Скрыть
6:1
6:2
6:3
6:5
6:7
6:9
6:11
6:12
6:18
Церковнославянский (рус)
Тѣ́мже оста́вльше нача́ла Христо́ва сло́во, на соверше́нiе да веде́мся, не па́ки основа́нiе покая́нiя полага́юще от­ ме́ртвыхъ дѣ́лъ, и вѣ́ры въ Бо́га,
креще́нiй уче́нiя, воз­ложе́нiя же ру́къ, воскресе́нiя же ме́ртвыхъ и суда́ вѣ́чнаго.
И сiе́ сотвори́мъ, а́ще Бо́гъ повели́тъ.
Невоз­мо́жно бо просвѣще́н­ныхъ еди́ною и вкуси́в­шихъ да́ра небе́снаго, и при­­ча́ст­никовъ бы́в­шихъ Ду́ха Свята́го,
и до́браго вкуси́в­шихъ Бо́жiя глаго́ла и си́лы гряду́щаго вѣ́ка,
и от­па́дшихъ, па́ки обновля́ти въ покая́нiе, второ́е распина́ющихъ Сы́на Бо́жiя себѣ́ и облича́ющихъ.
Земля́ бо пи́в­шая сходя́щiй на ню́ мно́жицею до́ждь и ражда́ющая бы́лiя до́брая о́нымъ, и́миже и дѣ́лаема быва́етъ, прiе́млетъ благослове́нiе от­ Бо́га:
а износя́щая те́рнiя и волче́цъ непотре́бна е́сть и кля́твы бли́зъ, ея́же кончи́на въ пожже́нiе.
[Зач. 313.] Надѣ́емся же о ва́съ, воз­лю́блен­нiи, лу́чшихъ и при­­держа́щихся спасе́нiя, а́ще и та́ко глаго́лемъ.
Не оби́дливъ бо Бо́гъ, забы́ти дѣ́ла ва́­шего и труда́ любве́, ю́же показа́сте во и́мя Его́, послужи́в­ше святы́мъ и служа́ще.
Жела́емъ же, да кі́йждо ва́съ явля́етъ то́жде тща́нiе ко извѣще́нiю упова́нiя да́же до конца́,
да не лѣни́ви бу́дете, но подража́теле наслѣ́д­ст­ву­ю­щихъ обѣтова́нiя вѣ́рою и долготерпѣ́нiемъ.
[Зач. 314.] Авраа́му бо обѣтова́я Бо́гъ, поне́же ни еди́нѣмъ имя́ше бо́лшимъ кля́тися, кля́т­ся Собо́ю,
глаго́ля: во­и́стин­ну благословя́ благословлю́ тя и умножа́я умно́жу тя́.
И та́ко долготерпѣ́въ, получи́ обѣтова́нiе.
Человѣ́цы бо бо́лшимъ клену́т­ся, и вся́кому и́хъ прекосло́вiю кончи́на во извѣще́нiе кля́тва [е́сть].
Въ не́мже ли́шше хотя́ Бо́гъ показа́ти наслѣ́дникомъ обѣтова́нiя непрело́жное совѣ́та Сво­его́, хода́тай­ст­вова кля́твою:
да двѣма́ ве́щьми непрело́жными, въ ни́хже невоз­мо́жно солга́ти Бо́гу, крѣ́пкое утѣше́нiе и́мамы при­­бѣ́гшiи я́тися за предлежа́щее упова́нiе,
е́же а́ки ко́тву и́мамы души́, тве́рду же и извѣ́стну, и входя́щую во вну́трен­нѣйшее завѣ́сы,
идѣ́же предте́ча о на́съ вни́де Иису́съ, по чи́ну Мелхиседе́кову Первосвяще́н­никъ бы́въ во вѣ́ки.
Синодальный
1 Серьезное предостережение против отпадения. 9 Уверенность, что читающие проявят веру «до конца». 13 Основание для такой надежды – непреложность Божьей воли.
Посему, оставив начатки учения Христова, поспешим к совершенству; и не станем снова полагать основание обращению от мертвых дел и вере в Бога,
учению о крещениях, о возложении рук, о воскресении мертвых и о суде вечном.
И это сделаем, если Бог позволит.
Ибо невозможно – однажды просвещенных, и вкусивших дара небесного, и соделавшихся причастниками Духа Святаго,
и вкусивших благого глагола Божия и сил будущего века,
и отпадших, опять обновлять покаянием, когда они снова распинают в себе Сына Божия и ругаются Ему.
Земля, пившая многократно сходящий на нее дождь и произращающая злак, полезный тем, для которых и возделывается, получает благословение от Бога;
а производящая терния и волчцы негодна и близка к проклятию, которого конец – сожжение.
[Зач. 313.] Впрочем о вас, возлюбленные, мы надеемся, что вы в лучшем состоянии и держитесь спасения, хотя и говорим так.
Ибо не неправеден Бог, чтобы забыл дело ваше и труд любви, которую вы оказали во имя Его, послужив и служа святым.
Желаем же, чтобы каждый из вас, для совершенной уверенности в надежде, оказывал такую же ревность до конца,
дабы вы не обленились, но подражали тем, которые верою и долготерпением наследуют обетования.
[Зач. 314.] Бог, давая обетование Аврааму, как не мог никем высшим клясться, клялся Самим Собою,
говоря: истинно благословляя благословлю тебя и размножая размножу тебя.
И так Авраам, долготерпев, получил обещанное.
Люди клянутся высшим, и клятва во удостоверение оканчивает всякий спор их.
Посему и Бог, желая преимущественнее показать наследникам обетования непреложность Своей воли, употребил в посредство клятву,
дабы в двух непреложных вещах, в которых невозможно Богу солгать, твердое утешение имели мы, прибегшие взяться за предлежащую надежду,
которая для души есть как бы якорь безопасный и крепкий, и входит во внутреннейшее за завесу,
куда предтечею за нас вошел Иисус, сделавшись Первосвященником навек по чину Мелхиседека.
Jeesusest kui suurest ülempreestrist
Seepärast, jättes kõrvale õpetuse Kristuse alguse kohta, suundugem täiuslikkusele. Ärgem hakakem taas rajama alust meeleparandusele surnud tegudest, usule Jumalasse,
õpetusele ristimisest, käte pealepanemisest, surnute ülestõusmisest ja igavesest hukkamõistust.
Seda me teemegi, kui Jumal lubab.
On ju võimatu neid, kes kord on olnud valgustatud, kes on maitsnud taevast andi ja saanud osa Pühast Vaimust,
kes on kogenud Jumala head sõna ja tulevase ajastu vägesid
ning ometi ära taganenud - neid on võimatu uuendada jälle meeleparanduseks, sest et nad iseendi kahjuks löövad Jumala Poja risti ja teevad ta naeruks.
Maa, mis joob sagedasti sellele langevat vihma ja kasvatab kasulikke taimi neile, kes seda ka harivad, saab õnnistuse Jumalalt,
aga maa, mis kannab kibuvitsu ja ohakaid, on kõlbmatu ja lähedal äraneedmisele, mille lõpp on ärapõletamine.
Me oleme aga veendunud, armsad, et teie puhul on lugu parem ja pääste võimalik, kuigi me räägime nõnda.
Sest Jumal ei ole ülekohtune, nii et ta unustaks ära teie teo ja armastuse, mida te olete osutanud tema nimele, kui te aitasite pühasid ja aitate veelgi.
Me ihkame aga, et igaüks teist osutaks sedasama agarust lootuse kinnitamiseks kuni lõpuni,
et te ei jääks loiuks, vaid võtaksite eeskujuks neid, kes pärivad tõotused usu ja pika meele tõttu.
Kui Jumal Aabrahamile tõotas, siis ta vandus iseenese juures, kuna tal ei olnud kedagi suuremat, kelle juures vanduda.
Ta ütles: „Tõesti, õnnistades õnnistan ma sind ja rohkendades rohkendan ma sind!”
Ja nõnda, olles pikameelne, koges ta tõotuse täitumist.
Inimesed vannuvad ju kellegi suurema juures, kui nad ise on, ja vanne on neile kinnitus igasuguse vastuvaidlemise lõpetamiseks.
Just seepärast, et Jumal tahtis tõotuse pärijaile veel selgemini näidata oma nõu kõikumatust, kinnitas ta seda vandega,
et kahe kõikumatu tõsiasja läbi, milles on võimatu Jumala valelikkus, saaksime mõjuvat julgustust meie, kes oleme rutanud kinni haarama antud lootusest,
mis on meile nagu hinge ankur, kindel ja kinnitatud. See ulatub vahevaiba taha sisimasse,
kuhu Jeesus, meie eeljooksja, on läinud sisse meie heaks, saades Melkisedeki korra järgi igavesti ülempreestriks.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible