Ви́дите, ка́ко пра́ведный поги́бе, и никто́же не прiе́млетъ се́рдцемъ, и му́жiе пра́веднiи взе́млются, и никто́же разумѣ́етъ: от лица́ бо непра́вды взя́ся пра́ведный.

Бу́детъ съ ми́ромъ погребе́нiе его́, взя́ся от среды́.

Вы́ же прiиди́те сѣ́мо, сы́нове беззако́ннiи, сѣ́мя прелюбодѣ́евъ и блудни́цы:

въ че́мъ услажда́стеся и на кого́ отверзо́сте уста́ ва́ша? и на кого́ изсу́нусте язы́къ ва́шъ? не вы́ ли есте́ ча́да па́губы, сѣ́мя беззако́нно,

моля́щiися кумíромъ подъ дре́вiемъ ча́стымъ, закала́юще ча́да своя́ въ де́брехъ посредѣ́ ка́менiя?

То́ твоя́ ча́сть, се́й тво́й жре́бiй, и тѣ́мъ пролiя́лъ еси́ возлiя́нiя, и тѣ́мъ прине́слъ еси́ же́ртвы: от си́хъ у́бо не разгнѣ́ваюся ли?

На горѣ́ высо́цѣ и превознесе́ннѣ, та́мо твое́ ло́же, и та́мо возне́слъ еси́ тре́бы твоя́:

и за подво́ями две́рiй твои́хъ положи́лъ еси́ па́мять твою́: мы́слилъ еси́, я́ко а́ще от мене́ отступи́ши, бо́лѣе нѣ́что возъимѣ́еши: возлюби́лъ еси́ спя́щыя съ тобо́ю,

и умно́жилъ еси́ блуже́нiе твое́ съ ни́ми, и мно́ги сотвори́лъ, и́же дале́че от тебе́, и посла́лъ еси́ послы́ за предѣ́лы твоя́, и смири́лся еси́ да́же до а́да.

Мно́гими путьми́ твои́ми труди́лся еси́, и не ре́клъ еси́: преста́ну крѣпя́щься, я́ко сотвори́лъ еси́ сiя́, сего́ ра́ди не помоли́лся ми́ еси́ ты́.

Кого́ благопоче́тъ убоя́лся еси́, и солга́лъ ми́, и не помяну́лъ еси́ мене́, ниже́ прiя́лъ мя́ еси́ во у́мъ, ниже́ въ се́рдце твое́? и а́зъ тя́ ви́дя, презира́ю, и не убоя́лся еси́ мене́.

И а́зъ возвѣщу́ пра́вду твою́ и зло́бы твоя́, я́же не успѣ́ютъ тебѣ́:

егда́ возопiе́ши, да изба́вятъ тя́ во печа́лехъ твои́хъ: сiя́ бо вся́ вѣ́тръ во́зметъ, и отнесе́тъ бу́ря: а держа́щiися мене́ стя́жутъ зе́млю и наслѣ́дятъ го́ру святу́ю мою́.

И реку́тъ: очи́стите предъ лице́мъ его́ пути́ и отими́те претыка́нiя от пути́ люді́й мои́хъ.

Сiя́ глаго́летъ Госпо́дь вы́шнiй, и́же живе́тъ во высо́кихъ во вѣ́къ, святы́й во святы́хъ и́мя ему́, вы́шнiй, во святы́хъ почива́яй, и малоду́шнымъ дая́й долготерпѣ́нiе и дая́й живо́тъ сокруше́нымъ се́рдцемъ:

не во вѣ́къ отмщу́ ва́мъ, ни всегда́ гнѣ́ватися бу́ду на вы́: Ду́хъ бо от мене́ изы́детъ, и вся́кое дыха́нiе а́зъ сотвори́хъ.

За грѣ́хъ ма́ло что́ опеча́лихъ его́ и порази́хъ его́ и отврати́хъ лице́ мое́ от него́: и опеча́лися и по́йде дря́хлъ во путе́хъ свои́хъ.

Пути́ его́ ви́дѣхъ и исцѣли́хъ его́, и утѣ́шихъ его́ и да́хъ ему́ утѣше́нiе и́стинно,

ми́ръ на ми́ръ дале́че и бли́зъ су́щымъ: и рече́ Госпо́дь: исцѣлю́ я́.

Непра́веднiи же возволну́ются и почи́ти не возмо́гутъ.

Нѣ́сть ра́доватися нечести́вымъ, рече́ Госпо́дь Бо́гъ.

Греческий [Greek (Koine)]

ἴδετε ὡς ὁ δίκαιος ἀπώλετο καὶ οὐδεὶς ἐκδέχεται τῇ καρδίᾳ καὶ ἄνδρες δίκαιοι αἴρονται καὶ οὐδεὶς κατανοεῖ ἀπὸ γὰρ προσώπου ἀδικίας ἦρται ὁ δίκαιος

ἔσται ἐν εἰρήνῃ ἡ ταφὴ αὐτοῦ ἦρται ἐκ τοῦ μέσου

ὑμεῖς δὲ προσαγάγετε ὧδε υἱοὶ ἄνομοι σπέρμα μοιχῶν καὶ πόρνης

ἐν τίνι ἐνετρυφήσατε καὶ ἐπὶ τίνα ἠνοίξατε τὸ στόμα ὑμῶν καὶ ἐπὶ τίνα ἐχαλάσατε τὴν γλῶσσαν ὑμῶν οὐχ ὑμεῖς ἐστε τέκνα ἀπωλείας σπέρμα ἄνομον

οἱ παρακαλοῦντες ἐπὶ τὰ εἴδωλα ὑπὸ δένδρα δασέα σφάζοντες τὰ τέκνα αὐτῶν ἐν ταῖς φάραγξιν ἀνὰ μέσον τῶν πετρῶν

ἐκείνη σου ἡ μερίς οὗτός σου ὁ κλῆρος κἀκείνοις ἐξέχεας σπονδὰς κἀκείνοις ἀνήνεγκας θυσίας ἐπὶ τούτοις οὖν οὐκ ὀργισθήσομαι

ἐπ᾿ ὄρος ὑψηλὸν καὶ μετέωρον ἐκεῖ σου ἡ κοίτη κἀκεῖ ἀνεβίβασας θυσίας

καὶ ὀπίσω τῶν σταθμῶν τῆς θύρας σου ἔθηκας μνημόσυνά σου ᾤου ὅτι ἐὰν ἀπ᾿ ἐμοῦ ἀποστῇς πλεῖόν τι ἕξεις ἠγάπησας τοὺς κοιμωμένους μετὰ σοῦ

καὶ ἐπλήθυνας τὴν πορνείαν σου μετ᾿ αὐτῶν καὶ πολλοὺς ἐποίησας τοὺς μακρὰν ἀπὸ σοῦ καὶ ἀπέστειλας πρέσβεις ὑπὲρ τὰ ὅριά σου καὶ ἀπέστρεψας καὶ ἐταπεινώθης ἕως ᾅδου

ταῖς πολυοδίαις σου ἐκοπίασας καὶ οὐκ εἶπας παύσομαι ἐνισχύουσα ὅτι ἔπραξας ταῦτα διὰ τοῦτο οὐ κατεδεήθης μου

σύ τίνα εὐλαβηθεῖσα ἐφοβήθης καὶ ἐψεύσω με καὶ οὐκ ἐμνήσθης μου οὐδὲ ἔλαβές με εἰς τὴν διάνοιαν οὐδὲ εἰς τὴν καρδίαν σου κἀγώ σε ἰδὼν παρορῶ καὶ ἐμὲ οὐκ ἐφοβήθης

κἀγὼ ἀπαγγελῶ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ τὰ κακά σου ἃ οὐκ ὠφελήσουσίν σε

ὅταν ἀναβοήσῃς ἐξελέσθωσάν σε ἐν τῇ θλίψει σου τούτους γὰρ πάντας ἄνεμος λήμψσεται καὶ ἀποίσει καταιγίς οἱ δὲ ἀντεχόμενοί μου κτήσονται γῆν καὶ κληρονομήσουσιν τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου

καὶ ἐροῦσιν καθαρίσατε ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ ὁδοὺς καὶ ἄρατε σκῶλα ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τοῦ λαοῦ μου

τάδε λέγει κύριος ὁ ὕψιστος ὁ ἐν ὑψηλοῖς κατοικῶν τὸν αἰῶνα ἅγιος ἐν ἁγίοις ὄνομα αὐτῷ κύριος ὕψιστος ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος καὶ ὀλιγοψύχοις διδοὺς μακροθυμίαν καὶ διδοὺς ζωὴν τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν

οὐκ εἰς τὸν αἰῶνα ἐκδικήσω ὑμᾶς οὐδὲ διὰ παντὸς ὀργισθήσομαι ὑμῖν πνεῦμα γὰρ παρ᾿ ἐμοῦ ἐξελεύσεται καὶ πνοὴν πᾶσαν ἐγὼ ἐποίησα

δι᾿ ἁμαρτίαν βραχύ τι ἐλύπησα αὐτὸν καὶ ἐπάταξα αὐτὸν καὶ ἀπέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐλυπήθη καὶ ἐπορεύθη στυγνὸς ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ

τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ ἑώρακα καὶ ἰασάμην αὐτὸν καὶ παρεκάλεσα αὐτὸν καὶ ἔδωκα αὐτῷ παράκλησιν ἀληθινήν

εἰρήνην ἐπ᾿ εἰρήνην τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγὺς οὖσιν καὶ εἶπεν κύριος ἰάσομαι αὐτούς

οἱ δὲ ἄδικοι οὕτως κλυδωνισθήσονται καὶ ἀναπαύσασθαι οὐ δυνήσονται

οὐκ ἔστιν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν εἶπεν κύριος ὁ θεός

Таджикский

Языки

ОДИЛ нобуд мешавад, ва касе нест, ки инро ба дил гирад; ва мардуми порсо аз миён мераванд, ва касе фаҳм намекунад, ки одил ба сабаби шӯру шар аз миён меравад.

Вай ба макони сулҳу осоиштагӣ дохил мешавад; онҳое ки бо роҳи рост равонанд, бар ҷогаҳҳои худ ором хоҳанд ёфт.

Вале шумо, эй писарони ҷодугар, эй зурёти фосиқ ва фоҳиша, ба ин ҷо наздик оед!

Шумо бар кӣ истеҳзо менамоед? Бар кӣ даҳонро воз ва забонро дароз мекунед? Шумо, охир, фарзандони ҷиноят, зурёти кизб ҳастед,

Ки дар сояи дарахтони писта, ба зери ҳар дарахти сабз худро барои ҷимоъ ба ҷӯш меоваред, ва кӯдаконро дар водиҳо, ба зери шикофҳои сахраҳо забҳ мекунед!

Дар миёни сангҳои суфтаи водӣ қисмати туст; ҳаминҳо насиби туст; барои онҳо низ ҳадияҳои рехтанӣ мерезӣ, ҳадияҳои ордӣ меоварӣ; оё Ман метавонам аз инҳо сарфи назар кунам?

Бар кӯҳи баланд ва саркаш ту ҷогаҳи худро гузоштаӣ; ба он ҷо низ баромада, забҳ мекунӣ.

Ва бар пушти дар ва паҳлудариҳо ёдоварди бути худро овехтаӣ, зеро ки аз Ман рӯ тофта, бараҳна шудаӣ, ва бар ҷогаҳи худ баромада, онро васеъ кардаӣ, ва бо баъзе аз онҳо паймон бастаӣ, ҷогаҳи онҳоро дӯст доштаӣ, вақте ки ҷои мувофиқе дидаӣ.

Ва бо равғани атрафшон назди Мӯлик низ рафтаӣ, ва атриёти худро афзун кардаӣ, ва элчиёни худро ба ҷойҳои дур фиристодаӣ, ва худро то ба дӯзах паст гардонидаӣ.

Аз роҳи дуру дарози худ лакот шудаӣ, лекин нагуфтаӣ: «Умеде нест!» Боз қуввате дар дасти худ пайдо кардаӣ, бинобар ин ба ташвиш наафтодаӣ.

Пас ту аз кӣ тарсидаӣ ва ҳаросон шудаӣ ки хиёнат кардаӣ, ва Маро ба ёд наовардаӣ, оқибати инро ба дил нагирифтаӣ? Оё на аз он сабаб ки Ман дер вақт хомӯш мондаам, ва ту аз Ман натарсидаӣ?

Ман адолати ту ва аъмоли туро маълум хоҳам кард, ва онҳо ба ту фоидае нахоҳад бахшид.

Вақте ки доду фарёд бардорӣ, оё андӯхтаи бутҳоят туро халосӣ медиҳад? Ҳамаи онҳоро боде хоҳад бардошт ва нафасе хоҳад бурд, валекин ҳар кӣ ба Ман паноҳ мебарад, вориди замин хоҳад шуд, ва кӯҳи поки Маро тасарруф хоҳад намуд.

Ва гуфт: «Ҳамвор кунед, ҳамвор кунед, роҳро холӣ кунед, монеаро аз роҳи қавми Ман дур кунед!»

Зеро Ӯ, ки Олӣ ва Баланд аст, ва дар абадият Сокин мебошад, ва номаш Пок аст, чунин мегӯяд: «Ман дар макони олӣ ва пок, вале бо мазлум ва афтодарӯҳ сукунат дорам, то ки рӯҳи афтодагонро зинда созам, ва дили мазлумонро эҳё намоям.

Зеро ки то абад додгарӣ нахоҳам кард, ва беинтиҳо ғазаб нахоҳам намуд, вагарна рӯҳ ва ҷонҳое ки Ман офаридаам, пеши Ман бемаҷол хоҳанд шуд.

Барои гуноҳи тамаъкории ӯ Ман ба хашм омада, ӯро зарба задам, рӯи Худро пинҳон доштам ва ғазаб намудам, вале ӯ густохона бо роҳи дили худ рафтан гирифт.

Роҳҳои ӯро Ман дидаам, вале ӯро шифо хоҳам дод, ва ӯро ҳидоят хоҳам кард, ва ӯ ва мотамдорони ӯро тасаллӣ хоҳам дод.

Ман самари лабҳоро ба вуҷуд хоҳам овард, ки чунин аст: осоиштагӣ, осоиштагӣ ба касе ки дур аст, ва ба касе ки наздик аст, – мегӯяд Парвардигор, – ва ӯро шифо хоҳам дод».

Валекин шарирон мисли баҳри пурталотуманд, ки он наметавонад ором шавад, ва обҳояш лой ва лӯшро берун мепартояд.

«Барои шарирон осоиштагӣ нахоҳад буд», – мегӯяд Худои ман.