по си́хъ.

У́бо оста́влено е́сть [и еще́] суббо́тство лю́демъ Бо́жiимъ:

вше́дый бо въ поко́й Его́, и то́й почи́ от дѣ́лъ свои́хъ, я́коже от Свои́хъ Бо́гъ.

Потщи́мся у́бо вни́ти во о́ный поко́й, да не кто́ въ ту́ же при́тчу противле́нiя впаде́тъ.

Жи́во бо сло́во Бо́жiе и дѣ́йственно, и острѣ́йше па́че вся́каго меча́ обою́ду остра́, и проходя́щее да́же до раздѣле́нiя души́ же и ду́ха, члено́въ же и мозго́въ, и суди́телно помышле́ниемъ и мы́слемъ серде́чнымъ.

И нѣ́сть тва́рь неявле́на предъ Ни́мъ, вся́ же нага́ и объявле́на предъ очи́ма Его́, къ Нему́же на́мъ сло́во.

[Зач. 311А.] Иму́ще у́бо Архiере́а вели́ка, проше́дшаго небеса́, Иису́са Сы́на Бо́жiя, да держи́мся исповѣ́данiя.

Не и́мамы бо архiере́а не могу́ща спострада́ти не́мощемъ на́шымъ, но искуше́на по вся́ческимъ по подо́бiю, ра́звѣ грѣха́.

Да приступа́емъ у́бо съ дерзнове́нiемъ къ престо́лу благода́ти, да прiи́мемъ ми́лость и благода́ть обря́щемъ во благовре́менну по́мощь.

[Зач. 323.] Сѣ́нь бо имы́й зако́нъ гряду́щихъ бла́гъ, [а] не са́мый о́бразъ веще́й, на вся́кое лѣ́то тѣ́миже же́ртвами, и́хже прино́сятъ вы́ну, никогда́же мо́жетъ приступа́ющихъ соверши́ти.

Поне́же преста́ли бы бы́ти приноси́мы, ни еди́ну ктому́ иму́щымъ со́вѣсть о грѣсѣ́хъ служа́щымъ, еди́ною очище́ннымъ.

Но въ ни́хъ воспомина́нiе грѣхо́въ на ко́еждо лѣ́то быва́етъ,

невозмо́жно бо кро́ви ю́нчей и ко́злей отпуща́ти грѣхи́.

Тѣ́мже входя́ въ мíръ, глаго́летъ: же́ртвы и приноше́нiя не восхотѣ́лъ еси́, тѣ́ло же соверши́лъ Ми́ еси́:

всесожже́нiй и {та́кожде} о грѣсѣ́ не благоволи́лъ еси́.

Тогда́ рѣ́хъ: се́, иду́: въ глави́знѣ кни́жнѣй написа́ся о Мнѣ́, е́же сотвори́ти во́лю Твою́, Бо́же.

Вы́ше глаго́ля: я́ко же́ртвы и приноше́нiя и всесожже́нiй и {та́кожде} о грѣсѣ́хъ не восхотѣ́лъ еси́, ниже́ благоволи́лъ еси́: я́же по зако́ну прино́сятся:

тогда́ рече́: се́, иду́ сотвори́ти во́лю Твою́, Бо́же. Оте́млетъ пе́рвое, да второ́е поста́витъ.

О не́йже во́ли освяще́ни есмы́ принесе́нiемъ тѣ́ла Иису́съ Христо́ва еди́ною.

И вся́къ у́бо свяще́нникъ стои́тъ на вся́къ де́нь служя́ и ты́яжде мно́жицею принося́ же́ртвы, я́же никогда́же мо́гутъ отъя́ти грѣхо́въ.

О́нъ же еди́ну о грѣсѣ́хъ прине́съ же́ртву, всегда́ сѣди́тъ о десну́ю Бо́га,

про́чее ожида́я, до́ндеже положа́тся врази́ Его́ подно́жiе но́гъ Его́:

еди́нѣмъ бо приноше́нiемъ соверши́лъ е́сть во вѣ́ки освяща́емыхъ.

Свидѣ́телствуетъ же на́мъ и Ду́хъ Святы́й, по рѣче́нному бо пре́жде:

се́й завѣ́тъ, его́же завѣща́ю къ ни́мъ по дне́хъ о́нѣхъ, глаго́летъ Госпо́дь, дая́ зако́ны Моя́ на сердца́ и́хъ, и въ помышле́нiихъ и́хъ напишу́ и́хъ:

[та́же глаго́летъ Госпо́дь:] и грѣхо́въ и́хъ и беззако́нiй и́хъ не и́мамъ помяну́ти ктому́.

А идѣ́же отпуще́нiе си́хъ, ктому́ нѣ́сть приноше́нiя о грѣсѣ́хъ.

[Зач. 324.] Иму́ще у́бо дерзнове́нiе, бра́тiе, входи́ти во свята́я Кро́вiю Иису́съ Христо́вою, путе́мъ но́вымъ и живы́мъ,

его́же обнови́лъ е́сть на́мъ завѣ́сою, си́рѣчь пло́тiю Свое́ю,

и Иере́а вели́ка надъ до́момъ Бо́жiимъ,

да приступа́емъ со и́стиннымъ се́рдцемъ во извѣще́нiи вѣ́ры, окропле́ни сердцы́ от со́вѣсти лука́выя и измове́ни тѣлесы́ водо́ю чи́стою:

да держи́мъ исповѣ́данiе упова́нiя неукло́нное, вѣ́ренъ бо е́сть Обѣща́вый:

и да разумѣева́емъ дру́гъ дру́га въ поощре́нiи любве́ и до́брыхъ дѣ́лъ,

не оставля́юще собра́нiя своего́, я́коже е́сть нѣ́кимъ обы́чай, но [дру́гъ дру́га] подвиза́юще, и толи́ко па́че, ели́ко ви́дите приближа́ющiйся де́нь [су́дный].

Во́лею бо согрѣша́ющымъ на́мъ по прiя́тiи ра́зума и́стины, ктому́ о грѣсѣ́хъ не обрѣта́ется же́ртва,

стра́шно же нѣ́кое ча́янiе суда́ и огня́ ре́вность, поя́сти хотя́щаго сопроти́вныя.

Отве́рглся кто́ зако́на Моисе́ова, безъ милосе́рдiя при двои́хъ или́ трiе́хъ свидѣ́телехъ умира́етъ:

коли́ко мните́ го́ршiя сподо́бится му́ки, и́же Сы́на Бо́жiя попра́вый, и Кро́вь завѣ́тную скве́рну возмни́въ, е́юже освяти́ся, и Ду́ха благода́ти укори́вый?

Вѣ́мы бо Ре́кшаго: Мнѣ́ отмще́нiе, А́зъ возда́мъ, глаго́летъ Госпо́дь. И па́ки: я́ко су́дитъ Госпо́дь лю́демъ Свои́мъ.

Стра́шно [е́сть] е́же впа́сти въ ру́цѣ Бо́га жива́го.

[Зач. 325.] Воспомина́йте же пе́рвыя дни́ ва́шя, въ ни́хже просвѣти́вшеся, мно́гiя стра́сти претерпѣ́сте {мно́гъ по́двигъ подъя́сте} страда́нiй,

о́во у́бо, поноше́ньми и скорбьми́ позо́ръ бы́вше, о́во же, о́бщницы бы́вше живу́щымъ та́ко:

и́бо у́замъ мои́мъ спострада́сте и разграбле́нiе имѣ́нiй ва́шихъ съ ра́достiю прiя́сте, вѣ́дяще имѣ́ти себѣ́ имѣ́нiе на небесѣ́хъ пребыва́ющее и лу́чшее.

[Зач. 326.] Не отлага́йте у́бо дерзнове́нiя ва́шего, е́же и́мать мздовоздая́нiе вели́ко.

Терпѣ́нiя бо и́мате потре́бу, да во́лю Бо́жiю сотво́рше, прiи́мете обѣтова́нiе:

еще́ бо ма́ло ели́ко ели́ко, Гряды́й прiи́детъ и не укосни́тъ.

А пра́ведный от вѣ́ры жи́въ бу́детъ: и а́ще обине́тся, не благоволи́тъ душа́ Моя́ о не́мъ.

Мы́ же [бра́тiе] нѣ́смы обинове́нiя въ поги́бель, но вѣ́ры въ снабдѣ́нiе души́.

Синодальный

1 «Для народа Божия еще остается субботство»; «Слово Божие живо и действенно». 14 Наш Первосвященник, «подобно нам, искушен во всём, кроме греха».

[Зач. 310.] Посему будем опасаться, чтобы, когда еще остается обетование войти в покой Его, не оказался кто из вас опоздавшим.

Ибо и нам оно возвещено, как и тем; но не принесло им пользы слово слышанное, не растворенное верою слышавших.

А входим в покой мы уверовавшие, так как Он сказал: «Я поклялся в гневе Моем, что они не войдут в покой Мой», хотя дела Его были совершены еще в начале мира.

Ибо негде сказано о седьмом дне так: и почил Бог в день седьмой от всех дел Своих.

И еще здесь: «не войдут в покой Мой».

Итак, как некоторым остается войти в него, а те, которым прежде возвещено, не вошли в него за непокорность,

то еще определяет некоторый день, «ныне», говоря через Давида, после столь долгого времени, как выше сказано: «ныне, когда услышите глас Его, не ожесточите сердец ваших».

Ибо если бы Иисус Навин доставил им покой, то не было бы сказано после того о другом дне.

Посему для народа Божия еще остается субботство.

Ибо, кто вошел в покой Его, тот и сам успокоился от дел своих, как и Бог от Своих.

Итак постараемся войти в покой оный, чтобы кто по тому же примеру не впал в непокорность.

Ибо слово Божие живо и действенно и острее всякого меча обоюдоострого: оно проникает до разделения души и духа, составов и мозгов, и судит помышления и намерения сердечные.

И нет твари, сокровенной от Него, но все обнажено и открыто перед очами Его: Ему дадим отчет.

[Зач. 311А.] Итак, имея Первосвященника великого, прошедшего небеса, Иисуса Сына Божия, будем твердо держаться исповедания нашего.

Ибо мы имеем не такого первосвященника, который не может сострадать нам в немощах наших, но Который, подобно нам, искушен во всем, кроме греха.

Посему да приступаем с дерзновением к престолу благодати, чтобы получить милость и обрести благодать для благовременной помощи.

1 Жертвы и всесожжения не уничтожают греха, но одно приношение Христа исполнило волю Божию. 19 Имея дерзновение входить во святилище путем новым и живым, да приступаем с полною верою. 26 Последствия произвольного греха после познания истины. 32 «Терпение нужно нам, чтобы... получить обещанное».

[Зач. 323.] Закон, имея тень будущих благ, а не самый образ вещей, одними и теми же жертвами, каждый год постоянно приносимыми, никогда не может сделать совершенными приходящих с ними.

Иначе перестали бы приносить их, потому что приносящие жертву, быв очищены однажды, не имели бы уже никакого сознания грехов.

Но жертвами каждогодно напоминается о грехах,

ибо невозможно, чтобы кровь тельцов и козлов уничтожала грехи.

Посему Христос, входя в мир, говорит: жертвы и приношения Ты не восхотел, но тело уготовал Мне.

Всесожжения и жертвы за грех неугодны Тебе.

Тогда Я сказал: вот, иду, как в начале книги написано о Мне, исполнить волю Твою, Боже.

Сказав прежде, что «ни жертвы, ни приношения, ни всесожжений, ни жертвы за грех, – которые приносятся по закону, – Ты не восхотел и не благоизволил»,

потом прибавил: «вот, иду исполнить волю Твою, Боже». Отменяет первое, чтобы постановить второе.

По сей-то воле освящены мы единократным принесением тела Иисуса Христа.

И всякий священник ежедневно стои́т в служении, и многократно приносит одни и те же жертвы, которые никогда не могут истребить грехов.

Он же, принеся одну жертву за грехи, навсегда воссел одесную Бога,

ожидая затем, доколе враги Его будут положены в подножие ног Его.

Ибо Он одним приношением навсегда сделал совершенными освящаемых.

О сем свидетельствует нам и Дух Святый; ибо сказано:

Вот завет, который завещаю им после тех дней, говорит Господь: вложу законы Мои в сердца их, и в мыслях их напишу их,

и грехов их и беззаконий их не воспомяну более.

А где прощение грехов, там не нужно приношение за них.

[Зач. 324.] Итак, братия, имея дерзновение входить во святилище посредством Крови Иисуса Христа, путем новым и живым,

который Он вновь открыл нам через завесу, то есть плоть Свою,

и имея великого Священника над домом Божиим,

да приступаем с искренним сердцем, с полною верою, кроплением очистив сердца от порочной совести, и омыв тело водою чистою,

будем держаться исповедания упования неуклонно, ибо верен Обещавший.

Будем внимательны друг ко другу, поощряя к любви и добрым делам.

Не будем оставлять собрания своего, как есть у некоторых обычай; но будем увещевать друг друга, и тем более, чем более усматриваете приближение дня оного.

Ибо если мы, получив познание истины, произвольно грешим, то не остается более жертвы за грехи,

но некое страшное ожидание суда и ярость огня, готового пожрать противников.

Если отвергшийся закона Моисеева, при двух или трех свидетелях, без милосердия наказывается смертью,

то сколь тягчайшему, думаете, наказанию повинен будет тот, кто попирает Сына Божия и не почитает за святыню Кровь завета, которою освящен, и Духа благодати оскорбляет?

Мы знаем Того, Кто сказал: у Меня отмщение, Я воздам, говорит Господь. И еще: Господь будет судить народ Свой.

Страшно впасть в руки Бога живаго!

[Зач. 325.] Вспомните прежние дни ваши, когда вы, быв просвещены, выдержали великий подвиг страданий,

то сами среди поношений и скорбей служа зрелищем для других, то принимая участие в других, находившихся в таком же состоянии;

ибо вы и моим узам сострадали и расхищение имения вашего приняли с радостью, зная, что есть у вас на небесах имущество лучшее и непреходящее.

[Зач. 326.] Итак не оставляйте упования вашего, которому предстоит великое воздаяние.

Терпение нужно вам, чтобы, исполнив волю Божию, получить обещанное;

ибо еще немного, очень немного, и Грядущий придет и не умедлит.

Праведный верою жив будет; а если кто поколеблется, не благоволит к тому душа Моя.

Мы же не из колеблющихся на погибель, но стои́м в вере к спасению души.

Грузинский

Языки

ამიტომ გვეშინოდეს, რათა, ვიდრე რჩება აღთქმა მის სიმშვიდეში შესასვლელად, ვინმე თქვენგანი არ აღმოჩნდეს დაგვიანებული.

ვინაიდან სახარება ჩვენც გვეუწყა, როგორც მათ. მაგრამ მათთვის სარგებლობა არ მოუტანია მოსმენილ სიტყვას, ვინაიდან არ შეერწყა მსმენელთა რწმენას.

ხოლო სიმშვიდეში შევდივართ ჩვენ, მორწმუნენი, როგორც მან თქვა: „ამიტომ დავიფიცე ჩემი რისხვისას, რომ ვერ შემოვლენ ისინი ჩემს სიმშვიდეში, თუმცა ღვთის საქმენი დასრულდნენ ჯერ კიდევ სოფლის დასაბამიდან“.

ვინაიდან მეშვიდე დღეზე სადღაც ასე უთქვამს: „და დაისვენა ღმერთმა მეშვიდე დღეს ყოველი საქმისაგან“.

და კვლავ იქვე: „ვერ შემოვლენ ჩემს სიმშვიდეში“.

მაშ, რაკი ზოგს შეუძლია მასში შესვლა, ისინი კი, რომელთაც უწინ ეხარათ, ვერ შევიდნენ ურჩობის გამო,—

კვლავ აწესებს გარკვეულ დღეს, — „დღეს,“ ამბობს დავითით, ესოდენ ხანგრძლივი დროის შემდეგ, როგორც ზემოთაა ნათქვამი: „დღეს, როცა მოისმენთ მის ხმას, ნუ გაიქვავებთ გულებს“.

ვინაიდან, იესო ნავეს ძეს რომ მიენიჭებინა მათთვის სიმშვიდე, ამის შემდეგ იგი აღარას იტყოდა სხვა დღეზე.

ამისათვის კიდევ რჩება შაბათის სიმშვიდე ღვთის ხალხისათვის.

ვინაიდან, ვინც მის სიმშვიდეში შევიდა, მან თვითონაც დაისვენა თავისი საქმეებისაგან, როგორც ღმერთმა — თავისისაგან.

მაშ, ვეცადოთ, შევიდეთ იმ სიმშვიდეში, რათა არავინ ჩავარდეს ურჩობაში მათი მაგალითისამებრ.

ვინაიდან ღვთის სიტყვა არის ცოცხალი, მოქმედი და ყოველგვარ ორლესულ მახვილზე უფრო ბასრი, და აღწევს სამშვინველისა და სულის, სახსართა და ტვინთა გაყოფის ადგილამდე, და განიკითხავს გულის აზრებსა და ყოველგვარ ზრახვებს.

არცერთი ქმნილება არ არის დაფარული მისი ხედვისგან, არამედ ყოველივე გაშიშვლებული და ღიაა მის თვალთა წინაშე, ვისაც ვაბარებთ ანგარიშს.

და ახლა, როცა ჩვენ გვყავს დიდი მღვდელმთავარი, რომელმაც გაიარა ზეცა, იესო, ღვთის ძე, მტკიცედ გვეჭიროს აღსარება.

ვინაიდან ისეთი მღვდელმთავარი როდი გვყავს, რომ ვერ შეძლოს თანაგვიგრძნოს ჩვენს უძლურებებში, არამედ ჩვენსავით გამოცდილი ყველაფერში, გარდა ცოდვისა.

აბა, თამამად მივეახლოთ მადლის ტახტს, რომ მივიღოთ წყალობა და ვპოვოთ მადლი დროული შემწეობისათვის.

რჯული, რომელსაც აქვს მომავალ სიკეთეთა აჩრდილი და არა თვით საგანთა ხატება, ყოველ წელს მუდმივად შეწირული ერთი და იმავე მსხვერპლით ვერასოდეს შეძლებს სრულყოს მასთან მისულები,

თორემ შეწყვეტდნენ შესაწირავს, ვინაიდან შემწირველებს, თუ ერთხელ განიწმიდებოდნენ, აღარ ექნებოდათ ცოდვების არავითარი შეგნება.

მაგრამ მათში არის ცოდვების ყოველწლიური გახსენება.

ვინაიდან ვაცთა და კუროთა სისხლით ცოდვების მოსპობა შეუძლებელია.

ამიტომ ქრისტე სოფელში მოსვლისას ამბობს: „მსხვერპლი და შესაწირავი არ გსურს, მაგრამ სხეული განმიმზადე მე.

სრულადდასაწველები და ცოდვის გამოსასყიდი არ იყო შენთვის მოსაწონი.

მაშინ მე ვთქვი: ‘აჰა, მოვდივარ, როგორც წიგნის დასაწყისში სწერია ჩემზე, შენი ნების აღსასრულებლად, ღმერთო’“.

ზემოთ რომ თქვა: „არც მსხვერპლები, არც შესაწირავები, არც სრულადდასაწველები, არც ცოდვის გამოსასყიდნი, რომლებსაც სწირავენ რჯულის თანახმად, შენ არ გსურს და არც არის შენთვის მოსაწონი“,

მაშინ დასძინა: „აჰა, მოვდივარ შენი ნების აღსასრულებლად, ღმერთო“. ის აუქმებს პირველს, რათა დაადგინოს მეორე.

ამ ნებით ვართ ჩვენ განწმედილნი იესო ქრისტეს სხეულის ერთგზის შეწირვით.

და ყოველი მღვდელი ყოველდღე დგას მსახურებად და მრავალგზის სწირავს იმავე მსხვერპლთ, რომელთაც არასოდეს არ ძალუძთ ცოდვების მოსპობა.

მან კი ერთი მსხვერპლი შესწირა ცოდვებისათვის და სამუდამოდ დაჯდა ღვთის მარჯვნივ.

მას შემდეგ კი ელის, სანამ მისი მტრები მის ფერხთა კვარცხლბეკად იქცევიან.

ვინაიდან მან ერთი შეწირვით სამუდამოდ სრულყო განსაწმედელნი.

სულიწმიდაც გვიმოწმებს ჩვენ, ვინაიდან ნათქვამია:

„აჰა, აღთქმა, რომელსაც ვუანდერძებ მათ იმ დღეების შემდეგ, ამბობს უფალი, მივცემ ჩემს რჯულს მათ გულებს და ჩავწერ მათს გონებაში.“

„ცოდვებსა და ურჯულოებას აღარ გავუხსენებ.“

ხოლო, სადაც ცოდვების მიტევებაა, იქ საჭირო აღარ არის შესაწირავი მათთვის.

ამრიგად, ძმანო, რაკი გვაქვს გაბედულება წმიდაში შესვლისა იესოს სისხლის მეშვეობით, ახალი და ცოცხალი გზით,

რომელიც გაგვიხსნა მან ფარდით, ესე იგი, თავისი ხორცით,

და გვყავს მღვდელმთავარი ღვთის სახლზე,

მივუახლოვდეთ მას გულმართლად და სრული რწმენით, ბოროტი სინდისისაგან სხურებით გულგაწმედილნი და სუფთა წყლით სხეულგანბანილნი.

მტკიცედ მივყვეთ სასოების აღსარებას, ვინაიდან აღმთქმელი სარწმუნოა.

ყურადღებით მოვეკიდოთ ერთმანეთს, წავახალისოთ სიყვარულისა და კეთილი საქმეებისათვის.

ნუ მივატოვებთ ჩვენს შესაკრებელს, როგორც ზოგიერთებს სჩვევიათ, არამედ შევაგონოთ ერთმანეთს, რაც უფრო ატყობთ იმ დღის მოახლოებას.

ვინაიდან, თუ ჩვენ, მას აქეთ, რაც მივიღეთ ჭეშმარიტების შეცნობა, კვლავ ნებსით ვცოდავთ, აღარ რჩება მსხვერპლი ცოდვებისათვის,

არამედ სამსჯავროს რაღაც საშინელი მოლოდინი და მოწინააღმდეგეთა შთანთქმისათვის გამზადებული შურის ცეცხლი.

თუკი ვინმე, მოსეს რჯულის უარმყოფელი, ორი ან სამი კაცის მოწმობით, შეუწყალებლად ისჯება სიკვდილით,

როგორ ფიქრობთ, რაოდენ უფრო მძიმე სასჯელს დაიმსახურებს ის, ვინც გათელა ძე ღვთისა და წმიდად არ მიიჩნია აღთქმის სისხლი, რომლითაც განიწმიდა, და შეურაცხყო მადლის სული?

რადგან ჩვენ ვიცნობთ იმას, ვინც თქვა: „ჩემია შურისგება და მე მივუზღავ“. და კიდევ: „უფალი განიკითხავს თავის ერს“.

საშიშია ცოცხალი ღმერთის ხელში ჩავარდნა!

გაიხსენეთ უწინდელი დღეები, როცა განათლდით და დაითმინეთ ტანჯვის უდიდესი ღვაწლი.

ერთი მხრივ, შეურაცხყოფასა და ჭირში იყავით სხვათა სასეიროდ ქცეული, მეორეს მხრივ კი, მათ თანაუგრძნობდით, ვისაც იგივე დაემართა.

ვინაიდან ჩემს ბორკილებსაც თანაუგრძნობდით და თქვენი ქონების დატაცებასაც სიხარულით იტანდით, რაკი იცოდით, რომ ზეცაში გაქვთ უკეთესი და წარუვალი საუნჯე.

მაშ, ნუ მიატოვებთ თქვენს გაბედულებას, რომელსაც დიდი საზღაური აქვს.

მოთმინება გმართებთ თქვენ, რათა აღასრულოთ ღვთის ნება და მიიღოთ აღთქმული.

ვინაიდან კიდევ ცოტა, ძალიან ცოტაც და მოვა, რომელიც უნდა მოვიდეს, არ დააყოვნებს.

მართალი იცოცხლებს რწმენით, ხოლო თუ უკან მიიქცევა, ჩემი სული არ მოიწონებს მას.

ხოლო ჩვენ უკან მიქცეულთაგანნი კი არა ვართ დასაღუპავად, არამედ მორწმუნენი სულის სახსნელად.