Кто́ се́й прише́дый от Едо́ма, червле́ны ри́зы его́ от Восо́ра, се́й красе́нъ во у́твари, зѣло́ съ крѣ́постiю? А́зъ глаго́лю пра́вду и су́дъ спасе́нiя.

Почто́ червле́ны ри́зы твоя́ и оде́жды твоя́ я́ко от истопта́нiя точи́ла?

Испо́лненъ истопта́нiя, и от язы́къ нѣ́сть му́жа со мно́ю: и попра́хъ я́ я́ростiю мое́ю, и сотро́хъ я́ я́ко пе́рсть, и сведо́хъ кро́вь и́хъ въ зе́млю и вся́ ри́зы моя́ омочи́хъ:

де́нь бо воздая́нiя прiи́де на ни́хъ, и лѣ́то избавле́нiя приспѣ́:

и воззрѣ́хъ, и не бѣ́ помо́щника: и помы́слихъ, и никто́же заступи́: и изба́ви я́ мы́шца моя́, и я́рость моя́ наста́:

и попра́хъ я́ гнѣ́вомъ мои́мъ и сведо́хъ кро́вь и́хъ въ зе́млю.

Ми́лость Госпо́дню помяну́хъ, добродѣ́тели Госпо́дни во всѣ́хъ, и́миже на́мъ воздае́тъ: Госпо́дь, судiя́ бла́гъ до́му Изра́илеву, наво́дитъ на́мъ по ми́лости свое́й и по мно́жеству пра́вды своея́.

И рече́: не лю́дiе ли мои́? ча́да, и не отве́ргнутся. И бы́сть и́мъ во спасе́нiе от вся́кiя ско́рби и́хъ.

Не хода́тай, ниже́ а́нгелъ, но са́мъ Госпо́дь спасе́ и́хъ, зане́ лю́битъ и́хъ и щади́тъ и́хъ: са́мъ изба́ви и́хъ и воспрiя́тъ и́хъ и вознесе́ и́хъ во вся́ дни́ вѣ́ка.

Ті́и же не покори́шася и разгнѣ́ваша Ду́ха свята́го его́, и обрати́ся и́мъ на вражду́, и то́й воева́ на ня́.

И помяну́ дни́ вѣ́чныя: гдѣ́ возведы́й от земли́ {Въ нѣ́к.: от мо́ря.} па́стыря ове́цъ свои́хъ? гдѣ́ е́сть вложи́вый въ ни́хъ Ду́ха свята́го?

Возве́дшая десни́цею Моисе́а, мы́шца сла́вы его́ раздѣли́ во́ду предъ лице́мъ его́ сотвори́ти ему́ и́мя вѣ́чно,

проведе́ и́хъ сквозѣ́ бе́здну, я́коже коня́ сквозѣ́ пусты́ню, и не утруди́шася,

и я́ко скоты́ по по́лю, и сни́де Ду́хъ от Го́спода и наста́ви и́хъ: та́ко прове́лъ еси́ лю́ди твоя́ сотвори́ти тебѣ́ самому́ и́мя сла́вно.

Обрати́ся, Го́споди, от небесе́ и ви́ждь от до́му свята́го твоего́ и сла́вы твоея́: гдѣ́ е́сть ре́вность твоя́ и крѣ́пость твоя́? гдѣ́ е́сть мно́жество ми́лости твоея́ и щедро́тъ твои́хъ, я́ко терпѣ́лъ еси́ на́мъ?

Ты́ бо еси́ Оте́цъ на́шъ, поне́же Авраа́мъ не увѣ́дѣ на́съ, и Изра́иль не позна́ на́съ, но ты́, Го́споди, Оте́цъ на́шъ, изба́ви ны́, испе́рва и́мя твое́ на на́съ е́сть.

Что́ уклони́лъ еси́ на́съ, Го́споди, от пути́ твоего́? и ожесточи́лъ еси́ сердца́ на́ша, е́же не боя́тися тебе́? Обрати́ся ра́ди ра́бъ твои́хъ, ра́ди племе́нъ достоя́нiя твоего́,

да [поне́] ма́ло наслѣ́димъ горы́ святы́я твоея́. Проти́вницы на́ши попра́ша святы́ню твою́:

бы́хомъ я́ко испе́рва, егда́ не владѣ́лъ еси́ на́ми, ниже́ бѣ́ нарѣче́но и́мя твое́ на на́съ.

Еврейский

מִי־זֶה בָּא מֵאֱדוֹם, חֲמוּץ בְּגָדִים מִבָּצְרָה, זֶה הָדוּר בִּלְבוּשׁוֹ, צֹעֶה בְּרֹב כֹּחוֹ; אֲנִי מְדַבֵּר בִּצְדָקָה רַב לְהוֹשִׁיעַ׃

מַדּוּעַ אָדֹם לִלְבוּשֶׁךָ; וּבְגָדֶיךָ כְּדֹרֵךְ בְּגַת׃

פּוּרָה דָּרַכְתִּי לְבַדִּי, וּמֵעַמִּים אֵין־אִישׁ אִתִּי, וְאֶדְרְכֵם בְּאַפִּי, וְאֶרְמְסֵם בַּחֲמָתִי; וְיֵז נִצְחָם עַל־בְּגָדַי, וְכָל־מַלְבּוּשַׁי אֶגְאָלְתִּי׃

כִּי יוֹם נָקָם בְּלִבִּי; וּשְׁנַת גְּאוּלַי בָּאָה׃

וְאַבִּיט וְאֵין עֹזֵר, וְאֶשְׁתּוֹמֵם וְאֵין סוֹמֵךְ; וַתּוֹשַׁע לִי זְרֹעִי, וַחֲמָתִי הִיא סְמָכָתְנִי׃

וְאָבוּס עַמִּים בְּאַפִּי, וַאֲשַׁכְּרֵם בַּחֲמָתִי; וְאוֹרִיד לָאָרֶץ נִצְחָם׃ ס

חַסְדֵי יְהוָה אַזְכִּיר תְּהִלֹּת יְהוָה, כְּעַל כֹּל אֲשֶׁר־גְּמָלָנוּ יְהוָה; וְרַב־טוּב לְבֵית יִשְׂרָאֵל, אֲשֶׁר־גְּמָלָם כְּרַחֲמָיו וּכְרֹב חֲסָדָיו׃

וַיֹּאמֶר אַךְ־עַמִּי הֵמָּה, בָּנִים לֹא יְשַׁקֵּרוּ; וַיְהִי לָהֶם לְמוֹשִׁיעַ׃

בְּכָל־צָרָתָם לֹא (לוֹ) צָר, וּמַלְאַךְ פָּנָיו הוֹשִׁיעָם, בְּאַהֲבָתוֹ וּבְחֶמְלָתוֹ הוּא גְאָלָם; וַיְנַטְּלֵם וַיְנַשְּׂאֵם כָּל־יְמֵי עוֹלָם׃

וְהֵמָּה מָרוּ וְעִצְּבוּ אֶת־רוּחַ קָדְשׁוֹ; וַיֵּהָפֵךְ לָהֶם לְאוֹיֵב הוּא נִלְחַם־בָּם׃

וַיִּזְכֹּר יְמֵי־עוֹלָם מֹשֶׁה עַמּוֹ; אַיֵּה הַמַּעֲלֵם מִיָּם, אֵת רֹעֵי צֹאנוֹ, אַיֵּה הַשָּׂם בְּקִרְבּוֹ אֶת־רוּחַ קָדְשׁוֹ׃

מוֹלִיךְ לִימִין מֹשֶׁה, זְרוֹעַ תִּפְאַרְתּוֹ; בּוֹקֵעַ מַיִם מִפְּנֵיהֶם, לַעֲשׂוֹת לוֹ שֵׁם עוֹלָם׃

מוֹלִיכָם בַּתְּהֹמוֹת; כַּסּוּס בַּמִּדְבָּר לֹא יִכָּשֵׁלוּ׃

כַּבְּהֵמָה בַּבִּקְעָה תֵרֵד, רוּחַ יְהוָה תְּנִיחֶנּוּ; כֵּן נִהַגְתָּ עַמְּךָ, לַעֲשׂוֹת לְךָ שֵׁם תִּפְאָרֶת׃

הַבֵּט מִשָּׁמַיִם וּרְאֵה, מִזְּבֻל קָדְשְׁךָ וְתִפְאַרְתֶּךָ; אַיֵּה קִנְאָתְךָ וּגְבוּרֹתֶךָ, הֲמוֹן מֵעֶיךָ וְרַחֲמֶיךָ אֵלַי הִתְאַפָּקוּ׃

כִּי־אַתָּה אָבִינוּ, כִּי אַבְרָהָם לֹא יְדָעָנוּ, וְיִשְׂרָאֵל לֹא יַכִּירָנוּ; אַתָּה יְהוָה אָבִינוּ, גֹּאֲלֵנוּ מֵעוֹלָם שְׁמֶךָ׃

לָמָּה תַתְעֵנוּ יְהוָה מִדְּרָכֶיךָ, תַּקְשִׁיחַ לִבֵּנוּ מִיִּרְאָתֶךָ; שׁוּב לְמַעַן עֲבָדֶיךָ, שִׁבְטֵי נַחֲלָתֶךָ׃

לַמִּצְעָר יָרְשׁוּ עַם־קָדְשֶׁךָ; צָרֵינוּ בּוֹסְסוּ מִקְדָּשֶׁךָ׃

הָיִינוּ, מֵעוֹלָם לֹא־מָשַׁלְתָּ בָּם, לֹא־נִקְרָא שִׁמְךָ עֲלֵיהֶם; לוּא־קָרַעְתָּ שָׁמַיִם יָרַדְתָּ, מִפָּנֶיךָ הָרִים נָזֹלּוּ׃

Немецкий (GNB)

»Wer kommt da vom Edomiterland, in grell gefärbter Kleidung aus der Stadt Bozra? Wer bist du, der so stolz einherschreitet in seinem Gewand, erfüllt von unbändiger Kraft?«

»Ich bińs, der Recht schafft und helfen kann!«

»Warum ist dein Gewand so rot gefleckt wie bei einem, der in der Kelter die Trauben zertritt?«

»Ganz allein trat ich die Kelter und niemand aus den Völkern hat mir dabei geholfen. Ich habe sie alle in meinem Zorn zerstampft wie Trauben, ihr Blut ist auf mein Gewand gespritzt.

Ich sah, dass die Zeit gekommen war, mein Volk zu befreien und alle seine Feinde zu bestrafen.

Ich dachte, es würde mir jemand helfen; aber als ich mich umsah, war keiner bereit. Da habe ich mir selber geholfen; mein Zorn gab mir die Kraft.

Ich trat die Völker nieder und zerstampfte sie in meinem Zorn, ihr Blut ließ ich in die Erde fließen.«

Ich denke an die Taten des HERRN,
die seinen Ruhm verkünden,
an die Beweise seiner Güte,
die er Israel gegeben hat,
damals in alten Zeiten!
Unermesslich reich ist der HERR
an Liebe und Erbarmen.

Er sagte zu sich: »Mein Volk sind sie,
meine Kinder, die mich nicht enttäuschen werden.«
Darum ist er uns zu Hilfe gekommen.

Er hat uns seinen Engel gesandt
und unserer Not ein Ende gemacht;
denn unsere Bedrängnis machte ihm selber Not.
Er war voll Liebe und Erbarmen zu uns
und hat uns immer wieder gerettet –
wie ein Vater hat er für uns gesorgt
in so vielen Generationen.

Wir aber lehnten uns gegen ihn auf
und kränkten seinen Heiligen Geist.
So machten wir ihn zu unserem Feind,
er selbst kämpfte gegen sein Volk.

Da dachten wir voll Sehnsucht an die alte Zeit,
als noch Mose in unserer Mitte war.
»Wo ist der Gott«, so klagten wir,
»der einst den großen Hirten seiner Herde
aus dem Wasser des Nilstroms gerettet hat?
Wo ist der Gott, der Mose ausgerüstet hat,
der seinen Heiligen Geist auf ihn gelegt hat

und ihm beistand mit seinem mächtigen Arm?
Der Gott, der das Meer zerteilte vor seinem Volk,
damit sein großer Name gepriesen wird in alle Ewigkeit?

Der sie über den Meeresgrund führte,
ungefährdet, ohne zu stolpern,
so sicher, wie Pferde die Steppe durchqueren?

Wie ein Hirt seine Rinderherde führt,
sie zum Rastplatz bringt im geschützten Tal,
so führte der HERR durch seinen mächtigen Geist
sein Volk aus der Gefahr
und gab ihm Ruhe und Sicherheit.«

Ja, HERR, so hast du dein Volk geleitet,
damit dein herrlicher Name gepriesen wird!

HERR, sieh herab von deinem Himmel,
wo du in Heiligkeit und Hoheit thronst!
Wo ist deine brennende Liebe zu uns?
Wo ist deine unvergleichliche Macht?
Hast du kein Erbarmen mehr mit uns?
Wir spüren nichts davon, dass du uns liebst!

HERR, du bist doch unser Vater!
Abraham weiß nichts von uns,
auch Jakob kennt uns nicht;
unsere Stammväter können uns nicht helfen.
Aber du, HERR, bist unser wahrer Vater!
»Unser Befreier seit Urzeiten« – das ist dein Name.

Warum hast du zugelassen,
dass wir von deinem Weg abwichen?
Warum hast du uns so starrsinnig gemacht,
dass wir dir nicht mehr gehorchten?
Wende dich uns wieder zu!
Wir sind doch deine Diener,
wir sind doch das Volk, das dir gehört!

Es war nur für eine kurze Zeit,
dass wir das Land besitzen durften;
nun ist dein Heiligtum von den Feinden entweiht.

Es ist, als wärst du nie unser Herrscher gewesen
und als wären wir nicht das Volk,
das du zu deinem Eigentum erklärt hast.

Reiß doch den Himmel auf und komm herab,
dass die Berge vor dir erbeben!

Таджикский

Языки

ИН кист, ки аз Адӯм меояд, бо либоси сурх аз Басра меояд? Ин кист, ки дар либоси Худ пуршукӯҳ аст, ва дар камоли қуввати Худ қадам мегузорад? «Ман ҳастам, ки аз рӯи адолат сухан меронам ва барои наҷот додан тавоно мебошам».

Чаро либоси Ту сурх аст, ва ҷомаи Ту мисли касест, ки чархуштро поймол карда бошад?

«Танҳо Худам чархуштро поймол кардам, ва аз қавмон касе бо Ман набуд, ва Ман онҳоро дар ғазаби Худ поймол намудам, ва дар шиддати хашми Худ онҳоро лагадкӯб сохтам, ва хуни онҳо бар либоси Ман пошида шуд, ва Ман тамоми ҷомаи Худро олуда кардам;

Зеро ки рӯзи интиқом дар дили Ман аст, ва соли раҳо кардани Ман фаро расидааст.

Ва Ман нигаристам, ва мададгоре набуд, ва тааҷҷуб намудам, ки ёваре набуд, ва бозуи Ман Маро мададгор шуд, ва хашми Ман Маро ёварӣ намуд.

Ва Ман қавмонро дар ғазаби Худ поймол намудам, ва онҳоро аз шиддати хашми Худ маст кардам, ва хуни онҳоро бар замин рехтам».

Эҳсонҳои Парвардигор ва ҷалоли Парвардигорро зикр хоҳам кард, барои ҳар он чи Парвардигор ба мо ато намудааст, ва барои лутфи зиёде ба хонадони Исроил, ки Ӯ аз рӯи марҳамати Худ ва аз рӯи фаровонии эҳсонҳои Худ ба онҳо ато намудааст.

Ва Ӯ гуфтааст: «Ба яқин, онҳо қавми Ман ҳастанд, писароне ки хиёнат намекунанд». Ва Ӯ Наҷотдиҳандаи онҳо буд.

Дар ҳар тангии онҳо Ӯ дилсӯзӣ мекард, ва фариштае ки дар ҳузури Ӯ буд, онҳоро наҷот медод; аз рӯи муҳаббати Худ ва шафқати Худ Ӯ онҳоро раҳо мекард, ва дар тамоми айёми қадим онҳоро мебардошт ва баланд мекард.

Валекин онҳо беитоатӣ намуда, Рӯҳулқудси Ӯро маҳзун мекарданд, ва Ӯ душмани онҳо гашта, ба муқобили онҳо меҷангид.

Ва қавми Ӯ айёми қадими Мусоро ба ёд оварданд: куҷост Он ки онҳоро бо чӯпони рамаи Худ аз баҳр баровард? Куҷост Он ки Рӯҳулқудси Худро андаруни онҳо ниҳод?

Он ки бозуи пуршукӯҳи Худро ба ямини Мусо равона намуда, обҳоро пеши онҳо пора кард, то ки барои Худ номи ҷовидонӣ пайдо кунад?

Он ки онҳоро дар вартаҳо мисли аспе дар биёбон ҳидоят намуд, ва онҳо пешпо нахӯрданд?

Мисли чорпое ки ба водӣ фурӯд меояд, Рӯҳи Парвардигор онҳоро сӯи фароғат бурд. Ҳамин тавр Ту қавми Худро ҳидоят намудӣ, то ки барои Худ номи пуршукӯҳе пайдо кунӣ.

Аз осмон назар андоз ва аз маскани пок ва пурҷалоли Худ бубин! Рашки Ту ва тавоноии Ту куҷост? Дилсӯзии Ту ва марҳаматҳои Ту нисбат ба ман боздошта шудааст.

Ту, охир, Падари мо ҳастӣ, агарчи Иброҳим моро намедонад, ва Исроил моро намешиносад; Ту, эй Парвардигор, Падари мо, Раҳокунандаи мо ҳастӣ, ва номи Ту аз азал чунин аст.

Чаро, эй Парвардигор, моро гузоштаӣ, ки гумроҳ шуда, аз роҳҳои Ту бароем? Ва дилҳои моро сахт кардаӣ, то ки аз Ту натарсем? Ба хотири бандагони Худ, ба хотири сибтҳои мероси Худ сӯи мо руҷӯъ намо!

Қавми поки Ту муддати каме онро тасарруф намуданд; душманони мо қудси Туро поймол карданд.

Мо мисли касоне шудаем, ки Ту гӯё ҳаргиз бар онҳо ҳукмронӣ накарда бошӣ, ва онҳо ба номи Ту номида нашуда бошанд.