Да не глаго́летъ иноплеме́нникъ приложи́выйся ко Го́сподеви: еда́ отлучи́тъ мя́ Госпо́дь от люді́й свои́хъ? и да не глаго́летъ ка́женикъ, я́ко а́зъ е́смь дре́во су́хо.

Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь ка́женикомъ: ели́цы сохраня́тъ суббо́ты моя́ и изберу́тъ, я́же а́зъ хощу́, и содержа́тъ завѣ́тъ мо́й,

да́мъ и́мъ въ дому́ мое́мъ и во огра́дѣ мое́й мѣ́сто имени́то, лу́чшее от сыно́въ и дще́рей, и́мя вѣ́чно да́мъ и́мъ, и не оскудѣ́етъ:

и иноплеме́нникомъ приложи́вшымся Го́сподеви рабо́тати ему́ и люби́ти и́мя Госпо́дне, е́же бы́ти ему́ въ рабы́ и рабы́ни, и вся́ снабдя́щыя суббо́ты моя́ не оскверня́ти и держа́щыя завѣ́тъ мо́й,

введу́ я́ въ го́ру святу́ю мою́ и возвеселю́ я́ въ дому́ моли́твы моея́: всесожже́нiя и́хъ и же́ртвы и́хъ бу́дутъ прiя́тны на тре́бницѣ мое́мъ: до́мъ бо мо́й до́мъ моли́твы нарече́тся всѣ́мъ язы́комъ,

глаго́летъ Госпо́дь, собира́яй разсѣ́яныя Изра́илевы, я́ко соберу́ къ нему́ собо́ръ.

Вси́ звѣ́рiе ди́вiи, прiиди́те, яди́те, вси́ звѣ́рiе дубра́внiи.

Ви́дите, я́ко вси́ ослѣпо́ша, не разумѣ́ша смы́слити, вси́ пси́ нѣмі́и не возмо́гутъ ла́яти, ви́дяще сны́ на ло́жи, лю́бяще дрема́ти,

и пси́ безсту́днiи душе́ю, не вѣ́дяще сы́тости: и су́ть лука́ви, не вѣ́дяще смы́сла, вси́ путе́мъ свои́мъ послѣ́доваша, кі́йждо уклони́шася въ лихои́мство свое́, от пе́рваго и до послѣ́дняго.

Прiиди́те, да во́змемъ вино́ и напо́лнимся пiя́нства, и бу́детъ я́ко дне́сь, та́ко и зау́тра, и мно́го мно́жае.

Арабский (Arabic Van Dyke)

هكَذَا قَالَ الرَّبُّ: «احْفَظُوا الْحَقَّ وَأَجْرُوا الْعَدْلَ. لأَنَّهُ قَرِيبٌ مَجِيءُ خَلاَصِي وَاسْتِعْلاَنُ بِرِّي.

طُوبَى لِلإِنْسَانِ الَّذِي يَعْمَلُ هذَا، وَلابْنِ الإِنْسَانِ الَّذِي يَتَمَسَّكُ بِهِ، الْحَافِظِ السَّبْتَ لِئَلاَّ يُنَجِّسَهُ، وَالْحَافِظِ يَدَهُ مِنْ كُلِّ عَمَلِ شَرّ».

فَلاَ يَتَكَلَّمِ ابْنُ الْغَرِيبِ الَّذِي اقْتَرَنَ بِالرَّبِّ قَائِلاً: «إِفْرَازًا أَفْرَزَنِي الرَّبُّ مِنْ شَعْبِهِ». وَلاَ يَقُلِ الْخَصِيُّ: «هَا أَنَا شَجَرَةٌ يَابِسَةٌ».

لأَنَّهُ هكَذَا قَالَ الرَّبُّ لِلْخِصْيَانِ الَّذِينَ يَحْفَظُونَ سُبُوتِي، وَيَخْتَارُونَ مَا يَسُرُّنِي، وَيَتَمَسَّكُونَ بِعَهْدِي:

«إِنِّي أُعْطِيهِمْ فِي بَيْتِي وَفِي أَسْوَارِي نُصُبًا وَاسْمًا أَفْضَلَ مِنَ الْبَنِينَ وَالْبَنَاتِ. أُعْطِيهِمُِ اسْمًا أَبَدِيًّا لاَ يَنْقَطِعُ.

وَأَبْنَاءُ الْغَرِيبِ الَّذِينَ يَقْتَرِنُونَ بِالرَّبِّ لِيَخْدِمُوهُ وَلِيُحِبُّوا اسْمَ الرَّبِّ لِيَكُونُوا لَهُ عَبِيدًا، كُلُّ الَّذِينَ يَحْفَظُونَ السَّبْتَ لِئَلاَّ يُنَجِّسُوهُ، وَيَتَمَسَّكُونَ بِعَهْدِي،

آتِي بِهِمْ إِلَى جَبَلِ قُدْسِي، وَأُفَرِّحُهُمْ فِي بَيْتِ صَلاَتِي، وَتَكُونُ مُحْرَقَاتُهُمْ وَذَبَائِحُهُمْ مَقْبُولَةً عَلَى مَذْبَحِي، لأَنَّ بَيْتِي بَيْتَ الصَّلاَةِ يُدْعَى لِكُلِّ الشُّعُوبِ».

يَقُولُ السَّيِّدُ الرَّبُّ جَامِعُ مَنْفِيِّي إِسْرَائِيلَ: «أَجْمَعُ بَعْدُ إِلَيْهِ، إِلَى مَجْمُوعِيهِ».

يَا جَمِيعَ وُحُوشِ الْبَرِّ تَعَالَيْ لِلأَكْلِ. يَا جَمِيعَ الْوُحُوشِ الَّتِي فِي الْوَعْرِ.

مُرَاقِبُوهُ عُمْيٌ كُلُّهُمْ. لاَ يَعْرِفُونَ. كُلُّهُمْ كِلاَبٌ بُكْمٌ لاَ تَقْدِرُ أَنْ تَنْبَحَ. حَالِمُونَ مُضْطَجِعُونَ، مُحِبُّو النَّوْمِ.

وَالْكِلاَبُ شَرِهَةٌ لاَ تَعْرِفُ الشَّبَعَ. وَهُمْ رُعَاةٌ لاَ يَعْرِفُونَ الْفَهْمَ. الْتَفَتُوا جَمِيعًا إِلَى طُرُقِهِمْ، كُلُّ وَاحِدٍ إِلَى الرِّبْحِ عَنْ أَقْصَى.

«هَلُمُّوا آخُذُ خَمْرًا وَلْنَشْتَفَّ مُسْكِرًا، وَيَكُونُ الْغَدُ كَهذَا الْيَوْمِ عَظِيمًا بَلْ أَزْيَدَ جِدًّا».

Таджикский

Языки

ПАРВАРДИГОР чунин мегӯяд: «Инсофро нигоҳ доред ва адолатро ба амал оваред, зеро ки наҷоти Ман ба зудӣ хоҳад омад, ва адолати Ман зоҳир хоҳад шуд.

Хушо касе ки инро ба ҷо меоварад, ва одаме ки ба ин пайравӣ менамояд, шанберо нигоҳ дошта, палид намекунад ва дасти худро аз ҳар бадкирдорӣ бозмедорад».

Ва бигзор аҷнабие ки ба Парвардигор ҳамроҳ шуда бошад, нагӯяд: «Парвардигор маро аз қавми Худ тамоман ҷудо кардааст», ва хоҷасарой нагӯяд: «Ман, охир, дарахти хушк ҳастам».

Зеро ки Парвардигор дар бораи хоҷасароён чунин мегӯяд: «Онҳое ки шанбеҳои Маро нигоҳ медоранд, ва он чиро, ки дилхоҳи Ман аст, интихоб мекунанд, ва ба паймони Ман пайравӣ менамоянд, –

Ба онҳо дар хонаи Худ ва андаруни деворҳои Худ ёдгорӣ ва номе беҳтар аз писарон ва духтарон хоҳам дод; номи ҷовидоние ки нобуднопазир аст, ба онҳо хоҳам дод.

Ва аҷнабиёне ки ба Парвардигор ҳамроҳ шуда бошанд, то ки ба Ӯ хизмат кунанд ва номи Парвардигорро дӯст дошта, бандагони Ӯ гарданд, яъне ҳамаи онҳое ки шанберо нигоҳ дошта, палид намекунанд ва ба паймони Ман пайравӣ менамоянд, –

Онҳоро Ман ба кӯҳи поки Худ хоҳам овард, ва онҳоро дар хонаи ибодати Худ шод хоҳам кард; қурбониҳои сӯхтанӣ ва забҳҳои онҳо бар қурбонгоҳи Ман мақбул хоҳад буд, зеро ки хонаи Ман хонаи ибодат барои ҳамаи қавмҳо хонда хоҳад шуд».

Парвардигор Худо, ки рондашудагони Исроилро ҷамъ меоварад, мегӯяд: «Ба замми онҳое ки ҷамъ омадаанд, Ман боз ҷамъ хоҳам овард».

Эй тамоми ҳайвоноти саҳро, омада бихӯред! Эй тамоми ҳайвоноти ҷангал!

Посбонони вай ҳамаашон кӯр ҳастанд ва нодон; ҳамаашон сагони гунг ҳастанд, ки наметавонанд ак-ак кунанд; хобида сафсата мегӯянд, пинак рафтанро дӯст медоранд.

Ва инҳо сагони ҳарисанд, ки сериро намедонанд; ва онҳо чӯпононанд, ки наметавонанд фаҳм кунанд; ҳамаашон ба роҳи худ мераванд, ҳар яке, саросар, фоидаи худро хоҳон аст.

Мегӯянд: «Биёед! Шароб биёрам, ва мо арақ нӯшида маст шавем; ва фардо мисли имрӯз, балки боз ҳам зиёдтар хоҳад буд».