Скрыть
42:2
42:4
42:9
42:11
42:12
42:15
42:22
42:23
42:24
Церковнославянский (рус)
Иа́ковъ о́трокъ мо́й, воспрiиму́ и́: Изра́иль избра́н­ный мо́й, прiя́тъ его́ душа́ моя́, да́хъ Ду́хъ мо́й на́нь, су́дъ язы́комъ воз­вѣсти́тъ:
не возопiе́тъ, ниже́ осла́битъ, ниже́ услы́шит­ся внѣ́ гла́съ его́:
тро́сти сокруше́ны не сотре́тъ и льна́ куря́щася не угаси́тъ, но во и́стину изнесе́тъ су́дъ:
воз­сiя́етъ и не поту́хнетъ, до́ндеже положи́тъ на земли́ су́дъ, и на и́мя его́ язы́цы упова́ти и́мутъ.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, сотвори́вый не́бо и водрузи́вый е́, утвержде́й зе́млю и я́же на не́й, и дая́й дыха́нiе лю́демъ, и́же на не́й, и ду́хъ ходя́щымъ на не́й:
а́зъ Госпо́дь Бо́гъ при­­зва́хъ тя́ въ пра́вдѣ, и удержу́ за ру́ку твою́ и укрѣплю́ тя: и да́хъ тя́ въ завѣ́тъ ро́да Изра́илева, во свѣ́тъ язы́ковъ,
от­ве́рсти о́чи слѣпы́хъ, извести́ от­ у́зъ свя́зан­ныя и изъ до́му темни́цы и сѣдя́щыя во тмѣ́.
А́зъ Госпо́дь Бо́гъ, сiе́ мое́ е́сть и́мя, сла́вы мо­ея́ ино́му не да́мъ, ниже́ добродѣ́телей мо­и́хъ истука́н­нымъ.
Я́же изъ нача́ла, се́, прiидо́ша, и но́вая, я́же а́зъ воз­вѣщу́, и пре́жде не́же воз­вѣсти́ти, яви́шася ва́мъ.
Воспо́йте Го́сподеви пѣ́снь но́ву: нача́л­ст­во его́, просла́вите и́мя его́ от­ коне́цъ земли́, сходя́щiи въ мо́ре и пла́ва­ю­щiи по нему́, о́строви и живу́щiи на ни́хъ.
Возвесели́ся, пусты́не, и ве́си ея́, при­­дво́рiя, и живу́щiи въ Кида́рѣ: воз­веселя́т­ся живу́щiи на ка́мени, от­ кра́я го́ръ возопiю́тъ,
дадя́тъ Бо́гу сла́ву, добродѣ́тели его́ во о́стровѣхъ воз­вѣстя́тъ.
Госпо́дь Бо́гъ си́лъ изы́детъ и сокруши́тъ ра́ть, воз­дви́гнетъ рве́нiе и возопiе́тъ на враги́ своя́ со крѣ́постiю.
Молча́хъ, еда́ и всегда́ умолчу́ и потерплю́? Терпѣ́хъ я́ко ражда́ющая, истреблю́ и изсушу́ вку́пѣ,
опустошу́ го́ры и хо́лмы, и вся́ку траву́ и́хъ изсушу́, и положу́ рѣ́ки во о́стровы, и лу́ги изсушу́:
и наведу́ слѣпы́я на пу́ть, его́же не ви́дѣша, и по стезя́мъ, и́хже не зна́ша, ходи́ти сотворю́ и́мъ: сотворю́ и́мъ тму́ во свѣ́тъ и стро́потная въ пра́вая: сiя́ глаго́лы сотворю́, и не оста́влю и́хъ.
Ті́и же воз­врати́шася вспя́ть: посрами́теся стыдѣ́нiемъ, упова́ющiи на изва́ян­ная, глаго́лющiи слiя́н­нымъ: вы́ есте́ бо́зи на́ши.
Глусі́и, услы́шите, и слѣпі́и, прозри́те ви́дѣти.
И кто́ слѣ́пъ, ра́звѣ раби́ мо­и́? и глу́си, ра́звѣ владѣ́ющiи и́ми? и ослѣпо́ша раби́ Бо́жiи.
Ви́дѣсте мно́гажды, и не сохрани́сте: от­ве́рсты у́шы [иму́ще], и не слы́шасте.
Госпо́дь Бо́гъ восхотѣ́, да оправди́т­ся и воз­вели́читъ хвалу́.
И ви́дѣхъ, и бы́ша лю́дiе расхище́ни и разгра́блени: пругло́ бо въ ло́жахъ вездѣ́, и въ домѣ́хъ вку́пѣ, идѣ́же скры́ша я́, бы́ша въ плѣ́нъ: и не бы́сть изъима́яй разграбле́нiя и не бѣ́ глаго́лющаго: от­да́ждь.
Кто́ въ ва́съ, и́же внуши́тъ сiя́? и услы́шитъ во гряду́щая.
Кто́ даде́ на разграбле́нiе Иа́кова, и Изра́иля плѣня́ющымъ его́? не Бо́гъ ли, ему́же согрѣши́ша и не восхотѣ́ша въ путе́хъ его́ ходи́ти, ни слу́шати зако́на его́?
И наведе́ на ня́ гнѣ́въ я́рости сво­ея́, и укрѣпи́ся на ня́ ра́ть, и паля́щiи и́хъ о́крестъ, и не увѣ́дѣша кі́йждо и́хъ, ниже́ положи́ша на умѣ́.
Рус. (Юнгеров)
Иаков, отрок Мой, восприиму его; Израиль — избранный Мой, благоволит к Нему душа Моя. Ниспошлю Дух Мой на Него, суд народам возвестит.
Не возопиет, не ослабеет, и не услышится вне глас Его.
Трости надломленной не переломит и льна курящегося не угасит, но поистине произнесет суд.
Воссияет и не потухнет, пока не утвердит на земле суда, и на имя Его будут уповать народы.
Так говорит Господь Бог, сотворивший небо и укрепивший его, утвердивший землю и что на ней, и дающий дыхание народу на ней и дух ходящим по ней.
Я, Господь Бог, призвал Тебя в правде, и буду держать за руку Твою, и укреплю Тебя, и поставлю Тебя в завет рода Израилева, во свет для народов,
Чтобы открыть глаза слепых, вывести из уз связанных и из дома темницы и сидящих во тьме.
Я — Господь Бог, это — Мое имя, славы Моей не дам иному и добродетелей Моих — истуканам.
Что было в начале (предсказано), исполнилось, и новое, что Я возвещу, прежде нежели исполнится, открыто вам.
Воспойте Господу новую песнь, начальство Его, прославьте имя Его от концов земли, сходящие на море и плавающие по нему, острова и живущие на них!
Возвеселись, пустыня и селения ее, села и живущие в Кидаре! Возвеселятся живущие на скалах, с вершин гор да возгласят.
Да воздадут славу Богу и о добродетели Его возвестят на островах.
Господь Бог сил выйдет и сокрушит войско, возбудит ревность и с силою воскликнет против врагов Своих:
Я молчал; ужели и всегда Я буду молчать и терпеть? Я переносил (боли), как рождающая; истреблю и иссушу вместе.
Опустошу горы и холмы, и всю траву их иссушу, и реки сделаю островами, и осушу озера.
И поведу слепых путем, которого они не видели, и заставлю их ходить стезями, которых они не ведали; сделаю для них тьму светом и кривое — прямым. Эти слова Я исполню и не оставлю их.
А они обратились назад. Чрезмерно усрамитесь, надеющиеся на идолов, говорящие истуканам: вы — наши боги.
Глухие, слушайте, и слепые, прозирайте, чтобы видеть.
И кто так слеп, как рабы Мои, и глух, как владеющие ими? И ослепли рабы Божии.
Много раз вы видели и не сохранили, отверстые уши (имели) и не слышали.
Господь Бог восхотел проявить правду и возвеличить хвалу.
И я видел, и народ был расхищен и разграблен; ибо сеть везде в сокровищницах, а вместе и в домах, где скрыли их; и они отданы в добычу, и не было избавителя от ограбления, некому было сказать: отдай назад.
Кто из вас внемлет сему и услышит для будущего?
Кто отдал Иакова на разграбление и Израиля пленившим его? Не Бог ли, пред Коим согрешили и не захотели путями Его ходить и слушать закона Его?
И навел на них яростный гнев Свой, и усилилась против них война, и стали их со всех сторон жечь, но никто из них не уразумел (сего) и не положил на уме.
Греческий [Greek (Koine)]
Ιακωβ ὁ παῖς μου ἀν­τιλήμψομαι αὐτοῦ Ισραηλ ὁ ἐκλεκτός μου προ­σεδέξατο αὐτὸν ἡ ψυχή μου ἔδωκα τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἐξοίσει
οὐ κεκράξε­ται οὐδὲ ἀνήσει οὐδὲ ἀκουσθή­σε­ται ἔξω ἡ φωνὴ αὐτοῦ
κάλαμον τεθλασμένον οὐ συν­τρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει ἀλλὰ εἰς ἀλήθειαν ἐξοίσει κρίσιν
ἀναλάμψει καὶ οὐ θραυσθή­σε­ται ἕως ἂν θῇ ἐπι­̀ τῆς γῆς κρίσιν καὶ ἐπι­̀ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν
οὕτως λέγει κύριος ὁ θεὸς ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ πήξας αὐτόν ὁ στε­ρεώ­σας τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ διδοὺς πνοὴν τῷ λαῷ τῷ ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ πνεῦμα τοῖς πατοῦσιν αὐτήν
ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ἐκάλεσά σε ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρατήσω τῆς χειρός σου καὶ ἐνισχύσω σε καὶ ἔδωκά σε εἰς δια­θήκην γένους εἰς φῶς ἐθνῶν
ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς τυφλῶν ἐξαγαγεῖν ἐκ δεσμῶν δεδε­μέ­νους καὶ ἐξ οἴκου φυλακῆς καθη­μέ­νους ἐν σκότει
ἐγὼ κύριος ὁ θεός τοῦτό μού ἐστιν τὸ ὄνομα τὴν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω οὐδὲ τὰς ἀρετάς μου τοῖς γλυπτοῖς
τὰ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἰδοὺ ἥκασιν καὶ καινὰ ἃ ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ προ­̀ τοῦ ἀνατεῖλαι ἐδηλώθη ὑμῖν
ὑμνήσατε τῷ κυρίῳ ὕμνον καινόν ἡ ἀρχὴ αὐτοῦ δοξάζετε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἀπ᾿ ἄκρου τῆς γῆς οἱ κατα­βαίνον­τες εἰς τὴν θάλασ­σαν καὶ πλέον­τες αὐτήν αἱ νῆσοι καὶ οἱ κατοικοῦν­τες αὐτάς
εὐφράνθητι ἔρημος καὶ αἱ κῶμαι αὐτῆς ἐπαύλεις καὶ οἱ κατοικοῦν­τες Κηδαρ εὐφρανθήσον­ται οἱ κατοικοῦν­τες Пέτραν ἀπ᾿ ἄκρων τῶν ὀρέων βοήσουσιν
δώσουσιν τῷ θεῷ δόξαν τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ ἐν ταῖς νήσοις ἀναγγελοῦσιν
κύριος ὁ θεὸς τῶν δυνάμεων ἐξελεύ­­σε­ται καὶ συν­τρίψει πόλεμον ἐπεγερεῖ ζῆλον καὶ βοή­σε­ται ἐπι­̀ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ μετὰ ἰσχύος
ἐσιώπησα μὴ καὶ ἀεὶ σιωπήσομαι καὶ ἀνέξομαι ἐκαρτέρησα ὡς ἡ τίκτουσα ἐκστήσω καὶ ξηρανῶ ἅμα
καὶ θήσω ποταμοὺς εἰς νήσους καὶ ἕλη ξηρανῶ
καὶ ἄξω τυφλοὺς ἐν ὁδῷ ᾗ οὐκ ἔγνωσαν καὶ τρίβους οὓς οὐκ ᾔδεισαν πατῆσαι ποιήσω αὐτούς ποιήσω αὐτοῖς τὸ σκότος εἰς φῶς καὶ τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν ταῦτα τὰ ῥήματα ποιήσω καὶ οὐκ ἐγκατα­λείψω αὐτούς
αὐτοὶ δὲ ἀπεστράφησαν εἰς τὰ ὀπίσω αἰσχύνθητε αἰσχύνην οἱ πεποιθότες ἐπι­̀ τοῖς γλυπτοῖς οἱ λέγον­τες τοῖς χωνευτοῖς ὑμεῖς ἐστε θεοὶ ἡμῶν
οἱ κωφοί ἀκούσατε καὶ οἱ τυφλοί ἀναβλέψατε ἰδεῖν
καὶ τίς τυφλὸς ἀλλ᾿ ἢ οἱ παῖδές μου καὶ κωφοὶ ἀλλ᾿ ἢ οἱ κυριεύ­ον­τες αὐτῶν καὶ ἐτυφλώθησαν οἱ δοῦλοι τοῦ θεοῦ
εἴδετε πλεονάκις καὶ οὐκ ἐφυλάξασθε ἠνοιγμένα τὰ ὦτα καὶ οὐκ ἠκούσατε
κύριος ὁ θεὸς ἐβούλετο ἵνα δικαιωθῇ καὶ μεγαλύνῃ αἴνεσιν καὶ εἶδον
καὶ ἐγένετο ὁ λαὸς πεπρο­νομευμένος καὶ διηρπασμένος ἡ γὰρ παγὶς ἐν τοῖς ταμιείοις παν­ταχοῦ καὶ ἐν οἴκοις ἅμα ὅπου ἔκρυψαν αὐτούς ἐγένον­το εἰς προ­νομήν καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρού­με­νος ἅρπαγμα καὶ οὐκ ἦν ὁ λέγων ἀπό­δος
τίς ἐν ὑμῖν ὃς ἐνωτιεῖται ταῦτα εἰσακού­σε­ται εἰς τὰ ἐπερχόμενα
τίς ἔδωκεν εἰς δια­ρπαγὴν Ιακωβ καὶ Ισραηλ τοῖς προ­νομεύ­ουσιν αὐτόν οὐχὶ ὁ θεός ᾧ ἡμάρτοσαν αὐτῷ καὶ οὐκ ἐβούλον­το ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ πορεύ­εσθαι οὐδὲ ἀκούειν τοῦ νόμου αὐτοῦ
καὶ ἐπήγαγεν ἐπ᾿ αὐτοὺς ὀργὴν θυμοῦ αὐτοῦ καὶ κατίσχυσεν αὐτοὺς πόλεμος καὶ οἱ συμφλέγον­τες αὐτοὺς κύκλῳ καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕκασ­τος αὐτῶν οὐδὲ ἔθεν­το ἐπι­̀ ψυχήν
Ecce servus meus, suscipiam eum; electus meus, complacet sibi in illo anima mea; dedi spiritum meum super eum, iudicium gentibus proferet.
Non clamabit neque vociferabitur, nec audietur vox eius foris.
Calamum quassatum non conteret et linum fumigans non exstinguet; in veritatem proferet iudicium.
Non languebit nec frangetur, donec ponat in terra iudicium; et legem eius insulae exspectant.
Haec dicit Dominus Deus, creans caelos et extendens eos, firmans terram et quae germinant ex ea, dans flatum populo, qui est super eam, et spiritum calcantibus eam:
«Ego, Dominus, vocavi te in iustitia et apprehendi manum tuam; et formavi te et dedi te in foedus populi, in lucem gentium,
ut aperires oculos caecorum et educeres de conclusione vinctum, de domo carceris sedentes in tenebris.
Ego Dominus: hoc est nomen meum; et gloriam meam alteri non dabo et laudem meam sculptilibus.
Quae prima fuerunt, ecce venerunt; nova quoque ego annuntio: antequam oriantur, audita vobis faciam».
Cantate Domino canticum novum, laus eius ab extremis terrae; qui descenditis in mare, et plenitudo eius, insulae et habitatores earum.
Exsultent desertum et civitates eius, vici, quos habitat Cedar. Iubilent habitatores Petrae, de vertice montium clament.
Ponant Domino gloriam et laudem eius in insulis nuntient.
Dominus sicut fortis egredietur, sicut vir proeliator suscitabit zelum; vociferabitur et conclamabit, super inimicos suos praevalebit.
«Tacui semper, silui, patiens fui; sicut parturiens ululabo, gemam et fremam simul.
Desertos faciam montes et colles et omne gramen eorum exsiccabo; et ponam flumina in insulas et stagna arefaciam.
Et ducam caecos in viam, quam nesciunt, et in semitis, quas ignoraverunt, ambulare eos faciam; ponam tenebras coram eis in lucem et prava in recta. Haec verba faciam eis et non dereliquam eos».
Conversi sunt retrorsum; confundantur confusione, qui confidunt in sculptili, qui dicunt conflatili: «Vos dii nostri».
Surdi, audite; et caeci, intuemini ad videndum.
Quis caecus sicut servus meus, et surdus sicut nuntius, quem ego mittam? Quis caecus sicut qui restitutus est? Et quis caecus sicut servus Domini?
Multa vidisti, sed non servas; aures aperuisti, sed non audis.
Dominus voluit propter iustitiam suam magnificare legem et extollere.
Ipse autem populus direptus et vastatus; in foveis conclusi omnes, et in domibus carcerum absconditi sunt. Facti sunt in rapinam, nec est qui eruat; in direptionem, nec est qui dicat: «Redde!».
Quis est in vobis, qui audiat hoc, attendat et auscultet futura?
Quis dedit in direptionem Iacob et Israel vastantibus? Nonne Dominus ipse, cui peccavimus? Et noluerunt in viis eius ambulare et non audierunt legem eius.
Et effudit super eum indignationem furoris sui et forte bellum. Et combussit eum in circuitu, et non cognovit; et succendit eum, et non intellexit.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible