Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
42:2
42:4
42:9
42:11
42:12
42:15
42:22
42:23
42:24
Иа́ковъ о́трокъ мо́й, воспрiиму́ и́: Изра́иль избра́нный мо́й, прiя́тъ его́ душа́ моя́, да́хъ Ду́хъ мо́й на́нь, су́дъ язы́комъ возвѣсти́тъ:
не возопiе́тъ, ниже́ осла́битъ, ниже́ услы́шится внѣ́ гла́съ его́:
тро́сти сокруше́ны не сотре́тъ и льна́ куря́щася не угаси́тъ, но во и́стину изнесе́тъ су́дъ:
возсiя́етъ и не поту́хнетъ, до́ндеже положи́тъ на земли́ су́дъ, и на и́мя его́ язы́цы упова́ти и́мутъ.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ, сотвори́вый не́бо и водрузи́вый е́, утвержде́й зе́млю и я́же на не́й, и дая́й дыха́нiе лю́демъ, и́же на не́й, и ду́хъ ходя́щымъ на не́й:
а́зъ Госпо́дь Бо́гъ призва́хъ тя́ въ пра́вдѣ, и удержу́ за ру́ку твою́ и укрѣплю́ тя: и да́хъ тя́ въ завѣ́тъ ро́да Изра́илева, во свѣ́тъ язы́ковъ,
отве́рсти о́чи слѣпы́хъ, извести́ от у́зъ свя́занныя и изъ до́му темни́цы и сѣдя́щыя во тмѣ́.
А́зъ Госпо́дь Бо́гъ, сiе́ мое́ е́сть и́мя, сла́вы моея́ ино́му не да́мъ, ниже́ добродѣ́телей мои́хъ истука́ннымъ.
Я́же изъ нача́ла, се́, прiидо́ша, и но́вая, я́же а́зъ возвѣщу́, и пре́жде не́же возвѣсти́ти, яви́шася ва́мъ.
Воспо́йте Го́сподеви пѣ́снь но́ву: нача́лство его́, просла́вите и́мя его́ от коне́цъ земли́, сходя́щiи въ мо́ре и пла́вающiи по нему́, о́строви и живу́щiи на ни́хъ.
Возвесели́ся, пусты́не, и ве́си ея́, придво́рiя, и живу́щiи въ Кида́рѣ: возвеселя́тся живу́щiи на ка́мени, от кра́я го́ръ возопiю́тъ,
дадя́тъ Бо́гу сла́ву, добродѣ́тели его́ во о́стровѣхъ возвѣстя́тъ.
Госпо́дь Бо́гъ си́лъ изы́детъ и сокруши́тъ ра́ть, воздви́гнетъ рве́нiе и возопiе́тъ на враги́ своя́ со крѣ́постiю.
Молча́хъ, еда́ и всегда́ умолчу́ и потерплю́? Терпѣ́хъ я́ко ражда́ющая, истреблю́ и изсушу́ вку́пѣ,
опустошу́ го́ры и хо́лмы, и вся́ку траву́ и́хъ изсушу́, и положу́ рѣ́ки во о́стровы, и лу́ги изсушу́:
и наведу́ слѣпы́я на пу́ть, его́же не ви́дѣша, и по стезя́мъ, и́хже не зна́ша, ходи́ти сотворю́ и́мъ: сотворю́ и́мъ тму́ во свѣ́тъ и стро́потная въ пра́вая: сiя́ глаго́лы сотворю́, и не оста́влю и́хъ.
Ті́и же возврати́шася вспя́ть: посрами́теся стыдѣ́нiемъ, упова́ющiи на изва́янная, глаго́лющiи слiя́ннымъ: вы́ есте́ бо́зи на́ши.
Глусі́и, услы́шите, и слѣпі́и, прозри́те ви́дѣти.
И кто́ слѣ́пъ, ра́звѣ раби́ мои́? и глу́си, ра́звѣ владѣ́ющiи и́ми? и ослѣпо́ша раби́ Бо́жiи.
Ви́дѣсте мно́гажды, и не сохрани́сте: отве́рсты у́шы [иму́ще], и не слы́шасте.
Госпо́дь Бо́гъ восхотѣ́, да оправди́тся и возвели́читъ хвалу́.
И ви́дѣхъ, и бы́ша лю́дiе расхище́ни и разгра́блени: пругло́ бо въ ло́жахъ вездѣ́, и въ домѣ́хъ вку́пѣ, идѣ́же скры́ша я́, бы́ша въ плѣ́нъ: и не бы́сть изъима́яй разграбле́нiя и не бѣ́ глаго́лющаго: отда́ждь.
Кто́ въ ва́съ, и́же внуши́тъ сiя́? и услы́шитъ во гряду́щая.
Кто́ даде́ на разграбле́нiе Иа́кова, и Изра́иля плѣня́ющымъ его́? не Бо́гъ ли, ему́же согрѣши́ша и не восхотѣ́ша въ путе́хъ его́ ходи́ти, ни слу́шати зако́на его́?
И наведе́ на ня́ гнѣ́въ я́рости своея́, и укрѣпи́ся на ня́ ра́ть, и паля́щiи и́хъ о́крестъ, и не увѣ́дѣша кі́йждо и́хъ, ниже́ положи́ша на умѣ́.
Ιακωβ ὁ παῖς μου ἀντιλήμψομαι αὐτοῦ Ισραηλ ὁ ἐκλεκτός μου προσεδέξατο αὐτὸν ἡ ψυχή μου ἔδωκα τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἐξοίσει
οὐ κεκράξεται οὐδὲ ἀνήσει οὐδὲ ἀκουσθήσεται ἔξω ἡ φωνὴ αὐτοῦ
κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει ἀλλὰ εἰς ἀλήθειαν ἐξοίσει κρίσιν
ἀναλάμψει καὶ οὐ θραυσθήσεται ἕως ἂν θῇ ἐπὶ τῆς γῆς κρίσιν καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν
οὕτως λέγει κύριος ὁ θεὸς ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ πήξας αὐτόν ὁ στερεώσας τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ διδοὺς πνοὴν τῷ λαῷ τῷ ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ πνεῦμα τοῖς πατοῦσιν αὐτήν
ἐγὼ κύριος ὁ θεὸς ἐκάλεσά σε ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρατήσω τῆς χειρός σου καὶ ἐνισχύσω σε καὶ ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εἰς φῶς ἐθνῶν
ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς τυφλῶν ἐξαγαγεῖν ἐκ δεσμῶν δεδεμένους καὶ ἐξ οἴκου φυλακῆς καθημένους ἐν σκότει
ἐγὼ κύριος ὁ θεός τοῦτό μού ἐστιν τὸ ὄνομα τὴν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω οὐδὲ τὰς ἀρετάς μου τοῖς γλυπτοῖς
τὰ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἰδοὺ ἥκασιν καὶ καινὰ ἃ ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ πρὸ τοῦ ἀνατεῖλαι ἐδηλώθη ὑμῖν
ὑμνήσατε τῷ κυρίῳ ὕμνον καινόν ἡ ἀρχὴ αὐτοῦ δοξάζετε τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἀπ᾿ ἄκρου τῆς γῆς οἱ καταβαίνοντες εἰς τὴν θάλασσαν καὶ πλέοντες αὐτήν αἱ νῆσοι καὶ οἱ κατοικοῦντες αὐτάς
εὐφράνθητι ἔρημος καὶ αἱ κῶμαι αὐτῆς ἐπαύλεις καὶ οἱ κατοικοῦντες Κηδαρ εὐφρανθήσονται οἱ κατοικοῦντες Пέτραν ἀπ᾿ ἄκρων τῶν ὀρέων βοήσουσιν
δώσουσιν τῷ θεῷ δόξαν τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ ἐν ταῖς νήσοις ἀναγγελοῦσιν
κύριος ὁ θεὸς τῶν δυνάμεων ἐξελεύσεται καὶ συντρίψει πόλεμον ἐπεγερεῖ ζῆλον καὶ βοήσεται ἐπὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ μετὰ ἰσχύος
ἐσιώπησα μὴ καὶ ἀεὶ σιωπήσομαι καὶ ἀνέξομαι ἐκαρτέρησα ὡς ἡ τίκτουσα ἐκστήσω καὶ ξηρανῶ ἅμα
καὶ θήσω ποταμοὺς εἰς νήσους καὶ ἕλη ξηρανῶ
καὶ ἄξω τυφλοὺς ἐν ὁδῷ ᾗ οὐκ ἔγνωσαν καὶ τρίβους οὓς οὐκ ᾔδεισαν πατῆσαι ποιήσω αὐτούς ποιήσω αὐτοῖς τὸ σκότος εἰς φῶς καὶ τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν ταῦτα τὰ ῥήματα ποιήσω καὶ οὐκ ἐγκαταλείψω αὐτούς
αὐτοὶ δὲ ἀπεστράφησαν εἰς τὰ ὀπίσω αἰσχύνθητε αἰσχύνην οἱ πεποιθότες ἐπὶ τοῖς γλυπτοῖς οἱ λέγοντες τοῖς χωνευτοῖς ὑμεῖς ἐστε θεοὶ ἡμῶν
οἱ κωφοί ἀκούσατε καὶ οἱ τυφλοί ἀναβλέψατε ἰδεῖν
καὶ τίς τυφλὸς ἀλλ᾿ ἢ οἱ παῖδές μου καὶ κωφοὶ ἀλλ᾿ ἢ οἱ κυριεύοντες αὐτῶν καὶ ἐτυφλώθησαν οἱ δοῦλοι τοῦ θεοῦ
εἴδετε πλεονάκις καὶ οὐκ ἐφυλάξασθε ἠνοιγμένα τὰ ὦτα καὶ οὐκ ἠκούσατε
κύριος ὁ θεὸς ἐβούλετο ἵνα δικαιωθῇ καὶ μεγαλύνῃ αἴνεσιν καὶ εἶδον
καὶ ἐγένετο ὁ λαὸς πεπρονομευμένος καὶ διηρπασμένος ἡ γὰρ παγὶς ἐν τοῖς ταμιείοις πανταχοῦ καὶ ἐν οἴκοις ἅμα ὅπου ἔκρυψαν αὐτούς ἐγένοντο εἰς προνομήν καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος ἅρπαγμα καὶ οὐκ ἦν ὁ λέγων ἀπόδος
τίς ἐν ὑμῖν ὃς ἐνωτιεῖται ταῦτα εἰσακούσεται εἰς τὰ ἐπερχόμενα
τίς ἔδωκεν εἰς διαρπαγὴν Ιακωβ καὶ Ισραηλ τοῖς προνομεύουσιν αὐτόν οὐχὶ ὁ θεός ᾧ ἡμάρτοσαν αὐτῷ καὶ οὐκ ἐβούλοντο ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ πορεύεσθαι οὐδὲ ἀκούειν τοῦ νόμου αὐτοῦ
καὶ ἐπήγαγεν ἐπ᾿ αὐτοὺς ὀργὴν θυμοῦ αὐτοῦ καὶ κατίσχυσεν αὐτοὺς πόλεμος καὶ οἱ συμφλέγοντες αὐτοὺς κύκλῳ καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕκαστος αὐτῶν οὐδὲ ἔθεντο ἐπὶ ψυχήν
Таджикский
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (NRSV)
- English (KJV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
ИНАК, Бандаи Ман, ки Ӯро Ман дастгирӣ мекунам, баргузидаи Ман, ки ҷони Ман ба Ӯ таваҷҷӯҳ менамояд. Ман рӯҳи Худро бар Ӯ ниҳодаам, ва Ӯ инсофро барои халқҳо ҷорӣ мекунад.
Ӯ фарёд нахоҳад зад, ва овози Худро баланд нахоҳад кард, ва онро дар кӯчаҳо нахоҳад шунавонид;
Найи нимшикастаро нахоҳад шикаст, ва пилтаи катонии камнурро хомӯш нахоҳад кард; инсофро аз рӯи ростӣ ҷорӣ хоҳад намуд;
Лакот нахоҳад шуд, ва бемаҷол нахоҳад гардид, то даме ки инсофро бар замин барқарор намояд; ва ҷазираҳо дар интизори таълимоти Ӯ хоҳанд буд.
Парвардигор Худо, ки афлокро офарида, барафроштааст, заминро бо ҳар чи аз он ба вуҷуд меояд, густурдааст, ба қавме ки дар он ҳастанд, нафасро, ва ба махлуқоте ки дар он қадамгузор мебошанд, рӯҳро бахшидааст, чунин мегӯяд:
«Ман, ки Парвардигор ҳастам, Туро барои адолат даъват намудаам, ва дасти Туро хоҳам гирифт, ва Туро нигаҳбонӣ хоҳам кард, ва Туро паймони қавм ва нури халқҳо хоҳам гардонид,
То ки чашмони кӯронро бикшоӣ, бандиёнро аз ҳабс, дар зулмот нишастагонро аз зиндон берун оварӣ.
Ман Парвардигор ҳастам, ва номи Ман ҳамин аст, ва ҷалоли Худро ба дигаре, ва ҳамду санои Худро ба санамҳо нахоҳам дод.
Инак, паёмҳои пешина ба амал омадааст; ва нави онҳоро Ман эълон менамоям: пеш аз он ки ба вуқӯъ оянд, онҳоро ба шумо мешунавонам».
Дар шаъни Парвардигор суруди наве бисароед, ва ҳамду санои Ӯро аз ақсои замин бихонед, эй баҳрпаймоён ва ҳар он чи дар баҳр аст, эй ҷазираҳо ва сокинони онҳо!
Бигзор биёбон ва шаҳрҳои он, ва қасабаҳое ки банӣ Қедор дар онҳо сокинанд, овози худро баланд кунанд; сокинони Солаъ тараннум карда, аз қуллаи кӯҳҳо ҷор зананд;
Парвардигорро ҷалол диҳанд, ва ҳамду санои Ӯро дар ҷазираҳо бихонанд.
Парвардигор мисли ҷаббор берун хоҳад омад, мисли марди майдон рашки Худро хоҳад барангехт, ҷор хоҳад зад ва наъра хоҳад кашид, бар душмани Худ музаффар хоҳад шуд.
Ман дер вақт хомӯш мондам, сокит будам, худдорӣ намудам; акнун мисли зане ки мезояд, фарёд хоҳам зад; канда-канда нафас хоҳам кашид.
Кӯҳҳо ва теппаҳоро хароб хоҳам кард, ва тамоми набототи онҳоро хоҳам хушконид, ва наҳрҳоро ба ҷазираҳо табдил хоҳам дод, ва кӯлҳоро хоҳам хушконид.
Ва кӯронро бо роҳе ки намедонанд, хоҳам бурд; онҳоро бо тариқҳое ки балад нестанд, ҳидоят хоҳам намуд; торикиро пеши онҳо ба рӯшноӣ, ва каҷукилебиҳоро ба роҳи рост табдил хоҳам дод. Ин корҳоро Ман барояшон ба ҷо хоҳам овард, ва онҳоро тарк нахоҳам кард.
Онҳое ки ба санамҳо таваккал мекунанд, ва ба бутҳо мегӯянд: «Шумо худои мо ҳастед», қафо гашта, бағоят хиҷил хоҳанд шуд.
Эй карон, бишнавед! Ва эй кӯрон, назар андозед, то бубинед!
Кист, ки мисли бандаи Ман кӯр бошад? Ва мисли элчии Ман, ки Ман мефиристам, кар бошад? Кист, ки мисли мусаллами Ман кӯр бошад? Ва мисли бандаи Парвардигор кӯр бошад?
Ту чизҳои бисёре дидаӣ, вале маҳфуз надоштаӣ; гӯшҳоят кушода буд, вале нашнидаӣ.
Ба Парвардигор писанд афтодааст, ки ба хотири адолати Худ шариатро интишор намояд ва ҷалол диҳад.
Валекин онҳо қавме ҳастанд, ки тороҷ ва яғмо шудаанд; ҳамаашон дар ғорҳо бандубаст ва дар зиндонҳо пинҳон карда шудаанд: гирифтори тороҷ гардидаанд, ва раҳокунандае нест; гирифтори яғмо гардидаанд, ва касе нест, ки гӯяд: «Гардонда деҳ!»
Кист дар миёни шумо, ки ба ин гӯш диҳад, ва диққат намуда, барои замони оянда бишнавад?
Кист, ки Яъқубро ба яғмо, ва Исроилро ба тороҷгарон супурдааст? Оё Парвардигор набуд, ки пеши Ӯ мо гуноҳ кардаем? Ва онҳо нахостанд бо роҳҳои Ӯ қадамгузор шаванд, ва ба шариати Ӯ гӯш надоданд.
Ва Ӯ оташи хашми Худ ва шиддати ҷангро бар онҳо рехт, ва алангаи он аз ҳар тараф онҳоро иҳота намуд, вале дарк накарданд; ва онҳоро сӯзонид, вале диққат надоданд.