Скрыть
14:1
14:3
14:6
14:7
14:14
14:16
14:17
14:18
14:19
14:22
14:24
14:26
14:31
Церковнославянский (рус)
Ско́ро и́детъ и не уме́длитъ: и поми́луетъ Госпо́дь Иа́кова и избере́тъ па́ки Изра́иля, и почі́ютъ на земли́ сво­е́й, и при­­шле́цъ при­­ложи́т­ся къ ни́мъ и при­­ложи́т­ся къ до́му Иа́ковлю,
и по́ймутъ и́хъ язы́цы и введу́тъ на мѣ́сто и́хъ, и наслѣ́дятъ и умно́жат­ся на земли́ Бо́жiи въ рабы́ и рабы́ни: и бу́дутъ плѣне́ни плѣни́в­шiи я́, и облада́ни бу́дутъ облада́в­шiи и́ми.
И бу́детъ въ то́й де́нь, упоко́итъ тя́ Госпо́дь от­ болѣ́зни и я́рости тво­ея́ и от­ рабо́ты жесто́кiя, е́юже рабо́талъ еси́ и́мъ.
И прiи́меши пла́чь се́й {Евр.: при́тчу сiю́.} на царя́ Вавило́нска и рече́ши въ то́й де́нь: ка́ко преста́ истязу́яй и преста́ понужда́яй?
Сокруши́ Бо́гъ яре́мъ грѣ́шниковъ, яре́мъ князе́й,
порази́въ язы́къ я́ростiю, я́звою неисцѣ́льною, поража́яй язы́къ я́звою я́рости, е́юже не пощадѣ́, почи́ упова́ющи.
Вся́ земля́ вопiе́тъ со весе́лiемъ,
и древа́ Лива́нова воз­весели́шася о тебѣ́ и ке́дръ Лива́нскiй: оне́лѣже ты́ усну́лъ еси́, не взы́де посѣка́яй на́съ.
А́дъ до́лѣ огорчи́ся, срѣ́тъ тя́: воста́ша съ тобо́ю вси́ исполи́ни облада́в­шiи земле́ю, подвиза́в­шiи от­ престо́ловъ сво­и́хъ всѣ́хъ царе́й язы́ческихъ.
Вси́ от­вѣща́ютъ и реку́тъ тебѣ́: и ты́ плѣне́нъ еси́, я́коже и мы́: и въ на́съ вмѣне́нъ еси́.
Сни́де сла́ва твоя́ во а́дъ, мно́гое весе́лiе твое́: подъ тобо́ю посте́лютъ гни́лость, и покро́въ тво́й че́рвь.
Ка́ко спаде́ съ небесе́ ден­ни́ца восходя́щая зау́тра? сокруши́ся на земли́ посыла́яй ко всѣ́мъ язы́комъ.
Ты́ же ре́клъ еси́ во умѣ́ тво­е́мъ: на не́бо взы́ду, вы́ше звѣ́здъ небе́сныхъ поста́влю престо́лъ мо́й, ся́ду на горѣ́ высо́цѣ, на гора́хъ высо́кихъ, я́же къ сѣ́веру:
взы́ду вы́ше о́блакъ, бу́ду подо́бенъ вы́шнему.
Ны́нѣ же во а́дъ сни́деши и во основа́нiя земли́.
Ви́дѣв­шiи тя́ удивя́т­ся о тебѣ́ и реку́тъ: се́й человѣ́къ раздража́яй зе́млю, потряса́яй цари́,
положи́вый вселе́н­ную всю́ пу́сту и гра́ды ея́ разсы́па, плѣне́ныхъ не разрѣши́.
Вси́ ца́рiе язы́ковъ успо́ша въ че́сти, кі́йждо въ дому́ сво­е́мъ.
Ты́ же пове́рженъ бу́деши въ гора́хъ, я́ко мертве́цъ ме́рзкiй со мно́гими мертвецы́ изсѣ́чеными мече́мъ, сходя́щими во а́дъ.
Я́коже ри́за въ кро́ви намоче́на не бу́детъ чиста́, та́кожде и ты́ не бу́деши чи́стъ, зане́ зе́млю мою́ погуби́лъ еси́ и лю́ди моя́ изби́лъ еси́: не пребу́деши въ вѣ́чное вре́мя, сѣ́мя зло́е.
Угото́ви ча́да твоя́ на убiе́нiе грѣха́ми отца́ тво­его́, да воста́нутъ и наслѣ́дятъ зе́млю и напо́лнятъ зе́млю ра́тьми.
И воста́ну на ня́, глаго́летъ Госпо́дь Савао́ѳъ, и погублю́ и́мя и́хъ, и оста́нокъ, и сѣ́мя: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь.
И положу́ Вавило́на пу́ста, я́ко вогнѣзди́тися еже́мъ, и бу́детъ ни во что́же: и положу́ и́ бре́нiя про́пасть въ па́губу.
Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь Савао́ѳъ: я́коже глаго́лахъ, та́ко бу́детъ, и я́коже совѣща́хъ, та́ко пребу́детъ,
е́же погуби́ти Ассирі́анъ на земли́ мо­е́й и на гора́хъ мо­и́хъ: и бу́дутъ въ попра́нiе, и отъ­и́мет­ся от­ ни́хъ яре́мъ и́хъ, и сла́ва {Евр.: бре́мя.} и́хъ от­ ра́менъ и́хъ отъ­и́мет­ся.
Се́й совѣ́тъ, его́же совѣща́ Госпо́дь на всю́ вселе́н­ную, и сiя́ рука́ на вся́ язы́ки вселе́н­ныя:
я́же бо Бо́гъ святы́й совѣща́, кто́ разори́тъ? и ру́ку его́ высо́кую кто́ от­врати́тъ?
Въ лѣ́то, въ не́же у́мре Аха́зъ ца́рь, бы́сть глаго́лъ се́й:
не ра́дуйтеся, вси́ иноплеме́н­ницы, сокруши́ся бо яре́мъ бiю́щаго вы́: от­ сѣ́мене бо змiи́на изы́дутъ исча́дiя а́спидовъ, и исча́дiя и́хъ изы́дутъ змiи́ паря́щiи:
и упасу́т­ся убо́зiи и́мъ, ни́щiи же человѣ́цы въ ми́рѣ почі́ютъ: и потреби́тъ гла́домъ сѣ́мя твое́, и оста́нокъ тво́й избiе́тъ.
Воспла́читеся, врата́ градо́въ, да возопiю́тъ гра́ды смяте́н­нiи, иноплеме́н­ницы вси́, зане́ ды́мъ от­ сѣ́вера и́детъ, и нѣ́сть, и́же пребу́детъ.
И что́ от­вѣща́ютъ ца́рiе язы́ковъ? я́ко Госпо́дь основа́ Сiо́на, и тѣ́мъ спасу́т­ся смире́н­нiи люді́й его́.
И что́ от­вѣща́ютъ ца́рiе язы́ковъ? я́ко Госпо́дь основа́ Сiо́на, и тѣ́мъ спасу́т­ся смире́н­нiи люді́й его́. Сло́во на Моави́тскую зе́млю.
Французский (LSG)
Car l'Éternel aura pitié de Jacob, Il choisira encore Israël, Et il les rétablira dans leur pays; Les étrangers se joindront à eux, Et ils s'uniront à la maison de Jacob.
Les peuples les prendront, et les ramèneront à leur demeure, Et la maison d'Israël les possédera dans le pays de l'Éternel, Comme serviteurs et comme servantes; Ils retiendront captifs ceux qui les avaient faits captifs, Et ils domineront sur leurs oppresseurs.
Et quand l'Éternel t'aura donné du repos, Après tes fatigues et tes agitations, Et après la dure servitude qui te fut imposée,
Alors tu prononceras ce chant sur le roi de Babylone, Et tu diras: Eh quoi! le tyran n'est plus! L'oppression a cessé!
L'Éternel a brisé le bâton des méchants, La verge des dominateurs.
Celui qui dans sa fureur frappait les peuples, Par des coups sans relâche, Celui qui dans sa colère subjuguait les nations, Est poursuivi sans ménagement.
Toute la terre jouit du repos et de la paix; On éclate en chants d'allégresse,
Les cyprès même, les cèdres du Liban, se réjouissent de ta chute: Depuis que tu es tombé, personne ne monte pour nous abattre.
Le séjour des morts s'émeut jusque dans ses profondeurs, Pour t'accueillir à ton arrivée; Il réveille devant toi les ombres, tous les grands de la terre, Il fait lever de leurs trônes tous les rois des nations.
Tous prennent la parole pour te dire: Toi aussi, tu es sans force comme nous, Tu es devenu semblable à nous!
Ta magnificence est descendue dans le séjour des morts, Avec le son de tes luths; Sous toi est une couche de vers, Et les vers sont ta couverture.
Te voilà tombé du ciel, Astre brillant, fils de l'aurore! Tu es abattu à terre, Toi, le vainqueur des nations!
Tu disais en ton coeur: Je monterai au ciel, J'élèverai mon trône au-dessus des étoiles de Dieu; Je m'assiérai sur la montagne de l'assemblée, A l'extrémité du septentrion;
Je monterai sur le sommet des nues, Je serai semblable au Très Haut.
Mais tu as été précipité dans le séjour des morts, Dans les profondeurs de la fosse.
Ceux qui te voient fixent sur toi leurs regards, Ils te considèrent attentivement: Est-ce là cet homme qui faisait trembler la terre, Qui ébranlait les royaumes,
Qui réduisait le monde en désert, Qui ravageait les villes, Et ne relâchait point ses prisonniers?
Tous les rois des nations, oui, tous, Reposent avec honneur, chacun dans son tombeau.
Mais toi, tu as été jeté loin de ton sépulcre, Comme un rameau qu'on dédaigne, Comme une dépouille de gens tués à coups d'épée, Et précipités sur les pierres d'une fosse, Comme un cadavre foulé aux pieds.
Tu n'es pas réuni à eux dans le sépulcre, Car tu as détruit ton pays, tu as fait périr ton peuple: On ne parlera plus jamais de la race des méchants.
Préparez le massacre des fils, A cause de l'iniquité de leurs pères! Qu'ils ne se relèvent pas pour conquérir la terre, Et remplir le monde d'ennemis! -
Je me lèverai contre eux, Dit l'Éternel des armées; J'anéantirai le nom et la trace de Babylone, Ses descendants et sa postérité, dit l'Éternel.
J'en ferai le gîte du hérisson et un marécage, Et je la balaierai avec le balai de la destruction, Dit l'Éternel des armées.
L'Éternel des armées l'a juré, en disant: Oui, ce que j'ai décidé arrivera, Ce que j'ai résolu s'accomplira.
Je briserai l'Assyrien dans mon pays, Je le foulerai aux pieds sur mes montagnes; Et son joug leur sera ôté, Et son fardeau sera ôté de leurs épaules.
Voilà la résolution prise contre toute la terre, Voilà la main étendue sur toutes les nations.
L'Éternel des armées a pris cette résolution: qui s'y opposera? Sa main est étendue: qui la détournera?
L'année de la mort du roi Achaz, cet oracle fut prononcé:
Ne te réjouis pas, pays des Philistins, De ce que la verge qui te frappait est brisée! Car de la racine du serpent sortira un basilic, Et son fruit sera un dragon volant.
Alors les plus pauvres pourront paître, Et les malheureux reposer en sécurité; Mais je ferai mourir ta racine par la faim, Et ce qui restera de toi sera tué.
Porte, gémis! ville, lamente-toi! Tremble, pays tout entier des Philistins! Car du nord vient une fumée, Et les rangs de l'ennemi sont serrés. -
Et que répondra-t-on aux envoyés du peuple? -Que l'Éternel a fondé Sion, Et que les malheureux de son peuple y trouvent un refuge.
Латинский (Nova Vulgata)
Miserebitur enim Dominus Iacob et eliget adhuc de Israel et requiescere eos faciet super humum suam; adiungetur advena ad eos et adhaerebit domui Iacob.
Et tenebunt eos populi et adducent eos in locum suum; et possidebit eos domus Israel super terram Domini in servos et ancillas; et erunt capientes eos, qui se ceperant, et subicient exactores suos.
Et erit in die illa: cum requiem dederit tibi Dominus a labore tuo et a concussione tua et a servitute dura, qua ante servisti,
proferes parabolam istam contra regem Babylonis et dices: «Quomodo cessavit exactor, quievit oppressio?
Contrivit Dominus baculum impiorum, virgam dominantium,
caedentem populos in indignatione plaga sine remissione, subicientem in furore gentes persecutione sine fine.
Conquievit et siluit omnis terra, gavisa est, et exsultaverunt.
Abietes quoque laetatae sunt super te, et cedri Libani: "Ex quo dormisti, non ascendit, qui succidat nos".
Infernus subter conturbatus est in occursum adventus tui; suscitat tibi umbras, omnes principes terrae surgere fecit de soliis suis, omnes reges nationum.
Universi respondebunt et dicent tibi: "Et tu vulneratus es sicut nos, nostri similis effectus es".
Detracta est ad inferos superbia tua, sonitus nablorum tuorum; subter te sternitur tinea, et operimentum tuum sunt vermes.
Quomodo cecidisti de caelo, lucifer, fili aurorae? Deiectus es in terram, qui deiciebas gentes,
qui dicebas in corde tuo: "In caelum conscendam, super astra Dei exaltabo solium meum, sedebo in monte conventus in lateribus aquilonis;
ascendam super altitudinem nubium, similis ero Altissimo".
Verumtamen ad infernum detractus es, in profundum laci.
Qui te viderint, te intuentur teque prospicient: "Numquid iste est vir, qui conturbavit terram, qui concussit regna,
qui posuit orbem desertum et urbes eius destruxit, vinctis eius non aperuit carcerem?
Omnes reges gentium universi dormiunt in gloria, vir in domo sua;
tu autem proiectus es de sepulcro tuo quasi stirps abominabilis, obvolutus cum his, qui interfecti sunt gladio et descenderunt ad lapides sepulcri, quasi cadaver conculcatum.
Non habebis consortium cum eis in sepultura; tu enim terram tuam disperdidisti, tu populum tuum occidisti: non vocabitur in aeternum semen malefactorum.
Praeparate filios eius occisioni ob iniquitatem patrum suorum; ne consurgant, ut hereditent terram, neque impleant faciem orbis civitatum"».
«Et consurgam contra eos, dicit Dominus exercituum; et perdam Babylonis nomen et reliquias et germen et progeniem, dicit Dominus;
et ponam eam in possessionem ericii et in paludes aquarum, et scopabo eam in scopa destructionis», dicit Dominus exercituum.
Iuravit Dominus exercituum dicens: «Profecto, ut putavi, ita erit; et quomodo mente tractavi, sic eveniet.
Conteram Assyrium in terra mea et in montibus meis conculcabo eum; et auferetur ab eis iugum eius, et onus illius ab umero eorum tolletur».
Hoc consilium, quod initum est super omnem terram, et haec est manus extenta super universas gentes.
Dominus enim exercituum decrevit, et quis poterit infirmare? Et manus eius extenta, et quis avertet eam?
In anno, quo mortuus est rex Achaz, factum est oraculum istud:
«Ne laeteris, Philisthaea omnis tu, quoniam comminuta est virga percussoris tui; de radice enim colubri egredietur regulus, et semen eius draco volans.
Et pascentur primogeniti egenorum, et pauperes fiducialiter requiescent; et interire faciam in fame radicem tuam et reliquias tuas interficiam.
Ulula, porta! Clama, civitas! Contremisce, Philisthaea omnis; ab aquilone enim fumus venit, et non est fugitivus in agminibus eius».
Et quid respondebitur nuntiis gentis? «Quia Dominus fundavit Sion, et in ipsam confugiunt pauperes populi eius».
Der HERR wird sich über die Nachkommen Jakobs erbarmen; er wird Israel noch einmal erwählen und es in sein Land zurückbringen. Fremde werden Anschluss beim Volk Israel suchen und finden.
Andere Völker werden die verschleppten Israeliten abholen und in ihr Land zurückbringen. Dort im Land des HERRN werden sie den Leuten von Israel als Sklaven und Sklavinnen dienen. Die Israeliten werden die gefangen nehmen, die sie in Gefangenschaft weggeführt haben; sie werden über ihre früheren Unterdrücker herrschen.
Israel, der HERR wird deiner Sklaverei ein Ende machen! Nach allen Leiden und Unruhen sollst du wieder aufatmen können. Wenn das geschieht,
wirst du über den König von Babylonien ein Spottlied singen:

»Der Unterdrücker nahm ein böses Ende,
mit seiner Schreckensherrschaft ist es aus!

Der HERR zerbrach die Macht der Unheilstifter,
den Stock, den der Tyrann geschwungen hatte.
In blinder Wut schlug er damit die Völker,
versetzte ihnen grausam Schlag auf Schlag.
Er unterdrückte sie in wildem Zorn
und ließ sie alle rücksichtslos verfolgen.
Doch nun herrscht wieder Ruhe auf der Erde
und alle brechen laut in Jubel aus.
Selbst die Zypressen freuen sich darüber,
die Zedern jauchzen auf dem Libanon:
́Seit du gefallen bist und unten liegst,
kommt niemand mehr herauf, um uns zu fällen!́
Die ganze Totenwelt ist in Bewegung,
bereit, um dich gebührend zu empfangen.
Die Schatten stört man deinetwegen auf,
sie, die einst Herrscher auf der Erde waren.
Man schreckt die Könige der Völker hoch,
sie alle springen auf von ihren Thronen.
Da stehen sie und heißen dich willkommen,
der Chor der Schatten ruft dir spöttisch zu:
́Sieh da, nun bist auch du für immer hier,
ganz ohne Macht, genauso schwach wie wir!́
Dahin ist nun die Pracht, die dich umgab,
dahin die rauschende Musik der Harfen,
hinunter in die dunkle Totenwelt.
Das Bett, auf dem du liegen darfst, sind Maden
und Würmer sind die Decke über dir.
Du Morgenstern, wie konnte es geschehen,
dass du vom hohen Himmel niederstürztest?
Du hast so viele Völker unterworfen,
jetzt liegst du selbst zerschmettert auf der Erde!
In deinem Herzen hattest du beschlossen:
́Ich steige immer höher, bis zum Himmel.
Dort oben will ich meinen Thron errichten,
ich will noch höher sein als Gottes Sterne.
Ich setze mich im Rat der Götter nieder,
im fernsten Norden, auf dem Götterberg.
Ich steige höher, als die Wolken reichen,
dann endlich gleiche ich dem Allerhöchsten!́
Doch in den Abgrund wurdest du geworfen,
bis auf den tiefsten Grund der Totenwelt!
Wer dich so liegen sieht, der starrt dich an,
noch glaubt er seinen Augen nicht zu trauen:
́Ist das der Mann, vor dem die Erde bebte,
der Königreiche aus den Angeln hob?
War er es, der die Welt zur Wüste machte,
der ganze Städte einfach ausradierte
und nie Gefangenen die Freiheit gab?́
Die andern Herrscher setzt man prachtvoll bei,
in Ehren ruhen sie in ihrer Gruft.
Doch du liegst ohne Grab auf freiem Feld,
dort hingeworfen wie ein dürrer Zweig,
wie ein Kadaver, der zertreten wird,
bedeckt mit Kriegern, die das Schwert durchbohrte.
Mit denen, die in ihrer Steingruft liegen,
mit deinen Vätern, wirst du nie vereint!
Dein eigenes Land hast du zugrunde gehen,
dein eigenes Volk im Krieg verbluten lassen.
Darum soll deine Sippe von Verbrechern
in alle Ewigkeit vergessen sein!
Die Söhne dieses Königs müssen sterben;
sie sollen sühnen für die Schuld der Väter!
Lasst sie nicht noch einmal die Welt erobern
und auf der ganzen Erde Städte bauen!
Macht euch bereit und bringt sie alle um!«
Der HERR, der Herrscher der Welt, sagt: »Ich werde ihnen entgegentreten und Babylon mit Stumpf und Stiel ausrotten, ich will ihnen weder Söhne noch Erben lassen.
Ich mache Babylon zu einem großen Sumpf, den die Reiher in Besitz nehmen. Ich kehre es aus mit eisernem Besen, sodass nichts mehr von ihnen übrig bleibt. Das sage ich, der Herrscher der Welt!«
Der HERR, der Herrscher der Welt, hat geschworen: »Es bleibt dabei: Was ich geplant habe, trifft ein; was ich beschlossen habe, wird ausgeführt!
Ich zerbreche die Macht Assyriens in meinem Land, auf meinen Bergen trete ich sie in den Staub. Dann wird das Joch der Assyrer vom Nacken meines Volkes verschwinden und ihre Last wird von seinen Schultern gleiten.«
Gottes Beschluss gilt der ganzen Erde, seine Hand ist ausgestreckt gegen alle Völker.
Wenn der HERR, der Herrscher der Welt, sich etwas vorgenommen hat, wer kann es dann verhindern? Wenn er seine Hand ausgestreckt hat, wer kann sie dann wieder abwenden?
In dem Jahr, als König Ahas starb, verkündete der Prophet folgende Botschaft:
»Freut euch nicht zu früh, ihr Philister! Zwar ist der Stock, der euch geschlagen hat, zerbrochen; aber aus der toten Schlange geht eine Viper hervor und aus der Viper ein Drache.
Die Ärmsten in Israel werden genug zu essen haben; die vom Unglück Verfolgten werden endlich in Ruhe und Sicherheit leben. Euch aber wird Gott vor Hunger umkommen lassen, und was von euch noch übrig bleibt, das wird der Drache umbringen.
Schreit Zeter und Mord, ihr Wächter an den Toren! Ruft Ach und Weh, ihr Bewohner der Städte! Lasst alle Hoffnung fahren, ihr Philister alle miteinander! Aus dem Norden naht sich eine Rauchwolke, ein geschlossenes Heer, von dem keiner zurückbleibt.
Was soll man den Boten der Philister sagen? Dies ist unsere Antwort: ́Der HERR selbst hat den Zionsberg gegründet. Dort finden die Armen seines Volkes sicheren Schutz!́«
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible