Скрыть
33:4
33:9
33:21
33:21-22
Церковнославянский (рус)
Го́ре оби́дящымъ ва́съ! ва́съ никто́же изоби́дитъ, и от­верга́яй ва́съ не от­ве́ржетъ: плѣне́ни бу́дутъ от­мета́ющiи [ва́съ] и предадя́т­ся, и я́ко мо́лiе въ ри́зѣ, та́ко побѣжде́ни бу́дутъ.
Го́споди, поми́луй ны́, на тя́ бо упова́хомъ: бы́сть пле́мя непокаря́ющихся въ па́губу, спасе́нiе же на́­ше во вре́мя печа́ли.
Гла́сомъ стра́ха тво­его́ ужасо́шася лю́дiе от­ стра́ха тво­его́, и разсѣ́яшася язы́цы.
Ны́нѣ же соберу́т­ся коры́сти ва́шя ма́лаго и вели́каго: я́коже а́ще кто́ собере́тъ пру́ги, та́ко наруга́ют­ся ва́мъ.
Святъ Бо́гъ живы́й въ вы́шнихъ, напо́лнися Сiо́нъ суда́ и пра́вды.
Въ зако́нѣ предадя́т­ся, въ сокро́вищихъ спасе́нiе на́­ше, та́мо прему́дрость и хи́трость и благо­че́стiе ко Го́сподеви: сiя́ су́ть сокро́вища пра́вды.
Се́, ны́нѣ во стра́сѣ ва́­шемъ ті́и убоя́т­ся: и́хже боя́стеся, возопiю́тъ от­ ва́съ: вѣ́стницы бо по́слани бу́дутъ го́рцѣ пла́чущеся, прося́ще ми́ра.
Опустѣ́ютъ бо си́хъ путiе́: преста́ стра́хъ язы́ковъ, и завѣ́тъ и́же къ ни́мъ взе́млет­ся, и не вмѣните́ и́хъ въ человѣ́ки.
Воспла́кася земля́, посра́мленъ Лива́нъ, бла́то бы́сть Са́ронь: явле́на бу́детъ Галиле́а и херме́ль.
Ны́нѣ воскре́сну, глаго́летъ Госпо́дь, ны́нѣ просла́влюся, ны́нѣ воз­несу́ся.
Ны́нѣ у́зрите, ны́нѣ ощутите́, тще́тна бу́детъ крѣ́пость ду́ха ва́­шего: о́гнь вы́ поя́стъ.
И бу́дутъ язы́цы пожже́ни, а́ки те́рнiе на ни́вѣ разме́тано и пожже́но.
Услы́шатъ да́льнiи, я́же сотвори́хъ, [глаго́летъ Госпо́дь,] увѣ́дятъ при­­ближа́ющiися крѣ́пость мою́.
Отступи́ша, и́же въ Сiо́нѣ, беззако́н­ницы, прiи́метъ тре́петъ нечести́выя: кто́ воз­вѣсти́тъ ва́мъ, я́ко о́гнь гори́тъ? кто́ воз­вѣсти́тъ ва́мъ мѣ́сто вѣ́чно­е?
Ходя́й въ пра́вдѣ, глаго́ляй пра́вый пу́ть, ненави́дяй беззако́нiя и непра́вды и ру́цѣ от­тряса́яй от­ даро́въ: отягчава́яй у́шы, да не услы́шитъ суда́ кро́ве: смежа́яй о́чи, да не у́зритъ непра́вды,
се́й всели́т­ся во высо́цѣ пеще́рѣ ка́мене крѣ́пкаго: хлѣ́бъ ему́ да́ст­ся, и вода́ его́ вѣ́рна.
Царя́ со сла́вою у́зрите, и о́чи ва́ши у́зрятъ зе́млю издале́ча,
душа́ ва́ша по­учи́т­ся стра́ху Госпо́дню: гдѣ́ су́ть книго́чiи? гдѣ́ су́ть совѣщава́ющiи? гдѣ́ е́сть исчита́яй пита́емыя ма́лы и вели́ки лю́ди?
И́мже не совѣща́­ше, ниже́ вѣ́дяше глубо́кiй гла́съ иму́щаго, я́ко не слы́шати лю́демъ уничтоже́нымъ, и нѣ́сть слы́шащему смы́сла.
Се́, Сiо́нъ гра́дъ, спасе́нiе на́­ше, о́чи тво­и́ у́зрятъ, Иерусали́ме, гра́де бога́тый, ку́щы не поколе́блют­ся, ниже́ подви́гнут­ся ко́лiе хра́мины его́ въ вѣ́чное вре́мя, и у́жя его́ не прето́ргнут­ся.
Я́ко и́мя Госпо́дне вели́ко ва́мъ е́сть, мѣ́сто ва́мъ бу́детъ, рѣ́ки и рове́н­ницы широ́цы и простра́н­ни: не по́йдеши по сему́ пути́, ниже́ по́йдетъ кора́бль плову́щь:
Бо́гъ бо мо́й вели́къ е́сть: не мине́тъ мене́ Госпо́дь судiя́ на́шъ, Госпо́дь кня́зь на́шъ, Госпо́дь Ца́рь на́шъ, Госпо́дь то́й на́съ спасе́тъ.
Прерва́шася у́жя твоя́, я́ко не укрѣпи́шася: що́гла твоя́ преклони́ся, не распу́ститъ вѣ́трилъ, не воз­дви́гнетъ зна́менiя, до́ндеже преда́ст­ся на плѣне́нiе: тѣ́мже мно́зи хромі́и плѣ́нъ сотворя́тъ,
и не реку́тъ: тружда́емся, лю́дiе живу́щiи въ ни́хъ, оста́вися бо и́мъ грѣ́хъ.
Французский (LSG)
Malheur à toi qui ravages, et qui n'as pas été ravagé! Qui pilles, et qu'on n'a pas encore pillé! Quand tu auras fini de ravager, tu seras ravagé; Quand tu auras achevé de piller, on te pillera.
Éternel, aie pitié de nous! Nous espérons en toi. Sois notre aide chaque matin, Et notre délivrance au temps de la détresse!
Quand ta voix retentit, Les peuples fuient; Quand tu te lèves, Les nations se dispersent.
On moissonne votre butin, Comme moissonne la sauterelle; On se précipite dessus, Comme se précipitent les sauterelles.
L'Éternel est élevé, Car il habite en haut; Il remplit Sion De droiture et de justice.
Tes jours seront en sûreté; La sagesse et l'intelligence sont une source de salut; La crainte de l'Éternel, C'est là le trésor de Sion.
Voici, les héros Poussent des cris au dehors; Les messagers de paix Pleurent amèrement.
Les routes sont désertes; On ne passe plus dans les chemins. Il a rompu l'alliance, il méprise les villes, Il n'a de respect pour personne.
Le pays est dans le deuil, dans la tristesse; Le Liban est confus, languissant; Le Saron est comme un désert; Le Basan et le Carmel secouent leur feuillage.
Maintenant je me lèverai, Dit l'Éternel, Maintenant je serai exalté, Maintenant je serai élevé.
Vous avez conçu du foin, Vous enfanterez de la paille; Votre souffle, C'est un feu qui vous consumera.
Les peuples seront Des fournaises de chaux, Des épines coupées Qui brûlent dans le feu.
Vous qui êtes loin, écoutez ce que j'ai fait! Et vous qui êtes près, sachez quelle est ma puissance!
Les pécheurs sont effrayés dans Sion, Un tremblement saisit les impies: Qui de nous pourra rester auprès d'un feu dévorant? Qui de nous pourra rester auprès de flammes éternelles? -
Celui qui marche dans la justice, Et qui parle selon la droiture, Qui méprise un gain acquis par extorsion, Qui secoue les mains pour ne pas accepter un présent, Qui ferme l'oreille pour ne pas entendre des propos sanguinaires, Et qui se bande les yeux pour ne pas voir le mal,
Celui-là habitera dans des lieux élevés; Des rochers fortifiés seront sa retraite; Du pain lui sera donné, De l'eau lui sera assurée.
Tes yeux verront le roi dans sa magnificence, Ils contempleront le pays dans toute son étendue.
Ton coeur se souviendra de la terreur: Où est le secrétaire, où est le trésorier? Où est celui qui inspectait les tours?
Tu ne verras plus le peuple audacieux, Le peuple au langage obscur qu'on n'entend pas, A la langue barbare qu'on ne comprend pas.
Regarde Sion, la cité de nos fêtes! Tes yeux verront Jérusalem, séjour tranquille, Tente qui ne sera plus transportée, Dont les pieux ne seront jamais enlevés, Et dont les cordages ne seront point détachés.
C'est là vraiment que l'Éternel est magnifique pour nous: Il nous tient lieu de fleuves, de vastes rivières, Où ne pénètrent point de navires à rames, Et que ne traverse aucun grand vaisseau.
Car l'Éternel est notre juge, L'Éternel est notre législateur, L'Éternel est notre roi: C'est lui qui nous sauve.
Tes cordages sont relâchés; Ils ne serrent plus le pied du mât et ne tendent plus les voiles. Alors on partage la dépouille d'un immense butin; Les boiteux même prennent part au pillage:
Aucun habitant ne dit: Je suis malade! Le peuple de Jérusalem reçoit le pardon de ses iniquités.
Немецкий (GNB)
Weh dir, Verwüster, der du noch nie verwüstet worden bist, du Hinterlistiger, den noch niemand hintergangen hat! Wenn du alles verwüstet hast, wirst du selber verwüstet. Wenn du jeden hintergangen hast, wirst du selbst ein Opfer der Hinterlist.
HERR, wende uns dein Erbarmen zu!
Wir setzen unsere Hoffnung auf dich!
Sei jeden Morgen unser Schutz,
komm uns zu Hilfe in Zeiten der Not!
Wenn die Völker deine Stimme hören, HERR, dann ergreifen sie die Flucht. Wenn du aufstehst, zerstieben sie in alle Winde.
Dann stürzen wir uns auf die Beute, wir fallen darüber her wie ein Schwarm von Heuschrecken über alles Grün.
Der HERR ist mächtig und erhaben, denn er wohnt hoch oben im Himmel. Er sorgt dafür, dass auf dem Zionsberg Recht und Treue zu finden sind.
Dann werdet ihr in Sicherheit leben, ihr Leute von Jerusalem. Die ganze Fülle von Rettung, Weisheit, Erkenntnis werdet ihr haben, und die Ehrfurcht vor dem HERRN wird euer größter Reichtum sein.
Die Bewohner Jerusalems laufen schreiend durch die Straßen. Die Boten, die schon Frieden angekündigt haben, weinen verzweifelt.
Die Landstraßen sind leer, kein Reisender wagt sich hinaus. Der feindliche Herrscher hat den Vertrag gebrochen und die Urkunden missachtet. Menschenleben zählen nicht für ihn.
Auch das Land trauert und verdorrt, der Libanon verwelkt vor Scham, die fruchtbare Scharon-Ebene sieht aus wie eine Wüste, im Baschan und auf dem Karmel verlieren die Bäume ihr Laub.
»Jetzt stehe ich auf«, sagt der HERR, »jetzt greife ich ein und zeige mich in meiner ganzen Macht!
Was ihr euch ausdenkt, ist Heu, und was dabei herauskommt, ist Stroh. Und euer zorniges Schnauben ist ein Feuer, das euch verbrennen wird.
Die Völker werden zu Pulver verbrannt, ins Feuer geworfen wie abgehauenes Dornengestrüpp.
Ihr Völker alle, fern und nah, hört, was ich tue, erkennt meine Macht!«
Auf dem Zionsberg erschrecken die Sünder; Zittern befällt alle, die Gott vergessen haben. »Wer kann denn neben einem lodernden Feuer wohnen?«, fragen sie. »Wer hält es aus bei dieser Glut, die nicht aufhört?«
Nur wer in allem tut, was recht ist, wer stets die Wahrheit spricht, wer sich nicht durch Unterdrückung anderer bereichert, wer sich nicht durch Geschenke kaufen lässt, wer nicht zuhört und mitmacht, wo man Mordpläne ausheckt, wer nicht beifällig zusieht, wo Unrecht geschieht.
Alle, die sich an diese Regel halten, werden auf sicheren Höhen wohnen und in Bergfestungen Zuflucht finden. Ausreichende Nahrung ist ihnen sicher und auch an Wasser wird es ihnen nie fehlen.
Einst werdet ihr Gott als König sehen
in seiner ganzen Pracht und Schönheit;
eure Augen erblicken ein weites Land.
Nur noch Erinnerung ist dann,
was euch früher in Schrecken versetzte:
Wo sind sie denn, die Unterdrücker,
die Steuern und Tribut eintrieben
und eure Befestigungen kontrollierten?
Ihr müsst dieses anmaßende Volk nicht mehr sehen,
diese Leute von unverständlicher Sprache
mit gestammelten Worten, die keiner begreift.
Richtet den Blick auf die Zionsstadt,
in der wir unsere Feste feiern!
Seht Jerusalem, diesen sicheren Ort:
ein Zelt, das an seiner Stelle bleibt,
dessen Pflöcke niemand mehr ausreißt,
dessen Seile niemand mehr löst.
Dort wird der HERR seine Größe zeigen.
Der HERR selbst ist unser Herrscher,
er ist es, der uns führt.
Der HERR selbst ist unser König,
er ist es, der uns hilft.

Dann liegt die Zionsstadt an einem Strom
mit mächtigen, breiten Armen.
Doch Rudergaleeren gibt es dort nicht,
kein feindliches Schiff darf darauf segeln.

Wenn sich trotzdem eines dort sehen lässt,
dann hängen die Taue schlaff herab;
sie können den Mast nicht aufrecht halten,
das Segel können sie nicht mehr spannen.
Seine Ladung fällt den Bewohnern zur Beute;
selbst Blinde und Lahme bekommen reichlich davon ab.
Kein Mensch im Land wird noch klagen,
er sei von Krankheit und Schwäche geplagt;
denn die Schuld des Volkes ist vergeben.
1 Горе грабителям; высок Господь. 10 Господь восстанет; устрашились грешники; праведный будет обитать на высотах. 17 «Глаза твои увидят Царя в красоте Его …» Иерусалим — жилище мирное, непоколебимая скиния.
Горе тебе, опустошитель, который не был опустошаем, и грабитель, которого не грабили! Когда кончишь опустошение, будешь опустошен и ты; когда прекратишь грабительства, разграбят и тебя.
Господи! помилуй нас; на Тебя уповаем мы; будь нашею мышцею с раннего утра и спасением нашим во время тесное.
От грозного гласа Твоего побегут народы; когда восстанешь, рассеются племена,
и будут собирать добычу вашу, как собирает гусеница; бросятся на нее, как бросается саранча.
Высок Господь, живущий в вышних; Он наполнит Сион судом и правдою.
И настанут безопасные времена твои, изобилие спасения, мудрости и ве́дения; страх Господень будет сокровищем твоим.
Вот, сильные их кричат на улицах; послы для мира горько плачут.
Опустели дороги; не стало путешествующих; он нарушил договор, разрушил города, – ни во что ставит людей.
Земля сетует, сохнет; Ливан постыжен, увял; Сарон похож стал на пустыню, и обнажены от листьев своих Васан и Кармил.
Ныне Я восстану, говорит Господь, ныне поднимусь, ныне вознесусь.
Вы беременны сеном, разродитесь соломою; дыхание ваше – огонь, который пожрет вас.
И будут народы, как горящая известь, как срубленный терновник, будут сожжены в огне.
Слушайте, дальние, что сделаю Я; и вы, ближние, познайте могущество Мое.
Устрашились грешники на Сионе; трепет овладел нечестивыми: «кто из нас может жить при огне пожирающем? кто из нас может жить при вечном пламени?» –
Тот, кто ходит в правде и говорит истину; кто презирает корысть от притеснения, удерживает руки свои от взяток, затыкает уши свои, чтобы не слышать о кровопролитии, и закрывает глаза свои, чтобы не видеть зла;
тот будет обитать на высотах; убежище его – неприступные скалы; хлеб будет дан ему; вода у него не иссякнет.
Глаза твои увидят Царя в красоте Его, узрят землю отдаленную;
сердце твое будет только вспоминать об ужасах: «где делавший перепись? где весивший дань? где осматривающий башни?»
Не увидишь более народа свирепого, народа с глухою, невнятною речью, с языком странным, непонятным.
Взгляни на Сион, город праздничных собраний наших; глаза твои увидят Иерусалим, жилище мирное, непоколебимую скинию; столпы ее никогда не исторгнутся, и ни одна вервь ее не порвется.
Там у нас великий Господь будет вместо рек, вместо широких каналов; туда не войдет ни одно весельное судно, и не пройдет большой корабль.
Ибо Господь – судия наш, Господь – законодатель наш, Господь – царь наш; Он спасет нас.
Ослабли веревки твои, не могут удержать мачты и натянуть паруса. Тогда будет большой раздел добычи, так что и хромые пойдут на грабеж.
И ни один из жителей не скажет: «я болен»; народу, живущему там, будут отпущены согрешения.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible