Скрыть
56:2
Глава 57 
57:6
57:8
57:10
57:17
57:20
Глава 58 
Глава 59 
59:6
59:13
59:15
59:18
Глава 60 
60:8
60:9
60:14
60:18
Глава 61 
61:7
Глава 62 
62:3
Глава 63 
63:7
63:8
Глава 64 
64:7
64:11
Глава 65 
65:9
65:14
Глава 66 
66:5
66:7
66:13
Церковнославянский (рус)
Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: сохрани́те су́дъ и сотвори́те пра́вду, при­­бли́жися бо спасе́нiе мое́ прiити́ и ми́лость моя́ от­кры́тися.
Блаже́нъ му́жъ творя́й сiя́, и человѣ́къ держа́йся и́хъ, и храня́й суббо́ты не оскверня́ти, и блюды́й ру́цѣ сво­и́ не твори́ти непра́вды.
Да не глаго́летъ иноплеме́н­никъ при­­ложи́выйся ко Го́сподеви: еда́ от­лучи́тъ мя́ Госпо́дь от­ люді́й сво­и́хъ? и да не глаго́летъ ка́женикъ, я́ко а́зъ е́смь дре́во су́хо.
Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь ка́женикомъ: ели́цы сохраня́тъ суббо́ты моя́ и изберу́тъ, я́же а́зъ хощу́, и содержа́тъ завѣ́тъ мо́й,
да́мъ и́мъ въ дому́ мо­е́мъ и во огра́дѣ мо­е́й мѣ́сто имени́то, лу́чшее от­ сыно́въ и дще́рей, и́мя вѣ́чно да́мъ и́мъ, и не оскудѣ́етъ:
и иноплеме́н­никомъ при­­ложи́в­шымся Го́сподеви рабо́тати ему́ и люби́ти и́мя Госпо́дне, е́же бы́ти ему́ въ рабы́ и рабы́ни, и вся́ снабдя́щыя суббо́ты моя́ не оскверня́ти и держа́щыя завѣ́тъ мо́й,
введу́ я́ въ го́ру святу́ю мою́ и воз­веселю́ я́ въ дому́ моли́твы мо­ея́: всесожже́нiя и́хъ и же́ртвы и́хъ бу́дутъ прiя́тны на тре́бницѣ мо­е́мъ: до́мъ бо мо́й до́мъ моли́твы нарече́т­ся всѣ́мъ язы́комъ,
глаго́летъ Госпо́дь, собира́яй разсѣ́яныя Изра́илевы, я́ко соберу́ къ нему́ собо́ръ.
Вси́ звѣ́рiе ди́вiи, прiиди́те, яди́те, вси́ звѣ́рiе дубра́внiи.
Ви́дите, я́ко вси́ ослѣпо́ша, не разумѣ́ша смы́слити, вси́ пси́ нѣмі́и не воз­мо́гутъ ла́яти, ви́дяще сны́ на ло́жи, лю́бяще дрема́ти,
и пси́ безсту́днiи душе́ю, не вѣ́дяще сы́тости: и су́ть лука́ви, не вѣ́дяще смы́сла, вси́ путе́мъ сво­и́мъ послѣ́доваша, кі́йждо уклони́шася въ лихо­и́м­ст­во свое́, от­ пе́рваго и до послѣ́дняго.
Прiиди́те, да во́змемъ вино́ и напо́лнимся пiя́н­ства, и бу́детъ я́ко дне́сь, та́ко и зау́тра, и мно́го мно́жае.
Ви́дите, ка́ко пра́ведный поги́бе, и никто́же не прiе́млетъ се́рдцемъ, и му́жiе пра́веднiи взе́млют­ся, и никто́же разумѣ́етъ: от­ лица́ бо непра́вды взя́ся пра́ведный.
Бу́детъ съ ми́ромъ погребе́нiе его́, взя́ся от­ среды́.
Вы́ же прiиди́те сѣ́мо, сы́нове беззако́н­нiи, сѣ́мя прелюбо­дѣ́евъ и блудни́цы:
въ че́мъ услажда́стеся и на кого́ от­верзо́сте уста́ ва́ша? и на кого́ изсу́нусте язы́къ ва́шъ? не вы́ ли есте́ ча́да па́губы, сѣ́мя беззако́н­но,
моля́щiися кумíромъ подъ дре́вiемъ ча́стымъ, закала́юще ча́да своя́ въ де́брехъ посредѣ́ ка́менiя?
То́ твоя́ ча́сть, се́й тво́й жре́бiй, и тѣ́мъ пролiя́лъ еси́ воз­лiя́нiя, и тѣ́мъ при­­не́слъ еси́ же́ртвы: от­ си́хъ у́бо не разгнѣ́ваюся ли?
На горѣ́ высо́цѣ и превоз­несе́н­нѣ, та́мо твое́ ло́же, и та́мо воз­не́слъ еси́ тре́бы твоя́:
и за подво́ями две́рiй тво­и́хъ положи́лъ еси́ па́мять твою́: мы́слилъ еси́, я́ко а́ще от­ мене́ от­ступи́ши, бо́лѣе нѣ́что воз­ъимѣ́еши: воз­люби́лъ еси́ спя́щыя съ тобо́ю,
и умно́жилъ еси́ блуже́нiе твое́ съ ни́ми, и мно́ги сотвори́лъ, и́же дале́че от­ тебе́, и посла́лъ еси́ послы́ за предѣ́лы твоя́, и смири́л­ся еси́ да́же до а́да.
Мно́гими путьми́ тво­и́ми труди́л­ся еси́, и не ре́клъ еси́: преста́ну крѣпя́щься, я́ко сотвори́лъ еси́ сiя́, сего́ ра́ди не помоли́л­ся ми́ еси́ ты́.
Кого́ благопоче́тъ убоя́л­ся еси́, и солга́лъ ми́, и не помяну́лъ еси́ мене́, ниже́ прiя́лъ мя́ еси́ во у́мъ, ниже́ въ се́рдце твое́? и а́зъ тя́ ви́дя, презира́ю, и не убоя́л­ся еси́ мене́.
И а́зъ воз­вѣщу́ пра́вду твою́ и зло́бы твоя́, я́же не успѣ́ютъ тебѣ́:
егда́ возопiе́ши, да изба́вятъ тя́ во печа́лехъ тво­и́хъ: сiя́ бо вся́ вѣ́тръ во́зметъ, и от­несе́тъ бу́ря: а держа́щiися мене́ стя́жутъ зе́млю и наслѣ́дятъ го́ру святу́ю мою́.
И реку́тъ: очи́стите предъ лице́мъ его́ пути́ и от­ими́те претыка́нiя от­ пути́ люді́й мо­и́хъ.
Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь вы́шнiй, и́же живе́тъ во высо́кихъ во вѣ́къ, святы́й во святы́хъ и́мя ему́, вы́шнiй, во святы́хъ почива́яй, и малоду́шнымъ дая́й долготерпѣ́нiе и дая́й живо́тъ сокруше́нымъ се́рдцемъ:
не во вѣ́къ от­мщу́ ва́мъ, ни всегда́ гнѣ́ватися бу́ду на вы́: Ду́хъ бо от­ мене́ изы́детъ, и вся́кое дыха́нiе а́зъ сотвори́хъ.
За грѣ́хъ ма́ло что́ опеча́лихъ его́ и порази́хъ его́ и от­врати́хъ лице́ мое́ от­ него́: и опеча́лися и по́йде дря́хлъ во путе́хъ сво­и́хъ.
Пути́ его́ ви́дѣхъ и исцѣли́хъ его́, и утѣ́шихъ его́ и да́хъ ему́ утѣше́нiе и́стин­но,
ми́ръ на ми́ръ дале́че и бли́зъ су́щымъ: и рече́ Госпо́дь: исцѣлю́ я́.
Непра́веднiи же воз­волну́ют­ся и почи́ти не воз­мо́гутъ.
Нѣ́сть ра́доватися нечести́вымъ, рече́ Госпо́дь Бо́гъ.
Возопі́й крѣ́постiю и не пощади́: я́ко трубу́ воз­вы́си гла́съ тво́й и воз­вѣсти́ лю́демъ мо­и́мъ грѣхи́ и́хъ и до́му Иа́ковлю беззако́нiя и́хъ.
Мене́ де́нь от­ дне́ и́щутъ и разумѣ́ти пути́ моя́ жела́ютъ, я́ко лю́дiе пра́вду сотвори́в­шiи и суда́ Бо́га сво­его́ не оста́вив­шiи: про́сятъ ны́нѣ у мене́ суда́ пра́ведна и при­­бли́житися ко Го́споду жела́ютъ, глаго́люще:
что́ я́ко пости́хомся, и не уви́дѣлъ еси́? смири́хомъ ду́шы на́шя, и не увѣ́дѣлъ еси́? Во дни́ бо поще́нiй ва́шихъ обрѣта́ете во́ли ва́шя, и вся́ подру́чныя ва́шя томите́:
а́ще въ судѣ́хъ и сва́рѣхъ постите́ся и бiе́те пястьми́ смире́н­наго, вску́ю мнѣ́ постите́ся я́коже дне́сь, е́же услы́шану бы́ти съ во́племъ гла́су ва́­шему?
Не сицева́го поста́ а́зъ избра́хъ, и дне́, е́же смири́ти человѣ́ку ду́шу свою́: ниже́ а́ще сляче́ши я́ко се́рпъ вы́ю твою́, и вре́тище и пе́пелъ посте́леши, ниже́ та́ко нарече́те по́стъ прiя́тенъ.
Не такова́го [бо] поста́ а́зъ избра́хъ, глаго́летъ Госпо́дь: но разрѣша́й вся́къ со­у́зъ непра́вды, разруша́й обдолже́нiя наси́льныхъ писа́нiй, от­пусти́ сокруше́н­ныя во свобо́ду и вся́кое писа́нiе непра́ведное раздери́:
раздробля́й а́лчущымъ хлѣ́бъ тво́й и ни́щыя безкро́вныя введи́ въ до́мъ тво́й: а́ще ви́диши на́га, одѣ́й, и от­ сво́й­с­т­вен­ныхъ пле́мене тво­его́ не пре́зри.
Тогда́ разве́рзет­ся ра́но свѣ́тъ тво́й, и исцѣле́нiя твоя́ ско́ро воз­сiя́ютъ, и предъи́детъ предъ тобо́ю пра́вда твоя́, и сла́ва Бо́жiя объи́метъ тя́.
Тогда́ воз­зове́ши, и Бо́гъ услы́шитъ тя́, и еще́ глаго́лющу ти́, рече́тъ: се́, прiидо́хъ. А́ще отъ­и́меши от­ себе́ со­у́зъ и рукобiе́нiе и глаго́лъ ропта́нiя
и да́си а́лчущему хлѣ́бъ от­ души́ тво­ея́ и ду́шу смире́н­ную насы́тиши, тогда́ воз­сiя́етъ во тмѣ́ свѣ́тъ тво́й, и тма́ твоя́ бу́детъ я́ко полу́дне,
и бу́детъ Бо́гъ тво́й съ тобо́ю при́сно: и насы́тишися, я́коже жела́етъ душа́ твоя́, и ко́сти твоя́ утучнѣ́ютъ, и бу́дутъ я́ко вертогра́дъ напо­е́нъ, и я́ко исто́чникъ, ему́же не оскудѣ́ вода́: и ко́сти твоя́ прозя́бнутъ я́ко трава́, и разботѣ́ютъ, и наслѣ́дятъ ро́ды родо́въ.
И сози́ждут­ся пусты́ни твоя́ вѣ́чныя, и бу́дутъ основа́нiя твоя́ вѣ́чная родо́мъ родо́въ: и прозове́шися зда́тель огра́дъ, и стези́ твоя́ посредѣ́ упоко́иши.
А́ще от­врати́ши но́гу твою́ от­ суббо́тъ, е́же не твори́ти хотѣ́нiй тво­и́хъ въ де́нь святы́й, и прозове́ши суббо́ты сла́достны, свя́ты богови тво­ему́: не воз­дви́гнеши ноги́ сво­ея́ на дѣ́ло, ниже́ воз­глаго́леши словесе́ во гнѣ́вѣ изъ у́стъ тво­и́хъ,
и бу́деши упова́я на Го́спода, и воз­веде́тъ тя́ на благоты́ земны́я, и ухлѣ́битъ тя́ наслѣ́дiемъ Иа́кова отца́ тво­его́: уста́ бо Госпо́дня глаго́лаша сiя́.
Еда́ не мо́жетъ рука́ Госпо́дня спасти́? или́ отягчи́лъ е́сть слу́хъ сво́й, е́же не услы́шати?
Но грѣси́ ва́ши разлуча́ютъ между́ ва́ми и между́ Бо́гомъ, и грѣ́хъ ра́ди ва́шихъ от­врати́ лице́ свое́ от­ ва́съ, е́же не поми́ловати.
Ру́цѣ во ва́ши оскверне́нѣ кро́вiю, и пе́рсты ва́ши во грѣсѣ́хъ, устнѣ́ же ва́ши воз­глаго́лаша беззако́нiе, и язы́къ ва́шъ непра́вдѣ по­уча́ет­ся.
Никто́же глаго́летъ пра́вды, ниже́ е́сть су́дъ и́стиненъ: упова́ютъ на су́етная и глаго́лютъ тще́тная, я́ко зачина́ютъ тру́дъ и ражда́ютъ беззако́нiе.
Я́ица а́спидска разби́ша и поста́въ паучи́н­ный тку́тъ, и хотя́й от­ я́ицъ и́хъ я́сти, разби́въ за́портокъ [его́], обрѣ́те и въ не́мъ васили́ска.
Поста́въ и́хъ не бу́детъ на ри́зу, и не оде́ждут­ся от­ дѣ́лъ сво­и́хъ: дѣла́ бо и́хъ дѣла́ беззако́нiя.
Но́зѣ же и́хъ на зло́ теку́тъ, ско́ри пролiя́ти кро́вь, и мы́сли и́хъ мы́сли о убі́й­ст­вахъ: сокруше́нiе и бѣ́дность во путе́хъ и́хъ,
и пути́ ми́рнаго не позна́ша, и нѣ́сть суда́ во путе́хъ и́хъ: стези́ бо и́хъ развраще́ны, по ни́хже хо́дятъ, и не вѣ́дятъ ми́ра.
Того́ ра́ди от­ступи́ от­ ни́хъ су́дъ, и не пости́гнетъ и́хъ пра́вда: жду́щымъ и́мъ свѣ́та, бы́сть и́мъ тма́, жду́ще зари́ во мра́цѣ ходи́ша.
Ося́жутъ я́ко слѣпі́и стѣ́ну, я́ко су́ще безъ оче́съ осяза́ти бу́дутъ, и паду́т­ся въ полу́дни я́ко въ полу́нощи, я́ко умира́юще воз­стену́тъ
я́ко медвѣ́дь, и я́ко го́лубь вку́пѣ по́йдутъ. Жда́хомъ суда́, и нѣ́сть, спасе́нiе дале́че от­ступи́ от­ на́съ.
Мно́го бо беззако́нiе на́­ше предъ тобо́ю, и грѣси́ на́ши проти́ву ста́ша на́мъ: беззако́нiя бо на́ша въ на́съ, и непра́вды на́шя уразумѣ́хомъ:
нече́­ст­вовахомъ и солга́хомъ и от­ступи́хомъ от­ послѣ́дованiя Бо́га на́­шего: глаго́лахомъ непра́вду и не покори́хомся, во утро́бѣ зача́хомъ и по­учи́хомся от­ се́рдца на́­шего словесе́мъ непра́веднымъ:
и оста́вихомъ созади́ су́дъ, и пра́вда дале́че от­ступи́ от­ на́съ: я́ко изнемо́же во путе́хъ и́хъ и́стина, и пра́вымъ [путе́мъ] не воз­мого́ша прейти́:
и и́стина взя́ся, и преста́виша у́мъ сво́й е́же смы́слити. И ви́дѣ Госпо́дь и негодова́, я́ко не бя́ше суда́:
и ви́дѣ, и не бя́ше му́жа, и помы́сли, и не бя́ше избавля́ющаго: и мсти́ и́мъ мы́шцею сво­е́ю, и поми́лованiемъ утверди́.
И одѣ́яся пра́вдою я́ко щито́мъ, и воз­ложи́ шле́мъ спасе́нiя на главу́, и облече́ся въ ри́зу от­мще́нiя, и оде́ждею сво­е́ю:
я́ко воз­дава́яй воз­дая́нiе укори́зну супоста́томъ.
И убоя́т­ся, и́же от­ за́падъ, и́мене Госпо́дня, и и́же от­ восто́къ со́лнца, и́мене его́ сла́внаго: прiи́детъ бо я́ко рѣка́ наси́льная гнѣ́въ от­ Го́спода, прiи́детъ со я́ростiю.
И прiи́детъ Сiо́на ра́ди избавля́яй, и от­врати́тъ нече́стiе от­ Иа́кова.
И се́й и́мъ и́же от­ мене́ завѣ́тъ, рече́ Госпо́дь: Ду́хъ мо́й, и́же е́сть въ тебѣ́, и глаго́лы, я́же а́зъ да́хъ во уста́ твоя́, не оскудѣ́ютъ от­ у́стъ тво­и́хъ и от­ у́стъ сѣ́мене тво­его́: рече́ бо Госпо́дь от­ны́нѣ и во вѣ́къ.
Свѣти́ся, свѣти́ся, Иерусали́ме, прiи́де бо тво́й свѣ́тъ, и сла́ва Госпо́дня на тебѣ́ воз­сiя́.
Се́, тма́ покры́етъ зе́млю, и мра́къ на язы́ки, на тебѣ́ же яви́т­ся Госпо́дь, и сла́ва его́ на тебѣ́ у́зрит­ся.
И по́йдутъ ца́рiе свѣ́томъ тво­и́мъ, и язы́цы свѣ́тлостiю тво­е́ю.
Возведи́ о́крестъ о́чи тво­и́ и ви́ждь собра́ная ча́да твоя́: се́, прiидо́ша вси́ сы́нове тво­и́ издале́ча, и дще́ри твоя́ на ра́мѣхъ во́змут­ся.
Тогда́ у́зриши и воз­ра́дуешися, и убо­и́шися и ужа́снешися се́рдцемъ, я́ко преложи́т­ся къ тебѣ́ бога́т­ст­во морско́е и язы́ковъ и люді́й:
и прiи́дутъ къ тебѣ́ стада́ велблю́дъ, и покры́ютъ тя́ велблю́ди Мадiа́мстiи и гефа́рстiи: вси́ от­ Савы́ прiи́дутъ, нося́ще зла́то, и Лива́нъ при­­несу́тъ и ка́мень че́стенъ, и спасе́нiе Госпо́дне благовоз­вѣстя́тъ:
и вся́ о́вцы Кида́рскiя соберу́т­ся тебѣ́, и овни́ Навео́ѳстiи прiи́дутъ къ тебѣ́, и воз­несу́т­ся прiя́тная на же́ртвен­никъ мо́й, и до́мъ моли́твы мо­ея́ просла́вит­ся.
Кі́и су́ть, и́же я́ко о́блацы летя́тъ, и я́ко го́лубiе со птенцы́ ко мнѣ́?
Мене́ о́строви жда́ша, и корабли́ Ѳарсі́йстiи во пе́рвыхъ, при­­вести́ ча́да твоя́ издале́ча, и сребро́ и зла́то и́хъ съ ни́ми, и́мене ра́ди Госпо́дня свята́го, и за е́же свято́му Изра́илеву сла́вну бы́ти.
И сози́ждутъ сы́нове иноро́днiи стѣ́ны твоя́, и ца́рiе и́хъ предстоя́ти бу́дутъ тебѣ́: за гнѣ́въ бо мо́й порази́хъ тя́ и за ми́лость мою́ воз­люби́хъ тя́.
И от­ве́рзут­ся врата́ твоя́ при́сно, де́нь и но́щь не затворя́т­ся, ввести́ къ тебѣ́ си́лу язы́къ и цари́ и́хъ ведо́мыя.
Язы́цы бо и ца́рiе, и́же не порабо́таютъ ти́, поги́бнутъ, и язы́цы запустѣ́нiемъ запустѣ́ютъ.
И сла́ва Лива́нова къ тебѣ́ прiи́детъ, кипари́сомъ и пе́вгомъ и ке́дромъ вку́пѣ, просла́вити мѣ́сто свято́е мое́, и мѣ́сто ногу́ мое́ю просла́влю.
И по́йдутъ къ тебѣ́ боя́щеся сы́нове смири́в­шихъ тя́ и раздражи́в­шихъ тя́, и покло́нят­ся слѣда́мъ ногу́ твое́ю вси́ прогнѣ́вав­шiи тя́, и нарече́шися гра́дъ Госпо́день, Сiо́нъ свята́го Изра́илева.
За сiе́, я́ко бы́лъ еси́ оста́вленъ и воз­ненави́дѣнъ и не бѣ́ помага́ющаго ти́, положу́ тя́ въ ра́дость вѣ́чную, весе́лiе родо́мъ родо́въ.
И изссе́ши млеко́ язы́ковъ и бога́т­ст­во царе́й снѣ́си, и уразумѣ́еши, я́ко а́зъ Госпо́дь спаса́яй тя́ и избавля́яй тя́ Бо́гъ Изра́илевъ.
И вмѣ́сто мѣ́ди при­­несу́ ти́ зла́то, и вмѣ́сто желѣ́за при­­несу́ ти́ сребро́, и вмѣ́сто древе́съ при­­несу́ ти́ мѣ́дь, и вмѣ́сто ка́менiя желѣ́зо: и вда́мъ кня́зи твоя́ въ ми́ръ и надзира́тели твоя́ въ пра́вду.
И не услы́шит­ся посе́мъ непра́вда въ земли́ тво­е́й, ни сокруше́нiе, ни бѣ́дность во предѣ́лѣхъ тво­и́хъ, но прозове́т­ся спасе́нiе забра́ла твоя́ и врата́ твоя́ хвала́.
И не бу́детъ тебѣ́ ктому́ со́лнце во свѣ́тъ дне́, ниже́ восхо́дъ луны́ просвѣти́тъ твою́ но́щь, но бу́детъ тебѣ́ Госпо́дь свѣ́тъ вѣ́чный и Бо́гъ сла́ва твоя́.
Не за́йдетъ бо со́лнце тебѣ́, и луна́ не оскудѣ́етъ тебѣ́: бу́детъ бо Госпо́дь тебѣ́ свѣ́тъ вѣ́чный, и испо́лнят­ся дні́е рыда́нiя тво­его́.
И лю́дiе тво­и́ вси́ пра́веднiи во вѣ́къ наслѣ́дятъ зе́млю, храня́ще са́дъ, дѣла́ руку́ его́ въ сла́ву.
Ма́лый бу́детъ въ ты́сящы, а малѣ́йшiй во язы́къ вели́къ: а́зъ Госпо́дь по вре́мени соберу́ и́хъ.
Ду́хъ Госпо́день на мнѣ́, его́же ра́ди пома́за мя́, благовѣсти́ти ни́щымъ посла́ мя, исцѣли́ти сокруше́н­ныя се́рдцемъ, проповѣ́дати плѣ́н­никомъ от­пуще́нiе и слѣпы́мъ прозрѣ́нiе,
нарещи́ лѣ́то Госпо́дне прiя́тно и де́нь воз­дая́нiя, утѣ́шити вся́ пла́чущыя,
да́ти пла́чущымъ Сiо́на сла́ву вмѣ́сто пе́пела, пома́занiе весе́лiя пла́чущымъ, украше́нiе сла́вы вмѣ́сто ду́ха уны́нiя: и нареку́т­ся ро́дове пра́вды, насажде́нiе Госпо́дне во сла́ву.
И сози́ждутъ пусты́ни вѣ́чныя, запустѣ́в­шыя пре́жде воз­дви́гнутъ: и обновя́тъ гра́ды пусты́я, опустоше́н­ныя въ ро́ды.
И прiи́дутъ иноро́днiи, пасу́щiи о́вцы твоя́, и иноплеме́н­ницы ора́телiе и виногра́дарiе ва́ши:
вы́ же свяще́н­ницы Госпо́дни нарече́теся, служи́телiе Бо́га ва́­шего, рече́т­ся ва́мъ: крѣ́пость язы́къ снѣ́сте и въ бога́т­ст­вѣ и́хъ чу́дни бу́дете.
Си́це зе́млю свою́ втори́цею наслѣ́дятъ, и весе́лiе вѣ́чное надъ главо́ю и́хъ.
А́зъ бо е́смь Госпо́дь любя́й пра́вду и ненави́дяй грабле́нiя от­ непра́вды: и да́мъ тру́дъ и́хъ пра́ведникомъ и завѣ́тъ вѣ́ченъ завѣща́ю и́мъ.
И позна́ет­ся во язы́цѣхъ сѣ́мя и́хъ, и вну́цы и́хъ посредѣ́ люді́й: вся́къ ви́дяй я́ позна́етъ я́, я́ко сі́и су́ть сѣ́мя благослове́но от­ Бо́га, и ра́достiю воз­ра́дуют­ся о Го́сподѣ.
Да воз­ра́дует­ся душа́ моя́ о Го́сподѣ: облече́ бо мя́ въ ри́зу спасе́нiя и оде́ждею весе́лiя [одѣ́я мя́]: я́ко на жениха́ воз­ложи́ на мя́ вѣне́цъ, и я́ко невѣ́сту украси́ мя красото́ю.
И я́ко земля́ растя́щая цвѣ́тъ сво́й, и я́ко вертогра́дъ сѣ́мена своя́ прозяба́етъ: та́ко воз­расти́тъ Госпо́дь Госпо́дь пра́вду и весе́лiе предъ всѣ́ми язы́ки.
Сiо́на ра́ди не умолчу́ и Иерусали́ма ра́ди не попущу́, до́ндеже изы́детъ я́ко свѣ́тъ пра́вда моя́, и спасе́нiе мое́ я́ко свѣти́ло разжже́т­ся.
И у́зрятъ язы́цы пра́вду твою́, и ца́рiе сла́ву твою́, и прозову́тъ тя́ и́менемъ но́вымъ, и́мже Госпо́дь наимену́етъ е́.
И бу́деши вѣне́цъ добро́ты въ руцѣ́ Госпо́дни и дiади́ма ца́р­ст­вiя въ руцѣ́ Бо́га тво­его́:
и не прозове́шися ктому́ оста́вленъ, и земля́ твоя́ ктому́ не нарече́т­ся пуста́: тебѣ́ бо прозове́т­ся во́ля моя́, и земля́ твоя́ вселе́н­ная, я́ко благоволи́ Госпо́дь въ тебѣ́, и земля́ твоя́ вку́пѣ насели́т­ся.
И я́коже живя́й ю́ноша съ дѣ́вою, та́ко поживу́тъ сы́нове тво­и́ съ тобо́ю: и бу́детъ я́коже ра́дует­ся жени́хъ о невѣ́стѣ, та́ко воз­ра́дует­ся Госпо́дь о тебѣ́.
И на стѣна́хъ тво­и́хъ, Иерусали́ме, при­­ста́вихъ стра́жы ве́сь де́нь и всю́ но́щь, и́же до конца́ не премо́лкнутъ помина́юще Го́спода.
Нѣ́сть бо ва́мъ подо́бенъ: а́ще испра́виши и сотвори́ши, Иерусали́ме, ра́дованiе на земли́.
Кля́т­ся Госпо́дь десни́цею сво­е́ю и крѣ́постiю мы́шцы сво­ея́: а́ще ктому́ от­да́мъ пшени́цу твою́ и пи́щу твою́ враго́мъ тво­и́мъ, и а́ще ктому́ испiю́тъ вино́ твое́ сы́нове чужді́и, о не́мже труди́л­ся еси́:
но собира́ющiи снѣдя́тъ я́ и похва́лятъ Го́спода, и объима́ющiи испiю́тъ я́ во дво́рѣхъ святы́хъ мо­и́хъ.
Иди́те враты́ мо­и́ми и пу́ть сотвори́те лю́демъ мо­и́мъ, и ка́менiе, е́же на пути́, размещи́те: воз­дви́гните зна́менiе на язы́ки.
Се́ бо, Госпо́дь слы́шано сотвори́ до послѣ́днихъ земли́: рцы́те дще́ри Сiо́новѣ: се́, спаси́тель тво́й гряде́тъ, имѣ́яй съ собо́ю мзду́ и дѣ́ло свое́ предъ лице́мъ сво­и́мъ.
И прозове́тъ я́ лю́ди свя́ты, изба́влены Го́сподемъ: ты́ же прозове́шися взы́сканъ гра́дъ и не оста́вленъ.
Кто́ се́й при­­ше́дый от­ Едо́ма, червле́ны ри́зы его́ от­ Восо́ра, се́й красе́нъ во у́твари, зѣло́ съ крѣ́постiю? А́зъ глаго́лю пра́вду и су́дъ спасе́нiя.
Почто́ червле́ны ри́зы твоя́ и оде́жды твоя́ я́ко от­ истопта́нiя точи́ла?
Испо́лненъ истопта́нiя, и от­ язы́къ нѣ́сть му́жа со мно́ю: и попра́хъ я́ я́ростiю мо­е́ю, и сотро́хъ я́ я́ко пе́рсть, и сведо́хъ кро́вь и́хъ въ зе́млю и вся́ ри́зы моя́ омочи́хъ:
де́нь бо воз­дая́нiя прiи́де на ни́хъ, и лѣ́то избавле́нiя при­­спѣ́:
и воз­зрѣ́хъ, и не бѣ́ помо́щника: и помы́слихъ, и никто́же заступи́: и изба́ви я́ мы́шца моя́, и я́рость моя́ наста́:
и попра́хъ я́ гнѣ́вомъ мо­и́мъ и сведо́хъ кро́вь и́хъ въ зе́млю.
Ми́лость Госпо́дню помяну́хъ, добродѣ́тели Госпо́дни во всѣ́хъ, и́миже на́мъ воз­дае́тъ: Госпо́дь, судiя́ бла́гъ до́му Изра́илеву, наво́дитъ на́мъ по ми́лости сво­е́й и по мно́же­ст­ву пра́вды сво­ея́.
И рече́: не лю́дiе ли мо­и́? ча́да, и не от­ве́ргнут­ся. И бы́сть и́мъ во спасе́нiе от­ вся́кiя ско́рби и́хъ.
Не хода́тай, ниже́ а́нгелъ, но са́мъ Госпо́дь спасе́ и́хъ, зане́ лю́битъ и́хъ и щади́тъ и́хъ: са́мъ изба́ви и́хъ и воспрiя́тъ и́хъ и воз­несе́ и́хъ во вся́ дни́ вѣ́ка.
Ті́и же не покори́шася и разгнѣ́ваша Ду́ха свята́го его́, и обрати́ся и́мъ на вражду́, и то́й во­ева́ на ня́.
И помяну́ дни́ вѣ́чныя: гдѣ́ воз­веды́й от­ земли́ {Въ нѣ́к.: от­ мо́ря.} па́стыря ове́цъ сво­и́хъ? гдѣ́ е́сть вложи́вый въ ни́хъ Ду́ха свята́го?
Возве́дшая десни́цею Моисе́а, мы́шца сла́вы его́ раздѣли́ во́ду предъ лице́мъ его́ сотвори́ти ему́ и́мя вѣ́чно,
проведе́ и́хъ сквоз­ѣ́ бе́здну, я́коже коня́ сквоз­ѣ́ пусты́ню, и не утруди́шася,
и я́ко скоты́ по по́лю, и сни́де Ду́хъ от­ Го́спода и наста́ви и́хъ: та́ко прове́лъ еси́ лю́ди твоя́ сотвори́ти тебѣ́ самому́ и́мя сла́вно.
Обрати́ся, Го́споди, от­ небесе́ и ви́ждь от­ до́му свята́го тво­его́ и сла́вы тво­ея́: гдѣ́ е́сть ре́вность твоя́ и крѣ́пость твоя́? гдѣ́ е́сть мно́же­с­т­во ми́лости тво­ея́ и щедро́тъ тво­и́хъ, я́ко терпѣ́лъ еси́ на́мъ?
Ты́ бо еси́ Оте́цъ на́шъ, поне́же Авраа́мъ не увѣ́дѣ на́съ, и Изра́иль не позна́ на́съ, но ты́, Го́споди, Оте́цъ на́шъ, изба́ви ны́, испе́рва и́мя твое́ на на́съ е́сть.
Что́ уклони́лъ еси́ на́съ, Го́споди, от­ пути́ тво­его́? и ожесточи́лъ еси́ сердца́ на́ша, е́же не боя́тися тебе́? Обрати́ся ра́ди ра́бъ тво­и́хъ, ра́ди племе́нъ достоя́нiя тво­его́,
да [поне́] ма́ло наслѣ́димъ горы́ святы́я тво­ея́. Проти́вницы на́ши попра́ша святы́ню твою́:
бы́хомъ я́ко испе́рва, егда́ не владѣ́лъ еси́ на́ми, ниже́ бѣ́ нарѣче́но и́мя твое́ на на́съ.
А́ще от­ве́рзеши небо, тре́петъ прiи́мутъ от­ тебе́ го́ры и раста́ютъ,
я́ко та́етъ во́скъ от­ лица́ огня́, и попали́тъ о́гнь супоста́ты, и явле́но бу́детъ и́мя твое́ въ сопроти́вныхъ тво­и́хъ: от­ лица́ тво­его́ язы́цы воз­мяту́т­ся:
егда́ сотвори́ши сла́вная, тре́петъ прiи́мутъ от­ тебе́ го́ры.
От вѣ́ка не слы́шахомъ, ниже́ о́чи на́ши ви́дѣша Бо́га, ра́звѣ тебе́, и дѣла́ твоя́, я́же сотвори́ши жду́щымъ ми́лости.
Ми́лость бо сря́щетъ творя́щихъ пра́вду, и пути́ твоя́ помяну́т­ся: се́, ты́ разгнѣ́вал­ся еси́, и мы́ согрѣши́хомъ.
Сего́ ра́ди заблуди́хомъ и бы́хомъ я́ко нечи́сти вси́ мы́, я́коже по́ртъ нечи́стыя вся́ пра́вда на́ша, и от­падо́хомъ я́ко ли́­ст­вiе беззако́нiй ра́ди на́шихъ: та́ко вѣ́тръ восхи́титъ на́съ.
И нѣ́сть при­­зыва́яй и́мя твое́ и помяну́вый удержа́ти тя́: я́ко от­врати́лъ еси́ лице́ твое́ от­ на́съ и пре́далъ ны́ еси́ беззако́нiй ра́ди на́шихъ.
И ны́нѣ, Го́споди, Оте́цъ на́шъ еси́ ты́, мы́ же бре́нiе, дѣла́ руку́ твое́ю вси́:
не прогнѣ́вайся на ны́ зѣло́ и не помяни́ во вре́мя беззако́нiй на́шихъ, и ны́нѣ при́зри, я́ко лю́дiе тво­и́ вси́ мы́.
Гра́дъ святи́лища тво­его́ бы́сть пу́стъ, Сiо́нъ я́коже пусты́ня бы́сть, Иерусали́мъ на прокля́тiе:
до́мъ святы́й на́шъ и сла́ва, ю́же благослови́ша отцы́ на́ши, бы́сть огне́мъ пожже́нъ, и вся́ сла́вная на́ша ку́пно падо́ша.
И от­ всѣ́хъ си́хъ терпѣ́лъ еси́, Го́споди, и молча́лъ, и смири́лъ еси́ ны́ зѣло́.
Явле́нъ бы́хъ не и́щущымъ мене́, обрѣто́хся не вопроша́ющымъ о мнѣ́, реко́хъ: се́, е́смь: язы́ку, и́же не при­­зва́ша и́мене мо­его́.
Простро́хъ ру́цѣ мо­и́ ве́сь де́нь къ лю́демъ не покаря́ющымся и проти́ву глаго́лющымъ, и́же не ходи́ша путе́мъ и́стин­нымъ, но вслѣ́дъ грѣхо́въ сво­и́хъ.
Лю́дiе сі́и разгнѣвля́ющiи мя́ предъ лице́мъ мо­и́мъ при́сно: ті́и же́ртвы при­­но́сятъ въ вертогра́дѣхъ и кадя́тъ во чре́пѣхъ бѣсо́мъ, и́же не су́ть,
и во гробѣ́хъ и во пеще́рахъ лежа́тъ со́нiй ра́ди, и́же ядя́тъ мяса́ свина́я и юху́ тре́бъ, оскверне́ни сосу́ди и́хъ вси́:
и́же глаго́лютъ: от­иди́ от­ мене́, не при­­косни́ся мнѣ́, я́ко чи́стъ е́смь. Се́й ды́мъ я́рости мо­ея́, о́гнь гори́тъ въ не́мъ вся́ дни́.
Се́, написа́ся предо мно́ю: не умолчу́, до́ндеже от­да́мъ въ нѣ́дра и́мъ грѣхи́ и́хъ и грѣхи́ оте́цъ и́хъ, глаго́летъ Госпо́дь:
и́же кадя́ху на гора́хъ и на хо́лмѣхъ укори́ша мя́, от­да́мъ дѣла́ и́хъ въ нѣ́дра и́мъ.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: и́мже о́бразомъ обрѣта́ет­ся я́года на гре́знѣ, и реку́тъ: не погуби́ его́, я́ко благослове́нiе е́сть въ не́мъ: та́ко сотворю́ служа́щаго ми́ ра́ди, не и́мамъ всѣ́хъ погуби́ти ра́ди его́:
и изведу́ изъ Иа́кова сѣ́мя и изъ Иу́ды, и наслѣ́дитъ го́ру святу́ю мою́, и наслѣ́дятъ избра́н­нiи мо­и́ и раби́ мо­и́ и вселя́т­ся та́мо.
И бу́дутъ во дубра́вѣ огра́ды стадо́мъ, и юдо́ль Ахо́рская въ поко́ище говя́довъ лю́демъ мо­и́мъ, и́же взыска́ша мене́.
Вы́ же, оста́вив­шiи мя́ и забыва́ющiи го́ру святу́ю мою́, и уготовля́ющiи де́мону трапе́зу и исполня́ющiи ща́стiю ра­ст­воре́нiе,
а́зъ преда́мъ ва́съ подъ ме́чь, вси́ закла́нiемъ паде́те: я́ко зва́хъ ва́съ, и не послу́шасте, глаго́лахъ, и преслу́шасте и сотвори́сте лука́вое предо мно́ю, и я́же не хотѣ́хъ, избра́сте.
Сего́ ра́ди та́ко глаго́летъ Госпо́дь: се́, рабо́та­ю­щiи ми́ я́сти бу́дутъ, вы́ же вза́лчете: се́, рабо́та­ю­щiи ми́ пи́ти бу́дутъ, вы́ же воз­жа́ждете:
се́, рабо́та­ю­щiи ми́ воз­ра́дуют­ся, вы́ же посрамите́ся: се́, рабо́та­ю­щiи ми́ воз­веселя́т­ся въ весе́лiи се́рдца, вы́ же возопiе́те въ болѣ́зни се́рдца ва́­шего и от­ сокруше́нiя ду́ха воспла́четеся.
Оста́вите бо и́мя ва́­ше въ насыще́нiе избра́н­нымъ мо­и́мъ, ва́съ же избiе́тъ Госпо́дь: рабо́та­ю­щымъ же мнѣ́ нарече́т­ся и́мя но́вое,
е́же благослови́т­ся на земли́, благословя́тъ бо Бо́га и́стин­наго: и клену́щiися на земли́ кля́тися бу́дутъ Бо́гомъ и́стин­нымъ, забу́дутъ бо печа́ль свою́ пе́рвую, и не взы́детъ и́мъ на се́рдце.
Бу́детъ бо не́бо но́во и земля́ нова́, и не помяну́тъ пре́жнихъ, ниже́ взы́дутъ на се́рдце и́хъ,
но ра́дость и весе́лiе обря́щутъ на не́й, я́ко се́, а́зъ творю́ весе́лiе Иерусали́му и лю́демъ мо­и́мъ ра́дость.
И воз­веселю́ся о Иерусали́мѣ и воз­ра́дуюся о лю́дехъ мо­и́хъ, и ксему́ не услы́шит­ся въ не́мъ гла́съ пла́ча, ни гла́съ во́пля,
ниже́ бу́детъ та́мо младе́нецъ, ни ста́рецъ, и́же не испо́лнитъ лѣ́тъ сво­и́хъ: бу́детъ бо ю́ный ста́ лѣ́тъ, умира́яй же грѣ́шникъ ста́ лѣ́тъ и про́клятъ бу́детъ.
И сози́ждутъ до́мы и са́ми вселя́т­ся, и насадя́тъ виногра́ды и са́ми снѣдя́тъ плоды́ и́хъ.
Не сози́ждутъ, да ині́и вселя́т­ся, и не насадя́тъ, да ині́и снѣдя́тъ: я́коже бо дні́е дре́ва жи́зни, бу́дутъ дні́е люді́й мо­и́хъ: дѣла́ бо трудо́въ и́хъ обетша́ютъ.
Избра́н­нiи же мо­и́ не и́мутъ труди́тися вотще́, ниже́ породя́тъ ча́дъ на прокля́тiе, я́ко сѣ́мя благослове́но е́сть Бо́гомъ, и вну́цы и́хъ съ ни́ми бу́дутъ.
И бу́детъ, пре́жде не́же воз­зва́ти и́мъ, а́зъ услы́шу и́хъ, еще́ глаго́лющымъ и́мъ, реку́: что́ есть?
Тогда́ во́лцы и а́гнцы и́мутъ пасти́ся вку́пѣ, и ле́въ я́ко во́лъ снѣ́сть пле́вы, и змiя́ зе́млю я́ко хлѣ́бъ: не повредя́тъ, ниже́ погубя́тъ на горѣ́ святѣ́й мо­е́й, глаго́летъ Госпо́дь.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: небо престо́лъ мо́й, земля́ же подно́жiе ногу́ мое́ю: кі́й до́мъ сози́ждете ми́, и ко́е мѣ́сто поко́ища мо­его́?
Вся́ бо сiя́ сотвори́ рука́ моя́, и сiя́ су́ть вся́ моя́, глаго́летъ Госпо́дь. И на кого́ воз­зрю́, то́кмо на кро́ткаго и молчали́ваго и трепе́щущаго слове́съ мо­и́хъ?
Беззако́н­никъ же жря́й ми́ телца́, я́ко убива́яй пса́: и при­­нося́й семида́лъ, я́ко кро́вь свину́ю: дая́й Лива́нъ въ па́мять, а́ки ху́лникъ. И ті́и избра́ша пути́ своя́, и ме́рзости и́хъ, я́же душа́ и́хъ изво́ли.
И а́зъ изберу́ поруга́нiя и́хъ и грѣхи́ и́хъ воз­да́мъ и́мъ: я́ко зва́хъ и́хъ, и не послу́шаша мене́, глаго́лахъ, и преслу́шаша и сотвори́ша зло́е предо мно́ю, и я́же не хотѣ́хъ, избра́ша.
Услы́шите глаго́лъ Госпо́день, трепе́щущiи словесе́ его́: рцы́те, бра́тiя, ненави́дящымъ ва́съ и гнуша́ющымся, да и́мя Госпо́дне просла́вит­ся и яви́т­ся во весе́лiи и́хъ, и они́ посра́мят­ся.
Гла́съ во́пля от­ гра́да, гла́съ от­ хра́ма, гла́съ Го́спода воз­даю́щаго воз­дая́нiе сопроти́вящымся.
Пре́жде не́же чревоболѣ́ти е́й, роди́, пре́жде не́же прiити́ труду́ чревоболѣ́нiя, избѣже́ и породи́ му́жескъ по́лъ.
Кто́ слы́ша сицево́е, и кто́ ви́дѣ си́це? а́ще родила́ земля́ съ болѣ́знiю во еди́нъ де́нь? или́ и роди́ся язы́къ ве́сь ку́пно, я́ко поболѣ́ и роди́ Сiо́нъ дѣ́ти своя́?
А́зъ же да́хъ ча́янiе сiе́, и не помяну́лъ еси́ мене́, рече́ Госпо́дь. Не се́ ли, а́зъ родя́щую и непло́дную сотвори́хъ? рече́ Бо́гъ тво́й.
Весели́ся, Иерусали́ме, и торже­ст­ву́йте въ не́мъ, вси́ лю́бящiи его́ и живу́щiи въ не́мъ: ра́дуйтеся вку́пѣ съ ни́мъ ра́достiю, вси́ ели́цы пла́касте о не́мъ,
да ссе́те и насы́титеся от­ сосца́ утѣше́нiя его́, да сса́в­ше насладите́ся от­ вхо́да сла́вы его́.
Я́ко сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: се́, а́зъ укланя́ю на ня́ а́ки рѣку́ ми́ра, и а́ки пото́къ наводня́емый сла́ву язы́ковъ: дѣ́ти и́хъ на ра́мена взя́ты бу́дутъ и на колѣ́ну утѣ́шат­ся.
Я́коже а́ще кого́ ма́ти утѣша́етъ, та́ко и а́зъ утѣ́шу вы́, и во Иерусали́мѣ утѣ́шитеся
и у́зрите, и воз­ра́дует­ся се́рдце ва́­ше, и ко́сти ва́шя я́ко трава́ прозя́бнутъ: и позна́ет­ся рука́ Госпо́дня боя́щымся его́, и запрети́тъ непокаря́ющымся.
Се́ бо, Госпо́дь я́ко о́гнь прiи́детъ, и я́ко бу́ря колесни́цы его́, воз­да́ти я́ростiю от­мще́нiе свое́ и преще́нiе во пла́мени о́гнен­нѣ:
огне́мъ бо Госпо́днимъ суди́тися бу́детъ вся́ земля́, и мече́мъ его́ вся́ка пло́ть: мно́зи я́звени бу́дутъ от­ Го́спода.
Очища́ющiися и освяща́ющiися во вертогра́дѣхъ и въ преддве́рiихъ яду́щiи мя́со свино́е и ме́рзости и мы́шы вку́пѣ поги́бнутъ, рече́ Госпо́дь.
И а́зъ дѣла́ и́хъ и помышле́нiе и́хъ вѣ́мъ, и гряду́ собра́ти вся́ наро́ды и язы́ки, и прiи́дутъ и у́зрятъ сла́ву мою́:
и оста́влю на ни́хъ зна́менiе, и послю́ от­ ни́хъ спасе́ныхъ во язы́ки, во Ѳарси́съ и въ Фу́дъ, и въ Лу́дъ и въ Мосо́хъ, и въ Ѳове́ль и во Елла́ду, и во о́стровы да́льнiя, и́же не слы́шаша и́мене мо­его́, ниже́ ви́дѣша сла́ву мою́: и воз­вѣстя́тъ сла́ву мою́ во язы́цѣхъ,
и при­­веду́тъ бра́тiю ва́шу от­ всѣ́хъ язы́къ да́ръ Го́сподеви, съ ко́ньми и колесни́цами и съ носи́лами мско́въ, подъ сѣ́ньми во святы́й гра́дъ Иерусали́мъ, рече́ Госпо́дь, а́ки бы при­­несли́ сы́нове Изра́илевы же́ртвы своя́ мнѣ́ со псалмы́ въ до́мъ Госпо́день:
и от­ тѣ́хъ по­иму́ себѣ́ жерцы́ и леви́ты, рече́ Госпо́дь.
Я́коже бо не́бо но́во и земля́ нова́, я́же а́зъ творю́, пребыва́ютъ предо мно́ю, глаго́летъ Госпо́дь, та́ко ста́нетъ сѣ́мя ва́­ше и и́мя ва́­ше:
и бу́детъ ме́сяцъ от­ ме́сяца, и суббо́та от­ суббо́ты, прiи́детъ вся́ка пло́ть поклони́тися предо мно́ю во Иерусали́мъ, рече́ Госпо́дь:
и изы́дутъ и у́зрятъ тру́пы человѣ́ковъ преступи́в­шихъ мнѣ́: че́рвь бо и́хъ не сконча́ет­ся, и о́гнь и́хъ не уга́снетъ, и бу́дутъ въ позо́ръ вся́цѣй пло́ти.

Коне́цъ кни́зѣ проро́ка Иса́iи: и́мать въ себѣ́ гла́въ 66.
Синодальный
1 Храните субботу; пусть иноплеменник и евнух хранят её. Дом Мой «дом молитвы для всех народов». 9 Стражи их слепы, немы, жадны.
Так говорит Господь: сохраняйте суд и делайте правду; ибо близко спасение Мое и откровение правды Моей.
Блажен муж, который делает это, и сын человеческий, который крепко держится этого, который хранит субботу от осквернения и оберегает руку свою, чтобы не сделать никакого зла.
Да не говорит сын иноплеменника, присоединившийся к Господу: «Господь совсем отделил меня от Своего народа», и да не говорит евнух: «вот я сухое дерево».
Ибо Господь так говорит об евнухах: которые хранят Мои субботы и избирают угодное Мне, и крепко держатся завета Моего, –
тем дам Я в доме Моем и в стенах Моих место и имя лучшее, нежели сыновьям и дочерям; дам им вечное имя, которое не истребится.
И сыновей иноплеменников, присоединившихся к Господу, чтобы служить Ему и любить имя Господа, быть рабами Его, всех, хранящих субботу от осквернения ее и твердо держащихся завета Моего,
Я приведу на святую гору Мою и обрадую их в Моем доме молитвы; всесожжения их и жертвы их будут благоприятны на жертвеннике Моем, ибо дом Мой назовется домом молитвы для всех народов.
Господь Бог, собирающий рассеянных Израильтян, говорит: к собранным у него Я буду еще собирать других.
Все звери полевые, все звери лесные! идите есть.
Стражи их слепы все и невежды: все они немые псы, не могущие лаять, бредящие лежа, любящие спать.
И это псы, жадные душею, не знающие сытости; и это пастыри бессмысленные: все смотрят на свою дорогу, каждый до последнего, на свою корысть;
приходите, говорят, я достану вина, и мы напьемся сикеры; и завтра то же будет, что сегодня, да еще и больше.
1 Кончина праведника. 3 Сыновья чародейки, идолопоклонники, неверные осуждены. 15 «Высокий и Превознесенный, вечно Живущий» живет с сокрушенными и смиренными. «Мир дальнему и ближнему».
Праведник умирает, и никто не принимает этого к сердцу; и мужи благочестивые восхищаются от земли, и никто не помыслит, что праведник восхищается от зла.
Он отходит к миру; ходящие прямым путем будут покоиться на ложах своих.
Но приблизьтесь сюда вы, сыновья чародейки, семя прелюбодея и блудницы!
Над кем вы глумитесь? против кого расширяете рот, высовываете язык? не дети ли вы преступления, семя лжи,
разжигаемые похотью к идолам под каждым ветвистым деревом, заколающие детей при ручьях, между расселинами скал?
В гладких камнях ручьев доля твоя; они, они жребий твой; им ты делаешь возлияние и приносишь жертвы: могу ли Я быть доволен этим?
На высокой и выдающейся горе ты ставишь ложе твое и туда восходишь приносить жертву.
За дверью также и за косяками ставишь памяти твои; ибо, отвратившись от Меня, ты обнажаешься и восходишь; распространяешь ложе твое и договариваешься с теми из них, с которыми любишь лежать, высматриваешь место.
Ты ходила также к царю с благовонною мастью и умножила масти твои, и далеко посылала послов твоих, и унижалась до преисподней.
От долгого пути твоего утомлялась, но не говорила: «надежда потеряна!»; все еще находила живость в руке твоей, и потому не чувствовала ослабления.
Кого же ты испугалась и устрашилась, что сделалась неверною и Меня перестала помнить и хранить в твоем сердце? не оттого ли, что Я молчал, и притом долго, ты перестала бояться Меня?
Я покажу правду твою и дела твои, – и они будут не в пользу тебе.
Когда ты будешь вопить, спасет ли тебя сборище твое? – всех их унесет ветер, развеет дуновение; а надеющийся на Меня наследует землю и будет владеть святою горою Моею.
И сказал: поднимайте, поднимайте, ровняйте путь, убирайте преграду с пути народа Моего.
Ибо так говорит Высокий и Превознесенный, вечно Живущий, – Святый имя Его: Я живу на высоте небес и во святилище, и также с сокрушенными и смиренными духом, чтобы оживлять дух смиренных и оживлять сердца сокрушенных.
Ибо не вечно буду Я вести тяжбу и не до конца гневаться; иначе изнеможет предо Мною дух и всякое дыхание, Мною сотворенное.
За грех корыстолюбия его Я гневался и поражал его, скрывал лице и негодовал; но он, отвратившись, пошел по пути своего сердца.
Я видел пути его, и исцелю его, и буду водить его и утешать его и сетующих его.
Я исполню слово: мир, мир дальнему и ближнему, говорит Господь, и исцелю его.
А нечестивые – как море взволнованное, которое не может успокоиться и которого во́ды выбрасывают ил и грязь.
Нет мира нечестивым, говорит Бог мой.
1 Пост неугодный Богу; истинный пост. Если разделишь с голодным хлеб твой, то Господь будет твоим вождем. 13 Суббота.
Взывай громко, не удерживайся; возвысь голос твой, подобно трубе, и укажи народу Моему на беззакония его, и дому Иаковлеву – на грехи его.
Они каждый день ищут Меня и хотят знать пути Мои, как бы народ, поступающий праведно и не оставляющий законов Бога своего; они вопрошают Меня о судах правды, желают приближения к Богу:
«Почему мы постимся, а Ты не видишь? смиряем души свои, а Ты не знаешь?» – Вот, в день поста вашего вы исполняете волю вашу и требуете тяжких трудов от других.
Вот, вы поститесь для ссор и распрей и для того, чтобы дерзкою рукою бить других; вы не поститесь в это время так, чтобы голос ваш был услышан на высоте.
Таков ли тот пост, который Я избрал, день, в который томит человек душу свою, когда гнет голову свою, как тростник, и подстилает под себя рубище и пепел? Это ли назовешь постом и днем, угодным Господу?
Вот пост, который Я избрал: разреши оковы неправды, развяжи узы ярма, и угнетенных отпусти на свободу, и расторгни всякое ярмо;
раздели с голодным хлеб твой, и скитающихся бедных введи в дом; когда увидишь нагого, одень его, и от единокровного твоего не укрывайся.
Тогда откроется, как заря, свет твой, и исцеление твое скоро возрастет, и правда твоя пойдет пред тобою, и слава Господня будет сопровождать тебя.
Тогда ты воззовешь, и Господь услышит; возопиешь, и Он скажет: «вот Я!» Когда ты удалишь из среды твоей ярмо, перестанешь поднимать перст и говорить оскорбительное,
и отдашь голодному душу твою и напитаешь душу страдальца: тогда свет твой взойдет во тьме, и мрак твой будет как полдень;
и будет Господь вождем твоим всегда, и во время засухи будет насыщать душу твою и утучнять кости твои, и ты будешь, как напоенный водою сад и как источник, которого воды никогда не иссякают.
И застроятся потомками твоими пустыни вековые: ты восстановишь основания многих поколений, и будут называть тебя восстановителем развалин, возобновителем путей для населения.
Если ты удержишь ногу твою ради субботы от исполнения прихотей твоих во святый день Мой, и будешь называть субботу отрадою, святым днем Господним, чествуемым, и почтишь ее тем, что не будешь заниматься обычными твоими делами, угождать твоей прихоти и пустословить, –
то будешь иметь радость в Господе, и Я возведу тебя на высоты земли и дам вкусить тебе наследие Иакова, отца твоего: уста Господни изрекли это.
1 Ваши беззакония разделили вас с Богом. 9 Потому суд далек от нас; не стало истины. 15 Господь воздаст; «придет Искупитель Сиона».
Вот, рука Господа не сократилась на то, чтобы спасать, и ухо Его не отяжелело для того, чтобы слышать.
Но беззакония ваши произвели разделение между вами и Богом вашим, и грехи ваши отвращают лице Его от вас, чтобы не слышать.
Ибо руки ваши осквернены кровью и персты ваши – беззаконием; уста ваши говорят ложь, язык ваш произносит неправду.
Никто не возвышает голоса за правду, и никто не вступается за истину; надеются на пустое и говорят ложь, зачинают зло и рождают злодейство;
высиживают змеиные яйца и ткут паутину; кто поест яиц их, – умрет, а если раздавит, – выползет ехидна.
Паутины их для одежды негодны, и они не покроются своим произведением; дела их – дела неправедные, и насилие в руках их.
Ноги их бегут ко злу, и они спешат на пролитие невинной крови; мысли их – мысли нечестивые; опустошение и гибель на стезях их.
Пути мира они не знают, и нет суда на стезях их; пути их искривлены, и никто, идущий по ним, не знает мира.
Потому-то и далек от нас суд, и правосудие не достигает до нас; ждем света, и вот тьма, – озарения, и ходим во мраке.
Осязаем, как слепые стену, и, как без глаз, ходим ощупью; спотыкаемся в полдень, как в сумерки, между живыми – как мертвые.
Все мы ревем, как медведи, и стонем, как голуби; ожидаем суда, и нет его, – спасения, но оно далеко от нас.
Ибо преступления наши многочисленны пред Тобою, и грехи наши свидетельствуют против нас; ибо преступления наши с нами, и беззакония наши мы знаем.
Мы изменили и солгали пред Господом, и отступили от Бога нашего; говорили клевету и измену, зачинали и рождали из сердца лживые слова.
И суд отступил назад, и правда стала вдали, ибо истина преткнулась на площади, и честность не может войти.
И не стало истины, и удаляющийся от зла подвергается оскорблению. И Господь увидел это, и противно было очам Его, что нет суда.
И видел, что нет человека, и дивился, что нет заступника; и помогла Ему мышца Его, и правда Его поддержала Его.
И Он возложил на Себя правду, как броню, и шлем спасения на главу Свою; и облекся в ризу мщения, как в одежду, и покрыл Себя ревностью, как плащом.
По мере возмездия, по этой мере Он воздаст противникам Своим – яростью, врагам Своим – местью, островам воздаст должное.
И убоятся имени Господа на западе и славы Его – на восходе солнца. Если враг придет как река, дуновение Господа прогонит его.
И придет Искупитель Сиона и сынов Иакова, обратившихся от нечестия, говорит Господь.
И вот завет Мой с ними, говорит Господь: Дух Мой, Который на тебе, и слова Мои, которые вложил Я в уста твои, не отступят от уст твоих и от уст потомства твоего, и от уст потомков потомства твоего, говорит Господь, отныне и до века.
1 «Восстань, светись»; слава Господа на Сионе привлечет народы и царей, Мадиама, Савы и Кидара. 9 Иноземцы построят город, его врата отверсты день и ночь, «город Господа». 15 Раньше отвергнутый, Сион станет радостью навеки; стены «Спасение», ворота «Слава»; Господь будет «вечным светом».
Восстань, светись, [Иерусалим], ибо пришел свет твой, и слава Господня взошла над тобою.
Ибо вот, тьма покроет землю, и мрак – народы; а над тобою воссияет Господь, и слава Его явится над тобою.
И придут народы к свету твоему, и цари – к восходящему над тобою сиянию.
Возведи очи твои и посмотри вокруг: все они собираются, идут к тебе; сыновья твои издалека идут и дочерей твоих на руках несут.
Тогда увидишь, и возрадуешься, и затрепещет и расширится сердце твое, потому что богатство моря обратится к тебе, достояние народов придет к тебе.
Множество верблюдов покроет тебя – дромадеры из Мадиама и Ефы; все они из Савы придут, принесут золото и ладан и возвестят славу Господа.
Все овцы Кидарские будут собраны к тебе; овны Неваиофские послужат тебе: взойдут на алтарь Мой жертвою благоугодною, и Я прославлю дом славы Моей.
Кто это летят, как облака, и как голуби – к голубятням своим?
Так, Меня ждут острова и впереди их – корабли Фарсисские, чтобы перевезти сынов твоих издалека и с ними серебро их и золото их, во имя Господа Бога твоего и Святаго Израилева, потому что Он прославил тебя.
Тогда сыновья иноземцев будут строить стены твои, и цари их – служить тебе; ибо во гневе Моем Я поражал тебя, но в благоволении Моем буду милостив к тебе.
И будут всегда отверсты врата твои, не будут затворяться ни днем ни ночью, чтобы приносимо было к тебе достояние народов и приводимы были цари их.
Ибо народ и царства, которые не захотят служить тебе, – погибнут, и такие народы совершенно истребятся.
Слава Ливана придет к тебе, кипарис и певг и вместе кедр, чтобы украсить место святилища Моего, и Я прославлю подножие ног Моих.
И придут к тебе с покорностью сыновья угнетавших тебя, и падут к стопам ног твоих все, презиравшие тебя, и назовут тебя городом Господа, Сионом Святаго Израилева.
Вместо того, что ты был оставлен и ненавидим, так что никто не проходил чрез тебя, Я соделаю тебя величием навеки, радостью в роды родов.
Ты будешь насыщаться молоком народов, и груди царские сосать будешь, и узнаешь, что Я Господь – Спаситель твой и Искупитель твой, Сильный Иаковлев.
Вместо меди буду доставлять тебе золото, и вместо железа серебро, и вместо дерева медь, и вместо камней железо; и поставлю правителем твоим мир и надзирателями твоими – правду.
Не слышно будет более насилия в земле твоей, опустошения и разорения – в пределах твоих; и будешь называть стены твои спасением и ворота твои – славою.
Не будет уже солнце служить тебе светом дневным, и сияние луны – светить тебе; но Господь будет тебе вечным светом, и Бог твой – славою твоею.
Не зайдет уже солнце твое, и луна твоя не сокроется, ибо Господь будет для тебя вечным светом, и окончатся дни сетования твоего.
И народ твой весь будет праведный, на веки наследует землю, – отрасль насаждения Моего, дело рук Моих, к прославлению Моему.
От малого произойдет тысяча, и от самого слабого – сильный народ. Я, Господь, ускорю совершить это в свое время.
1 Дух Господа на Мне, чтобы благовествовать пленным освобождение, лето Господне благоприятное. 4 Восстановление. «Будете называться священниками Господа». «Ризы спасения», «одежда правды».
Дух Господа Бога на Мне, ибо Господь помазал Меня благовествовать нищим, послал Меня исцелять сокрушенных сердцем, проповедовать пленным освобождение и узникам открытие темницы*, //*По переводу 70-ти: слепым прозрение.
проповедовать лето Господне благоприятное и день мщения Бога нашего, утешить всех сетующих,
возвестить сетующим на Сионе, что им вместо пепла дастся украшение, вместо плача – елей радости, вместо унылого духа – славная одежда, и назовут их сильными правдою, насаждением Господа во славу Его.
И застроят пустыни вековые, восстановят древние развалины и возобновят города разоренные, остававшиеся в запустении с давних родов.
И придут иноземцы и будут пасти стада ваши; и сыновья чужестранцев будут вашими земледельцами и вашими виноградарями.
А вы будете называться священниками Господа, служителями Бога нашего будут именовать вас; будете пользоваться достоянием народов и славиться славою их.
За посрамление вам будет вдвое; за поношение они будут радоваться своей доле, потому что в земле своей вдвое получат; веселие вечное будет у них.
Ибо Я, Господь, люблю правосудие, ненавижу грабительство с насилием, и воздам награду им по истине, и завет вечный поставлю с ними;
и будет известно между народами семя их, и потомство их – среди племен; все видящие их познают, что они семя, благословенное Господом.
Радостью буду радоваться о Господе, возвеселится душа моя о Боге моем; ибо Он облек меня в ризы спасения, одеждою правды одел меня, как на жениха возложил венец и, как невесту, украсил убранством.
Ибо, как земля производит растения свои, и как сад произращает посеянное в нем, так Господь Бог проявит правду и славу пред всеми народами.
1 Правда Иерусалима засияет, больше не «пустыня». 6 Молитва стража за Иерусалим. 10 Приготовляйте путь народу … «искупленный от Господа».
Не умолкну ради Сиона, и ради Иерусалима не успокоюсь, доколе не взойдет, как свет, правда его и спасение его – как горящий светильник.
И увидят народы правду твою и все цари – славу твою, и назовут тебя новым именем, которое нарекут уста Господа.
И будешь венцом славы в руке Господа и царскою диадемою на длани Бога твоего.
Не будут уже называть тебя «оставленным», и землю твою не будут более называть «пустынею», но будут называть тебя: «Мое благоволение к нему», а землю твою – «замужнею», ибо Господь благоволит к тебе, и земля твоя сочетается.
Как юноша сочетается с девою, так сочетаются с тобою сыновья твои; и как жених радуется о невесте, так будет радоваться о тебе Бог твой.
На стенах твоих, Иерусалим, Я поставил сторожей, которые не будут умолкать ни днем, ни ночью. О, вы, напоминающие о Господе! не умолкайте, –
не умолкайте пред Ним, доколе Он не восстановит и доколе не сделает Иерусалима славою на земле.
Господь поклялся десницею Своею и крепкою мышцею Своею: не дам зерна твоего более в пищу врагам твоим, и сыновья чужих не будут пить вина твоего, над которым ты трудился;
но собирающие его будут есть его и славить Господа, и обирающие виноград будут пить вино его во дворах святилища Моего.
Проходи́те, проходи́те в ворота, приготовляйте путь народу! Ровняйте, ровняйте дорогу, убирайте камни, поднимите знамя для народов!
Вот, Господь объявляет до конца земли: скажите дщери Сиона: грядет Спаситель твой; награда Его с Ним и воздаяние Его пред Ним.
И назовут их народом святым, искупленным от Господа, а тебя назовут взысканным городом, неоставленным.
1 От Едома идет праведный Бог, одеяние Его красно, ибо Он топтал точило во гневе Своем. 7 Милости Господни, в скорби народа Его Он не оставлял их. 10 Их возмущение. Молитва о милости.
Кто это идет от Едома, в червленых ризах от Восора, столь величественный в Своей одежде, выступающий в полноте силы Своей? «Я – изрекающий правду, сильный, чтобы спасать».
Отчего же одеяние Твое красно, и ризы у Тебя, как у топтавшего в точиле?
«Я топтал точило один, и из народов никого не было со Мною; и Я топтал их во гневе Моем и попирал их в ярости Моей; кровь их брызгала на ризы Мои, и Я запятнал все одеяние Свое;
ибо день мщения – в сердце Моем, и год Моих искупленных настал.
Я смотрел, и не было помощника; дивился, что не было поддерживающего; но помогла Мне мышца Моя, и ярость Моя – она поддержала Меня:
и попрал Я народы во гневе Моем, и сокрушил их в ярости Моей, и вылил на землю кровь их».
Воспомяну милости Господни и славу Господню за все, что Господь даровал нам, и великую благость Его к дому Израилеву, какую оказал Он ему по милосердию Своему и по множеству щедрот Своих.
Он сказал: «подлинно они народ Мой, дети, которые не солгут», и Он был для них Спасителем.
Во всякой скорби их Он не оставлял их, и Ангел лица Его спасал их; по любви Своей и благосердию Своему Он искупил их, взял и носил их во все дни древние.
Но они возмутились и огорчили Святаго Духа Его; поэтому Он обратился в неприятеля их: Сам воевал против них.
Тогда народ Его вспомнил древние дни, Моисеевы: где Тот, Который вывел их из моря с пастырем овец Своих? где Тот, Который вложил в сердце его Святаго Духа Своего,
Который вел Моисея за правую руку величественною мышцею Своею, разделил пред ними воды, чтобы сделать Себе вечное имя,
Который вел их чрез бездны, как коня по степи, и они не спотыкались?
Как стадо сходит в долину, Дух Господень вел их к покою. Так вел Ты народ Твой, чтобы сделать Себе славное имя.
Призри с небес и посмотри из жилища святыни Твоей и славы Твоей: где ревность Твоя и могущество Твое? – благоутробие Твое и милости Твои ко мне удержаны.
Только Ты – Отец наш; ибо Авраам не узнаёт нас, и Израиль не признаёт нас своими; Ты, Господи, Отец наш, от века имя Твое: «Искупитель наш».
Для чего, Господи, Ты попустил нам совратиться с путей Твоих, ожесточиться сердцу нашему, чтобы не бояться Тебя? обратись ради рабов Твоих, ради колен наследия Твоего.
Короткое время владел им народ святыни Твоей: враги наши попрали святилище Твое.
Мы сделались такими, над которыми Ты как бы никогда не владычествовал и над которыми не именовалось имя Твое.
1 Молитва о милости. 6 Наша праведность. 8 Мы — глина, а Ты — образователь наш.
О, если бы Ты расторг небеса и сошел! горы растаяли бы от лица Твоего,
как от плавящего огня, как от кипятящего воду, чтобы имя Твое сделать известным врагам Твоим; от лица Твоего содрогнулись бы народы.
Когда Ты совершал страшные дела, нами неожиданные, и нисходил, – горы таяли от лица Твоего.
Ибо от века не слыхали, не внимали ухом, и никакой глаз не видал другого бога, кроме Тебя, который столько сделал бы для надеющихся на него.
Ты милостиво встречал радующегося и делающего правду, поминающего Тебя на путях Твоих. Но вот, Ты прогневался, потому что мы издавна грешили; и как же мы будем спасены?
Все мы сделались – как нечистый, и вся праведность наша – как запачканная одежда; и все мы поблекли, как лист, и беззакония наши, как ветер, уносят нас.
И нет призывающего имя Твое, который положил бы крепко держаться за Тебя; поэтому Ты сокрыл от нас лице Твое и оставил нас погибать от беззаконий наших.
Но ныне, Господи, Ты – Отец наш; мы – глина, а Ты – образователь наш, и все мы – дело руки Твоей.
Не гневайся, Господи, без меры, и не вечно помни беззаконие. Воззри же: мы все народ Твой.
Города святыни Твоей сделались пустынею; пустынею стал Сион; Иерусалим опустошен.
Дом освящения нашего и славы нашей, где отцы наши прославляли Тебя, сожжен огнем, и все драгоценности наши разграблены.
После этого будешь ли еще удерживаться, Господи, будешь ли молчать и карать нас без меры?
1 Божьи руки, простертые к народу непокорному; «воздам … беззакония ваши». 8 Господь не погубит всех, но тех, которые оставили Его, «обрекает мечу», голоду, жажде. 17 Он сотворит новое небо и новую землю для мирного народа. «Прежде, нежели они воззовут, Я отвечу». «Они не будут причинять зла и вреда на святой горе Моей».
Я открылся не вопрошавшим обо Мне; Меня нашли не искавшие Меня. «Вот Я! вот Я!» – говорил Я народу, не именовавшемуся именем Моим.
Всякий день простирал Я руки Мои к народу непокорному, ходившему путем недобрым, по своим помышлениям, –
к народу, который постоянно оскорбляет Меня в лице, приносит жертвы в рощах и сожигает фимиам на черепках,
сидит в гробах и ночует в пещерах; ест свиное мясо, и мерзкое варево в сосудах у него;
который говорит: «остановись, не подходи ко мне, потому что я свят для тебя». Они – дым для обоняния Моего, огонь, горящий всякий день.
Вот что написано пред лицем Моим: не умолчу, но воздам, воздам в недро их
беззакония ваши, говорит Господь, и вместе беззакония отцов ваших, которые воскуряли фимиам на горах, и на холмах поносили Меня; и отмерю в недра их прежние деяния их.
Так говорит Господь: когда в виноградной кисти находится сок, тогда говорят: «не повреди ее, ибо в ней благословение»; то же сделаю Я и ради рабов Моих, чтобы не всех погубить.
И произведу от Иакова семя, и от Иуды наследника гор Моих, и наследуют это избранные Мои, и рабы Мои будут жить там.
И будет Сарон пастбищем для овец и долина Ахор – местом отдыха для волов народа Моего, который взыскал Меня.
А вас, которые оставили Господа, забыли святую гору Мою, приготовляете трапезу для Гада* и растворяете полную чашу для Мени*, – //*Гад (или Ваал-Гад) и Мени (Мануфи) – имена божеств солнца и луны.
вас обрекаю Я мечу, и все вы прекло́нитесь на заклание: потому что Я звал, и вы не отвечали; говорил, и вы не слушали, но делали злое в очах Моих и избирали то, что было неугодно Мне.
Посему так говорит Господь Бог: вот, рабы Мои будут есть, а вы будете голодать; рабы Мои будут пить, а вы будете томиться жаждою;
рабы Мои будут веселиться, а вы будете в стыде; рабы Мои будут петь от сердечной радости, а вы будете кричать от сердечной скорби и рыдать от сокрушения духа.
И оставите имя ваше избранным Моим для проклятия; и убьет тебя Господь Бог, а рабов Своих назовет иным именем,
которым кто будет благословлять себя на земле, будет благословляться Богом истины; и кто будет клясться на земле, будет клясться Богом истины, – потому что прежние скорби будут забыты и сокрыты от очей Моих.
Ибо вот, Я творю новое небо и новую землю, и прежние уже не будут воспоминаемы и не придут на сердце.
А вы будете веселиться и радоваться вовеки о том, что Я творю: ибо вот, Я творю Иерусалим весельем и народ его радостью.
И буду радоваться о Иерусалиме и веселиться о народе Моем; и не услышится в нем более голос плача и голос вопля.
Там не будет более малолетнего и старца, который не достигал бы полноты дней своих; ибо столетний будет умирать юношею, но столетний грешник будет проклинаем.
И буду строить домы и жить в них, и насаждать виноградники и есть плоды их.
Не будут строить, чтобы другой жил, не будут насаждать, чтобы другой ел; ибо дни народа Моего будут, как дни дерева, и избранные Мои долго будут пользоваться изделием рук своих.
Не будут трудиться напрасно и рождать детей на го́ре; ибо будут семенем, благословенным от Господа, и потомки их с ними.
И будет, прежде нежели они воззовут, Я отвечу; они еще будут говорить, и Я уже услышу.
Волк и ягненок будут пастись вместе, и лев, как вол, будет есть солому, а для змея прах будет пищею: они не будут причинять зла и вреда на всей святой горе Моей, говорит Господь.
1 Не на храм призрит Бог, а на смиренного и сокрушенного духом. Все мучения Иерусалима вознаграждены. «Мир, как река». Иерусалим утешен, как утешает мать. 15 Господь огнем и мечом произведет суд над всякой плотью. 18 Спасенные из них будут посланы возвестить славу Божию среди народов, и рассеянные будут представлены в Иерусалим для поклонения.
Так говорит Господь: небо – престол Мой, а земля – подножие ног Моих; где же построите вы дом для Меня, и где место покоя Моего?
Ибо все это соделала рука Моя, и все сие было, говорит Господь. А вот на кого Я призрю: на смиренного и сокрушенного духом и на трепещущего пред словом Моим.
[Беззаконник же,] заколающий вола – то же, что убивающий человека; приносящий агнца в жертву – то же, что задушающий пса; приносящий семидал – то же, что приносящий свиную кровь; воскуряющий фимиам [в память] – то же, что молящийся идолу; и как они избрали собственные свои пути, и душа их находит удовольствие в мерзостях их, –
так и Я употреблю их обольщение и наведу на них ужасное для них: потому что Я звал, и не было отвечающего, говорил, и они не слушали, а делали злое в очах Моих и избирали то, что неугодно Мне.
Выслушайте слово Господа, трепещущие пред словом Его: ваши братья, ненавидящие вас и изгоняющие вас за имя Мое, говорят: «пусть явит Себя в славе Господь, и мы посмотрим на веселье ваше». Но они будут постыжены.
Вот, шум из города, голос из храма, голос Господа, воздающего возмездие врагам Своим.
Еще не мучилась родами, а родила; прежде нежели наступили боли ее, разрешилась сыном.
Кто слыхал таковое? кто видал подобное этому? возникала ли страна в один день? рождался ли народ в один раз, как Сион, едва начал родами мучиться, родил сынов своих?
Доведу ли Я до родов, и не дам родить? говорит Господь. Или, давая силу родить, заключу ли утробу? говорит Бог твой.
Возвеселитесь с Иерусалимом и радуйтесь о нем, все любящие его! возрадуйтесь с ним радостью, все сетовавшие о нем,
чтобы вам питаться и насыщаться от сосцов утешений его, упиваться и наслаждаться преизбытком славы его.
Ибо так говорит Господь: вот, Я направляю к нему мир как реку, и богатство народов – как разливающийся поток для наслаждения вашего; на руках будут носить вас и на коленях ласкать.
Как утешает кого-либо мать его, так утешу Я вас, и вы будете утешены в Иерусалиме.
И увидите это, и возрадуется сердце ваше, и кости ваши расцветут, как молодая зелень, и откроется рука Господа рабам Его, а на врагов Своих Он разгневается.
Ибо вот, придет Господь в огне, и колесницы Его – как вихрь, чтобы излить гнев Свой с яростью и прещение Свое с пылающим огнем.
Ибо Господь с огнем и мечом Своим произведет суд над всякою плотью, и много будет пораженных Господом.
Те, которые освящают и очищают себя в рощах, один за другим, едят свиное мясо и мерзость и мышей, – все погибнут, говорит Господь.
Ибо Я знаю деяния их и мысли их; и вот, приду собрать все народы и языки, и они придут и увидят славу Мою.
И положу на них знамение, и пошлю из спасенных от них к народам: в Фарсис, к Пулу и Луду, к натягивающим лук, к Тубалу и Явану, на дальние острова, которые не слышали обо Мне и не видели славы Моей: и они возвестят народам славу Мою
и представят всех братьев ваших от всех народов в дар Господу на конях и колесницах, и на носилках, и на мулах, и на быстрых верблюдах, на святую гору Мою, в Иерусалим, говорит Господь, – подобно тому, как сыны Израилевы приносят дар в дом Господа в чистом сосуде.
Из них буду брать также в священники и левиты, говорит Господь.
Ибо, как новое небо и новая земля, которые Я сотворю, всегда будут пред лицем Моим, говорит Господь, так будет и семя ваше и имя ваше.
Тогда из месяца в месяц и из субботы в субботу будет приходить всякая плоть пред лице Мое на поклонение, говорит Господь.
И будут выходить и увидят трупы людей, отступивших от Меня: ибо червь их не умрет, и огонь их не угаснет; и будут они мерзостью для всякой плоти.
Haec dicit Dominus: «Custodite iudicium et facite iustitiam, quia iuxta est salus mea, ut veniat, et iustitia mea, ut reveletur».
Beatus vir, qui facit hoc, et filius hominis, qui apprehendit istud, custodiens sabbatum, ne polluat illud, custodiens manum suam, ne faciat omne malum.
Et non dicat filius advenae, qui adhaeret Domino, dicens: «Separatione dividet me Dominus a populo suo». Et non dicat eunuchus: «Ecce, ego lignum aridum».
Quia haec dicit Dominus eunuchis: «Qui custodierint sabbata mea et elegerint, quae ego volui, et tenuerint foedus meum,
dabo eis in domo mea et in muris meis locum et nomen melius a filiis et filiabus: nomen sempiternum dabo eis, quod non peribit.
Et filios advenae, qui adhaerent Domino, ut colant eum, ut diligant nomen Domini, ut sint ei in servos, omnes custodientes sabbatum, ne polluant illud, et tenentes foedus meum,
adducam eos in montem sanctum meum et laetificabo eos in domo orationis meae: holocausta eorum et victimae eorum placebunt mihi super altari meo, quia domus mea domus orationis vocabitur cunctis populis».
Ait Dominus Deus, qui congregat dispersos Israel: «Adhuc congregabo ad eum praeter congregatos eius».
Omnes bestiae agri, venite ad devorandum, universae bestiae saltus.
Speculatores eius caeci, omnes nescierunt; universi sunt canes muti non valentes latrare, insanientes, cubantes, amantes soporem;
et canes voraces nescierunt saturitatem, ipsi pastores ignoraverunt intellegentiam: omnes in viam suam declinaverunt, unusquisque ad avaritiam suam, a summo usque ad novissimum.
«Venite, sumam vinum, et impleamur ebrietate; et cras erit sicut hodie et multo amplius».
Iustus perit, et non est qui recogitet in corde suo; et viri misericordiae colliguntur, tamen non est qui intellegat: a facie enim malitiae collectus est iustus.
In pacem ingreditur, requiescit in cubili suo, qui ambulat in directione sua.
Vos autem accedite huc, filii auguratricis, semen adulteri et fornicariae.
Super quem luditis? Super quem dilatatis os et eicitis linguam? Numquid non vos filii scelesti, semen mendax,
qui exardescitis in terebinthis subter omne lignum frondosum, immolantes parvulos in vallibus subter scissuras petrarum?
In partibus vallis pars tua, hae sunt sors tua; et ipsis effundisti libamen, obtulisti sacrificium. Numquid super his consolabor?
Super montem excelsum et sublimem posuisti cubile tuum, et illuc ascendisti, ut immolares hostias.
Et post ostium et postem posuisti memoriale tuum; nam longe a me discooperuisti et ascendisti, dilatasti cubile tuum, et pepigisti cum eis foedus; dilexisti stratum eorum, manum respexisti.
Et ingressa es ad regem cum unguento et multiplicasti pigmenta tua; misisti legatos tuos procul et humiliata es usque ad inferos.
In multitudine viae tuae laborasti; non dixisti: «Vanum est!». Vitam manus tuae invenisti, propterea non aegrotasti.
Pro quo sollicita timuisti, quia mentita es et mei non es recordata neque cogitasti in corde tuo? Nonne, quia ego tacui et longo tempore, me non times?
Ego annuntiabo iustitiam tuam et opera tua, quae non proderunt tibi.
Cum clamaveris, liberent te lucra tua; et omnia illa auferet ventus, tollet aura. Qui autem fiduciam habet in me, hereditabit terram et possidebit montem sanctum meum.
Et dicent: «Sternite, sternite, parate viam, auferte offendicula de via populi mei».
Quia haec dicit Excelsus et Sublimis, habitans aeternitatem, et sanctum nomen eius: «Excelsus et sanctus habito et cum contrito et humili spiritu, ut vivificem spiritum humilium et vivificem cor contritorum.
Non enim in sempiternum litigabo neque usque ad finem irascar, quia spiritus a facie mea deficeret, halitus, quem ego feci.
Propter iniquitatem avaritiae eius iratus sum et percussi eum, abscondi faciem meam et indignatus sum; et abiit vagus in via cordis sui.
Vias eius vidi et sanabo eum et reducam eum et reddam consolationes ipsi et lugentibus eius.
Creo fructum labiorum pacem; pacem ei, qui longe est et qui prope, dixit Dominus, et sanabo eum».
Impii autem quasi mare fervens, quod quiescere non potest, et redundant fluctus eius in limum et lutum.
Non est pax impiis, dicit Deus meus.
Clama fortiter, ne cesses; quasi tuba exalta vocem tuam et annuntia populo meo scelera eorum et domui Iacob peccata eorum.
Me etenim de die in diem quaerunt et scire vias meas volunt, quasi gens, quae iustitiam fecerit et iudicium Dei sui non dereliquerit. Rogant me iudicia iustitiae, appropinquare Deum volunt.
«Quare ieiunavimus, et non aspexisti, humiliavimus animam nostram, et nescisti?». Ecce, in die ieiunii vestri agitis negotia et omnes operarios vestros opprimitis.
Ecce, ad lites et contentiones ieiunatis et percutitis pugno impie. Nolite ieiunare sicut hodie, ut audiatur in excelso clamor vester.
Numquid tale est ieiunium, quod elegi, dies, quo homo affligit animam suam? Numquid contorquere quasi iuncum caput suum et saccum et cinerem sternere? Numquid istud vocabis ieiunium et diem acceptabilem Domino?
Nonne hoc est ieiunium, quod elegi: dissolvere vincula iniqua, solvere funes iugi, dimittere eos, qui confracti sunt, liberos, et omne iugum dirumpere?
Nonne frangere esurienti panem tuum, et egenos, vagos inducere in domum? Cum videris nudum, operi eum et carnem tuam ne despexeris.
Tunc erumpet quasi aurora lumen tuum, et sanatio tua citius orietur; et anteibit faciem tuam iustitia tua, et gloria Domini colliget te.
Tunc invocabis, et Dominus exaudiet; clamabis, et dicet: «Ecce adsum». Si abstuleris de medio tui iugum et desieris extendere digitum et loqui iniquitatem;
si effuderis esurienti animam tuam et animam afflictam satiaveris, orietur in tenebris lux tua, et caligo tua erit sicut meridies.
Et te ducet Dominus semper, et satiabit in locis aridis animam tuam et ossa tua firmabit; et eris quasi hortus irriguus et sicut fons aquarum, cuius non deficient aquae.
Et reaedificabit gens tua ruinas antiquas; fundamenta generationis et generationis suscitabis: et vocaberis restitutor ruinarum, instaurator viarum, ut habitentur.
Si averteris a sabbato pedem tuum, facere negotia tua in die sancto meo, et vocaveris sabbatum delicias et diem Domino sacrum gloriosum; et glorificaveris eum relinquens vias tuas et negotia tua et sermones tuos,
tunc delectaberis super Domino; et vehi te faciam super altitudines terrae et cibabo te hereditate Iacob patris tui. Os enim Domini locutum est.
Ecce non est abbreviata manus Domini, ut salvare nequeat, neque aggravata est auris eius, ut non exaudiat;
sed iniquitates vestrae diviserunt inter vos et Deum vestrum, et peccata vestra absconderunt faciem eius a vobis, ne exaudiret.
Manus enim vestrae pollutae sunt sanguine, et digiti vestri iniquitate; labia vestra locuta sunt mendacium, et lingua vestra iniquitatem fatur.
Non est qui invocet iustitiam, neque est qui iudicet vere; confidunt in nihilo et loquuntur vanitates: conceperunt laborem et pepererunt iniquitatem.
Ova aspidum rumpunt et telas araneae texunt; qui comederit de ovis eorum, morietur, et, quod fractum est, erumpet in regulum.
Telae eorum non erunt in vestimentum, neque operientur operibus suis; opera eorum opera iniquitatis, et facinora violentiae in manibus eorum.
Pedes eorum ad malum currunt et festinant, ut effundant sanguinem innocentem; cogitationes eorum cogitationes iniquitatis, vastitas et contritio in viis eorum.
Viam pacis nescierunt, et non est iudicium in gressibus eorum; semitae eorum incurvatae sunt eis: omnis, qui calcat in eis, ignorat pacem.
Propter hoc elongatum est iudicium a nobis, et non apprehendit nos iustitia; exspectamus lucem, et ecce tenebrae, splendorem, et in caligine ambulamus.
Palpamus sicut caeci parietem et quasi absque oculis attrectamus; impegimus meridie quasi in crepusculo, inter sanos quasi mortui.
Rugimus quasi ursi omnes et quasi columbae gementes gemimus; exspectamus iudicium, et non est, salutem, et elongata est a nobis.
Multiplicatae sunt enim iniquitates nostrae coram te, et peccata nostra respondent nobis; quia scelera nostra nobiscum, et iniquitates nostras cognovimus:
peccare et mentiri contra Dominum et recedere a Deo nostro, loqui violentiam et transgressionem, concipere et murmurare de corde verba mendacii.
Et conversum est retrorsum iudicium, et iustitia longe stat, quia corruit in platea veritas, et aequitas non potuit ingredi.
Et facta est veritas in oblivionem, et, qui recedit a malo, spoliatur. Et vidit Dominus, et malum apparuit in oculis eius, quia non est iudicium.
Et vidit quia non est vir, et aporiatus est, quia non est qui occurrat; et salvavit sibi brachium suum, et iustitia eius ipsa confirmavit eum.
Indutus est iustitia ut lorica, et galea salutis in capite eius; indutus est vestimentis ultionis et operuit se zelo quasi pallio.
Secundum opera sic retribuet: iram hostibus suis, retributionem inimicis suis, insulis vicem reddet.
Et timebunt, qui ab occidente, nomen Domini, et, qui ab ortu solis, gloriam eius, cum venerit quasi fluvius violentus, quem spiritus Domini cogit.
Et veniet pro Sion redemptor et eis, qui redeunt ab iniquitate in Iacob, dixit Dominus.
Hoc foedus meum cum eis, dixit Dominus: «Spiritus meus, qui est super te, et verba mea, quae posui in ore tuo, non recedent de ore tuo et de ore seminis tui et de ore seminis seminis tui, dixit Dominus, amodo et usque in sempiternum».
Surge, illuminare, quia venit lumen tuum, et gloria Domini super te orta est.
Quia ecce tenebrae operient terram et caligo populos; super te autem orietur Dominus, et gloria eius in te videbitur.
Et ambulabunt gentes in lumine tuo, et reges in splendore ortus tui.
Leva in circuitu oculos tuos et vide: omnes isti congregati sunt, venerunt tibi; filii tui de longe veniunt, et filiae tuae in ulnis gestantur.
Tunc videbis et illuminaberis, et palpitabit et dilatabitur cor tuum, quia confluet ad te multitudo maris, fortitudo gentium veniet tibi;
inundatio camelorum operiet te, dromedarii Madian et Epha; omnes de Saba venient, aurum et tus deferentes et laudem Domini annuntiantes.
Omne pecus Cedar congregabitur tibi, arietes Nabaioth ministrabunt tibi; offerentur super placabili altari meo, et domum gloriae meae glorificabo.
Quae sunt istae, quae ut nubes volant, et quasi columbae ad fenestras suas?
Me enim insulae exspectabunt, et in principio naves Tharsis, ut adducant filios tuos de longe, argentum eorum et aurum eorum cum eis, nomini Domini Dei tui et Sancto Israel, quia glorificavit te.
Et aedificabunt filii peregrinorum muros tuos, et reges eorum ministrabunt tibi; in indignatione enim mea percussi te, sed in beneplacito meo misertus sum tui.
Et aperientur portae tuae iugiter, die ac nocte non claudentur, ut afferatur ad te fortitudo gentium, et reges earum adducantur.
Gens enim et regnum, quae non servierint tibi, peribunt, et gentes vastitate vastabuntur.
Gloria Libani ad te veniet, cupressus, ulmus et abies simul, ad ornandum locum sanctuarii mei; et locum pedum meorum glorificabo.
Et venient ad te curvi filii eorum, qui humiliaverunt te, et adorabunt vestigia pedum tuorum omnes, qui detrahebant tibi, et vocabunt te Civitatem Domini, Sion Sancti Israel.
Pro eo quod fuisti derelicta et odio habita, et non erat qui per te transiret, ponam te in superbiam saeculorum, gaudium in generationem et generationem;
et suges lac gentium et mamilla regum lactaberis et scies quia ego Dominus salvator tuus, et redemptor tuus Fortis Iacob.
Pro aere afferam aurum et pro ferro afferam argentum et pro lignis aes et pro lapidibus ferrum; et ponam custodes tuos pacem et praepositos tuos iustitiam.
Non audietur ultra violentia in terra tua, vastitas et contritio in terminis tuis; et vocabis Salutem muros tuos et portas tuas Laudem.
Non erit tibi amplius sol ad lucendum per diem, nec splendor lunae illuminabit te, sed erit tibi Dominus in lucem sempiternam, et Deus tuus in gloriam tuam.
Non occidet ultra sol tuus, et luna tua non minuetur, quia erit tibi Dominus in lucem sempiternam, et complebuntur dies luctus tui.
Populus autem tuus omnes iusti; in perpetuum hereditabunt terram, germen plantationis meae, opus manus meae ad glorificandum.
Minimus erit in mille, et parvulus in gentem fortem. Ego Dominus in tempore eius subito faciam istud.
Spiritus Domini Dei super me, eo quod unxerit Dominus me; ad annuntiandum laeta mansuetis misit me, ut mederer contritis corde et praedicarem captivis liberationem et clausis apertionem;
ut praedicarem annum placabilem Domino et diem ultionis Deo nostro; ut consolarer omnes lugentes,
ut ponerem lugentibus Sion et darem eis coronam pro cinere, oleum gaudii pro luctu, pallium laudis pro spiritu maeroris. Et vocabuntur Terebinthi iustitiae, plantatio Domini ad glorificandum.
Et aedificabunt deserta a saeculo et ruinas antiquas erigent et instaurabunt civitates desertas, dissipatas in generatione et generatione.
Et stabunt alieni et pascent pecora vestra, et filii peregrinorum agricolae et vinitores vestri erunt;
vos autem Sacerdotes Domini vocabimini, Ministri Dei nostri dicetur vobis; fortitudinem gentium comedetis et in gloria earum superbietis.
Pro confusione eorum duplici et ignominia laudabunt partem suam; propterea in terra sua duplicia possidebunt, laetitia sempiterna erit eis.
Quia ego Dominus diligens iudicium, odio habens rapinam et iniquitatem; et dabo opus eorum in veritate et foedus perpetuum feriam eis.
Et scietur in gentibus semen eorum, et germen eorum in medio populorum; omnes, qui viderint eos, cognoscent illos, quia isti sunt semen, cui benedixit Dominus.
Gaudens gaudebo in Domino, et exsultabit anima mea in Deo meo, quia induit me vestimentis salutis et indumento iustitiae circumdedit me, quasi sponsum decoratum corona et quasi sponsam ornatam monilibus suis.
Sicut enim terra profert germen suum, et sicut hortus semen suum germinat, sic Dominus Deus germinabit iustitiam et laudem coram universis gentibus.
Propter Sion non tacebo et propter Ierusalem non quiescam, donec egrediatur ut splendor iustitia eius, et salus eius ut lampas accendatur.
Et videbunt gentes iustitiam tuam, et cuncti reges gloriam tuam; et vocaberis nomine novo, quod os Domini nominabit.
Et eris corona gloriae in manu Domini, et diadema regni in manu Dei tui.
Non vocaberis ultra Derelicta, et terra tua non vocabitur amplius Desolata; sed vocaberis Beneplacitum meum in ea, et terra tua Nupta, quia complacuit Domino in te, et terra tua erit nupta.
Nam ut iuvenis uxorem ducit virginem, ita ducent te filii tui; ut gaudet sponsus super sponsam, ita gaudebit super te Deus tuus.
Super muros tuos, Ierusalem, constitui custodes; tota die et tota nocte, in perpetuo non tacebunt. Qui commonetis Dominum, ne taceatis
et ne detis silentium ei, donec stabiliat et donec ponat Ierusalem laudem in terra.
Iuravit Dominus in dextera sua et in brachio fortitudinis suae: «Non dabo triticum tuum ultra cibum inimicis tuis, neque bibent filii alieni vinum tuum, in quo laborasti.
Quia, qui collegerint illud, comedent et laudabunt Dominum; et, qui vindemiam fecerint, illud bibent in atriis sanctuarii mei.
Transite, transite per portas, parate viam populo. Sternite, sternite semitam, eligite lapides, elevate signum ad populos».
Ecce Dominus auditum fecit in extremis terrae: «Dicite filiae Sion: Ecce salus tua venit, ecce merces eius cum eo, et praemium eius coram illo.
Et vocabunt eos Populus sanctus, Redempti a Domino; tu autem vocaberis Quaesita, Civitas non derelicta».
«Quis est iste, qui venit de Edom, tinctis vestibus de Bosra? Iste formosus in stola sua, gradiens in multitudine fortitudinis suae». «Sum ego, qui loquor iustitiam, potens ad salvandum».
«Quare ergo rubrum est indumentum tuum, et vestimenta tua sicut calcantis in torculari?».
«Torcular calcavi solus, et de gentibus non erat vir mecum; calcavi eos in furore meo et conculcavi eos in ira mea. Et aspersus est sanguis eorum super vestimenta mea, et omnia indumenta mea inquinavi.
Dies enim ultionis in corde meo, annus redemptionis meae venit.
Circumspexi, et non erat auxiliator, miratus sum, et non fuit qui adiuvaret; et salvavit mihi brachium meum, et indignatio mea ipsa auxiliata est mihi.
Et conculcavi populos in furore meo et contrivi eos in indignatione mea et effudi in terram sanguinem eorum».
Miserationum Domini recordabor, laudum Domini super omnibus, quae reddidit nobis Dominus, et super multitudinem bonorum domui Israel, quae largitus est eis secundum misericordias suas et secundum multitudinem miserationum suarum.
Et dixit: «Verumtamen populus meus est, filii, qui non deludent»; et factus est eis salvator.
In omni tribulatione eorum non legatus neque angelus, sed ipse salvavit eos. In dilectione sua et in indulgentia sua ipse redemit eos et sustulit eos et portavit eos cunctis diebus saeculi.
Ipsi autem ad iracundiam provocaverunt et afflixerunt spiritum sanctitatis eius; et conversus est eis in inimicum et ipse debellavit eos.
Et recordatus est dierum antiquorum, Moysi et populi sui. Ubi est qui eduxit eos de mari cum pastore gregis sui? Ubi est qui posuit in medio eius spiritum sanctitatis suae?
Qui adduxit ad dexteram Moysi brachium maiestatis suae, qui scidit aquas ante eos, ut faceret sibi nomen sempiternum,
qui deduxit eos per abyssos quasi equum per desertum, et non impingebant?
Sicut armentum, quod descendit per vallem, spiritus Domini fecit eos quiescere; sic conduxisti populum tuum, ut faceres tibi nomen gloriae.
Attende de caelo et vide de habitaculo sancto tuo et gloriae tuae; ubi est zelus tuus et fortitudo tua? Commotio viscerum tuorum et misericordiae tuae super me continuerunt se.
Tu enim pater noster. Abraham enim nescit nos, et Israel ignorat nos; tu, Domine, pater noster, redemptor noster: a saeculo nomen tuum.
Quare errare nos fecisti, Domine, de viis tuis, indurasti cor nostrum, ne timeremus te? Convertere propter servos tuos, tribus hereditatis tuae.
Brevi tempore hereditaverunt populum sanctum tuum, hostes nostri conculcaverunt sanctuarium tuum.
Facti sumus a saeculo, cum non dominareris nostri, neque invocaretur nomen tuum super nos. Utinam dirumperes caelos et descenderes! A facie tua montes defluerent.
Sicut ignis succendit sarmenta, aquam ebullire facit ignis, ut notum facias nomen tuum inimicis tuis, a facie tua gentes turbentur,
cum feceris mirabilia, quae non sperabamus. Descendisti, et a facie tua montes defluxerunt.
A saeculo non audierunt, neque aures perceperunt; oculus non vidit Deum, absque te, qui operaretur pro sperantibus in eum.
Occurris laetanti, facienti iustitiam et his, qui in viis tuis recordantur tui. Ecce tu iratus es, et peccavimus; in ipsis a saeculo nos salvabimur.
Et facti sumus ut immundus omnes nos, et quasi pannus inquinatus universae iustitiae nostrae; et marcuimus quasi folium universi, et iniquitates nostrae quasi ventus abstulerunt nos.
Non est qui invocet nomen tuum, qui consurgat et adhaereat tibi, quia abscondisti faciem tuam a nobis et dissolvisti nos in manu iniquitatis nostrae.
Et nunc, Domine, pater noster es tu, nos vero lutum; et fictor noster tu, et opera manuum tuarum omnes nos.
Ne irascaris, Domine, nimis et ne ultra memineris iniquitatis; ecce, respice: populus tuus omnes nos.
Urbes sanctitatis tuae factae sunt in desertum, Sion deserta facta est, Ierusalem desolata est.
Domus sanctitatis nostrae et gloriae nostrae, ubi laudaverunt te patres nostri, facta est in exustionem ignis, et omnia desiderabilia nostra versa sunt in ruinas.
Numquid super his continebis te, Domine, tacebis et affliges nos vehementer?
«Quaesitus sum ab his, qui non consulebant me, inventus sum ab his, qui non quaerebant me. Dixi: "Ecce ego, ecce ego!" ad gentem, quae non invocabat nomen meum.
Expandi manus meas tota die ad populum rebellem, qui graditur in via non bona post cogitationes suas;
populus, qui ad iracundiam provocat me ante faciem meam semper, qui immolant in hortis et sacrificant super lateres,
qui morantur in sepulcris et in locis occultis pernoctant, qui comedunt carnem suillam et ius abominabile in vasis eorum,
qui dicunt: "Recede! Non appropinques mihi, quia sanctificarem te". Isti fumus sunt in naribus meis, ignis ardens tota die.
Ecce scriptum est coram me; non tacebo, sed retribuam, et retribuam in sinum eorum
iniquitates vestras et iniquitates patrum vestrorum simul, dicit Dominus, qui sacrificaverunt super montes et super colles exprobraverunt mihi; et remetiar opus eorum primo in sinu eorum».
Haec dicit Dominus: «Quomodo si inveniatur mustum in botro et dicatur: "Ne dissipes illud, quoniam benedictio est in eo", sic faciam propter servos meos, ut non disperdam totum.
Et educam de Iacob semen et de Iuda possidentem montes meos; et hereditabunt terram electi mei, et servi mei habitabunt ibi.
Et erit Saron in pascua gregum, et vallis Achor in cubile armentorum populo meo, qui quaesierunt me.
Vos autem, qui derelinquitis Dominum, qui obliviscimini montem sanctum meum, qui ponitis Gad mensam et amphoram impletis Meni,
numerabo vos in gladio, et omnes in caede corruetis; pro eo quod vocavi, et non respondistis, locutus sum, et non audistis, sed fecistis malum in oculis meis et, quod displicet mihi, elegistis».
Propter hoc haec dicit Dominus Deus: «Ecce servi mei comedent, et vos esurietis; ecce servi mei bibent, et vos sitietis; ecce servi mei laetabuntur, et vos confundemini;
ecce servi mei laudabunt in exsultatione cordis, et vos clamabitis prae dolore cordis et prae contritione spiritus ululabitis.
Et relinquetis nomen vestrum in iuramentum electis meis: "Interficiat te Dominus Deus"; et servos suos vocabit nomine alio.
Quicumque benedicit sibi in terra, benedicet sibi in Deo Amen; et, quicumque iurat in terra, iurabit in Deo Amen; quia oblivioni tradentur angustiae priores, et quia abscondentur ab oculis meis.
Ecce enim ego creo caelos novos et terram novam, et non erunt in memoria priora et non ascendent super cor.
Sed gaudebunt et exsultabunt usque in sempiternum in his, quae ego creo, quia ecce ego creo Ierusalem exsultationem et populum eius gaudium.
Et exsultabo in Ierusalem et gaudebo in populo meo, et non audietur in ea ultra vox fletus et vox clamoris.
Non erit ibi amplius infans dierum et senex, qui non impleat dies suos. Quoniam puer erit, qui centenarius moriatur; et, qui non attingat centum annos, maledictus erit.
Et aedificabunt domos et habitabunt et plantabunt vineas et comedent fructus earum.
Non aedificabunt, ut alius habitet, non plantabunt, ut alius comedat: secundum enim dies ligni erunt dies populi mei, et operibus manuum suarum diu fruentur electi mei.
Non laborabunt frustra neque generabunt in interitum repentinum, quia semen benedictorum erunt Domini, et nepotes eorum cum eis.
Eritque: antequam clament, ego respondebo; adhuc illis loquentibus, ego exaudiam.
Lupus et agnus pascentur simul, et leo sicut bos comedet paleas, et serpenti pulvis panis eius. Non nocebunt neque occident in omni monte sancto meo», dicit Dominus.
Haec dicit Dominus: «Caelum thronus meus, terra autem scabellum pedum meorum. Quae ista domus, quam aedificabitis mihi, et quis iste locus quietis meae?
Omnia haec manus mea fecit, et mea sunt universa ista, dicit Dominus. Ad hunc autem respiciam, ad pauperculum et contritum spiritu et trementem sermones meos.
Qui immolat bovem, interficit virum; qui sacrificat ovem, excerebrat canem; qui offert oblationem, idemque sanguinem suillum; qui adolet incensum, benedicit idolo. Sicut isti elegerunt vias suas, et in abominationibus suis anima eorum delectatur,
sic ego eligam malam sortem eorum et, quae timebant, adducam eis; quia vocavi, et non erat qui responderet, locutus sum, et non audierunt feceruntque malum in oculis meis et, quod displicet mihi, elegerunt».
Audite verbum Domini, qui tremitis ad verbum eius. Dixerunt fratres vestri odientes vos et abicientes vos propter nomen meum: «Gloriam suam manifestet Dominus, ut videamus laetitiam vestram"; ipsi autem confundentur.
Vox clamoris de civitate, vox de templo, vox Domini reddentis retributionem inimicis suis.
Antequam parturiret, peperit; antequam veniret partus eius, peperit masculum.
Quis audivit umquam tale? Et quis vidit huic simile? Numquid oritur terra in die una, aut parietur gens in momento? Quia parturivit, iam peperit Sion filios suos.
«Numquid aperiam uterum et parere non faciam?», dicit Dominus. «Aut ego, qui parere facio, uterum claudam?», ait Deus tuus.
Laetamini cum Ierusalem et exsultate in ea, omnes, qui diligitis eam; gaudete cum ea gaudio, universi, qui lugebatis super eam,
ut sugatis et repleamini ab ubere consolationis eius, ut mulgeatis et deliciis affluatis ex uberibus gloriae eius.
Quia haec dicit Dominus: «Ecce ego dirigam ad eam quasi fluvium pacem et quasi torrentem inundantem gloriam gentium. Sugetis, in ulnis portabimini, et super genua blandientur vobis.
Quomodo si quem mater consolatur, ita ego consolabor vos; et in Ierusalem consolabimini.
Videbitis, et gaudebit cor vestrum, et ossa vestra quasi herba germinabunt, et manifestabitur manus Domini in servis eius, et indignabitur inimicis suis.
Quia ecce Dominus in igne veniet, et quasi turbo quadrigae eius, reddere in indignatione furorem suum et increpationem suam in flamma ignis;
quia in igne Dominus diiudicabit et in gladio suo omnem carnem, et multiplicabuntur interfecti a Domino.
Qui sanctificantur et purificantur, ut ingrediantur in hortos post aliquem stantem in medio, qui comedunt carnem suillam et abominationem et murem, simul consumentur, dicit Dominus.
Ego autem cognoscens opera eorum et cogitationes eorum veniam, ut congregem omnes gentes et linguas; et venient et videbunt gloriam meam.
Et ponam in eis signum et mittam ex eis, qui salvati fuerint, ad gentes in Tharsis, Phut, Lud, Mosoch, Ros, Thubal et Iavan, ad insulas longinquas, ad eos, qui non audierunt de me et non viderunt gloriam meam, et annuntiabunt gloriam meam gentibus;
et adducent omnes fratres vestros de cunctis gentibus oblationem Domino, in equis et in quadrigis et in lecticis et in mulis et in dromedariis, ad montem sanctum meum Ierusalem, dicit Dominus: quomodo si inferant filii Israel oblationem in vase mundo in domum Domini.
Et assumam ex eis in sacerdotes et Levitas, dicit Dominus.
Quia sicut caeli novi et terra nova, quae ego faciam, stabunt coram me, dicit Dominus, sic stabit semen vestrum et nomen vestrum.
Et erit: unoquoque novilunio et quovis sabbato veniet omnis caro, ut adoret coram facie mea, dicit Dominus.
Et egredientur et videbunt cadavera virorum, qui praevaricati sunt in me; nam vermis eorum non morietur, et ignis eorum non exstinguetur, et erunt abominationi omni carni».
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible