Скрыть
34:9
34:12
34:15
Глава 63 
63:7
63:8
Церковнославянский (рус)
Приступи́те, язы́цы, и услы́шите, кня́зи: да слы́шитъ земля́ и живу́щiи на не́й, вселе́н­ная и лю́дiе, и́же на не́й.
Зане́ я́рость Госпо́дня на вся́ язы́ки и гнѣ́въ на число́ и́хъ, е́же погуби́ти и́хъ и преда́ти я́ на закла́нiе.
И я́звенiи и́хъ пове́ргнут­ся и мертвецы́, и взы́детъ и́хъ смра́дъ, и намо́кнутъ го́ры кро́вiю и́хъ:
и иста́ютъ вся́ си́лы небе́сныя, и свiе́т­ся не́бо а́ки сви́токъ, и вся́ звѣ́зды спаду́тъ я́ко ли́­ст­вiе съ лозы́, и я́коже спа́даетъ ли́­ст­вiе смоко́вницы.
Упи́ся ме́чь мо́й на небеси́: се́, на Идуме́ю сни́детъ и на лю́ди па́губныя съ судо́мъ.
Ме́чь Госпо́день напо́лнися кро́ве, растолстѣ́ ту́комъ, от­ кро́ве козло́въ и а́гнцевъ и от­ ту́ка козло́въ и овно́въ: я́ко же́ртва Го́сподеви въ Восо́рѣ, и закла́нiе ве́лiе во Идуме́и.
И паду́тъ съ ни́ми си́льнiи, и овны́ и юнцы́, и упiе́т­ся земля́ от­ кро́ве и от­ ту́ка и́хъ насы́тит­ся:
де́нь бо суда́ Госпо́дня, и лѣ́то воз­дая́нiя суда́ Сiо́ня.
И обратя́т­ся де́бри его́ въ смолу́, и земля́ его́ въ жу́пелъ,
и бу́детъ земля́ его́ горя́щи я́ко смола́ дне́мъ и но́щiю, и не уга́снетъ въ вѣ́чное вре́мя, и взы́детъ ды́мъ ея́ высо́цѣ, въ ро́ды своя́ опустѣ́етъ.
И во вре́мя мно́го пти́цы и е́жеве, совы́ и вра́нове воз­гнѣздя́т­ся въ не́мъ: и воз­ложа́тъ на́нь у́же землемѣ́рно пусты́ни, и онокента́ври вселя́т­ся въ не́мъ.
Кня́зи его́ не бу́дутъ: ца́рiе бо и вельмо́жи его́ бу́дутъ въ па́губу.
И воз­ни́кнутъ во градѣ́хъ и́хъ терно́вая древеса́ и во тверды́нехъ его́, и бу́дутъ селе́нiя Си́риномъ сели́ща струѳiо́номъ:
и сря́щут­ся бѣ́си со онокента́вры и возопiю́тъ дру́гъ ко дру́гу, ту́ почі́ютъ онокента́ври, обрѣ́тше себѣ́ поко́ища:
та́мо воз­гнѣзди́т­ся е́жь, и сохрани́тъ земля́ дѣ́ти его́ со утвержде́нiемъ: та́мо еле́ни срѣто́шася и уви́дѣша ли́ца дру́гъ дру́га.
Число́мъ преидо́ша, и еди́нъ от­ ни́хъ не поги́бе, дру́гъ дру́га не взыска́, я́ко Госпо́дь заповѣ́да и́мъ, и Ду́хъ его́ собра́ я́.
И то́й ве́ржетъ и́мъ жре́бiя, и рука́ его́ раздѣли́ пасти́ся: въ вѣ́чное вре́мя наслѣ́дите, въ ро́ды родо́въ почі́ютъ въ не́мъ.
Кто́ се́й при­­ше́дый от­ Едо́ма, червле́ны ри́зы его́ от­ Восо́ра, се́й красе́нъ во у́твари, зѣло́ съ крѣ́постiю? А́зъ глаго́лю пра́вду и су́дъ спасе́нiя.
Почто́ червле́ны ри́зы твоя́ и оде́жды твоя́ я́ко от­ истопта́нiя точи́ла?
Испо́лненъ истопта́нiя, и от­ язы́къ нѣ́сть му́жа со мно́ю: и попра́хъ я́ я́ростiю мо­е́ю, и сотро́хъ я́ я́ко пе́рсть, и сведо́хъ кро́вь и́хъ въ зе́млю и вся́ ри́зы моя́ омочи́хъ:
де́нь бо воз­дая́нiя прiи́де на ни́хъ, и лѣ́то избавле́нiя при­­спѣ́:
и воз­зрѣ́хъ, и не бѣ́ помо́щника: и помы́слихъ, и никто́же заступи́: и изба́ви я́ мы́шца моя́, и я́рость моя́ наста́:
и попра́хъ я́ гнѣ́вомъ мо­и́мъ и сведо́хъ кро́вь и́хъ въ зе́млю.
Ми́лость Госпо́дню помяну́хъ, добродѣ́тели Госпо́дни во всѣ́хъ, и́миже на́мъ воз­дае́тъ: Госпо́дь, судiя́ бла́гъ до́му Изра́илеву, наво́дитъ на́мъ по ми́лости сво­е́й и по мно́же­ст­ву пра́вды сво­ея́.
И рече́: не лю́дiе ли мо­и́? ча́да, и не от­ве́ргнут­ся. И бы́сть и́мъ во спасе́нiе от­ вся́кiя ско́рби и́хъ.
Не хода́тай, ниже́ а́нгелъ, но са́мъ Госпо́дь спасе́ и́хъ, зане́ лю́битъ и́хъ и щади́тъ и́хъ: са́мъ изба́ви и́хъ и воспрiя́тъ и́хъ и воз­несе́ и́хъ во вся́ дни́ вѣ́ка.
Ті́и же не покори́шася и разгнѣ́ваша Ду́ха свята́го его́, и обрати́ся и́мъ на вражду́, и то́й во­ева́ на ня́.
И помяну́ дни́ вѣ́чныя: гдѣ́ воз­веды́й от­ земли́ {Въ нѣ́к.: от­ мо́ря.} па́стыря ове́цъ сво­и́хъ? гдѣ́ е́сть вложи́вый въ ни́хъ Ду́ха свята́го?
Возве́дшая десни́цею Моисе́а, мы́шца сла́вы его́ раздѣли́ во́ду предъ лице́мъ его́ сотвори́ти ему́ и́мя вѣ́чно,
проведе́ и́хъ сквоз­ѣ́ бе́здну, я́коже коня́ сквоз­ѣ́ пусты́ню, и не утруди́шася,
и я́ко скоты́ по по́лю, и сни́де Ду́хъ от­ Го́спода и наста́ви и́хъ: та́ко прове́лъ еси́ лю́ди твоя́ сотвори́ти тебѣ́ самому́ и́мя сла́вно.
Обрати́ся, Го́споди, от­ небесе́ и ви́ждь от­ до́му свята́го тво­его́ и сла́вы тво­ея́: гдѣ́ е́сть ре́вность твоя́ и крѣ́пость твоя́? гдѣ́ е́сть мно́же­с­т­во ми́лости тво­ея́ и щедро́тъ тво­и́хъ, я́ко терпѣ́лъ еси́ на́мъ?
Ты́ бо еси́ Оте́цъ на́шъ, поне́же Авраа́мъ не увѣ́дѣ на́съ, и Изра́иль не позна́ на́съ, но ты́, Го́споди, Оте́цъ на́шъ, изба́ви ны́, испе́рва и́мя твое́ на на́съ е́сть.
Что́ уклони́лъ еси́ на́съ, Го́споди, от­ пути́ тво­его́? и ожесточи́лъ еси́ сердца́ на́ша, е́же не боя́тися тебе́? Обрати́ся ра́ди ра́бъ тво­и́хъ, ра́ди племе́нъ достоя́нiя тво­его́,
да [поне́] ма́ло наслѣ́димъ горы́ святы́я тво­ея́. Проти́вницы на́ши попра́ша святы́ню твою́:
бы́хомъ я́ко испе́рва, егда́ не владѣ́лъ еси́ на́ми, ниже́ бѣ́ нарѣче́но и́мя твое́ на на́съ.
Синодальный
1 «Гнев Господа на все народы». 5 Меч Господень … реки … горящая смола … пеликан и еж … отвес уничтожения … филин и коршуны.
Приступите, народы, слушайте и внимайте, племена! да слышит земля и всё, что наполняет ее, вселенная и всё рождающееся в ней!
Ибо гнев Господа на все народы, и ярость Его на все воинство их. Он предал их заклятию, отдал их на заклание.
И убитые их будут разбросаны, и от трупов их поднимется смрад, и горы размокнут от крови их.
И истлеет все небесное воинство*; и небеса свернутся, как свиток книжный; и все воинство их падет, как спадает лист с виноградной лозы, и как увядший лист – со смоковницы. //*Звезды.
Ибо упился меч Мой на небесах: вот, для суда нисходит он на Едом и на народ, преданный Мною заклятию.
Меч Господа наполнится кровью, утучнеет от тука, от крови агнцев и козлов, от тука с почек овнов: ибо жертва у Господа в Восоре и большое заклание в земле Едома.
И буйволы падут с ними и тельцы вместе с волами, и упьется земля их кровью, и прах их утучнеет от тука.
Ибо день мщения у Господа, год возмездия за Сион.
И превратятся реки его в смолу, и прах его – в серу, и будет земля его горящею смолою:
не будет гаснуть ни днем, ни ночью; вечно будет восходить дым ее; будет от рода в род оставаться опустелою; во веки веков никто не пройдет по ней;
и завладеют ею пеликан и еж; и филин и ворон поселятся в ней; и протянут по ней вервь разорения и отвес уничтожения.
Никого не останется там из знатных ее, кого можно было бы призвать на царство, и все князья ее будут ничто.
И зарастут дворцы ее колючими растениями, крапивою и репейником – твердыни ее; и будет она жилищем шакалов, пристанищем страусов.
И звери пустыни будут встречаться с дикими кошками, и лешие будут перекликаться один с другим; там будет отдыхать ночное привидение и находить себе покой.
Там угнездится летучий змей, будет класть яйца и выводить детей и собирать их под тень свою; там и коршуны будут собираться один к другому.
Отыщите в книге Господней и прочитайте; ни одно из сих не преминет прийти, и одно другим не заменится. Ибо сами уста Его повелели, и сам дух Его соберет их.
И Сам Он бросил им жребий, и Его рука разделила им ее мерою; во веки будут они владеть ею, из рода в род будут жить на ней.
1 От Едома идет праведный Бог, одеяние Его красно, ибо Он топтал точило во гневе Своем. 7 Милости Господни, в скорби народа Его Он не оставлял их. 10 Их возмущение. Молитва о милости.
Кто это идет от Едома, в червленых ризах от Восора, столь величественный в Своей одежде, выступающий в полноте силы Своей? «Я – изрекающий правду, сильный, чтобы спасать».
Отчего же одеяние Твое красно, и ризы у Тебя, как у топтавшего в точиле?
«Я топтал точило один, и из народов никого не было со Мною; и Я топтал их во гневе Моем и попирал их в ярости Моей; кровь их брызгала на ризы Мои, и Я запятнал все одеяние Свое;
ибо день мщения – в сердце Моем, и год Моих искупленных настал.
Я смотрел, и не было помощника; дивился, что не было поддерживающего; но помогла Мне мышца Моя, и ярость Моя – она поддержала Меня:
и попрал Я народы во гневе Моем, и сокрушил их в ярости Моей, и вылил на землю кровь их».
Воспомяну милости Господни и славу Господню за все, что Господь даровал нам, и великую благость Его к дому Израилеву, какую оказал Он ему по милосердию Своему и по множеству щедрот Своих.
Он сказал: «подлинно они народ Мой, дети, которые не солгут», и Он был для них Спасителем.
Во всякой скорби их Он не оставлял их, и Ангел лица Его спасал их; по любви Своей и благосердию Своему Он искупил их, взял и носил их во все дни древние.
Но они возмутились и огорчили Святаго Духа Его; поэтому Он обратился в неприятеля их: Сам воевал против них.
Тогда народ Его вспомнил древние дни, Моисеевы: где Тот, Который вывел их из моря с пастырем овец Своих? где Тот, Который вложил в сердце его Святаго Духа Своего,
Который вел Моисея за правую руку величественною мышцею Своею, разделил пред ними воды, чтобы сделать Себе вечное имя,
Который вел их чрез бездны, как коня по степи, и они не спотыкались?
Как стадо сходит в долину, Дух Господень вел их к покою. Так вел Ты народ Твой, чтобы сделать Себе славное имя.
Призри с небес и посмотри из жилища святыни Твоей и славы Твоей: где ревность Твоя и могущество Твое? – благоутробие Твое и милости Твои ко мне удержаны.
Только Ты – Отец наш; ибо Авраам не узнаёт нас, и Израиль не признаёт нас своими; Ты, Господи, Отец наш, от века имя Твое: «Искупитель наш».
Для чего, Господи, Ты попустил нам совратиться с путей Твоих, ожесточиться сердцу нашему, чтобы не бояться Тебя? обратись ради рабов Твоих, ради колен наследия Твоего.
Короткое время владел им народ святыни Твоей: враги наши попрали святилище Твое.
Мы сделались такими, над которыми Ты как бы никогда не владычествовал и над которыми не именовалось имя Твое.
Kommt herbei, ihr Völker! Versammelt euch und hört zu! Alle Welt soll zuhören, die ganze Erde und alles, was auf ihr lebt!
Der HERR ist zornig auf alle Völker, sein Zorn wendet sich gegen die ganze Heeresmacht seiner Feinde. Er hat sie alle unter den Bann gestellt; sie sollen abgeschlachtet und vernichtet werden.
Die Getöteten bleiben unbegraben liegen, sie verwesen und stinken; von ihrem Blut zergehen die Berge.
Die Gestirne zerfallen und der Himmel rollt sich ein wie eine Buchrolle. Die Sterne fallen herab wie welkes Laub vom Weinstock, wie nicht ausgereifte, verkümmerte Feigen.
Im Himmel ist das Schwert des HERRN bereit zum Kampf. Da, es fährt nieder auf Edom, auf das Volk, das der HERR vernichten will.
Es trieft von Blut, es ist bedeckt mit Fett, wie beim Schlachten von Lämmern und Böcken, wie vom Fett an den Nieren der Widder. Denn der HERR hält ein Opferfest in Bozra, eine Massenschlachtung im ganzen Land Edom.
Da fallen auch die Büffel, die Rinder und die starken Stiere. Der Boden ist von Blut durchtränkt, die Erde von Fett durchweicht.
Das ist der Vergeltungstag des HERRN, ein Jahr der Abrechnung mit den Feinden der Zionsstadt.
Das Wasser der Bäche verwandelt sich in Pech und der Erdboden wird zu Schwefel. So wird das Edomiterland zu brennendem Pech,
das Tag und Nacht in Flammen steht und nicht gelöscht wird; unaufhörlich steigt der schwarze Qualm zum Himmel. Für alle Zeiten bleibt das Land verwüstet, niemand zieht mehr dort hindurch.
Uhus und Käuze nehmen es in Besitz, Eulen und Raben nisten dort. Der HERR misst das Land mit der Messschnur aus und grenzt es ab, damit es für immer wüst und unbewohnbar bleibt.
Unter den Vornehmen ist keiner mehr, den man zum König ausrufen könnte; von den führenden Männern ist keiner mehr da.
Dornenranken überwuchern die Paläste, Nesseln und Disteln wachsen in den Burgen. Schakale und Strauße bevölkern das Land.
Wildkatzen und Hyänen treffen sich dort, Bocksgeister begegnen einander; selbst die Nachtgespenster finden sich dort ein und ruhen sich aus.
Die Pfeilschlange hat dort ihr Nest, sie legt ihre Eier und brütet sie aus. Auch die Geier kommen und versammeln sich in Scharen.
Was ihr hier im Buch des HERRN lest, lässt sich nachprüfen: Keins von ihnen fehlt, sie alle sind beisammen. So hat es der HERR befohlen, sein Geist hat sie zusammengeführt.
Er hat das Land unter sie durchs Los verteilt und jedem sein Gebiet mit der Messschnur abgegrenzt. Für immer ist es ihr Besitz, für alle Zeiten sollen sie dort wohnen.
»Wer kommt da vom Edomiterland, in grell gefärbter Kleidung aus der Stadt Bozra? Wer bist du, der so stolz einherschreitet in seinem Gewand, erfüllt von unbändiger Kraft?«

»Ich bińs, der Recht schafft und helfen kann!«

»Warum ist dein Gewand so rot gefleckt wie bei einem, der in der Kelter die Trauben zertritt?«
»Ganz allein trat ich die Kelter und niemand aus den Völkern hat mir dabei geholfen. Ich habe sie alle in meinem Zorn zerstampft wie Trauben, ihr Blut ist auf mein Gewand gespritzt.
Ich sah, dass die Zeit gekommen war, mein Volk zu befreien und alle seine Feinde zu bestrafen.
Ich dachte, es würde mir jemand helfen; aber als ich mich umsah, war keiner bereit. Da habe ich mir selber geholfen; mein Zorn gab mir die Kraft.
Ich trat die Völker nieder und zerstampfte sie in meinem Zorn, ihr Blut ließ ich in die Erde fließen.«
Ich denke an die Taten des HERRN,
die seinen Ruhm verkünden,
an die Beweise seiner Güte,
die er Israel gegeben hat,
damals in alten Zeiten!
Unermesslich reich ist der HERR
an Liebe und Erbarmen.
Er sagte zu sich: »Mein Volk sind sie,
meine Kinder, die mich nicht enttäuschen werden.«
Darum ist er uns zu Hilfe gekommen.
Er hat uns seinen Engel gesandt
und unserer Not ein Ende gemacht;
denn unsere Bedrängnis machte ihm selber Not.
Er war voll Liebe und Erbarmen zu uns
und hat uns immer wieder gerettet –
wie ein Vater hat er für uns gesorgt
in so vielen Generationen.
Wir aber lehnten uns gegen ihn auf
und kränkten seinen Heiligen Geist.
So machten wir ihn zu unserem Feind,
er selbst kämpfte gegen sein Volk.
Da dachten wir voll Sehnsucht an die alte Zeit,
als noch Mose in unserer Mitte war.
»Wo ist der Gott«, so klagten wir,
»der einst den großen Hirten seiner Herde
aus dem Wasser des Nilstroms gerettet hat?
Wo ist der Gott, der Mose ausgerüstet hat,
der seinen Heiligen Geist auf ihn gelegt hat
und ihm beistand mit seinem mächtigen Arm?
Der Gott, der das Meer zerteilte vor seinem Volk,
damit sein großer Name gepriesen wird in alle Ewigkeit?
Der sie über den Meeresgrund führte,
ungefährdet, ohne zu stolpern,
so sicher, wie Pferde die Steppe durchqueren?
Wie ein Hirt seine Rinderherde führt,
sie zum Rastplatz bringt im geschützten Tal,
so führte der HERR durch seinen mächtigen Geist
sein Volk aus der Gefahr
und gab ihm Ruhe und Sicherheit.«

Ja, HERR, so hast du dein Volk geleitet,
damit dein herrlicher Name gepriesen wird!

HERR, sieh herab von deinem Himmel,
wo du in Heiligkeit und Hoheit thronst!
Wo ist deine brennende Liebe zu uns?
Wo ist deine unvergleichliche Macht?
Hast du kein Erbarmen mehr mit uns?
Wir spüren nichts davon, dass du uns liebst!
HERR, du bist doch unser Vater!
Abraham weiß nichts von uns,
auch Jakob kennt uns nicht;
unsere Stammväter können uns nicht helfen.
Aber du, HERR, bist unser wahrer Vater!
»Unser Befreier seit Urzeiten« – das ist dein Name.
Warum hast du zugelassen,
dass wir von deinem Weg abwichen?
Warum hast du uns so starrsinnig gemacht,
dass wir dir nicht mehr gehorchten?
Wende dich uns wieder zu!
Wir sind doch deine Diener,
wir sind doch das Volk, das dir gehört!
Es war nur für eine kurze Zeit,
dass wir das Land besitzen durften;
nun ist dein Heiligtum von den Feinden entweiht.
Es ist, als wärst du nie unser Herrscher gewesen
und als wären wir nicht das Volk,
das du zu deinem Eigentum erklärt hast.

Reiß doch den Himmel auf und komm herab,
dass die Berge vor dir erbeben!

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible