Скрыть
65:9
65:14
Церковнославянский (рус)
Явле́нъ бы́хъ не и́щущымъ мене́, обрѣто́хся не вопроша́ющымъ о мнѣ́, реко́хъ: се́, е́смь: язы́ку, и́же не при­­зва́ша и́мене мо­его́.
Простро́хъ ру́цѣ мо­и́ ве́сь де́нь къ лю́демъ не покаря́ющымся и проти́ву глаго́лющымъ, и́же не ходи́ша путе́мъ и́стин­нымъ, но вслѣ́дъ грѣхо́въ сво­и́хъ.
Лю́дiе сі́и разгнѣвля́ющiи мя́ предъ лице́мъ мо­и́мъ при́сно: ті́и же́ртвы при­­но́сятъ въ вертогра́дѣхъ и кадя́тъ во чре́пѣхъ бѣсо́мъ, и́же не су́ть,
и во гробѣ́хъ и во пеще́рахъ лежа́тъ со́нiй ра́ди, и́же ядя́тъ мяса́ свина́я и юху́ тре́бъ, оскверне́ни сосу́ди и́хъ вси́:
и́же глаго́лютъ: от­иди́ от­ мене́, не при­­косни́ся мнѣ́, я́ко чи́стъ е́смь. Се́й ды́мъ я́рости мо­ея́, о́гнь гори́тъ въ не́мъ вся́ дни́.
Се́, написа́ся предо мно́ю: не умолчу́, до́ндеже от­да́мъ въ нѣ́дра и́мъ грѣхи́ и́хъ и грѣхи́ оте́цъ и́хъ, глаго́летъ Госпо́дь:
и́же кадя́ху на гора́хъ и на хо́лмѣхъ укори́ша мя́, от­да́мъ дѣла́ и́хъ въ нѣ́дра и́мъ.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: и́мже о́бразомъ обрѣта́ет­ся я́года на гре́знѣ, и реку́тъ: не погуби́ его́, я́ко благослове́нiе е́сть въ не́мъ: та́ко сотворю́ служа́щаго ми́ ра́ди, не и́мамъ всѣ́хъ погуби́ти ра́ди его́:
и изведу́ изъ Иа́кова сѣ́мя и изъ Иу́ды, и наслѣ́дитъ го́ру святу́ю мою́, и наслѣ́дятъ избра́н­нiи мо­и́ и раби́ мо­и́ и вселя́т­ся та́мо.
И бу́дутъ во дубра́вѣ огра́ды стадо́мъ, и юдо́ль Ахо́рская въ поко́ище говя́довъ лю́демъ мо­и́мъ, и́же взыска́ша мене́.
Вы́ же, оста́вив­шiи мя́ и забыва́ющiи го́ру святу́ю мою́, и уготовля́ющiи де́мону трапе́зу и исполня́ющiи ща́стiю ра­ст­воре́нiе,
а́зъ преда́мъ ва́съ подъ ме́чь, вси́ закла́нiемъ паде́те: я́ко зва́хъ ва́съ, и не послу́шасте, глаго́лахъ, и преслу́шасте и сотвори́сте лука́вое предо мно́ю, и я́же не хотѣ́хъ, избра́сте.
Сего́ ра́ди та́ко глаго́летъ Госпо́дь: се́, рабо́та­ю­щiи ми́ я́сти бу́дутъ, вы́ же вза́лчете: се́, рабо́та­ю­щiи ми́ пи́ти бу́дутъ, вы́ же воз­жа́ждете:
се́, рабо́та­ю­щiи ми́ воз­ра́дуют­ся, вы́ же посрамите́ся: се́, рабо́та­ю­щiи ми́ воз­веселя́т­ся въ весе́лiи се́рдца, вы́ же возопiе́те въ болѣ́зни се́рдца ва́­шего и от­ сокруше́нiя ду́ха воспла́четеся.
