Скрыть
30:1
30:4
30:5
30:5b
30:5a
30:8
30:13
30:19
30:20
Церковнославянский (рус)
Сло́во бы́в­шее ко иеремі́и от­ Го́спода глаго́ля:
та́ко рече́ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ глаго́ля: впиши́ вся́ словеса́ въ кни́ги, я́же глаго́лахъ къ тебѣ́.
Я́ко се́, дні́е гряду́тъ, рече́ Госпо́дь, и воз­вращу́ преселе́нiе люді́й мо­и́хъ Изра́иля и Иу́ды, рече́ Госпо́дь Вседержи́тель, и воз­вращу́ я́ на зе́млю, ю́же да́хъ отце́мъ и́хъ, и овладѣ́ютъ е́ю.
И сiя́ словеса́, я́же глаго́ла Госпо́дь о Изра́или и о Иу́дѣ.
Та́ко рече́ Госпо́дь: гла́съ стра́ха услы́шите: стра́хъ, и нѣ́сть ми́ра.
Вопроси́те и ви́дите, а́ще ражда́етъ му́жескъ по́лъ? и о страсѣ́, въ не́мже имѣ́ти бу́дутъ чре́сла и спасе́нiе? поне́же ви́дѣхъ вся́каго человѣ́ка, и ру́цѣ его́ на чре́слѣхъ его́ а́ки ражда́ющiя: обрати́шася ли́ца въ же́лтую болѣ́знь.
О, лю́тѣ! я́ко бы́сть вели́къ де́нь то́й и нѣ́сть подо́бна ему́: и вре́мя тѣ́сно е́сть Иа́кову, и от­ того́ спасе́т­ся.
Въ то́й де́нь, рече́ Госпо́дь, сокрушу́ яре́мъ со вы́и и́хъ и у́зы и́хъ расто́ргну: и не послу́жатъ ті́и ктому́ чужди́мъ,
но послу́жатъ ті́и Го́споду Бо́гу сво­ему́: и дави́да царя́ и́хъ воз­ста́влю и́мъ.
Сего́ ра́ди ты́ не бо́йся, ра́бе мо́й Иа́кове, глаго́летъ Госпо́дь, ни устраша́йся, Изра́илю: я́ко се́, а́зъ спасу́ тя изъ земли́ да́льнiя и сѣ́мя твое́ изъ земли́ плѣне́нiя и́хъ: и воз­врати́т­ся па́ки Иа́ковъ и почі́етъ и вся́каго добра́ испо́лненъ бу́детъ, и не бу́детъ устраша́яй тя́.
Я́ко а́зъ съ тобо́ю е́смь, глаго́летъ Госпо́дь, спаса́яй тя́: я́ко сотворю́ сконча́нiе во всѣ́хъ язы́цѣхъ, въ ня́же разсѣ́яхъ тя́: тебе́ же не сотворю́ во сконча́нiе, но накажу́ тя въ судѣ́ и очища́я не очи́щу тя́.
Та́ко бо глаго́летъ Госпо́дь: воз­ста́вихъ сокруше́нiе твое́, болѣ́знен­на е́сть я́зва твоя́,
нѣ́сть судя́й суда́ тво­его́, на болѣ́знь врачева́л­ся еси́, по́льзы нѣ́сть тебѣ́:
вси́ дру́зiе тво­и́ забы́ша тя́, ниже́ вопро́сятъ тя́, я́же о ми́рѣ тво­е́мъ: я́ко я́звою вра́жiею порази́хъ тя́, наказа́нiемъ тве́рдымъ: мно́же­ст­ва ра́ди непра́вды тво­ея́ превоз­мого́ша грѣси́ тво­и́.
Что́ вопiе́ши о сокруше́нiи тво­е́мъ? неисцѣ́льна е́сть болѣ́знь твоя́ мно́же­ст­ва ра́ди непра́вды тво­ея́, и тве́рдыхъ ра́ди грѣхо́въ тво­и́хъ сотвори́хъ ти́ сiя́ [вся́].
Того́ ра́ди вси́ яду́щiи тя́ изъяде́ни бу́дутъ, и вси́ врази́ тво­и́ пло́ть и́хъ всю́ изъядя́тъ: во мно́же­ст­вѣ непра́вды тво­ея́ умно́жишася грѣси́ тво­и́, сотвори́ша сiя́ тебѣ́: и бу́дутъ разграбля́ющiи тя́ въ разграбле́нiе, и всѣ́хъ плѣня́ющихъ тя́ да́мъ во плѣне́нiе.
Я́ко обяжу́ я́зву твою́ и от­ ра́нъ тво­и́хъ уврачу́ю тя́, рече́ Госпо́дь: я́ко расточе́н­нымъ называ́ху тя́, Сiо́не лови́тва на́ша е́сть, я́ко нѣ́сть взыска́ющаго его́.
Та́ко глаго́летъ Госпо́дь: се́, а́зъ воз­вращу́ преселе́нiе Иа́ковле и плѣ́н­ники его́ поми́лую, и воз­гради́т­ся гра́дъ въ высоту́ свою́, и хра́мъ по чи́ну сво­ему́ утверди́т­ся:
и изы́дутъ изъ него́ пою́щiи и гла́съ игра́ющихъ, и умно́жу я́, и не ума́лят­ся.
И вни́дутъ сы́нове и́хъ я́коже и пре́жде, и свидѣ́нiя и́хъ предъ лице́мъ мо­и́мъ испра́вят­ся: и посѣщу́ на вся́ стужа́ющыя и́мъ,
и бу́дутъ крѣ́пльшiи его́ на ня́, и кня́зь его́ изъ него́ изы́детъ: и соберу́ я́, и обратя́т­ся ко мнѣ́: кто́ бо е́сть то́й, и́же при­­ложи́тъ се́рдце свое́ обрати́тися ко мнѣ́? рече́ Госпо́дь.
И бу́дете ми́ въ лю́ди, и а́зъ ва́мъ бу́ду въ Бо́га.
Я́ко гнѣ́въ Госпо́день изы́де я́ръ, изы́де гнѣ́въ обраща́емь, на нечести́выя прiи́детъ.
Не от­врати́т­ся гнѣ́въ я́рости Госпо́дни, до́ндеже сотвори́тъ и до́ндеже испо́лнитъ умышле́нiе се́рдца сво­его́: въ послѣ́днiя дни́ позна́ете я́.
Еврейский
הַדָּבָר אֲשֶׁר הָיָה אֶל־יִרְמְיָהוּ, מֵאֵת יְהוָה לֵאמֹר׃
כֹּה־אָמַר יְהוָה אֱלֹהֵי יִשְׂרָאֵל לֵאמֹר; כְּתָב־לְךָ, אֵת כָּל־הַדְּבָרִים אֲשֶׁר־דִּבַּרְתִּי אֵלֶיךָ אֶל־סֵפֶר׃
כִּי הִנֵּה יָמִים בָּאִים נְאֻם־יְהוָה, וְשַׁבְתִּי אֶת־שְׁבוּת עַמִּי יִשְׂרָאֵל וִיהוּדָה אָמַר יְהוָה; וַהֲשִׁבֹתִים, אֶל־הָאָרֶץ אֲשֶׁר־נָתַתִּי לַאֲבוֹתָם וִירֵשׁוּהָ׃ פ
וְאֵלֶּה הַדְּבָרִים, אֲשֶׁר דִּבֶּר יְהוָה אֶל־יִשְׂרָאֵל וְאֶל־יְהוּדָה׃
כִּי־כֹה אָמַר יְהוָה, קוֹל חֲרָדָה שָׁמָעְנוּ; פַּחַד וְאֵין שָׁלוֹם׃
שַׁאֲלוּ־נָא וּרְאוּ, אִם־יֹלֵד זָכָר; מַדּוּעַ רָאִיתִי כָל־גֶּבֶר יָדָיו עַל־חֲלָצָיו כַּיּוֹלֵדָה, וְנֶהֶפְכוּ כָל־פָּנִים לְיֵרָקוֹן׃
הוֹי, כִּי גָדוֹל הַיּוֹם הַהוּא מֵאַיִן כָּמֹהוּ; וְעֵת־צָרָה הִיא לְיַעֲקֹב, וּמִמֶּנָּה יִוָּשֵׁעַ׃
וְהָיָה בַיּוֹם הַהוּא נְאֻם יְהוָה צְבָאוֹת, אֶשְׁבֹּר עֻלּוֹ מֵעַל צַוָּארֶךָ, וּמוֹסְרוֹתֶיךָ אֲנַתֵּק; וְלֹא־יַעַבְדוּ־בוֹ עוֹד זָרִים׃
וְעָבְדוּ, אֵת יְהוָה אֱלֹהֵיהֶם; וְאֵת דָּוִד מַלְכָּם, אֲשֶׁר אָקִים לָהֶם׃ ס
וְאַתָּה אַל־תִּירָא עַבְדִּי יַעֲקֹב נְאֻם־יְהוָֹה וְאַל־תֵּחַת יִשְׂרָאֵל, כִּי הִנְנִי מוֹשִׁיעֲךָ מֵרָחוֹק, וְאֶת־זַרְעֲךָ מֵאֶרֶץ שִׁבְיָם; וְשָׁב יַעֲקֹב וְשָׁקַט וְשַׁאֲנַן וְאֵין מַחֲרִיד׃
כִּי־אִתְּךָ אֲנִי נְאֻם־יְהוָה לְהוֹשִׁיעֶךָ; כִּי אֶעֱשֶׂה כָלָה בְּכָל־הַגּוֹיִם אֲשֶׁר הֲפִצוֹתִיךָ שָּׁם, אַךְ אֹתְךָ לֹא־אֶעֱשֶׂה כָלָה, וְיִסַּרְתִּיךָ לַמִּשְׁפָּט, וְנַקֵּה לֹא אֲנַקֶּךָּ׃ פ
כִּי כֹה אָמַר יְהוָה אָנוּשׁ לְשִׁבְרֵךְ; נַחְלָה מַכָּתֵךְ׃
אֵין־דָּן דִּינֵךְ לְמָזוֹר; רְפֻאוֹת תְּעָלָה אֵין לָךְ׃
כָּל־מְאַהֲבַיִךְ שְׁכֵחוּךְ, אוֹתָךְ לֹא יִדְרֹשׁוּ; כִּי מַכַּת אוֹיֵב הִכִּיתִיךְ מוּסַר אַכְזָרִי, עַל רֹב עֲוֹנֵךְ, עָצְמוּ חַטֹּאתָיִךְ׃
מַה־תִּזְעַק עַל־שִׁבְרֵךְ, אָנוּשׁ מַכְאֹבֵךְ; עַל רֹב עֲוֹנֵךְ, עָצְמוּ חַטֹּאתַיִךְ, עָשִׂיתִי אֵלֶּה לָךְ׃
לָכֵן כָּל־אֹכְלַיִךְ יֵאָכֵלוּ, וְכָל־צָרַיִךְ כֻּלָּם בַּשְּׁבִי יֵלֵכוּ; וְהָיוּ שֹׁאסַיִךְ לִמְשִׁסָּה, וְכָל־בֹּזְזַיִךְ אֶתֵּן לָבַז׃
כִּי אַעֲלֶה אֲרֻכָה לָךְ וּמִמַּכּוֹתַיִךְ אֶרְפָּאֵךְ נְאֻם־יְהוָה; כִּי נִדָּחָה קָרְאוּ לָךְ, צִיּוֹן הִיא, דֹּרֵשׁ אֵין לָהּ׃ ס
כֹּה אָמַר יְהוָה, הִנְנִי־שָׁב שְׁבוּת אָהֳלֵי יַעֲקוֹב, וּמִשְׁכְּנֹתָיו אֲרַחֵם; וְנִבְנְתָה עִיר עַל־תִּלָּהּ, וְאַרְמוֹן עַל־מִשְׁפָּטוֹ יֵשֵׁב׃
וְיָצָא מֵהֶם תּוֹדָה וְקוֹל מְשַׂחֲקִים; וְהִרְבִּתִים וְלֹא יִמְעָטוּ, וְהִכְבַּדְתִּים וְלֹא יִצְעָרוּ׃
וְהָיוּ בָנָיו כְּקֶדֶם, וַעֲדָתוֹ לְפָנַי תִּכּוֹן; וּפָקַדְתִּי, עַל כָּל־לֹחֲצָיו׃
וְהָיָה אַדִּירוֹ מִמֶּנּוּ, וּמֹשְׁלוֹ מִקִּרְבּוֹ יֵצֵא, וְהִקְרַבְתִּיו וְנִגַּשׁ אֵלָי; כִּי מִי הוּא־זֶה עָרַב אֶת־לִבּוֹ לָגֶשֶׁת אֵלַי נְאֻם־יְהוָה׃
וִהְיִיתֶם לִי לְעָם; וְאָנֹכִי, אֶהְיֶה לָכֶם לֵאלֹהִים׃ ס
הִנֵּה סַעֲרַת יְהוָה, חֵמָה יָצְאָה, סַעַר מִתְגּוֹרֵר; עַל רֹאשׁ רְשָׁעִים יָחוּל׃
לֹא יָשׁוּב, חֲרוֹן אַף־יְהוָה, עַד־עֲשֹׂתוֹ וְעַד־הֲקִימוֹ מְזִמּוֹת לִבּוֹ; בְּאַחֲרִית הַיָּמִים תִּתְבּוֹנְנוּ בָהּ׃
Латинский (Nova Vulgata)
Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino dicens:
«Haec dicit Dominus, Deus Israel, dicens: Scribe tibi omnia verba, quae locutus sum ad te, in libro;
ecce enim dies veniunt, dicit Dominus, et convertam sortem populi mei Israel et Iudae, ait Dominus, et convertam eos ad terram, quam dedi patribus eorum, et possidebunt eam».
Et haec verba, quae locutus est Dominus ad Israel et ad Iudam:
«Quoniam haec dicit Dominus: Vocem terroris audivimus, formido et non est pax.
Interrogate et videte, si generat masculus; quare ergo vidi omnis viri manum super lumbum suum quasi parturientis, et conversae sunt universae facies in auruginem?
Vae, quia magna dies illa, nec est similis eius, tempusque tribulationis est Iacob, et ex ipso salvabitur.
Et erit: in die illa, ait Dominus exercituum, conteram iugum eius de collo tuo et vincula tua dirumpam; et non dominabuntur ei amplius alieni,
sed servient Domino Deo suo et David regi suo, quem suscitabo eis.
Tu ergo ne timeas, serve meus Iacob, ait Dominus, neque paveas, Israel, quia ecce ego salvabo te de terra longinqua et semen tuum de terra captivitatis eorum; et revertetur Iacob et quiescet et securus erit, et non erit quem formidet;
quoniam tecum ego sum, ait Dominus, ut salvem te. Faciam enim consummationem in cunctis gentibus, in quibus dispersi te; te autem non faciam in consummationem, sed castigabo te in iudicio nec quasi innocenti parcam tibi.
Quia haec dicit Dominus: Insanabilis fractura tua, pessima plaga tua;
non est qui iudicet iudicium tuum; sunt ulceri medicamina, tibi vero cicatrix non obducitur.
Omnes amatores tui obliti sunt tui, te non quaerunt; plaga enim inimici percussi te castigatione crudeli: propter multitudinem iniquitatis tuae dura facta sunt peccata tua.
Quid clamas super contritione tua? Insanabilis est dolor tuus. Propter multitudinem iniquitatis tuae et propter dura peccata tua feci haec tibi.
Propterea omnes, qui comedunt te, devorabuntur, et universi hostes tui in captivitatem ducentur, et, qui te vastant, vastabuntur, cunctosque praedatores tuos dabo in praedam.
Obducam enim cicatricem tibi et a vulneribus tuis sanabo te, dicit Dominus, quia Eiectam vocaverunt te, Sion haec, quae non habebat requirentem.
Haec dicit Dominus: Ecce ego convertam sortem tabernaculorum Iacob et tectis eius miserebor, et aedificabitur civitas in ruinis suis, et arx in loco suo fundabitur;
et egredietur de eis laus voxque ludentium. Et multiplicabo eos, et non imminuentur, et glorificabo eos, et non attenuabuntur.
Et erunt filii eius sicut a principio, et coetus eius coram me permanebit, et visitabo adversum omnes, qui tribulant eum.
Et erit dux eius ex eo, et princeps de medio eius procedet; et applicabo eum, et accedet ad me. Quis enim iste est, qui pignori dabit cor suum, ut appropinquet mihi?, ait Dominus.
Et eritis mihi in populum, et ego ero vobis in Deum.
Ecce turbo Domini, furor egrediens, procella ruens; in capite impiorum conquiescet.
Non cessabit ab ira indignationis Dominus, donec faciat et compleat cogitationes cordis sui; in novissimo dierum intellegetis ea.
Das Wort des HERRN erging an Jeremia;
der HERR, der Gott Israels, gab ihm den Auftrag: »Schreib alles, was ich dir gesagt habe, in ein Buch;
denn die Zeit kommt, in der ich für mein Volk, die Leute aus Israel und aus Juda, alles wieder zum Guten wende. Ich werde sie zurückbringen in das Land, das ich ihren Vorfahren gegeben habe; sie sollen es wieder in Besitz nehmen.«
Folgendes hat der HERR über Israel und über Juda gesagt;
Wir hören Angstschreie, Grauen befällt uns.
so hat er gesprochen:

Fragt doch nach, seht euch um: Können Männer Kinder gebären? Warum pressen sie dann die Hände auf den Leib wie Frauen, die in Wehen liegen? Warum sind ihre Gesichter so leichenblass?
Ja, das wird ein furchtbarer Tag sein, keinem anderen gleich, eine Zeit der Not für die Nachkommen Jakobs – doch sie werden aus dieser Not gerettet werden!
»Denn es wird zugleich auch der Tag sein«, sagt der HERR, der Herrscher der Welt, »an dem ich das Joch von den Schultern der Nachkommen Jakobs nehmen und zerbrechen werde, ihre Fesseln werde ich zerreißen. Sie sollen nicht mehr Sklaven fremder Herren sein,
sondern mir dienen, dem HERRN, ihrem Gott, und dem Mann aus der Nachkommenschaft Davids, den ich als König über sie einsetzen werde.
Ihr Nachkommen Jakobs, habt keine Angst!«, sagt der HERR. »Ihr steht unter meinem Schutz! Ihr Leute von Israel, verliert nicht den Mut! Ich hole euch und eure Kinder heraus aus dem fernen Land, in dem man euch gefangen hält. Ihr werdet zurückkehren in euer Land und dort in Frieden leben, sicher und ungestört.
Ich, der HERR, bin bei euch, ich helfe euch! Alle Völker, unter die ich euch zerstreut habe, werde ich vernichten, aber niemals euch! Euch strafe ich nur, wie ihr es verdient habt, denn ungestraft kann ich euch nicht lassen!«
Der HERR sagt zur Zionsstadt: »Du bist furchtbar zugerichtet, deine Wunden sind tödlich;
und niemand tut etwas für dich. Gegen deine eiternden Wunden richtet keine Arznei etwas aus; sie sind nicht mehr zu heilen.
Alle deine Liebhaber haben dich vergessen und kümmern sich nicht mehr um dich. Denn ich schlug auf dich ein, als wäre ich dein Feind. So hart habe ich dich bestraft wegen deiner zahllosen Vergehen.
Warum beklagst du dich darüber, dass du so zugerichtet wurdest? Wegen deiner großen Schuld, wegen deiner zahllosen Vergehen musste ich dich so bestrafen!
Doch alle, die dich gefressen haben wie Raubtiere ihre Beute, werden selbst gefressen werden. Alle deine Feinde werden in die Gefangenschaft geführt, und alle, die dich ausgeraubt und ausgeplündert haben, werden selbst ausgeraubt und ausgeplündert.
Sie sagen, ich hätte dich verstoßen: ́Das ist Jerusalem, die Stadt, nach der niemand mehr fragt.́ Darum werde ich dich wiederherstellen!«, sagt der HERR. »Ich werde deine Wunden heilen!«
Der HERR sagt: »Ich werde mit den Nachkommen Jakobs Erbarmen haben und alles wieder zum Guten wenden. Über den Bergen von Schutt sollen ihre Städte neu erstehen, die Paläste an der alten Stelle wieder aufgebaut werden.
Mein Volk soll sich wieder freuen können und Danklieder singen. Ich lasse es wieder wachsen an Zahl und nicht mehr abnehmen.

Ich bringe sie so zu Ehren, dass niemand sie mehr verachtet.

Es wird mit ihnen wieder wie früher sein: Unter meinem Schutz leben sie in Sicherheit; wer sie angreift, den ziehe ich zur Rechenschaft.
Ihr Herrscher wird wieder einer aus ihrer Mitte sein, einer aus ihrem eigenen Volk. Ich werde ihm erlauben, in meine Nähe zu kommen. Denn wer wollte das tun ohne meine Erlaubnis? Er würde damit sein Leben aufs Spiel setzen!« Das sagt der HERR.
Der HERR sagt: »Ihr sollt von neuem mein Volk sein und ich will euer Gott sein!«
Wie ein verheerender Sturm bricht der Zorn des HERRN los und wird alle Schuldigen treffen.
Er wird nicht aufhören zu wüten, bis alles ausgeführt ist, was der HERR sich vorgenommen hat. Hinterher werdet ihr einsehen, warum alles so kommen musste.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible