Скрыть
40:7
40:9
40:14
40:16
40:20
40:21
40:24
40:30
Глава 41 
41:3
41:5
41:6
41:9
41:12
41:17
41:21
41:22
41:24
41:25
41:26
41:28
Глава 42 
42:2
42:4
42:9
42:11
42:12
42:15
42:22
42:23
42:24
Глава 43 
43:3
43:6
43:12
43:14
43:17
43:20
43:21
43:23
43:26
43:27
43:28
Глава 44 
44:9
44:11
44:14
44:15
44:16
44:19
44:20
44:21
Глава 45 
45:2
45:3
45:4
45:6
45:10
45:11
45:15
45:22
Глава 46 
46:2
46:3
46:8
46:12
46:13
Глава 47 
47:5
47:11
47:12
47:13
47:15
Глава 48 
48:3
48:5
48:6
48:7
48:14
48:15
48:19
Глава 49 
49:4
49:5
49:12
49:17
49:19
49:20
Глава 50 
50:1
50:7
50:11
Глава 51 
51:1
51:4
51:14
51:18
51:20
Глава 52 
52:2
52:6
Глава 53 
Глава 54 
54:2
54:11
54:14
54:15
54:16
Глава 55 
55:9
55:12
Церковнославянский (рус)
Утѣша́йте, утѣша́йте лю́ди моя́, глаго́летъ Бо́гъ:
свяще́н­ницы, глаго́лите въ се́рдце Иерусали́му, утѣша́йте и́, я́ко напо́лнися смире́нiе его́, разрѣши́ся грѣ́хъ его́, я́ко прiя́тъ от­ ру́ки Госпо́дни сугу́бы грѣхи́ своя́.
Гла́съ вопiю́щаго въ пусты́ни: угото́вайте пу́ть Госпо́день, пра́вы сотвори́те стези́ Бо́га на́­шего:
вся́ка де́брь напо́лнит­ся, и вся́ка гора́ и хо́лмъ смири́т­ся, и бу́дутъ вся́ стро́потная въ пра́во, и о́страя въ пути́ гла́дки.
И яви́т­ся сла́ва Госпо́дня, и у́зритъ вся́ка пло́ть спасе́нiе Бо́жiе, я́ко Госпо́дь глаго́ла.
Гла́съ вопiю́щаго: возопі́й. И реко́хъ: что́ возопiю́? вся́ка пло́ть сѣ́но, и вся́ка сла́ва человѣ́ча я́ко цвѣ́тъ травны́й:
и́зсше трава́, и цвѣ́тъ от­паде́,
глаго́лъ же Бо́га на́­шего пребыва́етъ во вѣ́ки.
На го́ру высо́ку взы́ди, благовѣ­ст­ву́яй Сiо́ну, воз­вы́си крѣ́постiю гла́съ тво́й, благовѣ­ст­ву́яй Иерусали́му: воз­вы́сите, не бо́йтеся. Рцы́ градо́мъ Иу́динымъ:
се́, Бо́гъ ва́шъ, се́, Госпо́дь, Госпо́дь со крѣ́постiю и́детъ, и мы́шца его́ со вла́стiю: се́, мзда́ его́ съ ни́мъ, и дѣ́ло его́ предъ ни́мъ:
а́ки па́стырь упасе́тъ па́­ст­ву свою́, и мы́шцею сво­е́ю собере́тъ а́гнцы, и иму́щыя во утро́бѣ утѣ́шитъ.
Кто́ измѣ́ри го́рстiю во́ду и не́бо пя́дiю и всю́ зе́млю го́рстiю? кто́ поста́ви го́ры въ мѣ́рилѣ и хо́лмы въ вѣ́сѣ?
кто́ уразумѣ́ у́мъ Госпо́день, и кто́ совѣ́тникъ ему́ бы́сть, и́же науча́етъ его́?
или́ съ ки́мъ совѣ́това, и наста́ви и́? или́ кто́ показа́ ему́ су́дъ? или́ пу́ть разумѣ́нiя кто́ показа́ ему́? или́ кто́ пре́жде даде́ ему́, и воз­да́ст­ся ему́?
А́ще вси́ язы́цы, а́ки ка́пля от­ ка́ди, и я́ко претяже́нiе вѣ́са вмѣни́шася, и а́ки плюнове́нiе вмѣня́т­ся?
Дубра́ва же Лива́нова не дово́лна на сожже́нiе, и вся́ четвероно́гая не дово́лна на всесожже́нiе.
И вси́ язы́цы я́ко ничто́же су́ть, и въ ничто́же вмѣни́шася.
Кому́ уподо́бисте Го́спода, и ко́­ему подо́бiю уподо́бисте его́?
Еда́ о́бразъ сотвори́ древодѣ́латель, или́ зла́тарь слiя́въ зла́то позлати́ его́, или́ подо́бiемъ сотвори́ его́?
Дре́во бо негнiю́щее избира́етъ древодѣ́латель и му́дрѣ и́щетъ, ка́ко поста́витъ о́бразъ его́, и да не поколе́блет­ся.
Не разумѣ́сте ли, не слы́шасте ли, не воз­вѣсти́ся ли ва́мъ испе́рва? не разумѣ́сте ли основа́нiя земли́?
Содержа́й кру́гъ земли́, и живу́щiи на не́й а́ки пру́зи: поста́вивый не́бо я́ко кама́ру и просте́ръ е́, я́ко ски́нiю обита́ти:
дая́й кня́зи а́ки ничто́же владѣ́ти, и зе́млю а́ки ничто́же сотвори́.
Не насадя́тъ бо, ниже́ насѣ́ютъ, и не вкорени́т­ся въ земли́ коре́нiе и́хъ: дхну́ на ни́хъ вѣ́тръ, и изсхо́ша, и бу́ря а́ки сте́блiе во́зметъ и́хъ.
Ны́нѣ у́бо кому́ мя уподо́бисте, и воз­несу́ся? рече́ святы́й.
Воззри́те на высоту́ очи́ма ва́шима и ви́дите, кто́ сотвори́ сiя́ вся́: нося́й по числу́ у́тварь свою́, и вся́ по и́мени прозове́тъ от­ мно́гiя сла́вы и въ держа́вѣ крѣ́пости сво­ея́: ничто́же утаи́ся от­ тебе́.
Еда́ бо рече́ши, Иа́кове, и что́ глаго́лалъ еси́, Изра́илю: утаи́ся пу́ть мо́й от­ Бо́га, и Бо́гъ мо́й су́дъ отъ­я́, и от­ступи́?
И ны́нѣ не уразумѣ́лъ ли еси́? ни ли́ слы́шалъ еси́? Бо́гъ вѣ́чный, Бо́гъ устро́ивый концы́ земли́, не вза́лчетъ, ниже́ утруди́т­ся, ниже́ е́сть изобрѣ́тенiе прему́дрости его́,
дая́й а́лчущымъ крѣ́пость и неболѣ́знен­нымъ печа́ль.
Вза́лчутъ бо юнѣ́йшiи, и утрудя́т­ся ю́ноты, и избра́н­нiи не крѣ́пцы бу́дутъ:
терпя́щiи же Го́спода измѣня́тъ крѣ́пость, окрыла́тѣютъ а́ки орли́, потеку́тъ и не утрудя́т­ся, по́йдутъ и не вза́лчутъ.
Обновля́йтеся ко мнѣ́, о́строви, кня́зи бо измѣня́тъ крѣ́пость: да при­­бли́жат­ся и да глаго́лютъ вку́пѣ, тогда́ су́дъ да воз­вѣща́ютъ.
Кто́ воз­ста́ви от­ восто́къ пра́вду, при­­зва́ ю́ къ нога́мъ сво­и́мъ, и по́йдетъ? да́стъ предъ язы́ки, и цари́ ужаси́тъ: и пове́ржетъ на зе́млю мечы́ и́хъ, и а́ки сте́блiе от­ве́ржени лу́цы и́хъ,
и прожене́тъ я́, и про́йдетъ съ ми́ромъ пу́ть но́гъ его́.
Кто́ содѣ́ла и сотвори́ сiя́? при­­зва́ ю́ при­­зыва́яй ю́ от­ нача́ла родо́въ. А́зъ Бо́гъ пе́рвый, и въ гряду́щая а́зъ е́смь.
Ви́дѣша язы́цы и убоя́шася, концы́ земні́и при­­бли́жишася и прiидо́ша вку́пѣ.
Судя́й кі́йждо бли́жнему, и бра́ту помощи́, и рече́тъ:
превоз­мо́же му́жъ древодѣ́латель, и кова́чь бiя́й мла́томъ, вку́пѣ прокова́яй: овогда́ у́бо рече́тъ: спая́нiе добро́ е́сть, утверди́ша я́ гвоз­дьми́, положа́тъ я́, и не подви́гнут­ся.
Ты́ же, Изра́илю, ра́бе мо́й, Иа́кове, его́же избра́хъ, сѣ́мя Авраа́мле, его́же воз­люби́хъ,
его́же поя́хъ от­ коне́цъ земли́, и от­ стра́жбъ ея́ при­­зва́хъ тя́, и реко́хъ ти́: ра́бъ мо́й еси́, избра́хъ тя́, и не оста́вихъ тебе́:
не бо́йся, съ тобо́ю бо е́смь, не прельща́ю: а́зъ бо е́смь Бо́гъ тво́й, укрѣпи́вый тя́, и помого́хъ ти́, и утверди́хъ тя́ десни́цею мо­е́ю пра́ведною:
се́, постыдя́т­ся и посра́мят­ся вси́ сопротивля́ющiися тебѣ́, бу́дутъ бо я́ко не су́щiи, и поги́бнутъ вси́ сопе́рницы тво­и́:
взы́щеши и́хъ, и не обря́щеши человѣ́ковъ, и́же поруга́ют­ся тебѣ́: бу́дутъ бо а́ки не бы́в­шiи и не бу́дутъ ра́ту­ю­щiи тебе́.
Я́ко а́зъ Бо́гъ тво́й держа́й десни́цу твою́, глаго́ляй тебѣ́:
не бо́йся, Иа́кове, ма́лый Изра́илю, а́зъ помого́хъ ти́, глаго́летъ Бо́гъ тво́й, избавля́яй тя́ святы́й Изра́илевъ:
се́, сотвори́хъ тя́ а́ки коле́са колесни́чная но́вая, стира́ющая а́ки пила́, и сотре́ши го́ры, и истончи́ши хо́лмы, и а́ки пра́хъ положи́ши,
и извѣ́еши, и вѣ́тръ во́зметъ я́, и бу́ря развѣ́етъ я́: ты́ же воз­весели́шися во святы́хъ Изра́илевыхъ.
И воз­ра́дуют­ся убо́зiи и неиму́щiи: по­и́щутъ бо воды́, и не бу́детъ, язы́къ и́хъ от­ жа́жди и́зсше. А́зъ Госпо́дь Бо́гъ, а́зъ услы́шу и́хъ, Бо́гъ Изра́илевъ, и не оста́влю и́хъ,
но от­ве́рзу на гора́хъ рѣ́ки и среди́ по́ля исто́чники, сотворю́ пусты́ню въ лу́ги водны́я и жа́ждущую зе́млю въ водоте́чы,
положу́ въ безво́дную зе́млю ке́дръ и сме́рчiе, и мирси́ну и кипари́съ и топо́лю:
да у́зрятъ и уразумѣ́ютъ, и помы́слятъ и увѣ́дятъ вку́пѣ, я́ко рука́ Госпо́дня сотвори́ сiя́ вся́, и святы́й Изра́илевъ показа́.
Приближа́ет­ся су́дъ ва́шъ, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ: при­­бли́жишася совѣ́ти ва́ши, глаго́летъ Ца́рь Иа́ковль.
Да при­­бли́жат­ся и воз­вѣстя́тъ ва́мъ, я́же сбу́дут­ся, или́ я́же пре́жде бы́ша, рцы́те: и при­­ста́вимъ у́мъ и уразумѣ́емъ, что́ послѣ́дняя и бу́дущая: рцы́те на́мъ,
воз­вѣсти́те на́мъ гряду́щая на послѣ́докъ, и увѣ́мы, я́ко бо́зи есте́: бла́го сотвори́те и зло́ сотвори́те, и почуди́мся и у́зримъ вку́пѣ.
Я́ко от­ку́ду есте́ вы́, и от­ку́ду дѣ́ло ва́­ше? от­ земли́ ме́рзость избра́ша ва́съ.
А́зъ же воз­ста́вихъ, и́же от­ сѣ́вера и и́же от­ восто́къ со́лнечныхъ, прозову́т­ся и́менемъ мо­и́мъ: да прiи́дутъ кня́зи, и я́ко бре́нiе скуде́льника и я́ко скуде́льникъ то́пчущь бре́нiе, та́ко попра́ни бу́дете.
Кто́ бо воз­вѣсти́тъ, я́же испе́рва, да увѣ́мы, я́же напреди́, и рече́мъ, я́ко и́стин­на су́ть? нѣ́сть предглаго́лющаго, ни слы́шащаго слове́съ ва́шихъ.
Нача́ло Сiо́ну да́мъ и Иерусали́ма утѣ́шу на пути́.
От язы́къ бо, се́, ни еди́нъ: и от­ куми́ръ и́хъ нѣ́сть воз­вѣща́яй. И а́ще вопрошу́ и́хъ, от­ку́ду есте́, не от­вѣща́ютъ ми́.
Су́ть бо творя́щiи ва́съ и всу́е прельща́ющiи ва́съ.
Иа́ковъ о́трокъ мо́й, воспрiиму́ и́: Изра́иль избра́н­ный мо́й, прiя́тъ его́ душа́ моя́, да́хъ Ду́хъ мо́й на́нь, су́дъ язы́комъ воз­вѣсти́тъ:
не возопiе́тъ, ниже́ осла́битъ, ниже́ услы́шит­ся внѣ́ гла́съ его́:
тро́сти сокруше́ны не сотре́тъ и льна́ куря́щася не угаси́тъ, но во и́стину изнесе́тъ су́дъ:
воз­сiя́етъ и не поту́хнетъ, до́ндеже положи́тъ на земли́ су́дъ, и на и́мя его́ язы́цы упова́ти и́мутъ.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, сотвори́вый не́бо и водрузи́вый е́, утвержде́й зе́млю и я́же на не́й, и дая́й дыха́нiе лю́демъ, и́же на не́й, и ду́хъ ходя́щымъ на не́й:
а́зъ Госпо́дь Бо́гъ при­­зва́хъ тя́ въ пра́вдѣ, и удержу́ за ру́ку твою́ и укрѣплю́ тя: и да́хъ тя́ въ завѣ́тъ ро́да Изра́илева, во свѣ́тъ язы́ковъ,
от­ве́рсти о́чи слѣпы́хъ, извести́ от­ у́зъ свя́зан­ныя и изъ до́му темни́цы и сѣдя́щыя во тмѣ́.
А́зъ Госпо́дь Бо́гъ, сiе́ мое́ е́сть и́мя, сла́вы мо­ея́ ино́му не да́мъ, ниже́ добродѣ́телей мо­и́хъ истука́н­нымъ.
Я́же изъ нача́ла, се́, прiидо́ша, и но́вая, я́же а́зъ воз­вѣщу́, и пре́жде не́же воз­вѣсти́ти, яви́шася ва́мъ.
Воспо́йте Го́сподеви пѣ́снь но́ву: нача́л­ст­во его́, просла́вите и́мя его́ от­ коне́цъ земли́, сходя́щiи въ мо́ре и пла́ва­ю­щiи по нему́, о́строви и живу́щiи на ни́хъ.
Возвесели́ся, пусты́не, и ве́си ея́, при­­дво́рiя, и живу́щiи въ Кида́рѣ: воз­веселя́т­ся живу́щiи на ка́мени, от­ кра́я го́ръ возопiю́тъ,
дадя́тъ Бо́гу сла́ву, добродѣ́тели его́ во о́стровѣхъ воз­вѣстя́тъ.
Госпо́дь Бо́гъ си́лъ изы́детъ и сокруши́тъ ра́ть, воз­дви́гнетъ рве́нiе и возопiе́тъ на враги́ своя́ со крѣ́постiю.
Молча́хъ, еда́ и всегда́ умолчу́ и потерплю́? Терпѣ́хъ я́ко ражда́ющая, истреблю́ и изсушу́ вку́пѣ,
опустошу́ го́ры и хо́лмы, и вся́ку траву́ и́хъ изсушу́, и положу́ рѣ́ки во о́стровы, и лу́ги изсушу́:
и наведу́ слѣпы́я на пу́ть, его́же не ви́дѣша, и по стезя́мъ, и́хже не зна́ша, ходи́ти сотворю́ и́мъ: сотворю́ и́мъ тму́ во свѣ́тъ и стро́потная въ пра́вая: сiя́ глаго́лы сотворю́, и не оста́влю и́хъ.
Ті́и же воз­врати́шася вспя́ть: посрами́теся стыдѣ́нiемъ, упова́ющiи на изва́ян­ная, глаго́лющiи слiя́н­нымъ: вы́ есте́ бо́зи на́ши.
Глусі́и, услы́шите, и слѣпі́и, прозри́те ви́дѣти.
И кто́ слѣ́пъ, ра́звѣ раби́ мо­и́? и глу́си, ра́звѣ владѣ́ющiи и́ми? и ослѣпо́ша раби́ Бо́жiи.
Ви́дѣсте мно́гажды, и не сохрани́сте: от­ве́рсты у́шы [иму́ще], и не слы́шасте.
Госпо́дь Бо́гъ восхотѣ́, да оправди́т­ся и воз­вели́читъ хвалу́.
И ви́дѣхъ, и бы́ша лю́дiе расхище́ни и разгра́блени: пругло́ бо въ ло́жахъ вездѣ́, и въ домѣ́хъ вку́пѣ, идѣ́же скры́ша я́, бы́ша въ плѣ́нъ: и не бы́сть изъима́яй разграбле́нiя и не бѣ́ глаго́лющаго: от­да́ждь.
Кто́ въ ва́съ, и́же внуши́тъ сiя́? и услы́шитъ во гряду́щая.
Кто́ даде́ на разграбле́нiе Иа́кова, и Изра́иля плѣня́ющымъ его́? не Бо́гъ ли, ему́же согрѣши́ша и не восхотѣ́ша въ путе́хъ его́ ходи́ти, ни слу́шати зако́на его́?
И наведе́ на ня́ гнѣ́въ я́рости сво­ея́, и укрѣпи́ся на ня́ ра́ть, и паля́щiи и́хъ о́крестъ, и не увѣ́дѣша кі́йждо и́хъ, ниже́ положи́ша на умѣ́.
И ны́нѣ си́це глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ сотвори́вый тя́, Иа́кове, и созда́вый тя́, Изра́илю: не бо́йся, я́ко изба́вихъ тя́, прозва́хъ тя́ и́менемъ тво­и́мъ: мо́й еси́ ты́.
И а́ще прехо́диши сквоз­ѣ́ во́ду, съ тобо́ю е́смь, и рѣ́ки не покры́ютъ тебе́: и а́ще сквоз­ѣ́ о́гнь про́йдеши, не сожже́шися, и пла́мень не опали́тъ тебе́,
я́ко а́зъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й, святы́й Изра́илевъ, спаса́яй тя́: сотвори́хъ премѣ́ну твою́ Еги́петъ и еѳiо́пiю, и со­и́ну за тя́.
Отне́лиже че́стенъ бы́лъ еси́ предо мно́ю, просла́вил­ся еси́, и а́зъ тя́ воз­люби́хъ, и да́мъ человѣ́ки за тебе́ и кня́зи за главу́ твою́.
Не бо́йся, я́ко съ тобо́ю е́смь: от­ восто́къ при­­веду́ сѣ́мя твое́ и от­ за́падъ соберу́ тя:
реку́ сѣ́веру: при­­веди́: и Ли́ву: не воз­браня́й, при­­веди́ сы́ны моя́ от­ земли́ да́льнiя и дще́ри моя́ от­ кра́евъ земны́хъ,
всѣ́хъ, ели́цы нарица́ют­ся и́менемъ мо­и́мъ: во сла́вѣ бо мо­е́й устро́ихъ его́ и созда́хъ его́ и сотвори́хъ и́.
И изведо́хъ лю́ди слѣ́пы, и о́чи су́ть та́кожде слѣ́пы, и глу́си у́шы иму́щiи.
Вси́ язы́цы собра́шася вку́пѣ, и соберу́т­ся кня́зи от­ ни́хъ. Кто́ воз­вѣсти́тъ сiя́? или́ я́же испе́рва кто́ воз­вѣсти́тъ ва́мъ? да при­­веду́тъ свидѣ́тели своя́ и оправдя́т­ся, и да услы́шатъ и да реку́тъ и́стину.
Бу́дите ми́ свидѣ́телiе, и а́зъ свидѣ́тель, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, и о́трокъ мо́й, его́же избра́хъ, да увѣ́сте и вѣ́руете ми́ и уразумѣ́ете, я́ко а́зъ е́смь: пре́жде мене́ не бы́сть и́нъ Бо́гъ, и по мнѣ́ не бу́детъ.
А́зъ Бо́гъ, и нѣ́сть ра́звѣ мене́ спаса́яй.
А́зъ воз­вѣсти́хъ и спасо́хъ, укори́хъ, и не бѣ́ въ ва́съ чужді́й: вы́ мнѣ́ свидѣ́телiе, и а́зъ свидѣ́тель, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ,
еще́ от­ нача́ла, и нѣ́сть изъима́яй от­ руку́ мое́ю: сотворю́, и кто́ от­врати́тъ е́?
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, избавля́яй ва́съ, святы́й Изра́илевъ: ва́съ ра́ди послю́ въ Вавило́нъ и воз­дви́гну вся́ бѣжа́щыя, и халде́е въ корабле́хъ свя́жут­ся.
А́зъ Госпо́дь Бо́гъ святы́й ва́шъ, показа́вый Изра́иля царя́ ва́­шего.
Си́це глаго́летъ Госпо́дь, дая́й пу́ть по мо́рю и по водѣ́ си́льнѣ стезю́:
изводя́й колесни́цы и ко́ни и наро́дъ си́ленъ: но успо́ша и не воста́нутъ, угасо́ша а́ки ле́нъ угаше́нъ.
Не помина́йте пе́рвыхъ, и ве́тхихъ не помышля́йте,
се́, а́зъ творю́ но́вая, я́же ны́нѣ воз­сiя́ютъ, и увѣ́сте я́: и сотворю́ въ пусты́ни пу́ть и въ безво́днѣй рѣ́ки.
Возблагословя́тъ мя́ звѣ́рiе се́лнiи, Си́рини и дще́ри стру́ѳовы: я́ко да́хъ въ пусты́ни во́ду и рѣ́ки въ безво́днѣй, напо­и́ти ро́дъ мо́й избра́н­ный,
лю́ди моя́, я́же снабдѣ́хъ, добродѣ́тели моя́ повѣ́дати.
Не ны́нѣ при­­зва́хъ тебе́, Иа́кове, ниже́ труди́тися сотвори́хъ тя́, Изра́илю.
Не при­­не́слъ еси́ мнѣ́ ове́цъ тво­и́хъ всесожже́нiя тво­его́, ни въ же́ртвахъ тво­и́хъ просла́вилъ мя́ еси́, не порабо́тихъ тя́ въ же́ртвахъ, ниже́ утружде́на сотвори́хъ тя́ въ Лива́нѣ:
не купи́лъ еси́ мнѣ́ на сребро́ ѳимiа́ма, ниже́ ту́ка тре́бъ тво­и́хъ воз­жела́хъ, но во грѣсѣ́хъ тво­и́хъ ста́лъ еси́ предо мно́ю и въ непра́вдахъ тво­и́хъ.
А́зъ е́смь, а́зъ е́смь заглажда́яй беззако́нiя твоя́ мене́ ра́ди и грѣхи́ твоя́, и не помяну́.
Ты́ же помяни́, и да су́димся: глаго́ли ты́ беззако́нiя твоя́ пре́жде, да оправди́шися.
Отцы́ ва́ши пе́рвiи согрѣши́ша, и кня́зи ва́ши беззако́н­новаша на мя́.
И оскверни́ша кня́зи свята́я моя́, и да́хъ погуби́ти Иа́кова и Изра́иля во укори́зну.
Ны́нѣ же слы́ши, ра́бе мо́й Иа́кове, и Изра́илю, его́же избра́хъ.
Си́це глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ сотвори́вый тя́ и созда́вый тя́ изъ утро́бы: еще́ помо́жетъ ти́: не бо́йся, ра́бе мо́й Иа́кове, и воз­лю́блен­ный Изра́илю, его́же избра́хъ.
Я́ко а́зъ да́мъ во́ду въ жа́жду ходя́щымъ въ безво́днѣй, наложу́ Ду́хъ мо́й на сѣ́мя твое́ и благослове́нiя моя́ на ча́да твоя́,
и прозя́бнутъ а́ки трава́ посредѣ́ воды́ и я́ко ве́рба при­­ водѣ́ теку́щей.
Се́й рече́тъ: Бо́жiй е́смь: и се́й возопiе́тъ о и́мени Иа́ковли, и другі́й напи́шетъ руко́ю сво­е́ю: Бо́жiй е́смь: и о и́мени Изра́илевѣ возопiе́тъ.
Си́це глаго́летъ Бо́гъ Ца́рь Изра́илевъ, и избавле́й его́ Бо́гъ Савао́ѳъ: а́зъ пе́рвый и а́зъ по си́хъ, кромѣ́ мене́ нѣ́сть Бо́га:
кто́ я́коже а́зъ? да ста́нетъ и да при­­зове́тъ, и да воз­вѣсти́тъ и да угото́витъ ми́, от­не́лѣже сотвори́хъ человѣ́ка во вѣ́къ, и гряду́щая пре́жде не́же прiити́ и́мъ, да воз­вѣстя́тъ ва́мъ.
Не укрыва́йтеся, ниже́ заблужда́йте: не испе́рва ли внуши́сте, и воз­вѣсти́хъ ва́мъ? свидѣ́телiе вы́ есте́, а́ще е́сть Бо́гъ ра́звѣ мене́.
И не послу́шаша тогда́ созида́ющiи, и вая́ющiи вси́ тще́тни, творя́щiи жела́нiя своя́, я́же не упо́льзуютъ и́хъ:
но посра́мят­ся вси́ созида́ющiи бо́га и вая́ющiи вси́ неполе́зная.
И вси́, от­ню́дуже бы́ша, изсхо́ша: и глусі́и от­ человѣ́къ да соберу́т­ся вси́ и да ста́нутъ вку́пѣ, и да посра́мят­ся и устыдя́т­ся вку́пѣ.
Я́ко наостри́ древодѣ́латель сѣ́чиво, тесло́ю содѣ́ла о́ное, и све́рдломъ соста́ви е́, и дла́томъ издолбе́ е́, и содѣ́ла е́ крѣ́постiю мы́шцы сво­ея́: и вза́лчетъ, и изнемо́жетъ, и не напiе́т­ся воды́.
И избра́въ древодѣ́ля дре́во, поста́ви е́ въ мѣ́ру, и кле́емъ состро́и е́, и сотвори́ е́ а́ки о́бразъ му́жескъ и а́ки красоту́ человѣ́чу, поста́вити е́ въ дому́.
Посѣче́ дре́во въ дубра́вѣ, е́же насади́ Госпо́дь, со́сну, и до́ждь воз­расти́,
да бу́детъ человѣ́комъ на жже́нiе: и взя́въ от­ него́, согрѣ́ся, и изже́гше я́, испеко́ша и́ми хлѣ́бы, изъ оста́в­шаго же сотвори́ша бо́ги и покланя́ют­ся и́мъ: сотвори́ е́ изва́ян­ное, и прекланя́ет­ся и́мъ.
По́лъ его́ сожже́ огне́мъ, и по́лъ его́ сожже́ на у́глiе, и испече́ въ ни́хъ хлѣ́бы, и на ни́хъ испече́ мя́со, и яде́, и насы́тися, и согрѣ́вся рече́: сла́дко мнѣ́, я́ко согрѣ́хся и ви́дѣхъ о́гнь.
Изъ оста́в­шаго же сотвори́ бо́га изва́ян­на, прекланя́ет­ся ему́ и покланя́ет­ся, и мо́лит­ся ему́ глаго́ля: изба́ви мя́, я́ко бо́гъ мо́й еси́ ты́.
Не увѣ́даша смы́слити, я́ко отемнѣ́ша о́чи и́хъ, е́же ви́дѣти и разумѣ́ти се́рдцемъ сво­и́мъ.
И не помы́сли въ души́ сво­е́й, ни увѣ́дѣ смышле́нiемъ, я́ко по́лъ его́ сожже́ огне́мъ, и испече́ на у́глiехъ его́ хлѣ́бы, и испе́къ мяса́ снѣде́, и оста́в­шее его́ въ ме́рзость сотвори́, и покланя́ют­ся ему́.
Увѣ́ждь, я́ко пе́пелъ е́сть се́рдце и́хъ, и прельща́ют­ся, и ни еди́нъ мо́жетъ души́ сво­ея́ изба́вити: ви́дите, не рцы́те, я́ко лжа́ въ десни́цѣ мо­е́й.
Помяни́ сiя́, Иа́кове и Изра́илю, я́ко ра́бъ мо́й еси́ ты́, сотвори́хъ тя́ раба́ мо­его́, и ты́, Изра́илю, не забыва́й мене́.
Се́ бо, отъ­я́хъ я́ко о́блакъ беззако́нiя твоя́ и я́ко при­­мра́къ грѣхи́ твоя́: обрати́ся ко мнѣ́, и изба́влю тя́.
Возвесели́теся, небеса́, я́ко поми́лова Бо́гъ Изра́иля: воструби́те, основа́нiя земна́я, возопі́йте, го́ры, весе́лiе, хо́лми и вся́ древеса́, я́же на ни́хъ: я́ко изба́ви Бо́гъ Иа́кова, и Изра́иль просла́вит­ся.
Си́це глаго́летъ Госпо́дь избавля́яй тя́ и созда́вый тя́ от­ чре́ва: а́зъ Госпо́дь соверша́яй вся́, распростро́хъ не́бо еди́нъ и утверди́хъ зе́млю.
Кто́ и́нъ разсы́плетъ зна́менiя чревоволше́бниковъ и волшбы́ от­ се́рдца, от­враща́яй му́дрыя вспя́ть и совѣ́ты и́хъ обуя́яй,
и уставля́я глаго́лъ раба́ сво­его́, и совѣ́тъ вѣ́ст­никовъ сво­и́хъ и́стиненъ творя́й? глаго́ляй Иерусали́му: насели́шися: и градо́мъ иуде́йскимъ: воз­градите́ся, и пусты́ни его́ просiя́ютъ,
глаго́ляй бе́зднѣ: опустѣ́еши, и рѣ́ки твоя́ изсушу́,
глаго́ляй ки́ру смы́слити, и вся́ во́ли моя́ сотвори́тъ: глаго́ляй Иерусали́му: воз­гради́шися, и хра́мъ святы́й мо́й осную́.
Си́це глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ пома́зан­ному мо­ему́ ки́ру, его́же удержа́хъ за десни́цу, повину́ти предъ ни́мъ язы́ки, и крѣ́пость царе́й разрушу́, от­ве́рзу предъ ни́мъ врата́, и гра́ди не затворя́т­ся:
а́зъ предъ тобо́ю пойду́ и го́ры уравню́, врата́ мѣ́дяная сокрушу́ и вереи́ желѣ́зныя сломлю́,
и да́мъ ти́ сокро́вища те́мная сокрове́н­ная: неви́димая от­ве́рзу тебѣ́, да увѣ́си, я́ко а́зъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й прозыва́я и́мя твое́, Бо́гъ Изра́илевъ.
Ра́ди раба́ мо­его́ Иа́кова и Изра́иля избра́н­наго мо­его́, а́зъ прозову́ тя́ и́менемъ тво­и́мъ и прiиму́ тя:
ты́ же не позна́лъ еси́ мене́, я́ко а́зъ Госпо́дь Бо́гъ, и нѣ́сть ра́звѣ мене́ еще́ Бо́га: укрѣпи́хъ тя́, и не позна́лъ еси́ мене́,
да бы́ша увѣ́дѣли, и́же от­ восто́къ со́лнечныхъ и и́же от­ за́падъ, я́ко нѣ́сть Бо́гъ ра́звѣ мене́: а́зъ Госпо́дь Бо́гъ, и нѣ́сть еще́.
А́зъ устро́ивый свѣ́тъ и сотвори́вый тму́, творя́й ми́ръ и зи́ждяй зла́я, а́зъ Госпо́дь Бо́гъ, творя́й сiя́ вся́.
Да воз­ра́дует­ся не́бо свы́ше, и о́блацы да кропя́тъ пра́вду: да прозя́бнетъ земля́, и да прорасти́тъ ми́лость, и пра́вду да прозя́бнетъ вку́пѣ: а́зъ е́смь Госпо́дь созда́вый тя́.
Что́ лу́чшее устро́ихъ я́ко гли́ну скуде́льничу? еда́ оря́й ора́ти бу́детъ зе́млю ве́сь де́нь? еда́ рече́тъ бре́нiе скуде́льнику: что́ твори́ши, я́ко не дѣ́лаеши, ниже́ и́маши ру́къ, еда́ от­вѣща́етъ зда́нiе созда́в­шему е́?
еда́ глаго́летъ отцу́: что́ роди́ши? и ма́тери: что́ чревоболи́ши?
Я́ко та́ко глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, святы́й Изра́илевъ, сотвори́вый гряду́щая: вопроси́те мене́ о сынѣ́хъ мо­и́хъ и о дще́рехъ мо­и́хъ, и о дѣ́лѣхъ руку́ мое́ю заповѣ́дите мнѣ́.
А́зъ сотвори́хъ зе́млю и человѣ́ка на не́й, а́зъ руко́ю мо­е́ю утверди́хъ не́бо, а́зъ всѣ́мъ звѣзда́мъ заповѣ́дахъ.
А́зъ воз­ста́вихъ его́ со пра́вдою царя́, и вси́ путiе́ его́ пра́вы: се́й сози́ждетъ гра́дъ мо́й и плѣне́нiе люді́й мо­и́хъ воз­врати́тъ, не по мздѣ́, ни по даро́мъ, рече́ Госпо́дь Савао́ѳъ.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь Савао́ѳъ: утруди́ся Еги́петъ и ку́пли еѳiо́пскiя, и Саваи́мстiи му́жiе высо́цыи къ тебѣ́ пре́йдутъ и тебѣ́ бу́дутъ раби́, и вслѣ́дъ тебе́ по́йдутъ свя́зани у́зами ручны́ми, и пре́йдутъ къ тебѣ́ и покло́нят­ся тебѣ́, и въ тебѣ́ помо́лят­ся, я́ко въ тебѣ́ Бо́гъ е́сть, и реку́тъ: нѣ́сть Бо́га ра́звѣ тебе́:
ты́ бо еси́ Бо́гъ, и не вѣ́дѣхомъ, Бо́гъ Изра́илевъ Спа́съ.
Постыдя́т­ся и посра́мят­ся вси́ проти́вящiися ему́ и по́йдутъ въ студѣ́: обновля́йтеся ко мнѣ́, о́строви.
Изра́иль спаса́ет­ся от­ Го́спода спасе́нiемъ вѣ́чнымъ: не постыдя́т­ся, ни посра́мят­ся да́же до вѣ́ка ктому́.
Зане́ та́ко глаго́летъ Госпо́дь сотвори́вый не́бо, се́й Бо́гъ показа́вый зе́млю и сотвори́вый ю́, то́й раздѣли́ ю́, не вотще́ сотвори́ ю́, но на вселе́нiе созда́ ю́: а́зъ е́смь Госпо́дь, и нѣ́сть ктому́.
Не о́тай глаго́лахъ, ни въ те́мнѣ мѣ́стѣ земли́: не реко́хъ пле́мени Иа́ковлю: су́етнаго взыщи́те. А́зъ е́смь, а́зъ е́смь Госпо́дь глаго́ляй пра́вду и воз­вѣща́яй и́стину.
Собери́теся и прiиди́те, совѣща́йтеся вку́пѣ, спаса́емiи от­ язы́къ. Не разумѣ́ша воз­дви́жущiи дре́во изва́янiе свое́ и моля́щеся бого́мъ, и́же не спаса́ютъ.
А́ще воз­вѣстя́тъ, да при­­бли́жат­ся, да увѣ́дятъ вку́пѣ, кто́ слы́шана сотвори́ сiя́ испе́рва? Тогда́ воз­вѣсти́ся ва́мъ: а́зъ Бо́гъ, и нѣ́сть ино́го ра́звѣ мене́, пра́веденъ и спаси́тель, нѣ́сть кромѣ́ мене́.
Обрати́теся ко мнѣ́ и спасе́теся, и́же от­ кра́я земна́го: а́зъ е́смь Бо́гъ, и нѣ́сть ино́го.
Клену́ся мно́ю сами́мъ, а́ще не изы́детъ изо у́стъ мо­и́хъ пра́вда, словеса́ моя́ не воз­вратя́т­ся: я́ко мнѣ́ покло́нит­ся вся́ко колѣ́но, и исповѣ́ст­ся вся́къ язы́къ богови, глаго́ля:
пра́вда и сла́ва къ нему́ прiи́детъ: и посра́мят­ся вси́ от­луча́ющiися.
От Го́спода оправдя́т­ся, и о Бо́зѣ просла́вит­ся все́ сѣ́мя сыно́въ Изра́илевыхъ.
Паде́ ви́лъ, сокруши́ся даго́нъ, бы́ша вая́нiя и́хъ во звѣ́ри и ско́ты: но́сите я́ свя́зана я́ко бре́мя тружда́ющемуся и разслабѣ́в­шу,
и а́лчущу и не могу́щу вку́пѣ, и́же не воз­мо́гутъ спасти́ся от­ ра́ти, са́ми же плѣне́ни при­­ведо́шася.
Послу́шайте мене́, до́ме Иа́ковль и ве́сь оста́нокъ Изра́илевъ, носи́мiи от­ чре́ва и наказу́емiи от­ дѣ́тска да́же до ста́рости:
а́зъ е́смь, и до́ндеже состарѣ́етеся, а́зъ е́смь, а́зъ терплю́ ва́мъ, а́зъ сотвори́хъ и а́зъ понесу́, а́зъ подъиму́ и спасу́ вы.
Кому́ мя́ уподо́бисте? ви́дите, ухи́трите, заблужда́ющiи,
слага́ющiи зла́то изъ мѣ́ха, и сребро́ вѣ́сомъ поставля́ютъ въ мѣ́рилѣ, и нае́мше зла́таря сотвори́ша рукотворе́н­ная, и прекло́ншеся покланя́ют­ся и́мъ:
воз­дви́жутъ я́ на ра́мѣхъ и хо́дятъ: а́ще же положа́тъ я́ на мѣ́стѣ сво­е́мъ, ту́ лежа́тъ, ниже́ подви́жут­ся: и и́же а́ще возопiе́тъ къ ни́мъ, не услы́шатъ, от­ бѣ́дъ не спасу́тъ его́.
Помяни́те сiя́ и воз­стени́те, пока́йтеся, прельсти́в­шiися, обрати́теся се́рдцемъ
и помяни́те пе́рвая от­ вѣ́ка, я́ко а́зъ е́смь Бо́гъ, и нѣ́сть еще́ ра́звѣ мене́:
воз­вѣща́яй пе́рвѣе послѣ́дняя, пре́жде не́же бы́ти и́мъ, и а́бiе сбы́шася: и реко́хъ: ве́сь совѣ́тъ мо́й ста́нетъ, и вся́, ели́ка совѣща́хъ, сотворю́.
Призыва́яй от­ восто́къ пти́цу, и от­ земли́ издале́ча, о ни́хже совѣща́хъ: реко́хъ и при­­ведо́хъ, созда́хъ и сотвори́хъ, при­­ведо́хъ и́ и благопоспѣши́хъ пу́ть его́.
Послу́шайте мене́, погу́бльшiи се́рдце, су́щiи дале́че от­ пра́вды:
при­­бли́жихъ пра́вду мою́, и не удали́т­ся, и спасе́нiе, е́же от­ мене́, не уме́длю: да́хъ въ Сiо́нѣ спасе́нiе Изра́илю во прославле́нiе.
Сни́ди, ся́ди на земли́, дѣ́во, дщи́ Вавило́ня, вни́ди во тму́ {По ины́мъ: ся́ди на зе́млю.}, дщи́ Халде́йска, я́ко не при­­ложи́ши ксему́ прозыва́тися мягка́ и ю́на.
Возми́ же́рновы, мели́ муку́, от­кры́й покрыва́ло твое́, от­кры́й сѣди́ны, воз­сучи́ го́лени, прейди́ рѣ́ки:
от­кры́ет­ся сту́дъ тво́й, явя́т­ся укори́зны твоя́, пра́ведное от­ тебе́ воз­му́, ктому́ не преда́мъ человѣ́комъ.
Рече́ изба́вивый тя́ Госпо́дь Савао́ѳъ, и́мя ему́ святы́й Изра́илевъ:
ся́ди умиле́на, вни́ди во тму́, дщи́ Халде́йска, ксему́ не прозове́шися крѣ́пость ца́р­ст­ва.
Разгнѣ́вахся на лю́ди моя́, оскверни́ла еси́ наслѣ́дiе мое́: а́зъ вда́хъ я́ въ ру́ку твою́, ты́ же не дала́ и́мъ ми́лости, ста́рчiй яре́мъ отягчи́ла еси́ зѣло́
и рекла́ еси́: въ вѣ́къ бу́ду влады́чица: не помы́слила еси́ си́хъ въ се́рдцы тво­е́мъ, ниже́ помяну́ла еси́ послѣ́днихъ:
ны́нѣ же слы́ши сiе́, ю́ная, сѣдя́щая, упова́ющая, глаго́лющая въ се́рдцы сво­е́мъ: а́зъ е́смь, и нѣ́сть ины́я, не ся́ду вдово́ю и не позна́ю сирот­ст­ва́.
Ны́нѣ же прiи́дутъ на тя́ два́ сiя́ внеза́пу во еди́нъ де́нь, безча́дiе и вдов­ст­во́ внеза́пу прiи́детъ на тя́, въ волше́б­ст­вѣ тво­е́мъ и въ крѣ́пости волхво́въ тво­и́хъ зѣло́,
въ надѣ́янiи зло́бы тво­ея́: ты́ бо рекла́ еси́: а́зъ е́смь, и нѣ́сть ины́я: увѣ́ждь, я́ко смышле́нiе си́хъ и блуже́нiе твое́ бу́детъ тебѣ́ сра́мъ: и рекла́ еси́ се́рдцемъ сво­и́мъ: а́зъ е́смь, и нѣ́сть ины́я.
И прiи́детъ на тя́ па́губа, и не увѣ́си, про́пасть, и впаде́ши въ ню́: и прiи́детъ на тя́ печа́ль, и не воз­мо́жеши чиста́ бы́ти: и прiи́детъ на тя́ внеза́пу па́губа, и не увѣ́си.
Ста́ни ны́нѣ се́ волхвы́ тво­и́ми и со мно́гими ча́ры тво­и́ми, и́мже научи́лася еси́ изъ ю́ности тво­ея́, а́ще воз­мо́гутъ ти́ помощи́.
Утруди́лася еси́ въ совѣ́тѣхъ тво­и́хъ: да ста́нутъ ны́нѣ и спасу́тъ тя́ звѣздоче́тцы небесе́, смотря́ющiи звѣ́здъ, да воз­вѣстя́тъ ти́, что́ и́мать на тя́ прiити́.
Се́, вси́ я́ко хвра́стiе огне́мъ погоря́тъ и не изъи́мутъ души́ сво­ея́ изъ пла́мене, поне́же и́маши у́глiе о́гнен­ное, ся́ди на ни́хъ.
Сі́и бу́дутъ тебѣ́ по́мощь: труди́лася еси́ въ преложе́нiи от­ ю́ности, человѣ́къ са́мъ въ себѣ́ прельсти́ся, тебѣ́ же не бу́детъ спасе́нiя.
Услы́шите сiя́, до́ме Иа́ковль, прозва́н­нiи и́менемъ Изра́илевымъ и изше́дшiи изъ Иу́ды, клену́щiися и́менемъ Го́спода Бо́га Изра́илева, помина́ющiи не со и́стиною, ниже́ со пра́вдою,
и при­­держа́щiися и́мени гра́да свята́го, и о Бо́зѣ Изра́илевѣ подтвержда́ющiися: Госпо́дь Савао́ѳъ и́мя ему́.
Пре́ждняя еще́ воз­вѣсти́хъ, и изъ у́стъ мо­и́хъ изыдо́ша, и слы́шано бы́сть: внеза́пу сотвори́хъ, и на́йде.
Вѣ́мъ, я́ко же́стокъ еси́, и жи́ла желѣ́зна вы́я твоя́, и чело́ твое́ мѣ́дяно.
И воз­вѣсти́хъ ти́, я́же дре́вле, пре́жде не́же прiити́ на тя́: слы́шана тебѣ́ сотвори́хъ, да не когда́ рече́ши, я́ко и́доли мнѣ́ сiя́ сотвори́ша, и не рцы́, я́ко изва́ян­ная и слiя́н­ная заповѣ́даша мнѣ́.
Слы́шасте вся́, и вы́ не разумѣ́сте: но и слы́шана тебѣ́ сотвори́хъ но́вая от­ны́нѣ, я́же и́мутъ бы́ти:
и не ре́клъ еси́: ны́нѣ быва́ютъ, а не пре́жде, и не въ пре́жднiя дни́ слы́шалъ еси́ сiя́: не рцы́: е́й, вѣ́мъ сiя́.
Не вѣ́дѣлъ еси́, ниже́ разумѣ́лъ еси́, ниже́ испе́рва от­верзо́хъ ушеса́ твоя́: вѣ́дѣхъ бо, я́ко от­верга́я от­ри́неши и беззако́н­никъ еще́ от­ чре́ва прозове́шися.
И́мене мо­его́ ра́ди покажу́ ти я́рость мою́, и сла́вная моя́ наведу́ на тя́, да не потреблю́ тебе́.
Се́, прода́хъ тя́ не сребра́ ра́ди: изъя́хъ же тя́ изъ пе́щи убо́же­ст­ва.
Мене́ ра́ди сотворю́ ти́, я́ко мое́ и́мя оскверня́ет­ся, и сла́вы мо­ея́ ино́му не да́мъ.
Послу́шай мене́, Иа́кове и Изра́илю, его́же а́зъ при­­зыва́ю: а́зъ е́смь пе́рвый и а́зъ е́смь во вѣ́къ.
И рука́ моя́ основа́ зе́млю, и десни́ца моя́ утверди́ не́бо: при­­зову́ я́, и ста́нетъ вку́пѣ,
и соберу́т­ся вси́ и услы́шатъ: кто́ и́мъ воз­вѣсти́ сiя́? любя́ тя́ сотвори́хъ во́лю твою́ надъ Вавило́номъ, е́же отъ­я́ти пле́мя Халде́йско.
А́зъ глаго́лахъ, а́зъ при­­зва́хъ, при­­ведо́хъ и́, и благопоспѣши́тъ пу́ть его́.
Приступи́те ко мнѣ́ и слы́шите сiя́, испе́рва не о́тай глаго́лахъ: егда́ быва́ху, та́мо бѣ́хъ, и ны́нѣ Госпо́дь Госпо́дь посла́ мя и Ду́хъ его́.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь, изба́вивый тя́, святы́й Изра́илевъ: а́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ тво́й, научи́хъ тя́, е́же обрѣсти́ тебѣ́ пу́ть, по нему́же по́йдеши.
И а́ще бы еси́ послу́шалъ за́повѣдiй мо­и́хъ, то́ бы́лъ бы у́бо а́ки рѣка́ ми́ръ тво́й, и пра́вда твоя́ я́ко волна́ морска́я,
и бы́ло бы я́ко песо́къ сѣ́мя твое́, и исча́дiя чре́ва тво­его́ я́ко пе́рсть земли́: ниже́ ны́нѣ потреби́шися, ниже́ поги́бнетъ и́мя твое́ предо мно́ю.
Изы́ди от­ Вавило́на, бѣжа́й от­ халде́евъ: гла́съ ра́дости воз­вѣсти́те, и да слы́шано бу́детъ сiе́, воз­вѣсти́те да́же до послѣ́днихъ земли́, глаго́лите: изба́ви Госпо́дь раба́ сво­его́ Иа́кова.
И а́ще вжа́ждутъ, пусты́нею проведе́тъ и́хъ и во́ду изъ ка́мене изведе́тъ и́мъ: разся́дет­ся ка́мень, и потече́тъ вода́, и испiю́тъ лю́дiе мо­и́.
Нѣ́сть ра́доватися нечести́вымъ, глаго́летъ Госпо́дь.
Послу́шайте мене́, о́строви, и внемли́те, язы́цы. Вре́менемъ мно́гимъ стоя́ти бу́детъ, глаго́летъ Госпо́дь: от­ чре́ва ма́тере мо­ея́ нарече́ и́мя мое́,
и положи́ уста́ моя́ я́ко ме́чь о́стръ, и подъ кро́вомъ руки́ сво­ея́ скры́ мя́: положи́ мя́ я́ко стрѣлу́ избра́н­ну, и въ ту́лѣ сво­е́мъ скры́ мя́,
и рече́ ми́: ра́бъ мо́й еси́ ты́, Изра́илю, и въ тебѣ́ просла́влюся.
А́зъ же реко́хъ: вотще́ труди́хся, всу́е и ни во что́ да́хъ крѣ́пость мою́: сего́ ра́ди су́дъ мо́й предъ Го́сподемъ и тру́дъ мо́й предъ Бо́гомъ мо­и́мъ.
И ны́нѣ та́ко глаго́летъ Госпо́дь, созда́вый мя́ от­ чре́ва раба́ себѣ́, е́же собра́ти Иа́кова къ нему́ и Изра́иля: соберу́ся и просла́влюся предъ Го́сподемъ, и Бо́гъ мо́й бу́детъ мнѣ́ крѣ́пость.
И рече́ ми: ве́лiе ти́ е́сть, е́же назва́тися тебѣ́ рабо́мъ мо­и́мъ, е́же воз­ста́вити племена́ Иа́ковля и разсѣ́янiе Изра́илево обрати́ти: се́, да́хъ тя́ въ завѣ́тъ ро́да, во свѣ́тъ язы́комъ, е́же бы́ти тебѣ́ во спасе́нiе да́же до послѣ́днихъ земли́.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь, изба́вивый тя́ Бо́гъ Изра́илевъ: освяти́те уничижа́ющаго ду́шу свою́, гнуша́емаго от­ язы́къ рабо́въ кня́жескихъ: ца́рiе у́зрятъ его́, и воста́нутъ кня́зи и покло́нят­ся ему́ Го́спода ра́ди, я́ко вѣ́ренъ е́сть святы́й Изра́илевъ, и избра́хъ тя́.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: во вре́мя прiя́тно послу́шахъ тебе́ и въ де́нь спасе́нiя помого́хъ ти́, и сотвори́хъ тя́ и да́хъ тя́ въ завѣ́тъ вѣ́чный язы́ковъ, е́же устро́ити зе́млю и наслѣ́дити наслѣ́дiя пусты́ни,
глаго́люща су́щымъ во у́захъ: изыди́те, и су́щымъ во тмѣ́: от­кры́йтеся. На всѣ́хъ путе́хъ пасти́ся бу́дутъ, и на всѣ́хъ стезя́хъ па́жить и́хъ:
не вза́лчутъ, ниже́ вжа́ждутъ, ниже́ порази́тъ и́хъ зно́й, ниже́ со́лнце, но ми́луяй и́хъ утѣ́шитъ и́хъ и сквоз­ѣ́ исто́чники водны́я проведе́тъ и́хъ.
И положу́ вся́ку го́ру въ пу́ть и вся́ку стезю́ въ па́­ст­ву и́мъ.
Се́, сі́и издале́ча прiи́дутъ, сі́и от­ сѣ́вера и от­ мо́ря, ині́и же от­ земли́ пе́рсскiя.
Ра́дуйтеся, небеса́, и весели́ся, земле́, да от­ры́гнутъ го́ры весе́лiе и хо́лми пра́вду, я́ко поми́лова Бо́гъ лю́ди своя́ и смире́н­ныя люді́й сво­и́хъ утѣ́ши.
Рече́ же Сiо́нъ: оста́ви мя́ Госпо́дь, и Бо́гъ забы́ мя.
Еда́ забу́детъ жена́ отроча́ свое́, е́же не поми́ловати исча́дiя чре́ва сво­его́? а́ще же и забу́детъ си́хъ жена́, но а́зъ не забу́ду тебе́, глаго́летъ Госпо́дь.
Се́, на рука́хъ мо­и́хъ написа́хъ стѣ́ны твоя́, и предо мно́ю еси́ при́сно,
и вско́рѣ воз­гради́шися, от­ ни́хже разори́л­ся еси́, и опустоши́в­шiи тя́ изы́дутъ изъ тебе́.
Возведи́ о́крестъ о́чи тво­и́ и ви́ждь вся́, се́, собра́шася и прiидо́ша къ тебѣ́, живу́ а́зъ, глаго́летъ Госпо́дь: я́ко всѣ́ми и́ми а́ки въ красоту́ облече́шися и обложи́ши себе́ и́ми я́ко у́тварiю невѣ́ста.
Поне́же пуста́я твоя́ и разсы́паная и па́дшая ны́нѣ утѣснѣ́ютъ от­ обита́ющихъ, и удаля́т­ся от­ тебе́ поглоща́ющiи тя́.
Реку́тъ бо во у́шы тво­и́ сы́нове тво­и́, и́хже бы́лъ погуби́лъ еси́: тѣ́сно ми́ мѣ́сто, сотвори́ ми мѣ́сто, да вселю́ся.
И рече́ши въ се́рдцы сво­е́мъ: кто́ мнѣ́ породи́ си́хъ? а́зъ же безча́дна и вдова́, си́хъ же кто́ воспита́ мнѣ́? а́зъ же оста́хся еди́на, сі́и же мнѣ́ гдѣ́ бы́ша?
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь Госпо́дь: се́, воз­двиза́ю на язы́ки ру́ку мою́ и на о́стровы воз­дви́гну зна́менiе мое́, и при­­веду́тъ сы́ны твоя́ въ ло́нѣ и дще́ри твоя́ на плеща́хъ во́змутъ.
И бу́дутъ ца́рiе корми́телiе тво­и́, и княги́ни и́хъ корми́лицы твоя́: до лица́ земли́ покло́нят­ся тебѣ́ и пра́хъ но́гъ тво­и́хъ обли́жутъ, и увѣ́си, я́ко а́зъ Госпо́дь Бо́гъ, и не посра́мят­ся терпя́щiи мя́.
Еда́ во́зметъ кто́ от­ исполи́на коры́сти? и а́ще кто́ плѣни́тъ непра́веднѣ, спасе́тлися?
Зане́ та́ко глаго́летъ Госпо́дь: а́ще кто́ плѣни́тъ исполи́на, во́зметъ коры́сти: взе́мляй же от­ крѣ́пкаго спасе́т­ся: а́зъ же прю́ твою́ разсужду́ и а́зъ сы́ны твоя́ изба́влю:
и оскорби́в­шiи тебе́ снѣдя́тъ пло́ть свою́ и испiю́тъ я́ко вино́ но́во кро́вь свою́, и упiю́т­ся: и увѣ́сть вся́ка пло́ть, я́ко а́зъ Госпо́дь изба́вивый тя́ и заступа́яй крѣ́пость Иа́ковлю.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: ка́я кни́га от­пуще́нiя ма́тере ва́­шея, е́юже от­пусти́хъ ю́? или́ ко́­ему заимода́вцу прода́хъ вы́? се́, грѣхми́ ва́шими прода́стеся, и беззако́нiй ра́ди ва́шихъ от­пусти́хъ ма́терь ва́шу.
Что́ я́ко прiидо́хъ, и не бя́ше человѣ́ка? зва́хъ, и не бѣ́ послу́ша­ю­щаго? еда́ не мо́жетъ рука́ моя́ изба́вити, или́ не могу́ изъя́ти? се́, запреще́нiемъ мо­и́мъ опустошу́ мо́ре и положу́ рѣ́ки пу́сты, и и́зсхнутъ ры́бы и́хъ не су́щей водѣ́ и у́мрутъ жа́ждею:
облеку́ не́бо во тму́ и положу́ а́ки вре́тище оде́жду его́.
Госпо́дь Госпо́дь дае́тъ мнѣ́ язы́къ науче́нiя, е́же разумѣ́ти, егда́ подоба́етъ рещи́ сло́во: положи́ мя у́тро у́тро, при­­ложи́ ми у́хо, е́же слы́шати,
и наказа́нiе Госпо́дне от­верза́етъ у́шы мо­и́: а́зъ же не проти́влюся, ни противоглаго́лю.
Плещы́ мо­и́ вда́хъ на ра́ны и лани́тѣ мо­и́ на зауше́нiя, лица́ же мо­его́ не от­врати́хъ от­ студа́ заплева́нiй,
и Госпо́дь Госпо́дь помо́щникъ ми́ бы́сть: сего́ ра́ди не усрами́хся, но положи́хъ лице́ свое́ а́ки тве́рдый ка́мень и разумѣ́хъ, я́ко не постыжду́ся:
зане́ при­­ближа́ет­ся оправда́вый мя́. Кто́ пря́йся со мно́ю? да сопротивоста́нетъ мнѣ́ ку́пно. И кто́ судя́йся со мно́ю? да при­­бли́жит­ся ко мнѣ́.
Се́, Госпо́дь Госпо́дь помо́жетъ ми́: кто́ озло́битъ мя́? Се́, вси́ вы́ я́ко ри́за обетша́ете, и я́ко мо́лiе изъя́стъ вы́.
Кто́ въ ва́съ боя́йся Го́спода? да послу́шаетъ гла́са о́трока его́. Ходя́щiи во тмѣ́, и нѣ́сть и́мъ свѣ́та, надѣ́йтеся на и́мя Госпо́дне и утверди́теся о Бо́зѣ.
Се́, вси́ вы́ о́гнь раждиза́ете укрѣпля́ете пла́мень: ходи́те свѣ́томъ огня́ ва́­шего и пла́менемъ, его́же разжего́сте. Мене́ ра́ди бы́ша сiя́ ва́мъ, въ печа́ли у́спнете.
Послу́шайте мене́, гоня́щiи пра́вду и взыска́ющiи Го́спода, воз­зри́те на тве́рдый ка́мень, его́же изсѣко́сте {Евр.: изъ него́же изсѣ́чени бы́сте.}, и въ юдо́ль пото́ка, ю́же ископа́сте {Евр.: изъ нея́же иско́пани бы́сте.}.
Воззри́те на Авраа́ма отца́ ва́­шего и на Са́рру породи́в­шую вы́: я́ко еди́нъ бѣ́, и при­­зва́хъ его́, и благослови́хъ его́, и воз­люби́хъ его́, и умно́жихъ его́.
И тебе́ ны́нѣ утѣ́шу, Сiо́не, и утѣ́шихъ вся́ пусты́ни его́, и поста́влю пусты́ню его́ я́ко ра́й, и я́же ко за́падомъ его́ а́ки ра́й Госпо́день: ра́дость и весе́лiе обря́щутъ въ не́мъ, исповѣ́данiе и гла́съ хвале́нiя.
Послу́шайте мене́, лю́дiе мо­и́, послу́шайте, и ца́рiе, ко мнѣ́ внуши́те: я́ко зако́нъ от­ мене́ изы́детъ, и су́дъ мо́й во свѣ́тъ язы́комъ.
Приближа́ет­ся ско́ро пра́вда моя́, и изы́детъ я́ко свѣ́тъ спасе́нiе мое́, и на мы́шцу мою́ язы́цы надѣ́ятися бу́дутъ: мене́ о́строви ожида́ти и на мы́шцу мою́ упова́ти бу́дутъ.
Воздви́гните на не́бо о́чи ва́ши и воз­зри́те на зе́млю до́лу, поне́же не́бо я́ко ды́мъ утверди́ся, и земля́ я́ко ри́за обетша́етъ, живу́щiи же на земли́ я́коже сiя́ изо́мрутъ, спасе́нiе же мое́ во вѣ́къ бу́детъ, и пра́вда моя́ не оскудѣ́етъ.
Послу́шайте мене́, вѣ́дящiи су́дъ, лю́дiе мо­и́, и́мже зако́нъ мо́й въ се́рдцы ва́­шемъ, не бо́йтеся укоре́нiя человѣ́ча и похуле́нiю и́хъ не покаря́йтеся.
Я́коже бо ри́за снѣде́на бу́детъ вре́менемъ, и я́ко сукно́ изъя́ст­ся мольми́, пра́вда же моя́ во вѣ́ки бу́детъ и спасе́нiе мое́ въ ро́ды родо́въ.
Воста́ни, воста́ни, Иерусали́ме, и облецы́ся во крѣ́пость мы́шцы тво­ея́, воста́ни я́ко въ нача́лѣ дне́, я́ко ро́дъ вѣ́ка: не ты́ ли еси́ побѣди́лъ го́рдаго и расто́ргнулъ змі́а?
Не ты́ и еси́ опустоша́яй мо́ре, во́ду бе́здны мно́гу? положи́вый глубины́ морскі́я пу́ть прохо́да изъя́тымъ и изба́вленымъ?
Го́сподемъ бо воз­вратя́т­ся и прiи́дутъ въ Сiо́нъ съ ра́достiю и со весе́лiемъ вѣ́чнымъ: на главѣ́ бо и́хъ весе́лiе и хвала́, и ра́дость прiи́метъ я́: от­бѣже́ болѣ́знь и печа́ль и воз­дыха́нiе.
А́зъ е́смь, а́зъ е́смь утѣша́яй тя́: разумѣ́й, кто́ сы́й убоя́л­ся еси́ человѣ́ка сме́ртна и сы́на человѣ́ча, и́же я́ко трава́ изсхо́ша,
и забы́лъ еси́ Бо́га созда́в­шаго тя́, сотво́ршаго не́бо и основа́в­шаго зе́млю: и боя́л­ся еси́ при́сно во вся́ дни́ лица́ я́рости стужа́ющаго тебѣ́: ка́ко бо восхотѣ́ взя́ти тя́, и ны́нѣ гдѣ́ я́рость стужа́ющаго тебѣ́?
Внегда́ бо спасти́ся тебѣ́, не ста́нетъ, ниже́ уме́длитъ:
я́ко а́зъ Бо́гъ тво́й, воз­муща́яй мо́ре и творя́й шу́мъ волна́мъ его́: Госпо́дь Савао́ѳъ и́мя мнѣ́.
Положу́ словеса́ моя́ во уста́ твоя́ и подъ сѣ́нiю руки́ мо­ея́ покры́ю тя́, е́юже поста́вихъ не́бо и основа́хъ зе́млю: и рече́тъ Сiо́ну: лю́дiе мо­и́ есте́ вы́.
Воста́ни, воста́ни, воскре́сни́, Иерусали́ме, испи́вый ча́шу я́рости от­ руки́ Госпо́дни: ча́шу бо паде́нiя, фiа́лъ я́рости испи́лъ и истощи́лъ еси́,
и не бы́сть утѣша́яй тебе́ от­ всѣ́хъ ча́дъ тво­и́хъ, я́же роди́лъ еси́, и не бы́сть подъе́млющаго руки́ тво­ея́, ниже́ от­ всѣ́хъ сыно́въ тво­и́хъ, и́хже воз­не́слъ еси́.
Два́ сiя́ проти́вна тебѣ́, кто́ сожалѣ́етъ тебѣ́? паде́нiе и сокруше́нiе, гла́дъ и ме́чь, кто́ утѣ́шитъ тя́?
Сы́нове тво­и́ обнища́в­шiи, сѣдя́ще на краи́ вся́каго исхо́да, я́ко све́кла недоваре́ная, испо́лнени я́рости Госпо́дни, разсла́блени Го́сподемъ Бо́гомъ.
Сего́ ра́ди слы́ши, смире́н­ный и упи́выйся не вино́мъ:
та́ко глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ судя́й лю́демъ сво­и́мъ: се́, взя́хъ от­ руки́ тво­ея́ ча́шу паде́нiя, фiа́лъ я́рости мо­ея́, и не при­­ложи́ши ксему́ пи́ти ея́:
и вложу́ ю́ въ ру́цѣ преоби́дѣв­шихъ тя́ и смири́в­шихъ тя́, и́же реко́ша души́ тво­е́й: преклони́ся, да мине́мъ: и положи́лъ еси́ ра́вно земли́ плещы́ твоя́ от­внѣ́ мимоходя́щымъ.
Воста́ни, воста́ни, Сiо́не, облецы́ся во крѣ́пость твою́, Сiо́не, и ты́ облецы́ся во сла́ву твою́, Иерусали́ме, гра́де святы́й, ктому́ не при­­ложи́тъ про­ити́ сквоз­ѣ́ тя́ необрѣ́зан­ный и нечи́стый.
Истряси́ пра́хъ и воста́ни, ся́ди, Иерусали́ме, совлецы́ у́зу вы́и тво­ея́, плѣне́ная дщи́ Сiо́ня.
Я́ко сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: ту́не про́дани бы́сте, и не сребро́мъ изба́витеся.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: во Еги́петъ снидо́ша лю́дiе мо­и́ пре́жде, е́же при­­ше́лцемъ бы́ти та́мо, и во Ассирі́ю ну́ждею от­ведо́шася.
И ны́нѣ что́ здѣ́ есте́? сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: я́ко взя́шася лю́дiе мо­и́ ту́не, чуди́теся и пла́читеся. Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: ва́съ ра́ди при́сно и́мя мое́ ху́лит­ся во язы́цѣхъ.
Сего́ ра́ди позна́ютъ лю́дiе мо­и́ и́мя мое́ въ то́й де́нь, я́ко а́зъ е́смь са́мъ глаго́ляй, ту́ е́смь.
Ко́ль красны́ на гора́хъ но́ги благовѣ­ст­ву́ющихъ ми́ръ, благовѣ­ст­ву́ющихъ блага́я, я́ко слы́шано сотворю́ спасе́нiе твое́, глаго́ля: Сiо́не, воцари́т­ся Бо́гъ тво́й.
Я́ко гла́съ храня́щихъ тя́ воз­несе́ся, и гла́сомъ вку́пѣ воз­ра́дуют­ся: я́ко о́чи ко очесе́мъ воз­зря́тъ, егда́ поми́луетъ Госпо́дь Сiо́на.
Да от­ры́гнутъ весе́лiе вку́пѣ пусты́ни Иерусали́мскiя, я́ко поми́лова Госпо́дь люді́й сво­и́хъ и изба́ви Иерусали́ма:
и от­кры́етъ Госпо́дь мы́шцу свою́ святу́ю предъ всѣ́ми язы́ки, и у́зрятъ вси́ концы́ земли́ спасе́нiе, е́же от­ Бо́га на́­шего.
Отступи́те, от­ступи́те, изыди́те от­сю́ду и нечистотѣ́ не при­­каса́йтеся, изыди́те от­ среды́ его́, от­лучи́теся, нося́щiи сосу́ды Госпо́дни:
я́ко не съ мяте́жемъ изы́дете, ниже́ убѣжа́нiемъ по́йдете: по́йдетъ бо предъ ва́ми Госпо́дь, и собира́яй вы́ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ.
Се́, уразумѣ́етъ о́трокъ мо́й и воз­несе́т­ся и просла́вит­ся зѣло́.
Я́коже ужа́снут­ся о тебѣ́ мно́зи, та́ко обезсла́вит­ся от­ человѣ́къ ви́дъ тво́й, и сла́ва твоя́ от­ сыно́въ человѣ́ческихъ.
Та́ко удивя́т­ся язы́цы мно́зи о не́мъ, и заградя́тъ ца́рiе уста́ своя́: я́ко, и́мже не воз­вѣсти́ся о не́мъ, у́зрятъ, и и́же не слы́шаша, уразумѣ́ютъ.
Го́споди, кто́ вѣ́рова слу́ху на́­шему, и мы́шца Госпо́дня кому́ от­кры́ся?
Возвѣсти́хомъ, я́ко отроча́ предъ ни́мъ я́ко ко́рень въ земли́ жа́ждущей, нѣ́сть ви́да ему́, ниже́ сла́вы: и ви́дѣхомъ его́, и не имя́ше ви́да, ни добро́ты:
но ви́дъ его́ безче́стенъ, ума́ленъ па́че всѣ́хъ сыно́въ человѣ́ческихъ: человѣ́къ въ я́звѣ сы́й и вѣ́дый терпѣ́ти болѣ́знь, я́ко от­врати́ся лице́ его́, безче́стно бы́сть, и не вмѣни́ся.
Се́й грѣхи́ на́шя но́ситъ и о на́съ болѣ́знуетъ, и мы́ вмѣни́хомъ его́ бы́ти въ трудѣ́ и въ я́звѣ от­ Бо́га и во озлобле́нiи.
То́й же я́звенъ бы́сть за грѣхи́ на́шя и му́ченъ бы́сть за беззако́нiя на́ша, наказа́нiе ми́ра на́­шего на не́мъ, я́звою его́ мы́ исцѣлѣ́хомъ.
Вси́ я́ко о́вцы заблуди́хомъ: человѣ́къ от­ пути́ сво­его́ заблуди́, и Госпо́дь предаде́ его́ грѣ́хъ ра́ди на́шихъ.
И то́й, зане́ озло́бленъ бы́сть, не от­верза́етъ у́стъ сво­и́хъ: я́ко овча́ на заколе́нiе веде́ся, и я́ко а́гнецъ предъ стригу́щимъ его́ безгла́сенъ, та́ко не от­верза́етъ у́стъ сво­и́хъ.
Во смире́нiи его́ су́дъ его́ взя́т­ся: ро́дъ же его́ кто́ исповѣ́сть? я́ко взе́млет­ся от­ земли́ живо́тъ его́, ра́ди беззако́нiй люді́й мо­и́хъ веде́ся на сме́рть.
И да́мъ лука́выя вмѣ́сто погребе́нiя его́ и бога́тыя вмѣ́сто сме́рти его́: я́ко беззако́нiя не сотвори́, ниже́ обрѣ́теся ле́сть во устѣ́хъ его́.
И Госпо́дь хо́щетъ очи́стити его́ от­ я́звы: а́ще да́ст­ся о грѣсѣ́, душа́ ва́ша у́зритъ сѣ́мя долгоживо́тное.
И хо́щетъ Госпо́дь руко́ю сво­е́ю отъ­я́ти болѣ́знь от­ души́ его́, яви́ти ему́ свѣ́тъ и созда́ти ра́зумомъ, оправда́ти пра́веднаго бла́го служа́ща мно́гимъ, и грѣхи́ и́хъ то́й понесе́тъ.
Сего́ ра́ди то́й наслѣ́дитъ мно́гихъ и крѣ́пкихъ раздѣли́тъ коры́сти, зане́ предана́ бы́сть на сме́рть душа́ его́, и со беззако́н­ными вмѣни́ся, и то́й грѣхи́ мно́гихъ воз­несе́ и за беззако́нiя и́хъ пре́данъ бы́сть.
Возвесели́ся, непло́ды, неражда́ющая, воз­гласи́ и возопі́й, нечревоболѣ́в­шая, я́ко мно́га ча́да пусты́я па́че, не́жели иму́щiя му́жа.
Рече́ бо Госпо́дь: разшири́ мѣ́сто ку́щи тво­ея́ и покро́вовъ тво­и́хъ, водрузи́, не пощади́, продолжи́ у́жя твоя́ и ко́лiе твое́ укрѣпи́,
еще́ на де́сно и на лѣ́во простри́: и сѣ́мя твое́ язы́ки наслѣ́дитъ, и гра́ды опустѣ́в­шыя насели́ши.
Не бо́йся, я́ко посра́млена еси́, ниже́ устыди́ся, я́ко укоре́на еси́: поне́же срамоту́ вѣ́чную забу́деши и укори́зны вдов­ст­ва́ тво­его́ не помяне́ши ктому́.
Я́ко Госпо́дь творя́й тя́, Госпо́дь Савао́ѳъ и́мя ему́: и изба́вивый тя́, святы́й Бо́гъ Изра́илевъ, все́й земли́ прозове́т­ся.
Не я́ко жену́ оста́влену и малоду́шну при­­зва́ тя Госпо́дь, ниже́ я́ко жену́ изъ ю́ности воз­ненави́дѣну, рече́ Бо́гъ тво́й.
На вре́мя ма́ло оста́вихъ тя́, а съ ми́лостiю вели́кою поми́лую тя́:
во я́рости ма́лѣ от­врати́хъ лице́ мое́ от­ тебе́, но ми́лостiю вѣ́чною поми́лую тя́, рече́ изба́вивый тя́ Госпо́дь.
От воды́, я́же при­­ но́и, сiе́ ми́ е́сть, я́коже кля́хся ему́ во вре́мя о́но на зе́млю, не разгнѣ́ватися о тебѣ́ ктому́, ниже́ во преще́нiи тво­е́мъ
го́ры преста́вити, и хо́лми тво­и́ не предви́гнут­ся: та́ко ниже́, я́же от­ мене́ къ тебѣ́, ми́лость оскудѣ́етъ, ниже́ завѣ́тъ ми́ра тво­его́ преста́вит­ся: рече́ бо ми́лостивъ къ тебѣ́ Госпо́дь.
Смире́н­ная и коле́блемая не имѣ́ла еси́ утѣше́нiя: се́, а́зъ уготовля́ю тебѣ́ а́нѳраксъ ка́мень тво́й и на основа́нiе твое́ сапфи́ръ:
и положу́ забра́ла твоя́ Иа́списъ, и врата́ твоя́ ка́менiе криста́лла, и огражде́нiе твое́ ка́менiе избра́н­ное,
и вся́ сы́ны твоя́ науче́ны Бо́гомъ, и во мно́зѣ ми́рѣ ча́да твоя́.
И пра́вдою воз­гради́шися: удали́ся от­ непра́веднаго, и не убо­и́шися, и тре́петъ не при­­бли́жит­ся тебѣ́.
Се́, при­­ше́лцы прiи́дутъ къ тебѣ́ мно́ю и вселя́т­ся у тебе́ и къ тебѣ́ при­­бѣ́гнутъ.
Се́, а́зъ созда́хъ тя́, не я́коже кузне́цъ раздува́яй у́глiе и износя́ сосу́дъ на дѣ́ло: а́зъ же созда́хъ тя́ не на па́губу, е́же истли́ти.
Вся́къ сосу́дъ содѣ́ланъ на тя́ не благопоспѣшу́, и вся́къ гла́съ, и́же на тя́ воста́нетъ на прю́, одолѣ́еши и́мъ всѣ́мъ: пови́н­нiи же тво­и́ бу́дутъ въ не́мъ. Е́сть наслѣ́дiе служа́щымъ Го́сподеви, и вы́ бу́дете мнѣ́ пра́ведни, глаго́летъ Госпо́дь.
Жа́ждущiи, иди́те на во́ду, и ели́цы не и́мате сребра́, ше́дше купи́те, и яди́те [и пі́йте] безъ сребра́ и цѣны́ вино́ и ту́къ.
Вску́ю цѣните́ сребро́ не въ хлѣ́бы, и тру́дъ ва́шъ не въ сы́тость? Послу́шайте мене́, и снѣ́сте блага́я, и наслади́т­ся во благи́хъ душа́ ва́ша.
Внемли́те уши́ма ва́шима и послѣ́дуйте путе́мъ мо­и́мъ: послу́шайте мене́, и жива́ бу́детъ во благи́хъ душа́ ва́ша, и завѣща́ю ва́мъ завѣ́тъ вѣ́ченъ, преподо́бная дави́дова вѣ́рная.
Се́, свидѣ́тел­ст­во во язы́цѣхъ да́хъ его́, кня́зя и повели́теля язы́комъ.
Се́, язы́цы, и́же не вѣ́дяху тебе́, при­­зову́тъ тя́, и лю́дiе, и́же не позна́ша тебе́, ко тебѣ́ при­­бѣ́гнутъ ра́ди Го́спода Бо́га тво­его́, свята́го Изра́илева, я́ко просла́ви тя́.
Взыщи́те Го́спода, и внегда́ обрѣсти́ ва́мъ того́, при­­зови́те: егда́ же при­­бли́жит­ся къ ва́мъ,
да оста́витъ нечести́вый пути́ своя́, и му́жъ беззако́ненъ совѣ́ты своя́, и да обрати́т­ся ко Го́споду, и поми́лованъ бу́детъ, я́ко попремно́гу оста́витъ грѣ́хи ва́шя.
Не су́ть бо совѣ́ти мо­и́ я́коже совѣ́ти ва́ши, ниже́ я́коже путiе́ ва́ши путiе́ мо­и́, глаго́летъ Госпо́дь.
Но я́коже от­сто­и́тъ не́бо от­ земли́, та́ко от­сто­и́тъ пу́ть мо́й от­ путі́й ва́шихъ, и помышле́нiя ва́ша от­ мы́сли мо­ея́.
Я́коже бо а́ще сни́детъ до́ждь или́ снѣ́гъ съ небесе́, и не воз­врати́т­ся, до́ндеже напо­и́тъ зе́млю, и роди́тъ, и прозя́бнетъ, и да́стъ сѣ́мя сѣ́ющему и хлѣ́бъ въ снѣ́дь:
та́ко бу́детъ глаго́лъ мо́й, и́же а́ще изы́детъ изъ у́стъ мо­и́хъ, не воз­врати́т­ся ко мнѣ́ то́щь, до́ндеже соверши́тъ [вся́], ели́ка восхотѣ́хъ, и поспѣшу́ пути́ твоя́ и за́повѣди моя́.
Со весе́лiемъ бо изы́дете и съ ра́достiю научите́ся: го́ры бо и хо́лми воз­ска́чутъ жду́ще ва́съ съ ра́достiю, и вся́ древеса́ се́лная воспле́щутъ вѣ́твьми:
и вмѣ́сто дра́чiя взы́детъ кипари́съ, и вмѣ́сто кропи́вы взы́детъ мирси́на: и бу́детъ Госпо́дь во и́мя и во зна́менiе вѣ́чное, и не оскудѣ́етъ.
Синодальный
1 Утешение для Иерусалима. 3 Глас вопиющего в пустыне: приготовьте путь Господу. 6 Слово Бога нашего пребудет вечно. 9 «Благовествующий Сион … Господь Бог грядет … как пастырь». 12 «Кто уразумел Дух Господа»? 18 «Кому уподобите вы Бога»? 28 Вечный Бог не утомляется.
Утешайте, утешайте народ Мой, говорит Бог ваш;
говорите к сердцу Иерусалима и возвещайте ему, что исполнилось время борьбы его, что за неправды его сделано удовлетворение, ибо он от руки Господней принял вдвое за все грехи свои.
Глас вопиющего в пустыне: приготовьте путь Господу, прямыми сделайте в степи стези Богу нашему;
всякий дол да наполнится, и всякая гора и холм да понизятся, кривизны выпрямятся и неровные пути сделаются гладкими;
и явится слава Господня, и узрит всякая плоть [спасение Божие]; ибо уста Господни изрекли это.
Голос говорит: возвещай! И сказал: что мне возвещать? Всякая плоть – трава, и вся красота ее – как цвет полевой.
Засыхает трава, увядает цвет, когда дунет на него дуновение Господа: так и народ – трава.
Трава засыхает, цвет увядает, а слово Бога нашего пребудет вечно.
Взойди на высокую гору, благовествующий Сион! возвысь с силою голос твой, благовествующий Иерусалим! возвысь, не бойся; скажи городам Иудиным: вот Бог ваш!
Вот, Господь Бог грядет с силою, и мышца Его со властью. Вот, награда Его с Ним и воздаяние Его пред лицем Его.
Как пастырь Он будет пасти стадо Свое; агнцев будет брать на руки и носить на груди Своей, и водить дойных.
Кто исчерпал воды горстью своею и пядью измерил небеса, и вместил в меру прах земли, и взвесил на весах горы и на чашах весовых холмы?
Кто уразумел дух Господа, и был советником у Него и учил Его?
С кем советуется Он, и кто вразумляет Его и наставляет Его на путь правды, и учит Его знанию, и указывает Ему путь мудрости?
Вот народы – как капля из ведра, и считаются как пылинка на весах. Вот, острова как порошинку поднимает Он.
И Ливана недостаточно для жертвенного огня, и животных на нем – для всесожжения.
Все народы пред Ним как ничто, – менее ничтожества и пустоты считаются у Него.
Итак кому уподобите вы Бога? И какое подобие найдете Ему?
Идола выливает художник, и золотильщик покрывает его золотом и приделывает серебряные цепочки.
А кто беден для такого приношения, выбирает негниющее дерево, приискивает себе искусного художника, чтобы сделать идола, который стоял бы твердо.
Разве не знаете? разве вы не слышали? разве вам не говорено было от начала? разве вы не уразумели из оснований земли?
Он есть Тот, Который восседает над кругом земли, и живущие на ней – как саранча пред Ним; Он распростер небеса, как тонкую ткань, и раскинул их, как шатер для жилья.
Он обращает князей в ничто, делает чем-то пустым судей земли.
Едва они посажены, едва посеяны, едва укоренился в земле ствол их, и как только Он дохнул на них, они высохли, и вихрь унес их, как солому.
Кому же вы уподобите Меня и с кем сравните? говорит Святый.
Поднимите глаза ваши на высоту небес и посмотрите, кто сотворил их? Кто выводит воинство их счетом? Он всех их называет по имени: по множеству могущества и великой силе у Него ничто не выбывает.
Как же говоришь ты, Иаков, и высказываешь, Израиль: «путь мой сокрыт от Господа, и дело мое забыто у Бога моего»?
Разве ты не знаешь? разве ты не слышал, что вечный Господь Бог, сотворивший концы земли, не утомляется и не изнемогает? разум Его неисследим.
Он дает утомленному силу, и изнемогшему дарует крепость.
Утомляются и юноши и ослабевают, и молодые люди падают,
а надеющиеся на Господа обновятся в силе: поднимут крылья, как орлы, потекут – и не устанут, пойдут – и не утомятся.
1 «Кто воздвиг мужа правды? … Я — Господь». 8 Израиль, раб Мой, «не бойся … Я помогу тебе … открою источники … посажу деревья». 21 «Представьте дело ваше, Говорит Господь … вот, все они — ничто».
Умолкните предо Мною, острова, и народы да обновят свои силы; пусть они приблизятся и скажут: «станем вместе на суд».
Кто воздвиг от востока мужа правды, призвал его следовать за собою, предал ему народы и покорил царей? Он обратил их мечом его в прах, луком его в солому, разносимую ветром.
Он гонит их, идет спокойно дорогою, по которой никогда не ходил ногами своими.
Кто сделал и совершил это? Тот, Кто от начала вызывает роды; Я – Господь первый, и в последних – Я Тот же.
Увидели острова и ужаснулись, концы земли затрепетали. Они сблизились и сошлись;
каждый помогает своему товарищу и говорит своему брату: «крепись!»
Кузнец ободряет плавильщика, разглаживающий листы молотом – кующего на наковальне, говоря о спайке: «хороша»; и укрепляет гвоздями, чтобы было твердо.
А ты, Израиль, раб Мой, Иаков, которого Я избрал, семя Авраама, друга Моего, –
ты, которого Я взял от концов земли и призвал от краев ее, и сказал тебе: «ты Мой раб, Я избрал тебя и не отвергну тебя»:
не бойся, ибо Я с тобою; не смущайся, ибо Я Бог твой; Я укреплю тебя, и помогу тебе, и поддержу тебя десницею правды Моей.
Вот, в стыде и посрамлении останутся все, раздраженные против тебя; будут как ничто и погибнут препирающиеся с тобою.
Будешь искать их, и не найдешь их, враждующих против тебя; борющиеся с тобою будут как ничто, совершенно ничто;
ибо Я Господь, Бог твой; держу тебя за правую руку твою, говорю тебе: «не бойся, Я помогаю тебе».
Не бойся, червь Иаков, малолюдный Израиль, – Я помогаю тебе, говорит Господь и Искупитель твой, Святый Израилев.
Вот, Я сделал тебя острым молотилом, новым, зубчатым; ты будешь молотить и растирать горы, и холмы сделаешь, как мякину.
Ты будешь веять их, и ветер разнесет их, и вихрь развеет их; а ты возрадуешься о Господе, будешь хвалиться Святым Израилевым.
Бедные и нищие ищут воды, и нет ее; язык их сохнет от жажды: Я, Господь, услышу их, Я, Бог Израилев, не оставлю их.
Открою на горах реки и среди долин источники; пустыню сделаю озером и сухую землю – источниками воды;
посажу в пустыне кедр, ситтим и мирту и маслину; насажу в степи кипарис, явор и бук вместе,
чтобы увидели и познали, и рассмотрели и уразумели, что рука Господня соделала это, и Святый Израилев сотворил сие.
Представьте дело ваше, говорит Господь; приведите ваши доказательства, говорит Царь Иакова.
Пусть они представят и скажут нам, что произойдет; пусть возвестят что-либо прежде, нежели оно произошло, и мы вникнем умом своим и узнаем, как оно кончилось, или пусть предвозвестят нам о будущем.
Скажите, что произойдет в будущем, и мы будем знать, что вы боги, или сделайте что-нибудь, доброе ли, худое ли, чтобы мы изумились и вместе с вами увидели.
Но вы ничто, и дело ваше ничтожно; мерзость тот, кто избирает вас.
Я воздвиг его от севера, и он придет; от восхода солнца будет призывать имя Мое и попирать владык, как грязь, и топтать, как горшечник глину.
Кто возвестил об этом изначала, чтобы нам знать, и задолго пред тем, чтобы нам можно было сказать: «правда»? Но никто не сказал, никто не возвестил, никто не слыхал слов ваших.
Я первый сказал Сиону: «вот оно!» и дал Иерусалиму благовестника.
Итак Я смотрел, и не было никого, и между ними не нашлось советника, чтоб Я мог спросить их, и они дали ответ.
Вот, все они ничто, ничтожны и дела их; ветер и пустота истуканы их.
1 «Вот, Отрок Мой … на закон Его будут уповать острова». 5 «Я, Господь, призвал Тебя в правду … во свет для язычников». «Пойте Господу новую песнь … мрак сделаю светом пред ними». 18 «Кто так слеп, как раб Мой» …?
Вот, Отрок Мой, Которого Я держу за руку, избранный Мой, к Которому благоволит душа Моя. Положу дух Мой на Него, и возвестит народам суд;
не возопиет и не возвысит голоса Своего, и не даст услышать его на улицах;
трости надломленной не переломит, и льна курящегося не угасит; будет производить суд по истине;
не ослабеет и не изнеможет, доколе на земле не утвердит суда, и на закон Его будут уповать острова*. //*По переводу 70-ти: на имя Его будут уповать народы.
Так говорит Господь Бог, сотворивший небеса и пространство их, распростерший землю с произведениями ее, дающий дыхание народу на ней и дух ходящим по ней.
Я, Господь, призвал Тебя в правду, и буду держать Тебя за руку и хранить Тебя, и поставлю Тебя в завет для народа, во свет для язычников,
чтобы открыть глаза слепых, чтобы узников вывести из заключения и сидящих во тьме – из темницы.
Я Господь, это – Мое имя, и не дам славы Моей иному и хвалы Моей истуканам.
Вот, предсказанное прежде сбылось, и новое Я возвещу; прежде нежели оно произойдет, Я возвещу вам.
Пойте Господу новую песнь, хвалу Ему от концов земли, вы, плавающие по морю, и всё, наполняющее его, острова и живущие на них.
Да возвысит голос пустыня и города ее, селения, где обитает Кидар; да торжествуют живущие на скалах, да возглашают с вершин гор.
Да воздадут Господу славу, и хвалу Его да возвестят на островах.
Господь выйдет, как исполин, как муж браней возбудит ревность; воззовет и поднимет воинский крик, и покажет Себя сильным против врагов Своих.
Долго молчал Я, терпел, удерживался; теперь буду кричать, как рождающая, буду разрушать и поглощать всё;
опустошу горы и холмы, и всю траву их иссушу; и реки сделаю островами, и осушу озера;
и поведу слепых дорогою, которой они не знают, неизвестными путями буду вести их; мрак сделаю светом пред ними, и кривые пути – прямыми: вот что Я сделаю для них и не оставлю их.
Тогда обратятся вспять и великим стыдом покроются надеющиеся на идолов, говорящие истуканам: «вы наши боги».
Слушайте, глухие, и смотрите, слепые, чтобы видеть.
Кто так слеп, как раб Мой, и глух, как вестник Мой, Мною посланный? Кто так слеп, как возлюбленный, так слеп, как раб Господа?
Ты видел многое, но не замечал; уши были открыты, но не слышал.
Господу угодно было, ради правды Своей, возвеличить и прославить закон.
Но это народ разоренный и разграбленный; все они связаны в подземельях и сокрыты в темницах; сделались добычею, и нет избавителя; ограблены, и никто не говорит: «отдай назад!»
Кто из вас приклонил к этому ухо, вникнул и выслушал это для будущего?
Кто предал Иакова на разорение и Израиля грабителям? не Господь ли, против Которого мы грешили? Не хотели они ходить путями Его и не слушали закона Его.
И Он излил на них ярость гнева Своего и лютость войны: она окружила их пламенем со всех сторон, но они не примечали; и горела у них, но они не уразумели этого сердцем.
1 Не бойся, ибо Я искупил тебя … «вы — свидетели Мои». 14 Я послал в Вавилон и сокрушил всех величавшихся. 22 «А ты, Иаков, не взывал ко Мне».
Ныне же так говорит Господь, сотворивший тебя, Иаков, и устроивший тебя, Израиль: не бойся, ибо Я искупил тебя, назвал тебя по имени твоему; ты Мой.
Будешь ли переходить через воды, Я с тобою, – через реки ли, они не потопят тебя; пойдешь ли через огонь, не обожжешься, и пламя не опалит тебя.
Ибо Я Господь, Бог твой, Святый Израилев, Спаситель твой; в выкуп за тебя отдал Египет, Ефиопию и Савею за тебя.
Так как ты дорог в очах Моих, многоценен, и Я возлюбил тебя, то отдам других людей за тебя, и народы за душу твою.
Не бойся, ибо Я с тобою; от востока приведу племя твое и от запада соберу тебя.
Северу скажу: «отдай»; и югу: «не удерживай; веди сыновей Моих издалека и дочерей Моих от концов земли,
каждого кто называется Моим именем, кого Я сотворил для славы Моей, образовал и устроил.
Выведи народ слепой, хотя у него есть глаза, и глухой, хотя у него есть уши».
Пусть все народы соберутся вместе, и совокупятся племена. Кто между ними предсказал это? пусть возвестят, что было от начала; пусть представят свидетелей от себя и оправдаются, чтобы можно было услышать и сказать: «правда!»
А Мои свидетели, говорит Господь, вы и раб Мой, которого Я избрал, чтобы вы знали и верили Мне, и разумели, что это Я: прежде Меня не было Бога и после Меня не будет.
Я, Я Господь, и нет Спасителя кроме Меня.
Я предрек и спас, и возвестил; а иного нет у вас, и вы – свидетели Мои, говорит Господь, что Я Бог;
от начала дней Я Тот же, и никто не спасет от руки Моей; Я сделаю, и кто отменит это?
Так говорит Господь, Искупитель ваш, Святый Израилев: ради вас Я послал в Вавилон и сокрушил все запоры и Халдеев, величавшихся кораблями.
Я Господь, Святый ваш, Творец Израиля, Царь ваш.
Так говорит Господь, открывший в море дорогу, в сильных водах стезю,
выведший колесницы и коней, войско и силу; все легли вместе, не встали; потухли как светильня, погасли.
Но вы не вспоминаете прежнего и о древнем не помышляете.
Вот, Я делаю новое; ныне же оно явится; неужели вы и этого не хотите знать? Я проложу дорогу в степи, реки в пустыне.
Полевые звери прославят Меня, шакалы и страусы, потому что Я в пустынях дам воду, реки в сухой степи, чтобы поить избранный народ Мой.
Этот народ Я образовал для Себя; он будет возвещать славу Мою.
А ты, Иаков, не взывал ко Мне; ты, Израиль, не трудился для Меня.
Ты не приносил Мне агнцев твоих во всесожжение и жертвами твоими не чтил Меня. Я не заставлял тебя служить Мне хлебным приношением и не отягощал тебя фимиамом.
Ты не покупал Мне благовонной трости за серебро и туком жертв твоих не насыщал Меня; но ты грехами твоими затруднял Меня, беззакониями твоими отягощал Меня.
Я, Я Сам изглаживаю преступления твои ради Себя Самого и грехов твоих не помяну:
припомни Мне; станем судиться; говори ты, чтоб оправдаться.
Праотец твой согрешил, и ходатаи твои отступили от Меня.
За то Я предстоятелей святилища лишил священства и Иакова предал на заклятие и Израиля на поругание.
1 Не бойся, Иаков, … излию благословение Мое на потомков твоих … кроме Меня нет Бога. 9 Делающие идолов все ничтожны; никто не возьмет этого к сердцу, чтобы сказать: буду ли поклоняться куску дерева? 21 Господь искупил Иакова; Кир — Его пастырь.
А ныне слушай, Иаков, раб Мой, и Израиль, которого Я избрал.
Так говорит Господь, создавший тебя и образовавший тебя, помогающий тебе от утробы матерней: не бойся, раб Мой, Иаков, и возлюбленный [Израиль], которого Я избрал;
ибо Я изолью воды на жаждущее и потоки на иссохшее; излию дух Мой на племя твое и благословение Мое на потомков твоих.
И будут расти между травою, как ивы при потоках вод.
Один скажет: «я Господень», другой назовется именем Иакова; а иной напишет рукою своею: «я Господень», и прозовется именем Израиля.
Так говорит Господь, Царь Израиля, и Искупитель его, Господь Саваоф: Я первый и Я последний, и кроме Меня нет Бога,
ибо кто как Я? Пусть он расскажет, возвестит и в порядке представит Мне всё с того времени, как Я устроил народ древний, или пусть возвестят наступающее и будущее.
Не бойтесь и не страшитесь: не издавна ли Я возвестил тебе и предсказал? И вы Мои свидетели. Есть ли Бог кроме Меня? нет другой твердыни, никакой не знаю.
Делающие идолов все ничтожны, и вожделеннейшие их не приносят никакой пользы, и они сами себе свидетели в том. Они не видят и не разумеют, и потому будут посрамлены.
Кто сделал бога и вылил идола, не приносящего никакой пользы?
Все участвующие в этом будут постыжены, ибо и художники сами из людей же; пусть все они соберутся и станут; они устрашатся, и все будут постыжены.
Кузнец делает из железа топор и работает на угольях, молотами обделывает его и трудится над ним сильною рукою своею до того, что становится голоден и бессилен, не пьет воды и изнемогает.
Плотник [выбрав дерево], протягивает по нему линию, остроконечным орудием делает на нем очертание, потом обделывает его резцом и округляет его, и выделывает из него образ человека красивого вида, чтобы поставить его в доме.
Он рубит себе кедры, берет сосну и дуб, которые выберет между деревьями в лесу, садит ясень, а дождь возращает его.
И это служит человеку топливом, и часть из этого употребляет он на то, чтобы ему было тепло, и разводит огонь, и печет хлеб. И из того же делает бога, и поклоняется ему, делает идола, и повергается перед ним.
Часть дерева сожигает в огне, другою частью варит мясо в пищу, жарит жаркое и ест досыта, а также греется и говорит: «хорошо, я согрелся; почувствовал огонь».
А из остатков от того делает бога, идола своего, поклоняется ему, повергается перед ним и молится ему, и говорит: «спаси меня, ибо ты бог мой».
Не знают и не разумеют они: Он закрыл глаза их, чтобы не видели, и сердца их, чтобы не разумели.
И не возьмет он этого к своему сердцу, и нет у него столько знания и смысла, чтобы сказать: «половину его я сжег в огне и на угольях его испек хлеб, изжарил мясо и съел; а из остатка его сделаю ли я мерзость? буду ли поклоняться куску дерева?»
Он гоняется за пылью; обманутое сердце ввело его в заблуждение, и он не может освободить души своей и сказать: «не обман ли в правой руке моей?»
Помни это, Иаков и Израиль, ибо ты раб Мой; Я образовал тебя: раб Мой ты, Израиль, не забывай Меня.
Изглажу беззакония твои, как туман, и грехи твои, как облако; обратись ко Мне, ибо Я искупил тебя.
Торжествуйте, небеса, ибо Господь соделал это. Восклицайте, глубины земли; шумите от радости, горы, лес и все деревья в нем; ибо искупил Господь Иакова и прославится в Израиле.
Так говорит Господь, искупивший тебя и образовавший тебя от утробы матерней: Я Господь, Который сотворил все, один распростер небеса и Своею силою разостлал землю,
Который делает ничтожными знамения лжепророков и обнаруживает безумие волшебников, мудрецов прогоняет назад и знание их делает глупостью,
Который утверждает слово раба Своего и приводит в исполнение изречение Своих посланников, Который говорит Иерусалиму: «ты будешь населен», и городам Иудиным: «вы будете построены, и развалины его Я восстановлю»,
Который бездне говорит: «иссохни!» и реки твои Я иссушу,
Который говорит о Кире: пастырь Мой, и он исполнит всю волю Мою и скажет Иерусалиму: «ты будешь построен!» и храму: «ты будешь основан!»
1 Я приготовлю путь для Кира. Нет Бога кроме Меня. 8 Горе тому, кто препирается с Создателем своим. 14 Народы преклонятся пред Богом Израилевым.
Так говорит Господь помазаннику Своему Киру: Я держу тебя за правую руку, чтобы покорить тебе народы, и сниму поясы с чресл царей, чтоб отворялись для тебя двери, и ворота не затворялись;
Я пойду пред тобою и горы уровняю, медные двери сокрушу и запоры железные сломаю;
и отдам тебе хранимые во тьме сокровища и сокрытые богатства, дабы ты познал, что Я Господь, называющий тебя по имени, Бог Израилев.
Ради Иакова, раба Моего, и Израиля, избранного Моего, Я назвал тебя по имени, почтил тебя, хотя ты не знал Меня.
Я Господь, и нет иного; нет Бога кроме Меня; Я препоясал тебя, хотя ты не знал Меня,
дабы узнали от восхода солнца и от запада, что нет кроме Меня; Я Господь, и нет иного.
Я образую свет и творю тьму, делаю мир и произвожу бедствия; Я, Господь, делаю все это.
Кропите, небеса, свыше, и облака да проливают правду; да раскроется земля и приносит спасение, и да произрастает вместе правда. Я, Господь, творю это.
Горе тому, кто препирается с Создателем своим, черепок из черепков земных! Скажет ли глина горшечнику: «что ты делаешь?» и твое дело скажет ли о тебе: «у него нет рук?»
Горе тому, кто говорит отцу: «зачем ты произвел меня на свет?», а матери: «зачем ты родила меня?»
Так говорит Господь, Святый Израиля и Создатель его: вы спрашиваете Меня о будущем сыновей Моих и хотите Мне указывать в деле рук Моих?
Я создал землю и сотворил на ней человека; Я – Мои руки распростерли небеса, и всему воинству их дал закон Я.
Я воздвиг его в правде и уровняю все пути его. Он построит город Мой и отпустит пленных Моих, не за выкуп и не за дары, говорит Господь Саваоф.
Так говорит Господь: труды Египтян и торговля Ефиоплян, и Савейцы, люди рослые, к тебе перейдут и будут твоими; они последуют за тобою, в цепях придут и повергнутся пред тобою, и будут умолять тебя, говоря: у тебя только Бог, и нет иного Бога.
Истинно Ты Бог сокровенный, Бог Израилев, Спаситель.
Все они будут постыжены и посрамлены; вместе с ними со стыдом пойдут и все, делающие идолов.
Израиль же будет спасен спасением вечным в Господе; вы не будете постыжены и посрамлены во веки веков.
Ибо так говорит Господь, сотворивший небеса, Он, Бог, образовавший землю и создавший ее; Он утвердил ее, не напрасно сотворил ее; Он образовал ее для жительства: Я Господь, и нет иного.
Не тайно Я говорил, не в темном месте земли; не говорил Я племени Иакова: «напрасно ищете Меня». Я Господь, изрекающий правду, открывающий истину.
Соберитесь и придите, приблизьтесь все, уцелевшие из народов. Невежды те, которые носят деревянного своего идола и молятся богу, который не спасает.
Объявите и скажите, посоветовавшись между собою: кто возвестил это из древних времен, наперед сказал это? Не Я ли, Господь? и нет иного Бога кроме Меня, Бога праведного и спасающего нет кроме Меня.
Ко Мне обратитесь, и будете спасены, все концы земли, ибо я Бог, и нет иного.
Мною клянусь: из уст Моих исходит правда, слово неизменное, что предо Мною преклонится всякое колено, Мною будет клясться всякий язык.
Только у Господа, будут говорить о Мне, правда и сила; к Нему придут и устыдятся все, враждовавшие против Него.
Господом будет оправдано и прославлено все племя Израилево.
Народы носят своих богов, но Израиль поддерживаем Господом.
Пал Вил, низвергся Нево́; истуканы их – на скоте и вьючных животных; ваша ноша сделалась бременем для усталых животных.
Низверглись, пали вместе; не могли защитить носивших, и сами пошли в плен.
Послушайте меня, дом Иаковлев и весь остаток дома Израилева, принятые Мною от чрева, носимые Мною от утробы матерней:
и до старости вашей Я Тот же буду, и до седины вашей Я же буду носить вас; Я создал и буду носить, поддерживать и охранять вас.
Кому уподобите Меня, и с кем сравните, и с кем сличите, чтобы мы были сходны?
Высыпают золото из кошелька и весят серебро на весах, и нанимают серебряника, чтобы он сделал из него бога; кланяются ему и повергаются перед ним;
поднимают его на плечи, несут его и ставят его на свое место; он стоит, с места своего не двигается; кричат к нему, – он не отвечает, не спасает от беды.
Вспомните это и покажите себя мужами; примите это, отступники, к сердцу;
вспомните прежде бывшее, от начала века, ибо Я Бог, и нет иного Бога, и нет подобного Мне.
Я возвещаю от начала, что будет в конце, и от древних времен то, что еще не сделалось, говорю: Мой совет состоится, и все, что Мне угодно, Я сделаю.
Я воззвал орла от востока, из дальней страны, исполнителя определения Моего. Я сказал, и приведу это в исполнение; предначертал, и сделаю.
Послушайте Меня, жестокие сердцем, далекие от правды:
Я приблизил правду Мою, она не далеко, и спасение Мое не замедлит; и дам Сиону спасение, Израилю славу Мою.
1 Дочь Вавилона будет унижена; 10 «ты надеялась на злодейство твое … придет на тебя бедствие». Волшебства и чародейства не спасут.
Сойди и сядь на прах, девица, дочь Вавилона; сиди на земле: престола нет, дочь Халдеев, и вперед не будут называть тебя нежною и роскошною.
Возьми жернова и мели муку; сними покрывало твое, подбери подол, открой голени, переходи через реки:
откроется нагота твоя, и даже виден будет стыд твой. Совершу мщение и не пощажу никого.
Искупитель наш – Господь Саваоф имя Ему, Святый Израилев.
Сиди молча и уйди в темноту, дочь Халдеев: ибо вперед не будут называть тебя госпожею царств.
Я прогневался на народ Мой, уничижил наследие Мое и предал их в руки твои; а ты не оказала им милосердия, на старца налагала крайне тяжкое иго твое.
И ты говорила: «вечно буду госпожею», а не представляла того в уме твоем, не помышляла, что будет после.
Но ныне выслушай это, изнеженная, живущая беспечно, говорящая в сердце своем: «я, – и другой подобной мне нет; не буду сидеть вдовою и не буду знать потери детей».
Но внезапно, в один день, придет к тебе то и другое, потеря детей и вдовство; в полной мере придут они на тебя, несмотря на множество чародейств твоих и на великую силу волшебств твоих.
Ибо ты надеялась на злодейство твое, говорила: «никто не видит меня». Мудрость твоя и знание твое – они сбили тебя с пути; и ты говорила в сердце твоем: «я, и никто кроме меня».
И придет на тебя бедствие: ты не узнаешь, откуда оно поднимется; и нападет на тебя беда, которой ты не в силах будешь отвратить, и внезапно придет на тебя пагуба, о которой ты и не думаешь.
Оставайся же с твоими волшебствами и со множеством чародейств твоих, которыми ты занималась от юности твоей: может быть, пособишь себе, может быть, устоишь.
Ты утомлена множеством советов твоих; пусть же выступят наблюдатели небес и звездочеты и предвещатели по новолуниям, и спасут тебя от того, что должно приключиться тебе.
Вот они, как солома: огонь сожег их, – не избавили души своей от пламени; не осталось угля, чтобы погреться, ни огня, чтобы посидеть перед ним.
Такими стали для тебя те, с которыми ты трудилась, с которыми вела торговлю от юности твоей. Каждый побрел в свою сторону; никто не спасает тебя.
1 Израиль клянется именем Господа, но не по истине; Я объявлял тебе задолго … но ты не слышал. 12 Моя рука основала землю. 17 «О, если бы ты внимал заповедям Моим!». 20 Господь искупил народ Свой.
Слушайте это, дом Иакова, называющиеся именем Израиля и происшедшие от источника Иудина, клянущиеся именем Господа и исповедующие Бога Израилева, хотя не по истине и не по правде.
Ибо они называют себя происходящими от святого города и опираются на Бога Израилева; Господь Саваоф – имя Ему.
Прежнее Я задолго объявлял; из Моих уст выходило оно, и Я возвещал это и внезапно делал, и все сбывалось.
Я знал, что ты упорен, и что в шее твоей жилы железные, и лоб твой – медный;
поэтому и объявлял тебе задолго, прежде нежели это приходило, и предъявлял тебе, чтобы ты не сказал: «идол мой сделал это, и истукан мой и изваянный мой повелел этому быть».
Ты слышал, – посмотри на все это! и неужели вы не признаёте этого? А ныне Я возвещаю тебе новое и сокровенное, и ты не знал этого.
Оно произошло ныне, а не задолго и не за день, и ты не слыхал о том, чтобы ты не сказал: «вот! я знал это».
Ты и не слыхал и не знал об этом, и ухо твое не было прежде открыто; ибо Я знал, что ты поступишь вероломно, и от самого чрева матернего ты прозван отступником.
Ради имени Моего отлагал гнев Мой, и ради славы Моей удерживал Себя от истребления тебя.
Вот, Я расплавил тебя, но не как серебро; испытал тебя в горниле страдания.
Ради Себя, ради Себя Самого делаю это, – ибо какое было бы нарекание на имя Мое! славы Моей не дам иному.
Послушай Меня, Иаков и Израиль, призванный Мой: Я Тот же, Я первый и Я последний.
Моя рука основала землю, и Моя десница распростерла небеса; призову их, и они предстанут вместе.
Соберитесь все и слушайте: кто между ними предсказал это? Господь возлюбил его, и он исполнит волю Его над Вавилоном и явит мышцу Его над Халдеями.
Я, Я сказал, и призвал его; Я привел его, и путь его будет благоуспешен.
Приступите ко Мне, слушайте это: Я и сначала говорил не тайно; с того времени, как это происходит, Я был там; и ныне послал Меня Господь Бог и Дух Его.
Так говорит Господь, Искупитель твой, Святый Израилев: Я Господь, Бог твой, научающий тебя полезному, ведущий тебя по тому пути, по которому должно тебе идти.
О, если бы ты внимал заповедям Моим! тогда мир твой был бы как река, и правда твоя – как волны морские.
И семя твое было бы как песок, и происходящие из чресл твоих – как песчинки: не изгладилось бы, не истребилось бы имя его предо Мною.
Выходите из Вавилона, бегите от Халдеев, со гласом радости возвещайте и проповедуйте это, распространяйте эту весть до пределов земли; говорите: «Господь искупил раба Своего Иакова».
И не жаждут они в пустынях, чрез которые Он ведет их: Он источает им воду из камня; рассекает скалу, и льются воды.
Нечестивым же нет мира, говорит Господь.
1 Израиль, раб Господа, будет светом народов. 7 Господь объявляет благословения, которые принесет Его раб… чтобы восстановить землю, освободить узников, привести их к источникам вод. «Радуйтесь, небеса!». 14 Сион сомневается, но «Я начертал тебя на дланях Моих», будешь иметь детей после потери прежних, цари и царицы преклонятся пред тобою. «Я буду состязаться с противниками твоими».
Слушайте Меня, острова, и внимайте, народы дальние: Господь призвал Меня от чрева, от утробы матери Моей называл имя Мое;
и соделал уста Мои как острый меч; тенью руки Своей покрывал Меня, и соделал Меня стрелою изостренною; в колчане Своем хранил Меня;
и сказал Мне: Ты раб Мой, Израиль, в Тебе Я прославлюсь.
А Я сказал: напрасно Я трудился, ни на что и вотще истощал силу Свою. Но Мое право у Господа, и награда Моя у Бога Моего.
И ныне говорит Господь, образовавший Меня от чрева в раба Себе, чтобы обратить к Нему Иакова и чтобы Израиль собрался к Нему; Я почтен в очах Господа, и Бог Мой – сила Моя.
И Он сказал: мало того, что Ты будешь рабом Моим для восстановления колен Иаковлевых и для возвращения остатков Израиля, но Я сделаю Тебя светом народов, чтобы спасение Мое простерлось до концов земли.
Так говорит Господь, Искупитель Израиля, Святый Его, презираемому всеми, поносимому народом, рабу властелинов: цари увидят, и встанут; князья поклонятся ради Господа, Который верен, ради Святаго Израилева, Который избрал Тебя.
Так говорит Господь: во время благоприятное Я услышал Тебя, и в день спасения помог Тебе; и Я буду охранять Тебя, и сделаю Тебя заветом народа, чтобы восстановить землю, чтобы возвратить наследникам наследия опустошенные,
сказать узникам: «выходите», и тем, которые во тьме: «покажитесь». Они при дорогах будут пасти, и по всем холмам будут пажити их;
не будут терпеть голода и жажды, и не поразит их зной и солнце; ибо Милующий их будет вести их и приведет их к источникам вод.
И все горы Мои сделаю путем, и дороги Мои будут подняты.
Вот, одни придут издалека; и вот, одни от севера и моря, а другие из земли Синим.
Радуйтесь, небеса, и веселись, земля, и восклицайте, горы, от радости; ибо утешил Господь народ Свой и помиловал страдальцев Своих.
А Сион говорил: «оставил меня Господь, и Бог мой забыл меня!»
Забудет ли женщина грудное дитя свое, чтобы не пожалеть сына чрева своего? но если бы и она забыла, то Я не забуду тебя.
Вот, Я начертал тебя на дланях Моих; стены твои всегда предо Мною.
Сыновья твои поспешат к тебе, а разорители и опустошители твои уйдут от тебя.
Возведи очи твои и посмотри вокруг, – все они собираются, идут к тебе. Живу Я! говорит Господь, – всеми ими ты облечешься, как убранством, и нарядишься ими, как невеста.
Ибо развалины твои и пустыни твои, и разоренная земля твоя будут теперь слишком тесны для жителей, и поглощавшие тебя удалятся от тебя.
Дети, которые будут у тебя после потери прежних, будут говорить вслух тебе: «тесно для меня место; уступи мне, чтобы я мог жить».
И ты скажешь в сердце твоем: кто мне родил их? я была бездетна и бесплодна, отведена в плен и удалена; кто же возрастил их? вот, я оставалась одинокою; где же они были?
Так говорит Господь Бог: вот, Я подниму руку Мою к народам, и выставлю знамя Мое племенам, и принесут сыновей твоих на руках и дочерей твоих на плечах.
И будут цари питателями твоими, и царицы их кормилицами твоими; лицом до земли будут кланяться тебе и лизать прах ног твоих, и узнаешь, что Я Господь, что надеющиеся на Меня не постыдятся.
Может ли быть отнята у сильного добыча, и могут ли быть отняты у победителя взятые в плен?
Да! так говорит Господь: и плененные сильным будут отняты, и добыча тирана будет избавлена; потому что Я буду состязаться с противниками твоими и сыновей твоих Я спасу;
и притеснителей твоих накормлю собственною их плотью, и они будут упоены кровью своею, как молодым вином; и всякая плоть узнает, что Я Господь, Спаситель твой и Искупитель твой, Сильный Иаковлев.
1 Израиль не разведен с Богом. 4 Раб выражает свою готовность учиться, чтобы говорить слово вовремя, держать лицо свое, как кремень, уповать на помощь Божию.
Так говорит Господь: где разводное письмо вашей матери, с которым Я отпустил ее? или которому из Моих заимодавцев Я продал вас? Вот, вы проданы за грехи ваши, и за преступления ваши отпущена мать ваша.
Почему, когда Я приходил, никого не было, и когда Я звал, никто не отвечал? Разве рука Моя коротка стала для того, чтобы избавлять, или нет силы во Мне, чтобы спасать? Вот, прещением Моим Я иссушаю море, превращаю реки в пустыню; рыбы в них гниют от недостатка воды и умирают от жажды.
Я облекаю небеса мраком, и вретище делаю покровом их.
Господь Бог дал Мне язык мудрых, чтобы Я мог словом подкреплять изнемогающего; каждое утро Он пробуждает, пробуждает ухо Мое, чтобы Я слушал, подобно учащимся.
Господь Бог открыл Мне ухо, и Я не воспротивился, не отступил назад.
Я предал хребет Мой биющим и ланиты Мои поражающим; лица Моего не закрывал от поруганий и оплевания.
И Господь Бог помогает Мне: поэтому Я не стыжусь, поэтому Я держу лице Мое, как кремень, и знаю, что не останусь в стыде.
Близок оправдывающий Меня: кто хочет состязаться со Мною? станем вместе. Кто хочет судиться со Мною? пусть подойдет ко Мне.
Вот, Господь Бог помогает Мне: кто осудит Меня? Вот, все они, как одежда, обветшают; моль съест их.
Кто из вас боится Господа, слушается гласа Раба Его? Кто ходит во мраке, без света, да уповает на имя Господа и да утверждается в Боге своем.
Вот, все вы, которые возжигаете огонь, вооруженные зажигательными стрелами, – идите в пламень огня вашего и стрел, раскаленных вами! Это будет вам от руки Моей; в мучении умрете.
1 Ободрение для ищущих Господа; «Он сделает пустыни его, как рай». 6 «Небеса исчезнут, как дым … а Мое спасение пребудет вечным». 9 «Восстань, облекись крепостью». «Возвратятся избавленные Господом». 17 От Иерусалима, выпившего чашу ярости Божией, Он отнимет чашу и даст её в руки его мучителям.
Послушайте Меня, стремящиеся к правде, ищущие Господа! Взгляните на скалу, из которой вы иссечены, в глубину рва, из которого вы извлечены.
Посмотрите на Авраама, отца вашего, и на Сарру, родившую вас: ибо Я призвал его одного и благословил его, и размножил его.
Так, Господь утешит Сион, утешит все развалины его и сделает пустыни его, как рай, и степь его, как сад Господа; радость и веселье будет в нем, славословие и песнопение.
Послушайте Меня, народ Мой, и племя Мое, приклоните ухо ко Мне! ибо от Меня произойдет закон, и суд Мой поставлю во свет для народов.
Правда Моя близка; спасение Мое восходит, и мышца Моя будет судить народы; острова будут уповать на Меня и надеяться на мышцу Мою.
Поднимите глаза ваши к небесам, и посмотрите на землю вниз: ибо небеса исчезнут, как дым, и земля обветшает, как одежда, и жители ее также вымрут; а Мое спасение пребудет вечным, и правда Моя не престанет.
Послушайте Меня, знающие правду, народ, у которого в сердце закон Мой! Не бойтесь поношения от людей, и злословия их не страшитесь.
Ибо, как одежду, съест их моль и, как во́лну, съест их червь; а правда Моя пребудет вовек, и спасение Мое – в роды родов.
Восстань, восстань, облекись крепостью, мышца Господня! Восстань, как в дни древние, в роды давние! Не ты ли сразила Раава, поразила крокодила?
Не ты ли иссушила море, во́ды великой бездны, превратила глубины моря в дорогу, чтобы прошли искупленные?
И возвратятся избавленные Господом и придут на Сион с пением, и радость вечная над головою их; они найдут радость и веселье: печаль и вздохи удалятся.
Я, Я Сам – Утешитель ваш. Кто ты, что боишься человека, который умирает, и сына человеческого, который то же, что трава,
и забываешь Господа, Творца своего, распростершего небеса и основавшего землю; и непрестанно, всякий день страшишься ярости притеснителя, как бы он готов был истребить? Но где ярость притеснителя?
Скоро освобожден будет пленный, и не умрет в яме и не будет нуждаться в хлебе.
Я Господь, Бог твой, возмущающий море, так что волны его ревут: Господь Саваоф – имя Его.
И Я вложу слова Мои в уста твои, и тенью руки Моей покрою тебя, чтобы устроить небеса и утвердить землю и сказать Сиону: «ты Мой народ».
Воспряни, воспряни, восстань, Иерусалим, ты, который из руки Господа выпил чашу ярости Его, выпил до дна чашу опьянения, осушил.
Некому было вести его из всех сыновей, рожденных им, и некому было поддержать его за руку из всех сыновей, которых он возрастил.
Тебя постигли два бедствия, кто пожалеет о тебе? – опустошение и истребление, голод и меч: кем я утешу тебя?
Сыновья твои изнемогли, лежат по углам всех улиц, как серна в тенетах, исполненные гнева Господа, прещения Бога твоего.
Итак выслушай это, страдалец и опьяневший, но не от вина.
Так говорит Господь твой, Господь и Бог твой, отмщающий за Свой народ: вот, Я беру из руки твоей чашу опьянения, дрожжи из чаши ярости Моей: ты не будешь уже пить их,
и подам ее в руки мучителям твоим, которые говорили тебе: «пади ниц, чтобы нам пройти по тебе»; и ты хребет твой делал как бы землею и улицею для проходящих.
1 Восстань, Иерусалим, искупление приблизилось. 7 «Как прекрасны ноги благовестника, возвещающего благое». 9 Торжествуйте. 13 Мой раб возвысится … вид Его обезображен.
Восстань, восстань, облекись в силу твою, Сион! Облекись в одежды величия твоего, Иерусалим, город святый! ибо уже не будет более входить в тебя необрезанный и нечистый.
Отряси с себя прах; встань, пленный Иерусалим! сними цепи с шеи твоей, пленная дочь Сиона!
ибо так говорит Господь: за ничто были вы проданы, и без серебра будете выкуплены;
ибо так говорит Господь Бог: народ Мой ходил прежде в Египет, чтобы там пожить, и Ассур теснил его ни за что.
И теперь что у Меня здесь? говорит Господь; народ Мой взят даром, властители их неистовствуют, говорит Господь, и постоянно, всякий день имя Мое бесславится.
Поэтому народ Мой узна́ет имя Мое; поэтому узна́ет в тот день, что Я Тот же, Который сказал: «вот Я!»
Как прекрасны на горах ноги благовестника, возвещающего мир, благовествующего радость, проповедующего спасение, говорящего Сиону: «воцарился Бог твой!»
Голос сторожей твоих – они возвысили голос, и все вместе ликуют, ибо своими глазами видят, что Господь возвращается в Сион.
Торжествуйте, пойте вместе, развалины Иерусалима, ибо утешил Господь народ Свой, искупил Иерусалим.
Обнажил Господь святую мышцу Свою пред глазами всех народов; и все концы земли увидят спасение Бога нашего.
Идите, идите, выходите оттуда; не касайтесь нечистого; выходите из среды его, очистите себя, носящие сосуды Господни!
ибо вы выйдете неторопливо, и не побежите; потому что впереди вас пойдет Господь, и Бог Израилев будет стражем позади вас.
Вот, раб Мой будет благоуспешен, возвысится и вознесется, и возвеличится.
Как многие изумлялись, смотря на Тебя, – столько был обезображен паче всякого человека лик Его, и вид Его – паче сынов человеческих!
Так многие народы приведет Он в изумление; цари закроют пред Ним уста свои, ибо они увидят то, о чем не было говорено им, и узнают то, чего не слыхали.
1 Раб не имеет «ни вида, ни величия», «презрен и умален пред людьми». «Он взял на Себя наши немощи» … «изъязвлен был за грехи наши … истязуем был, и не открывал уст Своих … как агнец пред стригущим его». 10 «На подвиг души Своей Он будет смотреть с довольством» … «к злодеям причтен был, Он понес на Себе грех многих».
[Господи!] кто поверил слышанному от нас, и кому открылась мышца Господня?
Ибо Он взошел пред Ним, как отпрыск и как росток из сухой земли; нет в Нем ни вида, ни величия; и мы видели Его, и не было в Нем вида, который привлекал бы нас к Нему.
Он был презрен и умален пред людьми, муж скорбей и изведавший болезни, и мы отвращали от Него лице свое; Он был презираем, и мы ни во что ставили Его.
Но Он взял на Себя наши немощи и понес наши болезни; а мы думали, что Он был поражаем, наказуем и уничижен Богом.
Но Он изъязвлен был за грехи наши и мучим за беззакония наши; наказание мира нашего было на Нем, и ранами Его мы исцелились.
Все мы блуждали, как овцы, совратились каждый на свою дорогу: и Господь возложил на Него грехи всех нас.
Он истязуем был, но страдал добровольно и не открывал уст Своих; как овца, веден был Он на заклание, и как агнец пред стригущим его безгласен, так Он не отверзал уст Своих.
От уз и суда Он был взят; но род Его кто изъяснит? ибо Он отторгнут от земли живых; за преступления народа Моего претерпел казнь.
Ему назначали гроб со злодеями, но Он погребен у богатого, потому что не сделал греха, и не было лжи в устах Его.
Но Господу угодно было поразить Его, и Он предал Его мучению; когда же душа Его принесет жертву умилостивления, Он узрит потомство долговечное, и воля Господня благоуспешно будет исполняться рукою Его.
На подвиг души Своей Он будет смотреть с довольством; чрез познание Его Он, Праведник, Раб Мой, оправдает многих и грехи их на Себе понесет.
Посему Я дам Ему часть между великими, и с сильными будет делить добычу, за то, что предал душу Свою на смерть, и к злодеям причтен был, тогда как Он понес на Себе грех многих и за преступников сделался ходатаем.
1 Господь обещает распространить место Его народа; «завет мира Моего не поколеблется». 11 Город будет прекрасен, сыновья будут научены Господом; его враги будут безуспешны.
Возвеселись, неплодная, нерождающая; воскликни и возгласи, немучившаяся родами; потому что у оставленной гораздо более детей, нежели у имеющей мужа, говорит Господь.
Распространи место шатра твоего, расширь покровы жилищ твоих; не стесняйся, пусти длиннее верви твои и утверди колья твои;
ибо ты распространишься направо и налево, и потомство твое завладеет народами и населит опустошенные города.
Не бойся, ибо не будешь постыжена; не смущайся, ибо не будешь в поругании: ты забудешь посрамление юности твоей и не будешь более вспоминать о бесславии вдовства твоего.
Ибо твой Творец есть супруг твой; Господь Саваоф – имя Его; и Искупитель твой – Святый Израилев: Богом всей земли назовется Он.
Ибо как жену, оставленную и скорбящую духом, призывает тебя Господь, и как жену юности, которая была отвержена, говорит Бог твой.
На малое время Я оставил тебя, но с великою милостью восприму тебя.
В жару гнева Я сокрыл от тебя лице Мое на время, но вечною милостью помилую тебя, говорит Искупитель твой, Господь.
Ибо это для Меня, как воды Ноя: как Я поклялся, что воды Ноя не придут более на землю, так поклялся не гневаться на тебя и не укорять тебя.
Горы сдвинутся и холмы поколеблются, – а милость Моя не отступит от тебя, и завет мира Моего не поколеблется, говорит милующий тебя Господь.
Бедная, бросаемая бурею, безутешная! Вот, Я положу камни твои на рубине и сделаю основание твое из сапфиров;
и сделаю окна твои из рубинов и ворота твои – из жемчужин, и всю ограду твою – из драгоценных камней.
И все сыновья твои будут научены Господом, и великий мир будет у сыновей твоих.
Ты утвердишься правдою, будешь далека от угнетения, ибо тебе бояться нечего, и от ужаса, ибо он не приблизится к тебе.
Вот, будут вооружаться против тебя, но не от Меня; кто бы ни вооружился против тебя, падет.
Вот, Я сотворил кузнеца, который раздувает угли в огне и производит орудие для своего дела, – и Я творю губителя для истребления.
Ни одно орудие, сделанное против тебя, не будет успешно; и всякий язык, который будет состязаться с тобою на суде, – ты обвинишь. Это есть наследие рабов Господа, оправдание их от Меня, говорит Господь.
1 Идите «без серебра и без платы». 6 «Ищите Господа, когда можно найти Его». «Мои мысли — не ваши мысли». Как дождь орошает землю, так слово Божие приносит плод; «вместо терновника … кипарис».
Жаждущие! идите все к водам; даже и вы, у которых нет серебра, идите, покупайте и ешьте; идите, покупайте без серебра и без платы вино и молоко.
Для чего вам отвешивать серебро за то, что не хлеб, и трудовое свое за то, что не насыщает? Послушайте Меня внимательно и вкушайте благо, и душа ваша да насладится туком.
Приклоните ухо ваше и придите ко Мне: послушайте, и жива будет душа ваша, – и дам вам завет вечный, неизменные милости, обещанные Давиду.
Вот, Я дал Его свидетелем для народов, вождем и наставником народам.
Вот, ты призовешь народ, которого ты не знал, и народы, которые тебя не знали, поспешат к тебе ради Господа Бога твоего и ради Святаго Израилева, ибо Он прославил тебя.
Ищите Господа, когда можно найти Его; призывайте Его, когда Он близко.
Да оставит нечестивый путь свой и беззаконник – помыслы свои, и да обратится к Господу, и Он помилует его, и к Богу нашему, ибо Он многомилостив.
Мои мысли – не ваши мысли, ни ваши пути – пути Мои, говорит Господь.
Но как небо выше земли, так пути Мои выше путей ваших, и мысли Мои выше мыслей ваших.
Как дождь и снег нисходит с неба и туда не возвращается, но напояет землю и делает ее способною рождать и произращать, чтобы она давала семя тому, кто сеет, и хлеб тому, кто ест, –
так и слово Мое, которое исходит из уст Моих, – оно не возвращается ко Мне тщетным, но исполняет то, что Мне угодно, и совершает то, для чего Я послал его.
Итак вы выйдете с весельем и будете провожаемы с миром; горы и холмы будут петь пред вами песнь, и все дерева в поле рукоплескать вам.
Вместо терновника вырастет кипарис; вместо крапивы возрастет мирт; и это будет во славу Господа, в знамение вечное, несокрушимое.
Consolez, consolez mon peuple, Dit votre Dieu.
Parlez au coeur de Jérusalem, et criez lui Que sa servitude est finie, Que son iniquité est expiée, Qu'elle a reçu de la main de l'Éternel Au double de tous ses péchés.
Une voix crie: Préparez au désert le chemin de l'Éternel, Aplanissez dans les lieux arides Une route pour notre Dieu.
Que toute vallée soit exhaussée, Que toute montagne et toute colline soient abaissées! Que les coteaux se changent en plaines, Et les défilés étroits en vallons!
Alors la gloire de l'Éternel sera révélée, Et au même instant toute chair la verra; Car la bouche de l'Éternel a parlé.
Une voix dit: Crie! -Et il répond: Que crierai-je? Toute chair est comme l'herbe, Et tout son éclat comme la fleur des champs.
L'herbe sèche, la fleur tombe, Quand le vent de l'Éternel souffle dessus. -Certainement le peuple est comme l'herbe:
L'herbe sèche, la fleur tombe; Mais la parole de notre Dieu subsiste éternellement.
Monte sur une haute montagne, Sion, pour publier la bonne nouvelle; Élève avec force ta voix, Jérusalem, pour publier la bonne nouvelle; Élève ta voix, ne crains point, Dis aux villes de Juda: Voici votre Dieu!
Voici, le Seigneur, l'Éternel vient avec puissance, Et de son bras il commande; Voici, le salaire est avec lui, Et les rétributions le précèdent.
Comme un berger, il paîtra son troupeau, Il prendra les agneaux dans ses bras, Et les portera dans son sein; Il conduira les brebis qui allaitent.
Qui a mesuré les eaux dans le creux de sa main, Pris les dimensions des cieux avec la paume, Et ramassé la poussière de la terre dans un tiers de mesure? Qui a pesé les montagnes au crochet, Et les collines à la balance?
Qui a sondé l'esprit de l'Éternel, Et qui l'a éclairé de ses conseils?
Avec qui a-t-il délibéré pour en recevoir de l'instruction? Qui lui a appris le sentier de la justice? Qui lui a enseigné la sagesse, Et fait connaître le chemin de l'intelligence?
Voici, les nations sont comme une goutte d'un seau, Elles sont comme de la poussière sur une balance; Voici, les îles sont comme une fine poussière qui s'envole.
Le Liban ne suffit pas pour le feu, Et ses animaux ne suffisent pas pour l'holocauste.
Toutes les nations sont devant lui comme un rien, Elles ne sont pour lui que néant et vanité.
A qui voulez-vous comparer Dieu? Et quelle image ferez-vous son égale?
C'est un ouvrier qui fond l'idole, Et c'est un orfèvre qui la couvre d'or, Et y soude des chaînettes d'argent.
Celui que la pauvreté oblige à donner peu Choisit un bois qui résiste à la vermoulure; Il se procure un ouvrier capable, Pour faire une idole qui ne branle pas.
Ne le savez-vous pas? ne l'avez-vous pas appris? Ne vous l'a-t-on pas fait connaître dès le commencement? N'avez-vous jamais réfléchi à la fondation de la terre?
C'est lui qui est assis au-dessus du cercle de la terre, Et ceux qui l'habitent sont comme des sauterelles; Il étend les cieux comme une étoffe légère, Il les déploie comme une tente, pour en faire sa demeure.
C'est lui qui réduit les princes au néant, Et qui fait des juges de la terre une vanité;
Ils ne sont pas même plantés, pas même semés, Leur tronc n'a pas même de racine en terre: Il souffle sur eux, et ils se dessèchent, Et un tourbillon les emporte comme le chaume.
A qui me comparerez-vous, pour que je lui ressemble? Dit le Saint.
Levez vos yeux en haut, et regardez! Qui a créé ces choses? Qui fait marcher en ordre leur armée? Il les appelle toutes par leur nom; Par son grand pouvoir et par sa force puissante, Il n'en est pas une qui fasse défaut.
Pourquoi dis-tu, Jacob, Pourquoi dis-tu, Israël: Ma destinée est cachée devant l'Éternel, Mon droit passe inaperçu devant mon Dieu?
Ne le sais-tu pas? ne l'as-tu pas appris? C'est le Dieu d'éternité, l'Éternel, Qui a créé les extrémités de la terre; Il ne se fatigue point, il ne se lasse point; On ne peut sonder son intelligence.
Il donne de la force à celui qui est fatigué, Et il augmente la vigueur de celui qui tombe en défaillance.
Les adolescents se fatiguent et se lassent, Et les jeunes hommes chancellent;
Mais ceux qui se confient en l'Éternel renouvellent leur force. Ils prennent le vol comme les aigles; Ils courent, et ne se lassent point, Ils marchent, et ne se fatiguent point.
Iles, faites silence pour m'écouter! Que les peuples raniment leur force, Qu'ils avancent, et qu'ils parlent! Approchons pour plaider ensemble.
Qui a suscité de l'orient Celui que le salut appelle à sa suite? Qui lui a livré les nations et assujetti des rois? Qui a réduit leur glaive en poussière, Et leur arc en un chaume qui s'envole?
Il s'est mis à leur poursuite, il a parcouru avec bonheur Un chemin que son pied n'avait jamais foulé.
Qui a fait et exécuté ces choses? C'est celui qui a appelé les générations dès le commencement, Moi, l'Éternel, le premier Et le même jusqu'aux derniers âges.
Les îles le voient, et sont dans la crainte, Les extrémités de la terre tremblent: Ils s'approchent, ils viennent.
Ils s'aident l'un l'autre, Et chacun dit à son frère: Courage!
Le sculpteur encourage le fondeur; Celui qui polit au marteau encourage celui qui frappe sur l'enclume; Il dit de la soudure: Elle est bonne! Et il fixe l'idole avec des clous, pour qu'elle ne branle pas.
Mais toi, Israël, mon serviteur, Jacob, que j'ai choisi, Race d'Abraham que j'ai aimé!
Toi, que j'ai pris aux extrémités de la terre, Et que j'ai appelé d'une contrée lointaine, A qui j'ai dit: Tu es mon serviteur, Je te choisis, et ne te rejette point!
Ne crains rien, car je suis avec toi; Ne promène pas des regards inquiets, car je suis ton Dieu; Je te fortifie, je viens à ton secours, Je te soutiens de ma droite triomphante.
Voici, ils seront confondus, ils seront couverts de honte, Tous ceux qui sont irrités contre toi; Ils seront réduits à rien, ils périront, Ceux qui disputent contre toi.
Tu les chercheras, et ne les trouveras plus, Ceux qui te suscitaient querelle; Ils seront réduits à rien, réduits au néant, Ceux qui te faisaient la guerre.
Car je suis l'Éternel, ton Dieu, Qui fortifie ta droite, Qui te dis: Ne crains rien, Je viens à ton secours.
Ne crains rien, vermisseau de Jacob, Faible reste d'Israël; Je viens à ton secours, dit l'Éternel, Et le Saint d'Israël est ton sauveur.
Voici, je fais de toi un traîneau aigu, tout neuf, Garni de pointes; Tu écraseras, tu broieras les montagnes, Et tu rendras les collines semblables à de la balle.
Tu les vanneras, et le vent les emportera, Et un tourbillon les dispersera. Mais toi, tu te réjouiras en l'Éternel, Tu mettras ta gloire dans le Saint d'Israël.
Les malheureux et les indigents cherchent de l'eau, et il n'y en a point; Leur langue est desséchée par la soif. Moi, l'Éternel, je les exaucerai; Moi, le Dieu d'Israël, je ne les abandonnerai pas.
Je ferai jaillir des fleuves sur les collines, Et des sources au milieu des vallées; Je changerai le désert en étang, Et la terre aride en courants d'eau;
Je mettrai dans le désert le cèdre, l'acacia, Le myrte et l'olivier; Je mettrai dans les lieux stériles Le cyprès, l'orme et le buis, tous ensemble;
Afin qu'ils voient, qu'ils sachent, Qu'ils observent et considèrent Que la main de l'Éternel a fait ces choses, Que le Saint d'Israël en est l'auteur.
Plaidez votre cause, Dit l'Éternel; Produisez vos moyens de défense, Dit le roi de Jacob.
Qu'ils les produisent, et qu'ils nous déclarent Ce qui doit arriver. Quelles sont les prédictions que jadis vous avez faites? Dites-le, pour que nous y prenions garde, Et que nous en reconnaissions l'accomplissement; Ou bien, annoncez-nous l'avenir.
Dites ce qui arrivera plus tard, Pour que nous sachions si vous êtes des dieux; Faites seulement quelque chose de bien ou de mal, Pour que nous le voyions et le regardions ensemble.
Voici, vous n'êtes rien, Et votre oeuvre est le néant; C'est une abomination que de se complaire en vous.
Je l'ai suscité du septentrion, et il est venu; De l'orient, il invoque mon nom; Il foule les puissants comme de la boue, Comme de l'argile que foule un potier.
Qui l'a annoncé dès le commencement, pour que nous le sachions, Et longtemps d'avance, pour que nous disions: C'est vrai? Nul ne l'a annoncé, nul ne l'a prédit, Et personne n'a entendu vos paroles.
C'est moi le premier qui ai dit à Sion: Les voici, les voici! Et à Jérusalem: J'envoie un messager de bonnes nouvelles!
Je regarde, et il n'y a personne, Personne parmi eux qui prophétise, Et qui puisse répondre, si je l'interroge.
Voici, ils ne sont tous que vanité, Leurs oeuvres ne sont que néant, Leurs idoles ne sont qu'un vain souffle.
Voici mon serviteur, que je soutiendrai, Mon élu, en qui mon âme prend plaisir. J'ai mis mon esprit sur lui; Il annoncera la justice aux nations.
Il ne criera point, il n'élèvera point la voix, Et ne la fera point entendre dans les rues.
Il ne brisera point le roseau cassé, Et il n'éteindra point la mèche qui brûle encore; Il annoncera la justice selon la vérité.
Il ne se découragera point et ne se relâchera point, Jusqu'à ce qu'il ait établi la justice sur la terre, Et que les îles espèrent en sa loi.
Ainsi parle Dieu, l'Éternel, Qui a créé les cieux et qui les a déployés, Qui a étendu la terre et ses productions, Qui a donné la respiration à ceux qui la peuplent, Et le souffle à ceux qui y marchent.
Moi, l'Éternel, je t'ai appelé pour le salut, Et je te prendrai par la main, Je te garderai, et je t'établirai pour traiter alliance avec le peuple, Pour être la lumière des nations,
Pour ouvrir les yeux des aveugles, Pour faire sortir de prison le captif, Et de leur cachot ceux qui habitent dans les ténèbres.
Je suis l'Éternel, c'est là mon nom; Et je ne donnerai pas ma gloire à un autre, Ni mon honneur aux idoles.
Voici, les premières choses se sont accomplies, Et je vous en annonce de nouvelles; Avant qu'elles arrivent, je vous les prédis.
Chantez à l'Éternel un cantique nouveau, Chantez ses louanges aux extrémités de la terre, Vous qui voguez sur la mer et vous qui la peuplez, Iles et habitants des îles!
Que le désert et ses villes élèvent la voix! Que les villages occupés par Kédar élèvent la voix! Que les habitants des rochers tressaillent d'allégresse! Que du sommet des montagnes retentissent des cris de joie!
Qu'on rende gloire à l'Éternel, Et que dans les îles on publie ses louanges!
L'Éternel s'avance comme un héros, Il excite son ardeur comme un homme de guerre; Il élève la voix, il jette des cris, Il manifeste sa force contre ses ennemis.
J'ai longtemps gardé le silence, je me suis tu, je me suis contenu; Je crierai comme une femme en travail, Je serai haletant et je soufflerai tout à la fois.
Je ravagerai montagnes et collines, Et j'en dessécherai toute la verdure; Je changerai les fleuves en terre ferme, Et je mettrai les étangs à sec.
Je ferai marcher les aveugles sur un chemin qu'ils ne connaissent pas, Je les conduirai par des sentiers qu'ils ignorent; Je changerai devant eux les ténèbres en lumière, Et les endroits tortueux en plaine: Voilà ce que je ferai, et je ne les abandonnerai point.
Ils reculeront, ils seront confus, Ceux qui se confient aux idoles taillées, Ceux qui disent aux idoles de fonte: Vous êtes nos dieux!
Sourds, écoutez! Aveugles, regardez et voyez!
Qui est aveugle, sinon mon serviteur, Et sourd comme mon messager que j'envoie? Qui est aveugle, comme l'ami de Dieu, Aveugle comme le serviteur de l'Éternel?
Tu as vu beaucoup de choses, mais tu n'y as point pris garde; On a ouvert les oreilles, mais on n'a point entendu.
L'Éternel a voulu, pour le bonheur d'Israël, Publier une loi grande et magnifique.
Et c'est un peuple pillé et dépouillé! On les a tous enchaînés dans des cavernes, Plongés dans des cachots; Ils ont été mis au pillage, et personne qui les délivre! Dépouillés, et personne qui dise: Restitue!
Qui parmi vous prêtera l'oreille à ces choses? Qui voudra s'y rendre attentif et écouter à l'avenir?
Qui a livré Jacob au pillage, Et Israël aux pillards? N'est-ce pas l'Éternel? Nous avons péché contre lui. Ils n'ont point voulu marcher dans ses voies, Et ils n'ont point écouté sa loi.
Aussi a-t-il versé sur Israël l'ardeur de sa colère Et la violence de la guerre; La guerre l'a embrasé de toutes parts, et il n'a point compris; Elle l'a consumé, et il n'y a point pris garde.
Ainsi parle maintenant l'Éternel, qui t'a créé, ô Jacob! Celui qui t'a formé, ô Israël! Ne crains rien, car je te rachète, Je t'appelle par ton nom: tu es à moi!
Si tu traverses les eaux, je serai avec toi; Et les fleuves, ils ne te submergeront point; Si tu marches dans le feu, tu ne te brûleras pas, Et la flamme ne t'embrasera pas.
Car je suis l'Éternel, ton Dieu, Le Saint d'Israël, ton sauveur; Je donne l'Égypte pour ta rançon, L'Éthiopie et Saba à ta place.
Parce que tu as du prix à mes yeux, Parce que tu es honoré et que je t'aime, Je donne des hommes à ta place, Et des peuples pour ta vie.
Ne crains rien, car je suis avec toi; Je ramènerai de l'orient ta race, Et je te rassemblerai de l'occident.
Je dirai au septentrion: Donne! Et au midi: Ne retiens point! Fais venir mes fils des pays lointains, Et mes filles de l'extrémité de la terre,
Tous ceux qui s'appellent de mon nom, Et que j'ai créés pour ma gloire, Que j'ai formés et que j'ai faits.
Qu'on fasse sortir le peuple aveugle, qui a des yeux, Et les sourds, qui ont des oreilles.
Que toutes les nations se rassemblent, Et que les peuples se réunissent. Qui d'entre eux a annoncé ces choses? Lesquels nous ont fait entendre les premières prédictions? Qu'ils produisent leurs témoins et établissent leur droit; Qu'on écoute et qu'on dise: C'est vrai!
Vous êtes mes témoins, dit l'Éternel, Vous, et mon serviteur que j'ai choisi, Afin que vous le sachiez, Que vous me croyiez et compreniez que c'est moi: Avant moi il n'a point été formé de Dieu, Et après moi il n'y en aura point.
C'est moi, moi qui suis l'Éternel, Et hors moi il n'y a point de sauveur.
C'est moi qui ai annoncé, sauvé, prédit, Ce n'est point parmi vous un dieu étranger; Vous êtes mes témoins, dit l'Éternel, C'est moi qui suis Dieu.
Je le suis dès le commencement, Et nul ne délivre de ma main; J'agirai: qui s'y opposera?
Ainsi parle l'Éternel, Votre rédempteur, le Saint d'Israël: A cause de vous, j'envoie l'ennemi contre Babylone, Et je fais descendre tous les fuyards, Même les Chaldéens, sur les navires dont ils tiraient gloire.
Je suis l'Éternel, votre Saint, Le créateur d'Israël, votre roi.
Ainsi parle l'Éternel, Qui fraya dans la mer un chemin, Et dans les eaux puissantes un sentier,
Qui mit en campagne des chars et des chevaux, Une armée et de vaillants guerriers, Soudain couchés ensemble, pour ne plus se relever, Anéantis, éteints comme une mèche:
Ne pensez plus aux événements passés, Et ne considérez plus ce qui est ancien.
Voici, je vais faire une chose nouvelle, sur le point d'arriver: Ne la connaîtrez-vous pas? Je mettrai un chemin dans le désert, Et des fleuves dans la solitude.
Les bêtes des champs me glorifieront, Les chacals et les autruches, Parce que j'aurai mis des eaux dans le désert, Des fleuves dans la solitude, Pour abreuver mon peuple, mon élu.
Le peuple que je me suis formé Publiera mes louanges.
Et tu ne m'as pas invoqué, ô Jacob! Car tu t'es lassé de moi, ô Israël!
Tu ne m'as pas offert tes brebis en holocauste, Et tu ne m'as pas honoré par tes sacrifices; Je ne t'ai point tourmenté pour des offrandes, Et je ne t'ai point fatigué pour de l'encens.
Tu n'as pas à prix d'argent acheté pour moi des aromates, Et tu ne m'as pas rassasié de la graisse de tes sacrifices; Mais tu m'as tourmenté par tes péchés, Tu m'as fatigué par tes iniquités.
C'est moi, moi qui efface tes transgressions pour l'amour de moi, Et je ne me souviendrai plus de tes péchés.
Réveille ma mémoire, plaidons ensemble, Parle toi-même, pour te justifier.
Ton premier père a péché, Et tes interprètes se sont rebellés contre moi.
C'est pourquoi j'ai traité en profanes les chefs du sanctuaire, J'ai livré Jacob à la destruction, Et Israël aux outrages.
Écoute maintenant, ô Jacob, mon serviteur! O Israël, que j'ai choisi!
Ainsi parle l'Éternel, qui t'a fait, Et qui t'a formé dès ta naissance, Celui qui est ton soutien: Ne crains rien, mon serviteur Jacob, Mon Israël, que j'ai choisi.
Car je répandrai des eaux sur le sol altéré, Et des ruisseaux sur la terre desséchée; Je répandrai mon esprit sur ta race, Et ma bénédiction sur tes rejetons.
Ils pousseront comme au milieu de l'herbe, Comme les saules près des courants d'eau.
Celui-ci dira: Je suis à l'Éternel; Celui-là se réclamera du nom de Jacob; Cet autre écrira de sa main: à l'Éternel! Et prononcera avec amour le nom d'Israël.
Ainsi parle l'Éternel, roi d'Israël et son rédempteur, L'Éternel des armées: Je suis le premier et je suis le dernier, Et hors moi il n'y a point de Dieu.
Qui a, comme moi, fait des prédictions (Qu'il le déclare et me le prouve!), Depuis que j'ai fondé le peuple ancien? Qu'ils annoncent l'avenir et ce qui doit arriver!
N'ayez pas peur, et ne tremblez pas; Ne te l'ai-je pas dès longtemps annoncé et déclaré? Vous êtes mes témoins: Y a-t-il un autre Dieu que moi? Il n'y a pas d'autre rocher, je n'en connais point.
Ceux qui fabriquent des idoles ne sont tous que vanité, Et leurs plus belles oeuvres ne servent à rien; Elles le témoignent elles-mêmes: Elles n'ont ni la vue, ni l'intelligence, Afin qu'ils soient dans la confusion.
Qui est-ce qui fabrique un dieu, ou fond une idole, Pour n'en retirer aucune utilité?
Voici, tous ceux qui y travaillent seront confondus, Et les ouvriers ne sont que des hommes; Qu'ils se réunissent tous, qu'ils se présentent, Et tous ensemble ils seront tremblants et couverts de honte.
Le forgeron fait une hache, Il travaille avec le charbon, Et il la façonne à coups de marteau; Il la forge d'un bras vigoureux; Mais a-t-il faim, le voilà sans force; Ne boit-il pas d'eau, le voilà épuisé.
Le charpentier étend le cordeau, Fait un tracé au crayon, Façonne le bois avec un couteau, Et marque ses dimensions avec le compas; Et il produit une figure d'homme, Une belle forme humaine, Pour qu'elle habite dans une maison.
Il se coupe des cèdres, Il prend des rouvres et des chênes, Et fait un choix parmi les arbres de la forêt; Il plante des pins, Et la pluie les fait croître.
Ces arbres servent à l'homme pour brûler, Il en prend et il se chauffe. Il y met aussi le feu pour cuire du pain; Et il en fait également un dieu, qu'il adore, Il en fait une idole, devant laquelle il se prosterne.
Il brûle au feu la moitié de son bois, Avec cette moitié il cuit de la viande, Il apprête un rôti, et se rassasie; Il se chauffe aussi, et dit: Ha! Ha! Je me chauffe, je vois la flamme!
Et avec le reste il fait un dieu, son idole, Il se prosterne devant elle, il l'adore, il l'invoque, Et s'écrie: Sauve-moi! Car tu es mon dieu!
Ils n'ont ni intelligence, ni entendement, Car on leur a fermé les yeux pour qu'ils ne voient point, Et le coeur pour qu'ils ne comprennent point.
Il ne rentre pas en lui-même, Et il n'a ni l'intelligence, ni le bon sens de dire: J'en ai brûlé une moitié au feu, J'ai cuit du pain sur les charbons, J'ai rôti de la viande et je l'ai mangée; Et avec le reste je ferais une abomination! Je me prosternerais devant un morceau de bois!
Il se repaît de cendres, Son coeur abusé l'égare, Et il ne sauvera point son âme, et ne dira point: N'est-ce pas du mensonge que j'ai dans ma main?
Souviens-toi de ces choses, ô Jacob! O Israël! car tu es mon serviteur; Je t'ai formé, tu es mon serviteur; Israël, je ne t'oublierai pas.
J'efface tes transgressions comme un nuage, Et tes péchés comme une nuée; Reviens à moi, Car je t'ai racheté.
Cieux, réjouissez-vous! car l'Éternel a agi; Profondeurs de la terre, retentissez d'allégresse! Montagnes, éclatez en cris de joie! Vous aussi, forêts, avec tous vos arbres! Car l'Éternel a racheté Jacob, Il a manifesté sa gloire en Israël.
Ainsi parle l'Éternel, ton rédempteur, Celui qui t'a formé dès ta naissance: Moi, l'Éternel, j'ai fait toutes choses, Seul j'ai déployé les cieux, Seul j'ai étendu la terre.
J'anéantis les signes des prophètes de mensonge, Et je proclame insensés les devins; Je fais reculer les sages, Et je tourne leur science en folie.
Je confirme la parole de mon serviteur, Et j'accomplis ce que prédisent mes envoyés; Je dis de Jérusalem: Elle sera habitée, Et des villes de Juda: Elles seront rebâties; Et je relèverai leurs ruines.
Je dis à l'abîme: Dessèche-toi, Je tarirai tes fleuves.
Je dis de Cyrus: Il est mon berger, Et il accomplira toute ma volonté; Il dira de Jérusalem: Qu'elle soit rebâtie! Et du temple: Qu'il soit fondé!
Ainsi parle l'Éternel à son oint, à Cyrus,
Qu'il tient par la main, Pour terrasser les nations devant lui, Et pour relâcher la ceinture des rois, Pour lui ouvrir les portes, Afin qu'elles ne soient plus fermées; Je marcherai devant toi, J'aplanirai les chemins montueux, Je romprai les portes d'airain, Et je briserai les verrous de fer.
Je te donnerai des trésors cachés, Des richesses enfouies, Afin que tu saches Que je suis l'Éternel qui t'appelle par ton nom, Le Dieu d'Israël.
Pour l'amour de mon serviteur Jacob, Et d'Israël, mon élu, Je t'ai appelé par ton nom, Je t'ai parlé avec bienveillance, avant que tu me connusses.
Je suis l'Éternel, et il n'y en a point d'autre, Hors moi il n'y a point de Dieu; Je t'ai ceint, avant que tu me connusses.
C'est afin que l'on sache, du soleil levant au soleil couchant, Que hors moi il n'y a point de Dieu: Je suis l'Éternel, et il n'y en a point d'autre.
Je forme la lumière, et je crée les ténèbres, Je donne la prospérité, et je crée l'adversité; Moi, l'Éternel, je fais toutes ces choses.
Que les cieux répandent d'en haut Et que les nuées laissent couler la justice! Que la terre s'ouvre, que le salut y fructifie, Et qu'il en sorte à la fois la délivrance! Moi, l'Éternel, je crée ces choses.
Malheur à qui conteste avec son créateur! -Vase parmi des vases de terre! -L'argile dit-elle à celui qui la façonne: Que fais-tu? Et ton oeuvre: Il n'as point de mains?
Malheur à qui dit à son père: Pourquoi m'as-tu engendré? Et à sa mère: Pourquoi m'as-tu enfanté?
Ainsi parle l'Éternel, le Saint d'Israël, et son créateur: Veut-on me questionner sur l'avenir, Me donner des ordres sur mes enfants et sur l'oeuvre de mes mains?
C'est moi qui ai fait la terre, Et qui sur elle ai créé l'homme; C'est moi, ce sont mes mains qui ont déployé les cieux, Et c'est moi qui ai disposé toute leur armée.
C'est moi qui ai suscité Cyrus dans ma justice, Et j'aplanirai toutes ses voies; Il rebâtira ma ville, et libérera mes captifs, Sans rançon ni présents, Dit l'Éternel des armées.
Ainsi parle l'Éternel: Les gains de l'Égypte et les profits de l'Éthiopie, Et ceux des Sabéens à la taille élevée, Passeront chez toi et seront à toi; Ces peuples marcheront à ta suite, Ils passeront enchaînés, Ils se prosterneront devant toi, et te diront en suppliant: C'est auprès de toi seulement que se trouve Dieu, Et il n'y a point d'autre Dieu que lui.
Mais tu es un Dieu qui te caches, Dieu d'Israël, sauveur!
Ils sont tous honteux et confus, Ils s'en vont tous avec ignominie, Les fabricateurs d'idoles.
C'est par l'Éternel qu'Israël obtient le salut, Un salut éternel; Vous ne serez ni honteux ni confus, Jusque dans l'éternité.
Car ainsi parle l'Éternel, Le créateur des cieux, le seul Dieu, Qui a formé la terre, qui l'a faite et qui l'a affermie, Qui l'a créée pour qu'elle ne fût pas déserte, Qui l'a formée pour qu'elle fût habitée: Je suis l'Éternel, et il n'y en a point d'autre.
Je n'ai point parlé en cachette, Dans un lieu ténébreux de la terre; Je n'ai point dit à la postérité de Jacob: Cherchez-moi vainement! Moi, l'Éternel, je dis ce qui est vrai, Je proclame ce qui est droit.
Assemblez-vous et venez, approchez ensemble, Réchappés des nations! Ils n'ont point d'intelligence, ceux qui portent leur idole de bois, Et qui invoquent un dieu incapable de sauver.
Déclarez-le, et faites-les venir! Qu'ils prennent conseil les uns des autres! Qui a prédit ces choses dès le commencement, Et depuis longtemps les a annoncées? N'est-ce pas moi, l'Éternel? Il n'y a point d'autre Dieu que moi, Je suis le seul Dieu juste et qui sauve.
Tournez-vous vers moi, et vous serez sauvés, Vous tous qui êtes aux extrémités de la terre! Car je suis Dieu, et il n'y en a point d'autre.
Je le jure par moi-même, La vérité sort de ma bouche et ma parole ne sera point révoquée: Tout genou fléchira devant moi, Toute langue jurera par moi.
En l'Éternel seul, me dira-t-on, résident la justice et la force; A lui viendront, pour être confondus, Tous ceux qui étaient irrités contre lui.
Par l'Éternel seront justifiés et glorifiés Tous les descendants d'Israël.
Bel s'écroule, Nebo tombe; On met leurs idoles sur des animaux, sur des bêtes; Vous les portiez, et les voilà chargées, Devenues un fardeau pour l'animal fatigué!
Ils sont tombés, ils se sont écroulés ensemble, Ils ne peuvent sauver le fardeau, Et ils s'en vont eux-mêmes en captivité.
Écoutez-moi, maison de Jacob, Et vous tous, restes de la maison d'Israël, Vous que j'ai pris à ma charge dès votre origine, Que j'ai portés dès votre naissance!
Jusqu'à votre vieillesse je serai le même, Jusqu'à votre vieillesse je vous soutiendrai; Je l'ai fait, et je veux encore vous porter, Vous soutenir et vous sauver.
A qui me comparerez-vous, pour le faire mon égal? A qui me ferez-vous ressembler, pour que nous soyons semblables?
Ils versent l'or de leur bourse, Et pèsent l'argent à la balance; Ils paient un orfèvre, pour qu'il en fasse un dieu, Et ils adorent et se prosternent.
Ils le portent, ils le chargent sur l'épaule, Ils le mettent en place, et il y reste; Il ne bouge pas de sa place; Puis on crie vers lui, mais il ne répond pas, Il ne sauve pas de la détresse.
Souvenez-vous de ces choses, et soyez des hommes! Pécheurs, rentrez en vous-mêmes!
Souvenez-vous de ce qui s'est passé dès les temps anciens; Car je suis Dieu, et il n'y en a point d'autre, Je suis Dieu, et nul n'est semblable à moi.
J'annonce dès le commencement ce qui doit arriver, Et longtemps d'avance ce qui n'est pas encore accompli; Je dis: Mes arrêts subsisteront, Et j'exécuterai toute ma volonté.
C'est moi qui appelle de l'orient un oiseau de proie, D'une terre lointaine un homme pour accomplir mes desseins, Je l'ai dit, et je le réaliserai; Je l'ai conçu, et je l'exécuterai.
Écoutez-moi, gens endurcis de coeur, Ennemis de la droiture!
Je fais approcher ma justice: elle n'est pas loin; Et mon salut: il ne tardera pas. Je mettrai le salut en Sion, Et ma gloire sur Israël.
Descends, et assieds-toi dans la poussière, Vierge, fille de Babylone! Assieds-toi à terre, sans trône, Fille des Chaldéens! On ne t'appellera plus délicate et voluptueuse.
Prends les meules, et mouds de la farine; Ote ton voile, relève les pans de ta robe, Découvre tes jambes, traverse les fleuves!
Ta nudité sera découverte, Et ta honte sera vue. J'exercerai ma vengeance, Je n'épargnerai personne. -
Notre rédempteur, c'est celui qui s'appelle l'Éternel des armées, C'est le Saint d'Israël. -
Assieds-toi en silence, et va dans les ténèbres, Fille des Chaldéens! On ne t'appellera plus la souveraine des royaumes.
J'étais irrité contre mon peuple, J'avais profané mon héritage, Et je les avais livrés entre tes mains: Tu n'as pas eu pour eux de la compassion, Tu as durement appesanti ton joug sur le vieillard.
Tu disais: A toujours je serai souveraine! Tu n'as point mis dans ton esprit, Tu n'as point songé que cela prendrait fin.
Écoute maintenant ceci, voluptueuse, Qui t'assieds avec assurance, Et qui dis en ton coeur: Moi, et rien que moi! Je ne serai jamais veuve, Et je ne serai jamais privée d'enfants!
Ces deux choses t'arriveront subitement, au même jour, La privation d'enfants et le veuvage; Elles fondront en plein sur toi, Malgré la multitude de tes sortilèges, Malgré le grand nombre de tes enchantements.
Tu avais confiance dans ta méchanceté, Tu disais: Personne ne me voit! Ta sagesse et ta science t'ont séduite. Et tu disais en ton coeur: Moi, et rien que moi!
Le malheur viendra sur toi, Sans que tu en voies l'aurore; La calamité tombera sur toi, Sans que tu puisses la conjurer; Et la ruine fondra sur toi tout à coup, A l'improviste.
Reste donc au milieu de tes enchantements Et de la multitude de tes sortilèges, Auxquels tu as consacré ton travail dès ta jeunesse; Peut-être pourras-tu en tirer profit, Peut-être deviendras-tu redoutable.
Tu t'es fatiguée à force de consulter: Qu'ils se lèvent donc et qu'ils te sauvent, Ceux qui connaissent le ciel, Qui observent les astres, Qui annoncent, d'après les nouvelles lunes, Ce qui doit t'arriver!
Voici, ils sont comme de la paille, le feu les consume, Ils ne sauveront pas leur vie des flammes: Ce ne sera pas du charbon dont on se chauffe, Ni un feu auprès duquel on s'assied.
Tel sera le sort de ceux que tu te fatiguais à consulter. Et ceux avec qui tu as trafiqué dès ta jeunesse Se disperseront chacun de son côté: Il n'y aura personne qui vienne à ton secours.
Écoutez ceci, maison de Jacob, Vous qui portez le nom d'Israël, Et qui êtes sortis des eaux de Juda; Vous qui jurez par le nom de l'Éternel, Et qui invoquez le Dieu d'Israël, Mais sans vérité ni droiture!
Car ils prennent leur nom de la ville sainte, Et ils s'appuient sur le Dieu d'Israël, Dont le nom est l'Éternel des armées.
Dès longtemps j'ai fait les premières prédictions, Elles sont sorties de ma bouche, et je les ai publiées: Soudain j'ai agi, et elles se sont accomplies.
Sachant que tu es endurci, Que ton cou est une barre de fer, Et que tu as un front d'airain,
Je t'ai annoncé dès longtemps ces choses, je te les ai déclarées avant qu'elles arrivassent, Afin que tu ne dises pas: C'est mon idole qui les a faites, C'est mon image taillée ou mon image en fonte qui les a ordonnées.
Tu entends! Considère tout cela! Et vous, ne l'avouerez-vous pas?... Maintenant, je t'annonce des choses nouvelles, Cachées, inconnues de toi.
Elles se produisent à présent, et n'appartiennent point au passé; Jusqu'à leur avènement tu n'en avais aucune connaissance, Afin que tu ne dises pas: Voici, je le savais.
Tu n'en as rien appris, tu n'en as rien su, Et jadis ton oreille n'en a point été frappée: Car je savais que tu serais infidèle, Et que dès ta naissance tu fus appelé rebelle.
A cause de mon nom, je suspends ma colère; A cause de ma gloire, je me contiens envers toi, Pour ne pas t'exterminer.
Je t'ai mis au creuset, mais non pour retirer de l'argent; Je t'ai éprouvé dans la fournaise de l'adversité.
C'est pour l'amour de moi, pour l'amour de moi, que je veux agir; Car comment mon nom serait-il profané? Je ne donnerai pas ma gloire à un autre.
Écoute-moi, Jacob! Et toi, Israël, que j'ai appelé! C'est moi, moi qui suis le premier, C'est aussi moi qui suis le dernier.
Ma main a fondé la terre, Et ma droite a étendu les cieux: Je les appelle, et aussitôt ils se présentent.
Vous tous, assemblez-vous, et écoutez! Qui d'entre eux a annoncé ces choses? Celui que l'Éternel aime exécutera sa volonté contre Babylone, Et son bras s'appesantira sur les Chaldéens.
Moi, moi, j'ai parlé, et je l'ai appelé; Je l'ai fait venir, et son oeuvre réussira.
Approchez-vous de moi, et écoutez! Dès le commencement, je n'ai point parlé en cachette, Dès l'origine de ces choses, j'ai été là. Et maintenant, le Seigneur, l'Éternel, m'a envoyé avec son esprit.
Ainsi parle l'Éternel, ton rédempteur, le Saint d'Israël: Moi, l'Éternel, ton Dieu, je t'instruis pour ton bien, Je te conduis dans la voie que tu dois suivre.
Oh! si tu étais attentif à mes commandements! Ton bien-être serait comme un fleuve, Et ton bonheur comme les flots de la mer;
Ta postérité serait comme le sable, Et les fruits de tes entrailles comme les grains de sable; Ton nom ne serait point effacé, anéanti devant moi.
Sortez de Babylone, fuyez du milieu des Chaldéens! Avec une voix d'allégresse annoncez-le, publiez-le, Faites-le savoir jusqu'à l'extrémité de la terre, Dites: L'Éternel a racheté son serviteur Jacob!
Et ils n'auront pas soif dans les déserts où il les conduira: Il fera jaillir pour eux l'eau du rocher, Il fendra le rocher, Et l'eau coulera.
Il n'y a point de paix pour les méchants, dit l'Éternel.
Iles, écoutez-moi! Peuples lointains, soyez attentifs! L'Éternel m'a appelé dès ma naissance, Il m'a nommé dès ma sortie des entrailles maternelles.
Il a rendu ma bouche semblable à un glaive tranchant, Il m'a couvert de l'ombre de sa main; Il a fait de moi une flèche aiguë, Il m'a caché dans son carquois.
Et il m'a dit: Tu es mon serviteur, Israël en qui je me glorifierai.
Et moi j'ai dit: C'est en vain que j'ai travaillé, C'est pour le vide et le néant que j'ai consumé ma force; Mais mon droit est auprès de l'Éternel, Et ma récompense auprès de mon Dieu.
Maintenant, l'Éternel parle, Lui qui m'a formé dès ma naissance Pour être son serviteur, Pour ramener à lui Jacob, Et Israël encore dispersé; Car je suis honoré aux yeux de l'Éternel, Et mon Dieu est ma force.
Il dit: C'est peu que tu sois mon serviteur Pour relever les tribus de Jacob Et pour ramener les restes d'Israël: Je t'établis pour être la lumière des nations, Pour porter mon salut jusqu'aux extrémités de la terre.
Ainsi parle l'Éternel, le rédempteur, le Saint d'Israël, A celui qu'on méprise, qui est en horreur au peuple, A l'esclave des puissants: Des rois le verront, et ils se lèveront, Des princes, et ils se prosterneront, A cause de l'Éternel, qui est fidèle, Du Saint d'Israël, qui t'a choisi.
Ainsi parle l'Éternel: Au temps de la grâce je t'exaucerai, Et au jour du salut je te secourrai; Je te garderai, et je t'établirai pour traiter alliance avec le peuple, Pour relever le pays, Et pour distribuer les héritages désolés;
Pour dire aux captifs: Sortez! Et à ceux qui sont dans les ténèbres: Paraissez! Ils paîtront sur les chemins, Et ils trouveront des pâturages sur tous les coteaux.
Ils n'auront pas faim et ils n'auront pas soif; Le mirage et le soleil ne les feront point souffrir; Car celui qui a pitié d'eux sera leur guide, Et il les conduira vers des sources d'eaux.
Je changerai toutes mes montagnes en chemins, Et mes routes seront frayées.
Les voici, ils viennent de loin, Les uns du septentrion et de l'occident, Les autres du pays de Sinim.
Cieux, réjouissez-vous! Terre, sois dans l'allégresse! Montagnes, éclatez en cris de joie! Car l'Éternel console son peuple, Il a pitié de ses malheureux.
Sion disait: L'Éternel m'abandonne, Le Seigneur m'oublie! -
Une femme oublie-t-elle l'enfant qu'elle allaite? N'a-t-elle pas pitié du fruit de ses entrailles? Quand elle l'oublierait, Moi je ne t'oublierai point.
Voici, je t'ai gravée sur mes mains; Tes murs sont toujours devant mes yeux.
Tes fils accourent; Ceux qui t'avaient détruite et ravagée Sortiront du milieu de toi.
Porte tes yeux alentour, et regarde: Tous ils s'assemblent, ils viennent vers toi. Je suis vivant! dit l'Éternel, Tu les revêtiras tous comme une parure, Tu t'en ceindras comme une fiancée.
Dans tes places ravagées et désertes, Dans ton pays ruiné, Tes habitants seront désormais à l'étroit; Et ceux qui te dévoraient s'éloigneront.
Ils répéteront à tes oreilles, Ces fils dont tu fus privée: L'espace est trop étroit pour moi; Fais-moi de la place, pour que je puisse m'établir.
Et tu diras en ton coeur: Qui me les a engendrés? Car j'étais sans enfants, j'étais stérile. J'étais exilée, répudiée: qui les a élevés? J'étais restée seule: ceux-ci, où étaient-ils?
Ainsi a parlé le Seigneur, l'Éternel: Voici: Je lèverai ma main vers les nations, Je dresserai ma bannière vers les peuples; Et ils ramèneront tes fils entre leurs bras, Ils porteront tes filles sur les épaules.
Des rois seront tes nourriciers, et leurs princesses tes nourrices; Ils se prosterneront devant toi la face contre terre, Et ils lécheront la poussière de tes pieds, Et tu sauras que je suis l'Éternel, Et que ceux qui espèrent en moi ne seront point confus.
Le butin du puissant lui sera-t-il enlevé? Et la capture faite sur le juste échappera-t-elle? -
Oui, dit l'Éternel, la capture du puissant lui sera enlevée, Et le butin du tyran lui échappera; Je combattrai tes ennemis, Et je sauverai tes fils.
Je ferai manger à tes oppresseurs leur propre chair; Ils s'enivreront de leur sang comme du moût; Et toute chair saura que je suis l'Éternel, ton sauveur, Ton rédempteur, le puissant de Jacob.
Ainsi parle l'Éternel: Où est la lettre de divorce par laquelle j'ai répudié votre mère? Ou bien, auquel de mes créanciers vous ai-je vendus? Voici, c'est à cause de vos iniquités que vous avez été vendus, Et c'est à cause de vos péchés que votre mère a été répudiée.
Je suis venu: pourquoi n'y avait-il personne? J'ai appelé: pourquoi personne n'a-t-il répondu? Ma main est-elle trop courte pour racheter? N'ai-je pas assez de force pour délivrer? Par ma menace, je dessèche la mer, Je réduis les fleuves en désert; Leurs poissons se corrompent, faute d'eau, Et ils périssent de soif.
Je revêts les cieux d'obscurité, Et je fais d'un sac leur couverture.
Le Seigneur, l'Éternel, m'a donné une langue exercée, Pour que je sache soutenir par la parole celui qui est abattu; Il éveille, chaque matin, il éveille mon oreille, Pour que j'écoute comme écoutent des disciples.
Le Seigneur, l'Éternel, m'a ouvert l'oreille, Et je n'ai point résisté, Je ne me suis point retiré en arrière.
J'ai livré mon dos à ceux qui me frappaient, Et mes joues à ceux qui m'arrachaient la barbe; Je n'ai pas dérobé mon visage Aux ignominies et aux crachats.
Mais le Seigneur, l'Éternel, m'a secouru; C'est pourquoi je n'ai point été déshonoré, C'est pourquoi j'ai rendu mon visage semblable à un caillou, Sachant que je ne serais point confondu.
Celui qui me justifie est proche: Qui disputera contre moi? Comparaissons ensemble! Qui est mon adversaire? Qu'il s'avance vers moi!
Voici, le Seigneur, l'Éternel, me secourra: Qui me condamnera? Voici, ils tomberont tous en lambeaux comme un vêtement, La teigne les dévorera.
Quiconque parmi vous craint l'Éternel, Qu'il écoute la voix de son serviteur! Quiconque marche dans l'obscurité et manque de lumière, Qu'il se confie dans le nom de l'Éternel, Et qu'il s'appuie sur son Dieu!
Voici, vous tous qui allumez un feu, Et qui êtes armés de torches, Allez au milieu de votre feu et de vos torches enflammées! C'est par ma main que ces choses vous arriveront; Vous vous coucherez dans la douleur.
Écoutez-moi, vous qui poursuivez la justice, Qui cherchez l'Éternel! Portez les regards sur le rocher d'où vous avez été taillés, Sur le creux de la fosse d'où vous avez été tirés.
Portez les regards sur Abraham votre père, Et sur Sara qui vous a enfantés; Car lui seul je l'ai appelé, Je l'ai béni et multiplié.
Ainsi l'Éternel a pitié de Sion, Il a pitié de toutes ses ruines; Il rendra son désert semblable à un Éden, Et sa terre aride à un jardin de l'Éternel. La joie et l'allégresse se trouveront au milieu d'elle, Les actions de grâces et le chant des cantiques.
Mon peuple, sois attentif! Ma nation, prête-moi l'oreille! Car la loi sortira de moi, Et j'établirai ma loi pour être la lumière des peuples.
Ma justice est proche, mon salut va paraître, Et mes bras jugeront les peuples; Les îles espéreront en moi, Elles se confieront en mon bras.
Levez les yeux vers le ciel, et regardez en bas sur la terre! Car les cieux s'évanouiront comme une fumée, La terre tombera en lambeaux comme un vêtement, Et ses habitants périront comme des mouches; Mais mon salut durera éternellement, Et ma justice n'aura point de fin.
Écoutez-moi, vous qui connaissez la justice, Peuple, qui as ma loi dans ton coeur! Ne craignez pas l'opprobre des hommes, Et ne tremblez pas devant leurs outrages.
Car la teigne les dévorera comme un vêtement, Et la gerce les rongera comme de la laine; Mais ma justice durera éternellement, Et mon salut s'étendra d'âge en âge.
Réveille-toi, réveille-toi! revêts-toi de force, bras de l'Éternel! Réveille-toi, comme aux jours d'autrefois, Dans les anciens âges! N'est-ce pas toi qui abattis l'Égypte, Qui transperças le monstre?
N'est-ce pas toi qui mis à sec la mer, Les eaux du grand abîme, Qui frayas dans les profondeurs de la mer Un chemin pour le passage des rachetés?
Ainsi les rachetés de l'Éternel retourneront, Ils iront à Sion avec chants de triomphe, Et une joie éternelle couronnera leur tête; L'allégresse et la joie s'approcheront, La douleur et les gémissements s'enfuiront.
C'est moi, c'est moi qui vous console. Qui es-tu, pour avoir peur de l'homme mortel, Et du fils de l'homme, pareil à l'herbe?
Et tu oublierais l'Éternel, qui t'a fait, Qui a étendu les cieux et fondé la terre! Et tu tremblerais incessamment tout le jour Devant la colère de l'oppresseur, Parce qu'il cherche à détruire! Où donc est la colère de l'oppresseur?
Bientôt celui qui est courbé sous les fers sera délivré; Il ne mourra pas dans la fosse, Et son pain ne lui manquera pas.
Je suis l'Éternel, ton Dieu, Qui soulève la mer et fais mugir ses flots. L'Éternel des armées est son nom.
Je mets mes paroles dans ta bouche, Et je te couvre de l'ombre de ma main, Pour étendre de nouveaux cieux et fonder une nouvelle terre, Et pour dire à Sion: Tu es mon peuple!
Réveille-toi, réveille-toi! lève-toi, Jérusalem, Qui as bu de la main de l'Éternel la coupe de sa colère, Qui as bu, sucé jusqu'à la lie la coupe d'étourdissement!
Il n'y en a aucun pour la conduire De tous les fils qu'elle a enfantés, Il n'y en a aucun pour la prendre par la main De tous les fils qu'elle a élevés.
Ces deux choses te sont arrivées: -Qui te plaindra? -Le ravage et la ruine, la famine et l'épée. -Qui suis-je pour te consoler? -
Tes fils en défaillance gisaient à tous les coins de rues, Comme le cerf dans un filet, Chargés de la colère de l'Éternel, Des menaces de ton Dieu.
C'est pourquoi, écoute ceci, malheureuse, Ivre, mais non de vin!
Ainsi parle ton Seigneur, l'Éternel, Ton Dieu, qui défend son peuple: Voici, je prends de ta main la coupe d'étourdissement, La coupe de ma colère; Tu ne la boiras plus!
Je la mettrai dans la main de tes oppresseurs, Qui te disaient: Courbe-toi, et nous passerons! Tu faisais alors de ton dos comme une terre, Comme une rue pour les passants.
Réveille-toi! réveille-toi! revêts ta parure, Sion! Revêts tes habits de fête, Jérusalem, ville sainte! Car il n'entrera plus chez toi ni incirconcis ni impur.
Secoue ta poussière, lève-toi, Mets-toi sur ton séant, Jérusalem! Détache les liens de ton cou, Captive, fille de Sion!
Car ainsi parle l'Éternel: C'est gratuitement que vous avez été vendus, Et ce n'est pas à prix d'argent que vous serez rachetés.
Car ainsi parle le Seigneur, l'Éternel: Jadis mon peuple descendit en Égypte, pour y séjourner; Puis l'Assyrien l'opprima sans cause.
Et maintenant, qu'ai-je à faire, dit l'Éternel, Quand mon peuple a été gratuitement enlevé? Ses tyrans poussent des cris, dit l'Éternel, Et toute la durée du jour mon nom est outragé.
C'est pourquoi mon peuple connaîtra mon nom; C'est pourquoi il saura, en ce jour, Que c'est moi qui parle: me voici!
Qu'ils sont beaux sur les montagnes, Les pieds de celui qui apporte de bonnes nouvelles, Qui publie la paix! De celui qui apporte de bonnes nouvelles, Qui publie le salut! De celui qui dit à Sion: ton Dieu règne!
La voix de tes sentinelles retentit; Elles élèvent la voix, Elles poussent ensemble des cris d'allégresse; Car de leurs propres yeux elles voient Que l'Éternel ramène Sion.
Éclatez ensemble en cris de joie, Ruines de Jérusalem! Car l'Éternel console son peuple, Il rachète Jérusalem.
L'Éternel découvre le bras de sa sainteté, Aux yeux de toutes les nations; Et toutes les extrémités de la terre verront Le salut de notre Dieu.
Partez, partez, sortez de là! Ne touchez rien d'impur! Sortez du milieu d'elle! Purifiez-vous, vous qui portez les vases de l'Éternel!
Ne sortez pas avec précipitation, Ne partez pas en fuyant; Car l'Éternel ira devant vous, Et le Dieu d'Israël fermera votre marche.
Voici, mon serviteur prospérera; Il montera, il s'élèvera, il s'élèvera bien haut.
De même qu'il a été pour plusieurs un sujet d'effroi, -Tant son visage était défiguré, Tant son aspect différait de celui des fils de l'homme, -
De même il sera pour beaucoup de peuples un sujet de joie; Devant lui des rois fermeront la bouche; Car ils verront ce qui ne leur avait point été raconté, Ils apprendront ce qu'ils n'avaient point entendu.
Qui a cru à ce qui nous était annoncé? Qui a reconnu le bras de l'Éternel?
Il s'est élevé devant lui comme une faible plante, Comme un rejeton qui sort d'une terre desséchée; Il n'avait ni beauté, ni éclat pour attirer nos regards, Et son aspect n'avait rien pour nous plaire.
Méprisé et abandonné des hommes, Homme de douleur et habitué à la souffrance, Semblable à celui dont on détourne le visage, Nous l'avons dédaigné, nous n'avons fait de lui aucun cas.
Cependant, ce sont nos souffrances qu'il a portées, C'est de nos douleurs qu'il s'est chargé; Et nous l'avons considéré comme puni, Frappé de Dieu, et humilié.
Mais il était blessé pour nos péchés, Brisé pour nos iniquités; Le châtiment qui nous donne la paix est tombé sur lui, Et c'est par ses meurtrissures que nous sommes guéris.
Nous étions tous errants comme des brebis, Chacun suivait sa propre voie; Et l'Éternel a fait retomber sur lui l'iniquité de nous tous.
Il a été maltraité et opprimé, Et il n'a point ouvert la bouche, Semblable à un agneau qu'on mène à la boucherie, A une brebis muette devant ceux qui la tondent; Il n'a point ouvert la bouche.
Il a été enlevé par l'angoisse et le châtiment; Et parmi ceux de sa génération, qui a cru Qu'il était retranché de la terre des vivants Et frappé pour les péchés de mon peuple?
On a mis son sépulcre parmi les méchants, Son tombeau avec le riche, Quoiqu'il n'eût point commis de violence Et qu'il n'y eût point de fraude dans sa bouche.
Il a plu à l'Éternel de le briser par la souffrance... Après avoir livré sa vie en sacrifice pour le péché, Il verra une postérité et prolongera ses jours; Et l'oeuvre de l'Éternel prospérera entre ses mains.
A cause du travail de son âme, il rassasiera ses regards; Par sa connaissance mon serviteur juste justifiera beaucoup d'hommes, Et il se chargera de leurs iniquités.
C'est pourquoi je lui donnerai sa part avec les grands; Il partagera le butin avec les puissants, Parce qu'il s'est livré lui-même à la mort, Et qu'il a été mis au nombre des malfaiteurs, Parce qu'il a porté les péchés de beaucoup d'hommes, Et qu'il a intercédé pour les coupables.
Réjouis-toi, stérile, toi qui n'enfantes plus! Fais éclater ton allégresse et ta joie, toi qui n'as plus de douleurs! Car les fils de la délaissée seront plus nombreux Que les fils de celle qui est mariée, dit l'Éternel.
Élargis l'espace de ta tente; Qu'on déploie les couvertures de ta demeure: Ne retiens pas! Allonge tes cordages, Et affermis tes pieux!
Car tu te répandras à droite et à gauche; Ta postérité envahira des nations, Et peuplera des villes désertes.
Ne crains pas, car tu ne seras point confondue; Ne rougis pas, car tu ne seras pas déshonorée; Mais tu oublieras la honte de ta jeunesse, Et tu ne te souviendras plus de l'opprobre de ton veuvage.
Car ton créateur est ton époux: L'Éternel des armées est son nom; Et ton rédempteur est le Saint d'Israël: Il se nomme Dieu de toute la terre;
Car l'Éternel te rappelle comme une femme délaissée et au coeur attristé, Comme une épouse de la jeunesse qui a été répudiée, dit ton Dieu.
Quelques instants je t'avais abandonnée, Mais avec une grande affection je t'accueillerai;
Dans un instant de colère, je t'avais un moment dérobé ma face, Mais avec un amour éternel j'aurai compassion de toi, Dit ton rédempteur, l'Éternel.
Il en sera pour moi comme des eaux de Noé: J'avais juré que les eaux de Noé ne se répandraient plus sur la terre; Je jure de même de ne plus m'irriter contre toi Et de ne plus te menacer.
Quand les montagnes s'éloigneraient, Quand les collines chancelleraient, Mon amour ne s'éloignera point de toi, Et mon alliance de paix ne chancellera point, Dit l'Éternel, qui a compassion de toi.
Malheureuse, battue de la tempête, et que nul ne console! Voici, je garnirai tes pierres d'antimoine, Et je te donnerai des fondements de saphir;
Je ferai tes créneaux de rubis, Tes portes d'escarboucles, Et toute ton enceinte de pierres précieuses.
Tous tes fils seront disciples de l'Éternel, Et grande sera la postérité de tes fils.
Tu seras affermie par la justice; Bannis l'inquiétude, car tu n'as rien à craindre, Et la frayeur, car elle n'approchera pas de toi.
Si l'on forme des complots, cela ne viendra pas de moi; Quiconque se liguera contre toi tombera sous ton pouvoir.
Voici, j'ai créé l'ouvrier qui souffle le charbon au feu, Et qui fabrique une arme par son travail; Mais j'ai créé aussi le destructeur pour la briser.
Toute arme forgée contre toi sera sans effet; Et toute langue qui s'élèvera en justice contre toi, Tu la condamneras. Tel est l'héritage des serviteurs de l'Éternel, Tel est le salut qui leur viendra de moi, Dit l'Éternel.
Vous tous qui avez soif, venez aux eaux, Même celui qui n'a pas d'argent! Venez, achetez et mangez, Venez, achetez du vin et du lait, sans argent, sans rien payer!
Pourquoi pesez-vous de l'argent pour ce qui ne nourrit pas? Pourquoi travaillez-vous pour ce qui ne rassasie pas? Écoutez-moi donc, et vous mangerez ce qui est bon, Et votre âme se délectera de mets succulents.
Prêtez l'oreille, et venez à moi, Écoutez, et votre âme vivra: Je traiterai avec vous une alliance éternelle, Pour rendre durables mes faveurs envers David.
Voici, je l'ai établi comme témoin auprès des peuples, Comme chef et dominateur des peuples.
Voici, tu appelleras des nations que tu ne connais pas, Et les nations qui ne te connaissent pas accourront vers toi, A cause de l'Éternel, ton Dieu, Du Saint d'Israël, qui te glorifie.
Cherchez l'Éternel pendant qu'il se trouve; Invoquez-le, tandis qu'il est près.
Que le méchant abandonne sa voie, Et l'homme d'iniquité ses pensées; Qu'il retourne à l'Éternel, qui aura pitié de lui, A notre Dieu, qui ne se lasse pas de pardonner.
Car mes pensées ne sont pas vos pensées, Et vos voies ne sont pas mes voies, Dit l'Éternel.
Autant les cieux sont élevés au-dessus de la terre, Autant mes voies sont élevées au-dessus de vos voies, Et mes pensées au-dessus de vos pensées.
Comme la pluie et la neige descendent des cieux, Et n'y retournent pas Sans avoir arrosé, fécondé la terre, et fait germer les plantes, Sans avoir donné de la semence au semeur Et du pain à celui qui mange,
Ainsi en est-il de ma parole, qui sort de ma bouche: Elle ne retourne point à moi sans effet, Sans avoir exécuté ma volonté Et accompli mes desseins.
Oui, vous sortirez avec joie, Et vous serez conduits en paix; Les montagnes et les collines éclateront d'allégresse devant vous, Et tous les arbres de la campagne battront des mains.
Au lieu de l'épine s'élèvera le cyprès, Au lieu de la ronce croîtra le myrte; Et ce sera pour l'Éternel une gloire, Un monument perpétuel, impérissable.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible