The word that came to Jeremiah from the LORD after Nebuzaradan the captain of the guard had let him go from Ramah, when he had taken him bound in chains among all who were carried away captive from Jerusalem and Judah, who were carried away captive to Babylon.

And the captain of the guard took Jeremiah and said to him: «The LORD your God has pronounced this doom on this place.

Now the LORD has brought it, and has done just as He said. Because you people have sinned against the LORD, and not obeyed His voice, therefore this thing has come upon you.

And now look, I free you this day from the chains that were on your hand. If it seems good to you to come with me to Babylon, come, and I will look after you. But if it seems wrong for you to come with me to Babylon, remain here. See, all the land is before you; wherever it seems good and convenient for you to go, go there.»

Now while Jeremiah had not yet gone back, Nebuzaradan said, «Go back to Gedaliah the son of Ahikam, the son of Shaphan, whom the king of Babylon has made governor over the cities of Judah, and dwell with him among the people. Or go wherever it seems convenient for you to go.» So the captain of the guard gave him rations and a gift and let him go.

Then Jeremiah went to Gedaliah the son of Ahikam, to Mizpah, and dwelt with him among the people who were left in the land.

And when all the captains of the armies who were in the fields, they and their men, heard that the king of Babylon had made Gedaliah the son of Ahikam governor in the land, and had committed to him men, women, children, and the poorest of the land who had not been carried away captive to Babylon,

then they came to Gedaliah at Mizpah--Ishmael the son of Nethaniah, Johanan and Jonathan the sons of Kareah, Seraiah the son of Tanhumeth, the sons of Ephai the Netophathite, and Jezaniah the son of a Maachathite, they and their men.

And Gedaliah the son of Ahikam, the son of Shaphan, took an oath before them and their men, saying, «Do not be afraid to serve the Chaldeans. Dwell in the land and serve the king of Babylon, and it shall be well with you.

As for me, I will indeed dwell at Mizpah and serve the Chaldeans who come to us. But you, gather wine and summer fruit and oil, put them in your vessels, and dwell in your cities that you have taken.»

Likewise, when all the Jews who were in Moab, among the Ammonites, in Edom, and who were in all the countries, heard that the king of Babylon had left a remnant of Judah, and that he had set over them Gedaliah the son of Ahikam, the son of Shaphan,

then all the Jews returned out of all places where they had been driven, and came to the land of Judah, to Gedaliah at Mizpah, and gathered wine and summer fruit in abundance.

Moreover Johanan the son of Kareah and all the captains of the forces that were in the fields came to Gedaliah at Mizpah,

and said to him, «Do you certainly know that Baalis the king of the Ammonites has sent Ishmael the son of Nethaniah to murder you?» But Gedaliah the son of Ahikam did not believe them.

Then Johanan the son of Kareah spoke secretly to Gedaliah in Mizpah, saying, «Let me go, please, and I will kill Ishmael the son of Nethaniah, and no one will know it. Why should he murder you, so that all the Jews who are gathered to you would be scattered, and the remnant in Judah perish?»

But Gedaliah the son of Ahikam said to Johanan the son of Kareah, «You shall not do this thing, for you speak falsely concerning Ishmael.»

Церковнославянский (рус)

Сло́во бы́вшее ко иеремі́и от Го́спода, повнегда́ отпусти́ его́ навузарда́нъ архимаги́ръ изъ ра́мы, егда́ взя́ его́ свя́занаго пу́ты от среды́, от Иерусали́ма и от Иу́ды преселе́нiя, ведо́мыхъ въ Вавило́нъ.

И взя́ его́ архимаги́ръ и рече́ ему́: Госпо́дь Бо́гъ тво́й соглаго́лалъ е́сть зла́я сiя́ на мѣ́сто сiе́:

и приведе́, и сотвори́ Госпо́дь, я́коже рече́, зане́ согрѣши́сте ему́ и не послу́шасте гла́са его́, и бы́сть ва́мъ глаго́лъ се́й.

И се́, ны́нѣ разрѣши́хъ тя́ от у́зъ, я́же на руку́ твое́ю: а́ще ти́ е́сть добро́ ити́ со мно́ю въ Вавило́нъ, поиди́, и положу́ о́чи мои́ на тя́: а́ще же ни́, оста́ни здѣ́: се́, вся́ земля́ предъ лице́мъ твои́мъ е́сть: что́ изво́лиши, и а́може восхо́щеши ити́, та́мо иди́:

и возврати́ся ко годолі́и, сы́ну Ахика́мову, сы́ну Сафа́ню, его́же поста́ви ца́рь Вавило́нскiй въ земли́ Иу́динѣ, и живи́ съ ни́мъ средѣ́ люді́й, во всѣ́хъ благи́хъ предъ очи́ма твои́ма, е́же ходи́ти, и ходи́. И даде́ ему́ архимаги́ръ пи́щу и да́ры и отпусти́ его́.

И прiи́де Иеремі́а ко годолі́и сы́ну Ахика́мову въ Массифа́ѳъ и сѣ́де средѣ́ люді́й свои́хъ оста́вшихся на земли́.

И егда́ услы́шаша вси́ воево́ды си́лы я́же на селѣ́, ті́и и си́лы и́хъ, я́ко поста́вилъ е́сть ца́рь Вавило́нскiй годолі́ю сы́на Ахика́мова [властели́на] надъ земле́ю, и я́ко предаде́ ему́ му́жы и жены́ и дѣ́ти, и от убо́гихъ земли́, и́же не преведе́ни бы́ша въ Вавило́нъ:

прiидо́ша ко годолі́и въ Массифа́ѳъ Исма́илъ сы́нъ наѳані́инъ и Иоана́нъ, и Ионаѳа́нъ сы́нъ карі́евъ и саре́а сы́нъ Ѳанаеме́ѳовъ, и сы́нове офи́, и́же бѣ́ша изъ нетофа́ѳы, и Иезоні́а сы́нъ Маха́ѳы, ті́и и му́жiе и́хъ.

И кля́тся и́мъ годолі́а и муже́мъ и́хъ, глаго́ля: не убо́йтеся от лица́ о́трокъ Халде́йскихъ: всели́теся на земли́ и служи́те царю́ Вавило́нску, и лу́чше ва́мъ бу́детъ:

и се́, а́зъ сѣжу́ въ Массифа́ѳѣ, ста́ти проти́ву лицу́ Халде́йску, и́же а́ще прiи́дутъ на ва́съ: вы́ же собери́те вино́ и ово́щь, и собери́те ма́сло, и влі́йте въ сосу́ды своя́, и всели́теся во гра́ды, я́же удержа́сте.

И вси́ Иуде́е, и́же въ земли́ Моа́вли и въ сынѣ́хъ Аммо́нихъ, и и́же во Идуме́и и и́же во все́й земли́, услы́шаша, я́ко да́лъ е́сть ца́рь Вавило́нскiй оста́нокъ во Иу́дѣ и я́ко поста́вилъ е́сть надъ ни́ми годолі́ю сы́на Ахика́мова, сы́на Сафа́нова.

И прiидо́ша вси́ Иуде́е от всѣ́хъ мѣ́стъ, въ ня́же бя́ху убѣ́гли, и прiидо́ша ко годолі́и въ зе́млю Иу́дину въ Массифа́ѳъ, и собра́ша вино́ и ово́щь и ма́сло мно́го зѣло́.

Иоана́нъ же сы́нъ карі́евъ и вси́ воево́ды си́лы, и́же на се́лѣхъ, прiидо́ша ко годолі́и въ Массифа́ѳъ

и реко́ша ему́: вѣ́си ли, я́ко велиса́ ца́рь сыно́въ Аммо́нихъ посла́ къ тебѣ́ Исма́ила сы́на наѳані́ева порази́ти ду́шу твою́? И не вѣ́рова и́мъ годолі́а сы́нъ Ахика́мль.

Иоана́нъ же сы́нъ карі́евъ рече́ ко годолі́и о́тай въ Массифа́ѳѣ, глаго́ля: да иду́ у́бо и побiю́ Исма́ила, сы́на наѳані́ина: и никто́же да увѣ́сть, да не ка́ко порази́тъ ду́шу твою́, и разсы́плется ве́сь Иу́да со́браный къ тебѣ́, и поги́бнетъ оста́нокъ Иу́динъ.

И рече́ годолі́а ко Иоана́ну сы́ну карі́еву: не сотвори́ дѣ́ла сего́, я́ко лжу́ ты́ глаго́леши на Исма́ила.

Арабский (Arabic Van Dyke)

اَلْكَلِمَةُ الَّتِي صَارَتْ إِلَى إِرْمِيَا مِنْ قِبَلِ الرَّبِّ، بَعْدَ مَا أَرْسَلَهُ نَبُوزَرَادَانُ رَئِيسُ الشُّرَطِ مِنَ الرَّامَةِ، إِذْ أَخَذَهُ وَهُوَ مُقَيَّدٌ بِالسَّلاَسِلِ فِي وَسْطِ كُلِّ سَبْيِ أُورُشَلِيمَ وَيَهُوذَا الَّذِينَ سُبُوا إِلَى بَابِلَ.

فَأَخَذَ رَئِيسُ الشُّرَطِ إِرْمِيَا وَقَالَ لَهُ: «إِنَّ الرَّبَّ إِلهَكَ قَدْ تَكَلَّمَ بِهذَا الشَّرِّ عَلَى هذَا الْمَوْضِعِ.

فَجَلَبَ الرَّبُّ وَفَعَلَ كَمَا تَكَلَّمَ، لأَنَّكُمْ قَدْ أَخْطَأْتُمْ إِلَى الرَّبِّ وَلَمْ تَسْمَعُوا لِصَوْتِهِ، فَحَدَثَ لَكُمْ هذَا الأَمْرُ.

فَالآنَ هأَنَذَا أَحُلُّكَ الْيَوْمَ مِنَ الْقُيُودِ الَّتِي عَلَى يَدِكَ. فَإِنْ حَسُنَ فِي عَيْنَيْكَ أَنْ تَأْتِيَ مَعِي إِلَى بَابِلَ فَتَعَالَ، فَأَجْعَلُ عَيْنَيَّ عَلَيْكَ. وَإِنْ قَبُحَ فِي عَيْنَيْكَ أَنْ تَأْتِيَ مَعِي إِلَى بَابِلَ فَامْتَنِعْ. اُنْظُرْ. كُلُّ الأَرْضِ هِيَ أَمَامَكَ، فَحَيْثُمَا حَسُنَ وَكَانَ مُسْتَقِيمًا فِي عَيْنَيْكَ أَنْ تَنْطَلِقَ فَانْطَلِقْ إِلَى هُنَاكَ».

وَإِذْ كَانَ لَمْ يَرْجعْ بَعْدُ، قَالَ: «ارْجعْ إِلَى جَدَلْيَا بْنِ أَخِيقَامَ بْنِ شَافَانَ الَّذِي أَقَامَهُ مَلِكُ بَابِلَ عَلَى مُدُنِ يَهُوذَا، وَأَقِمْ عِنْدَهُ فِي وَسْطِ الشَّعْبِ، وَانْطَلِقْ إِلَى حَيْثُ كَانَ مُسْتَقِيمًا فِي عَيْنَيْكَ أَنْ تَنْطَلِقَ». وَأَعْطَاهُ رَئِيسُ الشُّرَطِ زَادًا وَهَدِيَّةً وَأَطْلَقَهُ.

فَجَاءَ إِرْمِيَا إِلَى جَدَلْيَا بْنِ أَخِيقَامَ إِلَى الْمِصْفَاةِ وَأَقَامَ عِنْدَهُ فِي وَسْطِ الشَّعْبِ الْبَاقِينَ فِي الأَرْضِ.

فَلَمَّا سَمِعَ كُلُّ رُؤَسَاءِ الْجُيُوشِ الَّذِينَ فِي الْحَقْلِ هُمْ وَرِجَالُهُمْ أَنَّ مَلِكَ بَابِلَ قَدْ أَقَامَ جَدَلْيَا بْنَ أَخِيقَامَ عَلَى الأَرْضِ، وَأَنَّهُ وَكَّلَهُ عَلَى الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالأَطْفَالِ وَعَلَى فُقَرَاءِ الأَرْضِ الَّذِينَ لَمْ يُسْبَوْا إِلَى بَابِلَ،

أَتَى إِلَى جَدَلْيَا إِلَى الْمِصْفَاةِ: إِسْمَاعِيلُ بْنُ نَثَنْيَا، وَيُوحَانَانُ وَيُونَاثَانُ ابْنَا قَارِيحَ، وَسَرَايَا بْنُ تَنْحُومَثَ، وَبَنُو عِيفَايَ النَّطُوفَاتِيُّ، وَيَزَنْيَا ابْنُ الْمَعْكِيِّ، هُمْ وَرِجَالُهُمْ.

فَحَلَفَ لَهُمْ جَدَلْيَا بْنُ أَخِيقَامَ بْنِ شَافَانَ وَلِرِجَالِهِمْ قَائِلاً: «لاَ تَخَافُوا مِنْ أَنْ تَخْدِمُوا الْكَلْدَانِيِّينَ. اُسْكُنُوا فِي الأَرْضِ، وَاخْدِمُوا مَلِكَ بَابِلَ فَيُحْسَنَ إِلَيْكُمْ.

أَمَّا أَنَا فَهأَنَذَا سَاكِنٌ فِي الْمِصْفَاةِ لأَقِفَ أَمَامَ الْكَلْدَانِيِّينَ الَّذِينَ يَأْتُونَ إِلَيْنَا. أَمَّا أَنْتُمْ فَاجْمَعُوا خَمْرًا وَتِينًا وَزَيْتًا وَضَعُوا فِي أَوْعِيَتِكُمْ، وَاسْكُنُوا فِي مُدُنِكُمُ الَّتِي أَخَذْتُمُوهَا».

وَكَذلِكَ كُلُّ الْيَهُودِ الَّذِينَ فِي مُوآبَ، وَبَيْنَ بَنِي عَمُّونَ، وَفِي أَدُومَ، وَالَّذِينَ فِي كُلِّ الأَرَاضِي، سَمِعُوا أَنَّ مَلِكَ بَابِلَ قَدْ جَعَلَ بَقِيَّةً لِيَهُوذَا، وَقَدْ أَقَامَ عَلَيْهِمْ جَدَلْيَا بْنَ أَخِيقَامَ بْنِ شَافَانَ،

فَرَجَعَ كُلُّ الْيَهُودِ مِنْ كُلِّ الْمَوَاضِعِ الَّتِي طُوِّحُوا إِلَيْهَا وَأَتَوْا إِلَى أَرْضِ يَهُوذَا، إِلَى جَدَلْيَا، إِلَى الْمِصْفَاةِ، وَجَمَعُوا خَمْرًا وَتِينًا كَثِيرًا جِدًّا.

ثُمَّ إِنَّ يُوحَانَانَ بْنَ قَارِيحَ وَكُلَّ رُؤَسَاءِ الْجُيُوشِ الَّذِينَ فِي الْحَقْلِ أَتَوْا إِلَى جَدَلْيَا إِلَى الْمِصْفَاةِ،

وَقَالُوا لَهُ: «أَتَعْلَمُ عِلْمًا أَنَّ بَعْلِيسَ مَلِكَ بَنِي عَمُّونَ قَدْ أَرْسَلَ إِسْمَاعِيلَ بْنَ نَثَنْيَا لِيَقْتُلَكَ؟» فَلَمْ يُصَدِّقْهُمْ جَدَلْيَا بْنُ أَخِيقَامَ.

فَكَلَّمَ يُوحَانَانُ بْنُ قَارِيحَ جَدَلْيَا سِرًّا فِي الْمِصْفَاةِ قَائِلاً: « دَعْنِي أَنْطَلِقْ وَأَضْرِبْ إِسْمَاعِيلَ بْنَ نَثَنْيَا وَلاَ يَعْلَمُ إِنْسَانٌ. لِمَاذَا يَقْتُلُكَ فَيَتَبَدَّدَ كُلُّ يَهُوذَا الْمُجْتَمِعُ إِلَيْكَ، وَتَهْلِكَ بَقِيَّةُ يَهُوذَا؟».

فَقَالَ جَدَلْيَا بْنُ أَخِيقَامَ لِيُوحَانَانَ بْنِ قَارِيحَ: «لاَ تَفْعَلْ هذَا الأَمْرَ، لأَنَّكَ إِنَّمَا تَتَكَلَّمُ بِالْكَذِبِ عَنْ إِسْمَاعِيلَ».

Таджикский

Языки

КАЛОМЕ ки бар Ирмиё аз ҷониби Парвардигор нозил шуд, баъд аз он ки сардори посбонон Набузаръадон ӯро аз Ромо озод кард, ҳангоме ки ӯро дар ҳолате гирифт, ки дар миёни ҳамаи асирони Ерусалим ва Яҳудо, ки ба Бобил ронда мешуданд, бо занҷирҳо баста шуда буд.

Ва сардори посбонон Ирмиёро гирифта, ба ӯ гуфт: «Парвардигор Худои ту ин мусибатро дар бораи ин макон баён намудааст,

Ва Парвардигор онро оварда, гуфтаи Худро иҷро кардааст, чунки шумо ба ҳузури Парвардигор гуноҳ кардаед ва ба овози Ӯ гӯш надодаед, ба ин сабаб ин мусибат бар шумо омадааст.

Пас инак, ман туро имрӯз аз занҷирҳое ки бар дастҳои туст, озод мекунам: агар хоҳӣ, ки бо ман ба Бобил биёӣ, – биё, ва ман дар ҳаққи ту ғамхорӣ хоҳам кард; ва агар нахоҳӣ, ки бо ман ба Бобил биёӣ, ин ҷо бимон. Инак, тамоми замин пеши туст: ҳар куҷо, ки бихоҳӣ, ва ҳар куҷо, ки ба ту маъқул бошад биравӣ, – ба он ҷо бирав».

Ва ҳанӯз ӯ ҷавобе нагардонда буд, ки вай гуфт: «Назди Ҷадалё ибни Аҳиқом ибни Шофон, ки ӯро подшоҳи Бобил бар шаҳрҳои Яҳудо волӣ таъин намудааст, баргард ва бо ӯ дар миёни қавм сокин шав, ё ҳар куҷо, ки ба ту маъқул бошад биравӣ, – бирав». Ва сардори посбонон ба ӯ хӯрокворӣ ва инъом дода, ӯро ҷавоб дод.

Ва Ирмиё назди Ҷадалё ибни Аҳиқом ба Мисфо омада, бо ӯ дар миёни қавме ки дар мамлакат боқӣ монда буданд, сокин шуд.

Ва чун ҳамаи лашкарбошиҳое ки дар саҳро буданд, – худашон ва одамонашон, – шуниданд, ки подшоҳи Бобил Ҷадалё ибни Аҳиқомро дар мамлакат волӣ таъин намудааст, ва мардону занону кӯдакон, яъне бенавоёни мамлакатро аз байни онҳое ки ба Бобил бурда нашудаанд, ба ӯ супурдааст, –

Онҳо назди Ҷадалё ба Мисфо омаданд, чунончи: Исмоил ибни Натанё, ва Йӯҳонон ва Йӯнотон писарони Қореаҳ, ва Сароё ибни Танҳумет, ва писарони Эйфои Натӯфотӣ, ва Езанё ибни Маахотӣ, – худашон ва одамонашон.

Ва Ҷадалё ибни Аҳиқом ибни Шофон ба онҳо ва одамонашон қасам хӯрда гуфт: «Аз бандагӣ кардан ба калдониён натарсед, дар замин сокин шавед, ва ба подшоҳи Бобил бандагӣ намоед, ва барои шумо хуб хоҳад шуд;

Ва ман инак дар Мисфо хоҳам буд, то ба ҳузури калдониёне ки назди мо меоянд, биистам; вале шумо шароб ва меваҷот ва равған ҷамъ оварда, дар зарфҳои худ захира кунед, ва дар шаҳрҳои худ, ки онҳоро ишғол намудаед, сокин шавед».

Ва чун ҳамаи яҳудиёне ки дар Мӯоб ва дар миёни банӣ Аммӯн ва дар Адӯм ва дар ҳамаи кишварҳо буданд, шуниданд, ки подшоҳи Бобил як қисми Яҳудоро вогузоштааст ва бар онҳо Ҷадалё ибни Аҳиқом ибни Шофонро волӣ таъин намудааст,

Ҳамаи яҳудиён аз ҳамаи маконҳое ки пароканда шуда буданд, баргаштанд ва ба замини Яҳудо назди Ҷадалё ба Мисфо омаданд, ва шароб ва меваҷоти бағоят зиёде ҷамъ оварданд.

Ва Йӯҳонон ибни Қореаҳ ва ҳамаи лашкарбошиҳое ки дар саҳро буданд, назди Ҷадалё ба Мисфо омаданд,

Ва ба ӯ гуфтанд: «Оё ту медонӣ, ки Баалис подшоҳи банӣ Аммӯн Исмоил ибни Натанёро фиристодааст, то ки туро бикушад?» Вале Ҷадалё ибни Аҳиқом ба гапи онҳо бовар накард.

Ва Йӯҳонон ибни Қореаҳ ба Ҷадалё дар Мисфо ба таври ниҳонӣ сухан ронда, гуфт: «Лутфан, маро бигзор, ки рафта, Исмоил ибни Натанёро бикушам, ва касе хабардор нахоҳад шуд; чаро ӯ туро бикушад, ва ҳамаи яҳудиёне ки назди ту ҷамъ омадаанд, пароканда шаванд, ва бақияи Яҳудо талаф гардад?»

Валекин Ҷадалё ибни Аҳиқом ба Йӯҳонон ибни Қореаҳ гуфт: «Ин корро накун, зеро ки ту дар бораи Исмоил дурӯғ мегӯӣ».