Скрыть
26:7
26:13
26:15
26:18
Церковнославянский (рус)
Въ то́й де́нь воспою́тъ пѣ́снь сiю́ въ земли́ Иуде́йстѣй, глаго́люще: се́, гра́дъ крѣ́покъ, и спасе́нiе на́мъ положи́тъ стѣ́ну и огражде́нiе.
Отве́рзите врата́, да вни́дутъ лю́дiе храня́щiи пра́вду и храня́щiи и́стину,
прiе́млющiи и́стину и храня́щiи ми́ръ.
Я́ко на тя́ надѣ́янiемъ надѣ́яшася, Го́споди, во вѣ́къ, Бо́же вели́кiй, вѣ́чный,
и́же смири́въ низве́лъ еси́ живу́щыя въ высо́кихъ: гра́ды крѣ́пкiя разори́ши и обни́зиши я́ да́же до земли́.
И поперу́тъ я́ но́ги кро́ткихъ и смире́н­ныхъ.
Пу́ть благо­чести́выхъ пра́въ бы́сть, и при­­угото́ванъ пу́ть благо­чести́выхъ.
Пу́ть бо Госпо́день су́дъ: упова́хомъ на и́мя твое́ и па́мять, ея́же жела́етъ душа́ на́ша.
От но́щи у́тренюетъ ду́хъ мо́й къ тебѣ́, Бо́же, зане́ свѣ́тъ повелѣ́нiя твоя́ на земли́: пра́вдѣ научи́теся, живу́щiи на земли́.
Преста́ бо нечести́вый: вся́къ, и́же не научи́т­ся пра́вдѣ на земли́, и́стины не сотвори́тъ: да во́змет­ся нечести́вый, да не ви́дитъ сла́вы Госпо́дни.
Го́споди, высока́ твоя́ мы́шца, и не вѣ́дѣша, разумѣ́в­ше же постыдя́т­ся: ре́вность прiи́метъ лю́ди ненака́зан­ныя, и ны́нѣ о́гнь супоста́ты поя́стъ.
Го́споди Бо́же на́шъ, ми́ръ да́ждь на́мъ, вся́ бо воз­да́лъ еси́ на́мъ.
Го́споди Бо́же на́шъ, стяжи́ ны: Го́споди, ра́звѣ тебе́ ино́го не вѣ́мы: и́мя твое́ имену́емъ.
Ме́ртвiи же живота́ не и́мутъ ви́дѣти, ниже́ вра́чеве воскреся́тъ: сего́ ра́ди наве́лъ еси́ и погуби́лъ еси́, и взя́лъ еси́ вся́къ му́жескъ по́лъ и́хъ.
Приложи́ и́мъ зла́, Го́споди, при­­ложи́ зла́ сла́внымъ земли́.
Го́споди, въ ско́рби помяну́хомъ тя́, въ ско́рби ма́лѣ наказа́нiе твое́ на́мъ.
И я́ко боля́щая при­­ближа́ет­ся роди́ти и въ болѣ́зни сво­е́й воскрича́, та́ко бы́хомъ воз­лю́блен­ному тво­ему́.
Стра́ха ра́ди тво­его́, Го́споди, во чре́вѣ прiя́хомъ и поболѣ́хомъ, и роди́хомъ ду́хъ спасе́нiя тво­его́, его́же сотвори́хомъ на земли́: не паде́мся, но паду́т­ся вси́ живу́щiи на земли́.
Воскре́снутъ ме́ртвiи и воста́нутъ и́же во гробѣ́хъ, и воз­ра́дуют­ся и́же на земли́: роса́ бо, я́же от­ тебе́, исцѣле́нiе и́мъ е́сть, земля́ же нечести́выхъ паде́тъ.
Иди́те, лю́дiе мо­и́, вни́дите во хра́мину ва́шу, затвори́те две́ри своя́, укры́йтеся ма́ло ели́ко ели́ко, до́ндеже мимо­и́детъ гнѣ́въ Госпо́день.
Се́ бо, Госпо́дь от­ свята́го [мѣ́ста] наво́дитъ гнѣ́въ на живу́щыя на земли́: и от­кры́етъ земля́ кро́вь свою́ и не покры́етъ избiе́ныхъ.
Греческий [Greek (Koine)]
τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ᾄσον­ται τὸ ᾆσμα τοῦτο ἐπι­̀ γῆς Ιουδα λέγον­τες ἰδοὺ πόλις ὀχυρά καὶ σωτήριον ἡμῶν θήσει τεῖχος καὶ περίτειχος
ἀνοίξατε πύλας εἰσελθάτω λαὸς φυλάσ­σων δικαιοσύνην καὶ φυλάσ­σων ἀλήθειαν
ἀν­τιλαμβανό­με­νος ἀληθείας καὶ φυλάσ­σων εἰρήνην ὅτι ἐπι­̀ σοὶ
ἤλπισαν κύριε ἕως τοῦ αἰῶνος ὁ θεὸς ὁ μέγας ὁ αἰώνιος
ὃς ταπεινώσας κατήγαγες τοὺς ἐνοικοῦν­τας ἐν ὑψηλοῖς πόλεις ὀχυρὰς κατα­βαλεῖς καὶ κατα­́ξεις ἕως ἐδάφους
καὶ πατήσουσιν αὐτοὺς πόδες πραέων καὶ ταπεινῶν
ὁδὸς εὐσεβῶν εὐθεῖα ἐγένετο καὶ παρεσκευασμένη ἡ ὁδὸς τῶν εὐσεβῶν
ἡ γὰρ ὁδὸς κυρίου κρίσις ἠλπίσαμεν ἐπι­̀ τῷ ὀνόματί σου καὶ ἐπι­̀ τῇ μνείᾳ
ᾗ ἐπι­θυμεῖ ἡ ψυχὴ ἡμῶν ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου προ­̀ς σέ ὁ θεός διότι φῶς τὰ προ­στάγματά σου ἐπι­̀ τῆς γῆς δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦν­τες ἐπι­̀ τῆς γῆς
πέπαυται γὰρ ὁ ἀσεβής οὐ μὴ μάθῃ δικαιοσύνην ἐπι­̀ τῆς γῆς ἀλήθειαν οὐ μὴ ποιήσῃ ἀρθήτω ὁ ἀσεβής ἵνα μὴ ἴδῃ τὴν δόξαν κυρίου
κύριε ὑψηλός σου ὁ βραχίων καὶ οὐκ ᾔδεισαν γνόν­τες δὲ αἰσχυνθήσον­ται ζῆλος λήμψ­σε­ται λαὸν ἀπαίδευτον καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναν­τίους ἔδεται
κύριε ὁ θεὸς ἡμῶν εἰρήνην δὸς ἡμῖν πάν­τα γὰρ ἀπέδωκας ἡμῖν
κύριε ὁ θεὸς ἡμῶν κτῆσαι ἡμᾶς κύριε ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν
οἱ δὲ νεκροὶ ζωὴν οὐ μὴ ἴδωσιν οὐδὲ ἰατροὶ οὐ μὴ ἀναστήσωσιν δια­̀ τοῦτο ἐπήγαγες καὶ ἀπώλεσας καὶ ἦρας πᾶν ἄρσεν αὐτῶν
προ­́σθες αὐτοῖς κακά κύριε προ­́σθες κακὰ πᾶσιν τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς
κύριε ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου ἐν θλίψει μικρᾷ ἡ παιδεία σου ἡμῖν
καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπι­̀ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου δια­̀ τὸν φόβον σου κύριε
ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπι­̀ τῆς γῆς ἀλλὰ πεσοῦν­ται οἱ ἐνοικοῦν­τες ἐπι­̀ τῆς γῆς
ἀναστήσον­ται οἱ νεκροί καὶ ἐγερθήσον­ται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις καὶ εὐφρανθήσον­ται οἱ ἐν τῇ γῇ ἡ γὰρ δρόσος ἡ παρα­̀ σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστιν ἡ δὲ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται
βάδιζε λαός μου εἴσελθε εἰς τὰ ταμίειά σου ἀπό­κλεισον τὴν θύραν σου ἀπο­κρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ κυρίου
ἰδοὺ γὰρ κύριος ἀπο­̀ τοῦ ἁγίου ἐπάγει τὴν ὀργὴν ἐπι­̀ τοὺς ἐνοικοῦν­τας ἐπι­̀ τῆς γῆς καὶ ἀνακαλύψει ἡ γῆ τὸ αἷμα αὐτῆς καὶ οὐ κατα­καλύψει τοὺς ἀνῃρη­μέ­νους
Латинский (Nova Vulgata)
In die illa cantabitur canticum istud in terra Iudae: «Urbs fortis nobis in salutem; posuit muros et antemurale.
Aperite portas, et ingrediatur gens iusta, quae servat fidem.
Propositum eius est firmum; servabis pacem, quia in te speravit.
Sperate in Dominum in saeculis aeternis, Dominus est petra aeterna.
Quia evertit habitantes in excelso, civitatem sublimem humiliabit; humiliabit eam usque ad terram, detrahet eam usque ad pulverem.
Conculcabit eam pes, pedes pauperis, gressus egenorum.
Semita iusti recta est; rectum callem iusti complanas.
Et in semita iudiciorum tuorum, Domine, speravimus in te; ad nomen tuum et ad memoriale tuum desiderium animae.
Anima mea desiderat te in nocte, sed et spiritu meo in praecordiis meis te quaero. Cum resplenduerint iudicia tua in terra, iustitiam discent habitatores orbis.
Fit misericordia impio, non discet iustitiam; in terra probitatis inique gerit et non videt maiestatem Domini.
Domine, exaltata est manus tua, et non vident; videant confusi zelum tuum in populum, et ignis hostium tuorum devorabit eos.
Domine, dabis pacem nobis; omnia enim opera nostra operatus es nobis.
Domine Deus noster, possederunt nos domini absque te; tantum in te recordemur nominis tui.
Mortui non reviviscent, defuncti non resurgent; propterea visitasti et contrivisti eos et perdidisti omnem memoriam eorum.
Auxisti gentem, Domine, auxisti gentem, glorificatus es; elongasti omnes terminos terrae.
Domine, in angustia quaesierunt te, fuderunt incantationem, castigatio tua in eis.
Sicut quae concipit, cum appropinquaverit ad partum dolens clamat in doloribus suis, sic facti sumus a facie tua, Domine.
Concepimus et parturivimus, quasi peperimus ventum. Salutes non fecimus in terra, ideo non nati sunt habitatores terrae.
Reviviscent mortui tui, interfecti mei resurgent. Expergiscimini et laudate, qui habitatis in pulvere, quia ros lucis ros tuus, et terra defunctos suos edet in lucem.
Vade, populus meus, intra in cubicula tua, claude ostia tua super te, abscondere modicum ad momentum, donec pertranseat indignatio.
Ecce enim Dominus egredietur de loco suo, ut visitet iniquitatem habitatoris terrae contra eum; et revelabit terra sanguinem suum et non operiet ultra interfectos suos».
1 Совершенный мир для уповающего на Господа. 5 Он ниспроверг высоко стоявший город; чрез суды Божии люди научаются правде. 13 Господь низложил других господ. 20 Укройся, ибо Господь грядет для наказания.
В тот день будет воспета песнь сия в земле Иудиной: город крепкий у нас; спасение дал Он вместо стены и вала.
Отворите ворота; да войдет народ праведный, хранящий истину.
Твердого духом Ты хранишь в совершенном мире, ибо на Тебя уповает он.
Уповайте на Господа вовеки, ибо Господь Бог есть твердыня вечная:
Он ниспроверг живших на высоте, высоко стоявший город; поверг его, поверг на землю, бросил его в прах.
Нога попирает его, ноги бедного, стопы нищих.
Путь праведника прям; Ты уравниваешь стезю праведника.
И на пути судов Твоих, Господи, мы уповали на Тебя; к имени Твоему и к воспоминанию о Тебе стремилась душа наша.
Душею моею я стремился к Тебе ночью, и духом моим я буду искать Тебя во внутренности моей с раннего утра: ибо когда суды Твои совершаются на земле, тогда живущие в мире научаются правде.
Если нечестивый будет помилован, то не научится он правде, – будет злодействовать в земле правых и не будет взирать на величие Господа.
Господи! рука Твоя была высоко поднята, но они не видали ее; увидят и устыдятся ненавидящие народ Твой; огонь пожрет врагов Твоих.
Господи! Ты даруешь нам мир; ибо и все дела наши Ты устрояешь для нас.
Господи Боже наш! другие владыки кроме Тебя господствовали над нами; но чрез Тебя только мы славим имя Твое.
Мертвые не оживут; рефаимы не встанут, потому что Ты посетил и истребил их, и уничтожил всякую память о них.
Ты умножил народ, Господи, умножил народ, – прославил Себя, распространил все пределы земли.
Господи! в бедствии он искал Тебя; изливал тихие моления, когда наказание Твое постигало его.
Как беременная женщина, при наступлении родов, мучится, вопит от болей своих, так были мы пред Тобою, Господи.
Были беременны, мучились, – и рождали как бы ветер; спасения не доставили земле, и прочие жители вселенной не пали.
Оживут мертвецы Твои, восстанут мертвые тела! Воспряни́те и торжествуйте, поверженные в прахе: ибо роса Твоя – роса растений, и земля извергнет мертвецов.
Пойди, народ мой, войди в покои твои и запри за собой двери твои, укройся на мгновение, доколе не пройдет гнев;
ибо вот, Господь выходит из жилища Своего наказать обитателей земли за их беззаконие, и земля откроет поглощенную ею кровь и уже не скроет убитых своих.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible