Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
59:6
59:10
см.:Втор.28:29;
59:13
59:15
59:18
Еда́ не мо́жетъ рука́ Госпо́дня спасти́? или́ отягчи́лъ е́сть слу́хъ сво́й, е́же не услы́шати?
Но грѣси́ ва́ши разлуча́ютъ между́ ва́ми и между́ Бо́гомъ, и грѣ́хъ ра́ди ва́шихъ отврати́ лице́ свое́ от ва́съ, е́же не поми́ловати.
Ру́цѣ во ва́ши оскверне́нѣ кро́вiю, и пе́рсты ва́ши во грѣсѣ́хъ, устнѣ́ же ва́ши возглаго́лаша беззако́нiе, и язы́къ ва́шъ непра́вдѣ поуча́ется.
Никто́же глаго́летъ пра́вды, ниже́ е́сть су́дъ и́стиненъ: упова́ютъ на су́етная и глаго́лютъ тще́тная, я́ко зачина́ютъ тру́дъ и ражда́ютъ беззако́нiе.
Я́ица а́спидска разби́ша и поста́въ паучи́нный тку́тъ, и хотя́й от я́ицъ и́хъ я́сти, разби́въ за́портокъ [его́], обрѣ́те и въ не́мъ васили́ска.
Поста́въ и́хъ не бу́детъ на ри́зу, и не оде́ждутся от дѣ́лъ свои́хъ: дѣла́ бо и́хъ дѣла́ беззако́нiя.
Но́зѣ же и́хъ на зло́ теку́тъ, ско́ри пролiя́ти кро́вь, и мы́сли и́хъ мы́сли о убі́йствахъ: сокруше́нiе и бѣ́дность во путе́хъ и́хъ,
и пути́ ми́рнаго не позна́ша, и нѣ́сть суда́ во путе́хъ и́хъ: стези́ бо и́хъ развраще́ны, по ни́хже хо́дятъ, и не вѣ́дятъ ми́ра.
Того́ ра́ди отступи́ от ни́хъ су́дъ, и не пости́гнетъ и́хъ пра́вда: жду́щымъ и́мъ свѣ́та, бы́сть и́мъ тма́, жду́ще зари́ во мра́цѣ ходи́ша.
Ося́жутъ я́ко слѣпі́и стѣ́ну, я́ко су́ще безъ оче́съ осяза́ти бу́дутъ, и паду́тся въ полу́дни я́ко въ полу́нощи, я́ко умира́юще возстену́тъ
я́ко медвѣ́дь, и я́ко го́лубь вку́пѣ по́йдутъ. Жда́хомъ суда́, и нѣ́сть, спасе́нiе дале́че отступи́ от на́съ.
Мно́го бо беззако́нiе на́ше предъ тобо́ю, и грѣси́ на́ши проти́ву ста́ша на́мъ: беззако́нiя бо на́ша въ на́съ, и непра́вды на́шя уразумѣ́хомъ:
нече́ствовахомъ и солга́хомъ и отступи́хомъ от послѣ́дованiя Бо́га на́шего: глаго́лахомъ непра́вду и не покори́хомся, во утро́бѣ зача́хомъ и поучи́хомся от се́рдца на́шего словесе́мъ непра́веднымъ:
и оста́вихомъ созади́ су́дъ, и пра́вда дале́че отступи́ от на́съ: я́ко изнемо́же во путе́хъ и́хъ и́стина, и пра́вымъ [путе́мъ] не возмого́ша прейти́:
и и́стина взя́ся, и преста́виша у́мъ сво́й е́же смы́слити. И ви́дѣ Госпо́дь и негодова́, я́ко не бя́ше суда́:
и ви́дѣ, и не бя́ше му́жа, и помы́сли, и не бя́ше избавля́ющаго: и мсти́ и́мъ мы́шцею свое́ю, и поми́лованiемъ утверди́.
И одѣ́яся пра́вдою я́ко щито́мъ, и возложи́ шле́мъ спасе́нiя на главу́, и облече́ся въ ри́зу отмще́нiя, и оде́ждею свое́ю:
я́ко воздава́яй воздая́нiе укори́зну супоста́томъ.
И убоя́тся, и́же от за́падъ, и́мене Госпо́дня, и и́же от восто́къ со́лнца, и́мене его́ сла́внаго: прiи́детъ бо я́ко рѣка́ наси́льная гнѣ́въ от Го́спода, прiи́детъ со я́ростiю.
И прiи́детъ Сiо́на ра́ди избавля́яй, и отврати́тъ нече́стiе от Иа́кова.
И се́й и́мъ и́же от мене́ завѣ́тъ, рече́ Госпо́дь: Ду́хъ мо́й, и́же е́сть въ тебѣ́, и глаго́лы, я́же а́зъ да́хъ во уста́ твоя́, не оскудѣ́ютъ от у́стъ твои́хъ и от у́стъ сѣ́мене твоего́: рече́ бо Госпо́дь отны́нѣ и во вѣ́къ.
ОХИР, дасти Парвардигор кӯтоҳ нест, ки наҷот надиҳад, ва гӯши Ӯ вазнин нест, ки нашнавад,
Балки гуноҳҳои шумо дар миёни шумо ва Худои шумо ҷудоӣ андохтааст, ва атоҳои шумо рӯи Ӯро аз шумо пӯшидааст, то ки нашнавад.
Зеро ки дастҳои шумо ба хун, ва ангуштҳои шумо ба гуноҳ олуда шудааст; лабҳои шумо дурӯғ мегӯяд, забони шумо ноинсофона сухан меронад.
Ҳеҷ кас толиби адолат нест, ва ҳеҷ кас аз рӯи ростӣ доварӣ намекунад: ба ҳеҷу пуч умед мебанданд ва суханони ботил мегӯянд, ба хабосат ҳомила мешаванд ва бадиро мезоянд.
Аз тухмҳои афъӣ бача мебароваранд, ва тори анкабӯт метананд; Ҳар кӣ аз тухмҳои онҳо бихӯрад, мемирад, ва агар пахш кунад, афъӣ берун меояд.
Тори анкабӯти онҳо барои либос кор намеояд, ва онҳо худро бо самари аъмолашон наметавонанд пӯшонанд; аъмоли онҳо аъмоли ҷафост, ва кори ситам дар дасти онҳост.
Пойҳои онҳо сӯи шарорат медавад, ва ба рехтани хуни шахси бегуноҳ мешитобад; фикрҳои онҳо фикрҳои ҷафост; тороҷ ва шикаст дар ҷоддаҳои онҳост.
Онҳо роҳи осоиштагиро намедонанд, ва дар тариқҳои онҳо инсофе нест; ҷоддаҳои худро каҷу килеб кардаанд: ҳар кӣ бо онҳо қадамгузор бошад, осоиштагиро намедонад.
Бинобар ин инсоф аз мо дур шудааст, ва адолат ба мо намерасад; ба нур умедвор мешавем, ва инак зулмот аст, ба дурахшҳо нигарон ҳастем – дар торикӣ қадам мемонем.
Мисли кӯрон деворро даст-даст мекунем, ва мисли касони бечашм даст-дасткунон роҳ меравем; дар нимирӯзӣ мисли торикии шом пешпо мехӯрем, дар мйёни тандурустон мисли мурдагонем.
Ҳамаамон мисли хирсон наъра мезанем, ва мисли кабӯтарон нолиш мекунем; ба инсоф умедворем – ва нест, ба наҷот умедворем – аз мо дур аст.
Зеро ки ҷиноятҳои мо пеши Ту бисёр шудааст, ва хатоҳои мо ба муқобили мо шаҳодат медиҳад; зеро ки ҷиноятҳои мо бо мост, ва гуноҳҳои худро медонем.
Хиёнат карда, мункири Парвардигор шудаем, ва аз Худои худ дурӣ гузидаем; каломи зулм ва куфрро ба забон рондаем, суханони дурӯғро аз дил гузаронида, ифода намудаем.
Ва инсоф ақиб гаштааст, ва адолат дар ҷои дур истодааст, зеро ки ростӣ дар майдон пешпо хӯрдааст, ва дурусткорӣ наметавонад биёяд.
Ва ростӣ нест шудааст, ва ҳар кӣ аз бадӣ канорагирӣ кунад, гирифтори таҳқир мешавад; ва Парвардигор дид, ва дар назари Ӯ бад омад, ки инсофе нест.
Ва дид, ки одаме нест, ва тааҷҷуб намуд, ки пуштибоне нест; ва бозуи Ӯ ба Ӯ мададгор шуд, ва адолати Ӯ Ӯро дастгирӣ намуд.
Ва Ӯ адолатро мисли зиреҳ дар бар кард, ва хӯди наҷотро бар сари Худ ниҳод, ва пероҳани интиқомро дар ивази либос дар бар кард, ва рашкро мисли ҷомае пӯшид, –
Бар тибқи аъмоли онҳо; бар тибқи он Ӯ подош хоҳад дод: ғазабро ба адуёни Худ, подошро ба душманони Худ, сазоро ба ҷазираҳо хоҳад дод.
Ва дар ғарб аз номи Парвардигор, ва дар тарафи тулӯи офтоб аз ҷалоли Ӯ хоҳанд тарсид; вақте ки душман мисли наҳре ба ҳуҷум ояд, нафаси Парвардигор вайро хоҳад ронд.
«Ва Раҳокунандае барои Сион хоҳад омад, ва барои онҳое ки дар Яъқуб аз маъсият баргашта бошанд, – мегӯяд Парвардигор.
Ва Ман, чунин аст паймони Ман бо онҳо, – мегӯяд Парвардигор: Рӯҳи Ман, ки бар туст, ва каломи Ман, ки Ман дар даҳони ту гузоштаам, аз даҳони ту, ва аз даҳони насли ту, ва аз даҳони насли насли ту дур нахоҳад шуд, – мегӯяд Парвардигор, – аз алҳол ва то абад».
Синодальный
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (NRSV)
- English (KJV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
1 Ваши беззакония разделили вас с Богом. 9 Потому суд далек от нас; не стало истины. 15 Господь воздаст; «придет Искупитель Сиона».
Вот, рука Господа не сократилась на то, чтобы спасать, и ухо Его не отяжелело для того, чтобы слышать.
Но беззакония ваши произвели разделение между вами и Богом вашим, и грехи ваши отвращают лице Его от вас, чтобы не слышать.
Ибо руки ваши осквернены кровью и персты ваши – беззаконием; уста ваши говорят ложь, язык ваш произносит неправду.
Никто не возвышает голоса за правду, и никто не вступается за истину; надеются на пустое и говорят ложь, зачинают зло и рождают злодейство;
высиживают змеиные яйца и ткут паутину; кто поест яиц их, – умрет, а если раздавит, – выползет ехидна.
Паутины их для одежды негодны, и они не покроются своим произведением; дела их – дела неправедные, и насилие в руках их.
Ноги их бегут ко злу, и они спешат на пролитие невинной крови; мысли их – мысли нечестивые; опустошение и гибель на стезях их.
Пути мира они не знают, и нет суда на стезях их; пути их искривлены, и никто, идущий по ним, не знает мира.
Потому-то и далек от нас суд, и правосудие не достигает до нас; ждем света, и вот тьма, – озарения, и ходим во мраке.
Осязаем, как слепые стену, и, как без глаз, ходим ощупью; спотыкаемся в полдень, как в сумерки, между живыми – как мертвые.
Все мы ревем, как медведи, и стонем, как голуби; ожидаем суда, и нет его, – спасения, но оно далеко от нас.
Ибо преступления наши многочисленны пред Тобою, и грехи наши свидетельствуют против нас; ибо преступления наши с нами, и беззакония наши мы знаем.
Мы изменили и солгали пред Господом, и отступили от Бога нашего; говорили клевету и измену, зачинали и рождали из сердца лживые слова.
И суд отступил назад, и правда стала вдали, ибо истина преткнулась на площади, и честность не может войти.
И не стало истины, и удаляющийся от зла подвергается оскорблению. И Господь увидел это, и противно было очам Его, что нет суда.
И видел, что нет человека, и дивился, что нет заступника; и помогла Ему мышца Его, и правда Его поддержала Его.
И Он возложил на Себя правду, как броню, и шлем спасения на главу Свою; и облекся в ризу мщения, как в одежду, и покрыл Себя ревностью, как плащом.
По мере возмездия, по этой мере Он воздаст противникам Своим – яростью, врагам Своим – местью, островам воздаст должное.
И убоятся имени Господа на западе и славы Его – на восходе солнца. Если враг придет как река, дуновение Господа прогонит его.
И придет Искупитель Сиона и сынов Иакова, обратившихся от нечестия, говорит Господь.
И вот завет Мой с ними, говорит Господь: Дух Мой, Который на тебе, и слова Мои, которые вложил Я в уста твои, не отступят от уст твоих и от уст потомства твоего, и от уст потомков потомства твоего, говорит Господь, отныне и до века.