«Take a scroll of a book and write on it all the words that I have spoken to you against Israel, against Judah, and against all the nations, from the day I spoke to you, from the days of Josiah even to this day.

It may be that the house of Judah will hear all the adversities which I purpose to bring upon them, that everyone may turn from his evil way, that I may forgive their iniquity and their sin.»

Then Jeremiah called Baruch the son of Neriah; and Baruch wrote on a scroll of a book, at the instruction of Jeremiah, all the words of the LORD which He had spoken to him.

And Jeremiah commanded Baruch, saying, «I am confined, I cannot go into the house of the LORD.

You go, therefore, and read from the scroll which you have written at my instruction, the words of the LORD, in the hearing of the people in the LORD́s house on the day of fasting. And you shall also read them in the hearing of all Judah who come from their cities.

It may be that they will present their supplication before the LORD, and everyone will turn from his evil way. For great is the anger and the fury that the LORD has pronounced against this people.»

And Baruch the son of Neriah did according to all that Jeremiah the prophet commanded him, reading from the book the words of the LORD in the LORD́s house.

Now it came to pass in the fifth year of Jehoiakim the son of Josiah, king of Judah, in the ninth month, that they proclaimed a fast before the LORD to all the people in Jerusalem, and to all the people who came from the cities of Judah to Jerusalem.

Then Baruch read from the book the words of Jeremiah in the house of the LORD, in the chamber of Gemariah the son of Shaphan the scribe, in the upper court at the entry of the New Gate of the LORD́s house, in the hearing of all the people.

When Michaiah the son of Gemariah, the son of Shaphan, heard all the words of the LORD from the book,

he then went down to the kinǵs house, into the scribés chamber; and there all the princes were sitting--Elishama the scribe, Delaiah the son of Shemaiah, Elnathan the son of Achbor, Gemariah the son of Shaphan, Zedekiah the son of Hananiah, and all the princes.

Then Michaiah declared to them all the words that he had heard when Baruch read the book in the hearing of the people.

Therefore all the princes sent Jehudi the son of Nethaniah, the son of Shelemiah, the son of Cushi, to Baruch, saying, «Take in your hand the scroll from which you have read in the hearing of the people, and come.» So Baruch the son of Neriah took the scroll in his hand and came to them.

And they said to him, «Sit down now, and read it in our hearing.» So Baruch read it in their hearing.

Now it happened, when they had heard all the words, that they looked in fear from one to another, and said to Baruch, «We will surely tell the king of all these words.»

And they asked Baruch, saying, «Tell us now, how did you write all these words--at his instruction?»

So Baruch answered them, «He proclaimed with his mouth all these words to me, and I wrote them with ink in the book.»

Then the princes said to Baruch, «Go and hide, you and Jeremiah; and let no one know where you are.»

And they went to the king, into the court; but they stored the scroll in the chamber of Elishama the scribe, and told all the words in the hearing of the king.

So the king sent Jehudi to bring the scroll, and he took it from Elishama the scribés chamber. And Jehudi read it in the hearing of the king and in the hearing of all the princes who stood beside the king.

Now the king was sitting in the winter house in the ninth month, with a fire burning on the hearth before him.

And it happened, when Jehudi had read three or four columns, that the king cut it with the scribés knife and cast it into the fire that was on the hearth, until all the scroll was consumed in the fire that was on the hearth.

Yet they were not afraid, nor did they tear their garments, the king nor any of his servants who heard all these words.

Nevertheless Elnathan, Delaiah, and Gemariah implored the king not to burn the scroll; but he would not listen to them.

And the king commanded Jerahmeel the kinǵs son, Seraiah the son of Azriel, and Shelemiah the son of Abdeel, to seize Baruch the scribe and Jeremiah the prophet, but the LORD hid them.

Now after the king had burned the scroll with the words which Baruch had written at the instruction of Jeremiah, the word of the LORD came to Jeremiah, saying:

«Take yet another scroll, and write on it all the former words that were in the first scroll which Jehoiakim the king of Judah has burned.

And you shall say to Jehoiakim king of Judah, «Thus says the LORD: «You have burned this scroll, saying, «Why have you written in it that the king of Babylon will certainly come and destroy this land, and cause man and beast to cease from here?»́

Therefore thus says the LORD concerning Jehoiakim king of Judah: «He shall have no one to sit on the throne of David, and his dead body shall be cast out to the heat of the day and the frost of the night.

I will punish him, his family, and his servants for their iniquity; and I will bring on them, on the inhabitants of Jerusalem, and on the men of Judah all the doom that I have pronounced against them; but they did not heed.»»́

Then Jeremiah took another scroll and gave it to Baruch the scribe, the son of Neriah, who wrote on it at the instruction of Jeremiah all the words of the book which Jehoiakim king of Judah had burned in the fire. And besides, there were added to them many similar words.

Церковнославянский (рус)

И бы́сть въ лѣ́то четве́ртое Иоаки́ма, сы́на Иосі́ина, царя́ Иу́дина, бы́сть сло́во Госпо́дне ко иеремі́и глаго́ля:

возми́ себѣ́ сви́токъ кни́жный и напиши́ въ не́мъ вся́ словеса́, я́же соглаго́лахъ къ тебѣ́ на Изра́иля и на Иу́ду и на вся́ язы́ки, от него́же дне́ глаго́лахъ къ тебѣ́, от дне́ Иосі́и царя́ Иу́дина и до сего́ дне́:

не́гли услы́шитъ до́мъ Иу́динъ вся́ зла́я, я́же а́зъ помышля́ю сотвори́ти и́мъ, да отвратя́тся от пути́ своего́ зла́го, и ми́лостивъ бу́ду непра́вдамъ и́хъ и грѣхо́мъ и́хъ.

И призва́ Иеремі́а Вару́ха, сы́на нирі́ина: и вписа́ Вару́хъ от у́стъ иеремі́иныхъ вся́ словеса́ Госпо́дня, я́же соглаго́ла къ нему́, во сви́токъ кни́жный.

И заповѣ́да Иеремі́а Вару́ху глаго́ля: мене́ стрегу́тъ, и не могу́ вни́ти въ до́мъ Госпо́день,

ты́ у́бо вни́ди и прочти́ во сви́тцѣ се́мъ, въ не́мже написа́лъ еси́ от у́стъ мои́хъ словеса́ Госпо́дня, во у́шы люді́й въ дому́ Госпо́дни въ де́нь поста́ и во у́шы всему́ до́му Иу́дину, приходя́щымъ от градо́въ свои́хъ, да прочте́ши и́мъ:

не́гли паде́тъ моли́тва и́хъ предъ лице́мъ Госпо́днимъ, и отвратя́тся от пути́ своего́ зла́го: я́ко вели́ка я́рость и гнѣ́въ Госпо́день, его́же соглаго́ла на лю́ди сiя́.

И сотвори́ Вару́хъ сы́нъ нирі́инъ по всему́, ели́ка заповѣ́да ему́ Иеремі́а проро́къ прочести́ во кни́зѣ словеса́ Госпо́дня въ дому́ Госпо́дни.

И бы́сть въ пя́тое лѣ́то Иоаки́ма царя́ Иу́дина, въ девя́тый ме́сяцъ, заповѣ́даша по́стъ предъ лице́мъ Госпо́днимъ всѣ́мъ лю́демъ во Иерусали́мѣ и всему́ мно́жеству, е́же сни́деся от градо́въ Иу́диныхъ во Иерусали́мъ.

И прочте́ Вару́хъ во кни́зѣ словеса́ иеремі́ина въ дому́ Госпо́дни, въ дому́ гамарі́евѣ, сы́на Сафа́ня книго́чiя, во дворѣ́ вы́шнемъ, во преддве́рiи вра́тъ до́му Госпо́дня но́выхъ, во у́шы всѣ́хъ люді́й.

И слы́ша Михе́й сы́нъ гамарі́евъ, сы́на Сафа́ня, вся́ словеса́ Госпо́дня от кни́ги.

И сни́де въ до́мъ царе́въ, въ до́мъ кни́жника, и се́, та́мо вси́ кня́зи сѣдя́ху, Елиса́мъ книго́чiй и дале́а сы́нъ селемі́евъ, и наѳа́нъ сы́нъ Ахово́ровъ и гамарі́а сы́нъ Сафа́нь, и седекі́а сы́нъ Ана́нiинъ и вси́ кня́зи,

и возвѣсти́ и́мъ Михе́й вся́ словеса́, я́же слы́ша чту́ща Вару́ха во у́шы лю́демъ.

И посла́ша вси́ кня́зи ко Вару́ху сы́ну нирі́ину, Иуди́ну сы́ну наѳані́ину, сы́на селемі́ина, сы́на хусі́ина, глаго́люще: кни́гу, ю́же ты́ чте́ши во у́шы лю́демъ, возми́ ю́ въ ру́ку свою́ и прiиди́. И взя́ Вару́хъ сы́нъ нирі́инъ кни́гу въ ру́ку свою́ и сни́де къ ни́мъ.

И реко́ша ему́: па́ки прочти́ во у́шы на́ши. И прочте́ Вару́хъ во у́шы и́хъ.

И бы́сть я́ко услы́шаша вся́ словеса́, совѣща́шася кі́йждо со бли́жнимъ свои́мъ и рѣ́ша Вару́ху: возвѣща́юще возвѣсти́мъ царю́ вся́ словеса́ сiя́.

И вопроси́ша Вару́ха, глаго́люще: отку́ду еси́ вписа́лъ вся́ словеса́ сiя́?

И рече́ Вару́хъ: от у́стъ свои́хъ повѣ́да ми́ Иеремі́а вся́ словеса́ сiя́, а́зъ же писа́хъ въ кни́гу.

И реко́ша кня́зи Вару́ху: иди́ и скры́йся ты́ и Иеремі́а, и человѣ́къ да не увѣ́сть, гдѣ́ вы́.

И внидо́ша ко царю́ во дво́ръ, кни́гу же вда́ша храни́ти въ дому́ Елиса́ма книго́чiя, и возвѣсти́ша царю́ вся́ словеса́ сiя́.

И посла́ ца́рь Иуди́на взя́ти кни́гу. И взя́ ю́ от до́му Елиса́мы книго́чiя, и прочте́ Иуди́нъ во у́шы царе́вы и во у́шы всѣ́хъ князе́й стоя́щихъ о́крестъ царя́.

Ца́рь же сѣдя́ше во хра́минѣ зи́мнѣй, въ девя́тый ме́сяцъ, и поста́влено бѣ́ предъ ни́мъ огни́ще со огне́мъ.

И бы́сть чту́щу Иуди́ну тре́тiй ли́стъ и четве́ртый, раздроби́ я́ бри́твою книго́чiя и возмета́ше на о́гненное огни́ще, до́ндеже сконча́ся ве́сь сви́токъ на о́гненнѣмъ огни́щи.

И не ужасо́шася и не растерза́ша ри́зъ свои́хъ ца́рь и вси́ о́троцы его́, слы́шавшiи вся́ словеса́ сiя́.

Елнаѳа́нъ же и дале́а, и гамарі́а и годолі́а глаго́лаша царю́, е́же бы не сожещи́ сви́тка. И не послу́ша и́хъ.

И повелѣ́ ца́рь иеремеи́лу сы́ну царе́ву и сара́еви сы́ну езрiи́леву и селемі́ю сы́ну Авдеи́леву, да изыма́ютъ Вару́ха книго́чiя и иеремі́ю проро́ка. Но сокры́ я́ Госпо́дь.

И бы́сть сло́во Госпо́дне ко иеремі́и, егда́ сожже́ ца́рь сви́токъ, вся́ словеса́, я́же вписа́ Вару́хъ от у́стъ иеремі́иныхъ, глаго́ля:

па́ки возми́ ты́ сви́токъ другі́й и впиши́ вся́ словеса́ бы́вшая во сви́тцѣ, я́же сожже́ ца́рь Иоаки́мъ:

и ко Иоаки́му царю́ Иу́дину рече́ши: та́ко рече́ Госпо́дь: ты́ соже́глъ еси́ сiю́ кни́гу, глаго́ля: почто́ вписа́лъ еси́ въ не́й, глаго́ля: входя́ вни́детъ ца́рь Вавило́нскiй и потреби́тъ зе́млю сiю́, и потребя́тся от нея́ человѣ́цы и ско́ти?

Того́ ра́ди си́це рече́ Госпо́дь на Иоаки́ма царя́ Иу́дина: не бу́детъ ему́ сѣдя́щаго на престо́лѣ дави́довѣ, и бу́детъ тѣ́ло его́ ме́ртвое пове́ржено на знои́ дневнѣ́мъ и на мра́зѣ нощнѣ́мъ:

и посѣщу́ на́нь и на его́ ро́дъ и на о́троки его́, и наведу́ на́нь и на живу́щыя во Иерусали́мѣ и на зе́млю Иу́дину вся́ зла́я, я́же соглаго́лахъ на ня́, и не послу́шаша.

И взя́ Вару́хъ сви́токъ другі́й и вписа́ въ не́мъ от у́стъ иеремі́иныхъ вся́ словеса́ кни́ги, я́же сожже́ Иоаки́мъ ца́рь Иу́динъ: и еще́ приложи́шася ему́ словеса́ мно́жайша не́же пе́рвая.

Таджикский

Языки

ВА дар соли чоруми Еҳӯёқим ибни Йӯшиё подшоҳи Яҳудо воқеъ шуд, ки ин калом аз ҷониби Парвардигор бар Ирмиё нозил шуда, гуфт:

«Тӯмори китобат барои худ бигир ва ҳамаи суханонеро, ки Ман дар бораи Исроил ва дар бораи ҳамаи халқҳо ба ту гуфтаам, аз рӯзе ки ба ту сухан рондаам, яъне аз айёми Йӯшиё то имрӯз, дар он бинавис.

Шояд, хонадони Яҳудо тамоми мусибатеро, ки Ман мехоҳам бар онҳо оварам, бишнаванд, то ки ҳар яке аз роҳи бади худ баргарданд, ва Ман маъсият ва гуноҳи онҳоро биомурзам».

Ва Ирмиё Борух ибни Нериёро даъват намуд, ва Борух аз забони Ирмиё ҳамаи суханони Парвардигорро, ки ба ӯ гуфта буд, дар тӯмори китобат бинавишт.

Ва Ирмиё ба Борух амр фармуда, гуфт: «Ман маҳбус ҳастам ва наметавонам ба хонаи Парвардигор биёям;

Пас, ту бирав ва суханони Парвардигорро, ки аз забони ман дар тӯмор навиштаӣ, дар хонаи Парвардигор дар рӯзи рӯзадорӣ дар гӯши тамоми қавм бихон, ҳамчунин дар гӯши ҳамаи яҳудиёне ки аз шаҳрҳои худ омадаанд, онҳоро бихон;

Шояд, онҳо ба ҳузури Парвардигор истиғоса баранд ва ҳар яке аз роҳи бади худ баргарданд, зеро хашму ғазабе ки Парвардигор дар бораи ин қавм баён намудааст, бузург аст».

Ва Борух ибни Нериё ҳар он чиро, ки Ирмиёи набӣ ба ӯ фармуда буд, то ки суханони Парвардигорро аз он тӯмор дар хонаи Парвардигор бихонад, ба ҷо овард.

Ва дар соли панҷуми Еҳӯёқим ибни Йӯшиё подшоҳи Яҳудо воқеъ шуд, ки дар моҳи нӯҳум тамоми қавме ки дар Ерусалим буданд, ва тамоми қавме ки аз шаҳрҳои Яҳудо ба Ерусалим омаданд, ба ҳузури Парвардигор рӯза эълон карданд.

Ва Борух суханони Ирмиёро аз он тӯмор дар хонаи Парвардигор, дар ҳуҷраи Ҷамарё ибни Шофони котиб, дар саҳни боло, дар даҳани дарвозаи нави хонаи Парвардигор, дар гӯши тамоми қавм хонд.

Ва Михой ибни Ҷамарё ибни Шофон ҳамаи суханони Парвардигорро аз он тӯмор шунид,

Ва ба хонаи подшоҳ, ба хуҷраи котиб фурӯд омад, ва инак, дар он ҷо ҳамаи мирон нишаста буданд: Элишомои котиб, ва Далоё ибни Шамаъё, ва Элнотон ибни Ахбӯр, ва Ҷамарё ибни Шофон, ва Сидқиё ибни Ҳананё, ва ҳамаи мирон;

Ва Михой ҳамаи суханонеро, ки шунида буд, вақте ки Борух тӯморро дар гӯши қавм хонд, ба онҳо ҳикоят кард.

Ва ҳамаи мирон Яҳудӣ ибни Натанё ибни Шамаъё ибни Ҳабаширо назди Борух фиристоданд, ки бигӯяд: «Он тӯморро, ки дар гӯши қавм хондӣ, ба дасти худ гирифта, биё». Ва Борух ибни Нериё он тӯморро ба дасти худ гирифта, назди онҳо омад.

Ва онҳо ба ӯ гуфтанд: «Бинишин ва онро дар гӯши мо бихон». Ва Борух дар гӯши онҳо хонд.

Ва ҳангоме ки онҳо ҳамаи он суханонро шуниданд, бо ҳарос ба ҳамдигар нигаристанд, ва ба Борух гуфтанд: «Мо ҳамаи ин суханонро албатта ба подшоҳ нақл хоҳем намуд».

Ва ба Борух савол дода, гуфтанд: «Ба мо бигӯй, ки ҳамаи ин суханонро чӣ гуна аз забони ӯ навиштӣ?»

Ва Борух ба онҳо гуфт: «Ӯ аз забони худ ба ман ҳамаи ин суханонро хонд, ва ман бо сиёҳӣ дар тӯмор навиштам».

Ва мирон ба Борух гуфтанд: «Рафта, ту ва Ирмиё пинҳон шавед, то касе надонад, ки шумо куҷоед».

Ва тӯморро дар ҳуҷраи Элишомои котиб гузошта, ба қасри подшоҳ рафтанд ва ҳамаи он суханонро дар гӯши подшоҳ нақл карданд.

Ва подшоҳ Яҳудиро фиристод, ки тӯморро биёрад, ва ӯ онро аз ҳуҷраи Элишомои котиб овард, ва онро Яҳудӣ дар гӯши подшоҳ ва дар гӯши ҳамаи мироне ки назди подшоҳ истода буданд, хонд.

Ва подшоҳ дар моҳи нӯҳум дар хонаи зимистонӣ нишаста буд, ва дар пеши ӯ манқали оташ месӯхт.

Ва чун Яҳудӣ се-чор сутунро хонда тамом мекард, подшоҳ бо кордчаи китобат онро бурида мегирифту дар оташи манқал меандохт, то даме ки тамоми он тӯмор дар оташи манқал сӯзонида шуд.

Вале подшоҳ ва ҳамаи бандагонаш, ки ҳамаи ин суханонро шуниданд, натарсиданд ва ҷомаҳои худро чок назаданд,

Ва ҳарчанд Элнотон ва Далоё ва Ҷамарё аз подшоҳ илтимос карданд, ки тӯморро насӯзонад, ӯ ба онҳо гӯш надод.

Ва подшоҳ ба Ераҳмеили шоҳзода ва Сароё ибни Азриил ва Шелемё ибни Абдаил амр фармуд, ки Борухи котиб ва Ирмиёи набиро дастгир кунанд, вале Парвардигор онҳоро пинҳон кард.

Ва баъд аз он ки подшоҳ тӯмор ва суханонеро, ки Борух аз забони Ирмиё навишта буд, сӯзонид, каломи Парвардигор бар Ирмиё нозил шуда, гуфт:

«Барои худ аз нав тӯмори дигаре бигир ва ҳамаи суханони пештараро, ки дар тӯмори якум буд, ва онро Еҳӯёқим подшоҳи Яҳудо сӯзонид, дар он бинавис.

Ва ба Еҳӯёқим подшоҳи Яҳудо бигӯй: Парвардигор чунин мегӯяд: ту ин тӯморро сӯзонида, гуфтӣ: чаро ту дар он чунин навиштӣ: ́Подшоҳи Бобил ҳатман хоҳад омад ва ин заминро валангор карда, одамон ва ҳайвонотро аз он барҳам хоҳад зад́?

Бинобар ин Парвардигор дар бораи Еҳӯёқим подшоҳи Яҳудо чунин мегӯяд: ӯро касе нахоҳад буд, ки бар тахти Довуд биншинад, ва ҷасади ӯ дар гармои рӯз ва сармои шаб партофта хоҳад шуд.

Ва ӯ ва насли ӯ ва бандагони ӯро Ман барои гуноҳашон ҷазо хоҳам дод, ва бар онҳо ва бар сокиноки Ерусалим ва бар мардони Яҳудо тамоми он мусибатро, ки дар ҳаққи онҳо баён намудаам, хоҳам овард, чунки онҳо гӯш надоданд».

Ва Ирмиё тӯмори дигаре гирифта, ба Борух ибни Нериёи котиб дод, ва ӯ ҳамаи суханони тӯмореро, ки Еҳӯёқим подшоҳи Яҳудо ба оташ сӯзонида буд, аз забони Ирмиё дар он бинавишт, ва боз бар онҳо суханони бисёре монанди онҳо илова карда шуд.