Я́ко се́, дні́е гряду́тъ, рече́ Госпо́дь, и возвращу́ преселе́нiе люді́й мои́хъ Изра́иля и Иу́ды, рече́ Госпо́дь Вседержи́тель, и возвращу́ я́ на зе́млю, ю́же да́хъ отце́мъ и́хъ, и овладѣ́ютъ е́ю.

И сiя́ словеса́, я́же глаго́ла Госпо́дь о Изра́или и о Иу́дѣ.

Та́ко рече́ Госпо́дь: гла́съ стра́ха услы́шите: стра́хъ, и нѣ́сть ми́ра.

Вопроси́те и ви́дите, а́ще ражда́етъ му́жескъ по́лъ? и о страсѣ́, въ не́мже имѣ́ти бу́дутъ чре́сла и спасе́нiе? поне́же ви́дѣхъ вся́каго человѣ́ка, и ру́цѣ его́ на чре́слѣхъ его́ а́ки ражда́ющiя: обрати́шася ли́ца въ же́лтую болѣ́знь.

О, лю́тѣ! я́ко бы́сть вели́къ де́нь то́й и нѣ́сть подо́бна ему́: и вре́мя тѣ́сно е́сть Иа́кову, и от того́ спасе́тся.

Въ то́й де́нь, рече́ Госпо́дь, сокрушу́ яре́мъ со вы́и и́хъ и у́зы и́хъ расто́ргну: и не послу́жатъ ті́и ктому́ чужди́мъ,

но послу́жатъ ті́и Го́споду Бо́гу своему́: и дави́да царя́ и́хъ возста́влю и́мъ.

Сего́ ра́ди ты́ не бо́йся, ра́бе мо́й Иа́кове, глаго́летъ Госпо́дь, ни устраша́йся, Изра́илю: я́ко се́, а́зъ спасу́ тя изъ земли́ да́льнiя и сѣ́мя твое́ изъ земли́ плѣне́нiя и́хъ: и возврати́тся па́ки Иа́ковъ и почі́етъ и вся́каго добра́ испо́лненъ бу́детъ, и не бу́детъ устраша́яй тя́.

Я́ко а́зъ съ тобо́ю е́смь, глаго́летъ Госпо́дь, спаса́яй тя́: я́ко сотворю́ сконча́нiе во всѣ́хъ язы́цѣхъ, въ ня́же разсѣ́яхъ тя́: тебе́ же не сотворю́ во сконча́нiе, но накажу́ тя въ судѣ́ и очища́я не очи́щу тя́.

Та́ко бо глаго́летъ Госпо́дь: возста́вихъ сокруше́нiе твое́, болѣ́зненна е́сть я́зва твоя́,

нѣ́сть судя́й суда́ твоего́, на болѣ́знь врачева́лся еси́, по́льзы нѣ́сть тебѣ́:

вси́ дру́зiе твои́ забы́ша тя́, ниже́ вопро́сятъ тя́, я́же о ми́рѣ твое́мъ: я́ко я́звою вра́жiею порази́хъ тя́, наказа́нiемъ тве́рдымъ: мно́жества ра́ди непра́вды твоея́ превозмого́ша грѣси́ твои́.

Что́ вопiе́ши о сокруше́нiи твое́мъ? неисцѣ́льна е́сть болѣ́знь твоя́ мно́жества ра́ди непра́вды твоея́, и тве́рдыхъ ра́ди грѣхо́въ твои́хъ сотвори́хъ ти́ сiя́ [вся́].

Того́ ра́ди вси́ яду́щiи тя́ изъяде́ни бу́дутъ, и вси́ врази́ твои́ пло́ть и́хъ всю́ изъядя́тъ: во мно́жествѣ непра́вды твоея́ умно́жишася грѣси́ твои́, сотвори́ша сiя́ тебѣ́: и бу́дутъ разграбля́ющiи тя́ въ разграбле́нiе, и всѣ́хъ плѣня́ющихъ тя́ да́мъ во плѣне́нiе.

Я́ко обяжу́ я́зву твою́ и от ра́нъ твои́хъ уврачу́ю тя́, рече́ Госпо́дь: я́ко расточе́ннымъ называ́ху тя́, Сiо́не лови́тва на́ша е́сть, я́ко нѣ́сть взыска́ющаго его́.

Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: се́, а́зъ возвращу́ преселе́нiе Иа́ковле и плѣ́нники его́ поми́лую, и возгради́тся гра́дъ въ высоту́ свою́, и хра́мъ по чи́ну своему́ утверди́тся:

и изы́дутъ изъ него́ пою́щiи и гла́съ игра́ющихъ, и умно́жу я́, и не ума́лятся.

И вни́дутъ сы́нове и́хъ я́коже и пре́жде, и свидѣ́нiя и́хъ предъ лице́мъ мои́мъ испра́вятся: и посѣщу́ на вся́ стужа́ющыя и́мъ,

и бу́дутъ крѣ́пльшiи его́ на ня́, и кня́зь его́ изъ него́ изы́детъ: и соберу́ я́, и обратя́тся ко мнѣ́: кто́ бо е́сть то́й, и́же приложи́тъ се́рдце свое́ обрати́тися ко мнѣ́? рече́ Госпо́дь.

И бу́дете ми́ въ лю́ди, и а́зъ ва́мъ бу́ду въ Бо́га.

Я́ко гнѣ́въ Госпо́день изы́де я́ръ, изы́де гнѣ́въ обраща́емь, на нечести́выя прiи́детъ.

Не отврати́тся гнѣ́въ я́рости Госпо́дни, до́ндеже сотвори́тъ и до́ндеже испо́лнитъ умышле́нiе се́рдца своего́: въ послѣ́днiя дни́ позна́ете я́.

Таджикский

Языки

КАЛОМЕ ки бар Ирмиё аз ҷониби Парвардигор нозил шуда, гуфт:

«Парвардигор, Худои Исроил сухан ронда, чунин мегӯяд: ҳамаи суханонеро, ки Ман ба ту гуфтаам, барои худ дар тӯмори китобат бинавис.

Зеро инак, айёме фаро мерасад, – мегӯяд Парвардигор, – ки Ман қавми Худ – Исроил ва Яҳудоро аз асирӣ хоҳам баргардонид, – мегӯяд Парвардигор, – ва онҳоро ба замине ки ба падаронашон додаам, хоҳам баргардонид, ва онҳо онро тасарруф хоҳанд кард».

Ва ин аст суханоне ки Парвардигор дар бораи Исроил ва Яҳудо гуфтааст:

«Парвардигор чунин мегӯяд: садои хавотирноке шунидем: тарсу ҳарос аст, ва осоиштагӣ нест.

Бипурсед ва бубинед, ки оё мард мезояд? Пас чаро ҳар мардро мебинам, ки мисли зани зоянда дастҳояш бар камараш мебошад, ва ҳамаи чеҳраҳо кабуд шудааст?

Оҳ, чӣ гуна азим аст он рӯз, ки мисл надорад! Ва ин барои Яъқуб замони тангист, вале аз он ӯ наҷот хоҳад ёфт.

Ва дар он рӯз воқеъ хоҳад шуд, ки Ман, – мегӯяд Парвардигори лашкарҳо, – юғи вайро, ки бар гардани туст, дарҳам хоҳам шикаст, ва бандҳои туро хоҳам барканд; ва дигар ба аҷнабиён хизмат нахоҳанд кард,

Балки ба Парвардигор Худои худ ва ба Довуд подшоҳи худ, ки барои онҳо аз нав барқарор хоҳам намуд, хизмат хоҳанд кард.

Вале ту, эй бандаи Ман Яъқуб, натарс, – мегӯяд Парвардигор, – ва эй Исроил, ҳаросон нашав, зеро инак, Ман туро аз ҷои дурдаст, ва насли туро аз замини асирии онҳо наҷот хоҳам дод; ва Яъқуб баргашта, дар амният ва осоиштагӣ хоҳад зист, ва касе ӯро нахоҳад тарсонид.

Зеро Ман бо ту ҳастам, – мегӯяд Парвардигор, – то ки туро наҷот диҳам; зеро Ман ҳамаи халқҳоеро, ки дар миёнашон туро пароканда намудаам, талаф хоҳам кард, аммо туро талаф нахоҳам кард, балки туро аз рӯи инсоф ҷазо хоҳам дод, вале туро тамоман беҷазо нахоҳам мононд.

Зеро ки Парвардигор чунин мегӯяд: шикасти ту беилоҷ аст, зарбаи ту ҳалокатовар аст.

Касе нест, ки даъвои туро муҳокима намояд, то туро шифо диҳад; давоҳои шифобахш барои ту нест.

Ҳамаи дӯстдоронат туро фаромӯш кардаанд, аҳволатро намепурсанд, зеро ки Ман туро зарбаи душманона ва танбеҳи бераҳмона барои бисёрии маъсияти ту додаам, барои он ки гуноҳҳои ту афзудааст.

Чаро ту дар бораи шикасти худ, дар бораи дарди бедавои худ фиғон мекашӣ? Барои бисёрии маъсияти ту, барои он ки гуноҳҳои ту афзудааст, Ман ин корҳоро ба ту кардаам.

Бинобар ин ҳамаи онҳое ки туро мехӯранд, хӯрда хоҳанд шуд, ва ҳамаи бадхоҳони ту саросар ба асирӣ хоҳанд рафт, ва онҳое ки туро яғмо мекунанд, яғмо хоҳанд шуд, ва ҳамаи тороҷкунандагонатро гирифтори тороҷ хоҳам кард,

Зеро туро даво хоҳам кард, ва ҷароҳатҳои туро шифо хоҳам дод, – мегӯяд Парвардигор, – чунки туро мардуд номида, мегуфтанд: ́Ин Сион аст, ки касе аҳволашро намепурсад́.

Парвардигор чунин мегӯяд: инак, Ман асирони Яъқубро ба хаймаҳошон хоҳам баргардонид, ва ба масканҳои ӯ раҳм хоҳам кард, ва шаҳр бар теппаи худ бино ёфта, маъбад дар макони худ барпо хоҳад шуд.

Ва шукргузорӣ ва овози шодкомон аз онҳо берун хоҳад омад; ва онҳоро афзун хоҳам кард, ва кам нахоҳанд шуд, ва онҳоро ҷалол хоҳам дод, ва беқадр нахоҳанд шуд.

Ва писарони ӯ мисли пештара хоҳанд буд, ва ҷамоати ӯ дар ҳузури Ман поянда хоҳанд шуд, ва Ман ҳамаи ҷабрпешаҳои ӯро ҷазо хоҳам дод.

Ва сарвари ӯ аз худи ӯ хоҳад буд, ва ҳокими ӯ аз даруни ӯ хоҳад баромад, ва Ман вайро муқарраби Худ хоҳам гардонид, то ки вай ба Ман наздик ояд, зеро кист, ки ҷуръат намуда, ба Ман наздик ояд? – мегӯяд Парвардигор.

Ва шумо қавми Ман хоҳед буд, ва Ман Худои шумо хоҳам буд».

Инак, тундбоде бошиддат вазида, хашми Парвардигор берун омадааст, ва тундбод талотум намуда, бар сари шарирон фурӯд хоҳад омад.

Оташи ғазаби Парвардигор, то Ӯ муродоти дили Худро ба амал наоварад ва иҷро накунад, фурӯ нахоҳад нишаст; дар оянда шумо инро фаҳм хоҳед кард.