Оста́вите бо и́мя ва́­ше въ насыще́нiе избра́н­нымъ мо­и́мъ, ва́съ же избiе́тъ Госпо́дь: рабо́та­ю­щымъ же мнѣ́ нарече́т­ся и́мя но́вое,
е́же благослови́т­ся на земли́, благословя́тъ бо Бо́га и́стин­наго: и клену́щiися на земли́ кля́тися бу́дутъ Бо́гомъ и́стин­нымъ, забу́дутъ бо печа́ль свою́ пе́рвую, и не взы́детъ и́мъ на се́рдце.
Бу́детъ бо не́бо но́во и земля́ нова́, и не помяну́тъ пре́жнихъ, ниже́ взы́дутъ на се́рдце и́хъ,
но ра́дость и весе́лiе обря́щутъ на не́й, я́ко се́, а́зъ творю́ весе́лiе Иерусали́му и лю́демъ мо­и́мъ ра́дость.
И воз­веселю́ся о Иерусали́мѣ и воз­ра́дуюся о лю́дехъ мо­и́хъ, и ксему́ не услы́шит­ся въ не́мъ гла́съ пла́ча, ни гла́съ во́пля,
ниже́ бу́детъ та́мо младе́нецъ, ни ста́рецъ, и́же не испо́лнитъ лѣ́тъ сво­и́хъ: бу́детъ бо ю́ный ста́ лѣ́тъ, умира́яй же грѣ́шникъ ста́ лѣ́тъ и про́клятъ бу́детъ.
И сози́ждутъ до́мы и са́ми вселя́т­ся, и насадя́тъ виногра́ды и са́ми снѣдя́тъ плоды́ и́хъ.
Не сози́ждутъ, да ині́и вселя́т­ся, и не насадя́тъ, да ині́и снѣдя́тъ: я́коже бо дні́е дре́ва жи́зни, бу́дутъ дні́е люді́й мо­и́хъ: дѣла́ бо трудо́въ и́хъ обетша́ютъ.
Избра́н­нiи же мо­и́ не и́мутъ труди́тися вотще́, ниже́ породя́тъ ча́дъ на прокля́тiе, я́ко сѣ́мя благослове́но е́сть Бо́гомъ, и вну́цы и́хъ съ ни́ми бу́дутъ.
И бу́детъ, пре́жде не́же воз­зва́ти и́мъ, а́зъ услы́шу и́хъ, еще́ глаго́лющымъ и́мъ, реку́: что́ есть?
Тогда́ во́лцы и а́гнцы и́мутъ пасти́ся вку́пѣ, и ле́въ я́ко во́лъ снѣ́сть пле́вы, и змiя́ зе́млю я́ко хлѣ́бъ: не повредя́тъ, ниже́ погубя́тъ на горѣ́ святѣ́й мо­е́й, глаго́летъ Госпо́дь.
Греческий [Greek (Koine)]
ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσιν εἶπα ἰδού εἰμι τῷ ἔθνει οἳ οὐκ ἐκάλεσάν μου τὸ ὄνομα
ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου ὅλην τὴν ἡμέραν προ­̀ς λαὸν ἀπειθοῦν­τα καὶ ἀν­τιλέγον­τα οἳ οὐκ ἐπορεύ­θησαν ὁδῷ ἀληθινῇ ἀλλ᾿ ὀπίσω τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν
ὁ λαὸς οὗτος ὁ παροξύνων με ἐναν­τίον ἐμοῦ δια­̀ παν­τός αὐτοὶ θυσιάζουσιν ἐν τοῖς κήποις καὶ θυμιῶσιν ἐπι­̀ ταῖς πλίνθοις τοῖς δαιμονίοις ἃ οὐκ ἔστιν
καὶ ἐν τοῖς μνήμασιν καὶ ἐν τοῖς σπηλαίοις κοιμῶν­ται δι᾿ ἐνύπνια οἱ ἔσθον­τες κρέα ὕεια καὶ ζωμὸν θυσιῶν μεμολυμμένα πάν­τα τὰ σκεύ­η αὐτῶν
οἱ λέγον­τες πόρρω ἀπ᾿ ἐμοῦ μὴ ἐγγίσῃς μου ὅτι καθαρός εἰμι οὗτος καπνὸς τοῦ θυμοῦ μου πῦρ καίεται ἐν αὐτῷ πάσας τὰς ἡμέρας
ἰδοὺ γέγραπται ἐνώπιόν μου οὐ σιωπήσω ἕως ἂν ἀπο­δῶ εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν
τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ τῶν πατέρων αὐτῶν λέγει κύριος οἳ ἐθυμίασαν ἐπι­̀ τῶν ὀρέων καὶ ἐπι­̀ τῶν βουνῶν ὠνείδισάν με ἀπο­δώσω τὰ ἔργα αὐτῶν εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν
οὕτως λέγει κύριος ὃν τρόπον εὑρεθή­σε­ται ὁ ῥὼξ ἐν τῷ βότρυι καὶ ἐροῦσιν μὴ λυμήνῃ αὐτὸν ὅτι εὐλογία κυρίου ἐστὶν ἐν αὐτῷ οὕτως ποιήσω ἕνεκεν τοῦ δουλεύ­ον­τός μοι τούτου ἕνεκεν οὐ μὴ ἀπο­λέσω πάν­τας
καὶ ἐξάξω τὸ ἐξ Ιακωβ σπέρμα καὶ τὸ ἐξ Ιουδα καὶ κληρο­νο­μήσει τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ κληρο­νο­μήσουσιν οἱ ἐκλεκτοί μου καὶ οἱ δοῦλοί μου καὶ κατοικήσουσιν ἐκεῖ
καὶ ἔσον­ται ἐν τῷ δρυμῷ ἐπαύλεις ποιμνίων καὶ φάραγξ Αχωρ εἰς ἀνάπαυσιν βουκολίων τῷ λαῷ μου οἳ ἐζήτησάν με
ὑμεῖς δὲ οἱ ἐγκατα­λιπόν­τες με καὶ ἐπι­λανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ ἑτοιμάζον­τες τῷ δαίμονι τράπεζαν καὶ πλη­ροῦν­τες τῇ τύχῃ κέρασμα
ἐγὼ παρα­δώσω ὑμᾶς εἰς μάχαιραν πάν­τες ἐν σφαγῇ πεσεῖσθε ὅτι ἐκάλεσα ὑμᾶς καὶ οὐχ ὑπηκούσατε ἐλάλησα καὶ παρηκούσατε καὶ ἐποιήσατε τὸ πονηρὸν ἐναν­τίον ἐμοῦ καὶ ἃ οὐκ ἐβουλόμην ἐξελέξασθε
δια­̀ τοῦτο τάδε λέγει κύριος ἰδοὺ οἱ δουλεύ­ον­τές μοι φάγον­ται ὑμεῖς δὲ πεινάσετε ἰδοὺ οἱ δουλεύ­ον­τές μοι πίον­ται ὑμεῖς δὲ διψήσετε ἰδοὺ οἱ δουλεύ­ον­τές μοι εὐφρανθήσον­ται ὑμεῖς δὲ αἰσχυνθήσεσθε
ἰδοὺ οἱ δουλεύ­ον­τές μοι ἀγαλλιάσον­ται ἐν εὐφροσύνῃ ὑμεῖς δὲ κεκράξεσθε δια­̀ τὸν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἀπο­̀ συν­τριβῆς πνεύ­μα­τος ὀλολύξετε
κατα­λείψετε γὰρ τὸ ὄνομα ὑμῶν εἰς πλη­σμονὴν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου ὑμᾶς δὲ ἀνελεῖ κύριος τοῖς δὲ δουλεύ­ουσιν αὐτῷ κληθή­σε­ται ὄνομα καινόν
ὃ εὐλογηθή­σε­ται ἐπι­̀ τῆς γῆς εὐλογήσουσιν γὰρ τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν καὶ οἱ ὀμνύον­τες ἐπι­̀ τῆς γῆς ὀμοῦν­ται τὸν θεὸν τὸν ἀληθινόν ἐπι­λήσον­ται γὰρ τὴν θλῖψιν αὐτῶν τὴν πρώτην καὶ οὐκ ἀναβή­σε­ται αὐτῶν ἐπι­̀ τὴν καρδίαν
ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προ­τέρων οὐδ᾿ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπι­̀ τὴν καρδίαν
ἀλλ᾿ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ Ιερουσαλημ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην
καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐπι­̀ Ιερουσαλημ καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπι­̀ τῷ λαῷ μου καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς
καὶ οὐ μὴ γένηται ἐκεῖ ἄωρος καὶ πρεσβύτης ὃς οὐκ ἐμπλή­σει τὸν χρόνον αὐτοῦ ἔσται γὰρ ὁ νέος ἑκατὸν ἐτῶν ὁ δὲ ἀπο­θνῄσκων ἁμαρτωλὸς ἑκατὸν ἐτῶν καὶ ἐπι­κατα­́ρα­τος ἔσται
καὶ οἰκοδομήσουσιν οἰκίας καὶ αὐτοὶ ἐνοικήσουσιν καὶ κατα­φυτεύ­σουσιν ἀμπελῶνας καὶ αὐτοὶ φάγον­ται τὰ γενήματα αὐτῶν
καὶ οὐ μὴ οἰκοδομήσουσιν καὶ ἄλλοι ἐνοικήσουσιν καὶ οὐ μὴ φυτεύ­σουσιν καὶ ἄλλοι φάγον­ται κατα­̀ γὰρ τὰς ἡμέρας τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς ἔσον­ται αἱ ἡμέραι τοῦ λαοῦ μου τὰ ἔργα τῶν πόνων αὐτῶν παλαιώσουσιν
οἱ δὲ ἐκλεκτοί μου οὐ κοπιάσουσιν εἰς κενὸν οὐδὲ τεκνοποιήσουσιν εἰς κατα­́ραν ὅτι σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ ἐστιν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν μετ᾿ αὐτῶν ἔσον­ται
καὶ ἔσται πρὶν κεκράξαι αὐτοὺς ἐγὼ ἐπακούσομαι αὐτῶν ἔτι λαλούν­των αὐτῶν ἐρῶ τί ἐστιν
τότε λύκοι καὶ ἄρνες βοσκηθήσον­ται ἅμα καὶ λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα ὄφις δὲ γῆν ὡς ἄρτον οὐκ ἀδικήσουσιν οὐδὲ μὴ λυμανοῦν­ται ἐπι­̀ τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ μου λέγει κύριος
Французский (LSG)
J'ai exaucé ceux qui ne demandaient rien, Je me suis laissé trouver par ceux qui ne me cherchaient pas; J'ai dit: Me voici, me voici! A une nation qui ne s'appelait pas de mon nom.
J'ai tendu mes mains tous les jours vers un peuple rebelle, Qui marche dans une voie mauvaise, Au gré de ses pensées;
Vers un peuple qui ne cesse de m'irriter en face, Sacrifiant dans les jardins, Et brûlant de l'encens sur les briques:
Qui fait des sépulcres sa demeure, Et passe la nuit dans les cavernes, Mangeant de la chair de porc, Et ayant dans ses vases des mets impurs;
Qui dit: Retire-toi, Ne m'approche pas, car je suis saint!... De pareilles choses, c'est une fumée dans mes narines, C'est un feu qui brûle toujours.
Voici ce que j'ai résolu par devers moi: Loin de me taire, je leur ferai porter la peine, Oui, je leur ferai porter la peine
De vos crimes, dit l'Éternel, et des crimes de vos pères, Qui ont brûlé de l'encens sur les montagnes, Et qui m'ont outragé sur les collines; Je leur mesurerai le salaire de leurs actions passées.
Ainsi parle l'Éternel: Quand il se trouve du jus dans une grappe, On dit: Ne la détruis pas, Car il y a là une bénédiction! J'agirai de même, pour l'amour de mes serviteurs, Afin de ne pas tout détruire.
Je ferai sortir de Jacob une postérité, Et de Juda un héritier de mes montagnes; Mes élus posséderont le pays, Et mes serviteurs y habiteront.
Le Saron servira de pâturage au menu bétail, Et la vallée d'Acor servira de gîte au gros bétail, Pour mon peuple qui m'aura cherché.
Mais vous, qui abandonnez l'Éternel, Qui oubliez ma montagne sainte, Qui dressez une table pour Gad, Et remplissez une coupe pour Meni,
Je vous destine au glaive, Et vous fléchirez tous le genou pour être égorgés; Car j'ai appelé, et vous n'avez point répondu, J'ai parlé, et vous n'avez point écouté; Mais vous avez fait ce qui est mal à mes yeux, Et vous avez choisi ce qui me déplaît.
C'est pourquoi ainsi parle le Seigneur, l'Éternel: Voici, mes serviteurs mangeront, et vous aurez faim; Voici, mes serviteurs boiront, et vous aurez soif; Voici, mes serviteurs se réjouiront, et vous serez confondus;
Voici, mes serviteurs chanteront dans la joie de leur coeur; Mais vous, vous crierez dans la douleur de votre âme, Et vous vous lamenterez dans l'abattement de votre esprit.
Vous laisserez votre nom en imprécation à mes élus; Le Seigneur, l'Éternel, vous fera mourir, Et il donnera à ses serviteurs un autre nom.
Celui qui voudra être béni dans le pays Voudra l'être par le Dieu de vérité, Et celui qui jurera dans le pays Jurera par le Dieu de vérité; Car les anciennes souffrances seront oubliées, Elles seront cachées à mes yeux.
Car je vais créer de nouveaux cieux Et une nouvelle terre; On ne se rappellera plus les choses passées, Elles ne reviendront plus à l'esprit.
Réjouissez-vous plutôt et soyez à toujours dans l'allégresse, A cause de ce que je vais créer; Car je vais créer Jérusalem pour l'allégresse, Et son peuple pour la joie.
Je ferai de Jérusalem mon allégresse, Et de mon peuple ma joie; On n'y entendra plus Le bruit des pleurs et le bruit des cris.
Il n'y aura plus ni enfants ni vieillards Qui n'accomplissent leurs jours; Car celui qui mourra à cent ans sera jeune, Et le pécheur âgé de cent ans sera maudit.
Ils bâtiront des maisons et les habiteront; Ils planteront des vignes et en mangeront le fruit.
Ils ne bâtiront pas des maisons pour qu'un autre les habite, Ils ne planteront pas des vignes pour qu'un autre en mange le fruit; Car les jours de mon peuple seront comme les jours des arbres, Et mes élus jouiront de l'oeuvre de leurs mains.
Ils ne travailleront pas en vain, Et ils n'auront pas des enfants pour les voir périr; Car ils formeront une race bénie de l'Éternel, Et leurs enfants seront avec eux.
Avant qu'ils m'invoquent, je répondrai; Avant qu'ils aient cessé de parler, j'exaucerai.
Le loup et l'agneau paîtront ensemble, Le lion, comme le boeuf, mangera de la paille, Et le serpent aura la poussière pour nourriture. Il ne se fera ni tort ni dommage Sur toute ma montagne sainte, Dit l'Éternel.
1 Божьи руки, простертые к народу непокорному; «воздам … беззакония ваши». 8 Господь не погубит всех, но тех, которые оставили Его, «обрекает мечу», голоду, жажде. 17 Он сотворит новое небо и новую землю для мирного народа. «Прежде, нежели они воззовут, Я отвечу». «Они не будут причинять зла и вреда на святой горе Моей».
Я открылся не вопрошавшим обо Мне; Меня нашли не искавшие Меня. «Вот Я! вот Я!» – говорил Я народу, не именовавшемуся именем Моим.
Всякий день простирал Я руки Мои к народу непокорному, ходившему путем недобрым, по своим помышлениям, –
к народу, который постоянно оскорбляет Меня в лице, приносит жертвы в рощах и сожигает фимиам на черепках,
сидит в гробах и ночует в пещерах; ест свиное мясо, и мерзкое варево в сосудах у него;
который говорит: «остановись, не подходи ко мне, потому что я свят для тебя». Они – дым для обоняния Моего, огонь, горящий всякий день.
Вот что написано пред лицем Моим: не умолчу, но воздам, воздам в недро их
беззакония ваши, говорит Господь, и вместе беззакония отцов ваших, которые воскуряли фимиам на горах, и на холмах поносили Меня; и отмерю в недра их прежние деяния их.
Так говорит Господь: когда в виноградной кисти находится сок, тогда говорят: «не повреди ее, ибо в ней благословение»; то же сделаю Я и ради рабов Моих, чтобы не всех погубить.
И произведу от Иакова семя, и от Иуды наследника гор Моих, и наследуют это избранные Мои, и рабы Мои будут жить там.
И будет Сарон пастбищем для овец и долина Ахор – местом отдыха для волов народа Моего, который взыскал Меня.
А вас, которые оставили Господа, забыли святую гору Мою, приготовляете трапезу для Гада* и растворяете полную чашу для Мени*, – //*Гад (или Ваал-Гад) и Мени (Мануфи) – имена божеств солнца и луны.
вас обрекаю Я мечу, и все вы прекло́нитесь на заклание: потому что Я звал, и вы не отвечали; говорил, и вы не слушали, но делали злое в очах Моих и избирали то, что было неугодно Мне.
Посему так говорит Господь Бог: вот, рабы Мои будут есть, а вы будете голодать; рабы Мои будут пить, а вы будете томиться жаждою;
рабы Мои будут веселиться, а вы будете в стыде; рабы Мои будут петь от сердечной радости, а вы будете кричать от сердечной скорби и рыдать от сокрушения духа.
И оставите имя ваше избранным Моим для проклятия; и убьет тебя Господь Бог, а рабов Своих назовет иным именем,
которым кто будет благословлять себя на земле, будет благословляться Богом истины; и кто будет клясться на земле, будет клясться Богом истины, – потому что прежние скорби будут забыты и сокрыты от очей Моих.
Ибо вот, Я творю новое небо и новую землю, и прежние уже не будут воспоминаемы и не придут на сердце.
А вы будете веселиться и радоваться вовеки о том, что Я творю: ибо вот, Я творю Иерусалим весельем и народ его радостью.
И буду радоваться о Иерусалиме и веселиться о народе Моем; и не услышится в нем более голос плача и голос вопля.
Там не будет более малолетнего и старца, который не достигал бы полноты дней своих; ибо столетний будет умирать юношею, но столетний грешник будет проклинаем.
И буду строить домы и жить в них, и насаждать виноградники и есть плоды их.
Не будут строить, чтобы другой жил, не будут насаждать, чтобы другой ел; ибо дни народа Моего будут, как дни дерева, и избранные Мои долго будут пользоваться изделием рук своих.
Не будут трудиться напрасно и рождать детей на го́ре; ибо будут семенем, благословенным от Господа, и потомки их с ними.
И будет, прежде нежели они воззовут, Я отвечу; они еще будут говорить, и Я уже услышу.
Волк и ягненок будут пастись вместе, и лев, как вол, будет есть солому, а для змея прах будет пищею: они не будут причинять зла и вреда на всей святой горе Моей, говорит Господь.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible