Кто́ возста́ви от восто́къ пра́вду, призва́ ю́ къ нога́мъ свои́мъ, и по́йдетъ? да́стъ предъ язы́ки, и цари́ ужаси́тъ: и пове́ржетъ на зе́млю мечы́ и́хъ, и а́ки сте́блiе отве́ржени лу́цы и́хъ,

и прожене́тъ я́, и про́йдетъ съ ми́ромъ пу́ть но́гъ его́.

Кто́ содѣ́ла и сотвори́ сiя́? призва́ ю́ призыва́яй ю́ от нача́ла родо́въ. А́зъ Бо́гъ пе́рвый, и въ гряду́щая а́зъ е́смь.

Ви́дѣша язы́цы и убоя́шася, концы́ земні́и прибли́жишася и прiидо́ша вку́пѣ.

Судя́й кі́йждо бли́жнему, и бра́ту помощи́, и рече́тъ:

превозмо́же му́жъ древодѣ́латель, и кова́чь бiя́й мла́томъ, вку́пѣ прокова́яй: овогда́ у́бо рече́тъ: спая́нiе добро́ е́сть, утверди́ша я́ гвоздьми́, положа́тъ я́, и не подви́гнутся.

Ты́ же, Изра́илю, ра́бе мо́й, Иа́кове, его́же избра́хъ, сѣ́мя Авраа́мле, его́же возлюби́хъ,

его́же поя́хъ от коне́цъ земли́, и от стра́жбъ ея́ призва́хъ тя́, и реко́хъ ти́: ра́бъ мо́й еси́, избра́хъ тя́, и не оста́вихъ тебе́:

не бо́йся, съ тобо́ю бо е́смь, не прельща́ю: а́зъ бо е́смь Бо́гъ тво́й, укрѣпи́вый тя́, и помого́хъ ти́, и утверди́хъ тя́ десни́цею мое́ю пра́ведною:

се́, постыдя́тся и посра́мятся вси́ сопротивля́ющiися тебѣ́, бу́дутъ бо я́ко не су́щiи, и поги́бнутъ вси́ сопе́рницы твои́:

взы́щеши и́хъ, и не обря́щеши человѣ́ковъ, и́же поруга́ются тебѣ́: бу́дутъ бо а́ки не бы́вшiи и не бу́дутъ ра́тующiи тебе́.

Я́ко а́зъ Бо́гъ тво́й держа́й десни́цу твою́, глаго́ляй тебѣ́:

не бо́йся, Иа́кове, ма́лый Изра́илю, а́зъ помого́хъ ти́, глаго́летъ Бо́гъ тво́й, избавля́яй тя́ святы́й Изра́илевъ:

се́, сотвори́хъ тя́ а́ки коле́са колесни́чная но́вая, стира́ющая а́ки пила́, и сотре́ши го́ры, и истончи́ши хо́лмы, и а́ки пра́хъ положи́ши,

и извѣ́еши, и вѣ́тръ во́зметъ я́, и бу́ря развѣ́етъ я́: ты́ же возвесели́шися во святы́хъ Изра́илевыхъ.

И возра́дуются убо́зiи и неиму́щiи: пои́щутъ бо воды́, и не бу́детъ, язы́къ и́хъ от жа́жди и́зсше. А́зъ Госпо́дь Бо́гъ, а́зъ услы́шу и́хъ, Бо́гъ Изра́илевъ, и не оста́влю и́хъ,

но отве́рзу на гора́хъ рѣ́ки и среди́ по́ля исто́чники, сотворю́ пусты́ню въ лу́ги водны́я и жа́ждущую зе́млю въ водоте́чы,

положу́ въ безво́дную зе́млю ке́дръ и сме́рчiе, и мирси́ну и кипари́съ и топо́лю:

да у́зрятъ и уразумѣ́ютъ, и помы́слятъ и увѣ́дятъ вку́пѣ, я́ко рука́ Госпо́дня сотвори́ сiя́ вся́, и святы́й Изра́илевъ показа́.

Приближа́ется су́дъ ва́шъ, глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ: прибли́жишася совѣ́ти ва́ши, глаго́летъ Ца́рь Иа́ковль.

Да прибли́жатся и возвѣстя́тъ ва́мъ, я́же сбу́дутся, или́ я́же пре́жде бы́ша, рцы́те: и приста́вимъ у́мъ и уразумѣ́емъ, что́ послѣ́дняя и бу́дущая: рцы́те на́мъ,

возвѣсти́те на́мъ гряду́щая на послѣ́докъ, и увѣ́мы, я́ко бо́зи есте́: бла́го сотвори́те и зло́ сотвори́те, и почуди́мся и у́зримъ вку́пѣ.

Я́ко отку́ду есте́ вы́, и отку́ду дѣ́ло ва́ше? от земли́ ме́рзость избра́ша ва́съ.

А́зъ же возста́вихъ, и́же от сѣ́вера и и́же от восто́къ со́лнечныхъ, прозову́тся и́менемъ мои́мъ: да прiи́дутъ кня́зи, и я́ко бре́нiе скуде́льника и я́ко скуде́льникъ то́пчущь бре́нiе, та́ко попра́ни бу́дете.

Кто́ бо возвѣсти́тъ, я́же испе́рва, да увѣ́мы, я́же напреди́, и рече́мъ, я́ко и́стинна су́ть? нѣ́сть предглаго́лющаго, ни слы́шащаго слове́съ ва́шихъ.

Нача́ло Сiо́ну да́мъ и Иерусали́ма утѣ́шу на пути́.

От язы́къ бо, се́, ни еди́нъ: и от куми́ръ и́хъ нѣ́сть возвѣща́яй. И а́ще вопрошу́ и́хъ, отку́ду есте́, не отвѣща́ютъ ми́.

Су́ть бо творя́щiи ва́съ и всу́е прельща́ющiи ва́съ.

Греческий [Greek (Koine)]

ἐγκαινίζεσθε πρός με νῆσοι οἱ γὰρ ἄρχοντες ἀλλάξουσιν ἰσχύν ἐγγισάτωσαν καὶ λαλησάτωσαν ἅμα τότε κρίσιν ἀναγγειλάτωσαν

τίς ἐξήγειρεν ἀπὸ ἀνατολῶν δικαιοσύνην ἐκάλεσεν αὐτὴν κατὰ πόδας αὐτοῦ καὶ πορεύσεται δώσει ἐναντίον ἐθνῶν καὶ βασιλεῖς ἐκστήσει καὶ δώσει εἰς γῆν τὰς μαχαίρας αὐτῶν καὶ ὡς φρύγανα ἐξωσμένα τὰ τόξα αὐτῶν

καὶ διώξεται αὐτοὺς καὶ διελεύσεται ἐν εἰρήνῃ ἡ ὁδὸς τῶν ποδῶν αὐτοῦ

τίς ἐνήργησεν καὶ ἐποίησεν ταῦτα ἐκάλεσεν αὐτὴν ὁ καλῶν αὐτὴν ἀπὸ γενεῶν ἀρχῆς ἐγὼ θεὸς πρῶτος καὶ εἰς τὰ ἐπερχόμενα ἐγώ εἰμι

εἴδοσαν ἔθνη καὶ ἐφοβήθησαν τὰ ἄκρα τῆς γῆς ἤγγισαν καὶ ἤλθοσαν ἅμα

κρίνων ἕκαστος τῷ πλησίον καὶ τῷ ἀδελφῷ βοηθῆσαι καὶ ἐρεῖ

ἴσχυσεν ἀνὴρ τέκτων καὶ χαλκεὺς τύπτων σφύρῃ ἅμα ἐλαύνων ποτὲ μὲν ἐρεῖ σύμβλημα καλόν ἐστιν ἰσχύρωσαν αὐτὰ ἐν ἥλοις θήσουσιν αὐτὰ καὶ οὐ κινηθήσονται

σὺ δέ Ισραηλ παῖς μου Ιακωβ ὃν ἐξελεξάμην σπέρμα Αβρααμ ὃν ἠγάπησα

οὗ ἀντελαβόμην ἀπ᾿ ἄκρων τῆς γῆς καὶ ἐκ τῶν σκοπιῶν αὐτῆς ἐκάλεσά σε καὶ εἶπά σοι παῖς μου εἶ ἐξελεξάμην σε καὶ οὐκ ἐγκατέλιπόν σε

μὴ φοβοῦ μετὰ σοῦ γάρ εἰμι μὴ πλανῶ ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ θεός σου ὁ ἐνισχύσας σε καὶ ἐβοήθησά σοι καὶ ἠσφαλισάμην σε τῇ δεξιᾷ τῇ δικαίᾳ μου

ἰδοὺ αἰσχυνθήσονται καὶ ἐντραπήσονται πάντες οἱ ἀντικείμενοί σοι ἔσονται γὰρ ὡς οὐκ ὄντες καὶ ἀπολοῦνται πάντες οἱ ἀντίδικοί σου

ζητήσεις αὐτοὺς καὶ οὐ μὴ εὕρῃς τοὺς ἀνθρώπους οἳ παροινήσουσιν εἰς σέ ἔσονται γὰρ ὡς οὐκ ὄντες καὶ οὐκ ἔσονται οἱ ἀντιπολεμοῦντές σε

ὅτι ἐγὼ ὁ θεός σου ὁ κρατῶν τῆς δεξιᾶς σου ὁ λέγων σοι μὴ φοβοῦ

Ιακωβ ὀλιγοστὸς Ισραηλ ἐγὼ ἐβοήθησά σοι λέγει ὁ θεὸς ὁ λυτρούμενός σε Ισραηλ

ἰδοὺ ἐποίησά σε ὡς τροχοὺς ἁμάξης ἀλοῶντας καινοὺς πριστηροειδεῖς καὶ ἀλοήσεις ὄρη καὶ λεπτυνεῖς βουνοὺς καὶ ὡς χνοῦν θήσεις

καὶ λικμήσεις καὶ ἄνεμος λήμψσεται αὐτούς καὶ καταιγὶς διασπερεῖ αὐτούς σὺ δὲ εὐφρανθήσῃ ἐν τοῖς ἁγίοις Ισραηλ καὶ ἀγαλλιάσονται

οἱ πτωχοὶ καὶ οἱ ἐνδεεῖς ζητήσουσιν γὰρ ὕδωρ καὶ οὐκ ἔσται ἡ γλῶσσα αὐτῶν ἀπὸ τῆς δίψης ἐξηράνθη ἐγὼ κύριος ὁ θεός ἐγὼ ἐπακούσομαι ὁ θεὸς Ισραηλ καὶ οὐκ ἐγκαταλείψω αὐτούς

ἀλλὰ ἀνοίξω ἐπὶ τῶν ὀρέων ποταμοὺς καὶ ἐν μέσῳ πεδίων πηγάς ποιήσω τὴν ἔρημον εἰς ἕλη καὶ τὴν διψῶσαν γῆν ἐν ὑδραγωγοῖς

θήσω εἰς τὴν ἄνυδρον γῆν κέδρον καὶ πύξον καὶ μυρσίνην καὶ κυπάρισσον καὶ λεύκην

ἵνα ἴδωσιν καὶ γνῶσιν καὶ ἐννοηθῶσιν καὶ ἐπιστῶνται ἅμα ὅτι χεὶρ κυρίου ἐποίησεν ταῦτα πάντα καὶ ὁ ἅγιος τοῦ Ισραηλ κατέδειξεν

ἐγγίζει ἡ κρίσις ὑμῶν λέγει κύριος ὁ θεός ἤγγισαν αἱ βουλαὶ ὑμῶν λέγει ὁ βασιλεὺς Ιακωβ

ἐγγισάτωσαν καὶ ἀναγγειλάτωσαν ὑμῖν ἃ συμβήσεται ἢ τὰ πρότερα τίνα ἦν εἴπατε καὶ ἐπιστήσομεν τὸν νοῦν καὶ γνωσόμεθα τί τὰ ἔσχατα καὶ τὰ ἐπερχόμενα εἴπατε ἡμῖν

ἀναγγείλατε ἡμῖν τὰ ἐπερχόμενα ἐπ᾿ ἐσχάτου καὶ γνωσόμεθα ὅτι θεοί ἐστε εὖ ποιήσατε καὶ κακώσατε καὶ θαυμασόμεθα καὶ ὀψόμεθα ἅμα

ὅτι πόθεν ἐστὲ ὑμεῖς καὶ πόθεν ἡ ἐργασία ὑμῶν ἐκ γῆς βδέλυγμα ἐξελέξαντο ὑμᾶς

ἐγὼ δὲ ἤγειρα τὸν ἀπὸ βορρᾶ καὶ τὸν ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν κληθήσονται τῷ ὀνόματί μου ἐρχέσθωσαν ἄρχοντες καὶ ὡς πηλὸς κεραμέως καὶ ὡς κεραμεὺς καταπατῶν τὸν πηλόν οὕτως καταπατηθήσεσθε

τίς γὰρ ἀναγγελεῖ τὰ ἐξ ἀρχῆς ἵνα γνῶμεν καὶ τὰ ἔμπροσθεν καὶ ἐροῦμεν ὅτι ἀληθῆ ἐστιν οὐκ ἔστιν ὁ προλέγων οὐδὲ ὁ ἀκούων ὑμῶν τοὺς λόγους

ἀρχὴν Σιων δώσω καὶ Ιερουσαλημ παρακαλέσω εἰς ὁδόν

ἀπὸ γὰρ τῶν ἐθνῶν ἰδοὺ οὐδείς καὶ ἀπὸ τῶν εἰδώλων αὐτῶν οὐκ ἦν ὁ ἀναγγέλλων καὶ ἐὰν ἐρωτήσω αὐτούς πόθεν ἐστέ οὐ μὴ ἀποκριθῶσίν μοι

εἰσὶν γὰρ οἱ ποιοῦντες ὑμᾶς καὶ μάτην οἱ πλανῶντες ὑμᾶς

Латинский (Nova Vulgata)

Taceant ante me insulae, et gentes renovent fortitudinem; accedant et tunc loquantur, simul ad iudicium propinquemus.

Quis suscitavit ab oriente eum, cuius gressum sequitur iustitia? Dabit in conspectu eius gentes et subiciet ei reges, quos reddet quasi pulverem gladius eius, sicut stipulam vento raptam arcus eius.

Persequetur eos, transibit in pace; semita sub pedibus eius non apparebit.

Quis operatus est et fecit, vocans generationes ab exordio? Ego Dominus, primus et cum novissimis ego sum.

Viderunt insulae et timuerunt, extrema terrae obstupuerunt, appropinquaverunt et accesserunt.

Unusquisque proximo suo auxiliabitur et fratri suo dicet: «Confortare».

Confortabit faber aurificem, percutiens malleo eum, qui cudit, dicens de glutino: «Bonum est»; et roborat eum clavis, ut non moveatur.

Tu autem, Israel, serve meus, Iacob, quem elegi, semen Abraham amici mei,

quem apprehendi ab extremis terrae, et a longinquis eius vocavi te et dixi tibi: «Servus meus es tu; elegi te et non abieci te».

Ne timeas, quia ego tecum sum; ne declines, quia ego Deus tuus: confortabo te et auxiliabor tibi et sustentabo te dextera iustitiae meae.

Ecce confundentur et erubescent omnes, qui irascuntur adversum te; erunt quasi non sint et peribunt viri, qui contradicunt tibi.

Quaeres eos et non invenies viros, qui rixantur tecum; erunt quasi non sint et veluti nihilum, viri bellantes adversum te.

Quia ego Dominus Deus tuus apprehendens manum tuam dicensque tibi: «Ne timeas; ego auxiliabor tibi.

Noli timere, vermis Iacob, homines ex Israel. Ego auxiliabor tibi», dicit Dominus et redemptor tuus, Sanctus Israel.

Ecce posui te quasi plaustrum triturans novum, habens rostra serrantia. Triturabis montes et comminues et colles quasi pulverem pones.

Ventilabis eos, et ventus tollet eos, et turbo disperget eos; et tu exsultabis in Domino, in Sancto Israel laetaberis.

Egeni et pauperes quaerunt aquas, et non sunt, lingua eorum siti aruit. Ego, Dominus, exaudiam eos, Deus Israel non derelinquam eos.

Aperiam in decalvatis collibus flumina et in medio vallium fontes; ponam desertum in stagna aquarum et terram aridam in rivos aquarum.

Plantabo in deserto cedrum, acaciam et myrtum et lignum olivae; ponam in solitudine abietem, ulmum et cupressum simul,

ut videant et sciant et recogitent et intellegant pariter quia manus Domini fecit hoc, et Sanctus Israel creavit illud.

Proferte causam vestram, dicit Dominus; afferte, si quid firmum habetis, dixit Rex Iacob.

Accedant et nuntient nobis, quaecumque ventura sunt. Priora, quae fuerunt, nuntiate, ut ponamus cor nostrum et sciamus novissima eorum; et, quae ventura sunt, indicate nobis.

Annuntiate, quae ventura sunt in futurum, ut sciamus quia dii estis vos; bene quoque aut male facite, ut inspiciamus et videamus simul.

Ecce vos estis nihilum, et opus vestrum nihil valet; abominatio est, qui eligit vos.

Suscitavi ab aquilone, et venit ab ortu solis; vocavi eum nomine; et conculcabit potentes quasi lutum et velut plastes calcans humum.

Quis annuntiavit ab exordio, ut sciamus, et a principio, ut dicamus: «Iustum est»? Non est neque annuntians neque praedicens neque audiens sermones vestros.

Primus ad Sion: Ecce adsunt; et Ierusalem laeta nuntiantem do.

Et vidi, et nemo erat, ex istis nullus consiliator, ut, si eos interrogarem, responderent verbum.

Ecce omnes iniquitas, vana opera eorum; ventus et inane simulacra eorum.

Таджикский

Языки

ЭЙ ҷазираҳо, ба ҳузури Ман хомӯш монед; ва бигзор қабилаҳо қуввати тоза пайдо кунанд ва наздик омада, гӯянд: якҷоя муҳокима хоҳем кард.

Кист, ки шахсеро аз шарқ барангехтааст, ки вай дар ҳар қадамаш ба зафар дучор меояд? Кист, ки халқҳоро пеши вай таслим намудааст, ва подшоҳонро фурӯд овардааст? Вай онҳоро бо дами шамшери худ мисли ғуборе мегардонад ва бо камони худ мисли коҳрезае ки пароканда мешавад.

Вай онҳоро таъқиб намуда, аз роҳе ки ҳаргиз пои худро намондааст, ба саломатӣ мегузарад.

Кист, ки инро иҷро кардааст ва ба амал овардааст? – Ӯ, ки наслҳоро аз азал даъват намудааст! Ман, ки Парвардигор ҳастам, аввалинам, ва бо охиринҳо Ман ҳамон хоҳам буд.

Ҷазираҳо дидаанд ва ҳаросон шудаанд, ақсои замин ба ларза афтодаанд, онҳо наздик омада, муттаҳид гардидаанд.

Яке ба дигаре мадад мекунад ва ба бародари худ мегӯяд: «Қавидил бош!»

Ва рехтагар – заргарро, чакушзани сайқалгар сандонкӯбро тақвият медиҳад ва дар бораи кафшер мегӯяд: «Хуб аст», ва онро бо мехҳо мустаҳкам мекунад, то ки поянда бошад.

Валекин ту, эй бандаи Ман Исроил, ва эй Яъқуб, ки туро баргузидаам, ва эй насли дӯсти Ман Иброҳим,

Ки туро аз ақсои замин гирифтаам, ва туро аз канорҳои он даъват намудаам, ва ба ту гуфтаам: «Ту бандаи Ман ҳастӣ, Ман туро баргузидаам», ва туро тарк накардаам,

Натарс, зеро ки Ман бо ту ҳастам; наларз, зеро ки Ман Худои ту ҳастам: Ман туро тақвият хоҳам намуд, ва туро ёварӣ хоҳам дод, ва туро бо ямини адолати Худ дастгирӣ хоҳам кард.

Инак, ҳамаи онҳое ки бар ту ғазаб доранд, хиҷил ва расво хоҳанд шуд, ва онҳое ки бо ту ҷидол мекунанд, нест шуда, беному нишон хоҳанд рафт;

Онҳоеро, ки бо ту талош менамоянд, чустуҷӯ карда, нахоҳӣ ёфт, ва онҳое ки бо ту ҷанг мекунанд, несту нобуд хоҳанд шуд,

Зеро Ман, ки Парвардигор Худои ту ҳастам, ямини туро гирифта, ба ту мегӯям: «Натарс, Ман туро ёварӣ хоҳам дод».

Натарс, эй кирми Яъқуб, эй бақияи камшумори Исроил! Ман туро ёварӣ хоҳам дод, – мегӯяд Парвардигор, – ва Поки Исроил туро хоҳад раҳонид.

Инак, Ман туро ғаллакӯбаки тези нави дандонадоре гардонидаам: ту кӯҳҳоро кӯфта, гардгард хоҳӣ кард, ва теппаҳоро мисли коҳ реза хоҳӣ сохт;

Онҳоро бод хоҳӣ дод, ва бод онҳоро хоҳад бардошт, ва тундбод онҳоро пароканда хоҳад кард; ва ту аз Парвардигор ба ваҷд хоҳӣ омад, аз Поки Исроил фахр хоҳӣ кард.

Бенавоён ва мискинон об металабанд, вале нест: Забонашон аз ташнагӣ хушк мешавад. Ман, ки Парвардигор ҳастам, онҳоро иҷобат хоҳам намуд. Ман, ки Худои Исроил ҳастам, онҳоро тарк нахоҳам кард.

Бар теппаҳои беоб наҳрҳо, ва дар миёни водиҳо чашмаҳо хоҳам кушод: биёбонро ба кӯли об, ва замини хушкидаро ба чашмаҳои об табдил хоҳам дод.

Дар биёбон арз, ақоқиё, ос ва зайтуни ёбоӣ хоҳам шинонид; дар саҳро сарв, коҷ ва шамшодро якҷоя хоҳам рӯёнид,

То мардум бубинанд, ва бидонанд, ва диққат диҳанд ва якҷоя фаҳм кунанд, ки дасти Парвардигор инро ба амал овардааст, ва Поки Исроил инро офаридааст.

Даъвои худро арз намоед, – мегӯяд Парвардигор. Далелҳои қатъии худро пешниҳод кунед, – мегӯяд Подшоҳи Яъқуб.

Бигзор бутҳо он чиро, ки рӯй хоҳад дод, ба мо пешниҳод карда, баён намоянд; вақоеи пешина чист? – бигӯед, ва мо фикр ронда, оқибати онро хоҳем донист; ё ки вақоеи ояндаро ба мо пешгӯӣ намоед.

Он чиро, ки баъд аз ин ба вуқӯъ хоҳад омад, баён кунед, ва мо хоҳем донист, ки шумо худо ҳастед; ягон кори неке ё баде бикунед, то ки мабҳут шавем ва якҷоя бубинем.

Аммо шумо ночиз ҳастед, ва амали шумо ҳеҷу пуч аст, ва ҳар кӣ шуморо ихтиёр кунад, зишт аст.

Ман шахсеро аз шимол барангехтам, ва ӯ хоҳад омад, аз самти тулӯи офтоб номи Маро хоҳад хонд, ва миронро мисли лойе лагадкӯб хоҳад кард, ва монанди кӯзагаре хоҳад буд, ки гилро поймол мекунад.

Кист, ки аз ибтидо гуфтааст, то мо бидонем, ва пешакӣ хабар додааст, то мо бигӯем: «Ҳақ асту рост»? Аммо ҳеҷ кас нагуфтааст, ҳеҷ кас хабар надодааст, ҳеҷ кас суханони шуморо нашнидааст.

Аввалин Ман ба Сион гуфтам: «Инак инҳо!», ва ба Ерусалим мубашшире бахшидам.

Ва Ман назар андохтам, ва касе нест, ва аз байни онҳо мушовире нест, то ки Ман ба онҳо савол диҳам, ва онҳо ҷавоб гардонанд.

Инак, ҳамаи онҳо ночизанд, аъмолашон низ ночиз аст; бутҳои фулуззии онҳо ҳеҷу пуч аст.