Скрыть
1:1
1:8
1:10
1:14
1:20
1:27
Английский (NKJV)
The vision of Isaiah the son of Amoz, which he saw concerning Judah and Jerusalem in the days of Uzziah, Jotham, Ahaz, and Hezekiah, kings of Judah.
Hear, O heavens, and give ear, O earth! For the LORD has spoken: «I have nourished and brought up children, And they have rebelled against Me;
The ox knows its owner And the donkey its masteŕs crib; But Israel does not know, My people do not consider.»
Alas, sinful nation, A people laden with iniquity, A brood of evildoers, Children who are corrupters! They have forsaken the LORD, They have provoked to anger The Holy One of Israel, They have turned away backward.
Why should you be stricken again? You will revolt more and more. The whole head is sick, And the whole heart faints.
From the sole of the foot even to the head, There is no soundness in it, But wounds and bruises and putrefying sores; They have not been closed or bound up, Or soothed with ointment.
Your country is desolate, Your cities are burned with fire; Strangers devour your land in your presence; And it is desolate, as overthrown by strangers.
So the daughter of Zion is left as a booth in a vineyard, As a hut in a garden of cucumbers, As a besieged city.
Unless the LORD of hosts Had left to us a very small remnant, We would have become like Sodom, We would have been made like Gomorrah.
Hear the word of the LORD, You rulers of Sodom; Give ear to the law of our God, You people of Gomorrah:
«To what purpose is the multitude of your sacrifices to Me?» Says the LORD. «I have had enough of burnt offerings of rams And the fat of fed cattle. I do not delight in the blood of bulls, Or of lambs or goats.
«When you come to appear before Me, Who has required this from your hand, To trample My courts?
Bring no more futile sacrifices; Incense is an abomination to Me. The New Moons, the Sabbaths, and the calling of assemblies-- I cannot endure iniquity and the sacred meeting.
Your New Moons and your appointed feasts My soul hates; They are a trouble to Me, I am weary of bearing them.
When you spread out your hands, I will hide My eyes from you; Even though you make many prayers, I will not hear. Your hands are full of blood.
«Wash yourselves, make yourselves clean; Put away the evil of your doings from before My eyes. Cease to do evil,
Learn to do good; Seek justice, Rebuke the oppressor; Defend the fatherless, Plead for the widow.
«Come now, and let us reason together,» Says the LORD, «Though your sins are like scarlet, They shall be as white as snow; Though they are red like crimson, They shall be as wool.
If you are willing and obedient, You shall eat the good of the land;
But if you refuse and rebel, You shall be devoured by the sword»; For the mouth of the LORD has spoken.
How the faithful city has become a harlot! It was full of justice; Righteousness lodged in it, But now murderers.
Your silver has become dross, Your wine mixed with water.
Your princes are rebellious, And companions of thieves; Everyone loves bribes, And follows after rewards. They do not defend the fatherless, Nor does the cause of the widow come before them.
Therefore the Lord says, The LORD of hosts, the Mighty One of Israel, «Ah, I will rid Myself of My adversaries, And take vengeance on My enemies.
I will turn My hand against you, And thoroughly purge away your dross, And take away all your alloy.
I will restore your judges as at the first, And your counselors as at the beginning. Afterward you shall be called the city of righteousness, the faithful city.»
Zion shall be redeemed with justice, And her penitents with righteousness.
The destruction of transgressors and of sinners shall be together, And those who forsake the LORD shall be consumed.
For they shall be ashamed of the terebinth trees Which you have desired; And you shall be embarrassed because of the gardens Which you have chosen.
For you shall be as a terebinth whose leaf fades, And as a garden that has no water.
The strong shall be as tinder, And the work of it as a spark; Both will burn together, And no one shall quench them.
Церковнославянский (рус)
Видѣ́нiе, е́же ви́дѣ Иса́iа сы́нъ Амо́совъ, е́же ви́дѣ на Иуде́ю и на Иерусали́мъ, въ ца́р­ст­во Озі́и и Иоаѳа́ма, и Аха́за и Езекі́и, и́же ца́р­ст­воваша во Иуде́и.
Слы́ши, небо, и внуши́, земле́, я́ко Госпо́дь воз­глаго́ла: сы́ны роди́хъ и воз­вы́сихъ, ті́и же от­верго́шася мене́.
Позна́ во́лъ стяжа́в­шаго и́, и осе́лъ я́сли господи́на сво­его́: Изра́иль же Мене́ не позна́, и лю́дiе Мо­и́ не разумѣ́ша.
Увы́, язы́къ грѣ́шный, лю́дiе испо́лнени грѣхо́въ, сѣ́мя лука́вое, сы́нове беззако́н­нiи, оста́висте Го́спода и разгнѣ́васте свята́го Изра́илева, от­врати́теся вспя́ть.
Что́ еще́ уязвля́етеся, при­­лага́юще беззако́нiе? Вся́кая глава́ въ болѣ́знь, и вся́кое се́рдце въ печа́ль.
От но́гъ да́же до главы́ нѣ́сть въ не́мъ цѣ́лости: ни стру́пъ, ни я́зва, ни ра́на паля́щаяся: нѣ́сть пла́стыря при­­ложи́ти, ниже́ еле́а, ниже́ обяза́нiя.
Земля́ ва́ша пуста́, гра́ди ва́ши огне́мъ пожже́ни, страну́ ва́шу предъ ва́ми чужді́и пояда́ютъ, и опустѣ́ низвраще́на от­ люді́й чужди́хъ.
Оста́вит­ся дще́рь Сiо́ня, я́ко ку́ща въ виногра́дѣ и я́ко ово́щное храни́лище въ вертогра́дѣ, я́ко гра́дъ вою́емый.
И а́ще не бы́ Госпо́дь Савао́ѳъ оста́вилъ на́мъ сѣ́мене, я́ко Cодо́ма у́бо бы́ли бы́хомъ, и я́ко Гомо́рру уподо́билися бы́хомъ.
Услы́шите сло́во Госпо́дне, кня́зи Cодо́мстiи: внемли́те зако́ну Бо́жiю, лю́дiе Гомо́ррстiи.
Что́ ми мно́же­с­т­во же́ртвъ ва́шихъ, глаго́летъ Госпо́дь? Испо́лненъ е́смь всесожже́нiй о́внихъ и ту́ка а́гнцевъ, и кро́ве юнце́въ и козло́въ не хощу́.
Ниже́ при­­ходи́те яви́тися ми́: кто́ бо изыска́ сiя́ изъ ру́къ ва́шихъ? Ходи́ти по двору́ мо­ему́ не при­­ложите́.
И а́ще при­­несе́те ми́ семида́лъ, всу́е: кади́ло ме́рзость ми́ е́сть.
Новоме́сячiй ва́шихъ и суббо́тъ и дне́ вели́каго не потерплю́: поста́ и пра́здности, и новоме́сячiй ва́шихъ и пра́здниковъ ва́шихъ ненави́дитъ душа́ моя́: бы́сте ми́ въ сы́тость, ктому́ не стерплю́ грѣхо́въ ва́шихъ.
Егда́ простре́те ру́ки [ва́шя] ко мнѣ́, от­вращу́ о́чи мо­и́ от­ ва́съ: и а́ще умно́жите моле́нiе, не услы́шу ва́съ: ру́ки бо ва́шя испо́лнены кро́ве.
Измы́йтеся, [и] чи́сти бу́дите, от­ими́те лука́в­ст­ва от­ ду́шъ ва́шихъ предъ очи́ма мо­и́ма, преста́ните от­ лука́в­ст­въ ва́шихъ.
Научи́теся добро́ твори́ти, взыщи́те суда́, изба́вите оби́димаго, суди́те си́ру и оправди́те вдови́цу,
и прiиди́те, и истя́жимся, глаго́летъ Госпо́дь. И а́ще бу́дутъ грѣси́ ва́ши я́ко багря́ное, я́ко снѣ́гъ убѣлю́: а́ще же бу́дутъ я́ко червле́ное, я́ко во́лну убѣлю́.
И а́ще хо́щете и послу́шаете мене́, блага́я земли́ снѣ́сте:
а́ще же не хо́щете, ниже́ послу́шаете мене́, ме́чь вы́ поя́стъ: уста́ бо Госпо́дня глаго́лаша сiя́.
Ка́ко бы́сть блудни́ца гра́дъ вѣ́рный Сiо́нъ по́лнъ суда́? въ не́мже пра́вда почива́­ше, ны́нѣ же [въ не́мъ] уби́йцы.
Сребро́ ва́­ше неискуше́но, корче́мницы тво­и́ мѣша́ютъ вино́ съ водо́ю.
Кня́зи тво­и́ не покаря́ют­ся, о́бщницы тате́мъ, лю́бяще да́ры, гоня́ще воз­дая́нiе, си́рымъ не судя́щiи и суду́ вдови́цъ не внима́ющiи.
Сего́ ра́ди та́ко глаго́летъ Влады́ка Госпо́дь Савао́ѳъ: го́ре крѣ́пкимъ во Изра́или: не преста́нетъ бо я́рость моя́ на проти́вныя, и су́дъ враго́мъ мо­и́мъ сотворю́:
и наведу́ ру́ку мою́ на тя́, и разжегу́ въ чистоту́, непокаря́ющихся же погублю́, и от­иму́ всѣ́хъ беззако́н­ныхъ от­ тебе́, и всѣ́хъ го́рдыхъ смирю́.
И при­­ста́влю судiи́ твоя́ я́коже пре́жде, и совѣ́тники твоя́ я́ко от­ нача́ла: и по си́хъ нарѣче́шися гра́дъ пра́вды, ма́ти градово́мъ, вѣ́рный Сiо́нъ.
Съ судо́мъ бо спасе́т­ся плѣне́нiе его́ и съ ми́лостынею.
И сокруша́т­ся беззако́н­нiи и грѣ́шницы вку́пѣ, и оста́вив­шiи Го́спода сконча́ют­ся:
зане́же постыдя́т­ся о и́долѣхъ сво­и́хъ, и́хже са́ми восхотѣ́ша, и посра́мят­ся о садѣ́хъ сво­и́хъ, и́хже воз­желѣ́ша.
Бу́дутъ бо я́ко тереви́нѳъ от­ме́тнувый ли́­ст­вiя [своя́], и я́ко вертогра́дъ не имы́й воды́.
И бу́детъ крѣ́пость и́хъ я́ко сте́бль изгре́бiя, и дѣ́ланiя и́хъ я́ко и́скры о́гнен­ныя, и сожгу́т­ся беззако́н­ницы и грѣ́шницы вку́пѣ, и не бу́детъ угаша́яй.
Греческий [Greek (Koine)]
ὅρασις ἣν εἶδεν Ησαιας υἱὸς Αμως ἣν εἶδεν κατα­̀ τῆς Ιουδαίας καὶ κατα­̀ Ιερουσαλημ ἐν βασιλείᾳ Οζιου καὶ Ιωαθαμ καὶ Αχαζ καὶ Εζεκιου οἳ ἐβασίλευσαν τῆς Ιουδαίας
ἄκουε οὐρανέ καὶ ἐνωτίζου γῆ ὅτι κύριος ἐλάλησεν υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν
ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ Ισραηλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συν­ῆκεν
οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν λαὸς πλή­ρης ἁμαρτιῶν σπέρμα πονηρόν υἱοὶ ἄνομοι ἐγκατελίπατε τὸν κύριον καὶ παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ Ισραηλ
τί ἔτι πλη­γῆτε προ­στιθέν­τες ἀνομίαν πᾶσα κεφαλὴ εἰς πόνον καὶ πᾶσα καρδία εἰς λύπην
ἀπο­̀ ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὔτε τραῦμα οὔτε μώλωψ οὔτε πλη­γὴ φλεγμαίνουσα οὐκ ἔστιν μάλαγμα ἐπι­θεῖναι οὔτε ἔλαιον οὔτε κατα­δέσμους
ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος αἱ πόλεις ὑμῶν πυρίκαυστοι τὴν χώραν ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν αὐτήν καὶ ἠρήμωται κατεστραμμένη ὑπὸ λαῶν ἀλλοτρίων
ἐγκατα­λειφθή­σε­ται ἡ θυγάτηρ Σιων ὡς σκηνὴ ἐν ἀμπελῶνι καὶ ὡς ὀπωροφυλάκιον ἐν σικυηράτῳ ὡς πόλις πολιορκουμένη
καὶ εἰ μὴ κύριος σαβαωθ ἐγκατέλιπεν ἡμῖν σπέρμα ὡς Σοδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γομορρα ἂν ὡμοιώθημεν
ἀκούσατε λόγον κυρίου ἄρχον­τες Σοδομων προ­σέχετε νόμον θεοῦ λαὸς Γομορρας
τί μοι πλῆ­θος τῶν θυσιῶν ὑμῶν λέγει κύριος πλή­ρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων καὶ τράγων οὐ βούλομαι
οὐδ᾿ ἐὰν ἔρχησθε ὀφθῆναί μοι τίς γὰρ ἐξεζήτησεν ταῦτα ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν πατεῖν τὴν αὐλήν μου
οὐ προ­σθήσεσθε ἐὰν φέρητε σεμίδαλιν μάταιον θυμίαμα βδέλυγμά μοί ἐστιν τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰ σάββατα καὶ ἡμέραν μεγά­λην οὐκ ἀνέχομαι νηστείαν καὶ ἀργίαν
καὶ τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου ἐγενήθητέ μοι εἰς πλη­σμονήν οὐκέτι ἀνήσω τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν
ὅταν τὰς χεῖρας ἐκτείνητε προ­́ς με ἀπο­στρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾿ ὑμῶν καὶ ἐὰν πλη­θύνητε τὴν δέησιν οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵμα­τος πλή­ρεις
λούσασθε καθαροὶ γένεσθε ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπο­̀ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναν­τι τῶν ὀφθαλμῶν μου παύσασθε ἀπο­̀ τῶν πονηριῶν ὑμῶν
μάθετε καλὸν ποιεῖν ἐκζητήσατε κρίσιν ῥύσασθε ἀδικούμενον κρίνατε ὀρφανῷ καὶ δικαιώσατε χήραν
καὶ δεῦτε καὶ διελεγχθῶμεν λέγει κύριος καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν ὡς χιόνα λευκανῶ ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον ὡς ἔριον λευκανῶ
καὶ ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε
ἐὰν δὲ μὴ θέλητε μηδὲ εἰσακούσητέ μου μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται τὸ γὰρ στόμα κυρίου ἐλάλησεν ταῦτα
πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ Σιων πλή­ρης κρίσεως ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ νῦν δὲ φονευταί
τὸ ἀργύριον ὑμῶν ἀδόκιμον οἱ κάπηλοί σου μίσγουσι τὸν οἶνον ὕδατι
οἱ ἄρχον­τές σου ἀπειθοῦσιν κοινωνοὶ κλεπτῶν ἀγαπῶν­τες δῶρα διώκον­τες ἀν­ταπόδομα ὀρφανοῖς οὐ κρίνον­τες καὶ κρίσιν χηρῶν οὐ προ­σέχον­τες
δια­̀ τοῦτο τάδε λέγει ὁ δεσπότης κύριος σαβαωθ οὐαὶ οἱ ἰσχύον­τες Ισραηλ οὐ παύ­σε­ται γάρ μου ὁ θυμὸς ἐν τοῖς ὑπεναν­τίοις καὶ κρίσιν ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου ποιήσω
καὶ ἐπάξω τὴν χεῖρά μου ἐπι­̀ σὲ καὶ πυρώσω σε εἰς καθαρόν τοὺς δὲ ἀπειθοῦν­τας ἀπο­λέσω καὶ ἀφελῶ πάν­τας ἀνόμους ἀπο­̀ σοῦ καὶ πάν­τας ὑπερηφάνους ταπεινώσω
καὶ ἐπι­στήσω τοὺς κριτάς σου ὡς τὸ προ­́τερον καὶ τοὺς συμβούλους σου ὡς τὸ ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μετὰ ταῦτα κληθήσῃ πόλις δικαιοσύνης μητρόπολις πιστὴ Σιων
μετὰ γὰρ κρίμα­τος σωθή­σε­ται ἡ αἰχμαλωσία αὐτῆς καὶ μετὰ ἐλεημοσύνης
καὶ συν­τριβήσον­ται οἱ ἄνομοι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἅμα καὶ οἱ ἐγκατα­λείπον­τες τὸν κύριον συν­τελεσθήσον­ται
διότι αἰσχυνθήσον­ται ἐπι­̀ τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν ἃ αὐτοὶ ἠβούλον­το καὶ ἐπῃσχύνθησαν ἐπι­̀ τοῖς κήποις αὐτῶν ἃ ἐπεθύμησαν
ἔσον­ται γὰρ ὡς τερέβινθος ἀπο­βεβληκυῖα τὰ φύλλα καὶ ὡς παρα­́δεισος ὕδωρ μὴ ἔχων
καὶ ἔσται ἡ ἰσχὺς αὐτῶν ὡς καλάμη στιππύου καὶ αἱ ἐργασίαι αὐτῶν ὡς σπινθῆρες πυρός καὶ κατα­καυθήσον­ται οἱ ἄνομοι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἅμα καὶ οὐκ ἔσται ὁ σβέσων
РӮЪЁИ Ишаъё ибни Омӯс, ки онро дар бораи Яҳудо ва Ерусалим дар айёми Узиё, Ютом, Оҳоз ва Ҳизқиё, подшоҳони Яҳудо, дидааст.
Эй осмон, бишнав, ва эй замин, гӯш андоз, чунки Парвардигор сухан меронад: «Писаронро парвариш додам ва ба воя расонидам, вале онҳо бар зидди Ман исён карданд.
Барзагов молики худро, ва хар охури соҳиби худро мешиносад, аммо Исроил намешиносад: қавми Ман фаҳм намекунанд».
Эй вой бар халқи хатокор, бар қавме ки зери бори гуноҳ мондаанд, бар насли бадкешон, бар писарони каҷрафтор! Парвардигорро тарк кардаанд, Поки Исроилро хор доштаанд, ақиб гаштаанд.
Чаро боз зарбу лат хӯред, чун маъсиятро давом диҳед? Тамоми сар дарднок аст, ва тамоми дил садчок.
Аз кафи по то фарқи сар дар ӯ ҷои сиҳате нест: ҷароҳат ва реш ва захми хуншор, ки на пок карда шудааст, на баста шудааст ва на бо равған нарм гардонида шудааст.
Замини шумо харобазор гардидааст; шаҳрҳои шумо ба оташ сӯхтааст; саҳроҳои шуморо дар пеши назари шумо бегонаҳо мехӯранд, ва харобӣ асари торумори бегонаҳост.
Ва духтари Сион мисли чайлае дар токзор, мисли чатре дар полиз, мисли шаҳри муҳосирашудае мебошад.
Агар Парвардигори лашкарҳо бақияи андаке барои мо намегузошт, мо мисли Садӯм мешудем ва ба Амӯро монандӣ медоштем.
Эй мирони Садӯм! Сухани Парвардигорро бишнавед. Эй қавми Амӯро! Ба шариати Худои мо гӯш андозед.
«Қурбониҳои бисёри шумо ба Ман чӣ лозим аст? – мегӯяд Парвардигор. Аз қурбониҳои сӯхтании қӯчқорҳо ва чарбуи парвориён сер шудаам, ва ба хуни нарговҳо, гӯсфандҳо ва такаҳо рағбат надорам.
Вақте ки меоед, то ба ҳузури Ман ҳозир шавед, кист, ки аз шумо талабида бошад, ки саҳнҳои Маро поймол кунед?
Ҳадияи бекора дигар набиёред; бухур барои Ман зишт аст; навмоҳ ва шанбе ва анҷуман низ: ба хабосат ва маҷлиси идона наметавонам тоқат оварам.
Аз навмоҳҳо ва идҳои шумо ҷони Ман нафрат дорад; онҳо барои Ман бори гарон аст, ки аз бардоштанаш тоқатам тоқ шудааст.
Ва ҳангоме ки дастҳои худро дароз мекунед, чашмони Худро аз шумо мепӯшам; дуоро афзун кунед ҳам, намешунавам, чунки дастҳои шумо пур аз хун аст.
Шустушӯй кунед, пок шавед; аъмоли бади худро аз чашмони Ман дур созед; аз бадкирдорӣ даст кашед.
Некӯкориро таълим гиред; толиби адлу инсоф бошед; ба мазлум халосӣ диҳед; ба ятим додгарӣ намоед; бевазанро ҳимоят кунед».
«Биёед исбот намоем, – мегӯяд Парвардигор, – агар гуноҳҳои шумо мисли қирмиз бошад, мисли барф сафед хоҳад шуд; агар мисли арғувон сурх бошад, мисли пашм хоҳад шуд.
Агар орзуманд бошед ва бишнавед, неъматҳои заминро хоҳед хӯрд.
Вале агар сар печида, муқобилат кунед, шамшер шуморо хоҳад хӯрд: зеро ки даҳони Парвардигор чунин мегӯяд».
Пойтахти амин чӣ гуна зинокор шудааст! Вай аз инсоф пур буд, дар вай адолат сокин буд, вале алҳол – қотилон!
Нуқраи ту ба ғаш табдил ёфтааст; шароби ту бо об омехта шудааст.
Мирони ту худсар шуда, шарики дуздон гардидаанд; ҳар яке аз онҳо ришваро дӯст медоранд ва аз пайи бахшишҳо медаванд; ба ятим додгарӣ намекунанд, ва даъвои бевазан назди онҳо намеояд.
Бинобар ин Парвардигор, Парвардигори лашкарҳо, Неруманди Исроил мегӯяд: «Ҳой, Ман аз шикасти адуёни Худ қаноат ҳосил хоҳам кард ва аз душманони Худ интиқом хоҳам гирифт!
Ва дасти Худро бар ту хоҳам, баргардонид, ва ғашши туро чун дар ишқор тоза хоҳам кард, ва тамоми нопокии туро дур хоҳам сохт.
Ва доварони туро мисли пештара ва мушовирони туро мисли аввала хоҳам баргардонид; пас аз он ту ́Шаҳри адолат, пойтахти амин́ хонда хоҳӣ шуд».
Сион ба василаи инсоф наҷот хоҳад ёфт, ва тавбакунандагонаш – ба василаи адолат.
Ва осиёну хатокорон саросар шикаст хоҳанд хӯрд, ва онҳое ки Парвардигорро тарк кардаанд, нобуд хоҳанд шуд.
Зеро онҳо аз дарахтони пистае ки шумо орзу карда будед, хиҷил хоҳанд шуд, ва аз боғҳое ки шумо баргузида будед, нангин хоҳанд гашт.
Зеро шумо мисли дарахти пистае ки баргҳояш пажмурда шуда бошад, ва мисли боғе ки об надошта бошад, хоҳед шуд.
Ва зӯровар ба пӯстлохи катон, ва амалаш ба шарорае мубаддал хоҳад шуд, ва ҳар дуяшон якҷоя хоҳанд сӯхт, ва оташкуше нахоҳад буд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible