Скрыть
33:4
33:9
33:21
Церковнославянский (рус)
Го́ре оби́дящымъ ва́съ! ва́съ никто́же изоби́дитъ, и от­верга́яй ва́съ не от­ве́ржетъ: плѣне́ни бу́дутъ от­мета́ющiи [ва́съ] и предадя́т­ся, и я́ко мо́лiе въ ри́зѣ, та́ко побѣжде́ни бу́дутъ.
Го́споди, поми́луй ны́, на тя́ бо упова́хомъ: бы́сть пле́мя непокаря́ющихся въ па́губу, спасе́нiе же на́­ше во вре́мя печа́ли.
Гла́сомъ стра́ха тво­его́ ужасо́шася лю́дiе от­ стра́ха тво­его́, и разсѣ́яшася язы́цы.
Ны́нѣ же соберу́т­ся коры́сти ва́шя ма́лаго и вели́каго: я́коже а́ще кто́ собере́тъ пру́ги, та́ко наруга́ют­ся ва́мъ.
Святъ Бо́гъ живы́й въ вы́шнихъ, напо́лнися Сiо́нъ суда́ и пра́вды.
Въ зако́нѣ предадя́т­ся, въ сокро́вищихъ спасе́нiе на́­ше, та́мо прему́дрость и хи́трость и благо­че́стiе ко Го́сподеви: сiя́ су́ть сокро́вища пра́вды.
Се́, ны́нѣ во стра́сѣ ва́­шемъ ті́и убоя́т­ся: и́хже боя́стеся, возопiю́тъ от­ ва́съ: вѣ́стницы бо по́слани бу́дутъ го́рцѣ пла́чущеся, прося́ще ми́ра.
Опустѣ́ютъ бо си́хъ путiе́: преста́ стра́хъ язы́ковъ, и завѣ́тъ и́же къ ни́мъ взе́млет­ся, и не вмѣните́ и́хъ въ человѣ́ки.
Воспла́кася земля́, посра́мленъ Лива́нъ, бла́то бы́сть Са́ронь: явле́на бу́детъ Галиле́а и херме́ль.
Ны́нѣ воскре́сну, глаго́летъ Госпо́дь, ны́нѣ просла́влюся, ны́нѣ воз­несу́ся.
Ны́нѣ у́зрите, ны́нѣ ощутите́, тще́тна бу́детъ крѣ́пость ду́ха ва́­шего: о́гнь вы́ поя́стъ.
И бу́дутъ язы́цы пожже́ни, а́ки те́рнiе на ни́вѣ разме́тано и пожже́но.
Услы́шатъ да́льнiи, я́же сотвори́хъ, [глаго́летъ Госпо́дь,] увѣ́дятъ при­­ближа́ющiися крѣ́пость мою́.
Отступи́ша, и́же въ Сiо́нѣ, беззако́н­ницы, прiи́метъ тре́петъ нечести́выя: кто́ воз­вѣсти́тъ ва́мъ, я́ко о́гнь гори́тъ? кто́ воз­вѣсти́тъ ва́мъ мѣ́сто вѣ́чно­е?
Ходя́й въ пра́вдѣ, глаго́ляй пра́вый пу́ть, ненави́дяй беззако́нiя и непра́вды и ру́цѣ от­тряса́яй от­ даро́въ: отягчава́яй у́шы, да не услы́шитъ суда́ кро́ве: смежа́яй о́чи, да не у́зритъ непра́вды,
се́й всели́т­ся во высо́цѣ пеще́рѣ ка́мене крѣ́пкаго: хлѣ́бъ ему́ да́ст­ся, и вода́ его́ вѣ́рна.
Царя́ со сла́вою у́зрите, и о́чи ва́ши у́зрятъ зе́млю издале́ча,
душа́ ва́ша по­учи́т­ся стра́ху Госпо́дню: гдѣ́ су́ть книго́чiи? гдѣ́ су́ть совѣщава́ющiи? гдѣ́ е́сть исчита́яй пита́емыя ма́лы и вели́ки лю́ди?
И́мже не совѣща́­ше, ниже́ вѣ́дяше глубо́кiй гла́съ иму́щаго, я́ко не слы́шати лю́демъ уничтоже́нымъ, и нѣ́сть слы́шащему смы́сла.
Се́, Сiо́нъ гра́дъ, спасе́нiе на́­ше, о́чи тво­и́ у́зрятъ, Иерусали́ме, гра́де бога́тый, ку́щы не поколе́блют­ся, ниже́ подви́гнут­ся ко́лiе хра́мины его́ въ вѣ́чное вре́мя, и у́жя его́ не прето́ргнут­ся.
Я́ко и́мя Госпо́дне вели́ко ва́мъ е́сть, мѣ́сто ва́мъ бу́детъ, рѣ́ки и рове́н­ницы широ́цы и простра́н­ни: не по́йдеши по сему́ пути́, ниже́ по́йдетъ кора́бль плову́щь:
Бо́гъ бо мо́й вели́къ е́сть: не мине́тъ мене́ Госпо́дь судiя́ на́шъ, Госпо́дь кня́зь на́шъ, Госпо́дь Ца́рь на́шъ, Госпо́дь то́й на́съ спасе́тъ.
Прерва́шася у́жя твоя́, я́ко не укрѣпи́шася: що́гла твоя́ преклони́ся, не распу́ститъ вѣ́трилъ, не воз­дви́гнетъ зна́менiя, до́ндеже преда́ст­ся на плѣне́нiе: тѣ́мже мно́зи хромі́и плѣ́нъ сотворя́тъ,
и не реку́тъ: тружда́емся, лю́дiе живу́щiи въ ни́хъ, оста́вися бо и́мъ грѣ́хъ.
Рус. (Юнгеров)
Горе обижающим вас, вас же никто не сделает обиженными, и презирающий вас не сделает презренными: пленены будут презрители (ваши) и преданы и, как моль с одежды, будут удалены.
Господи! Помилуй нас, на Тебя мы уповаем. Племя непокорных погубило себя, а нам — спасение во время печали.
Грозным голосом Твоим люди приведены в страх пред Тобою, и рассеялись народы.
Ныне же будут собирать добычи ваши, большие и малые, как кто-либо собирает саранчу, — так (как бы) насмеются над вами.
Свят Бог, живущий в вышних, наполнится Сион судом и правдою:
Будут преданы закону, сокровище — спасение наше, там мудрость и знание, и благочестие пред Господом. В этом сокровище правды.
Вот ныне от страха пред вами они будут боязливы: кого вы боялись, — будут кричать от вас; посланы будут вестники, которые с горьким плачем будут просить мира.
Опустеют пути их: прекратится страх пред народами, и договор с ними прервется, и вы не будете считать их за людей.
Восплакала земля, посрамлен Ливан, Сарон стал болотом, обнажена будет Галилея и Хермель.
Ныне Я восстану, говорит Господь, ныне прославлюсь, ныне вознесусь.
Ныне увидите, ныне ощутите, что тщетна будет крепость духа вашего: пожрет вас огонь.
И будут народы пожжены, как терние, в поле разбросанное и пожженное.
Услышат дальние, что Я сделаю (говорит Господь), узнают и ближние силу Мою.
Отступили находящиеся в Сионе беззаконники, трепет овладеет нечестивыми. Кто возвестит вам, что огонь возгорится? Кто возвестит вам место вечное?
Ходящий в правде, возвещающий правый путь, ненавидящий беззаконие и неправду и удерживающий руки от даров, затыкающий уши, чтобы не слышать о кровавом суде, закрывающий глаза, чтобы не видеть неправды.
Таковой поселится в высокой пещере, в твердой скале; хлеб будет дан ему, и вода у него не иссякнет.
Царя увидите во славе, и глаза ваши увидят землю издалека.
Душа ваша будет научаться страху Господню. Где книжники? Где составляющие советы, где высчитывающие питаемых от малого до великого людей?
С ними он не совещался и не видел народа, имеющего глухой голос, так что простой народ не мог слушать и слышащий не мог разуметь.
Вот город Сион — спасение наше, глаза твои увидят (его). Иерусалиме, город богатый! Шатры не поколеблются, и столпы храмины его во веки не подвигнутся, и верви его не порвутся.
Потому что велико имя Господне у вас, место будет вам, реки и каналы широкие и пространные: не пойдешь по сему пути, и не пройдет плывущий корабль,
Ибо Бог мой велик, не минует меня Господь — Судья наш, Господь Владыка наш, Господь Царь наш; Сей Господь спасет нас.
Оборвались веревки твои, потому что они ослабели: мачта твоя наклонилась, не распустит парусов, не поднимет знамени, пока не попадет в плен, так что многие хромые будут брать добычу,
И люди, живущие среди них, (пока) не скажут: мы утомились, ибо оставлен будет им грех.
Латинский (Nova Vulgata)
Vae, qui praedaris, cum nemo te praedatus sit; qui devastas, cum nemo te devastaverit! Cum consummaveris depraedationem, depraedaberis; cum perfeceris devastationem, te devastabunt.
Domine, miserere nostri, te enim exspectavimus; esto brachium nostrum in mane et salus nostra in tempore tribulationis.
A voce fragoris fugerunt populi, ab exaltatione tua dispersae sunt gentes.
Et congregabuntur spolia, sicut colligitur bruchus; sicut discurrunt locustae, ad ea discurritur.
Sublimis est Dominus, quoniam habitat in excelso; implet Sion iudicio et iustitia.
Et erit firmitas in temporibus tuis; divitiae salutis sapientia et scientia: timor Domini ipse est thesaurus eius.
Ecce praecones clamabunt foris, angeli pacis amare flebunt.
Dissipatae sunt viae, cessavit transiens per semitam; irritum fecit pactum, reiecit testes, non reputavit homines.
Luget et elanguescit terra, confusus est Libanus et obsorduit, et factus est Saron sicut desertum, et exaruerunt Basan et Carmelus.
«Nunc consurgam, dicit Dominus, nunc exaltabor, nunc sublevabor.
Concipietis fenum, parietis stipulam; spiritus meus ut ignis vorabit vos.
Et erunt populi fornaces calcis: spinae congregatae igne comburentur.
Audite, qui longe estis, quae fecerim, et cognoscite, vicini, fortitudinem meam».
Conterriti sunt in Sion peccatores, possedit tremor impios. Quis poterit habitare de vobis cum igne devorante? Quis habitabit ex vobis cum ardoribus sempiternis?
Qui ambulat in iustitiis et loquitur aequitates, qui reicit lucra ex rapinis et excutit manus suas, ne munera accipiat, qui obturat aures suas, ne audiat sanguinem, et claudit oculos suos, ne videat malum:
iste in excelsis habitabit, munimenta saxorum refugium eius; panis ei datus est, aquae eius fideles sunt.
Regem in decore suo videbunt oculi tui, cernent terram longinquam.
Cor tuum cum timore inquiret: «Ubi est scriba? Ubi ponderator? Ubi computator turrium?».
Populum impudentem non videbis, populum profundi sermonis, ininterpretabilis, linguae barbarae absque intellegentia.
Respice Sion civitatem sollemnitatum nostrarum! Oculi tui videbunt Ierusalem, habitationem securam, tabernaculum quod nequaquam transferri poterit; nec auferentur clavi eius in sempiternum, et omnes funiculi eius non rumpentur.
Quia ibi potens Dominus pro nobis loco fluviorum, rivorum late patentium; non transibit ibi navis remigum, neque navis magna transgredietur eum.
Dominus enim iudex noster, Dominus legifer noster, Dominus rex noster: ipse salvabit nos.
Laxati sunt funiculi tui nec sustinent malum suum, ut dilatare velum non queant. Tunc divident caeci praedam multam; claudi diripient rapinam.
Nec dicet incola: «Elangui». Populus, qui habitat in ea, auferetur ab eo iniquitas.
ВОЙ бар ту, эй тороҷгар, ки ҳанӯз тороҷ нашудаӣ, ва эй хиёнатгар, ки дар ҳаққи ту ҳанӯз хиёнат накардаанд! Чун тороҷи худро ба итмом расонӣ, тороҷ хоҳӣ шуд; чун хиёнати худро анҷом диҳӣ, дар ҳаққи ту хиёнат хоҳанд кард.
Парвардигоро! Ба мо раҳм намо: ба Ту умед бастаем; ҳар бомдод бозуи мо бош, ва наҷоти мо низ дар замони тангӣ.
Аз овози пурғулғулаи Ту қавмон хоҳанд гурехт; аз кибриёи Ту халқҳо пароканда хоҳанд шуд.
Ва ғанимати шуморо ҷамъ хоҳанд кард, чунон ки мӯрон ҷамъ мекунанд; бар он хоҳанд давид, чунон ки анбӯҳи малахҳо медаванд.
Парвардигор олишон аст, зеро ки сокини афроз аст; Ӯ Сионро аз инсоф ва адолат пур хоҳад кард.
Ва айёми ту бо ганҷи наҷот, ҳикмат ва дониш устувор хоҳад шуд; тарси Парвардигор махзани он хоҳад буд.
Инак, зӯроварони онҳо дар кӯчаҳо фарёд мезананд; элчиёни сулҳу осоиштагӣ зор-зор гиря мекунанд.
Роҳҳо хароб шудааст; роҳгузаре боқӣ намондааст; вай паймонро шикастааст, шаҳрҳоро зеру забар кардааст, ба мардум беэътиноӣ намудааст.
Замин мотам гирифтааст, ноком шудааст; Лубнон пажмурда шудааст, хушкидааст; Шорӯн мисли биёбон гардидааст, ва Бошон ва Кармил баргҳои худро рехтаанд.
«Алҳол хоҳам бархост, – мегӯяд Парвардигор, алҳол баланд хоҳам шуд, алҳол сууд хоҳам кард.
Шумо ба хошок ҳомила шуда, хас хоҳед зоид; нафаси шумо оташест, ки шуморо хоҳад сӯзонид.
Ва қавмон мисли оҳаки сӯхтае хоҳанд буд, мисли хорҳои бурида дар оташ хоҳанд сӯхт».
Эй онҳое ки дур ҳастед, он чиро, ки Ман кардаам, бишнавед! Ва эй онҳое ки наздик ҳастед, қудрати Маро бидонед!
Гуноҳкорон дар Сион ба ҳарос афтодаанд, риёкоронро ларза гирифтааст: «Кист аз мо, ки тавонад дар оташи сӯзон сокин шавад? Кист аз мо, ки тавонад дар алангаи абадӣ сокин шавад?»
Касе ки бо роҳи сидқу вафо равон аст ва аз рӯи ростӣ сухан меронад, касе ки аз ҳирси истисмор нафрат дорад, дастҳои худро аз гарифтани ришва нигоҳ медорад, гӯши худро аз шунидани суханони оид ба хунрезӣ мебандад ва чашмони худро аз дидани шарорат мепӯшад, –
Вай дар баландиҳо сокин хоҳад шуд; сахраҳои дастнорас паноҳгоҳи вай хоҳад буд; нони вай дода хоҳад шуд; оби вай таъмин хоҳад буд.
Чашмони ту Подшоҳро дар зебоии Ӯ хоҳад дид, ба замини паҳновар нигоҳ хоҳад кард.
Дили ту даҳшатҳоро ба хотир хоҳад овард: «Куҷост он кас, ки мешумурд? Куҷост он кас, ки баркаш мекард? Куҷост он кас, ки бурҷҳоро дар шумор меовард?»
Қавми ситампешаро дигар нахоҳед дид, – қавмеро, ки нутқаш мушкил аст, ба тавре ки кас наметавонад шунавад, ва забонаш аҷибу ғариб аст, ба тавре ки кас наметавонад фахмад.
Ба Сион, ки шаҳри ҷамъомадҳои идонаи мост, бингар! Чашмони ту Ерусалимро хоҳад дид, ки маскани амният ва хаймаи ноҷунбон аст; мехҳои вай ҳаргиз канда ва танобҳояш гусехта нахоҳад шуд.
Зеро ки дар он ҷо Парвардигори неруманд барои мо мисли макони наҳрҳо ва рӯдҳои фарохе хоҳад буд, ки ҳеҷ сафинаи бодбондор дар он дохил нахоҳад шуд, ва киштии бузург аз он нахоҳад гузашт.
Чунки Парвардигор довари мост, Парвардигор қонунгузори мост, Парвардигор подшоҳи мост; Ӯ моро наҷот хоҳад дод.
Танобҳои ту суст шудааст, ба тавре ки наметавонад пояи сутуни киштиро маҳкам нигоҳ дорад ва бодбонро бикшояд. Он гоҳ ғанимати зиёде тақсим карда хоҳад шуд, ва ҳатто лангон ба яғмо хоҳанд бурд.
Ва сокине нахоҳад гуфт: «Ман бемор ҳастам»; барои қавме ки дар он ҷо иқомат доранд, гуноҳашон омурзида хоҳад шуд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible